Ενός λεπτού φυγή: Einstein on the Beach

[Bhutia]

...
΄΄...ένα...δύο...τρία...τέσσερα...πέντε...έξι...επτά...οκτώ...΄΄

"Από τότε που βρέθηκα εδώ,τίποτα δεν με έχει διακόψει" ο γκριζομάλλης άλλαζε κάθε τόσο επιδέξια τον τρόπο που ήταν καθισμένος πάνω στο έδρανο.Τα δάκτυλά του πάνω στο βιολί διέγραφαν απαράλλακτες τροχιές,λες και ήταν καλωδιωμένα μ'έναν αεικίνητο μετρονόμο."Όσοι επισκέπτονται αυτό το μέρος με θεωρούν μέντορα στις αναζητήσεις τους.Αν ήλθες όμως ζητώντας την αλήθεια στη μουσική αναπαραγωγή ή το χαμένο χρόνο,μάθε ότι δεν συγκινούμαι από ανεκπλήρωτες εμμονές" συμπλήρωσε με αυστηρό ύφος.

-"Έχω χάσει την οικειότητα με την ίδια τη Γνώση..." ο Ξένος άφησε μετέωρη τη φράση αφουγκραζόμενος τα κύματα καθώς έσκαγαν πάνω στην άμμο και το ψιθύρισμα του ανέμου.Στ'αυτιά του έφταναν ανθρώπινες φωνές σα να επαναλάμβαναν αλληλοεπικαλυπτόμενες ακολουθίες λέξεων.Μέντορας ή όχι,δεν έκρινε σκόπιμο να του εκμυστηρευτεί όλες τις ψευδαισθήσεις που κυοφορούνταν στη φαντασία του.
΄΄...Τίποτα...Θέλω...Θέλει...Θέλει...Θέλω...Πετάμε...Πάμε...Σε αγαπάμε,σ'αγαπάμε...αγαπάμε...Απλά...πες απλά...΄΄
-"Όποιες απαντήσεις βρίσκω γεννούν νέες απορίες...Δεν ανακαλύπτω τίποτα καινούριο στις μουσικές που ακούω.Τα έργα που διαβάζω μοιάζουν με σύμπαν που αδυνατώ ν'αναπλάσω και κάθετί που γράφω αλλάζει ξανά και ξανά,μέχρι που μου φαίνεται στο τέλος σα να γράφτηκε από κάποιον που ήξερε πράγματα άγνωστα σε μένα!"

΄΄...Ποσότητα...Τί θέλουν...τη θέλουν...Ένας-ένας...Λα-Σι-Ντο-Σι...θα-σου-δώ-σει...΄΄

-To κύριο πρόβλημα είναι ότι επικεντρώνεσαι στο πώς αντί του γιατί.

΄΄...Πρόθεση...Υπόθεση...Υπόθεσέ με...Πρόσεξέ με...΄΄

-"Θα λυνόταν λες άμα με συγκινούσαν εκπληρούμενες εμμονές όπως συμβαίνει με την πλειοψηφία των ανθρώπων;" δεν προσπάθησε να μετριάσει τον ειρωνικό του τόνο,μιά και ταίριαζε με την αντίληψη που διαμόρφωνε γιά την τωρινή κατάσταση.Του διέφευγε πράγματι η αιτία που είχε βρεθεί σε μιά δήθεν παραλία μ'έναν υποτιθέμενο μέντορα να του υποδεικνύει κάτι προφανές!

΄΄...Στην υπόθεσή μας...Δώσε..Δώσε...Τίποτα...να σου δώσει...΄΄

-"Αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί από εμένα γιά λογαριασμό σου.Υπάρχει όμως τίποτα προτιμότερο;Όλοι έχουμε έμφυτη την ανάγκη να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας.Κάποιοι γυρεύουν να νιώσουν σπουδαίοι πείθοντας ότι ταρακουνάνε τον αέρα με τον ορθότερο τρόπο,άλλοι με αυτό που αρέσει περισσότερο..." έστρεψε στιγμιαία τη ματιά του προς τη μεριά του επισκέπτη "...εσύ ταρακουνώντας ψυχές όπως ένα σκανταλιάρικο παιδί τα παιγνίδια του...κι εγώ εξασκώ πειθώ ανακινώντας τη Γνώση".Άφησε να κυλήσουν λίγα δευτερόλεπτα,λίγοι κόκκοι άμμου μέσα από την κλεψύδρα του μυαλού "Σε ποιό απ'όλα αυτά πιστεύεις ότι μπορώ να βοηθήσω;"

΄΄...Τί φοβάται...τί θέλει...τί θέλουν...το θέλουν...το θέλουν...το θέλω...θέλω...΄΄

"Όχι,όχι!" απάντησε ζωηρά ο Ξένος "Το ΄΄πιστεύω΄΄ και το ΄΄γνωρίζω΄΄ είναι δύο έννοιες διάφορες μεταξύ τους...Βρίσκομαι έτσι κι αλλιώς εδώ όχι επειδή πιστεύω,αλλά γιά να μάθω κατά πόσο θα το κάνεις!"
΄΄Σιγά που θα με παρέσυρε να μπερδέψω την πίστη με τη γνώση...΄΄ σκέφτηκε αυτάρεσκα ο Ξένος.Θέριευε όμως μέσα του το ερώτημα μήπως ο άγνωστος βιολονίστας τον υπέβαλλε σε δοκιμασίες θέλοντας να καλύψει την ανικανότητά του να τον βοηθήσει.

-"Εγώ πάλι πιστεύω..." ο μέντορας σταμάτησε επιδεικτικά,έχοντας πρώτα τονίσει την ύστατη λέξη που είχε ξεστομίσει "...ότι είσαι υπεράνω πάσης βοηθείας,γνωρίζω όμως ότι υπάρχουν επιλογές και γι αυτό..." δεύτερη παύση "Η απλούστερη θα ήταν να συμβάλλεις ώστε κάποιοι άλλοι να κατακτούν γνώσεις οι οποίες θα τους έφερναν πιό κοντά στην εκπλήρωση των επιθυμιών τους,ξέροντας ταυτόχρονα πως εσύ δεν πρόκειται να κερδίσεις την ύψιστη γνώση,αλλά ούτε και κάποια άλλη αποζημίωση".

΄΄Λαέ μου...Λαέ Μου...Εκλείπει...λείπει...λείπεις...μας λείπεις...΄΄

-"Μόνο ένας αφελής θα χαράμιζε τον εαυτό του γιά να κέρδιζαν από αυτό οι υπόλοιποι!" γρύλισε ο Ξένος χειρονομώντας νευρικά σα να δέχτηκε ηλεκτρική εκκένωση "Ποιός από εκείνους θα ήταν διατεθειμένος να ενεργήσει ανάλογα;" βλέποντας τα χείλη του μέντορα να σφίγγονται σα να συγκρατούσαν ένα ειρωνικό χαμόγελο,κάθε ίχνος αμφιβολίας διαλύθηκε μέσα του."Μη δοκιμάσεις καν να με πείσεις ότι θ'ακολουθούσες πρόθυμα τη λύση που προτείνεις!" πρόσθεσε κοφτά.

΄΄...Σώσε...σ'άλλον...σ'άλλο...σάλος...΄΄

-"Ιδού και η αιτία του προβλήματος..." αναστέναξε ο μέντορας "Nομίζουμε όλοι πως είμαστε τόσο σπουδαίοι ή έξυπνοι,που γίνεται αδύνατον ν'αντέξουμε τη λύτρωση..." ανασήκωσε το κεφάλι γιά να κοιτάξει κατάματα τον Ξένο αναγκάζοντας τα χέρια του μαζί με το βιολί που έπαιζαν να λάβουν μιά σχεδόν κωμική στάση. "Δεν ήταν και τόσο δύσκολο...Τώρα λοιπόν που το ξεκαθαρίσαμε και είμαστε ειλικρινείς αναμεταξύ μας,ας δούμε επιτέλους τί θα σε ικανοποιούσε..."

(Συνεχίζεται...)

 

[Bhutia]

...δυσκολεύομαι...

...
΄΄Εγώ εμπνέω φόβο μόνο με την εμφάνιση,ο χειριστής της Γνώσης που παραμονεύει εκεί μέσα χτίζει και γκρεμίζει κόσμους με μία του φράση...΄΄ τα λόγια του φύλακα διαδέχονταν τις αλληλουχίες των φωνών στη συνείδηση του Ξένου.Η αλήθεια δεν είναι παρά μιά άσκηση γιά την ψυχή,συλλογίστηκε διαπιστώνοντας ότι αγκαλιάζοντάς τη γινόταν ισχυρότερος.

"Η ύπαρξή μας ολόκληρη είναι συνυφασμένη με την ανάγκη ανταμοιβής..." απάντησε χωρίς να χάνει χρόνο,αντιγράφοντας το ατάραχο ύφος του γκριζομάλλη "...Το ανέφερες κι εσύ προηγουμένως,ο καθένας βρίσκει τρόπους να νιώθει ικανοποιημένος με τον εαυτό του,άρα αγνή και ανόθευτη αυταπάρνηση διακρίνει μονάχα τους αφελείς και τους παρανοϊκούς".

-"Κι εφόσον βρισκόμαστε εδώ,σημαίνει ότι δεν ανήκουμε σ'εκείνους ούτε και χρειάζεται να μετανιώνουμε γιά κάτι..." το παγερό χαμόγελο που συνόδευσε την απόκριση του μέντορα έμοιαζε με ψυχρό χάδι στη ράχη του Ξένου.΄΄Αντίστροφη ψυχολογία προχωρημένου επιπέδου΄΄ καθησύχασε αμέσως εκείνος τον εαυτό του.΄΄Τρέφεται από την αμφιβολία των άλλων,οπότε δεν θα του δείξεις καμία...΄΄
-"Αν έχεις κάποια απολογία να κάνεις,είμαι όλος αυτιά.Ειδάλλως,αυτό που θα μ'ενδιέφερε περισσότερο είναι η κοινωνία με όση γνώση μου διαφεύγει" έσφιξε τα χέρια στα άκρα του ξύλινου καθίσματος μετακινούμενος πίσω από αυτό."Δείξε μου τον τρόπο να το πετύχω..." έγειρε πάνω από τον καθήμενο συνομιλητή του σα να αποκαθιστούσε μιά παραπεταμένη εκδήλωση στοργής "...εκτός κι αν είσαι πολύ απασχολημένος με τα πλήθη πιστών που συρρέουν απέξω!" μ'έναν ειρωνικό μορφασμό έγνεψε ανεπαίσθητα στην πλευρά της διαδρομής που είχε ακολουθήσει αφού διέσχισε την πύλη.

