1. Feeble Screams From Forests Unknown2. Stemmen fra Taarmet3. Lost Wisdom4. Svart Troner5. Det Som en Gang Var6. Jesus Tod7. Gebrechichkeit8. Balferd Baldrs9. Dunkelheit (bonus video)
Έχεις ακούσει ρε μεγάλε Burzum πριν πέσει στα χέρια σου -τυχαία προφανώς- αυτό το cd ή έτσι απλά ήθελες να γράψεις για κάτι ακραίο για να μας το παίξεις και καλά ψαγμένος;
Ναι, έχω ακούσει. Και πολύ μάλιστα, θες τίποτα; Σε προειδοποιώ πάντως ότι αυτό το κείμενο απευθύνεται σε όσους δεν έχουν ποτέ τους ακούσει έστω και σαν όνομα αυτόν τον Νορβηγό ψυχάκια… Κάτι σαν οδηγός Burzum προς indie ακροατήρια ένα πράγμα.
Δολοφόνος, φασίστας, μισάνθρωπος και εξτρεμιστής σε κάθε έκφανση της ζωής του. Φανταστείτε το 1995 οι αδελφοί Gallagher αντί να χλευάζουν τον Damon Albarn στο N.M.E. να τον δολοφονούσαν… Ή ομοίως να τον δολοφονούσαν οι Mogwai λίγα χρόνια αργότερα αντί να τυπώνουν μπλουζάκια Blur Are Shit (ή μήπως οι Pavement… έχω αρχίσει και ξεχνάω). Γενικά φανταστείτε όλους τους indie αστέρες να δολοφονούσαν τον απεχθή Damon.
Κάπως έτσι ο Varg Vikernes στις αρχές της δεκαετίας του '90 αποφάσισε να καθαρίσει μια για πάντα με τον κύριο αντίπαλό του στο δρόμο της black metal ενθρόνισης. O δολοφονηθείς φέρει το όνομα του σημερινού αρχιεπισκόπου μας και στην εταιρία του είχε κυκλοφορήσει ο Varg το ντεμπούτο του, ενώ το σχήμα του, οι Mayhem, υπήρξαν το αντίπαλο δέος του Burzum. Στο burzum.org θα βρείτε δια χειρός του ιδίου το χρονικό ενός προαναγγελθέντος "μαύρου" θανάτου. Αυτά με τα ποινικά μητρώα, πάμε τώρα στα μουσικά.
Η μουσική του/ των Burzum αναγνωρίζεται (ακόμη και από τους φανατικούς εχθρούς του Vikernes) ως απόλυτο παράδειγμα ακραίας μουσικής έκφρασης. Η ουσιαστική διαφορά της με οτιδήποτε άλλο θεωρείται ακραίο άκουσμα, είναι ότι πρόκειται για το αποτέλεσμα μιας πραγματικά ακραίας συμπεριφοράς και στάσης ζωής.
Καθορίζει το αυθεντικά σκοτεινό και βαρύ black metal, διαχρονικά και επίμονα underground (παρά την αναγνωρισιμότητά του πλέον μετά από 20 χρόνια παρουσίας), επιδραστικό, αλλά και απομονωμένο στην ιδιαιτερότητά του. Κάτι σαν οριστικό χτύπημα στους κανόνες της μελωδίας, της πολυτονικότητας, της χρήσης της μουσικής ως ψυχαγωγικού μέσου. Δεν τρομοκρατεί. Καμιά μουσική δεν τρομοκρατεί και δεν φοβίζει. Ας μη γελιόμαστε. Αγχώνει όμως απόλυτα. Οδηγεί τον ακροατή της σε μια κατάσταση αγχοτικής υπερδιέγερσης, με ενίοτε αναλγητικά αποτελέσματα, ίσως δε και μυοχαλαρωτικά. Κάτι σαν ομοιοπαθητική ας πούμε.
Αν δηλαδή είσαι τσιτωμένος από τη δουλειά, την γκόμενα, το μποτιλιάρισμα και τις ειδοποιήσεις από τις τράπεζες… μια τρίωρη επιληπτική ακρόαση των ατμοσφαιρικά μεταλλικών ακροτήτων του Burzum ίσως να έχει πάνω σου τα αντίστροφα αποτελέσματα από ότι σε έναν 16χρονο που αναζητά αφορμές για επιθετικότητα.
Το Lost Wisdom για παράδειγμα, ένα εξαντλητικά ακραίο πεντάλεπτο black pop έπος από το αριστουργηματικό Ded Som Engang Var ακούγεται σαν μια ωραιότατη συνάντηση των My Bloody Valentine με τους Ministry, με την εξαίρεση εμετικών φωνητικών. Τυπικό παράδειγμα του ότι η μουσική του Burzum δεν έχει να κάνει με death metal ποζιλίκια, αλλά παραμένει πάντοτε έκφραση τέχνης χωρίς την ανάγκη υποταγής στα όρια του file under.
Ο Vikernes είναι ανεξάντλητα ακραίος στα όρια του επικίνδυνου. Όταν στις αρχές της δεκαετίας εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στις κυκλοφορίες του επίσημες αποδόσεις των στίχων του στα αγγλικά, σοκαρισμένοι ακόμη και φανατικοί οπαδοί του βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα μείγμα ναζιστικού μηδενισμού με μισάνθρωπη επιθετικότητα, που καλό θα είναι να μείνει μακριά από όσους δεν είναι σε θέση να το κρίνουν όπως του πρέπει.
Από την άλλη πλευρά, αυτή ακριβώς η σιχαμερή ανθρώπινη υπόστασή του είναι καθώς φαίνεται που τον οδηγεί στο να γράφει μόνο αυθεντικά απομονωμένη μουσική. Μουσική που δεν ξυπνάει άγρια ένστικτα, αλλά αναφέρεται σε ένστικτα η ύπαρξη των οποίων ευτυχώς αγνοείται από τους περισσότερους ανθρώπους. Το Det Som En Gang Var ακούγεται σαν ένα μετα-ambient φασιστικό εμβατήριο. Δεν παρασύρεται σε noise ακρωτηριασμό, παρά υπακούει στις απόκοσμες κραυγές του δημιουργού του, ακολουθώντας τα χνάρια μιας underground συμφωνικής ενορχήστρωσης. Λίγο μετά τη μέση ακούς μια κιθάρα κουρδισμένη σε επικίνδυνες συχνότητες, λες και φτιάχτηκε για να αμφισβητεί και να "καταρρέει" το ιδεολογικά όρια των ακροατών της. Καταλαβαινόμαστε ελπίζω.
Αισιόδοξα σκεπτόμενος, θα μπορούσε κάποιος να ανακαλύψει κοινά σημεία ανάμεσα στο συνταγμένο ψύχος του Burzum και το θορυβώδες χάος των A Place To Bury Strangers. Δεν είναι έτσι όμως. Εδώ δεν υπάρχει κανένα χάος. Τα πάντα είναι αυστηρά και σκόπιμα, αλλά από την άλλη απολύτως αυθόρμητα. Ο Burzum έχει κηρύξει πόλεμο εναντίον των παραγωγών, των εξοπλισμένων studio, του ακριβού εξοπλισμού (εδώ που τα λέμε γενικά έχει κηρύξει πόλεμο…). Χρησιμοποιεί φθηνές κιθάρες και συνήθως ό,τι φτάνει στον ακροατή είναι το αποτέλεσμα μίας και μόνης ηχογράφησης. Μην του πείτε πάντως ότι όλα αυτά ενέχουν punk ήθος. Δεν νομίζω ότι θα το εκτιμήσει.
Πλέον ο τύπος αρνείται οποιαδήποτε σχέση με το ναζισμό, ξεκάθαρα δηλώνει ότι δεν είναι ναζί και η συλλογιστική του για τη χρήση συμβόλων, θεματικής και ιδεολογικών προτύπων πάνω κάτω ομοιάζει με αυτά που εδώ και χρόνια λέει η Siouxsie όταν δικαιολογείται για τις πρώιμες εμμονές της με τις σβάστικες και τις λοιπές σαχλαμάρες.
Η κορυφαία ίσως σύνθεση του Burzum είναι το Jesus Dod. Ένα ουσιαστικά ψυχότροπο, κατάμαυρο κομμάτι, που τρέχει με ενοχλητικές ταχύτητες και σαμπλάρει εκατομμύρια κιθάρες, που όμως ακούγονται σαν μία. Δέκα σχεδόν λεπτά πάνω σε έναν παγανιστικό ρυθμό που εξαντλείται γύρω από τον εαυτό του, με κρουστά που θα ζήλευαν οι ένδοξες ημέρες των Virgin Prunes.
O Varg σήμερα κατηγορεί τους αριστερούς εξτρεμιστές του νορβηγικού black metal ότι έχουν μεθοδεύσει τη διαγραφή των Burzum από την ιστορία του είδους στη χώρα του. Συνοψίζει τα 20 χρόνια δημιουργίας κάτω από το όνομα Burzum στην ανάγκη για μία διαφορετική πραγματικότητα, κάτω από οποιοδήποτε κόστος.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι μία προσπάθεια καθαγιασμού ενός αποδεδειγμένα αμετανόητου ανθρώπινου κτήνους, που όμως είναι εφοδιασμένο με ένα ταλέντο και μία σχεδόν απόκοσμη έμπνευση, τόσο ακραία και επικίνδυνη όσο οι απόψεις και οι πρακτικές του.
Άρης Καραμπεάζης
http://www.mic.gr/cds.asp?id=15287
Φυσικά αφού μιλάμε για Black metal δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε το αγαπημένο χόμπυ αυτών των μεταλλάδων: το κάψιμο των εκκλησιών! Το 1990 πολλοί από τα μέλη black metal συγκροτημάτων θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για το κάψιμο χριστιανικών εκκλησιών στην Νορβηγία. Κάποιοι παραδέχτηκαν την συμμετοχή τους σε αυτούς τους βανδαλισμούς, ενώ κάποιοι άλλοι «αθωώθηκαν», κατά κάποιον τρόπο. Δεν φυλακίστηκαν, αλλά επειδή οι δικαστές θεώρησαν ότι τα τραγούδια τους ήταν οι ηθικοί αυτουργοί των αγριοτήτων, τα μέλη αναγκάστηκαν να πληρώσουν πρόστιμα. Εκτός από τις εκκλησίες, πολλά ιστορικά και σημαντικά κτίρια έγιναν στάχτη και μπούρμπερη! Όταν η πιο σημαντική εκκλησία της Νορβηγίας, η Fantoft, κάηκε, η αστυνομία πίστεψε πως υπεύθυνοι της καταστροφής ήταν η μονομελής μπάντα Burzum. Ωστόσο ο Varg Vikernes, το μοναδικό μέλος, δεν είχε κατηγορηθεί ως ο εμπρηστής της εκκλησίας, μέχρι που τον συνέλαβαν για την δολοφονία του Oystein Aarseth το 1993. Ο Aarseth και ο Varg, όπως αποδέχτηκε είχαν γενικότερη κόντρα μεταξύ τους και πάνω σε μια διαφωνία του, ο δεύτερος ξεκοίλιασε τον πρώτο. Ο Varg, όμως αθωώθηκε.
