Vic Chesnutt,ένα λαμπρό...Σκοτάδι.

[Bhutia]

Ίσως κάποτε να προκύψει μια θεραπεία για τον πόνο που να μην οδηγεί σε ακόμα βαθύτερο...Πόνο.

Ο ΄΄αθηναίος΄΄ από την πολιτεία της...Georgia Vic Chesnutt,πρόωρα χαμένος το 2009 από υπερδοσολογία μυοχαλαρωτικών κι έρμαιο των οικονομικών διακρίσεων από το σύστημα Υγείας δεν ήταν ποτέ προορισμένος να την προλάβει.

Υπόδειγμα τραγικής ειρωνείας,το αυτοκινητικό ατύχημα που τον άφησε το 1983 σε ηλικία 18 ετών παραπληγικό και ανίκανο να παίξει ποτέ αριστοτεχνικά,στάθηκε αφορμή ζωηρής καλλιτεχνικής αφύπνισης.

Ένθερμος θαυμαστής του ο Michael Stipe (R.E.M.) από τις τακτικές εμφανίσεις του Vic στο club 40 Watt καταφέρνει να τον βάλει στο στούντιο στα τέλη της δεκαετίας του 80 για να ηχογραφήσει τα πρώτα του κομμάτια,με μια ενδόμυχη σπουδή από φόβο - όπως εκμυστηρεύτηκε μεταγενέστερα ο Stipe - μην και δεν προλάβαινε ν'απαθανατιστεί επισήμως ένα τέτοιο ταλέντο εξαιτίας του αλκοολισμού που μάστιζε την καθημερινότητά του...


To δισκογραφικό ντεμπούτο "Little" μέσα από τη λιτή παραγωγή του Stipe με ακουστική κιθάρα και φευγαλέες πινελιές από γυναικεία φωνητικά και συνθετητές περιέχει βινιέτες από τα παιδικά χρόνια του Vic,προσβεβλημένες όμως λυρικά από τη δηλητηριώδη ματιά ενός ενήλικου εαυτού παγιδευμένου σε αδιέξοδα.

Ο Vic αρθρώνει αμετανόητος υιοθετώντας παιχνιδιάρικους συλλαβισμούς περιστατικά με πικρόχολο χιούμορ χωρίς ν'αφήνει το παραμικρό περιθώριο οίκτου για τους χαρακτήρες και τον εαυτό του,αφού διαφαίνονται όλοι ως έτοιμοι και προπάντων άξιοι για όσα τους επιφύλασσε ένα άχαρο Σύμπαν.

H κορύφωση του "Speed Racer" εδραιώνει ένα αιχμηρό προσωπικό μανιφέστο αντάξιο του μεγάλου John Lennon.Το άλμπουμ "Little" ηχογραφημένο μονορούφι εντός μιας μόνο ημέρας ορθώνεται ως αυτοδύναμο ντοκουμέντο,ανώτερο από μια τυπική παράσταση όσων μεγαλοφυών σπόρων θα θέριζε στη συνέχεια ένας πιο ΄΄ψημένος΄΄ υποτίθεται καλλιτέχνης.

(...)

 

[Bhutia]

Το επόμενο άλμπουμ "West of Rome" εγκαταλείπει άρδην τη νοσταλγική περιγραφικότητα του πρώτου για μια περιπλάνηση στην τρέχουσα πραγματικότητα όπως την εξέφραζε ο Vic.Το αποτέλεσμα συγκαταλέγεται στις δημιουργικές εκρήξεις της δεκαετίας του 90.

O Michael Stipe για δεύτερη φορά σε θέση παραγωγού παίρνει πιο ζεστά το ρόλο του κι εμπλουτίζει τον ήχο με διακριτικές συγχορδίες από την ηλεκτρική κιθάρα του ερμηνευτή,συγκρατημένα κρουστά,πιάνο κι έγχορδα όπως τσέλο και βιολί.

Σε πείσμα της θεματικής πολυσπερμίας αναδεικνύεται ένα υποδειγματικά συγκροτημένο έργο όπου η οδύνη και το αυτοσαρκαστικό χιούμορ αλληλοσυμπληρώνονται πρωτόγνωρα και καθόλου κραυγαλέα πολλές φορές στο ίδιο κομμάτι.

Η λυρική ισχύς ανάγει καθένα εξ αυτών σε πανίσχυρες αρπακτικές οντότητες με λεία την προσοχή του ακροατή καθώς προκαλούν διαδοχική συνειδησιακή του μετάλλαξη εντός καθεμίας από τις ολιγόλεπτες διάρκειες.

