Μιάς και σου αρέσουν τα παιχνιδάκια, δοκίμασε το παρακάτω (από προ αμνημονεύτων ετών σημειώσεις στον σκληρό του τότε παρομοίως παιχνιδιάρη Τουλού, προέλευσης χαμένης στη λήθη) και θα με θυμηθείς :
ΟΧΙ όμως ολόκληρο, αλλά το κλασσικό κολπάκι που έχω στον κόκκινο κύκλο μόνο του.
Και ΟΧΙ ως rear, αλλά ως center με δύο ηχεία δίπλα-δίπλα αλλά με έντονο toe-out !
Αυξάνεις (εγώ τότε αρκετά) και το άνοιγμα των μέην κατά το δοκούν.
Το είχα δοκιμάσει μόνο σε ένα στενό δωμάτιο (πλάτος 3,38) με δύο "κεντρικά" αρκετά παρόμοιας τονικότητας, αλλά κατά 3dB πιο ευαίσθητα. Που όμως με το περίεργο σήμα που έπαιρναν, συν το άθροισμα των αντιστάσεών τους αφού είναι εν σειρά, έπαιζαν πιο χαμηλά (μη με ρωτάς πόσο καρντιά μου, δεν είχα ούτε Ρού, ούτε Μικς, ούτε και ΝτιΜπίμετρο).
Το ελαφρά καλύτερο αποτέλεσμα με κριτήριο την συνοχή και εστίαση της ευρύτερης πλέον σκηνής, το είχα πάρει με ντηλέι περίπου 1~2 msec (παθητικό ντηλέι !
, τραβώντας τα "κεντρικά" 40~70cm πιό πίσω)Αλλά προτιμούσα τελικά ακόμα μεγαλύτερο σπρώξιμο προς τα πισω των "κεντρικών¨ που προσέδιδε αισθητά ισχυρότερη αίσθηση βάθους: Η τελευταία αυξανόταν όσο έσπρωχνα τα ¨κεντρικά¨ μακρυά, εις βάρος όμως της φυσικότητας της σκηνής.
Το μέγεθος του toe-out των "κεντρικών", έπαιζε καθοριστικό ρόλο σε όλα αυτά. Ασφαλώς θα είχε να κάνει με τις πρόσθετες πρώτες πλάγιες ανακλάσεις στο στενό δωμάτιο μαζί με την οφφ-άξις απόκριση των κεντρικών (ακουστικής ανάρτησης κουτιά δεκαετίας 80 με 8ιντσο μηντ-γούφερ, καταλαβαίνεις). Συν τις μικρότερου περιεχομένου σε μεσουψηλές, πρώτες ανακλάσεις των μέην, που τώρα ήταν πιο ανοιχτά τοποθετημένα, πιο κοντά αλλά και πιο ¨πλάτη" ως προς τους πλάγιους τοίχους
Last edited:
