Η σημασία της Κλασικής Μουσικής στην εποχή μας.

[costas EAR]

Εμένα μ'αρεσει πάντως το φάντομ οφ δε όπερα, ενώ στους δικαναλους αρέσει σκέτο το φάντομ, καμία όπερα.

Η ομώνυμη ταινία έχει εξαιρετικό ήχο, και δε προτείνεται να τη δείτε με 9 φάντομ ηχεία, όσο δυνατή φαντασία κι αν διαθέτετε. Θέλει να έχετε 11 κανονικά ηχεία..

 

[Prince]

Αγαπητε Prince δεν διασκεδαζουμε σαφως με το Deep Purple - Child in Time. Το εγραψε για το χαμενο παιδι του. Ωστόσο είναι από τα πλεον γνωστα και αρεστα του συγκροτηματος. Αρα ο ακροατης εισπρατει ένα συναισθημα από τον καλλιτεχνη. Κατι αντιστοιχο γινεται και στην κλασικη μουσικη.

Στα τεχνικα τα κανεις θαλασσα. Είναι παντελως αχρηστες οι τεχνικες γνωσεις για να μας κανουν ν αγαπήσουμε ένα κλασικο εργο. Δεν χρειαζεται να ξερω αντιστοιχα κιθαρα η ντραμς για ν ακουσω κλασικη μουσικη η τζαζ. Δεν ξερω γιατι μπερδευεσαι τοσο πολύ μ αυτό το θεμα. Είναι ωραιο πραγμα να εισαι καλλιτεχνης και δημιουργος. Όμως ο κοσμος απολαμβανει το δημιούργημα του καλλιτεχνη συνεπαρμενος από το συναισθημα που εκπεμπει το εργο (οτιδήποτε συναισθημα). Τελεια και παυλα.

Οι "τεχνικές γνώσεις" είναι "παντελώς άχρηστες" εάν, στα τυφλά, αφήνεις το όποιο "συναίσθημα" προκύψει ως το αποτέλεσμα μιας ακρόασης κάποια δεδομένη στιγμή. OK ας το δεχθώ ως μία θεώρηση του όλου ζητήματος. Εδώ, όμως, έχω δύο ερωτήσεις: α) Οι προθέσεις του συνθέτη όταν έγραψε το έργο έχουν κάποια σημασία όταν ακούμε ένα έργο Κλασίκης Μουσικής? β) Η αξία του έργου καθορίζεται από το τι συναισθήματα μας προκαλέι μόνο? γ) Εάν όχι, τότε η αναζήτηση της ουκ ολίγες φορές αναγνωρισμένης αξίας του πρέπει να αναζητηθεί και πως?
Τέλος, με βάση τα εκάστοτε συναισθήματα που σου προκαλεί ένα έργο της Μουσικής αυτής, πως χαρακτηρίζεις ένα έργο με τέσσερις ή και περισσότερες κινήσεις, όπου ή μία σε ενθουσιάζει και η άλλη σε..."παγώνει"?

Ιστορικά θεωρώ ότι ποτέ δεν την παρακολουθούσαν μεγάλα πλήθη. Πόσο μάλλον σήμερα που ζούμε σε απόλυτη πνευματική παρακμή έτσι όλες οι καλές τέχνες, όπως η ποίηση, η λογοτεχνία, η φιλοσοφία, η ζωγραφική, η μουσική κλπ δε αγγίζουν τον όχλο, λες και πότε τον άγγιζαν; Για να λέμε και τα θετικά βέβαια οι χώροι που μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει κλασική μουσική σήμερα είναι περισσότεροι από ποτέ.

Που είναι αυτοί οι "χώροι" (τουλάχιστον εν Ελλάδι)? Ακόμη και αυτό το "Μέγαρο" και το πάλαι ποτέ κραταιό Φεστιβάλ Αθηνών έχουν αλωθεί.

 

[Prince]

Η υψιστη φόρμα my ass.

