Η κατάσταση των πραγμάτων - State of Play (2009)

[Cine Gear]

Η κατάσταση των πραγμάτων - State of Play (2009)

Σκηνοθεσία: Kevin Macdonald

Σενάριο: Matthew Michael Carnahan, Tony Gilroy

Ηθοποιοί: Russell Crowe, Ben Affleck, Rachel McAdams, Helen Mirren, Robin Wright Penn

Ελληνική Πρεμιέρα : 30/04/2009

Ο βραβευμένος με Όσκαρ Ράσελ Κρόου ηγείται ενός καστ πολλών αστέρων σε ένα πολιτικό θρίλερ του Κέβιν ΜακΝτόναλντ που κόβει την ανάσα.

Ένας ρεπόρτερ, ο Καλ Μακ Κάφρεϊ (Ράσελ Κρόου) καλείται να εξιχνιάσει μια δολοφονία που εμπλέκει κάποια από τα πλέον επιφανή πολιτικά πρόσωπα της χώρας, μεταξύ των οποίων και ένα φίλο του…

Ο γοητευτικός και πολλά υποσχόμενος πολιτικός Στίβεν Κόλινς (Μπεν Άφλεκ) αποτελούσε το μέλλον του κόμματός του μέχρι τη στιγμή που η βοηθός και ερωμένη του βρίσκεται δολοφονημένη και τότε, καλά κρυμμένα μυστικά κάνουν απειλητικά την εμφάνισή τους.

Ο Μακ Κάφρι βρίσκεται σε αδιέξοδο καθώς, από τη μια θέλει να τιμήσει τη φιλία του με τον Κόλινς από την άλλη όμως, λόγω των πιέσεων που δέχεται από την εφημερίδα του, αρχίζει να διερευνά τη σκοτεινή υπόθεση.

Πολύ σύντομα συνειδητοποιεί πως όταν διακυβεύονται δισεκατομμύρια, η ακεραιότητα, η αγάπη αλλά και η ίδια η ζωή είναι επισφαλείς.

​

 

[yan73]

Απάντηση: Η κατάσταση των πραγμάτων - State of Play (2009)

Aπορω τι χημεια θα υπαρξει μεταξυ των δυο μη-ηθοποιων (Κροου-Αφλεκ) και της Ελεν Μιρερ.
Επισης αναρωτιεμαι αν θα ειναι η πρωτη ταινια με τον Κροου που θα δω μεχρι τελους.

 

[Rosebud]

Απάντηση: Η κατάσταση των πραγμάτων - State of Play (2009)

Η φράση μη-ηθοποιός τόσο για τον Crowe όσο και για τον Affleck, είναι λίγο βαριά, θεωρώ πως ξεπερνά τα όρια της υποκειμένικης άποψης και αγγίζει τα άκρα της εμπάθειας. Το να μην αρέσει σε κάποιον ένας ερμηνευτής δεν είναι κακό, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν θα του αρέσει για πάντα ή έστω μια φορά βρε αδελφέ δεν έπαιξε ή θα παίξει σε κάτι ενδιαφέρον.

Ειδικά όταν δεν μιλάμε για δύο πρωταγωνιστές των μεξικάνικων σειρών ή της Λάμψης αλλά για δύο πρόσωπα που έχουν δώσει σημαντικά δείγματα ερμηνευτικά, ο καθένας ξεδιπλώνοντας το εύρος του ταλέντου του.

Φίλε μου θα ήταν καλύτερο (για σένα, για εμάς περισσεύει, μιας και ελάχιστοι θεωρούν κακούς ηθοποιούς και τον ένα και τον άλλο) να βλέπεις τις ταινίες διώχνοντας κάθε επικριτικό ίχνος που έχεις ή είχες για εκείνους που παίζουν. Ο καιρός της αντιπάθειας έχει περάσει προ πολλού. Φαντάσου πως πριν από τριάντα χρόνια στην χώρα μας ο μεγαλύτερος φασίστας και αντιπαθής ερμηνευτής είχε το όνομα Clint Eastwood. Ποιος ο δημιουργός των πιο αξέχαστων ταινιών την τελευταία δεκαετία!