Η δε αναβαθμισμένη έκδοση αποκαθιστά τις αυθεντικές επιθυμίες του δημιουργού αντικαθιστώντας το σχεδόν αταίριαστο "Latent Blatant" - σημείο τριβής με την τότε δισκογραφική - με το "Bug" κατά την επίσημη σύνθεση του άλμπουμ,ενώ συμπληρώνεται αυτό με πανάξιο πρόσθετο υλικό,όπως τα συγκλονιστικά "Flying" & "Dying Young".

Άμα ψάχναμε σώνει και καλά υποτιθέμενες κορυφώσεις από ένα ενιαίο στη μυστική του δύναμη σύνολο,θα μπορούσαμε να επιλέξουμε τα "Pure Panic" , "Miss Mary" χάρη στη βέβηλη τολμηρότητα από την οποία δεν αποστρέφεται με κανέναν τρόπο η συγκέντρωση και το ομώνυμο "West of Rome" εμπνευσμένο από νουβέλα του John Fante.

(...)

 

[Bhutia]

Το "Drunk" κυκλοφορεί τρίτο μολονότι είχε ηχογραφηθεί πριν από το δεύτερο άλμπουμ.Η επανέκδοση κιόλας τιμά την αρχική πρόθεση του καλλιτέχνη για μια συγκεχυμένη φιγούρα γελωτοποιού στο εξώφυλλο αντί του σχεδίου με κραγιόνια που παρέπεμπε σε διεστραμμένη παιδική ζωγραφιά.

Η ηλεκτρική ενέργεια από τη ρυθμική βάση ανέρχεται εξαρχής προειδοποιώντας ότι τα σώψυχα του Vic θα προσπεράσουν τις όποιες αγαθές προθέσεις για χάρη ακροαματικής...δαγκωματιάς.

Οι αγκαθωτές πτυχές μιας δυσλειτουργικής διαβίωσης αποτυπώνονται στην ηχητική τραχύτητα και τις στυλιστικές εναλλαγές, γατζωμένες σα νύχια αιλουροειδούς σε μαλακούς ιστούς του νου.Η ανάταση μέσα από το υπαρξιακό τέλμα έρχεται με τη γδαρτή ερμηνεία να εκθλίβει εν ψυχρώ μελωδικές δομές και φράσεις στο κεφαλαιώδες "Supernatural"

Πολύτιμα πρόσθετα στοιχεία στην επανέκδοση τα "Cutty Sark",ο πρόδρομος του "Gravity..." και το "Aunt Avis" -στην αυθεντική μορφή- όπου οι εκκλήσεις του Vic στους προγόνους εν είδει προσευχής προξενούν ανατριχίλες στον γράφοντα είτε παιγμένες από ηχειάκι κινητού είτε από...LP.

Σαν δύστροπο κομψοτέχνημα το "Drunk" ταλαιπωρεί την μακαριότητα του ακροατή ζητώντας επίμονα τη συμπαθητική συμμετοχή του τελευταίου για να ξεκλειδωθούν οι θησαυροί του.

(...)

 

[Bhutia]

To "Is the Actor Happy?" ορθώνεται σαν η πιο απλόχερη συλλογή κομματιών του Vic.Στον τεχνικό τομέα η παραγωγή παύει να βρίσκεται...υπό περιορισμόν,οι οργανικές δομές πυκνώνουν και η αντήχηση κυβερνά τα κιθαριστικά κανάλια που πάλλονται ζωηρά.Ο δε δημιουργικός προπαγανδίζει τη συνέργεια με σύγχρονούς του ομοϊδεάτες της εναλλακτικής σκηνής.

Η δύναμη της ψυχαγωγικής βαρύτητας ασκείται με την αρμονική σύμπραξη αντιθετικών καταστάσεων: Η εύθραυστη από την κατάχρηση αλκοόλ φωνή σαρώνει με ιδιότυπη άρθρωση βγάζοντας προς τα έξω γλυκόπικρη...εσωστρέφεια μέσα από σουρεαλιστικές στιχουργικές παραστάσεις χωρίς όμως ποτέ να τη σερβίρει στην κυριολεξία.

Το σθεναρό πνεύμα από τις μείζονες κλίμακες στα πρώτα κομμάτια νοθεύεται χάρη σε μελαγχολικά υπονοούμενα,ενώ το ζοφερό άλλων κομματιών από εμψυχωτικές αναλαμπές.Οι μελωδίες πρωτότυπες στη σύλληψή τους λειτουργούν σα να ήταν οικείες από παλιά.