-"Να συνδεθείς...σωστόν όρο επέλεξες..." τα πέλματα του μέντορα χτύπησαν τρείς φορές το έδαφος υπακούοντας στο ρυθμό που έπαιζε το βιολί.Δίπλα στα πόδια του ξεπρόβαλε μισοβυθισμένο στην άμμο ένα σκουρόχρωμο μεταλλικό κουτί.Ο Ξένος έσκυψε και το ανασήκωσε,φυσώντας και σκουπίζοντας πρόχειρα με τα χέρια τα υπολείμματα από κόκκους άμμου.Έμοιαζε να είναι κάποια ηλεκτρονική συσκευή με διαστάσεις λίγο μεγαλύτερες ενός κλειστού φορητού υπολογιστή.Συνδεδεμένα με τους μακρόστενους υποδοχείς στην οπίσθια όψη αιωρούνταν γυαλιστερά κόκκινα καλώδια καταλήγοντας άλλα στη βάση του καθίσματος και άλλα στο σώμα και τον αυχένα του μουσικού οργάνου.

΄΄Ποσότητα...τη θέλουν...θέλουν...τί θέλουν...΄΄

-"Τί μπορεί να κάνει αυτό το...μηχανάκι;" ο Ξένος έφερε την πρόσοψη στο ύψος των ματιών,περιεργαζόμενος την κυκλική τροχιά των φωτοδιόδων καθώς έλαμπαν ανάλογα προς τη γωνία περιστροφής καθενός από τους πολλαπλούς διακόπτες.Συστοιχίες από κάθετες στήλες φωτοδιόδων στο δεξί τμήμα της πρόσοψης αναβόσβηναν μεταβάλλοντας το μήκος τους σα να βρίσκονταν σε μυστική συμφωνία με τις παλλόμενες χορδές του βιολιού.
-"Τίποτα το ιδιαίτερο..." ξεκίνησε να λέει ο γκριζομάλλης υιοθετώντας το άνευρο ύφος που έμοιαζε πιά οικείο "...ή και τα πάντα,αν το θελήσεις!" πρόσθεσε με αναπάντεχη ζωηράδα.

Προσέχοντας να μην τραβηχτούν από τους ακροδέκτες τα τεντωμένα καλώδια,ο επισκέπτης άνοιξε τη δεξιά παλάμη και ακούμπησε πάνω της το κουτί.Έσφιξε την αριστερή του παλάμη σε γροθιά και χτύπησε ελαφρά με τις εγγύς μεσοφαλαγγικές αρθρώσεις το μεταλλικό περίβλημα."Δεν ήξερα πως είναι δυνατόν να περικλείεται η ύψιστη Γνώση μέσα σε λυγισμένες λαμαρίνες!" αναφώνησε νιώθοντας στο χέρι του τον ανεπαίσθητο συντονισμό."Εκτός και αν τα καλώδια παίζουν κι αυτά καίριο ρόλο..." δάγκωσε τη γλώσσα του γιά να μη συνεχίσει.Η διαίσθηση του έλεγε πως αφήνοντας το σαρκασμό να κυριαρχήσει,γινόταν πιό ευάλωτος στις διαθέσεις του μυστηριώδους χειριστή.
-Το ταπεινό κουτί που κρατάς περιέχει κβαντικούς επεξεργαστές τόνων.Όλα τα γεγονότα του Σύμπαντος συνίστανται σε αλληλουχίες και συγχορδίες τόνων ποικίλης συχνότητας...από τις μεταπτώσεις των υποατομικών σωματιδίων,στο γενετικό κώδικα,τις νευρικές ώσεις του εγκεφάλου έως και τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων.Καθεμία από τις ακολουθίες σχηματίζει ενιαία δομή,η οποία συνδέει απαρέγκλιτα την αρχή με το αντίστοιχο τέλος,το αίτιο με το αποτέλεσμα γιά το συγκεκριμένο γεγονός ή την αλυσίδα συμβάντων.Η συσκευή συσχετίζει τόνους από ξεχωριστά συμβάντα,παρέχοντας στο χειριστή την ικανότητα να αποκωδικοποιήσει τη συνολική δομή που σχηματίζεται πέρα από τα επιμέρους αίτια και αποτελέσματα.

Γιά πρώτη φορά μετά την άφιξή του,ο Ξένος διέκρινε μιά φλόγα ενθουσιασμού στη φωνή του μέντορα."Η απαιτούμενη τροφοδοσία γιά την επίτευξη μιάς τέτοιας λειτουργίας όμως..."
-"Πραγματοποιείται μέσω των καλωδίων από τον ίδιο το χειριστή!" επενέβη ο μέντορας."Καθώς αντιλαμβανόμαστε τη διαδοχή των τόνων σε κάποια ακολουθία,αποκτάμε την αίσθηση περάσματος του χρόνου.Στα απειροελάχιστα διαστήματα που μεσολαβούν κατά τις μεταβάσεις από τον έναν τόνο στον άλλο,εδρεύει η συνύπαρξη της εκάστοτε αρχής με όλες τις δυνατές τελικές εκβάσεις.Ό χειριστής τροφοδοτεί τους επεξεργαστές μετασχηματίζοντας σε συνεχή ροή την εναλλαγή τόνων από κάθε κανάλι.Αυτό το επιτυγχάνει μένοντας στον ενδιάμεσο τόπο μεταξύ τόνων αναφοράς οι οποίοι παράγονται από τον ίδιο.Αίρει έτσι τον εαυτό του από τη διάσταση του χρόνου.

-"Δηλαδή περιμένεις να δεχτώ ότι παίζοντας ανακυκλούμενες μελωδίες και αρμονίες σ'ένα βιολί έχεις μετατραπεί σε...άχρονο ον και μέσω μιάς συσκευής αποκωδικοποιείς τη γνώση του Σύμπαντος" η γλυκόπικρη γεύση της καχυποψίας κατηύθυνε τη γλώσσα του Ξένου.Η επιθυμία να μάθει περισσότερα πάλευε με τον ίδιο το σαρκασμό στην πρόθεση που είχε να τον προκαλέσει κι άλλο."Ελπίζω βέβαια να μην ξέφυγε καμιά γνώση επειδή ψαχούλευα τα καλώδια..."
΄΄...Ντο-Ρε-Μι-Φα-Σολ...Λα-Σι-Ντο-Μι...Zει...Τάση...Γνώμη...Ζητά...Συγνώμη...΄΄
-"Αυτές οι μορφές ταιριάζουν σε μένα και δεν περιμένω ν'αποδεχτείς όλα όσα αισθάνεσαι..." αποκρίθηκε με πονηρό ύφος ο μέντορας."Το ουσιαστικό αστείο είναι πόσο λίγη σημασία έχει δοθεί στην έμφυτη ανάγκη που έχουν όλοι ανεξαιρέτως ν'ακούνε κάποιο είδος μουσικής...Επειδή αυτή ωθεί τη δυνατότητα να μάθουμε περισσότερα γιά εμάς τους ίδιους και τον Κόσμο γύρω μας".Καθώς μιλούσε,τα μάτια του συναγωνίζονταν σε λάμψη τις φωτοδιόδους στην πρόσοψη του κουτιού.Οι αχτίδες του ήλιου ανακλώμενες στο γυαλιστερό σώμα του βιολιού έπεφταν πάνω στα γκριζόασπρα μαλλιά κάνοντάς τα να μοιάζουν με φωτοστέφανο."Ενώ εσύ νομίζεις ότι ακούς μιά συνέχιση τής ίδιας ακολουθίας μουσικών τόνων,εγώ μετρώ την κρουστική απόκριση της Συνέχειας,της άχρονης οντότητας που εδρεύει ανάμεσα στις νότες!"

΄΄Ο χειριστής της Γνώσης δεν λέει ποτέ ψέμματα...΄΄ επανέλαβε νοερά στη μνήμη του Ξένου η φωνή του φύλακα.Δεν έβρισκε λόγους να διαφωνήσει.Δική του ήταν η πρωτοβουλία να εμπλακεί στην παρούσα ακολουθία,υποβαλλόμενος σε ισχυρισμούς που ακούγονταν υπερβολικά βασανιστικοί γιά να θεωρηθούν αναληθείς...Όλη η αλήθεια όμως δεν μπορεί να μαθευτεί,προτού μαθευτούν και τα ζητούμενα ανταλλάγματα γι αυτήν.

-Εφόσον ισχύουν όλα όσα είπες,πώς γίνεται να επωφεληθεί ένα άτομο σαν εμένα από τη λειτουργία της συσκευής;

-"Πολύ Απλό...Πρέπει να παραμείνεις εδώ αναλαμβάνοντας το ρόλο του χειριστή!" είπε κοφτά ο μέντορας.

(Συνεχίζεται...)

 

[costas EAR]

Απάντηση: Ενός λεπτού φυγή:Einstein on the Beach

θενκς μπούτχια μας, να είσαι καλά ρε φίλε...

