D
Deleted member 23222
Guest
Μου έδωσες μια καλή πάσα...- δηλαδή σαν Johnny Cash
Γενικά διαφωνώ (ως πρώτη προσέγγιση), με την άποψη που λέει ότι πρέπει να νοιώθουμε άνετα με όσα ΔΕΝ γουστάρουμε.
Ο λόγος είναι μάλλον απλός.
Η μουσική είναι τέχνη και θέλει σπουδή και εκπαίδευση.
Αυτιού και μυαλού.
Όπως θέλει εκπαίδευση και το μάτι, για να κρίνεις έναν ηθοποιό, έναν σκηνοθετη, έναν ζωγράφο, έναν οδηγό αγώνων ακόμα
Θα φανεί εγωιστικό, αλλά δεν αναγνωρίζω στον καθένα να έχει άποψη (που να είναι σεβαστή), για το τι είναι καλό επί παντός επιστητού.
Δεν θα περίμενα πχ τον...Άκη Πάνου (τον τεράστιο) να μου πει αν ο Robert Plant ήταν η καλύτερη φωνή που πέρασε στη ροκ (ήταν!!)
Ο Johnny Cash, είναι θρύλος της country, αλλά εμένα δεν μου λέει κάτι, αν και έχω τα πιο..."σπουδαία" δισκάκια του, που μάλλον δεν τα άκουσα πλήρως ποτέ!!
Φταίω εγώ και η έλλειψη επαφής με το πνεύμα της μουσικής αυτής.
Μια άλλη περίπτωση, ακόμα πιο ιδιαίτερης, είναι το φλαμέγκο...
Μου αρέσει πάρα πολύ, και ακούω με ηδονή δύο, τρία, άντε τέσσερα κομμάτια στη σειρά, αλλά μετά...ξεφουσκώνω.
Σαν να τρώς τούρτα σοκολάτα...πόση θα φας τελικά?
Έρχεται κορεσμός...
Εν κατακείδι, ακλόνητη άποψη μου, είναι ότι η μουσική, ακόμα και η ακρόαση της , είναι εκπαίδευση, είναι κουλτούρα.
Ανάλογα με το πόσο χρόνο της διαθέτεις, εισπράττεις το αντίτιμο της κατανόησης, άρα και της αποδοχής ή της απόρριψης.
Δεν είναι ψόγος φυσικά να μη σου αρέσει κάτι, αλλά πρέπει να ξέρεις το γιατί...