- Μηνύματα
- 26.004
- Reaction score
- 23.138
Ξύπνησα νύχτα,
και μεσ’ την τσέπη μου,
βρήκα καρόταααααα,
Κ’ ήρθες και μού ‘δειξες,
με το καλώδιο,
του νου τη ρόταααααααα,
Και της μεσαίας,
Τη γλύκα έδιωξες
αγαπημένηηηηη,
Κι έγινα ρόμπα,
Που δε σου τά ‘ψαλα
Παλιοχαμένηηηηηη...
Κε κόζα; Τί κάνω; Τί να κάνω ρε παιδιά, είμαι στη δεινή θέση σαν εκείνο το Ρωμαίο λεγεωνάριο που απλώνει τη μπουγάδα του και τραγουδάει:
«Τραγουδώ, τραγουδώ Λατινικά,
Γιατί δε ξέρω Ελληνικάαααααα»...
Ε, εγώ τραγουδώ εις την Ελληνικήν, διότι δεν ομιλώ την χαϊεντικήν· την ομιλώ δηλαδή, αλλά καθ’ ότι βλάχος εξ Αυστρίας, μπαρδόν, αυστριακός με βλάχικη καταγωγή ήθελον ειπείν, έτσι όπως την ομιλώ δεν γίνομαι κατανοητός, παρά μόνον νοητώς και ουχί –ουχί, λέγω- πραγματικώς κατανοητός, λέγω. Αφήστε και το άλλο, ότι, δηλαδής εξ επί τούτου και καλά ντεμέκ ρε παιδί μου, επειδής την έχω δει προς τα πίσω και υποστηρίζω φίρμαι παραδοσιακαί να πούμε, είμαι –ουχί τω μέτρω αλλά τω ανύσματι- αρνητικός προς το τρέχον εν τη Ελλάδι χαϊεντορεύμα, ενώ θα έπρεπε να κοιτάω μπροστά, εκεί που ο 8ος νόμος του Κίρχωφ απειρίζεται στη γειτονιά του high end. Επί τούτου του σαφεστάτου θέματος λοιπόν, διαβάστε για να καταλάβετε. Ιζ δις ε κατ; Ιζ δις ε ντογκ; Νόου, δις ιζ ε πρες ριλήζ.
Εδώ που τα λέμε, ο άνθρωπος κατά τα λέει. Σου λέει, αφού απευθύνομαι σε χαϊεντάδες, τί να λέει τώρα... Ό,τι και να πω, σάματις θα καταλάβουν και τίποτα; Ας τους γράψω ένα απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Νικηφόρου Φωκά, να ψαρώσουν λίγο. Και πρώτ’ απ’ όλα για τη σύνθεση των αγωγών, που είναι τέτοια, ώστε «να βελτιώνονται τα χαρακτηριστικά διάδοσης του κύματος μέσα στον αγωγό, σε σχέση με τα συμβατικά μέταλλα». Δηλαδή, όχι για να καταλάβετε, ο εν εξ επί τούτου περί τω όντι χαϊεντοκαλωδιομανουφάκτσιουρερ είναι μάλλον μαστερούχος μεταλλουργός που προτίμησε τον ένδοξο δρόμο του high end από τον θορυβώδη και αντίξοο δρόμο του μεταλλουργού, και έτσι μας χάρισε το πραγματικά καταπληκτικό αυτό καλώδιο, όπου το κύμα αφήνει κατά μέρος το skin effect και άλλες τέτοιες αηδίες και κάνει μακροβούτι μέσα στην καρδιά του lintz, χωρίς όμως να πηγαίνει πολύ βαθιά, καθ’ όσον τότε θα έβγαινε στην αντίπερα επιφάνεια, μιας και όπως ασφαλώς διαβάσατε, το καλώδιο αυτό είναι πραγματικό ribbon, και όχι ας πούμε κυλινδρικό ribbon. Ξέρετε, τα κυλινδρικά ribbon δεν έχουν εφευρεθεί ακόμα, αλλά πού θα πάει, αφού κοιτάμε μπροστά, σιγά μη μας γλιτώσουν. Και φυσικά, το καλώδιο δίδεται τερματισμένο από την εταιρεία, λόγω της ειδικής φύσης του αγωγού, η οποία προφανώς πρέπει να διασφαλισθεί από το αδιάκριτο βλέμμα του πόπολου, καθ’ όσον, κουκλάρα μεν, αλλά ντροπαλή, κάτι σαν 17χρονη κοντεσίνα να πούμε.
