- Μηνύματα
- 16.667
- Reaction score
- 4.421
Του ΝΙΚΟΥ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ
Και όμως, σίκουελ δεν υπάρχουν μόνο στο σινεμά. Το ροκ έχει μακρά παράδοση δίσκων στους οποίους οι δημιουργοί τους επανήλθαν, αργά ή γρήγορα, με τη συνέχειά τους. Ενας από τους σημαντικότερους μελωδούς του, ο Ελτον Τζον, έκανε πρόσφατα το ίδιο. Είναι μια αφορμή για μια περιήγηση σ' εκείνα τα ροκ άλμπουμ που είχαν και συνέχεια.
* Το άλμπουμ «Captain Fantastic And The Brown Dirt Cowboy», που κυκλοφόρησε τον Μάιο του '75, αποτελούσε ένα συναισθηματικά φορτισμένο απολογισμό του τι είχε συμβεί στη ζωή του Ελτον Τζον από την άνοιξη του '67, τότε δηλαδή που γνώρισε τον Μπέρνι Τόπιν, μέχρι το καλοκαίρι του '69, οπότε και παρουσίασε επιτέλους το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο «Empty Sky».
Ξεκινώντας λοιπόν από το σημείο όπου σταμάτησαν τριάντα ένα ολόκληρα χρόνια πριν, ο εκκεντρικός διοπτροφόρος και το δημιουργικό του ήμισυ αποτυπώνουν στο τελευταίο τους πόνημα αρκετές από τις όμορφες αλλά και τις δυσάρεστες στιγμές που βίωσαν όλο αυτό το διάστημα. Αν και όντως αποτελεί ό,τι καλύτερο έγραψαν εδώ και πολύ καιρό, το άλμπουμ «The Captain & The Kid» δεν κατορθώνει να αντικρίσει κατάματα τον προκάτοχό του. Αλλωστε, ήδη στα μέσα της δεκαετίας του '70 βρίσκονταν αμφότεροι στον κολοφώνα της δόξας τους.
* Ακόμα και ο πλέον ριψοκίνδυνος νους του δισκογραφικού μάρκετινγκ δεν μπορούσε να προβλέψει, μεσούσης της καταιγίδας του πανκ, ότι ο πληθωρικός Εντι της καλτ ταινίας «The Rocky Horror Picture Show», όχι μόνον θα εκτόξευε σε δυσθεώρητα ύψη δημοτικότητας μια... επική ροκ όπερα για γήπεδα αλλά και θα την αναδείκνυε στο πλέον επιτυχημένο φραντσάισινγκ της μουσικής βιομηχανίας!
Απ' τον Μιτ Λοφ στους Ρέζιντεντς
Καθώς λοιπόν τα ποσά που διακυβεύονται είναι τεράστια -τριάντα εκατομμύρια αντίτυπα πούλησε το «Bat Out Of Hell» (Ιανουάριος '78) και δέκα ακόμα, διόλου ευκαταφρόνητα, εκατομμύρια έδωσε στη συνέχεια το «Bat Out Of Hell II-Back Into Hell...» (Σεπτέμβριος '93)- ο φανερά αδυνατισμένος Μιτ Λοφ άφησε κατά μέρος τις όποιες διαφορές του με τον Τζιμ Στάινμπαν, τον εγκέφαλο δηλαδή του όλου εγχειρήματος. Με συνεταιράκια όπως ο κιθαρίστας Μπράιαν Μέι των Κουίν και ο παραγωγός Ντέσμοντ Τσάιλντ, εγκαινίασε τον προηγούμενο μήνα μία ακόμα επιχειρηματική δραστηριότητα χαμηλού οικονομικού ρίσκου με την επωνυμία «Bat Out Of Hell ΙΙΙ- The Monster Is Loose». Οι επιδόσεις της στην αγορά θα κρίνουν, φυσικά, το αν θα υπάρξει και συνέχεια...
