- Μηνύματα
- 16.932
- Reaction score
- 54.808
Όσα διατυπώνονται περί επικοινωνίας δίνουν οριστικό έναυσμα γι αναφορά στην άλλη ταινία που με συγκίνησε το 2022...
Η υπόθεση μας μεταφέρει σ'ένα φανταστικό νησάκι κοντά στα ιρλανδικά παράλια το 1923 ενόσω μαίνεται ο εμφύλιος... Δύο επιστήθιοι φίλοι, ο Colm (Brendan Gleeson) που είναι μουσικός και ζει μόνος ενώ ο απλοϊκός κτηνοτρόφος Padraic (Colin Farrell) ζει με την αδελφή του Siobhan (Kerry Condon) η οποία συγυρίζει το σπίτι.
Άξαφνα μια μέρα ο Colm ανακοινώνει στον Padraic ότι δεν θέλει πλέον να είναι φίλοι και δεν επιθυμεί καν να ξαναμιλήσουν επειδή βρίσκει τον δεύτερο αφόρητα βαρετό κι επιπλέον η καθημερινή τους συναναστροφή τον εμποδίζει ν'αφοσιωθεί στη σύνθεση ενός έργου που θα εξασφάλιζε την υστεροφημία του ως μουσικού.
Ο Padraic αδυνατεί ν'αποδεχθεί τους λόγους που προβάλλει ο Colm, απορεί πώς γίνεται ν'απορρίπτεται στα καλά καθούμενα ένα καλό τυπάκι όπως ο εαυτός του και κάνει διαρκείς κρούσεις στην προσπάθεια ν'αναθερμανθεί η πρότερη φιλία τους. Παράλληλα προσπαθεί να την υποκαταστήσει κάνοντας παρέα με τον Dominic (Barry Keoghan) , γιο του βάναυσου χωροφύλακα . Ο Dominic γλυκοκοιτά την αδελφή του Padraic ενώ ο δεύτερος τον λογαριάζει υποτιμητικά κατά βάθος...
Οι διαρκείς οχλήσεις του Padraic προς τον Colm οδηγούν τον δεύτερο να δηλώσει ότι άμα ο Padraic συνεχίσει να του απευθύνεται τότε θ'αρχίσει ν'ακρωτηριάζει ένα-ένα τα ίδια του τα δάχτυλα με τα οποία θα έπαιζε το βιολί του. Ο Padraic συνεχίζει απεγνωσμένα συνεπώς η κατάσταση κλιμακώνεται δραματικά με απώλειες και από τις δύο μεριές...
Ο σκηνοθέτης Martin McDonagh ενώνει ξανά Gleeson & Farrell μετά τη μαύρη κωμωδία του "In Bruges" (2008). Ο παραλληλισμός της διχόνοιας ανάμεσα σε συνηθισμένους χαρακτήρες προς τον διχασμό και τις καταστροφές από τον ιρλανδικό εμφύλιο θεωρώ πως είναι μονάχα επιφανειακό στρώμα στο νόημα της ταινίας. Η ματιά του σκηνοθέτη είναι βαθιά σκωπτική απέναντι σε ολόκληρο το φάσμα των συναναστροφών. Ο μεν Colm σε κρίση μέσης ηλικίας απορρίπτει ματαιόδοξα τα μέχρι τότε βιώματά του. Ο δε Padraic αντιδρά κι εκείνος εγωιστικά και με ξεροκεφαλιά προβαίνοντας ακόμα και σε πράξεις που δεν συνάδουν με χαρακτήρα ΄΄καλοσυνάτου τυπάκου΄΄ όπως λογαριάζει για τον εαυτό του. Παρά το πνεύμα διχόνοιας και απομόνωσης τα μέλη του διδύμου κατορθώνουν διαρκώς να βρίσκονται σε στενή αλληλεπίδραση χωρίς ουσιαστική επικοινωνία αναμεταξύ των. Ο μόνος νορμάλ χαρακτήρας είναι εκείνος της αδελφής που φαίνεται να θέτει στην πραγματική τους διάσταση τους ισχυρισμούς καθενός από τους πρώην φίλους.
Παράλληλα φανερώνεται μια ανδροκρατούμενη μικροκοινωνία όπου με θετική εξαίρεση την αδελφή του Padraic οι μόνοι άλλοι ρόλοι που επιφυλάσσονται σε θηλυκούς χαρακτήρες είναι είτε εκείνος μιας κουτσομπόλας ΄΄παντόφλας΄΄ είτε της γριάς-στρίγγλας που τριγυρνά σαν αερικό προλέγοντας θανάτους. Δεν θ'ακουστεί ποτέ ολοκληρωμένο το μουσικό κομμάτι με τον τίτλο της ταινίας που θα έστεφε υποτίθεται τη συνθετική δεινότητα του Colm. Τα ειδυλλιακά και απογυμνωμένα από παρουσίες τοπία με τους συμπαθητικούς folk μουσικούς σκοπούς εντείνουν αντιστικτικά αντί να μετριάζουν την ενδορρηκτική καταπίεση των ηρώων. Οι ερμηνείες απ'όλους τους χαρακτήρες καταλυτικές και άκρως πειστικές, με τον Barry Keoghan να δίνει ρεσιτάλ πάνω στο πώς να σφηνωνόταν στη συνείδηση ένας ρόλος αποδιδόμενος με τις πιο διακριτικές αποχρώσεις.
Ο επίλογος αφήνει αίσθηση οριστικά...μετέωρη για τη μελλοντική πορεία των πρώην φίλων, σα να υπονοεί πως όλα όσα είδαμε θα εξελίσσονται επ'αόριστον υπό διάφορες παραλλαγές σε κάθε κοινωνικό σύνολο κι εποχή.