Αν σας ενδιέφερε η φόρμα, θα ασχολούσασταν με Ξενάκη, Messiaen, Sciarrino, Mauro Lanza, Brian Ferneyhough κτλ καθώς και φυσικά με ηλεκτρονική μουσική.

Φαντάζομαι σου πέφτει "λίγη" η φόρμα της πρώτης κίνησης του 1ου Κουαρτέτου για Πιάνο του Brahms ή της αργής κίνησης της 8ης του Bruckner.
Πάντως, εγώ είμαι πρόθυμος να διαβάσω την ανάλυση της "φόρμας" κάποιου έργου των συνθετών που ανέφερες.

 

[TGD]

Αν σας ενδιέφερε η φόρμα, θα ασχολούσασταν με Ξενάκη, Messiaen, Sciarrino, Mauro Lanza, Brian Ferneyhough κτλ καθώς και φυσικά με ηλεκτρονική μουσική.

Τους τρεις πρώτους τους ξέρω, και ο Sciarrino μου αρέσει πολύ. Ευκαιρία να μάθω και τους άλλους δύο.

 

[Prince]

Θέλεις με το ζόρι να φέρεις τον σταυρό του «μάρτυρα». Ακόμη και έτσι να το πάρεις – ουσιαστικά επιλογή είναι – συνεπώς «ψυχαγωγία».

Ξέρεις η συζήτηση ξεφεύγει – μπαίνει σε χωράφια ψυχολογίας και φιλοσοφίας.

Φίλε μου έχω την αίσθηση ότι φοβάσαι να χαρείς . Κάπου το βλέπεις σαν ενοχή , απόκλιση από τον "σκοπό".
Δεν είναι περίεργο – συμβαίνει εδώ και αιώνες σε κοινωνίες ολόκληρες να νοιώθουν το βάρος της ενοχής της ζωής , της ύπαρξης , την αναζήτηση του "σωτήρα".

Η άποψη μου είναι ότι ΠΑΝΤΑ ο άνθρωπος κάνει το "θέλω" του - το κέφι του αν προτιμάς- ακόμη και όταν το βαφτίζει «καθήκον» ή «χρέος».
Ακόμα και έτσι ουσιαστικά η προτιμητέα επιλογή είναι , για να νοιώθει καλύτερα ώστε να «άγει την ψυχή του».

Ουδέποτε αρνήθηκα ότι είναι "επιλογή" και το τι κάποιος θα ακούσει και με ποιο τρόπο. Απλά, προσπαθώ να πω ότι ειδικά στην Κλασσική Μουσική η ακρόαση χωρίς προετοιμασία και κάποια σχετική γνώση για την ταυτότητα του έργου (και συχνα και του συνθέτη) στερεί από το άκουσμα μία σημαντική εμπειρία που δύναται, σε ικανό βαθμό, να συμβάλει και σε ό,τι θέλεις να αποκαλείς "διασκεδάση", πολλώ μάλλον ψυχαγωγία.
Σε πληροφορώ ότι χαίρομαι, χωρίς να φοβάμαι, το optimum των ακροάσεων μου με τον ανωτέρω τρόπο.
Τα πέρι "ενοχής της ζωής" κλπ τα παραβλέπω ως απέλπιδα προσπάθεια να μεταφερθέι η συζήτηση σε άλλα πεδία.
Το ότι "ΠΑΝΤΑ ο άνθρωπος κάνει το "θέλω" του" (πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν να το δουν και κυρίως να το βιώσουν αυτό, αλλά ας το δεχθούμε ως μια σταθερά της εξίσωσης), δεν του στερεί το δικαίωμα και την...επιλογή να επεξεργασθεί, βελτιώσει, μελετήσει και προάγει περαιτέρω αυτό το θαυμάσιο..."θέλω" (κάτι που μπορεί να του φτιάξει έτι περισσότερο το "κέφι" του).

