Δεν το βλέπω ότι περιστρέφεται γύρω από τη διακωμώδηση του ψευδίσματος καθεαυτού (όσο αν ενίοτε βγάζει γέλιο ακριβώς με αυτό), περισσότερο αποτελεί στοιχείο της παιδικότητας του πρωταγωνιστή, αλλά εντάξει σίγουρα δεν είναι και στα καλύτερά του.
Τώρα αυτά με το πέθανε, ψόφησε, έχει προσλάβει στρατό νέων σκιτσογράφων, έχει αντικατασταθεί από μποτ κλπ εντάξει τα είπαν κι άλλοι.
Δεν μιλάμε δα και για τον δημιουργό του Αστερίξ για να δικαιολογείται τόσο μυστήριο ή διατήρηση brandname.
Αγαπητέ Τάιγκερ, η τοποθέτηση μου δεν έχει καθόλου να κάνει με την περίοδο που αναφέρεσαι ... θεωρώ ότι η γενιά μου, οι μεταξύ των 50-60 δηλαδή, που ήδη από φοιτητές τον αγαπήσαμε με τον κόκκορα και όλα τα μετέπειτα, απλά βρίσκουμε ανυπόφορο τον Θανασάκη, που ειλικρινά δεν παλεύεται...