Το εξώφυλλο του άλμπουμ Aske, του Burzum, απεικόνιζε μια εκκλησία…φλαμπέ! (Άντε μετά να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας…). Βέβαια, και αυτός δεν έβαζε μυαλό, αφού σε μια συνέντευξη του, όταν του ζήτησαν την άποψή του για το κάψιμο των εκκλησιών απάντησε πως οι εμπρηστές χαίρουν της υποστήριξης του και πως θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότεροι σαν αυτούς, και πως έτσι κι αλλιώς ο αριθμός αυτού του είδος των εμπρηστών θα αυξηθεί. Όπως και να ‘χει, αυτή είναι η άποψή του. Σε δημοκρατία ζούμε! Ωστόσο άλλοι καλλιτέχνες δεν επιδοκιμάζουν των κάψιμο των εκκλησιών. Μάλιστα, ο Necrobutcher, μέλος των Mayhem είπε πως όλα αυτά είναι γελοία, και ειδικά αυτοί που καίνε της παλιές και ιστορικές εκκλησίες. Και συνέχισε: «Αυτοί οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πως αυτές οι παλιές εκκλησίες, στην πραγματικότητα ήταν πρώτα ειδωλολατρικοί ναοί και έπειτα έγιναν χριστιανικές εκκλησίες (μάλλον ποντάρει στην ιστορικότητα αυτών των τόπων, αν καταλαβαίνω καλά…). Όσοι καίνε της εκκλησίες (ας το θέσουμε ευγενικά) «ερωτοτροπούν στους εαυτούς τους» (πιστεύω πως καταλαβαίνεται τι εννοούσε…)μέσα στις στάχτες…»
Το 1991 το black metal ξανατράβηξε την προσοχή, και όχι με τον καλύτερο τρόπο…Ο αρχηγός των Mayhem, ο Dead, αυτοκτόνησε, με έναν αρκετά βίαιο τρόπο. Ο Dead, αφού αυτοκτόνησε (και γέμισε το σπίτι με αίματα, ο τσαπατσούλης), άφησε ένα μήνυμα, που έλεγε «Excuse all the blood» (ένιωσε τύψεις για την ακαταστασία…). Οι σφαίρες που χρησιμοποίησε (γιατί μέσα σε όλα αυτά που έκανε πυροβολήθηκε κιόλας) ήταν του Varg Vikernes, ο οποίος έπαιζε μπάσο Mayhem. (Το τι έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος δεν περιγράφεται! Τα τέρατα!) Το σώμα του Dead βρέθηκε από τον Oystein Aarseth (αυτόν που έφαγε ο Varg),μέλος της μπάντας, που τον φώναζαν και Euronymous, ο οποίος όταν βρήκε το πτώμα αντί να καλέσει την αστυνομία, έτρεξε σε ένα μαγαζί, αγόρασε μια φωτογραφική μηχανή και άρχισε να φωτογραφίζει το πτώμα (Τι να πει κανείς
Μετά οι φωτογραφίες κλάπηκαν, αν και μια εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του Dawn of the Black Hearts, των Mayhem. Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Aarseth, πήρε λίγο από το μυαλό του Dead (έτσι για φετίχ! Έλεος!), και ότι έκανε και άλλα φρικιαστικά τα οποία δεν περιγράφονται…Ωστόσο όλα αυτά αποδείχτηκαν ψέματα.Επίσης, το 1992 και το 1993 υπήρχε μια «σύγκρουση» ας το πούμε μεταξύ του Νορβηγικού και του Φιλανδικού black metal, η οποία ονομάστηκε «Dark War». Άρχισε όταν ο Nuclear Holocaust (θέλω να πιστεύω ότι αυτό είναι ψευδώνυμο) των Beherit, άρχισε να κάνει απειλητικά τηλεφωνήματα μέσα στην νύχτα, στον Samoth, των Emperor και στον Mika Luttinen των Impaled Nazarene (για τα ονόματα δεν είμαι καθόλου σίγουρη). Βασικά, τα μηνύματα δεν ήταν ακριβώς απειλητικά, απλά ακουγόντουσαν παιδιά που μιλούσαν στα Νορβηγικά και τραγουδούσαν!!! Επειδή όμως ήταν στα Νορβηγικά, οι Φιλανδοί πίστεψαν ότι τα παιδάκια τους απειλούσαν. Στο άλμπουμ των Impaled Nazarene, “Tol Cormpt Norz Norz Norz” υπάρχουν κομμάτια που λένε «No orders from Norway accepted”, “Kuolema Norjan kusipaille (φιλανδικά)” , το οποίο η (ανύπαρκτη) διαγωγή μου δεν επιτρέπει να μεταφράσω.