 

[promytheus]

Οι "τεχνικές γνώσεις" είναι "παντελώς άχρηστες" εάν, στα τυφλά, αφήνεις το όποιο "συναίσθημα" προκύψει ως το αποτέλεσμα μιας ακρόασης κάποια δεδομένη στιγμή. OK ας το δεχθώ ως μία θεώρηση του όλου ζητήματος. Εδώ, όμως, έχω δύο ερωτήσεις: α) Οι προθέσεις του συνθέτη όταν έγραψε το έργο έχουν κάποια σημασία όταν ακούμε ένα έργο Κλασίκης Μουσικής? β) Η αξία του έργου καθορίζεται από το τι συναισθήματα μας προκαλέι μόνο? γ) Εάν όχι, τότε η αναζήτηση της ουκ ολίγες φορές αναγνωρισμένης αξίας του πρέπει να αναζητηθεί και πως?
Τέλος, με βάση τα εκάστοτε συναισθήματα που σου προκαλεί ένα έργο της Μουσικής αυτής, πως χαρακτηρίζεις ένα έργο με τέσσερις ή και περισσότερες κινήσεις, όπου ή μία σε ενθουσιάζει και η άλλη σε..."παγώνει"?

Που είναι αυτοί οι "χώροι" (τουλάχιστον εν Ελλάδι)? Ακόμη και αυτό το "Μέγαρο" και το πάλαι ποτέ κραταιό Φεστιβάλ Αθηνών έχουν αλωθεί.

Πριν το Μέγαρο υπήρχε το χάος πλέον έχουμε επιπλέον το Ίδρυμα Νιάρχου, την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και επίσης Παρνασσό και τα Ινστιτούτα Ιταλίας, Γαλλίας, Γερμανίας κλπ που κάνουν ανά καιρούς μερικές συναυλίες.

Υ.Γ. Με τον όρο Κλασική μουσική εννοώ τον ευρύτερο και ίσως σωστότερο όρο "contemporary" από την Μεσαιωνική, Μπαρόκ, Κλασική, Ρομαντισμό έως μινιμαλιστική μουσική.

 

[christos77]

ε. Θέλει να έχετε 11 κανονικά ηχεία..

ΜΟΝΟ

 

[Prince]

@Prince

Εφόσον ανέφερες και τον Σοστακόβιτς. Είναι μία από τις περιπτώσεις που έλεγα παραπάνω.
Ακούω το Τζαζ αλμπουμ μία φορά το μήνα , τουλάχιστον , τα τελευταία ...20 χρόνια.
Την 7 η του συμφωνία (Λένινγκραντ) ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ - Το μουσικό μοτίβο της μου τρυπάει το κεφάλι ...
Δεν ψυχαγωγούμαι - δεν την ακούω ποτέ πιά - τόσο απλό.

Δεν είναι η ακρόαση κλασσικής μουσικής η θεϊκη αποστολή γραμμένη στην πέτρα.

Βλέπεις οι Συνθέτες της Μουσικής αυτής δεν συνέθεταν μόνον για...διασκέδαση (οι λεγόμενες ως "Jazz Suites" εγράφησαν για αυτόν τον σκοπό, αλλά και αυτές είναι τόσο εμπνευσμένα δομημένες και θαυμάσια ενορχηστρωμένες που, μελετώντας τες, η απόλαυση πολλαπλασιάζεται...).
Το ότι δεν μπορείς να ακούσεις την 7η του Shostakovich το αντιλαμβάνομαι πλήρως. Αναρωτήθηκες, όμως, γιατί την έγραψε ο συνθέτης με τόσο κόπο και φροντίδα. Ακομή δε περισσότερο γιατί παίζεται και υπάρχει μια πληθώρα ηχογραφήσεων. Όλοι αυτοι που την ακούν στις συναυλίες ή στους δίσκους...διασκεδάζουν?