Σπουδαιότερο από τα πρόσθετα κομμάτια στην ύστατη των επανεκδόσεων από την πρώτη του δισκογραφική (Texas Hotel) το "Assist".

Αυτό το άλμπουμ μένει σταθερά δημοφιλές στη δισκογραφία του Vic αφού αίρει τις υπόνοιες ενοχής για πιθανή...συσχέτιση του ακροατή προς τον ψυχικό κόσμο του δημιουργού.Του παρέχει πεποίθηση ότι λατρεύει το έργο του καλλιτέχνη κυρίως για τη μουσική σε πείσμα της θεματολογίας.

 

[Bhutia]

Η μετάβαση σε μεγάλη δισκογραφική και το άλμπουμ-αφιέρωμα στον τραγουδοποιό από συναφή προς αυτόν συγκροτήματα που είχε μεσολαβήσει γεννούσαν αν μη τι άλλο πίεση απήχησης σε ευρύτερο ακροατήριο.Ο Vic όμως έκανε του...κεφαλιού του παλινδρομώντας σε λιτή ως επί το πλείστον παραγωγή κι ένα έργο γεμάτο κλειστοφοβικούς τόνους.Ο δε τίτλος του άλμπουμ "About to Choke" μπορούσε κάλλιστα ν'ανταποκρίνεται και στις δύο ροπές του καλλιτέχνη,αυτή προς το κοινό κι εκείνη προς τον εαυτό του.

Οι μουσικοί σκοποί αντέχουν αυτόνομα τόσο στην αυστηρότερη δυνατή κριτική όσο και την πατίνα του χρόνου.Οπισθοχωρούν όμως σε συνοχή μεταξύ τους ως μέρη ενιαίου υποτίθεται συνόλου.Η καλλιτεχνική βαρύτητα ισοπεδώνεται από κυνισμό ενώ απουσιάζουν τα στοιχεία υπαινικτικού χιούμορ και ρομαντισμού που θα ισορροπούσαν την κατάσταση ως βαλβίδα εκτόνωσης.

΄΄Γιατί την πολλή απύθμενη άβυσσο τη βαριέται και ο πιο...βαθυστόχαστος΄΄ ψιθυρίζει δειλά στο νου του γράφοντος ο...Σίγιου.Του αντιγυρίζω ότι μέσα από την ψυχοπλακωτική ομίχλη ξεπροβάλλει η εκτελεστική πρωτοτυπία του "Little Vacation" θεμελιωμένη πάνω στον Portasound συνθετητή της Yamaha και τον Vic να μιμείται ήχο τρομπέτας με το στόμα.

Και σαν ποιητική ειρωνεία ένα άλμπουμ τόσο φιλοπόλεμο απέναντι...στον ίδιο του τον εαυτό να εντυπώνεται με την αναπολογητική υπόσχεση του "See You Around" που έκαναν ΄΄δική τους΄΄ και οι Cowboy Junkies...
https://www.avsite.gr/forum/threads/ΣΤΙΧΟΙ-ΑΠΟ-ΕΝΑ-ΤΡΑΓΟΥΔΙ-ΠΟΥ-ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ-ΑΓΑΠΑΜΕ-ΚΑΙ-ΣΙΓΟΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ.27285/page-219#post-2372093

(...)

 

[Bhutia]

Μόνο οι σπουδαίοι τραγουδοποιοί μπορούν ν'αναζωογονήσουν τη συνείδηση του κοινού ιδίως αφότου θα της έχουν προκαλέσει επιτηδευμένη ασφυξία.Το "The Salesman and Bernadette",από τις καλύτερες κυκλοφορίες του Vic,είναι αφιερωμένο σ'έναν τέτοιο σκοπό με κάθε έννοια του όρου.To εισαγωγικό "Duty Free" αποτείνει στυλιστικό...φόρο τιμής στον Otis Redding και το "Sitting on the Dock of the Bay".

Ο Vic εξιστορείται στην πορεία τη σχέση δύο ετερόκλητων χαρακτήρων πείθοντάς μας γιατί είναι αναπόφευκτο να βρεθούν μαζί αλλά χωρίς ρόδινη κατάληξη,αφού οι παραμυθένιοι επίλογοι ανταποκρίνονται στη συλλογική αφέλεια.