Η υπόθεση μας μεταφέρει σ'ένα φανταστικό νησάκι κοντά στα ιρλανδικά παράλια το 1923 ενόσω μαίνεται ο εμφύλιος... Δύο επιστήθιοι φίλοι, ο Colm (Brendan Gleeson) που είναι μουσικός και ζει μόνος ενώ ο απλοϊκός κτηνοτρόφος Padraic (Colin Farrell) ζει με την αδελφή του Siobhan (Kerry Condon) η οποία συγυρίζει το σπίτι.
Άξαφνα μια μέρα ο Colm ανακοινώνει στον Padraic ότι δεν θέλει πλέον να είναι φίλοι και δεν επιθυμεί καν να ξαναμιλήσουν επειδή βρίσκει τον δεύτερο αφόρητα βαρετό κι επιπλέον η καθημερινή τους συναναστροφή τον εμποδίζει ν'αφοσιωθεί στη σύνθεση ενός έργου που θα εξασφάλιζε την υστεροφημία του ως μουσικού.
Ο Padraic αδυνατεί ν'αποδεχθεί τους λόγους που προβάλλει ο Colm, απορεί πώς γίνεται ν'απορρίπτεται στα καλά καθούμενα ένα καλό τυπάκι όπως ο εαυτός του και κάνει διαρκείς κρούσεις στην προσπάθεια ν'αναθερμανθεί η πρότερη φιλία τους. Παράλληλα προσπαθεί να την υποκαταστήσει κάνοντας παρέα με τον Dominic (Barry Keoghan) , γιο του βάναυσου χωροφύλακα . Ο Dominic γλυκοκοιτά την αδελφή του Padraic ενώ ο δεύτερος τον λογαριάζει υποτιμητικά κατά βάθος...
Οι διαρκείς οχλήσεις του Padraic προς τον Colm οδηγούν τον δεύτερο να δηλώσει ότι άμα ο Padraic συνεχίσει να του απευθύνεται τότε θ'αρχίσει ν'ακρωτηριάζει ένα-ένα τα ίδια του τα δάχτυλα με τα οποία θα έπαιζε το βιολί του. Ο Padraic συνεχίζει απεγνωσμένα συνεπώς η κατάσταση κλιμακώνεται δραματικά με απώλειες και από τις δύο μεριές...
Ο σκηνοθέτης Martin McDonagh ενώνει ξανά Gleeson & Farrell μετά τη μαύρη κωμωδία του "In Bruges" (2008). Ο παραλληλισμός της διχόνοιας ανάμεσα σε συνηθισμένους χαρακτήρες προς τον διχασμό και τις καταστροφές από τον ιρλανδικό εμφύλιο θεωρώ πως είναι μονάχα επιφανειακό στρώμα στο νόημα της ταινίας. Η ματιά του σκηνοθέτη είναι βαθιά σκωπτική απέναντι σε ολόκληρο το φάσμα των συναναστροφών. Ο μεν Colm σε κρίση μέσης ηλικίας απορρίπτει ματαιόδοξα τα μέχρι τότε βιώματά του. Ο δε Padraic αντιδρά κι εκείνος εγωιστικά και με ξεροκεφαλιά προβαίνοντας ακόμα και σε πράξεις που δεν συνάδουν με χαρακτήρα ΄΄καλοσυνάτου τυπάκου΄΄ όπως λογαριάζει για τον εαυτό του. Παρά το πνεύμα διχόνοιας και απομόνωσης τα μέλη του διδύμου κατορθώνουν διαρκώς να βρίσκονται σε στενή αλληλεπίδραση χωρίς ουσιαστική επικοινωνία αναμεταξύ των. Ο μόνος νορμάλ χαρακτήρας είναι εκείνος της αδελφής που φαίνεται να θέτει στην πραγματική τους διάσταση τους ισχυρισμούς καθενός από τους πρώην φίλους.
Παράλληλα φανερώνεται μια ανδροκρατούμενη μικροκοινωνία όπου με θετική εξαίρεση την αδελφή του Padraic οι μόνοι άλλοι ρόλοι που επιφυλάσσονται σε θηλυκούς χαρακτήρες είναι είτε εκείνος μιας κουτσομπόλας ΄΄παντόφλας΄΄ είτε της γριάς-στρίγγλας που τριγυρνά σαν αερικό προλέγοντας θανάτους. Δεν θ'ακουστεί ποτέ ολοκληρωμένο το μουσικό κομμάτι με τον τίτλο της ταινίας που θα έστεφε υποτίθεται τη συνθετική δεινότητα του Colm. Τα ειδυλλιακά και απογυμνωμένα από παρουσίες τοπία με τους συμπαθητικούς folk μουσικούς σκοπούς εντείνουν αντιστικτικά αντί να μετριάζουν την ενδορρηκτική καταπίεση των ηρώων. Οι ερμηνείες απ'όλους τους χαρακτήρες καταλυτικές και άκρως πειστικές, με τον Barry Keoghan να δίνει ρεσιτάλ πάνω στο πώς να σφηνωνόταν στη συνείδηση ένας ρόλος αποδιδόμενος με τις πιο διακριτικές αποχρώσεις.
Ο επίλογος αφήνει αίσθηση οριστικά...μετέωρη για τη μελλοντική πορεία των πρώην φίλων, σα να υπονοεί πως όλα όσα είδαμε θα εξελίσσονται επ'αόριστον υπό διάφορες παραλλαγές σε κάθε κοινωνικό σύνολο κι εποχή.
Last edited:
