- Μηνύματα
- 1
- Reaction score
- 7
Μόλις εχθές παρακολούθησα τη καινούργια ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, «Σπασμένη Φλέβα». Ο κύριος Οικονομίδης έχει γενικά ένα όνομα όσον αφορά τις δημιουργίες του, οι οποίες για αρκετούς αντιπροσωπεύουν εκκεντρικό και περιθωριακό κινηματογράφο και τις θεωρούν αποκρουστικές καθώς περιέχουν έντονο, ωμό λεξιλόγιο. Έστω ότι παραδεχόμαστε λοιπόν πως οι υπόλοιπες ταινίες του δεν είναι για όλους. Η συγκεκριμένη όμως είναι.
Πρωταγωνιστής αποτελεί ο μεσήλικας επιχειρηματίας Θωμάς Αλεξόπουλος (Βασίλης Μπισμπίκης), ο οποίος κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, και οι επιζήμιες αποφάσεις του αποκαλύπτονται αργά και βασανιστικά στο θεατή. Βρίσκεται σε μία οικονομική κατάρρευση και μία εσωτερική φουρτούνα με επιπλέον οικογενειακά προβλήματα να ενισχύουν την άκρως αγχώδη κατάσταση της ζωής του επιχειρηματία, που έχει βεβαίως ο ίδιος προκαλέσει.
Προσπαθεί να επιπλεύσει στην ανταριασμένη θάλασσα, απλώνοντας τα χέρια του σε ότι βρίσκεται μπροστά του, σαν επιβάτης πλοίου που μόλις ναυάγησε. Συγγενείς, οικογένεια, εχθρούς, παλιές αγάπες, συνεργάτες…Από όπου βρει πιάνεται και με τη πορεία βλέπεις να θολώνει όλο και περισσότερο ο νους του, όσο σφίγγει ο κλοιός και ο χρόνος στενεύει για την αποπληρωμή του απατεώνα τοκογλύφου που τον έχει στο χέρι.
Ο θεατής βρίσκεται «σε αναμμένα κάρβουνα» καθόλη τη διάρκεια, και κρατείται σε συνεχή αγωνία και τρόμο για το τι θα ακολουθήσει. Για τον πρωταγωνιστή υπάρχουν ανάμεικτα συναισθήματα. Αρχικά αισθάνεσαι λύπη και οίκτο για τη ταλαιπωρία του, όμως μετέπειτα αηδία και απέχθεια για τον καιροσκοπισμό του.
Όπως άκουσα ορθότατα και από άλλους, το συγκεκριμένο έργο αποτελεί μία τέλεια αναπαράσταση αρχαίας τραγωδίας ακολουθώντας επακριβώς το ηθικό σχήμα Άτη-Ύβρις-Νέμεσις-Τίσις-Κάθαρσις. Αρχικά, ο πρωταγωνιστής έρχεται αντιμέτωπος με ένα σωρό προβλήματα, που είναι αρκετά για να θολώσουν το νου του (Άτη) και να τον οδηγήσουν σε παραμπτωματική συμπεριφορά με αποκορύφωση της στο τέλος (Ύβρις), έχοντας ως αποτέλεσμα να γυρίσει πίσω σε αυτόν με το χειρότερο δυνατό τρόπο (Νέμεσις) και τελικά να τιμωρηθεί (Τίσις). Όσον αφορά τη κάθαρση, που αποτελεί και το ύστατο κομμάτι, αφήνει το θεατή να αποφασίσει αν τελικά θα αποκατασταθούν οι ηθικές αξίες του, που σιγά σιγά γκρεμίζονταν με κάθε πράξη του στη πορεία του έργου.