Το κεντρικό θέμα κυλάει με τρυφερότητα και ακρίβεια στον αργαλειό των γοητευτικών αντιθέσεων.Ίνες εναλλακτικής country με εναρμονισμένη στην ιδιαίτερη εκφορά του Vic συνοδεία όπως την εκτελούν οι μάγιστροι Lambchop εξυφαίνονται με γλυκά soul πνευστά χωρίς σιροπιαστές απολήξεις.Η εκτραχυμένη φωνή ερμηνεύει σποραδικά με falsetto και φιλοδοξία τενόρου ακολουθώντας τα πρότυπα του...μελαγχολικού Peter Pan που ήθελε να μοιάσει στον Aaron Neville.Οι στίχοι ανάγουν την ψυχική απογύμνωση του καλλιτέχνη σε άτρωτη περιβολή και λειτουργούν αριστουργηματικά ακόμη και χωρίς μουσική υποστήριξη.

Στο "Woodrow Wilson" επιστρατεύεται η Emmylou Harris στοιχειώνοντας σαν απόκοσμος αντίλαλος μια παραληρηματική ελεγεία.

Στα δύο τελευταία κομμάτια ο Vic ταυτίζει εαυτόν με τον εικονικό χαρακτήρα και για πρώτη φορά μοιράζεται την έντονη πικρία του προς τη ζωή του,καθώς μας προαναγγέλει χωρίς υπαινιγμούς πια γιατί παρά την περιπέτεια της όλης διαδρομής το τέλος της γίνεται να είναι μονάχα άδοξο.

Το "The Salesman and Bernadette" μοιάζει με βραδυφλεγή μηχανισμό,αφού ο εμπρησμός στη συνείδηση του ακροατή θα ενσκήπτει κάποιο διάστημα ύστερα από την αρχική έκθεση στη φαινομενική του ηδύτητα.
(...)

 

[oldy]

Για κατι τετοια σε παω μρε μπουτχια
κι ας μην εχεις σκοτωσει ακομη τον Παρις μεσα σου

Η λυρική ισχύς ανάγει καθένα εξ αυτών σε πανίσχυρες αρπακτικές οντότητες με λεία την προσοχή του ακροατή καθώς προκαλούν διαδοχική συνειδησιακή του μετάλλαξη εντός καθεμίας από τις ολιγόλεπτες διάρκειες.

αλλα απο την αλλη αμα εκφραζεσαι ετσι ? ομορφα !
να βαλω κι ετουτο που με συστησε στον τεραστιο βικ

Bricks are dirty, lakes are dead the
Family dog is mad baby brother's science
Beakers are all broken now the
Yard peacocks are all sad board games are
Boring may they rot on the shelf
Big brother's at Columbia University
Quote unquote he's tanning beaver
Pelts subtle as a billboard oh so refined
Smoking through my chimney burning
Up this life of mind free of hope, free of the
Past thank you God of nothing I'm free at last
Free of hope, free of the past thank you
God of nothing I'm free at last
I'm free at last
A chip on the shoulder usually means there's wood up above
But no many at this shiny oblong table is very,
Very fibrous picnic demographics I'm scorched and corn fed leaning
On the banister I know it's just another
20, 20 years of sweat making up his
Milkdud mind gnawing on a Charleston
Chew ooh, look inside his hothouse eyes see
His budding youth free of hope, free of
The pas thank you God of nothing I'm
Free at last free of hope, free of the past thank
You God of nothing I'm free at last I'm free at last

 

[Bhutia]

Η συνεργασία με το ζεύγος Kelly & Nikki Keneipp που παίζουν τις συνθέσεις στο "Merriment" μπορεί να περιέχει την οικεία σαρδόνια λυρικότητα του Vic που εγείρει παραστάσεις πέρα από τις μουσικές,περνάει όμως σαν πολύ φλύαρη ώστε να χάραζε τη συνείδηση του γράφοντος,οπότε δεν θα επεκταθούμε περαιτέρω...

Και τί συμβαίνει όταν ο λυρισμός αφήνεται σε ίδια (και πενιχρά) μέσα του τραγουδοποιού;Ο Vic επεξεργάζεται παλιά ηχογραφήματα από τετρακάναλες ταινίες από το θησαυροφυλάκιο και τα επενδύει στο "Left to Ηis Οwn Devices" υπό προδιαγραφές...demo με μοναδικούς αρωγούς το μπασίστα και τη σύζυγό του Tina να παίζει διάφορα όργανα.

