V
VIDEOMIX
Guest
Ενα thread για την ιστορικότητα της όπερας.
Η όπερα είναι κοσμική μουσική σύνθεση με σκηνική δράση.
Ο γενικός όρος όπερα προέρχεται από τη ιταλική έκφραση "opera in musica = έργο με μουσική".
Κύρια συστατικά της δομής της όπερας είναι: η εισαγωγή της ορχήστρας, οι άριες, τα φωνητικά ντουέτα, τρίο, κουαρτέτα, κουιντέτα, σεξτέτα, σύνολα σολιστών, τα χορωδιακά μέρη, τα ρετσιτατίβα και τα ορχηστρικά κομμάτια. Το είδος της όπερας προκύπτει από την επιλογή και τον συνδυασμό αυτών των στοιχείων.
Την ίδια ονομασία, φέρει και το θέατρο όπου παίζονται έργα αυτού του είδους.
Η όπερα είναι μια ενότητα που συγκεντρώνει σε μια θεατρική παράσταση πολυάριθμες καλλιτεχνικές μορφές, όπως το δράμα, τη μουσική, τις εικαστικές τέχνες και το χορό. Οι χαρακτήρες των ηρώων αποκαλύπτονται περισσότερο ολοκληρωμένα στα σόλο (την άρια, την αριέτα, την καβατίνα, το μονόλογο, τη μπαλάντα και το τραγούδι). Σε μερικά είδη όπερας χρησιμοποιείται και ο ομιλούμενος διάλογος. Τα μουσικά σύνολα συνοδεύουν τους διαλόγους και τη δράση. Η ορχήστρα παίζει σημαντικό ρόλο στην όπερα ενώ η χρήση της είναι ποικίλη.
Προς το τέλος του 16ου και τις αρχές του 17ου αιώνα εμφανίζονται στην Ιταλία οι μορφές στις οποίες στηρίχτηκε όλη η σύγχρονη μουσική: η όπερα, το ορατόριο και η μελωδία με συνοδεία.
Με την Ευριδίκη του Jacopo Peri σε λιμπρέτο του Ottavio Rinuccini αρχίζει η ιστορία της όπερας. Οι Φλωρεντινοί πίστεψαν ότι είχαν αναστήσει το αρχαίο ελληνικό δράμα, στην πραγματικότητα όμως είχαν δημιουργήσει μια ολότελα καινούρια μορφή. Η όπερα διαφέρει από το αρχαίο ελληνικό θέατρο όσο η μέρα από τη νύχτα.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι το μελόδραμα, όπως αλλιώς ονομάζεται η όπερα, κατάγεται από τα Θρησκευτικά δράματα του 15ου αιώνα. Σύμφωνα με άλλους μελετητές. αποτελεί εξέλιξη των τραγουδιών της αρχαίας Ελλάδας. Την εποχή αυτή η μελέτη της κλασσικής αρχαιότητας γέννησε ένα καινούριο πνέύμα που, ιδιαίτερα στη μουσική, οδήγησε στην αναζήτηση της χαμένης ενότητας μεταξύ μουσικής και λόγου. Παρ' όλο που σε σύγκριση με τις πλαστικές τέχνες, οι γνώσεις μας για την αρχαία ελληνική μουσική είναι λιγοστές, τα διδάγματα των Ελλήνων και σ' αυτόν τον τομέα είναι ανεκτίμητα.
Μετά την Ιταλία η όπερα κατέκτησε τη Γαλλία και ως τα μέσα του 18ου αιώνα εξαπλώθηκε σε όλη τη Δ. Ευρώπη. ΄Αρχισε να επηρεάζεται από το καλλιτεχνικό κλίμα της κάθε χώρας και να διαμορφώνεται ανάλογα.
Διακρίνονται δυο κατηγορίες όπερας: η σοβαρή και η μπούφα. Η κωμική αποτελεί σύμμεικτη μορφή ενώ το λυρικό δράμα είναι μια σύγχρονη μορφή όπερας όπου η δράση όπως και η μουσική είναι συνεχής.
Ανάμεσα στους πιο διάσημους συνθέτες όπερας είναι ο Μοzart, ο Verdi, ο Puccini, ο Wagner, o Monteverdi κ.ά. Από τους Ελληνες συνθέτες μελοδράματος διακρίθηκαν οι : Καλομοίρης, Λαυράγκας και Σαμαράς.
Από τους έλληνες συνθέτες πρώτοι οι Επτανήσιοι έγραψαν όπερα, αρχικά σε ιταλικό κείμενο (Σαμαράς "Φλώρα Μιράμπιλις" ) και αργότερα σε ελληνικό, με θέματα εμπνευσμένα από την αρχαία και τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Το πρώτο ελληνικό μελόδραμα, το οποίο ακολούθησαν μια σειρά άλλων, είναι το "Ο Υποψήφιος βουλευτής" του Ξύνδα.