Τεσπά…εκτός από μερικά συγκροτήματα, όπως οι Gorgoth, τα υπόλοιπα σιγά-σιγά χάνουν την βιαιότητα που είχαν σε σχέση με το 1990. Στα μέσα των ‘90ς οι μπάντες, άρχισαν να παίρνουν κι άλλα θέματα για τα τραγούδια τους και βελτίωσαν την ποιότητα των άλμπουμ τους.
Η ιδεολογία του Black metal είναι κάπως γενική, ας το πούμε…Το κάθε συγκρότημα συνήθως ποντάρει σε διαφορετικά θέματα, όμως τα περισσότερα group είναι ενάντια του χριστιανισμού (αφού η Σκανδιναβικές χώρες, έτσι κι αλλιώς, όπως και εμείς άλλωστε, έχουν μια πολύ όμορφη μυθολογία και είναι λογικό να επηρεάζονται, από τους παγανιστές προγόνους τους. Εδώ, στην Ελλάδα, που είναι φουλ από μοναστήρια και έχουμε και το Άγιο Όρος, υπάρχουν ακόμα ομάδες ανθρώπων που είναι πιστοί στο δωδεκάθεο.), μιλάνε πολύ για την μισανθρωπιά, τον μηδενισμό (δηλαδή να είσαι αρνητικός στο οτιδήποτε, να αμφισβητείς τους πάντες, να παραδέχεσαι αξίες κλπ), για τον Παγανισμό εννοείται, για τον Σατανισμό εννοείται, και μερικές φορές για τον ρατσισμό ή τον εθνικισμό, αλλά σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις. Συχνά τραγουδάνε για τον θάνατο, ή την αθανασία, ή για το τι μπορεί να υπάρχει πέρα από τον θάνατο. Πιο γενικά, οι περισσότεροι black metal μουσικοί είναι αντικοινωνικά άτομα, κριτικάρουν τον χριστιανισμό και είναι υπέρ του ισορροπημένου εγωισμού, εκτός από τους National Socialist metal.
To black metal, το oποίο διαπραγματεύεται με Νέο- ναζί ιδεολογίες και παγανιστικές θρησκείες ονομάζεται National Socialist black metal (NSBM). Πολλοί διάσημοι black metal καλλιτέχνες, όπως ο Frost των Satyricon και ο Ihsahn των Emperor είναι ενάντια του NSBM.
Ένα είδος black metal το οποίο δεν αντιτάσσεται του χριστιανισμού, αλλά αντιθέτως είναι οπαδός του είναι το Unblack metal. Αυτό το είδος δημιουργήθηκε το 1991, όταν η πρώτη unblack metal μπάντα, οι Antestor έφτιαξαν ένα demo, το «The defeat of Satan». Το 1994, οι Horde γνώρισαν επίσης μεγάλη επιτυχία με τα αντί-Σατανικά θέματα τους και τα τραγούδια τους «Silence the Blasphemous Chanting», «Invert the Inverted Cross». Έπειτα από την επιτυχία των Horde, δημιουργήθηκαν πολλά unblack συγκροτήματα, αν και φυσικά οι hardcore black metal μπάντες δεν αποδέχονται αυτό το είδος και αυτή την ιδεολογία.
Παρόλο που το black metal είναι ένα underground είδος μουσικής, υπάρχουν χιλιάδες αναφορές των media για το black metal. Υπάρχει ένα καρτούν το «Metalocalypse» το οποίο δείχνει μια black metal μπάντα, τους «Dethklok». Στο βιντεοπαιχνίδι Guitar Hero 2, υπάρχει ένας χαρακτήρας, ο Lars Umlaut, που αναπαριστά έναν black metal μουσικό και ο οποίος βγάζει φωτιές. Σε μια Νορβηγική διαφήμιση για απορρυπαντικά, οι πρωταγωνιστές της διαφήμισης ήταν διάσημοι black metal μουσικοί. Μπάντες όπως οι Bathoryκαι οι Satyricon είχαν κάνει βιντεοσκοπημένες εμφανίσεις στο MTV.
http://my-way-your-way.blogspot.com/2007_06_28_archive.html
[YOUTUBE]UfQlXbIemnY[/YOUTUBE]
[YOUTUBE]bvlSTL4FOzg[/YOUTUBE]