 

[vastsar]

Οι "τεχνικές γνώσεις" είναι "παντελώς άχρηστες" εάν, στα τυφλά, αφήνεις το όποιο "συναίσθημα" προκύψει ως το αποτέλεσμα μιας ακρόασης κάποια δεδομένη στιγμή. OK ας το δεχθώ ως μία θεώρηση του όλου ζητήματος. Εδώ, όμως, έχω δύο ερωτήσεις: α) Οι προθέσεις του συνθέτη όταν έγραψε το έργο έχουν κάποια σημασία όταν ακούμε ένα έργο Κλασίκης Μουσικής? β) Η αξία του έργου καθορίζεται από το τι συναισθήματα μας προκαλέι μόνο? γ) Εάν όχι, τότε η αναζήτηση της ουκ ολίγες φορές αναγνωρισμένης αξίας του πρέπει να αναζητηθεί και πως?
Τέλος, με βάση τα εκάστοτε συναισθήματα που σου προκαλεί ένα έργο της Μουσικής αυτής, πως χαρακτηρίζεις ένα έργο με τέσσερις ή και περισσότερες κινήσεις, όπου ή μία σε ενθουσιάζει και η άλλη σε..."παγώνει"?....

Για να σε καταλαβω, τι εννοεις λεγοντας: Οι προθέσεις του συνθέτη όταν έγραψε το έργο έχουν κάποια σημασία όταν ακούμε ένα έργο Κλασίκης Μουσικής?

Στο Β να θω πω ναι. Πως αλλιως να εκτιμησεις ενα εργο? Και δεν αναφερομαι μονο στην κλασικη μουσικη. Ακομη και τα τσιφτιτελια, αμανεδες ως και οι ταινιες τον ιδιο σκοπο εχουν. Δεν καταλαβαινω τον προβληματισμο σου. Θεωρω αυτονοητες αυτες τις απαντησεις.

Οσο γι αυτη την προταση σου
¨Τέλος, με βάση τα εκάστοτε συναισθήματα που σου προκαλεί ένα έργο της Μουσικής αυτής, πως χαρακτηρίζεις ένα έργο με τέσσερις ή και περισσότερες κινήσεις, όπου ή μία σε ενθουσιάζει και η άλλη σε..."παγώνει"?....¨
Μ αφηνει παγερα αδιοφορο το τεχνικο κομματι. Αυτο αφορα τον ιδιο καλλιτεχνη και την ομαδα του. Μενω σε οτι μ αφηνει σαν συναισθημα (οποιασδηποτες μορφης συναισθημα) Ακομη και η μουσικη σε ταινιες θριλερ εχουν ενα σκοπο κι αυτες αλλες φορες πετυχαινουν κι αλλες οχι τον σκοπο που επιτελουν.

Να το προεκτεινω λιγο. Παρακολουθοντας μια συναυλια με θεμα μουσικη επενδυση του Ennio Morricone σε ταινιες. Βλεπουμε οτι στην αιθουσα συναυλιας σου δινουν και οπτικο υλικο για να διεγειρουν ακομη περισσοτερο το συναισθημα σου. Φυσικα κι αυτο δεν μπορει να γινεται παντα, ομως ωστοσο ο παρονομαστης ειναι ο ιδιος το συναισθημα. Οπως εγραψε καπου αλλου ο wizzy δεν χρειαζεται να ξερω τα λογια, το βασικο ειναι το συναισθημα και η γλωσσα λειτουργει σαν ενα ακομη μουσικο οργανο που σε ταξιευει εκει οπου η φαντασια σου σε οδηγει.

O Ραχμανινοβ εγραψε την γνωστο εργο The Isle of the Dead οταν ηταν εξορια στην Δρεσδη βλεποντας ενα ζωγραφο να ζωγραφιζει τον πινακα. Ο βαρκαρης που οδηγει το νεκρο στο νησακι με τον θανατο προσωποποιημενο ορθιο στη βαρκα. Του δημιουργηθηκαν καποια συναισθηματα απο την τραγικοτητα του πινακα και τα μετεφερε στο εργο που δημιουργησε. Αυτο ακριβως μας ειναι υπεραρκετο. Το τεχνικο μερος γιατι να μ ενδιαφερει. Δεν ειδα πουθενα στο μεγαρο να λενε, επιτρεπεται η εισοδος για οσους εχουν σπουδασει μουσικη!