Η ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ
Αναβιώντας την αντίληψη της αρχαίας τραγωδίας που εξυμνούσε τον συνδυασμό των τεχνών, η Ιταλία του τέλους της Αναγέννησης εγκαινιάζει το νέο μουσικό δραματικό είδος, την όπερα. Μεγάλοι ιταλοί συνθέτες όπερας είναι οι: Peri, Monteverdi, Cavalli, Cherubini, Rossini, Donizetti, Bellini, Verdi, Puccini κ.ά.
Η ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
Στη Γαλλία η όπερα γεννήθηκε από τον συγκερασμό ποικίλων αυτόχθονων πηγών και την επίδραση της ιταλικής όπερας που μόλις γεννιόταν και που είχε εισαχθεί στη Γαλλία από τον Μαζαρέν. Μεγάλοι γάλλοι συνθέτες όπερας είναι οι: Charpentier, Rameau, Berlioz, Gounod, Offenbach, Masse, Saint-Sans κ.ά.
--------------------------------------------------------------------------------
Η ΟΠΕΡΑ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΧΩΡΕΣ
ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ
Ο συνδυασμός της μουσικής, της σκηνικής δράσης και του χορού στη μάσκα, αναγγέλει την αγγλική όπερα του τέλους του 17ου αιώνα που θα ανθήσει με τους Χένρι Πέρσελ και Τζων Μλόου. Το ξεκίνημα έγινε με κωμωδίες μετά μουσικής τις λεγόμενες Masques.
ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ
Στη Ρωσία του 18ου αιώνα βασιλεύει επίσης το ιταλικό πνεύμα, Τον 19o αιώνα ο Μιχαήλ Γκλίνκα θα αντιδράσει προπαγανδίζοντας μια επιστροφή στις λαϊκές ρίζες. Ο ίδιος εμπνέεται από την ιστορία ( Ιβάν Σουσάνιν ). ΄Αλλοι ρώσοι συνθέτες που έγραψαν όπερα είναι: Borodin, Mussorsgsky, Tchaikovsky, Rachmaninof, Prokofief κ.ά.
ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ Στην κεντρική Ευρώπη τα λυρικά έργα όπως Η Πουλημένη Μνηστή του Μέντριχ Σμέτανα ή η Ρουσάλκα του ΄Αντονιν Ντβόρζακ και η Γενούφα του Λέος Γιάνατσεκ σημαδεύονται από το πατριωτικό αίσθημα. Αυτή η προσήλωση στην παράδοση δεν αποκλείει την προσφυγή στη μυθολογία.
Η ΟΠΕΡΕΤΑ
Οι ελαφρές όπερες μικρής διάρκειας λέγονται οπερέτες. Οι μουσικές κωμωδίες του 20ου αιώνα (μιούζικαλ ) προήλθαν από τις οπερέτες του 19ου αιώνα.
Η όπερα είναι κοσμική μουσική σύνθεση με σκηνική δράση.
Ο γενικός όρος όπερα προέρχεται από τη ιταλική έκφραση "opera in musica = έργο με μουσική".
Κύρια συστατικά της δομής της όπερας είναι: η εισαγωγή της ορχήστρας, οι άριες, τα φωνητικά ντουέτα, τρίο, κουαρτέτα, κουιντέτα, σεξτέτα, σύνολα σολιστών, τα χορωδιακά μέρη, τα ρετσιτατίβα και τα ορχηστρικά κομμάτια. Το είδος της όπερας προκύπτει από την επιλογή και τον συνδυασμό αυτών των στοιχείων.
Την ίδια ονομασία, φέρει και το θέατρο όπου παίζονται έργα αυτού του είδους.
Η όπερα είναι μια ενότητα που συγκεντρώνει σε μια θεατρική παράσταση πολυάριθμες καλλιτεχνικές μορφές, όπως το δράμα, τη μουσική, τις εικαστικές τέχνες και το χορό. Οι χαρακτήρες των ηρώων αποκαλύπτονται περισσότερο ολοκληρωμένα στα σόλο (την άρια, την αριέτα, την καβατίνα, το μονόλογο, τη μπαλάντα και το τραγούδι). Σε μερικά είδη όπερας χρησιμοποιείται και ο ομιλούμενος διάλογος. Τα μουσικά σύνολα συνοδεύουν τους διαλόγους και τη δράση. Η ορχήστρα παίζει σημαντικό ρόλο στην όπερα ενώ η χρήση της είναι ποικίλη.
Προς το τέλος του 16ου και τις αρχές του 17ου αιώνα εμφανίζονται στην Ιταλία οι μορφές στις οποίες στηρίχτηκε όλη η σύγχρονη μουσική: η όπερα, το ορατόριο και η μελωδία με συνοδεία.