**Τίνος αμαρτίες να πληρώνει άραγε ο Σάφτζαν Στίβενς, που έχει βαλθεί όχι μόνο να ηχογραφήσει αλλά και να κυκλοφορήσει μία σειρά από άλμπουμ εκ των οποίων το κάθε ένα θα είναι αφιερωμένο σε μία, και μόνον μία, από τις... πενήντα Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής;
Προς το παρόν λοιπόν έχει παρουσιάσει δύο εξ αυτών, τα «Sufjan Stevens Presents...Greetings From Michigan The Great Lake State» ('03, αναφορά προφανώς στον πρώτο δίσκο του Μπρους Σπρίνγκστιν) και «Sufjan Stevens Invites You Το: Come On Feel The Illinoise» ('05, λογοπαίγνιο με την παλιά επιτυχία των Σλέιντ), αμφότερα γοητευτικά δείγματα λεπτεπίλεπτης ποπ με αναρίθμητες επιρροές!
Πάντως δεν δείχνει να αγχώνεται και πολύ, καθώς έχει ήδη παρουσιάσει τρία ακόμα άλμπουμ... «εκτός σειράς» συν ένα ακόμα με απομεινάρια από το «Illinoise». Αλλωστε, είναι μικρός ακόμα!
* Τέκνο του φολκ ροκ ζεύγους Κέιτ Μακ Γκάριγκλ και Λόουντον Γουέινραϊτ ΙΙΙ, ο τριανταδυάχρονος συνθέτης, πιανίστας και τραγουδιστής Ρούφους Γουέινραϊτ αφοσιώθηκε, στα δύο τελευταία του άλμπουμ «Want One» (Σεπτέμβριος '03) και «Want Two» (Απρίλιος '05), στη «Σπουδή Στην Επιθυμία»!
Οι δύο δίσκοι έχουν ανάλογο ήχο (ένα συγκινησιακό κράμα από καμπαρέ, όπερα και κλασικότροπη ποπ) και ανάλογο σκεπτικό (κατά μέτωπο επίθεση στους προσωπικούς δαίμονες). Αποτελούν δε ένα είδος σουίτας και τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: σαν σταυροφόρος εμφανίζεται ο τροβαδούρος στο εξώφυλλο του πρώτου, σαν κορασίδα στο δεύτερο!
Αλλωστε, το λέει ξεκάθαρα στο τραγούδι των τίτλων:
«Πράγματι, δεν θέλω να γίνω σαν τον Τζον Λένον ή τον Λέοναρντ Κοέν. Θέλω απλά να γίνω σαν τον μπαμπά, με λίγο από την μαμά...»
* Οι πλέον «γνωστοί άγνωστοι» του ροκ, οι Ρέζιντεντς, καθώς ποτέ δεν έχουν αποκαλύψει τα πρόσωπα και τα ονοματεπώνυμά τους, διακρίνονται για την εμμονή τους σε θεματικά έργα. Ενα από αυτά υπήρξε και η «Τριλογία Του Τυφλοπόντικα». Ξεκίνησε στο άλμπουμ «Mark Of The Mole» (Σεπτέμβριος '81, «μία, περίπλοκα ειπωμένη, ιστορία κοινωνικοπολιτικής πάλης»), συνεχίστηκε στο άλμπουμ «The Tunes Of Two Cities» (Μάιος '82, «ένα ντοκουμέντο της μουσικής δύο διαφορετικών πολιτισμών όπως ήταν πριν η μοίρα τούς φέρει αντιμέτωπους») αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ!
Αντ' αυτού, και εντελώς φυσιολογικά σύμφωνα με την νοοτροπία του συγκροτήματος, εμφανίστηκε το άλμπουμ «The Big Bubble» (Μάιος '85) που αποτελούσε, έτσι απλά, το... τέταρτο μέρος της συγκεκριμένης τριλογίας!
* Αρκετές και οι θεματικές σειρές που εξέδωσε ο Φρανκ Ζάπα κατά τη μακρόχρονη ενασχόλησή του με τα μουσικά πράγματα όπως π.χ. η τζαζ ροκ νοοτροπία που διέπει τα άλμπουμ «Hot Rats» (Φεβρουάριος '70), «Waka/Jawaka: Hot Rats» (Αύγουστος '72) και «The Grant Wazoo» (Δεκέμβριος '72) ή η κιθαριστική δεξιοτεχνία που χαρακτηρίζει τα «Shut Up 'n Play Yer Guitar», «Shut Up 'n Play Yer Guitar Some More» και «Return Of The Son Of Shut Up 'n Play Yer Guitar» -τα άλμπουμ, δηλαδή, που διατέθηκαν το '81 μόνο μέσω των αμερικανικών ταχυδρομείων!