Τρεις λέξεις περιγράφουν για εμένα τη συγκεκριμένη ταινία. Προκλητική, ρεαλιστική, διδακτική. Ο Γιάννης Οικονομίδης σκιαγραφεί εξαιρετικά τη ψυχολογία του νεοέλληνα, και χτυπάει στη ρίζα τα προβλήματα της χώρας που πιθανότατα μας έχουν οδηγήσει σε αυτή τη τραγική κατάσταση. Ο ωφελιμισμός και ο οπορτουνισμός κυριαρχούν, μας άγει και μας φέρει η φράση «ο θάνατός σου, η ζωή μου», και φυσικά το κλασσικό και απόλυτο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Το ηθικό υπόβαθρο και η λύσσα για τη νίκη είναι αντιστρόφως ανάλογα μεγέθη, και με σκοπό να επιτευχθεί το δεύτερο κατακερματίζεται το πρώτο.
Απεικονίζεται εξαιρετικά το πρότυπο του τυπικού Έλληνα επιχειρηματία που προχωρά συνεχώς σε ξανοίγματα και επιπολαιότητες χωρίς να λαμβάνει υπόψιν την οικογένειά του, η οποία όταν ανακαλύπτει τις κομπίνες του τον έχει στη μπούκα και τον αποκαλεί «σκουλήκι» με εκείνον να σκύβει το κεφάλι. Αφού λοιπόν έχει καταλάβει τις «πατάτες» του ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τρόπο να «την κάνει με ελαφρά» με τη λιγότερη δυνατή επίπτωση για αυτόν. Τυπικά παραδείγματα περιλαμβάνουν συναισθηματική εκμετάλλευση, απειλές και νταηλίκια, επίκληση στο συναίσθημα, καταφυγή σε οικείους για παρακάλια και βοήθεια, ακόμα και σε έγκλημα. Και φυσικά ένα συγκλονιστικό τέλος, με μία τραγική ειρωνεία όπου ο θεατής γνωρίζει και οι πρωταγωνιστές όχι.
Πράγματι ο τίτλος είναι ορθός. Καθ’ όλη τη διάρκεια υπάρχει η αποτυχία, το στρες, η τραγική εξέλιξη των γεγονότων που αναγκάζουν του πρωταγωνιστές να αισθάνονται τις φλέβες τους να γεμίζουν με αίμα, όπου στο τέλος έρχεται η κορύφωση. Αρχικά νομίζουν πως γλίτωσαν τη καταστροφή και οι φλέβες ηρέμησαν, όμως στη πραγματικότητα έσπασαν και αιμορραγούν τα πάντα.
Πρωταγωνιστής αποτελεί ο μεσήλικας επιχειρηματίας Θωμάς Αλεξόπουλος (Βασίλης Μπισμπίκης), ο οποίος κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, και οι επιζήμιες αποφάσεις του αποκαλύπτονται αργά και βασανιστικά στο θεατή. Βρίσκεται σε μία οικονομική κατάρρευση και μία εσωτερική φουρτούνα με επιπλέον οικογενειακά προβλήματα να ενισχύουν την άκρως αγχώδη κατάσταση της ζωής του επιχειρηματία, που έχει βεβαίως ο ίδιος προκαλέσει.
Προσπαθεί να επιπλεύσει στην ανταριασμένη θάλασσα, απλώνοντας τα χέρια του σε ότι βρίσκεται μπροστά του, σαν επιβάτης πλοίου που μόλις ναυάγησε. Συγγενείς, οικογένεια, εχθρούς, παλιές αγάπες, συνεργάτες…Από όπου βρει πιάνεται και με τη πορεία βλέπεις να θολώνει όλο και περισσότερο ο νους του, όσο σφίγγει ο κλοιός και ο χρόνος στενεύει για την αποπληρωμή του απατεώνα τοκογλύφου που τον έχει στο χέρι.
Ο θεατής βρίσκεται «σε αναμμένα κάρβουνα» καθόλη τη διάρκεια, και κρατείται σε συνεχή αγωνία και τρόμο για το τι θα ακολουθήσει. Για τον πρωταγωνιστή υπάρχουν ανάμεικτα συναισθήματα. Αρχικά αισθάνεσαι λύπη και οίκτο για τη ταλαιπωρία του, όμως μετέπειτα αηδία και απέχθεια για τον καιροσκοπισμό του.