Με την Ευριδίκη του Jacopo Peri σε λιμπρέτο του Ottavio Rinuccini αρχίζει η ιστορία της όπερας. Οι Φλωρεντινοί πίστεψαν ότι είχαν αναστήσει το αρχαίο ελληνικό δράμα, στην πραγματικότητα όμως είχαν δημιουργήσει μια ολότελα καινούρια μορφή. Η όπερα διαφέρει από το αρχαίο ελληνικό θέατρο όσο η μέρα από τη νύχτα.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι το μελόδραμα, όπως αλλιώς ονομάζεται η όπερα, κατάγεται από τα Θρησκευτικά δράματα του 15ου αιώνα. Σύμφωνα με άλλους μελετητές. αποτελεί εξέλιξη των τραγουδιών της αρχαίας Ελλάδας. Την εποχή αυτή η μελέτη της κλασσικής αρχαιότητας γέννησε ένα καινούριο πνέύμα που, ιδιαίτερα στη μουσική, οδήγησε στην αναζήτηση της χαμένης ενότητας μεταξύ μουσικής και λόγου. Παρ' όλο που σε σύγκριση με τις πλαστικές τέχνες, οι γνώσεις μας για την αρχαία ελληνική μουσική είναι λιγοστές, τα διδάγματα των Ελλήνων και σ' αυτόν τον τομέα είναι ανεκτίμητα.
Μετά την Ιταλία η όπερα κατέκτησε τη Γαλλία και ως τα μέσα του 18ου αιώνα εξαπλώθηκε σε όλη τη Δ. Ευρώπη. ΄Αρχισε να επηρεάζεται από το καλλιτεχνικό κλίμα της κάθε χώρας και να διαμορφώνεται ανάλογα.
Διακρίνονται δυο κατηγορίες όπερας: η σοβαρή και η μπούφα. Η κωμική αποτελεί σύμμεικτη μορφή ενώ το λυρικό δράμα είναι μια σύγχρονη μορφή όπερας όπου η δράση όπως και η μουσική είναι συνεχής.
Ανάμεσα στους πιο διάσημους συνθέτες όπερας είναι ο Μοzart, ο Verdi, ο Puccini, ο Wagner, o Monteverdi κ.ά. Από τους Ελληνες συνθέτες μελοδράματος διακρίθηκαν οι : Καλομοίρης, Λαυράγκας και Σαμαράς.
Από τους έλληνες συνθέτες πρώτοι οι Επτανήσιοι έγραψαν όπερα, αρχικά σε ιταλικό κείμενο (Σαμαράς "Φλώρα Μιράμπιλις" ) και αργότερα σε ελληνικό, με θέματα εμπνευσμένα από την αρχαία και τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Το πρώτο ελληνικό μελόδραμα, το οποίο ακολούθησαν μια σειρά άλλων, είναι το "Ο Υποψήφιος βουλευτής" του Ξύνδα.
Η ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ
Αναβιώντας την αντίληψη της αρχαίας τραγωδίας που εξυμνούσε τον συνδυασμό των τεχνών, η Ιταλία του τέλους της Αναγέννησης εγκαινιάζει το νέο μουσικό δραματικό είδος, την όπερα. Μεγάλοι ιταλοί συνθέτες όπερας είναι οι: Peri, Monteverdi, Cavalli, Cherubini, Rossini, Donizetti, Bellini, Verdi, Puccini κ.ά.
Η ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
Στη Γαλλία η όπερα γεννήθηκε από τον συγκερασμό ποικίλων αυτόχθονων πηγών και την επίδραση της ιταλικής όπερας που μόλις γεννιόταν και που είχε εισαχθεί στη Γαλλία από τον Μαζαρέν. Μεγάλοι γάλλοι συνθέτες όπερας είναι οι: Charpentier, Rameau, Berlioz, Gounod, Offenbach, Masse, Saint-Sans κ.ά.
--------------------------------------------------------------------------------
Η ΟΠΕΡΑ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΧΩΡΕΣ
ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ
Ο συνδυασμός της μουσικής, της σκηνικής δράσης και του χορού στη μάσκα, αναγγέλει την αγγλική όπερα του τέλους του 17ου αιώνα που θα ανθήσει με τους Χένρι Πέρσελ και Τζων Μλόου. Το ξεκίνημα έγινε με κωμωδίες μετά μουσικής τις λεγόμενες Masques.
ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ
Στη Ρωσία του 18ου αιώνα βασιλεύει επίσης το ιταλικό πνεύμα, Τον 19o αιώνα ο Μιχαήλ Γκλίνκα θα αντιδράσει προπαγανδίζοντας μια επιστροφή στις λαϊκές ρίζες. Ο ίδιος εμπνέεται από την ιστορία ( Ιβάν Σουσάνιν ). ΄Αλλοι ρώσοι συνθέτες που έγραψαν όπερα είναι: Borodin, Mussorsgsky, Tchaikovsky, Rachmaninof, Prokofief κ.ά.
ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ Στην κεντρική Ευρώπη τα λυρικά έργα όπως Η Πουλημένη Μνηστή του Μέντριχ Σμέτανα ή η Ρουσάλκα του ΄Αντονιν Ντβόρζακ και η Γενούφα του Λέος Γιάνατσεκ σημαδεύονται από το πατριωτικό αίσθημα. Αυτή η προσήλωση στην παράδοση δεν αποκλείει την προσφυγή στη μυθολογία.
Η ΟΠΕΡΕΤΑ
Οι ελαφρές όπερες μικρής διάρκειας λέγονται οπερέτες. Οι μουσικές κωμωδίες του 20ου αιώνα (μιούζικαλ ) προήλθαν από τις οπερέτες του 19ου αιώνα.