Δεν έχω σκοπό να κάνω μάθημα. Ούτε φυσικά να υπερασπιστώ τον Crowe (που μεταξύ μας μου την έχει πει και κατ ιδίαν). Απλά απελευθερώσου λίγο από το απόλυτο "εμένα δε μαρεσει". Θα δεις το φιλμ με άλλο μάτι.

Όσο για την ταινία, είναι καλή. Όχι καλύτερη από τη σειρά.

 

[marvin]

Απάντηση: Η κατάσταση των πραγμάτων - State of Play (2009)

Όσο για την ταινία, είναι καλή. Όχι καλύτερη από τη σειρά.

Η σειρά ήταν πραγματικά εξαιρετική και περιμένω και την ταινία με μεγάλο ενδιαφέρον αν και ψιλοθυμάμαι την υπόθεση.

Το μη ηθοποιός για τον Affleck πάει κι έρχεται (αν και νομίζω ότι περισσότερο έχει να κάνει με χαζές επιλογές ρόλων παρά με έλλειψη ταλέντου) αλλά για τον Crowe με τίποτα. Ό,τι βλακεία και να κάνει δε θα πάψει ποτέ να είναι ο ηθοποιός από το L.A. Confidential, το Insider και τόσα άλλα.

 

[Rosebud]

Απάντηση: Η κατάσταση των πραγμάτων - State of Play (2009)

Ή φίλος ή ρεπόρτερ. Διάλεξε...
του zerVo
Με νωπές ακόμη τις μνήμες στο μυαλό μου, από την παρακολούθηση της μίνι σειράς έξι επεισοδίων State Of Play του BBC, κάθισα να δω την κινηματογραφική του, εξαμερικανισμένη βεβαίως, εκδοχή. Η εμπειρία από την πρόσφατη ανάγνωση του πεντάωρου τηλεοπτικού χιτ του βρετανικού κολοσσού, μου άνοιγε διάπλατα τη διάθεση, πως θα δω κάτι αξιόλογο και στο πανί. Βεβαίως ήξερα εκ των προτέρων πως, ακόμη και αν το φιλμ αποδεικνυόταν ποιότητας (που αποδείχτηκε) πολύ δύσκολα θα ξεπερνούσε τον πήχη που είχε θέσει ο πρόγονος του, κυρίως για έναν και πολύ σημαντικό λόγο: Τον χρόνο. Αυτό το στοιχείο που στην μικρή οθόνη υπάρχει άφθονο για να αναπτύξει κανείς το θέμα του, ενώ εδώ όλα έπρεπε να είναι τόσο συμπτυγμένα και συμμαζεμένα, που λογικά θα υπήρχαν αφαιρέσεις και παρακάμψεις από το αρχικό σενάριο. Στην πραγματικότητα όμως στα μισά λεπτά, μελετήθηκε μονάχα η μία όψη του νομίσματος, σε αντίθεση με το σίριαλ, που το παιχνίδι κορώνα γράμματα εναλλασσόταν πλάνο με το πλάνο.