Όπως άκουσα ορθότατα και από άλλους, το συγκεκριμένο έργο αποτελεί μία τέλεια αναπαράσταση αρχαίας τραγωδίας ακολουθώντας επακριβώς το ηθικό σχήμα Άτη-Ύβρις-Νέμεσις-Τίσις-Κάθαρσις. Αρχικά, ο πρωταγωνιστής έρχεται αντιμέτωπος με ένα σωρό προβλήματα, που είναι αρκετά για να θολώσουν το νου του (Άτη) και να τον οδηγήσουν σε παραμπτωματική συμπεριφορά με αποκορύφωση της στο τέλος (Ύβρις), έχοντας ως αποτέλεσμα να γυρίσει πίσω σε αυτόν με το χειρότερο δυνατό τρόπο (Νέμεσις) και τελικά να τιμωρηθεί (Τίσις). Όσον αφορά τη κάθαρση, που αποτελεί και το ύστατο κομμάτι, αφήνει το θεατή να αποφασίσει αν τελικά θα αποκατασταθούν οι ηθικές αξίες του, που σιγά σιγά γκρεμίζονταν με κάθε πράξη του στη πορεία του έργου.
Τρεις λέξεις περιγράφουν για εμένα τη συγκεκριμένη ταινία. Προκλητική, ρεαλιστική, διδακτική. Ο Γιάννης Οικονομίδης σκιαγραφεί εξαιρετικά τη ψυχολογία του νεοέλληνα, και χτυπάει στη ρίζα τα προβλήματα της χώρας που πιθανότατα μας έχουν οδηγήσει σε αυτή τη τραγική κατάσταση. Ο ωφελιμισμός και ο οπορτουνισμός κυριαρχούν, μας άγει και μας φέρει η φράση «ο θάνατός σου, η ζωή μου», και φυσικά το κλασσικό και απόλυτο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Το ηθικό υπόβαθρο και η λύσσα για τη νίκη είναι αντιστρόφως ανάλογα μεγέθη, και με σκοπό να επιτευχθεί το δεύτερο κατακερματίζεται το πρώτο.
Απεικονίζεται εξαιρετικά το πρότυπο του τυπικού Έλληνα επιχειρηματία που προχωρά συνεχώς σε ξανοίγματα και επιπολαιότητες χωρίς να λαμβάνει υπόψιν την οικογένειά του, η οποία όταν ανακαλύπτει τις κομπίνες του τον έχει στη μπούκα και τον αποκαλεί «σκουλήκι» με εκείνον να σκύβει το κεφάλι. Αφού λοιπόν έχει καταλάβει τις «πατάτες» του ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τρόπο να «την κάνει με ελαφρά» με τη λιγότερη δυνατή επίπτωση για αυτόν. Τυπικά παραδείγματα περιλαμβάνουν συναισθηματική εκμετάλλευση, απειλές και νταηλίκια, επίκληση στο συναίσθημα, καταφυγή σε οικείους για παρακάλια και βοήθεια, ακόμα και σε έγκλημα. Και φυσικά ένα συγκλονιστικό τέλος, με μία τραγική ειρωνεία όπου ο θεατής γνωρίζει και οι πρωταγωνιστές όχι.
Πράγματι ο τίτλος είναι ορθός. Καθ’ όλη τη διάρκεια υπάρχει η αποτυχία, το στρες, η τραγική εξέλιξη των γεγονότων που αναγκάζουν του πρωταγωνιστές να αισθάνονται τις φλέβες τους να γεμίζουν με αίμα, όπου στο τέλος έρχεται η κορύφωση. Αρχικά νομίζουν πως γλίτωσαν τη καταστροφή και οι φλέβες ηρέμησαν, όμως στη πραγματικότητα έσπασαν και αιμορραγούν τα πάντα.