Θα ήταν υπερβολικός ο γράφων άμα υποστήριζε ότι εκλαμβάνει ένα τέτοιο άλμπουμ ως αριστούργημα.Όσο συμπαθητικές και να είναι οι συνθέσεις,η...ορφάνια σε ξένα χέρια των τραγουδιών δεν θ'απέβαινε πάντα βλαβερή,ενώ η ακατέργαστη μορφή στα χέρια του γονέα δεν θα συνεπάγεται υποχρεωτικώς ευστοχία στο πέρασμα του μηνύματος.

Συγκινούν υπό οιαδήποτε συνθήκη η υπερκόσμια πανδαισία του "Fish",η φολκ διεγερτικότητα στα "Deadline" & "In Amongst the Millions",η μελωδικότητα εν είδει χαριστικής βολής στο "Wounded Prince",η καταχθόνια υπαινικτικότητα του "Look at Me".Σημείο ναδίρ ο συνδυασμός βαθυστόχαστης απαγγελίας με υπόκρουση μελωδικής ακαμψίας στο "Distortion.

 

[Bhutia]

To "Silver Lake" υπό τη νέα σκέπη της δισκογραφικής New West και τον παραγωγό της Lucinda Williams περνά στο αντιδιαμετρικό άκρο,με τα τραγούδια του Vic να φοράνε ΄΄τα καλά τους΄΄ χάρη στη βαρέων βαρών μουσική συνοδεία.Η θεματική του συνάφεια με το "The Salesman..." παραπάνω από εμφανής,καθώς θίγονται τα όρια λειτουργικότητας στις ανθρώπινες σχέσεις.

Και τα στοιχεία που καθιστούν τα έργα του μοναδικά δίνουν βροντερό παρόν.Η αντιστικτική εμφύσηση καθηλωτικής αγκύλωσης κι ευκίνητου χιούμορ στους χαρακτήρες που αποδίδονται με απαράμιλλη υποκριτική πλαστικότητα.Οι σύντομες σουρεαλιστικές παραστάσεις μέσα από τις οποίες ζωντανεύουν ολόκληρες ιστορίες ΄΄βγαλμένες από τη ζωή΄΄.Η έκπτωση της επικοινωνίας μεταδιδόμενη περίτεχνα μέσα από μεταφορικές καταστάσεις που εγείρουν πίδακες νοημάτων.

To "Stay Away" κλείνει πονηρά το μάτι στο "Knocking on Heaven's Door" του...νομπελίστα Bob.

Κομμάτια όπως τα "Zippy Morocco" & "Sultan So Mighty" αναπτύσσονται πάνω σε ethnic προεκτάσεις.Και ως επίλογος η ΄΄άπαιχτη΄΄ ονειροπόληση γεμάτη τρυφερότητα πάνω στα ιδεώδη της αγάπης να πείθει για την επιδεξιότητα του τραγουδοποιού στο χειρισμό και πιο αισιόδοξων θεμάτων.

Παρά το γεγονός ότι η πλουσιοπάροχη οργανική περιβολή υπερκεράζει μερικές φορές τα μηνύματα των τραγουδιών,τα γυαλισμένα νερά της "Ασημένιας Λίμνης" μας αποτρέπουν από την αναρώτηση κατά πόσο Less is More ή...More is Less στα έργα του Vic.
(...)

 

[Dimifoot]

Ακουσα. Δεν μου άρεσε. Σόρι.

 

[Bhutia]

Ακουσα. Δεν μου άρεσε. Σόρι.

Σε αυτήν την περίπτωση απαιτείται και σύντομη δικαιολόγηση,αλλιώς...κινδυνεύεις με πρόστιμο.

 

[Dimifoot]

Σε αυτήν την περίπτωση απαιτείται και σύντομη δικαιολόγηση,αλλιώς...κινδυνεύεις με πρόστιμο.

Μάλλον δεν μου αρέσει το είδος . Και το άκουσα και σαν χαϊεντάς, στον πάνω όροφο με Mission Cyrus One και B&W.

 

[Bhutia]

Μάλλον δεν μου αρέσει το είδος . Και το άκουσα και σαν χαϊεντάς, στον πάνω όροφο με Mission Cyrus One και B&W.

Θα ήμουν βέβαιος πως φταίνε τα...B&W - άμα ήθελα να σε πειράξω.