Εκείνη, όμως, που εντάσσεται στη συγκεκριμένη κατηγορία είναι μία ροκ όπερα που επινόησε αυτός ο, μεταξύ πολλών άλλων, ανατρεπτικός χιουμορίστας και αμετανόητος σεξιστής. Τόσο στο «Joe's Garage Act Ι» (Σεπτέμβριος '79) όσο και στο διπλό «Joe's Garage Acts ΙΙ & ΙΙΙ» (Ιανουάριος '80) ο Ζάπα εξιστορεί το τι θα συνέβαινε αν οι κυβερνήσεις της Δύσης ακολουθούσαν το παράδειγμα του Ιράν και έθεταν εκτός νόμου το... ροκ!
Ευτυχώς, αυτό το σατανικό σενάριο δεν έχει επαληθευτεί. Μέχρι σήμερα...
* Με αναπτερωμένο το ηθικό εξαιτίας της υπέροχης μουσικής που έγραψε για τη συγκλονιστική ταινία «Το Τελευταίο Ταγκό Στο Παρίσι» ('72) του Μπερνάντο Μπερτολούτσι, ο Γκάτο Μπαρμπιέρι εγκατέλειψε οριστικά και αμετάκλητα τις free jazz ακροβασίες και επέστρεψε στην πατρίδα με σκοπό να εξερευνήσει, με κάμποσους ντόπιους οργανοπαίχτες, τις μουσικές του ρίζες.
Το τι κατόρθωσε τελικά ο «γάτος» του τενόρου σαξόφωνου με το πυρετώδες παίξιμό του να κοντράρεται ακατάπαυστα με τους εξωτικούς ρυθμούς και τις λάγνες μελωδίες, αποτυπώθηκε, υπό την μορφή κεφαλαίων, σε τρία άλμπουμ: «Chapter One: Latin America» (Δεκέμβριος '73), «Chapter Two: Hasta Siempre» (Ιανουάριος '74) και «Chapter Three: Viva Emiliano Zapata» (Δεκέμβριος '74) - που κυκλοφόρησε η ιστορική τζαζ ετικέτα Impulse.
* Από τα τέλη της δεκαετίας του '60 ο Ρέι Ντέιβις μετατόπισε το κέντρο βάρους των Κινκς από τα 45άρια στα 33άρια αρχικά και από τη σύνθεση στην ενορχήστρωση στη συνέχεια. Καταπιάστηκε δε, με φιλόδοξα έργα που περιστρέφονταν γύρω από ένα συγκεκριμένο θέμα.
Πιο χαρακτηριστική περίπτωση η οργουελική ροκ όπερα που ξεκίνησε με το άλμπουμ «Preservation Act 1» (Δεκέμβριος '73), συνεχίστηκε μισό χρόνο αργότερα με το διπλό «Preservation Act 2» (Ιούνιος '74) και με το «Schoolboys In Disgrace» (Νοέμβριος '75). Κεντρική φιγούρα ήταν ο αδίστακτος και φιλάργυρος δικτάτορας Μίστερ Φλας.
Μολονότι φάνταζε περισσότερο σαν ένας μπρεχτικός περιοδεύων θίασος παρά σαν ροκ συγκρότημα, απολάμβανε εκείνη την εποχή μια άνευ προηγουμένου απήχηση στις Ηνωμένες Πολιτείες!
Μπιτλς και Νιλ Γιανγκ
* Ελάχιστοι γνωρίζουν ακριβώς τους λόγους για τους οποίους ο Νιλ Γιανγκ χρειάστηκε είκοσι ολόκληρα χρόνια για να ηχογραφήσει τη συνέχεια του «Harvest» (Μάρτιος '72), το πλέον αναγνωρίσιμο δηλαδή προϊόν της εντυπωσιακής παραγωγής του! Συγκεντρώνοντας λοιπόν τους ίδιους μουσικούς (τους θρυλικούς Stray Gators) και τραγουδιστές (Λίντα Ρόνσταντ, Τζέιμς Τέιλορ κ.ά.) αλλά και μπόλικο κουράγιο, αποτολμά στο «Harvest Moon» (Οκτώβριος '92) έναν ειλικρινή απολογισμό της ερωτικής του ζωής, ερμηνεύοντας ταυτόχρονα μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια του. Ανταμείφθηκε δε πλουσιοπάροχα, καθώς αποδείχθηκε συνάμα ό,τι πιο επιτυχημένο εμπορικά μετά το ίδιο το «Harvest».