 

[Prince]

Πριν το Μέγαρο υπήρχε το χάος πλέον έχουμε επιπλέον το Ίδρυμα Νιάρχου, την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και επίσης Παρνασσό και τα Ινστιτούτα Ιταλίας, Γαλλίας, Γερμανίας κλπ που κάνουν ανά καιρούς μερικές συναυλίες.

Υ.Γ. Με τον όρο Κλασική μουσική εννοώ τον ευρύτερο και ίσως σωστότερο όρο "contemporary" από την Μεσαιωνική, Μπαρόκ, Κλασική, Ρομαντισμό έως μινιμαλιστική μουσική.

Ο Παρνασσός και τα Ινστιτούτα υπήρχαν παλαιόθεν, αλλά η προσφορά τους ήταν και είναι...minimal.
Τα άλλα δύο που αναφέρεις απλά κράτανε το πλοίο στην επιφάνεια...

 

[Kostas Kefalas]

Φρέσκο..

Γιατί μας ενδιαφέρει ακόμη και σήμερα ο Μπετόβεν

Οσοι δεν είναι πιστοί θιασώτες της κλασικής μουσικής, σίγουρα αναγνωρίζουν την «Ωδή στη χαρά« ως ύμνο του Συμβουλίου της Ευρώπης αλλά και στις άπειρες διασκευές της από «Το κουρδιστό πορτοκάλι» του Κιούμπρικ μέχρι το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2018.

www.efsyn.gr

 

[Decembered]

Ennio Morricone

....εεεεεχει γραψει και κλασσικα.

 

[vastsar]

....εεεεεχει γραψει και κλασσικα.

Δεν ειπα το αντιθετο

 

[m1ts0s]

Τους τρεις πρώτους τους ξέρω, και ο Sciarrino μου αρέσει πολύ. Ευκαιρία να μάθω και τους άλλους δύο.

Άλλα ονόματα που μου έρχονται και ίσως βρεις κάτι ενδιαφέρον: Pascal Dusapin, Betsy Jolas, Franck Bedrossian, Unsuk Chin, Stefano Gervasoni, Rebecca Saunders.

 

[promytheus]

Ο Παρνασσός και τα Ινστιτούτα υπήρχαν παλαιόθεν, αλλά η προσφορά τους ήταν και είναι...minimal.
Τα άλλα δύο που αναφέρεις απλά κράτανε το πλοίο στην επιφάνεια...

Όλα χρειάζονται! Έχω δει εξαιρετικές συναυλίες σε όλους του προαναφερθέντες χώρους.



Απλούστατο είναι παίδες! 'Οπως πουλάει περισσότερο η Λένα Μαντά από τον Γκαίτε έτσι και η Πάολα από τον Σοπέν....τόσο απλό είναι. Το ζήτημα είναι αν οι παλαιότερες γενιές άκουγαν παραπάνω Σοπέν από σήμερα, εγώ θα έλεγα όχι διότι απλά δεν άκουγαν Πάολα αλλά Καζαντζίδη εκεί είναι οι διαφορές.

 

[Prince]

Για να σε καταλαβω, τι εννοεις λεγοντας: Οι προθέσεις του συνθέτη όταν έγραψε το έργο έχουν κάποια σημασία όταν ακούμε ένα έργο Κλασίκης Μουσικής?

Στο Β να θω πω ναι. Πως αλλιως να εκτιμησεις ενα εργο? Και δεν αναφερομαι μονο στην κλασικη μουσικη. Ακομη και τα τσιφτιτελια, αμανεδες ως και οι ταινιες τον ιδιο σκοπο εχουν. Δεν καταλαβαινω τον προβληματισμο σου. Θεωρω αυτονοητες αυτες τις απαντησεις.