Το "Ghetto Bells" χάρη στη σύμπραξη του περίφημου Van Dyle Parks στις έγχορδες ενορχηστρώσεις πιάνο και ακορντεόν,του κιθαρίστα-θρύλου της fusion Bill Frisell,του καλοψημένου Don Heffington στα κρουστά,με την ανηψιά Liz Durrett σε δεύτερα φωνητικά και παραγωγή του John Chelew,συνεχίζει ακάθεκτο την εξερεύνηση πάνω σε περίπλοκες ηχητικές φόρμες.Η δραματική απόχρωση της ερμηνείας κυβερνά από το ξεκίνημα το μελωδικό αναβρασμό του "Virginia",για να μεταβεί κατόπιν στην καυστικότητα του "Little Caesar" με τα αντηχητικά πατήματα του Frisell στα τάστα να κάνουν επίκαιρη τη μικρότητα της εναπομείνασας εξουσίας μέσα στη νέα ερημωμένη τάξη πραγμάτων.

Πόσο χώρο χρειαζόμαστε για μεταφόρτωση στη συνείδηση;Η ψυχεδελική περιπλάνηση στο "Forthright",η αταβιστική λιτανεία προς τις δυνάμεις της Φύσης στο "Rambunctious Cloud",ο αινιγματικός διάλογος των φωνητικών στο "What does it Mean?" σκάβουν τα συναισθήματα ανάμεσα στις νότες,υπαγορεύοντας επανεγγραφή γνωσιακών δεδομένων.

Και ποιο θα ήταν το πρόστιμο της ανάνηψης από μια καταστροφή;Η ρυθμική εγρήγορση στα "Got to Me" & "To Be With You" η αλληγορική πάνω στο κοινωνικό γίγνεσθαι θεομηνία του "Vesuvius" και οι προσωπικές αντανακλάσεις της τραγωδίας στο "Ignorant People" εξαργυρώνονται σε αξία...κοσμήματος και όχι μόνο χρυσού.

Σαν επίμονα χτυπήματα από απρόσκλητο επισκέπτη στην πόρτα του νου,το "Gnats" κλείνει το άλμπουμ προσφέροντας ένα μυστήριο προς εξιχνίαση...πακεταρισμένο για το σπίτι.
https://www.youtube.com/watch?v=jkTg-sEuruk

Οι αργόσυρτοι ρυθμοί σφραγισμένοι πάνω σε δαιδαλώδεις φράσεις φυλάνε τις περιθωριακές καμπάνες σφαλισμένες σε απαραβίαστο σεντούκι που απαιτεί χρόνο για την ανάκτηση του συνδυασμού.
https://www.youtube.com/watch?v=iue3SZkhrhw
(...)

 

[oldy]

να κάνουν επίκαιρη τη μικρότητα της εναπομείνασας εξουσίας μέσα στη νέα ερημωμένη τάξη πραγμάτων

η αταβιστική λιτανεία προς τις δυνάμεις της Φύσης

σκάβουν τα συναισθήματα ανάμεσα στις νότες

επίμονα χτυπήματα από απρόσκλητο επισκέπτη στην πόρτα του νου

περιθωριακές καμπάνες σφαλισμένες σε απαραβίαστο σεντούκι

Ειμαι σιγουρος πχια - ο μπουτχια ειναι ο παρις !

 

[Bhutia]

Ειμαι σιγουρος πχια - ο μπουτχια ειναι ο παρις !

Είμαι ό,τι...πάρεις.
Και άμα δεν θα πάρεις,τότε ΄΄βγαίνει΄΄ ο...Πάρις.
(Ο DF δεν ξέρω τι σχέση έχει αφού δεν του αρέσει το είδος,ίσως να του αρέσει ως τρόπος γραφής ο...Πάρις)

 

[oldy]

Παιδια μη τον τσιγκλατε τον ντιμιποδη,θα τα παρει και θα μας αρχισει τσι αναλυσεις στα δικα του κομμαθια,150 οργανα επι 7 η 9 καναλια χαθηκαμε ...

 

[Bhutia]

...χαθηκαμε ...

Υπάρχει και η άλλη εκδοχή,να είμαστε ήδη...χαμένοι.

Το "North Star Deserter" βρίσκει τον Vic σε νέα ανεξάρτητη ετικέτα,καναδικό στούντιο και κυρίως πλαισιωμένο από νέα μετα-ροκ κάστα βαρέων βαρών,όπως o Guy Picciotto των Fugazi και μέλη των Godspeed You!Black Emperor & A Silver Mt.Zion.

Μια τραυματική χωματερή εγκατεστημένη σα συγκοινωνούν δοχείο με διαπερατή μεμβράνη στα όρια του χαρακτήρα μας.Ρίχνουμε εκεί όλες τις απογοητεύσεις,την αρνητικότητα και το θυμό έναντι του εαυτού και του περίγυρου.Και αφού υπακούει σε ωσμωτικές αρχές,η υψηλότερη συγκέντρωση τη φορτίζει να διοχετεύει ανάδρομα τραυματικά μόρια ακόμα και στην πλέον απροβλημάτιστη εκ πρώτης όψης προσωπικότητα.