 

[Bhutia]

...
΄΄Πόσο διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ έχεις;΄΄

-"Εννοείς να πάρω τη δική σου θέση!" ο Ξένος συμπίεσε όλη την κρυφή του προσμονή πίσω από ένα τείχος έκπληξης.Η απλότητα στα λόγια του μέντορα ακουγόταν μεγαλύτερη απ'όση χρειαζόταν γιά να γίνει πράξη.Άξιζε να κερδίσει λίγο χρόνο,κάνοντάς τη Νέμεσή του να ξεφύγει γι άλλη μιά φορά από το ουδέτερο προσωπείο που συντηρούσε,μήπως και φανερώνονταν τα κίνητρά του.Δεν ήταν τόσο δύσκολο...Έφτανε ν'ανατρέξει στο δικό του αλλοτινό εαυτό και να μιμηθεί τη συμπόνοια που συνήθιζε να δείχνει σε όσους ζητούσαν τη βοήθειά του."Και τί θ'απογίνεις εσύ τότε;" ήταν τα λόγια που ξεστόμισε ύστερα από λίγο,φροντίζοντας να διαφοροποιηθούν έντεχνα από την πραγματική ερώτηση που περιστρεφόταν στο νου του ΄΄Τί σκαρώνεις βάζοντας απλόχερα σε διεκδίκηση αυτή τη θέση;΄΄
-"Ας δούμε πρώτα τί θ'απογίνεις εσύ!" μ'ένα ταχύ νεύμα της κεφαλής ο μέντορας υπέδειξε στον επισκέπτη να σταθεί αντίκρυ του."...Διότι υπάρχει και μιά δεύτερη εναλλακτική επιλογή!"

-"Είμαι έτοιμος να την ακούσω!" η ανυπομονησία στη φωνή του επισκέπτη αναίρεσε οποιαδήποτε διάθεση γιά προσποιητό ενδιαφέρον.
Έσκυψε ακουμπώντας με προσοχή το μεταλλικό κουτί στο έδαφος και διευθέτησε τις διαδρομές των καλωδίων προς το έδρανο. Σηκώθηκε ξανά όρθιος υπακούοντας στην προτροπή που είχε δεχτεί.

-"Θα ήταν ανόητο μιά συσκευή με τόσες δυνατότητες να μην προγραμματιζόταν πέρα από τη βασική της λειτουργία..." ένα διφορούμενο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του γκριζομάλλη καθώς το δοξάρι γλιστρούσε πάνω σε γειτονικές νότες."Ως αγωγός,διαρρέεται συνεχώς από το σύνολο των εμπειριών που βιώνει κάθε έλλογο ον στον Κόσμο.Το πλάτος και η διάρκεια ενός βιωματικού γεγονότος στην είσοδο αντιπαραβάλλονται με τις τιμές που λαμβάνουν τη δεδομένη χρονική στιγμή παλμοί αναφοράς παραγόμενοι συνεχώς από την πλευρά του χειριστή.Στην έξοδο,παλμοί με διάρκεια διαμορφωμένη από το σήμα εισόδου διέρχονται από φίλτρα γνωστικών σχημάτων,τα οποία αποκόπτουν τις υποκειμενικές συνιστώσες.Προκύπτει έτσι σήμα αντικειμενικής κατάστασης,αρκετά ενισχυμένο ούτως ώστε να πολώνει συμπαθητικά τα εγκεφαλικά κέντρα ενός υποψηφίου λήπτη.Ο τελευταίος συνδέεται άμεσα στην έξοδο και η συσκευή θα εφαρμόσει οποιαδήποτε βιωματικά προφίλ θα τον ικανοποιούσαν από το συσσωρευμένο όγκο πληροφοριών.Το λογισμικό παραμετροποιεί τις μεταβολές που επέρχονται στα εγκεφαλικά κύτταρα από κάθε συλλεγόμενη εμπειρία κι εξομοιώνει ακολούθως τις αντίστοιχες καταχωρήσεις γιά λογαριασμό του λήπτη".

-Και τί συμβαίνει με όσα δεδομένα θα ήταν ήδη αποθηκευμένα στα εγκεφαλικά κέντρα του λήπτη;
-Είναι αναγκαίο να διαγραφούν όλα προτού εκτελεστεί η εφαρμογή,αλλιώτικα θα υπήρχε μονίμως κίνδυνος να ενεργούν ταυτόχρονα εντός της ίδιας συνειδητής ή ασυνείδητης οντότητας αντικρουόμενα μεταξύ τους προφίλ λειτουργίας.Τότε η συνάρτηση μεταφοράς θα εμφάνιζε πόλους στο δεξί ημιμόριο,γεγονός που θα επέφερε ταλάντωση στο λήπτη εμπειριών.

Δεν προλάβαινε να ξεκαθαρίσει αν το σφυροκόπημα του αίματος στους κροτάφους του προκαλούσε η αναμονή γιά την επιτυχία του σχεδίου ή όσα εν τω μεταξύ ανακάλυπτε.Προτεραιότητα είχε να εκτρέψει όσες άσκοπες νευρικές ώσεις θα δοκίμαζαν την έλλειψη ταραχής στην επιφάνεια. "Σίγουρα όμως και η δεύτερη επιλογή θα έχει συγκεκριμένο αντίτιμο που οφείλει να καταβληθεί..." πήρε όσο πιό αθώο ύφος μπορούσε.
-"Το αντίτιμο εδώ είναι η ίδια η απόφαση" η φωνή του μέντορα ακούστηκε με στόμφο "Τα αυθεντικά μοντέλα επεξεργασίας πληροφοριών και τα προηγούμενα αισθητηριακά ολοκληρώματα θα είναι άχρηστα έτσι και αλλιώς στον υποψήφιο δέκτη,εφόσον πρόκειται να διαγραφούν.Οπότε δεν θα θυσίαζε τίποτα παραπάνω εάν συνεργαζόταν ώστε να φορτωθούν ομαλά τα δικά του δεδομένα στις μνήμες της μηχανής".
-"Μα πόση ανάγκη έχει ένα τέτοιο μηχάνημα τον τρόπο σκέψης όσων θα ήταν πρόθυμοι να τον...απορρίψουν;" μουρμούρισε με έκδηλη απορία ο Ξένος.
-"Όσο προηγμένοι ή αξιόπιστοι και να είναι οι αποκωδικοποιητές,χρειάζονται αναβαθμίσεις λογισμικού...Και τόσοι λογικοί τρόποι σκέψης που εγκαταλείπονται είναι άδικο να πήγαιναν χαμένοι!" ο γκριζομάλλης έκλεισε τα μάτια και τα δάχτυλά του ακολούθησαν τις διαδρομές μιάς μανιασμένης τρίλιας,σαν να υπάκουε τα κελεύσματα μιάς αόρατης οντότητας.

-Και ποιά σημασία διατηρεί η λογική μέσα σε όλον αυτό τον ορυμαγδό;
-"Υποστηρίζει την αέναη διακοπτική λειτουργία και μειώνει την παραμόρφωση διάβασης,παρέχοντας ιδανικό ρεύμα ηρεμίας του κυκλώματος" η βασανιστική απάθεια επέστρεψε στον τόνο του μέντορα "Οι παραμορφώσεις στα άκρα του γνωστικού φάσματος μένουν αμελητέες ακόμα και σε χαμηλές στάθμες,αφού όλα τα δεδομένα που έχουν φορτωθεί στους επεξεργαστές ανατροφοδοτούνται προτού περάσουν από το φίλτρο εξόδου,είτε είναι αυτά λογικά είτε παράλογα" συμπλήρωσε εκείνος λες και περιέγραφε το πιό συνηθισμένο πράγμα του Κόσμου.

Αργά και σταθερά ο Ξένος ερχόταν σ'επαφή με την αίσθηση του αίματος που υποχωρούσε από το πρόσωπο και τα άκρα του.΄΄Μιά ανώτερη διάνοια προκειμένου να διατηρήσει τη ζωή,αντιπαρερχόταν κάτι ανόητο προσφεύγοντας στο αδιανόητο!΄΄ συλλογίστηκε αναζητώντας μάταια μέσα του κάποιο ίχνος θυμού ή λατρείας γιά την τρομακτική ειρωνεία που αποκρυπτογραφούνταν ενώπιόν του.Οι περιβόητοι επεξεργαστές ανέλυαν τις προαιώνιες σχέσεις αιτίου-αιτιατού απρόσκοπτα,χάρη στην τάση των ανθρώπων ν'αναλώνονται σε αυτό που τους αρέσει εις βάρος της ισορροπημένης σκέψης.Τα κάθε λογής παράγωγα πάθη συγκεράζονταν κατόπιν με τη λογική ούτως ώστε να πολώνονται οι προσεχείς δέκτες με ακόμα μεγαλύτερη πιστότητα εμπειριών,ολοκληρώνοντας έτσι ένα μεγαλοπρεπή φαύλο κύκλο.Η Λογική είχε πάψει να παραμορφώνεται από τη συχνότητα κατάλυσής της,αντίθετα εξαρτιόταν η ισχύς της από την πιθανότητα αυτό να συνέβαινε έτσι και αλλιώς!
Οι άκρες των χειλιών του άρχισαν να τον προδίδουν παρά τη φιλότιμη προσπάθεια που είχε μέχρι τότε καταβάλει να τα κρατά σφιγμένα.Ανεξέλεγκτα δινορεύματα της ψυχής,μικρές συσπάσεις στο πρόσωπο που αθροίζονται αναπόφευκτα σ'ένα πνιχτό γέλιο,ασταμάτητο όπως η κατάρρευση ενός ραγισμένου φράγματος από τη στάθμη του νερού.

΄΄Πόσο διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ έχεις;΄΄
΄΄Δεν ξέρω...ακόμα μου διαφεύγει τί προσπαθεί να επιτύχει...΄΄ αντιγύρισε εκνευρισμένος ο επισκέπτης στη φωνή που επέμενε μέσα στο μυαλό του.Χρειαζόταν να υποβάλει το κατάλληλο ερώτημα.