Οσο γι αυτη την προταση σου
¨Τέλος, με βάση τα εκάστοτε συναισθήματα που σου προκαλεί ένα έργο της Μουσικής αυτής, πως χαρακτηρίζεις ένα έργο με τέσσερις ή και περισσότερες κινήσεις, όπου ή μία σε ενθουσιάζει και η άλλη σε..."παγώνει"?....¨
Μ αφηνει παγερα αδιοφορο το τεχνικο κομματι. Αυτο αφορα τον ιδιο καλλιτεχνη και την ομαδα του. Μενω σε οτι μ αφηνει σαν συναισθημα (οποιασδηποτες μορφης συναισθημα) Ακομη και η μουσικη σε ταινιες θριλερ εχουν ενα σκοπο κι αυτες αλλες φορες πετυχαινουν κι αλλες οχι τον σκοπο που επιτελουν.

Να το προεκτεινω λιγο. Παρακολουθοντας μια συναυλια με θεμα μουσικη επενδυση του Ennio Morricone σε ταινιες. Βλεπουμε οτι στην αιθουσα συναυλιας σου δινουν και οπτικο υλικο για να διεγειρουν ακομη περισσοτερο το συναισθημα σου. Φυσικα κι αυτο δεν μπορει να γινεται παντα, ομως ωστοσο ο παρονομαστης ειναι ο ιδιος το συναισθημα. Οπως εγραψε καπου αλλου ο wizzy δεν χρειαζεται να ξερω τα λογια, το βασικο ειναι το συναισθημα και η γλωσσα λειτουργει σαν ενα ακομη μουσικο οργανο που σε ταξιευει εκει οπου η φαντασια σου σε οδηγει.

O Ραχμανινοβ εγραψε την γνωστο εργο The Isle of the Dead οταν ηταν εξορια στην Δρεσδη βλεποντας ενα ζωγραφο να ζωγραφιζει τον πινακα. Ο βαρκαρης που οδηγει το νεκρο στο νησακι με τον θανατο προσωποποιημενο ορθιο στη βαρκα. Του δημιουργηθηκαν καποια συναισθηματα απο την τραγικοτητα του πινακα και τα μετεφερε στο εργο που δημιουργησε. Αυτο ακριβως μας ειναι υπεραρκετο. Το τεχνικο μερος γιατι να μ ενδιαφερει. Δεν ειδα πουθενα στο μεγαρο να λενε, επιτρεπεται η εισοδος για οσους εχουν σπουδασει μουσικη!

Οι προθέσεις του συνθέτη έχουν να κάνουν με το τι τον ώθησε να συνθέσει το έργο, γιατί επέλεξε να χρησιμοποίησει ένα μόνον όργανο στην τάδε σύνθέση και μια ολόκληρη ορχήστρα (ή και χορωδία) σε μια άλλη, και άλλες αρκετές σχετικές πληροφορίες. Οι προθέσεις του συνθέτη αποτελούν sine qua non για τον/τους ερμηνευτές του έργου και, κατά συνέπεια, μία ανάλογη στάση από έναν "υπεύθυνο" ακροατή...αναμένεται και είναι επαρλώς διαφωτιστική και επιβοηθητική.
Το "ναι" στο β) ήταν απολύτως αναμενόμενο. Το γιατί δεν βλέπω. Μπορείς να με διαφωτίσεις πως το "συναίσθημα" αξιολογεί ένα έργο Κλασικής Μουσικής (η αξία του έργου π.χ. αποδίδεται με ένα "Like" και τελειώσαμε?). Π.χ. η Ενάτη του Beethoven όπως και το Κουαρτέτο Έγχόρδων του Op. 131 θεωρούνται παγκοσμίως κορυφαία καταξιωμένa έργο. Πως προέκυψε αυτό?
Η ερώτηση μου για τα έργα με τις διάφορες κινήσεις έχει ακριβώς να κάνει με το πως κανείς αντιμέτωπίζει ένα κορυφαίο πολυσχιδές έργο όπως την Ενάτη ή το Op. 131, όταν μπορεί να του "κανεί κλικ" μια κίνηση με βάση το όποιο συναίσθημα της στιγμής και να τον απωθήσουν σχεδόν όλες οι άλλες. Τότε πως αξιολογείται το έργο? Μάπα, επειδή δεν μας "άρεσαν", δεν μας "άγγιξαν" κάποιες κινήσεις ή αντίθετα αριστούργημα επειδή μας ενθουσίασε η τελευταία (βλ. "Ωδή στη χαρά" της Ενάτης)?
Τα περί Morricone ήκιστα συμβάλλουν στο θέμα μας. Πλην της Όπερας και του Μπαλέτου, στην Κλασική Μουσική ουδόλως χρειάζεται οπτικό υλικό για την παρακολούθηση οιουδήποτε έργου. Αλλά και στην Όπερα και το Μπαλέτο, η μουσική συνθεσή αξιολογείται ανεξαρτήτως του οπτικού υλικού (βλ. τα διαχρονικά αριστουργήματα των Wagner, Verdi, Tchaikovsky κοκ.)
Στο Isle of Dead, βλέπω ότι έχεις κάνει κάποια προεργάσια, έστω και άθελα. Ήδη, γνωρίζεις την πηγή έμπνευσης, τις προθέσεις και τι, έστω περίπου, θέλει να περιγράψει ο συνθέτης. Με κάποιες πιο "τεχνικές" λεπτομέρειες, θα μπορούσες να παρακολουθήσεις και το "πρόγραμμα" του Συμφωνικού αυτού ποιήματος: η χρήση μιάς ελάσσονος κλίμακας (λα ελάσσονα) για να δώσει τον τόνο του όλου θέματος, η αργή μουσική στην αρχή συμβολίζουσα τα κύματα, η χρήση του Dies Irae εκφράζουσα τον θάνατο κλπ.
Όσο για το ποίοι "επιτρέπεται" να εισέλθουν στο Μέγαρο και κάθε "μέγαρο" οπουδήποτε στον κόσμο είναι απλά αυτοί που πληρώνουν το όποιο εισητήριο. It's the economy...