* Με τους Μπιτλς να πνέουν τα λοίσθια, ο Τζον Λένον χτύπησε με ένα σμπάρο... τρία τρυγόνια: έσπασε τα νεύρα πρώτα των υπόλοιπων τριών «Σκαθαριών» κι έπειτα όλων των άλλων, ικανοποίησε τα καλλιτεχνικά καπρίτσια της άρτι αφιχθείσης Γιόκο Ονο και απομυθοποίησε, επιτέλους, την εικόνα του ινδάλματος της ποπ!
Μέσα σ' ένα χρόνο λοιπόν δόθηκαν στη δημοσιότητα μία σειρά από στιγμιότυπα της καθημερινότητας του ζεύγους υπό την μορφήν δίσκων: κραυγές, ψίθυροι, σφυρίγματα, χαχανητά, ήχοι, θόρυβοι και αβανγκάρντ πειραματισμοί στο «Unfinished Music Νο 1-Two Virgins» (Νοέμβριος '68) που σκανδάλισε με τη γυμνή φωτογράφιση του εξωφύλλου. Συνομιλίες, ανατριχιαστικά ουρλιαχτά, οι χτύποι της καρδιάς του παιδιού που χάθηκε πριν ακόμα γεννηθεί και αποσπάσματα από μια συναυλία τζαζ αυτοσχεδιασμών στο «Unfinished Music Νο 2-Life With The Lions» (Μάιος '69). Και τέλος, το εντυπωσιακό κουτί-λεύκωμα της γαμήλιας τελετής «The Wedding Album» (Δεκέμβριος '69) που περιείχε δύο δίσκους και διάφορα άλλα αναμνηστικά!
Για το καλό όλων, και περισσότερο το δικό του μάλλον, τα άφησε ημιτελή...
7 - 19/11/2006
Και όμως, σίκουελ δεν υπάρχουν μόνο στο σινεμά. Το ροκ έχει μακρά παράδοση δίσκων στους οποίους οι δημιουργοί τους επανήλθαν, αργά ή γρήγορα, με τη συνέχειά τους. Ενας από τους σημαντικότερους μελωδούς του, ο Ελτον Τζον, έκανε πρόσφατα το ίδιο. Είναι μια αφορμή για μια περιήγηση σ' εκείνα τα ροκ άλμπουμ που είχαν και συνέχεια.
* Το άλμπουμ «Captain Fantastic And The Brown Dirt Cowboy», που κυκλοφόρησε τον Μάιο του '75, αποτελούσε ένα συναισθηματικά φορτισμένο απολογισμό του τι είχε συμβεί στη ζωή του Ελτον Τζον από την άνοιξη του '67, τότε δηλαδή που γνώρισε τον Μπέρνι Τόπιν, μέχρι το καλοκαίρι του '69, οπότε και παρουσίασε επιτέλους το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο «Empty Sky».
Ξεκινώντας λοιπόν από το σημείο όπου σταμάτησαν τριάντα ένα ολόκληρα χρόνια πριν, ο εκκεντρικός διοπτροφόρος και το δημιουργικό του ήμισυ αποτυπώνουν στο τελευταίο τους πόνημα αρκετές από τις όμορφες αλλά και τις δυσάρεστες στιγμές που βίωσαν όλο αυτό το διάστημα. Αν και όντως αποτελεί ό,τι καλύτερο έγραψαν εδώ και πολύ καιρό, το άλμπουμ «The Captain & The Kid» δεν κατορθώνει να αντικρίσει κατάματα τον προκάτοχό του. Αλλωστε, ήδη στα μέσα της δεκαετίας του '70 βρίσκονταν αμφότεροι στον κολοφώνα της δόξας τους.