΄΄Ο χειριστής της Γνώσης δεν λέει ποτέ ψέμματα...΄΄
Ζητούσε να βρει την αλήθεια που τον ενδιέφερε από κάποιον που ό,τι και να έλεγε θα ήταν...αλήθεια.Σε ποιές προτάσεις όμως θα στηριζόταν η Λογική που με βία μετρούσε το Σύμπαν;
΄΄Η γνώση εξακολουθεί να υπάρχει,είτε αποκωδικοποιείται είτε όχι...΄΄
Με αστραπιαίες κινήσεις το ένα χέρι του Ξένου άρπαξε τον καρπό του μέντορα που κρατούσε το δοξάρι και το άλλο ακινητοποίησε σα μέγγενη τα δάκτυλά του πάνω στον αυχένα του βιολιού.Η μουσική φρέναρε απότομα μ'ένα στριγκό ήχο. "Έχεις ένα λεπτό να μου εξηγήσεις,γιά ποιόν λόγο πιστεύεις ότι θ'αποδεχόμουν ποτέ να σβηστούν όλα όσα έχω τώρα στο νου μου!" είπε επιτακτικά στον αποσβολωμένο γκριζομάλλη.
΄΄Άψογος χειρισμός...Ένα λεπτό διορία,πίστη,΄ποτέ΄ και ΄τώρα΄...ό,τι έπρεπε γιά εννοιολογικά ταμπού σ'έναν κάτοχο της Γνώσης που όλως τυχαίως είναι και άχρονο ον΄΄
Αναρωτήθηκε κατά πόσο η μυστήρια φωνή επικροτούσε ή απλώς κορόϊδευε.
(Συνεχίζεται...)

 

[Zizik]

 

[deleted user 10898]

....

 

[costas EAR]

Απάντηση: Ενός λεπτού φυγή:Einstein on the Beach

ναι, ότι και να πεις είναι λίγο...

που στο καλό πήγαν τα "thanks"?

 

[Bhutia]

΄΄Mένει...Μένει...μένει πάλι...Νίβει...Νίβει...μένει πύλη...πύλη...πόλη...΄΄

Το πρόσωπο του μέντορα στερεοποιήθηκε σε μιά έκπληκτη μάσκα.Ανήσυχα λοξοκοιτάγματα των ματιών του προς όλες τις κατευθύνσεις πρόδιδαν ότι δεν σκόπευε να μείνει άπραγος.
-"Ένα λεπτό εδώ πέρα μπορεί να κρατά περισσότερο απ'όσο νομίζεις" είπε χαμηλώνοντας ξαφνικά το βλέμμα."Και ούτε χρειάζεται να πιστεύω κάτι όσο έχω τη δύναμη να ελπίζω..." τα μπράτσα του τραντάχτηκαν απότομα προς τα κάτω,σα να είχαν τη δική τους αυτόνομη θέληση.
-"Σε τί πράγμα;" βρυχήθηκε σχεδόν ο Ξένος πασχίζοντας να τον κρατήσει ακινητοποιημένο.΄΄Αν ήλπιζε σε νεφελώδη γνωμικά, οποιοδήποτε λεπτό θα έμοιαζε εγγυημένα ατελείωτο΄΄ σκέφτηκε παρατηρώντας τις λευκές κορυφές που διέγραφε το σφίξιμο στις κλειστές γροθιές του.
-"Να πράξεις ό,τι θα σε κάνει να νιώσεις ανετότερα" ο γκριζομάλλης βύθισε με δύναμη τα πόδια του στην άμμο και μετατόπισε όλο το βάρος του προς τα πίσω.Το έδρανο ανατράπηκε αφήνοντάς τον μετέωρο σαν μαριονέτα δεμένη σε φανταστικά νήματα να κρατάει το βιολί και το δοξάρι,πάντα εγκλωβισμένος στις λαβές του επισκέπτη που είχε μετακινηθεί ταυτόχρονα ένα βήμα μπροστά διατηρώντας την ισορροπία του."Προέβλεπες ότι θα το έκανα κι εγώ ανέμενα να το προβλέψεις..." ξεκίνησε να λέει μ'ένα μορφασμό απογοήτευσης "Βλέπεις πως άμα γνωρίζαμε από πριν τα μελλοντικά επακόλουθα των επιλογών μας,αυτές θα έχαναν τη σημασία τους" .
-"Σωστά,λίγες κουβέντες παραπάνω και το Σύμπαν θ'αφανιστεί" μουρμούρισε με σκωπτικό τόνο ο Ξένος.
-Εάν στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση,πράγματι αυτό θα συνέβαινε!

-"Καιρός λοιπόν να εξασκήσω την περίφημη ελεύθερη βούληση!" τα δάχτυλα του επισκέπτη χαλάρωσαν απότομα αφήνοντας ελεύθερους τους καρπούς του δεσμώτη του.Με γουρλωμένα μάτια εκείνος σωριάστηκε ανάσκελα στην άμμο,παρασυρμένος από την ίδια του τη φόρα που έμεινε ξαφνικά χωρίς στήριγμα."Τί θα λεγες γιά μιά τρίτη εναλλακτική λύση...Να κάνω μεταβολή αφήνοντας πίσω μου τούτο το μέρος!" ευχήθηκε ενδόμυχα η διατύπωσή του να ήταν αρκετά απειλητική.΄΄Λες και μπορούσες να φύγεις ξέροντας πως αυτό το μέρος θα εξακολουθεί να υπάρχει...΄΄
Παρά την αναπάντεχη έκβαση,τα χέρια του μέντορα έμειναν προτεταμένα ψηλά σα να μην ήθελε ν'ακουμπήσουν κάτω τα σύνεργά του.Συνέχισε να τα κρατά γερά σπρώχνοντας ν'ανασηκώσει με την ανάποδη πλευρά των χεριών το απέριττο κάθισμα."Είσαι ελεύθερος να το θελήσεις!" είπε ξεσπώντας σε σαρδόνιο γέλιο."Σκέψου το εξής αίνιγμα...μιά πύλη φρουρούμενη από έναν τρομερό φύλακα.Αυτός προσπαθεί με κάθε μέσο ν'αποτρέψει όσους καταφτάνουν από το να την περάσουν.Πολλοί αποθαρρύνονται,αφού συχνά κιόλας ξεχνούν τί τους οδήγησε εκεί.Ποτέ όμως δεν σταματά τους αποφασισμένους να εισέλθουν.Τί σημαίνει αυτό;"
-Προφανώς ότι παίζει καποιο ρόλο,αφού η πραγματική αποστολή του δεν θα είναι να εμποδίζει τη διάβαση.
-Γιατί υποχρεώνεται να ενεργεί έτσι;
-"Αγωνίζεται ν'αποκλείσει την παραμικρή αμφιβολία ότι οι επισκέπτες δεν θ'ακολουθούσαν κατά γράμμα την ελεύθερή τους βούληση" δήλωσε βαριεστημένα ο Ξένος.Πέρασε την πύλη χάρη στο ότι είχε καταλήξει σε αυτό ακριβώς το συμπέρασμα μες τη συνείδησή του.
-Και γιατί λοιπόν είναι τόσο σημαντικό να μην έχουν εκείνοι τον παραμικρό ενδοιασμό;

Ο μέντορας επέμενε να γελά ενώ εξέταζε την κάτω επιφάνεια και την πλάτη του καθίσματος και ύστερα το μεταλλικό κουτί. Παρατηρώντας τον ο Ξένος να σιγουρεύει μία προς μία τις συνδέσεις ισιώνοντας τα καλώδια,αποφάσισε να δώσει ευκαιρία στη χορωδία των φαντασμάτων να τον συμβούλευε γιά λίγο αντί να τον βασανίζει
΄΄Ελεύθερη βούληση΄΄...΄΄ελεύθερη επιλογή΄΄...΄΄θα έχαναν τη σημασία τους΄΄...΄΄ελεύθερος να περάσεις...ν'αναλάβεις...να ξεχάσεις...να θελήσεις΄΄...΄΄να γυρίσεις όμως;΄΄...΄΄να είναι απόλυτα σίγουροι΄΄...Δεν υπάρχει επιστροφή!
Όσο απίθανη και να φάνταζε,ήταν η μοναδική λογική εκδοχή που απέμενε.Μιά παγωμένη έρημος όπου οι θεοί δεν έχουν σπίτι.Πόσο νωρίτερα όφειλε να το είχε καταλάβει,αναλογίστηκε θυμωμένος και συνάμα ανακουφισμένος.
-"Αποστολή του είναι να σταματά όποιον θα προσπαθούσε να εξέλθει γυρίζοντας εκεί όπου ήταν κάποτε..." έκλεισε τα μάτια απευθυνόμενος περισσότερο στον εαυτό του παρά στο μέντορα που γελά.
-"Δεν ήταν δύσκολο..." ο μέντορας τίναξε θριαμβευτικά τα τελευταία απομεινάρια άμμου από τα μαλλιά του."Ο μοναδικός τρόπος φυγής από εδώ,είναι να γίνει η κατάλληλη επιλογή".

-"Η λήθη του εαυτού δεν μπορεί να είναι κατάλληλη γιά κανέναν!" αντέδρασε ο επισκέπτης σα να υπερασπιζόταν λυσσαλέα μιά ύστατη γραμμή άμυνας.
-"Υποσυνείδητα την έχουμε ήδη αποδεχθεί ως πιθανότητα..." το πρόσωπο του γκριζομάλλη συσπάστηκε καθώς διόρθωσε δύο βύσματα χαλαρωμένα στον αυχένα του βιολιού και στο χέρι που κράδαινε το δοξάρι."Όταν νιώθουμε απελπισμένοι ν'αποκτήσουμε κάτι,ξεχνάμε ότι μπορεί να μην είναι καν αυτό που χρειαζόμαστε.Γιά να σε βρει κάτι νέο,πρέπει ν'αφήσεις πίσω σου όλα όσα θεωρείς δεδομένα.Κι εδώ προσφέρονται άπειρες ευκαιρίες!" η λαχτάρα στη φωνή του ακουγόταν αυθεντική.Η έφεση στη δραματουργική ολοκλήρωση θα ήταν βέβαια αναμενόμενη γιά έναν χειριστή της Γνώσης,συλλογίστηκε ο επισκέπτης αναμένοντας τη συνέχεια."...Να μεταφέρεσαι νοερά στη διάμεση ζώνη ανάμεσα σε νότες,λέξεις και παραστάσεις.Οι εμπειρίες να σε συνεπαίρνουν όπως την πρώτη φορά.Να διαισθάνεσαι αυτόματα την απόδοση κάθε ηχοσυστήματος και να τη μετουσιώνεις σε γραπτό λόγο...Ο εγκέφαλός σου να προγραμματιστεί με το έναυσμα γιά καλλιτεχνήματα που θα χάραζαν ανεξίτηλα τη συλλογική συνείδηση μένοντας στην Ιστορία... Υπάρχουν τόσες και τόσες γλώσσες να μιλήσεις και ακόμα περισσότερες ασθένειες να καταπολεμήσεις.Όποια συναισθήματα εκφράζεις να σήμαιναν ξανά κάτι το ουσιαστικό γιά σένα...Να ενέπνεες στους άλλους θαυμασμό που δεν θα έκρυβε στον πυρήνα του το φόβο..."

Ο μέντορας τον δελέαζε υποσχόμενος μελλοντικά επιτεύγματα και καταξίωση.Επικαλούνταν την ευκόλως εννοούμενη λαχτάρα του Ξένου ν'αλλάξει τον κόσμο σε μιά πιό οικεία γι αυτόν μορφή.Η παρουσία του όμως σε τούτο το μέρος οφειλόταν ακριβώς στην ικανότητα ν'ανταπεξέρχεται χωρίς όλα όσα τίθονταν ασύστολα στη διάθεσή του.

"Επειδή αγνοείς αριστοτεχνικά πόση ανάγκη έχουμε όλοι τον τρόπο που μας κάνουν αυτά να νιώθουμε" η γνώριμη φωνή αντήχησε μέσα στο μυαλό του.Σήκωσε το κεφάλι και τον αντίκρυσε σιωπηλό δίπλα στο κάθισμα,να έχει λάβει κατάλληλη στάση γιά να ξαναρχίσει το παίξιμο,σαν δρομέας που περίμενε τον κρότο ενός μυστικού πιστολιού.

΄΄Γνωρίζουμε τον εαυτό μας...Ξεχνάμε τον εαυτό μας...΄΄ άφησε τα μάτια του να περιπλανηθούν στο βάθος του ορίζοντα, βουτηγμένα στην καταιγίδα από πορφυρές ανταύγειες που γεννούσε το παιγνίδι του ήλιου με τα λιγοστά σύννεφα καθώς κόντευε στη δύση του.΄΄Το σύμπαν δεν νοιάζεται πρώτιστα γιά την ατομική μας ευδοκίμηση,ούτε και θα συνωμοτούσε ποτέ αν η ενέργεια αυτή δεν απέβαινε σε δικό του όφελος΄΄.Προσφερόταν δυνατότητα μοναδικών εμπειριών κι ευρείας αποδοχής,ενώ ζητείται ν'απαλλαγεί από κάτι που ούτως ή άλλως τον ενοχλούσε.΄΄Όσα ποθούμε και όσα μας αρέσουν είναι απλοί αντιπερισπασμοί,οτιδήποτε γίνεται δεν έχει ουσιαστικό αντίκτυπο σε όσους το έχουν πραγματικά ανάγκη και οι πιό εμπνευσμένες σκέψεις καταντούν αναλώσιμα κοσμήματα ριγμένα σ'έναν κυκεώνα ανούσιων πληροφοριών και ορέξεων΄΄.Πόσο είχαν κοστίσει στη δική του ζωή αυτές οι ιδέες; ΄΄Οικειότητα με τη Γνώση...με τη Μουσική...οικειότητα με τον κόσμο΄΄.Αν διέθετε τη δυνατότητα να νιώσει σπίτι του την πραγματικότητα που ζούσε αλλάζοντάς την,γιατί θα πείραζε να ξεχάσει γιά πάντα τη σημασία που είχε κάτι τέτοιο γιά εκείνον;

-"Όποτε βάζουμε μιά προθεσμία,αυτή τίθεται ταυτόχρονα και στον εαυτό μας.Εφόσον ο ένας από εμάς δεν είναι άχρονο ον,η διορία μόλις έληξε και γιά τους δυό μας!" ο γκριζομάλλης συνόδευσε τα λόγια του με μιά τρίλια,δίνοντάς τους κροταλιστή υφή.Ο βλοσυρός τόνος του επανέφερε ένα αόρατο χέρι που πίεζε βίαια τα σωθικά του επισκέπτη."Ώρα να ληφθούν αποφάσεις!" δήλωσε ξερά κι επέστρεψε στη φαινομενική απραξία.

΄΄...Υπόσχομαι...υπόσχομαι...Δικός μου...του Κόσμου...κόσμου θέλει...΄΄

(Συνεχίζεται...)

 

[costas EAR]

Απάντηση: Ενός λεπτού φυγή:Einstein on the Beach

....

 

[Bhutia]

΄΄...Γνώση...επίγνωση...Απόγνωση...΄΄

''Πόσο αξίζει το ταξίδι άμα δεν βρίσκεται κάτι να σε βοηθήσει στο τέρμα;'' Πάλευε να φανταστεί τα κίνητρα γιά τη συμπαράσταση του μέντορα,τη στιγμή που ο μυστήριος θαμώνας της παραλίας δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να βοηθήσει.Το ζητούμενο δεν θ'άλλαζε οποιοδήποτε ερώτημα κι αν υπέβαλε,σε όποιο συμπέρασμα και αν κατέληγε.Η ικανοποίηση του μέντορα δεν είχε καμία βαρύτητα τη δεδομένη στιγμή,εφόσον ο Ξένος πετύχαινε αυτό γιά το οποίο είχε φτάσει εκεί.΄΄Δεν θέλω αυτό που δεν θα με ικανοποιούσε να έχω...Ούτε και πρέπει να με νοιάζει άμα κάποιοι άλλοι θα έμεναν ικανοποιημένοι με κάτι που δεν γίνεται να έχω...΄΄

-"Δεν είμαι τώρα έτοιμος ν'αναλάβω τη θέση σου..." άφησε μετέωρη τη φράση,μιά ελάχιστη χειρονομία ανταπόδοσης γιά τα τεχνάσματα που είχε υποστεί από το βασανιστή του.Εκείνος παρέμενε ανεξιχνίαστος σαν άγαλμα."...Διότι ήμουν πάντα έτοιμος!" αναφώνησε ο επισκέπτης θριαμβευτικά.
-"Πάντα...αμετανόητος θες να πεις!" αποκρίθηκε ο μέντορας έχοντας σβήσει οποιαδήποτε απόχρωση από τη φωνή του."Διαλέγεις το ταλέντο της Γνώσης αντί να ζήσεις όσα θα μπορούσες να γνωρίσεις".

΄΄Εδώ δεν υπάρχει κανένας να σε συμπονέσει...Μήτε άνθρωπος,μήτε από μηχανής θεός!΄΄

-"Όχι όμως...ανόητος!" του αντιγύρισε αστραπιαία ο Ξένος."Βρίσκομαι σ'αυτή τη θέση επειδή είμαι αυτό που είμαι και αν το απαρνιόμουν θα ήμουν κάποιος άλλος ο οποίος δεν θ'ανήκε εδώ,τουλάχιστον όχι υπό τους ίδιους όρους.Είναι άτοπο,αντίκειται στην Αρχή Λειτουργίας της μηχανής που χειρίζεσαι,μα πάνω απ'όλα δεν είναι αυτό που θέλω!"
-Η ελεύθερη βούληση συντηρείται από το ενδεχόμενο ν'αποκλίνει από τη λογική.Φαντάσου πόσο άδικη είναι γιά σένα η επιμονή να μην αλλάζεις άποψη,τη στιγμή που θα μπορούσες να καταφέρεις πολλά άλλα πράγματα μαζί...

΄΄Τρέφεται από την αμφιβολία...και όπου δεν υπάρχει τη δημιουργεί΄΄...Αδυνατούσε να πιστέψει ότι ακόμα και την ύστατη στιγμή ο κανάγιας τον υπέβαλε σε δοκιμασίες.

-"Χειρότερο από άδικο είναι αν καταφεύγουμε στον παραλογισμό προκειμένου ν'αποσοβηθεί μιά υποτιθέμενη αδικία" με δύο δρασκελιές ο επισκέπτης πλεύρισε το κάθισμα από την ελεύθερη μεριά του.Έφερε γιά μιά στιγμή στο νου το θέαμα ενός απλού ξύλινου εδράνου πάνω σε μιά παραλία και δύο όρθιους παραστάτες στα πλευρά του,σαν φύλακες ενός βαρύτιμου θρόνου."Όπως λοιπόν και ο τρομερός φύλακας,καθένας μας είναι ιδανικός γιά συγκεκριμενο ρόλο.Αργά ή γρήγορα,δεν έχει σημασία γιά ένα άχρονο ον,άλλα ταλαντούχα άτομα θα εμφανιστούν γιά να επιλέξουν αντίθετους ρόλους.Ίσως ν'αλλάξουν τον κόσμο κάνοντάς τον καλύτερο ή χειρότερο...Σίγουρα όμως δεν θα το επιχειρήσουν επειδή θα θεωρούσαν τη συγκεκριμένη επιλογή σωστότερη,αλλά επειδή θα ένιωθαν καλύτερα μ'αυτή" είπε και κάθησε αποφασιστικά πάνω στο έδρανο.
"Σαν έτοιμος από καιρό..." το πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης εξουδετέρωσε μιά υφέρπουσα επιφύλαξη στο ύφος του μέντορα "...λόγια ενός σπουδαίου ποιητή που έζησε παραπάνω απ'όσο γνώριζε.Βοηθάνε να καταλάβεις πως η γνώση δίχως τον ανάλογο χαρακτήρα ισοδυναμεί με ανηθικότητα!". Αποσυνέδεσε το βύσμα από το χέρι που κρατούσε το δοξάρι και απέθεσε ευλαβικά τα σύνεργα μαζί με την ελεύθερη απόληξη του καλωδίου πάνω στα γόνατα του Ξένου.