Πόσο αλώβητοι νομίζουμε ότι είμαστε;Ομόηχοι φθόγγοι εκτοξεύονται σε σύμπνοια με αντίστοιχες πλήξεις στις νάϋλον χορδές,ακολουθούμενοι από ανάστατο χορό φωνητικών στη "Γλωσσολαλιά" εν είδει μύησης σε θεμελιώδεις κώδικες επικοινωνίας και το "Everything I say" με την κυκλική εναλλαγή ανάμεσα σε στοχαστικά χάδια και ηχητικές αμμοβολές που μοιάζουν με λευκό θόρυβο πιστοποιεί τη διαφθορά στα προσωπικά μας δεδομένα.
("You Can Clap now...")

Πόσοι δε νομίζουν ότι ξεγελάνε το θηρίο με πίστη,ιδεολογίες,σχέσεις,χόμπυ,νόμιμες και μη ουσίες και τα συναφή; Οι δήθεν καθησυχαστικές ρυθμικές συμβάσεις με το ανισόρροπο χορωδιακό κομμάτι από το "You Are Never Alone" εντείνουν την ταραχή στην ιδέα πως η διαβούλευση μ'εκείνο το απόβλητο μέρος δεν είναι παρά μεμονωμένο σκέλος μιάς συλλογικής παράκρουσης.

Η υποτιθέμενη χαρά της ζωής διακόπτεται απότομα με θρυμματισμένες ηλεκτρικές εκκλήσεις στο "Splendid" για να επανακάμψει το ίδιο εκκρεμής και φευγαλέα σε κάθε επεισόδιο.Γιατί η τραυματική εκκρεμότητα μολύνει οποιοδήποτε χαρούμενο βίωμα.

Ηλεκτρική θύελλα ξεσπά ως αφύσικη ανοσοκαταστολή κατά την εξέλιξη της ομοιόστασης προς δηλητηριώδεις εστίες του συλλογικού οργανισμού στο "Debriefing".

Και η καθαρτική πνοή του "Over" ταυτίζει τη λήξη του μαραθώνιου αγώνα για ομοιόσταση με τη δική μας αποκομιδή από τη ζωή.

Ο επίλογος που δίνει το "Rattle" διασκεδάζει την αγωνία με την ήρεμη μεταστροφή ξαναφορτώνοντας ηπιότητα από το εναρκτήριο "Warm",αφού χρειάζεται να παραμένουμε στη διαδρομή της ζωής,έστω και αν ταρακουνάμε το φορτίο μας - το μόνο ουσιαστικά δικό μας πράγμα.

Ο "Λιποτάκτης του Πολικού Αστέρα" μελοποιεί κάθε δυνατό εφιάλτη προσφέροντας μια διάσταση που είναι όλη...δική μας,αφού η μπάντα δεν αρκείται σε υποστηρικτική συνοδεία,αλλά αρπάζει τα μηνύματα από την ιδιοσυγκρασιακή τραγουδοποιία κι εξαπολύει πάνω σε αυτά το δικό της κλονισμό..

Η υπαρξιακή του γοητεία το καθιστά σημείο αναφοράς στη δισκογραφία του Vic,καθώς πείθει ότι more is...much more φανερώνοντας παράλληλα πόσο αισιόδοξος είναι κατά βάθος όποιος χαρακτήρας επιλέγει να ζήσει με απαισιοδοξία.
(...)

 

[Bhutia]

Ο Vic δεν αντιπροσώπευε ένα συγκεκριμένο μουσικό είδος.Μετά τον καταπέλτη του "North Star..." συνασπίζεται με τους συντοπίτες του Elf Power και The Αmorphous Strums αλλάζοντας ταχύτητα στο άλμπουμ "Dark Developments".
Το σύνολο παίρνει πρωτότυπες συνθέσεις του Vic διακρινόμενες από άβολο περιεχόμενο και τα μέλη βγάζουν πάνω σε αυτές όλα τους τα απωθημένα με τρόπο κάθε άλλο παρά...απωθητικό.

Φορτισμένο με καυστική μανία ανακυκλούμενη χάρη στις ηλεκτρικές εκκενώσεις του συνόλου,το πνεύμα του "Little Fucker" κάνει κάθε ακροατή να βγάζει ανάλογο άχτι για τους οικείους του ανάξιους πολιτικούς.Ο δε...τύφος του "Teddy Bear" εξαπλώνεται με ρυθμό reggae.