 

[Prince]

Όλα χρειάζονται! Έχω δει εξαιρετικές συναυλίες σε όλους του προαναφερθέντες χώρους.



Απλούστατο είναι παίδες! 'Οπως πουλάει περισσότερο η Λένα Μαντά από τον Γκαίτε έτσι και η Πάολα από τον Σοπέν....τόσο απλό είναι. Το ζήτημα είναι αν οι παλαιότερες γενιές άκουγαν παραπάνω Σοπέν από σήμερα, εγώ θα έλεγα όχι διότι απλά δεν άκουγαν Πάολα αλλά Καζαντζίδη εκεί είναι οι διαφορές.

Το "απλό" το γνωρίζουμε. Το τι κάνουμε με αυτό είναι ένα θεματάκι.
Πάντως, βλέπω με ένδιαφέρον την διαρκή "άνοδο" της Πάολας (She can still fool even the most perceptive!).

 

[Alfaalfa]

Βλέπεις οι Συνθέτες της Μουσικής αυτής δεν συνέθεταν μόνον για...διασκέδαση (οι λεγόμενες ως "Jazz Suites" εγράφησαν για αυτόν τον σκοπό, αλλά και αυτές είναι τόσο εμπνευσμένα δομημένες και θαυμάσια ενορχηστρωμένες που, μελετώντας τες, η απόλαυση πολλαπλασιάζεται...).
Το ότι δεν μπορείς να ακούσεις την 7η του Shostakovich το αντιλαμβάνομαι πλήρως. Αναρωτήθηκες, όμως, γιατί την έγραψε ο συνθέτης με τόσο κόπο και φροντίδα. Ακομή δε περισσότερο γιατί παίζεται και υπάρχει μια πληθώρα ηχογραφήσεων. Όλοι αυτοι που την ακούν στις συναυλίες ή στους δίσκους...διασκεδάζουν?

Αυτοί που ακούν την 7η του Σοστακόβιτς προφανώς τους αρέσει και σίγουρα διασκεδάζουν , απλώς το γούστο τους δεν συμφωνεί με το δικό μου.
(Αν κάποιος το κάνει χάριν άσκησης αυτοπειθαρχίας , δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του - βρέθηκα δηλαδή και πήρα τις αποφάσεις μου)
Γιά τον ίδιο λόγο πολλοί τρελαίνονται με το "Ζεμπέκικο ττης Ευδοκίας" και σε εμένα τρελαίνει τα αυτιά μου και δεν κυλά ο χρόνος μέχρι να τελειώσει (όπου με ...πετυχαίνει - είναι και μεγαλούτσικο το άτιμο).