* Ακόμα και ο πλέον ριψοκίνδυνος νους του δισκογραφικού μάρκετινγκ δεν μπορούσε να προβλέψει, μεσούσης της καταιγίδας του πανκ, ότι ο πληθωρικός Εντι της καλτ ταινίας «The Rocky Horror Picture Show», όχι μόνον θα εκτόξευε σε δυσθεώρητα ύψη δημοτικότητας μια... επική ροκ όπερα για γήπεδα αλλά και θα την αναδείκνυε στο πλέον επιτυχημένο φραντσάισινγκ της μουσικής βιομηχανίας!
Απ' τον Μιτ Λοφ στους Ρέζιντεντς
Καθώς λοιπόν τα ποσά που διακυβεύονται είναι τεράστια -τριάντα εκατομμύρια αντίτυπα πούλησε το «Bat Out Of Hell» (Ιανουάριος '78) και δέκα ακόμα, διόλου ευκαταφρόνητα, εκατομμύρια έδωσε στη συνέχεια το «Bat Out Of Hell II-Back Into Hell...» (Σεπτέμβριος '93)- ο φανερά αδυνατισμένος Μιτ Λοφ άφησε κατά μέρος τις όποιες διαφορές του με τον Τζιμ Στάινμπαν, τον εγκέφαλο δηλαδή του όλου εγχειρήματος. Με συνεταιράκια όπως ο κιθαρίστας Μπράιαν Μέι των Κουίν και ο παραγωγός Ντέσμοντ Τσάιλντ, εγκαινίασε τον προηγούμενο μήνα μία ακόμα επιχειρηματική δραστηριότητα χαμηλού οικονομικού ρίσκου με την επωνυμία «Bat Out Of Hell ΙΙΙ- The Monster Is Loose». Οι επιδόσεις της στην αγορά θα κρίνουν, φυσικά, το αν θα υπάρξει και συνέχεια...
**Τίνος αμαρτίες να πληρώνει άραγε ο Σάφτζαν Στίβενς, που έχει βαλθεί όχι μόνο να ηχογραφήσει αλλά και να κυκλοφορήσει μία σειρά από άλμπουμ εκ των οποίων το κάθε ένα θα είναι αφιερωμένο σε μία, και μόνον μία, από τις... πενήντα Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής;
Προς το παρόν λοιπόν έχει παρουσιάσει δύο εξ αυτών, τα «Sufjan Stevens Presents...Greetings From Michigan The Great Lake State» ('03, αναφορά προφανώς στον πρώτο δίσκο του Μπρους Σπρίνγκστιν) και «Sufjan Stevens Invites You Το: Come On Feel The Illinoise» ('05, λογοπαίγνιο με την παλιά επιτυχία των Σλέιντ), αμφότερα γοητευτικά δείγματα λεπτεπίλεπτης ποπ με αναρίθμητες επιρροές!
Πάντως δεν δείχνει να αγχώνεται και πολύ, καθώς έχει ήδη παρουσιάσει τρία ακόμα άλμπουμ... «εκτός σειράς» συν ένα ακόμα με απομεινάρια από το «Illinoise». Αλλωστε, είναι μικρός ακόμα!
* Τέκνο του φολκ ροκ ζεύγους Κέιτ Μακ Γκάριγκλ και Λόουντον Γουέινραϊτ ΙΙΙ, ο τριανταδυάχρονος συνθέτης, πιανίστας και τραγουδιστής Ρούφους Γουέινραϊτ αφοσιώθηκε, στα δύο τελευταία του άλμπουμ «Want One» (Σεπτέμβριος '03) και «Want Two» (Απρίλιος '05), στη «Σπουδή Στην Επιθυμία»!
Οι δύο δίσκοι έχουν ανάλογο ήχο (ένα συγκινησιακό κράμα από καμπαρέ, όπερα και κλασικότροπη ποπ) και ανάλογο σκεπτικό (κατά μέτωπο επίθεση στους προσωπικούς δαίμονες). Αποτελούν δε ένα είδος σουίτας και τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: σαν σταυροφόρος εμφανίζεται ο τροβαδούρος στο εξώφυλλο του πρώτου, σαν κορασίδα στο δεύτερο!
Αλλωστε, το λέει ξεκάθαρα στο τραγούδι των τίτλων:
«Πράγματι, δεν θέλω να γίνω σαν τον Τζον Λένον ή τον Λέοναρντ Κοέν. Θέλω απλά να γίνω σαν τον μπαμπά, με λίγο από την μαμά...»