Εκείνος γλίστρησε τα δάχτυλά αργά πάνω στην παγωμένη γυαλάδα του ξύλου και τις μεταλλικές χορδές.Ανακαλύπτοντας τα νεοσχηματισθέντα βαθουλώματα στην άμμο εκεί που είχε κάνει τα βήματά του ζύγισε το δοξάρι στο αριστερό χέρι,όπως ένας σχοινοβάτης μετρά με το κοντάρι τη χαοτική φύση του κόσμου πουλώντας τον εαυτό του στην ιδέα να ισορροπήσει πάνω σ'ένα τεντωμένο σκοινί.Ψηλάφησε τα καλώδια που κρέμονταν διατρέχοντας ολόκληρη την πορεία τους μέχρι τους ακροδέκτες της συσκευής.Άφησε τα χέρια λες και είχαν αυτά τη δική τους ψυχή να οδηγήσουν τα πρώτα τρεμουλιαστά μέτρα πάνω στο βιολί.Οι θολές φωνές στη συνείδησή του εστιάστηκαν καθαρά προς τις σκέψεις όλων των έλλογων όντων στον κόσμο.Διασταύρωσε σαν ένα πυκνοπλεγμένο δίκτυο φωτεινών νημάτων τα λόγια και πράξεις που τα συνόδευαν και την περιβάλλουσα μουσική ύλη,έχοντας απωλέσει κάθε ίχνος έλξης προς όλ'αυτά.Ξεδιαλύνοντας την αλληλουχία γεγονότων στην ατέρμονη διαδοχή ζωής και θανάτου, απουσίαζε μέσα του οποιαδήποτε υποψία χαράς ή πόνου.
΄΄...Σε αγαπάμε...Σε αγαπάμε...΄΄
-"Όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου,κάποιος άλλος θα βρει στην αντικατάστασή μου τη δική του πατρίδα.Μέχρι τότε όμως...η αταξία του Σύμπαντος δεν έχει ανάγκη επιπλέον παραισθήσεων!" πρόσθεσε χτυπώντας δυνατά το δοξάρι πάνω στις χορδές.Οι κόκκινοι αγωγοί αποσυντέθηκαν κι ένα ζεύγος ασύρματων ηχείων υλοποιήθηκε αυτόματα μπροστά τους.Δεν του έμελλε να το βιώσει παρόλ'αυτά ήταν ολόδικό του και το γνώριζε,ένα σύμπαν όπου ο ίδιος θα ήταν πηγή αναφοράς,ορίζοντας παράλληλα τη διάμεση ζώνη ανάμεσα στους τόνους.Στάθηκε όρθιος κραδαίνοτας το νέο ηλεκτρικό βιολί και κλώτσησε ψηλά με το αριστερό πόδι ποσότητα άμμου ίσαμε μιά χούφτα.Πέτρινα πέπλα υψώθηκαν κρύβοντας τη θέα του ουρανού και της παραλίας.Βρέθηκαν έγκλειστοι σ'ένα μουντό δωμάτιο στην κορυφή του επιβλητικού οικοδομήματος που ορθώθηκε σταδιακά γύρω και κάτω από τα πόδια τους.Μιά καγκελόπορτα έφραζε το διάδρομο προς τις ελικοειδείς σκάλες που κατέληγαν στη βάση του κτιρίου.Η μοναδική άμεση επικοινωνία με το φώς του ήλιου και τον έξω κόσμο παρεχόταν μέσω δύο τετραγώνων ανοιγμάτων στον αντικρυνό τοίχο."Λέω να κάνω αρχή από τον αυθεντικό τόπο μαρτυρίου..." είπε ο Ξένος μ'ένα μειδίαμα "...αφού χαρακτήρας και φαντασία δίχως την ανάλογη γνώση,ισοδυναμούν με αφέλεια!"
΄΄1...2...3...4...2...3...4...1.2.3.4...2.3.4...΄΄

-"Οφείλεις να ρυθμίσεις μιά εκκρεμότητα που με αφορά..." λουσμένος στο ημίφως ο γκριζομάλλης εξέταζε τους νέους ασύρματους αισθητήρες στην οπίσθια όψη του κουτιού που κρατούσε στα χέρια του,τείνοντάς το κατόπιν προς το μέρος του Ξένου."Κανένας δεν μπορεί να φύγει χωρίς να επαναπρογραμματιστεί..." ανακοίνωσε μηχανικά "...βέβαια ένας πρώην χειριστής,λόγω της ιδιαίτερης αποστολής του,δικαιούται να καθορίσει τη διαγραφή της αρεσκείας του".
΄΄Ο απώτερος σκοπός...΄΄ σκέφτηκε γεμάτος περιέργεια ο Ξένος.Η θητεία του χειριστή επέτρεπε να εντυπώνονται βαθιά στη διάνοιά του όλα τα καταγεγραμμένα γνωστικά σχήματα.Κατά συνέπεια,κέρδιζε το προνόμιο να επιλέξει τί θα αφαιρούνταν και τί θα παρέμενε.
΄΄Η αιωνιότητα μπορεί να μην υπερβαίνει το πέρασμα ενός λεπτού γιά την άχρονη συνείδηση...΄΄ ο μέντορας έδειχνε σιωπηλός,αλλά η φωνή ξεχώρισε πάνω από τον ωκεανό των υπολοίπων φωνών στο νου του Ξένου ΄΄...Σκέψου λοιπόν γοργά ό,τι κάνω,γιατί η αναθεματισμένη μηχανή δεν πρόκειται να το πράξει αυτό γιά σένα!΄΄.
-"Επιθυμώ να διαγραφεί από το διανοητικό μου φάσμα το σύνολο γνωστικών σχημάτων τα οποία με έφεραν στο ρόλο του χειριστή!" η φωνή του αντήχησε βροντερή μέσα στο πέτρινο δωμάτιο.

΄΄Να γνωρίζεις τον εαυτό σου...Γιά να χάσεις τον εαυτό σου...΄΄

Στα μάτια του Ξένου ξετυλίχτηκαν σκηνές ζωής που έμοιαζε να κυλά με αντίστροφη φορά.Το ξύλινο σκαλιστό κρεββάτι πάνω στο οποίο ένας μεσήλικος ξεψυχά κοιμώμενος μέσα σ'ένα λιτό δωμάτιο,νωρίτερα να παίζει βιολί καθισμένος σε μιά βραχώδη παραλία,να χειρουργεί ασθενείς σιγομουρμουρίζοντας έναν επαναλαμβανόμενο σκοπό που συντονίζει τη χορογραφία των χεριών,διάλεξη μέσα σ'ένα αμφιθέατρο,νεαρός πάνω σ'ένα τραίνο να φλερτάρει με την ελκυστική γυναίκα της διπλανής θέσης.Oλοένα πιό ασαφή στιγμιότυπα αγάπης και παιδικής θαλπωρής άφηναν ασυγκίνητο τον Ξένο.Μιά εκτυφλωτική έκρηξη φωτός σφράγισε τον επίλογο των παραστάσεων.Μέσα από αυτήν εμφανίστηκε να οδεύει προς την έξοδο του δωματίου ένας νέος άνδρας με καστανόξανθα μαλλιά.
΄΄Ο χειριστής της Γνώσης δεν ξεγελιέται ποτέ,ούτε από τον ίδιο του τον εαυτό...΄΄
-"Φρόντισε στην επόμενη επιλογή να είσαι σίγουρος,όπως και τώρα!" είπε ο άνδρας με τη φωνή του μέντορα αντί αποχαιρετισμού κλείνοντας πίσω του τη σιδερένια πόρτα.

΄΄...Σε αγαπάμε...αγαπάμε...πάμε...Ελέησον...Σώσον ημάς...΄΄

Όπως θ'ατένιζε τον εαυτό του μέσα από την άλλη πλευρά ενός μαγικού καθρέπτη,παρακολούθησε νοερά τον μέντορα να κατέρχεται τη σκάλα φεύγοντας ανενόχλητος από την κεντρική πύλη του κτιρίου.
΄΄Συνθλίβονται πρώτες από την απουσία χρόνου όσες συνειδήσεις αρχίζουν να νοσταλγούν τις εναλλακτικές καταλήξεις...΄΄
Γνώριζε πως θα πίστευαν τις μελωδίες του,θα ψυχαγωγούνταν μαζί τους και θα ζούσαν την καθημερινότητα σα να μην είχαν αυτές ουσιαστικό αντίκτυπο στις πράξεις τους.Δεν έτρεφε καμία πίστη ή αμφιβολία προς τις υπερφυσικές ιδιότητες που απέδιδαν οι πόθοι και φόβοι των ανθρώπων στους φθόγγους.Θα έβρισκε όμως κάτι να τις αναπληρώσει...
-"Δεν έχω ανάγκη να είμαι σίγουρος γιά τίποτα,όσο βρίσκω τη δύναμη να ελπίζω" ψιθύρισε στο μεταλλικό κουτί και αφέθηκε στο πνιχτό γέλιο που κυρίευε την ύπαρξή του.

΄΄...Αυτές ήταν οι μέρες φίλοι μου...όλες αυτές είναι οι μέρες μου φίλοι...Αυτές είναι οι μέρες φίλοι μου...΄΄

(Στο επόμενο ο επίλογος...)

 

[Yiannis_B]

Απάντηση: Ενός λεπτού φυγή:Einstein on the Beach

΄΄...Γνώση...επίγνωση...Απόγνωση...΄΄

''Πόσο αξίζει το ταξίδι άμα δεν βρίσκεται κάτι να σε βοηθήσει στο τέρμα;'' Πάλευε να φανταστεί τα κίνητρα γιά τη συμπαράσταση του μέντορα,τη στιγμή που ο μυστήριος θαμώνας της παραλίας δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να βοηθήσει.

-"Δεν έχω ανάγκη να είμαι σίγουρος γιά τίποτα,όσο βρίσκω τη δύναμη να ελπίζω" ψιθύρισε στο μεταλλικό κουτί και αφέθηκε στο πνιχτό γέλιο που κυρίευε την ύπαρξή του.

΄΄...Αυτές ήταν οι μέρες φίλοι μου...όλες αυτές είναι οι μέρες μου φίλοι...Αυτές είναι οι μέρες φίλοι μου...΄΄

" ...Δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση.