Γερουσιαστής βρίσκεται αντιμέτωπος με το σοκ του θανάτου όμορφης βοηθού αλλά και ερωμένης του. Δακτυλοδεικτούμενος από το κοινωνικό σύνολο, θα προσπαθήσει να επιβιώσει του σκανδάλου με την βοήθεια παλιόφιλου, βετεράνου ρεπόρτερ. Δύο οι χτύποι του φιλμικού δευτερολέπτου: Στο τικ υπάρχει ο πολιτικός, αυτός που εκλεγμένος από το λαό πρέπει να γνοιαστεί για κείνον, δείχνοντας μια ξεκάθαρη εικόνα πεντακάθαρη και απόμακρη από κάθε έννοια λαμογιάς. Στο τακ αντιστοιχεί ο δημοσιογράφος, εκείνος που με όπλο την πένα και σφαίρα την έρευνα, μπορεί ανά πάσα στιγμή να κρίνει, να πυροβολήσει την εξουσία. Το πιο ταιριαστό κοινωνικό ζευγάρι των ημερών μας, μπορεί να διέπεται από σχέσεις ανιδιοτέλειας? Δύσκολο. Συνήθως η έλξη έχει να κάνει με αυτό που λαϊκιστί αποκαλείται διαπλοκή. Στο State Of Play κατονομάζεται φιλία. Ακόμη και αν ο Macdonald δεν πετυχαίνει να μας δείξει το πόσο ισχυρός είναι αυτός ο κρίκος (αντίθετα με το BBC, που είναι πολύ ανθρωπινότερο) πολλές φορές αυτή η διαπλοκή μπορεί να έχει και συναισθηματικό χαρακτήρα. Το φιλμ εστιάζει πολύ περισσότερο στο "τακ" (πιθανολογώ διότι και ο αστέρας που το ερμηνεύει είναι υψηλότερου διαμετρήματος) και στον τρόπο που πρέπει να διαχωρίζει την είδηση από τη φήμη.

Ο Καλ ΜακΑφρι της Washington Globe, είναι δημοσιογράφος παλαιού τύπου, δεν υποστηρίζεται από τεχνολογικά εφόδια, θυμίζει τους Μπερνστάιν και Γούντγουορντ, του All The Presidents Men, καίει σόλες για να βγάλει το λαβράκι, βασίζεται υπερβολικά στην απόδειξη και όχι στην ένδειξη, δεν είναι αυτό που λέμε παπαγαλάκι, να πετά την είδηση και μετά τρέχα γύρευε. Είναι για το λόγο αυτό σε μόνιμη ρήξη με την αρχισυνταξία, που διψά με κυνισμό για αίμα. Σε αντιδιαστολή με τα πολυβόλα της ιντερνετικής έκδοσης του φύλλου, που ανυπόγραφα και ανυπόστατα μπορούν να σπιλώσουν υπολήψεις. Καθρέφτης της σημερινής πραγματικότητας του Τύπου δηλαδή, που η λέξη "έρευνα" αγνοείται κι έχει αντικατασταθεί από τις αποκλειστικότητες της πορδής. Και αν υπάρχει ένας φράχτης που εμποδίζει τον υπεύθυνο συντάκτη, από το να πατήσει το enter στέλνοντας το κείμενο για δημοσίευση, δεν είναι το υπαρκτό κολλητιλίκι με τον κόνγκρεσμαν, αλλά το ότι ακόμη δεν έχει απτά στοιχεία στα χέρια του. Μα υπάρχουν στ'αλήθεια ακόμη ανεξάρτητοι εφημεριδάδες που σκέπτονται με αυτό τον τρόπο? Γιατί οι πολιτικοί που δρουν όπως ο παρόντας, αγγίζουν το απόλυτο ποσοστό.

Για πες: Το αμερικάνικο State Of Play είναι ένα σωστά δομημένο θρίλερ, που εκθέτει ολάκερη την αλήθεια, δίχως να αφήνει πολύ τον θεατή να σκεφτεί παραπέρα. Έχει ρυθμό, έχει εξαίρετη καλλιτεχνική φροντίδα, έχει πλούσιο σενάριο και εμπορικό ξετύλιγμα και γι αυτό αρέσει. Άσε που το καστ είναι διαλεγμένο μέχρι κομπάρσου, με τον Russel Crowe, να παίζει ένα ρόλο γάντι, τύπου 70s που του ταιριάζει, βρώμικο, τσαπατσούλικο μα και γνωστικό συνάμα, την ώρα o Affleck παλεύει το comeback, η McAdams δράτει την ευκαιρία για αναγνώριση περαιτέρω του Notebook, ενώ το μόνο που μας έμεινε από τον εγγλέζικο φλεγματισμό είναι η γατίσια ματιά και τα σε θέση επίθεσης σταυρωμένα χέρια της διευθύντριας σύνταξης Mirren, μπροστά στον κίνδυνο να εκδώσει πρώτος το θέμα ο ανταγωνιστής...
http://lessthanzervo.blogspot.com