Για τον κόπο και φροντίδα ενός έργου τέχνης που γράφεις.
Ο Φορντ (αν θυμάμαι καλά) είχε πεί ότι γιά να κάνεις μιά πολύ καλή ή μιά πολύ κακή ταινία χρειάζεται δυστυχώς ό ίδιος κόπος . (αυτό είναι η κατάρα της δημιουργίας στην τέχνη γενικότερα ....)

 

[el_diablo]

α) Οι προθέσεις του συνθέτη όταν έγραψε το έργο έχουν κάποια σημασία όταν ακούμε ένα έργο Κλασίκης Μουσικής?

Μπορει να εχουν , μπορει και να μην εχουν.Εξαρταται με τι νιωθει την αναγκη να ''ταξιδεψει'' καποιος, μεσω των βιωματων καποιου αλλου , αναπολωντας στιγμες της δικης του ζωης η σκεπτομενος την μεταβολη του χρηματιστηριου και το εταιρικο προτζεκτ που χρειαζεται να φερει σε περας

Σιγα τις σοβαρες προθεσεις του φιρματου καλλιτεχνη , που πρεπει και να της αποστηθσουμε, μην ξεχασουμε κανα επεισοδιο απο τους ...προσωπικους του δαιμονες (τζογο, γυναικες , ποτο, ναρκωτικα, εξωση απο την αυλη του βασιλια, φυγη απο την πολη επειδη πηγε με την ξαδελφη του ταδε ευγενη )
Που και που μπορει να εγραφε κανεις και κανα επαναστατικο κομματι , που μπορει να προκαλει ριγη συγκινησης στους 70 χρονους 200 χρονια μετα.Τα ιδια ριγη που προκαλουσε ο eminem στα 70 χρονα στελεχη της Γουωλ στρητ

 

[costas EAR]

Υ.Γ. Με τον όρο Κλασική μουσική εννοώ τον ευρύτερο και ίσως σωστότερο όρο "contemporary" από την Μεσαιωνική, Μπαρόκ, Κλασική, Ρομαντισμό έως μινιμαλιστική μουσική.

Είναι μεγάλο λάθος να εντάσσεται η μινιμαλ στην κλασσική.

Το λάθος βέβαια γίνεται από ίδρυσης της μινιμαλ, θυμάμαι προ αμνημονεύτων ετών είχαν καλέσει σε συνέντευξη τον Φίλιππο τζάμι στο περιοδικό κλασικ σιντί διότι τον είχαν βραβεύσει οι έγκριτοι μορφωμένοι δημοσιογράφοι του περιοδικού ως "κλασσικό σύνθετη της χρονιάς" και είπε φυσικά ο Φίλιππας πως σόρρυ παίδες, λυπάμαι αλλά δε γράφω κλασσική μουσική, κάνετε λάθος, μη μπερδεύετε την κλασσική με τη μινιμαλ.

Να θυμίσω πως ο τζάμι είναι από τους πιο μορφωμένους ανθρώπους πάνω στη μουσική στον πλανήτη που ζούμε, αν όχι ο πιο μορφωμένος..

Δεν έχει σημασία αν χρησιμοποιεί σε κάποιο έργο του μια κλασσική ορχήστρα, ή σκέτα τύμπανα ή περίεργα κρουστά και τέιπς, δεν είναι κλασσική, με κανένα ορισμό. Τα όργανα δεν ορίζουν το είδος.

Τσιφτετέλι με κλασσική ορχήστρα, είναι τσιφτετέλι.

Η μπάντα του δήμου, ή μια στρατιωτική μπάντα, με στάνταρ τα όργανα, μπορεί να παίζει πολλά είδη μουσικής, από κλασσική μέχρι τζαζ και ποντιακά. Η μπάντα δεν καθορίζει το είδος.