Όλη η βουβή χαρά του Σίσυφου βρίσκεται εκεί. Το πεπρωμένο του του ανήκει. Ο βράχος είναι η πραγματικότητά του. Όμοια, ο παράλογος άνθρωπος όταν μελετάει το μαρτύριό του, κάνει όλα τα είδωλα να βουβαθούν. Στο ξαφνικά παραδομένο στη σιωπή του σύμπαν, υψώνονται οι χιλιάδες μικρές έκθαμβες φωνές της γης. Ασυνείδητες και μυστικές επικλήσεις, προσκλήσεις προς όλα τα πρόσωπα, αποτελούν την αναγκαία επιστροφή και το τίμημα της νίκης. Δεν υπάρχει ήλιος χωρίς σκιά και πρέπει να γνωρίσουμε τη νύχτα. Ο παράλογος άνθρωπος λέει ναι και ο αγώνας του θα είναι πια αδιάκοπος. Εάν υπάρχει ένα προσωπικό πεπρωμένο, δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή εξαιρετικής τύχης ή το πολύ να υπάρχει μια, εκείνη που κρίνεται σα μοιραία κι αξιοκαταφρόνητη. Όσο για τις υπόλοιπες, ο άνθρωπος ξέρει πως είναι κύριος της ζωής του. Σ' αυτή την κρίσιμη στιγμή που ο άνθρωπος ξαναγυρίζει στη ζωή του, ο Σίσυφος - πηγαίνοντας πάλι προς το βράχο του - μελετάει αυτή την ασύνδετη σειρά των πράξεων που γίνεται πεπρωμένο του, φτιαγμένο από τον ίδιο, απλό κάτω απ' το βλέμμα της μνήμης και σφραγισμένο σε λίγο με το θάνατό του. Έτσι, πεισμένος για την εντελώς ανθρώπινη προέλευση όλων των ανθρώπινων, τυφλός που ποθεί να δει και ξέρει πως η νύχτα είναι ατέλειωτη, βρίσκεται πάντα σε πορεία. Ο βράχος γυρίζει ακόμα.

Αφήνω τον Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως, συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται στους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Αυτό το σύμπαν, αδέσποτο στο εξής, δεν του φαίνεται άκαρπο ούτε μάταιο. Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει, μονάχα γι'αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου. Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο. " - The Myth of Sisyphus / Albert Camus

http://nomoreheroesanymore.com/news26950.html

 

[kl1]

Απάντηση: Ενός λεπτού φυγή:Einstein on the Beach

εξαιρετικό cd,οπως ολα του glass!

 

[Bhutia]

Οι πέντε γονατιαίες παραστάσεις κατά τη διάρκεια του έργου:

http://nicolas.sceaux.free.fr/einstein/einstein_4.html

Ο επίλογος:

http://vimeo.com/45745446

 

[Bhutia]

Απάντηση: Ενός λεπτού φυγή:Einstein on the Beach

http://nomoreheroesanymore.com/news26950.html

...μη κάνουν το λάθος να μην ακούσουν μέχρι τέλους...λίγη υπομονή...

Ο επίλογος...

 

[Bhutia]

Einstein on the Beach-(Επίλογος)

΄΄Ένα...Δύο...Τρία...Τέσσερα...Δύο...Τρία...Τέσσερα...Πέντε...Έξι...Επτά...΄΄

...Δύο εραστές καθισμένοι σ'ένα παγκάκι,τα σώματά τους ακουμπούν το ένα το άλλο,πιασμένοι χέρι-χέρι υπό το σεληνόφως.Σιωπή απλωνόταν αναμεταξύ τους.Τόσο βαθιά ήταν η αγάπη του ενός γιά τον άλλο,ώστε δεν χρειάζονταν λόγια να την εκφράσουν...
Τελικά εκείνη μίλησε."Με αγαπάς;" τον ρώτησε."Το γνωρίζεις ότι σε αγαπώ καλή μου!" απάντησε εκείνος "Σε αγαπώ περισσότερο απ'όσο οποιαδήποτε γλώσσα θα μπορούσε ποτέ να εκφράσει.Είσαι το φως της ζωής μου.Ο ήλιος,το φεγγάρι και τ'αστέρια μου.Όλα μου τα υπάρχοντα.Χωρίς εσένα,δεν έχω λόγο ύπαρξης!"

΄΄Έκρυβε μεγαλύτερο ενδιαφέρον πριν την εξάπλωση του κυβερνοχώρου...΄΄ Λεπτές ακτίνες φωτός εκπεμπόμενες στην έξοδο του τεκμηριωτή,διακόπτονται χάρη στην παρεμβολή χειρονομιών από τον άγνωστο άνδρα.Στάθμιζε τις χωροχρονικές διακυμάνσεις όπως ένας πεπειραμένος μουσικός χειρίζεται με ταχύτητα και ακρίβεια ένα βιολί.H κοινωνική δικτύωση δεν είχε αναχθεί σε νέο όπιο των λαών και οι κρουστικές αποκρίσεις των χειριστών ενεργούσαν χωρίς εφαρμογές,μηχανές αναζήτησης και μεταφορτώσεις.Η άϋλη φύση τους ήταν γνήσια εφόσον δεν απαιτούσαν ανούσιο εξοπλισμό,σκεφτόταν με κάποια δόση περιφρόνησης.΄΄Ρίζωναν αυτόματα στο υποσυνείδητο των έλλογων όντων,στοιχειώνοντας στο πέρασμα του χρόνου και τα πλέον ορθολογικά μυαλά.Συνοπτικές και παστρικές διαδικασίες...Η φαντασία των ανθρώπων τα ανήγε σε υπερφυσικές οντότητες και μύθους.Η αγωνία γιά τα μυστήρια της ύπαρξης γεννούσε αγγέλους και δαίμονες...΄΄
Είχε συναντήσει παρόμοιες συνθήκες σε χιλιάδες κόσμους που είχαν προηγηθεί κι επακολουθήσει...Πλάσματα καταδικασμένα ν'αναζητούν ουσία ύπαρξης στον τρόπο που αναπαράγονταν οι νότες,όνειρα εθισμένα στην ανάγκη εξωτερίκευσης και την οπτικοακουστική λαγνεία...
Δεν τον συγκινούσε η συσσωρευμένη ματαιότητα και απληστία,αλλά εμπνεόταν από την ελεύθερη βούληση των ψυχών.Έβρισκε πάντα κάτι αξιόλογο να κάνει με αυτή.Εμβληματικές φιγούρες της επιστήμης και των τεχνών,θεϊκά σωματίδια,μονόλιθοι,υπερβατικά μηχανήματα,αιχμηρός Λόγος και φυσικά...Μουσική.Επιμελούνταν την υπενθύμιση της παρουσίας του στον κάδο των αχόρταγων επιθυμιών με αξιοθαύμαστα σημάδια.Μιά ψυχαγωγική αναγκαιότητα,αφού το Σύμπαν θα συνέχιζε την πορεία του ανεξάρτητα από το πόση σημασία θα τους δινόταν...Και η σιωπή διέθετε όλη την αναγκαιότητα ενός εκδικητικού θηρίου που καταβρόχθιζε τις σκέψεις προτού γίνουν αυτές λυτρωτικές φράσεις...

-"Απασχολεί κι εμένα η ανακολουθία στην έννοια της σιωπής..." η γυναικεία φωνή τον αγκάλιασε ξαφνικά με τη γλυκειά θέρμη ενός σώματος που σφίγγεται πάνω στο δικό του.Νιώθει το άγγιγμά της να εισχωρεί σε κάθε πτυχή της ύπαρξής του όπως η αλμύρα της θάλασσας σ'έναν σκωροφαγωμένο από τη ροή του χρόνου βράχο."Γνωρίζουμε πλέον ότι η ιστορία των χειριστών της Γνώσης ξεκινά από φαινομενικά σφάλματα προγραμματισμού..." συνεχίζει στον ίδιο βελούδινο τόνο "...σύγχρονη ενεργοποίηση ισχυρής φαντασίας και ορθολογικού ζυγίσματος των πάντων.Δύο αντιμαχόμενες συναρτήσεις μέσα στην ίδια συνείδηση.Αδύνατον ν'αποκομίσει ικανοποίηση,όποια θέση και να έπαιρνε ανάμεσα στους δύο πόλους.Η ελαστικότητα της φαντασίας αμφισβητούσε την αυστηρότητα της κρίσης και αντιστρόφως.Ευαισθητοποιημένα στις αντιφάσεις μεταξύ λόγων και πράξεων τριγύρω τους,τέτοια άτομα αποξενώνονταν από τις συνήθεις επιθυμίες.Η πραγματικότητα γι αυτά καταντούσε ανυπόφορη παρωδία των ιδανικών και των ονείρων τους.Ο αντισταθμιστικός σαρκασμός τους στερούσε προοδευτικά την οικειότητα προς όλα όσα γνώριζαν και αργά ή γρήγορα υπάκουαν σ'ενα ιδιαίτερο κάλεσμα.Όσοι παρέμεναν ακλόνητοι στην παντοδυναμία της Λογικής,γίνονταν ΄΄δίκης οφθαλμός΄΄.Οι υπόλοιποι διέφευγαν μέσω πρόσβασης στις Καλές Τέχνες..." τον αφήνει γιά λίγο ανενόχλητο ν'αποκωδικοποιήσει τη νέα εισροή ύλης κι ενέργειας."Όλα ρόδινα γιά την ανώτερη διάνοια που τακτοποιεί τα Σύμπαντα!" το κύμα που εκπέμπει από τα άκρα της συγκλίνει με σωρό από διασταυρούμενες τροχιές συμβάντων στη φωτεινή περίμετρο του καμπυλωμένου θόλου.Κατευθύνει τη δική της ροή σωματιδίων στην είσοδο του απομυθοποιητή."Κάποιοι χειριστές όμως ένιωθαν ακατανίκητη έλξη ο ένας τον άλλον,υποκύπτοντας σε μιά ιδιομορφία κατά τη διαδρομή της τροχιάς τους...." ο ναζιάρικος τόνος αφέθηκε να υπονοεί τη δική της ανάμιξη σε ό,τι ανέφερε "...Περνούσαν τότε ανακυκλούμενες θητείες σε διαφόρους κόσμους έως ότου καταλάβουν πως θα διέσπαγαν το φαύλο κύκλο και θα βρίσκονταν μαζί μονάχα αφότου ακρωτηρίαζαν από τη συνείδηση όλα όσα τους είχαν κάνει αυτό που ήταν..." η νέα παύση προσμετρά με περίσσεια προσοχή τις κουβέντες που θ'ακολουθήσουν. "Μου φαίνεται λοιπόν παράδοξο να μιλάνε τόσο κοινότοπα γιά κάτι επί του οποίου τα λόγια κανονικά περιττεύουν..."