* Οι πλέον «γνωστοί άγνωστοι» του ροκ, οι Ρέζιντεντς, καθώς ποτέ δεν έχουν αποκαλύψει τα πρόσωπα και τα ονοματεπώνυμά τους, διακρίνονται για την εμμονή τους σε θεματικά έργα. Ενα από αυτά υπήρξε και η «Τριλογία Του Τυφλοπόντικα». Ξεκίνησε στο άλμπουμ «Mark Of The Mole» (Σεπτέμβριος '81, «μία, περίπλοκα ειπωμένη, ιστορία κοινωνικοπολιτικής πάλης»), συνεχίστηκε στο άλμπουμ «The Tunes Of Two Cities» (Μάιος '82, «ένα ντοκουμέντο της μουσικής δύο διαφορετικών πολιτισμών όπως ήταν πριν η μοίρα τούς φέρει αντιμέτωπους») αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ!
Αντ' αυτού, και εντελώς φυσιολογικά σύμφωνα με την νοοτροπία του συγκροτήματος, εμφανίστηκε το άλμπουμ «The Big Bubble» (Μάιος '85) που αποτελούσε, έτσι απλά, το... τέταρτο μέρος της συγκεκριμένης τριλογίας!
* Αρκετές και οι θεματικές σειρές που εξέδωσε ο Φρανκ Ζάπα κατά τη μακρόχρονη ενασχόλησή του με τα μουσικά πράγματα όπως π.χ. η τζαζ ροκ νοοτροπία που διέπει τα άλμπουμ «Hot Rats» (Φεβρουάριος '70), «Waka/Jawaka: Hot Rats» (Αύγουστος '72) και «The Grant Wazoo» (Δεκέμβριος '72) ή η κιθαριστική δεξιοτεχνία που χαρακτηρίζει τα «Shut Up 'n Play Yer Guitar», «Shut Up 'n Play Yer Guitar Some More» και «Return Of The Son Of Shut Up 'n Play Yer Guitar» -τα άλμπουμ, δηλαδή, που διατέθηκαν το '81 μόνο μέσω των αμερικανικών ταχυδρομείων!
Εκείνη, όμως, που εντάσσεται στη συγκεκριμένη κατηγορία είναι μία ροκ όπερα που επινόησε αυτός ο, μεταξύ πολλών άλλων, ανατρεπτικός χιουμορίστας και αμετανόητος σεξιστής. Τόσο στο «Joe's Garage Act Ι» (Σεπτέμβριος '79) όσο και στο διπλό «Joe's Garage Acts ΙΙ & ΙΙΙ» (Ιανουάριος '80) ο Ζάπα εξιστορεί το τι θα συνέβαινε αν οι κυβερνήσεις της Δύσης ακολουθούσαν το παράδειγμα του Ιράν και έθεταν εκτός νόμου το... ροκ!
Ευτυχώς, αυτό το σατανικό σενάριο δεν έχει επαληθευτεί. Μέχρι σήμερα...
* Με αναπτερωμένο το ηθικό εξαιτίας της υπέροχης μουσικής που έγραψε για τη συγκλονιστική ταινία «Το Τελευταίο Ταγκό Στο Παρίσι» ('72) του Μπερνάντο Μπερτολούτσι, ο Γκάτο Μπαρμπιέρι εγκατέλειψε οριστικά και αμετάκλητα τις free jazz ακροβασίες και επέστρεψε στην πατρίδα με σκοπό να εξερευνήσει, με κάμποσους ντόπιους οργανοπαίχτες, τις μουσικές του ρίζες.
Το τι κατόρθωσε τελικά ο «γάτος» του τενόρου σαξόφωνου με το πυρετώδες παίξιμό του να κοντράρεται ακατάπαυστα με τους εξωτικούς ρυθμούς και τις λάγνες μελωδίες, αποτυπώθηκε, υπό την μορφή κεφαλαίων, σε τρία άλμπουμ: «Chapter One: Latin America» (Δεκέμβριος '73), «Chapter Two: Hasta Siempre» (Ιανουάριος '74) και «Chapter Three: Viva Emiliano Zapata» (Δεκέμβριος '74) - που κυκλοφόρησε η ιστορική τζαζ ετικέτα Impulse.