Η χαλαρωτική συνοδεία του "Bilocating Dog" περιγράφει την κβαντική παραδοξότητα ενός σκύλου σε μακροσκοπικό επίπεδο με τον Vic να ξεκινά γνέφοντας στο "Warewolves of London" του Warren Zevon.

Καθώς τα μέλη ενώνουν τις φωνές τους στο σκανδαλιάρικο ρεφρέν,το "We Are Mean" ανησυχεί περισσότερο απ'όσο διασκεδάζει.
Χαρακτηριστική αντίπραξη στο ιλαρό κλίμα,η σιβυλλική απαγγελία υπό την πένθιμη σχεδόν υπόκρουση στο "The Mad Passion of the Stoic"

Η αφήγηση στο "Stop the Horse" εξηγεί και τον τίτλο του άλμπουμ:Οι σκοτεινές ΄΄εξελίξεις΄΄ σημαίνουν ουσιαστικά εμφανίσεις αρνητικών από φωτογραφίες που έχουν υπερεκτεθεί στο φως και αποφασίστηκε να κρατηθούν έτσι.Και σε κάτι τέτοιο έγκειται η δεξιοτεχνία ενός δημιουργού.Να συνθέτει κάθε φορά οικεία από παρατεταμένη έκθεση στοιχεία παρουσιάζοντάς τα στο κοινό με ανοίκειο τρόπο.

Και το μοναδικό ανεξιχνίαστο στοιχείο που δεν παρουσιάζεται στο "Βιολιτζή Φιλ" είναι το αν οι λυκάνθρωποι σκοτώνονται με σκέτες ασημένιες σφαίρες ή πρέπει να έχουν αυτές πρόσθετη επικάλυψη...ροδίου.
(...)

 

[gid]

Τον είδα ζωντανά ως support του Dylan πριν ~23 χρόνια, ήταν εξαιρετικός, με εντελώς ιδιαίτερο ήχο ηλεκτρο-ακουστικής κιθάρας θυμάμαι. RIP.

 

[Bhutia]

Λόγος και Μουσική επιχειρούν ν'ανακτήσουν κομμάτια της ζωτικής ουσίας αποκομμένα μέσα από τραυματική συνδρομή.Η δειλία που κραυγάζει ο καλλιτέχνης στο "Coward" μοιάζει να μην τίθεται απέναντι στον ίδιο το θάνατο αλλά στην εγκατάλειψη της ζωής πριν τη φυσική του έλευση.

Το μινιμαλιστικό σφυροκόπημα κομβικών λέξεων στο "Philip Guston" και τα καταδικαστικά αποφάγια του "It Is What It Is" μαρτυρούν ότι η ιστορία δεν μπορεί να ξαναγραφεί ανάδρομα με υπερφυσικές μεθόδους.

O Guy Picciotto και οι Godspeed You!Black Emperor επανέρχονται με διακριτικότερη συνοδεία στα δρώμενα,αφού αυτή τη φορά η πυρά προορίζεται μονάχα για την ψυχή του τραγουδοποιού.Και στο επίκεντρο δεσπόζει η πεμπτουσία της ανατριχίλας που προκαλεί ο Vic...
https://www.avsite.gr/forum/threads/ΣΤΙΧΟΙ-ΑΠΟ-ΕΝΑ-ΤΡΑΓΟΥΔΙ-ΠΟΥ-ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ-ΑΓΑΠΑΜΕ-ΚΑΙ-ΣΙΓΟΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ.27285/page-220#post-2376438
"Flirted With You All My Life",η ιδέα του θανάτου ανάγεται σε υπέρτατη Μούσα υποδαυλίζοντας την ελπίδα ότι η σχάση της ύπαρξης θα μπορούσε ίσως ν'αποκατασταθεί,αλλά σε επεξεργαστικό επίπεδο ανώτερο από εκείνο που θ'απολαμβάνει απλώς την τέχνη. Και ο τελικός στίχος ΄΄Clearly I'm not Ready΄΄ να τρεμοπαίζει ως πικρή επίγευση...


Σα "Φως του φωτός μας της δικής μας ζωής και χτύπος της καρδιάς μας"("Granny"),το άλμπουμ "At The Cut" βιώνεται παιδεύοντας ασταμάτητα την ακρόαση στην αμηχανία για όσα μας συγκινούν.
(...)