-"Είναι στη φύση του ανθρώπου η αποζήτηση λύτρωσης από τον ίδιον του τον εαυτό" αποκρίνεται εκείνος καθώς κατέγραφε τα πρόσφατα δεδομένα της κυματοσυνάρτησης στους σκοτεινούς δείκτες του τεκμηριωτή."Τα λόγια τους απευθύνονται ουσιαστικά στους υπολοίπους και ανήκαν σε καιρούς λιγότερο ύποπτους.Στο τέρμα μιάς αβέβαιης διαδρομής,όλοι χρειάζονται να βοηθηθούν από κάτι,όπως τη συναίσθηση ότι άμα απογυμνωθείς από όλα όσα σου ήταν δυνατόν να γίνεις,μένει μονάχα αυτό που ήταν...αδύνατον μέχρι τότε!"

Ξαναέπεσε σιωπή αναμεταξύ τους.Γι άλλη μιά φορά εκείνη μίλησε."Πόσο μ'αγαπάς;" ρώτησε.Και αυτός αποκρίθηκε:"Πόσο πολύ;Μέτρα τ'αστέρια στον ουρανό.Υπολόγισε το νερό των ωκεανών μ'ένα κουταλάκι.Απαρίθμησε τους κόκκους της άμμου στην ακτή του ωκεανού.Αδύνατον,θα έλεγες.Πράγματι,το ίδιο αδύνατον γιά μένα είναι να πω πόσο σ'αγαπώ!"..."Η αγάπη μου γιά σένα πάει ψηλότερα από τους ουρανούς,βαθύτερα από τον Άδη και πλατύτερα απ'όλη τη Γη.Δεν έχει όρια.Όλα έχουν ένα τέλος,εκτός από την αγάπη μου γιά σένα!"

-"Τότε όμως οδηγούμαστε σε μία ακόμα παραδοξότητα..." η φωνή γυρνά επιτακτική "...Εφόσον τα λόγια είναι συμβολικά ώστε να κεντρίσουν τη σκέψη,θα πρόσφεραν καλύτερη υπηρεσία άμα εκείνη δεν ζητούσε να μάθει κάτι ήδη δεδομένο.Είναι αυτονόητο το μέγεθος της αγάπης που τους διακατέχει.Περίμεναν μιά αιωνιότητα μέχρι να βρεθούν μαζί όπως τους άρμοζε..."
΄΄Άφταστο ταλέντο να επεμβαίνει στις καταλληλότερες στιγμές κρατώντας γιά δική της χρήση τους λόγους που τις έκαναν κατάλληλες΄΄.Έβρισκε όμως παράλογο να της αρνηθεί ό,τι εκείνη επιζητούσε,στον ίδιο βαθμό με το να της παραδιδόταν άνευ όρων.
-Ποιά ερώτηση δηλαδή θα υπέβαλες εσύ;

-"Δεν ενδιαφέρομαι να μάθω τις διαστάσεις,αλλά τα αίτια της αγάπης δίχως όρια!" εστιάζει ακαριαία πάνω του όλη της την προσοχή,αναβιώνοντας τις στιγμές που γιά ένα αρπακτικό πτηνό το μόνο υπαρκτό πράγμα στον κόσμο είναι η λεία του.

Σημάδευε κάθε επιτηδευμένη απορία της με το ίδιο σκοτεινό ρομαντικό βλέμμα που έχτιζε και γκρέμιζε κόσμους,κάνοντάς τον να ξεχνάει παροδικά ότι έμοιαζε τόσο ξένη όσο κι εκείνος στη θέση ορίζοντα των γεγονότων.Κάθε φορά επέλεγε να της δώσει μιάν αλήθεια η οποία δεν θα έθετε υπό αμφισβήτηση την αόρατη μουσική ύλη που κρατούσε ακέραιο το Σύμπαν.Το πρώτο που είχε μάθει ως διαχειριστής ήταν ν'αποκαλύπτει κομμάτια αλήθειας εξίσου γοητευτικά ή επώδυνα με όσα επιθυμούσε να παρακρατήσει.

΄΄Φρόντισε να είσαι το ίδιο σίγουρος στην επόμενη επιλογή...΄΄...΄΄ιδίως όταν ξέρεις πως η μοναδική αγάπη χωρίς όρια βρίσκεται πέρα από το θάνατο...΄΄
Το χάδι της εξακολουθούσε να φέρνει αγαλλίαση και ο κρουστικός της παλμός αταξία.Η γνώση όμως απέφευγε συστηματικά να τον εξοικειώσει με αυτούς τους πόλους στη συνάρτηση.

-"Αποδεικνύεις ότι πριν τις ριπές δεδομένων,υπήρξα κάποτε ανθρώπινο πλάσμα και με ωθείς να ξεπερνώ τις ανελέητες γωνιές του εαυτού μου!" λέει χωρίς δισταγμό."Είσαι Μούσα κι Ελευθερία,η ουσία που πληρώνει τον Κόσμο!"

-"Και αν κάποτε χανόμουν,θα επέτρεπες εσύ να καταρρεύσουν όλες οι κυματοσυναρτήσεις;" ένα φάσμα προσποιητής ανησυχίας διανθίζει τη φωνή της.

-"Ποτέ δεν θα είμαι έτοιμος..." οι λέξεις του προσαρμόζονται μία προς μία σε αντίστοιχες ενεργειακές ριπές.
-...Ν'αφήσεις τον κόσμο να καταστραφεί;
-Εννοώ...να φανταστώ έναν κόσμο χωρίς εσένα μέσα σ'αυτόν!

Μουσική που συνέχιζε να εξελίσσεται μέσα στη νόηση,έστω και αν ο ήχος είχε πάψει ν'ακούγεται προ πολλού...Δεν χρειαζόταν να μετανιώσει γιά τίποτα,είχε πει μιάν αλήθεια που μόνο εκείνη μπορούσε να καταλάβει.

Οι παραστάσεις ενός γκριζομάλλη που έπαιζε βιολί στην παραλία και του αγαπημένου ζευγαριού στο παγκάκι περνούν αστραπιαία από μπροστά τους.Διαλύονται σταδιακά στην εικόνα ενός παράλυτου επιστήμονα καθώς αυτός στοχαζόταν πάνω στις ιδιομορφίες των μαύρων τρυπών ενώ υπαγόρευε πολύπλοκες εξισώσεις μέσω εμφυτευμένων στον εγκέφαλο μικροαισθητήρων.΄΄'Ο,τι θέλουμε πολύ,ζητά κάθε φορά όλο και περισσότερα γιά να μας επιτρέπει να το θέλουμε΄΄ η σκέψη περνά σαν σκίρτημα στην άλω που τους περιβάλλει.

-"Αν όμως τα δικά μου αίτια είναι παρόμοια με τα δικά σου,τότε καθένας μας εμφανίζει ίδια πιθανότητα να μην είναι κάτι παραπάνω από επινόηση της φαντασίας του άλλου!" μία ισχυρή εκκένωση σκοτεινής ενέργειας ολοκλήρωσε την πρόταση.
΄΄Πλανώμενες φιγούρες μέσα σ'ένα ιδιοτελές Σύμπαν...΄΄ Μόνο εκείνοι όμως μπορούσαν να το καταλάβουν...
Η φωνή της ακούστηκε πάλι."Φίλησέ με" τον παρακάλεσε.Κι εκείνος έγειρε πιέζοντας τα χείλη του θερμά πάνω στα δικά της...
Γι άλλη μιά φορά έπρεπε να ξεκινήσει από αφιλόξενες γωνιές και να προχωρήσει παραπέρα.Επικεντρώνεται στις πυρωμένες σφαίρες γεμάτες αστέρια πάνω στην επιφάνεια του τεκμηριωτή.Σε καθένα από τα περικλειόμενα σύμπαντα αρχίζει να στοχάζεται απόμακρες παραλίες,πάνω στις οποίες άχρονα πλάσματα λογικής θ'αξιοποιούσαν την ιδιοτέλεια γιά να φτιάξουν παράδεισο και κόλαση...Διέθετε εξάλλου πιό διεστραμμένη αίσθηση χιούμορ απ'όσο θα φανταζόταν ποτέ...
΄΄...Λα...Σολ...Ντο...΄΄

 

[Bhutia]

Αναζητήσεις στο Χρόνο...

Η αποκατάσταση των παρακάτω μουσικών θεμάτων συγκλίνει στο παρόν νήμα

Spoiler

H νήσος των Νεκρών:
http://www.avsite.gr/forum/threads/rachmaninoff-Η-νήσος-των-Νεκρών.70525/

Ραχμάνινωφ 2η Συμφωνία:
http://www.avsite.gr/forum/threads/rachmaninoff-2η-Συμφωνία.70693/

Το χαμόγελο της Τζοκόντα:
http://www.avsite.gr/forum/threads/Το-Χαμόγελο-της-Τζοκόντα-με-το-κονσέρτο-σε-Σι-ύφεση-Μείζονα-του-Βιβάλντι.75191/

Υπολοχαγός Κιζέ:
http://www.avsite.gr/forum/threads/prokofiev-lieutenant-kije-Μιά-πρωταπριλιάτικη-ιστορία-που-επαναλαμβάνεται-στη-ζωή-μας.80836/

H αναίρεση της Τζαζ:
http://www.avsite.gr/forum/threads/bitches-brew-40th-anniversary-collectors-edition.93762/

Και φυσικά,ένας αντίποδας στον Αϊνστάϊν:
http://www.avsite.gr/forum/threads/koyaanisqatsi-Ο-όμορφος-κόσμος-που-όμορφα-καίγεται.70721/