* Από τα τέλη της δεκαετίας του '60 ο Ρέι Ντέιβις μετατόπισε το κέντρο βάρους των Κινκς από τα 45άρια στα 33άρια αρχικά και από τη σύνθεση στην ενορχήστρωση στη συνέχεια. Καταπιάστηκε δε, με φιλόδοξα έργα που περιστρέφονταν γύρω από ένα συγκεκριμένο θέμα.
Πιο χαρακτηριστική περίπτωση η οργουελική ροκ όπερα που ξεκίνησε με το άλμπουμ «Preservation Act 1» (Δεκέμβριος '73), συνεχίστηκε μισό χρόνο αργότερα με το διπλό «Preservation Act 2» (Ιούνιος '74) και με το «Schoolboys In Disgrace» (Νοέμβριος '75). Κεντρική φιγούρα ήταν ο αδίστακτος και φιλάργυρος δικτάτορας Μίστερ Φλας.
Μολονότι φάνταζε περισσότερο σαν ένας μπρεχτικός περιοδεύων θίασος παρά σαν ροκ συγκρότημα, απολάμβανε εκείνη την εποχή μια άνευ προηγουμένου απήχηση στις Ηνωμένες Πολιτείες!
Μπιτλς και Νιλ Γιανγκ
* Ελάχιστοι γνωρίζουν ακριβώς τους λόγους για τους οποίους ο Νιλ Γιανγκ χρειάστηκε είκοσι ολόκληρα χρόνια για να ηχογραφήσει τη συνέχεια του «Harvest» (Μάρτιος '72), το πλέον αναγνωρίσιμο δηλαδή προϊόν της εντυπωσιακής παραγωγής του! Συγκεντρώνοντας λοιπόν τους ίδιους μουσικούς (τους θρυλικούς Stray Gators) και τραγουδιστές (Λίντα Ρόνσταντ, Τζέιμς Τέιλορ κ.ά.) αλλά και μπόλικο κουράγιο, αποτολμά στο «Harvest Moon» (Οκτώβριος '92) έναν ειλικρινή απολογισμό της ερωτικής του ζωής, ερμηνεύοντας ταυτόχρονα μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια του. Ανταμείφθηκε δε πλουσιοπάροχα, καθώς αποδείχθηκε συνάμα ό,τι πιο επιτυχημένο εμπορικά μετά το ίδιο το «Harvest».
* Με τους Μπιτλς να πνέουν τα λοίσθια, ο Τζον Λένον χτύπησε με ένα σμπάρο... τρία τρυγόνια: έσπασε τα νεύρα πρώτα των υπόλοιπων τριών «Σκαθαριών» κι έπειτα όλων των άλλων, ικανοποίησε τα καλλιτεχνικά καπρίτσια της άρτι αφιχθείσης Γιόκο Ονο και απομυθοποίησε, επιτέλους, την εικόνα του ινδάλματος της ποπ!
Μέσα σ' ένα χρόνο λοιπόν δόθηκαν στη δημοσιότητα μία σειρά από στιγμιότυπα της καθημερινότητας του ζεύγους υπό την μορφήν δίσκων: κραυγές, ψίθυροι, σφυρίγματα, χαχανητά, ήχοι, θόρυβοι και αβανγκάρντ πειραματισμοί στο «Unfinished Music Νο 1-Two Virgins» (Νοέμβριος '68) που σκανδάλισε με τη γυμνή φωτογράφιση του εξωφύλλου. Συνομιλίες, ανατριχιαστικά ουρλιαχτά, οι χτύποι της καρδιάς του παιδιού που χάθηκε πριν ακόμα γεννηθεί και αποσπάσματα από μια συναυλία τζαζ αυτοσχεδιασμών στο «Unfinished Music Νο 2-Life With The Lions» (Μάιος '69). Και τέλος, το εντυπωσιακό κουτί-λεύκωμα της γαμήλιας τελετής «The Wedding Album» (Δεκέμβριος '69) που περιείχε δύο δίσκους και διάφορα άλλα αναμνηστικά!
Για το καλό όλων, και περισσότερο το δικό του μάλλον, τα άφησε ημιτελή...
7 - 19/11/2006