Ναι αλλά –και εδώ φτάνω στο ψητό, που δεν το καταλαβαίνω- δεν υπάρχει διηλεκτρικό στην επιφάνεια του αγωγού, κάτι που – πώς το λέει μωρέ!, α ναι! –βελτιώνει στο έπακρο τη συμπεριφορά του καλωδίου. Τώρα, συγγνώμη δηλαδής για να καταλάβω, ετούτος εδώ πουλάει γυμνό αγωγό, ή ο αγωγός περιβάλλεται από διηλεκτρικό που είναι σε απόσταση, μυ τυχόν και φταρνιστεί ο αγωγός; Όχι, γιατί το φτάρνισμα δεν είναι απαραιτήτως κακό, καθώς τα σταγονίδια προσδίδουν μια υγρότητα –μη σας πω δηλαδή και μιάμιση- και αφαιρούν την ξηρότητα –για τα απαλά πρίμα δε ξέρω. Άντε και καλά, αν το διηλεκτρικό –κοίτα ρε λέξεις που μάθαν οι χαϊεντάδες- είναι εξ αποστάσεως, πως το στερέωσαν, με ξύλινα τακάκια, ή τίποτε πλαστικούρες της πλάκας; Και για να έχουμε το καλό ερώτημα, τί υπάρχει ανάμεσα; Όχι, γιατί οξυγόνο αποκλείεται να υπάρχει, καθ’ όσον ο αγωγός θα πρασινίσει απ’ το κακό του, αφήστε που ο χαϊεντοκαλωδιομανουφάκτσιουρερ μπορεί να είναι γαύρος, και να μην αντέχει να βλέπει ούτε πράσινα μαρούλια. Άρα, μη μου λέτε τώρα ιστορίες με παραγουανούς παίκτες του κρίκετ, το οξυγόνο αποκλείεται. Σκέτο άζωτο πάλι, χλωμό, άσε που δεν είναι και high end. Λέτε να πρόκειται για κοσμοβαριούχο σουλφίδιο του ξηνταβελονίου, ή μήπως τίποτε άλατα ανθυποξειδίου σεληνιούχου μπουρδουκλωνίου;
Τί λέτε; Ποια είναι η άποψή σας;
(Να σας πω, σόρρυ για τον πιπεράτο τίτλο, ε; Επειδή ξέρω τί ξεφωνημένες χαϊεντοκουτσομπόλες είσαστε, ε, είπα να αφαιρέσω ολίγον από το ρουστίκ και τη Βικτωριανού τύπου οξυζενέ ατιμόσφαιρα εδώ μέσα. Το voicing θέλει εκπλήξεις, ποικιλία εμπειριών και το στοιχείο του αναπάντεχου, κάτι από Χίτσκοκ ρε παιδί μου, αλλά... πώς να το πω, στο πιο νεγκλιζέ. Αμ πώς)...
και μεσ’ την τσέπη μου,
βρήκα καρόταααααα,
Κ’ ήρθες και μού ‘δειξες,
με το καλώδιο,
του νου τη ρόταααααααα,
Και της μεσαίας,
Τη γλύκα έδιωξες
αγαπημένηηηηη,
Κι έγινα ρόμπα,
Που δε σου τά ‘ψαλα
Παλιοχαμένηηηηηη...
Κε κόζα; Τί κάνω; Τί να κάνω ρε παιδιά, είμαι στη δεινή θέση σαν εκείνο το Ρωμαίο λεγεωνάριο που απλώνει τη μπουγάδα του και τραγουδάει:
«Τραγουδώ, τραγουδώ Λατινικά,
Γιατί δε ξέρω Ελληνικάαααααα»...
Ε, εγώ τραγουδώ εις την Ελληνικήν, διότι δεν ομιλώ την χαϊεντικήν· την ομιλώ δηλαδή, αλλά καθ’ ότι βλάχος εξ Αυστρίας, μπαρδόν, αυστριακός με βλάχικη καταγωγή ήθελον ειπείν, έτσι όπως την ομιλώ δεν γίνομαι κατανοητός, παρά μόνον νοητώς και ουχί –ουχί, λέγω- πραγματικώς κατανοητός, λέγω. Αφήστε και το άλλο, ότι, δηλαδής εξ επί τούτου και καλά ντεμέκ ρε παιδί μου, επειδής την έχω δει προς τα πίσω και υποστηρίζω φίρμαι παραδοσιακαί να πούμε, είμαι –ουχί τω μέτρω αλλά τω ανύσματι- αρνητικός προς το τρέχον εν τη Ελλάδι χαϊεντορεύμα, ενώ θα έπρεπε να κοιτάω μπροστά, εκεί που ο 8ος νόμος του Κίρχωφ απειρίζεται στη γειτονιά του high end. Επί τούτου του σαφεστάτου θέματος λοιπόν, διαβάστε για να καταλάβετε. Ιζ δις ε κατ; Ιζ δις ε ντογκ; Νόου, δις ιζ ε πρες ριλήζ.
Εδώ που τα λέμε, ο άνθρωπος κατά τα λέει. Σου λέει, αφού απευθύνομαι σε χαϊεντάδες, τί να λέει τώρα... Ό,τι και να πω, σάματις θα καταλάβουν και τίποτα; Ας τους γράψω ένα απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Νικηφόρου Φωκά, να ψαρώσουν λίγο. Και πρώτ’ απ’ όλα για τη σύνθεση των αγωγών, που είναι τέτοια, ώστε «να βελτιώνονται τα χαρακτηριστικά διάδοσης του κύματος μέσα στον αγωγό, σε σχέση με τα συμβατικά μέταλλα». Δηλαδή, όχι για να καταλάβετε, ο εν εξ επί τούτου περί τω όντι χαϊεντοκαλωδιομανουφάκτσιουρερ είναι μάλλον μαστερούχος μεταλλουργός που προτίμησε τον ένδοξο δρόμο του high end από τον θορυβώδη και αντίξοο δρόμο του μεταλλουργού, και έτσι μας χάρισε το πραγματικά καταπληκτικό αυτό καλώδιο, όπου το κύμα αφήνει κατά μέρος το skin effect και άλλες τέτοιες αηδίες και κάνει μακροβούτι μέσα στην καρδιά του lintz, χωρίς όμως να πηγαίνει πολύ βαθιά, καθ’ όσον τότε θα έβγαινε στην αντίπερα επιφάνεια, μιας και όπως ασφαλώς διαβάσατε, το καλώδιο αυτό είναι πραγματικό ribbon, και όχι ας πούμε κυλινδρικό ribbon. Ξέρετε, τα κυλινδρικά ribbon δεν έχουν εφευρεθεί ακόμα, αλλά πού θα πάει, αφού κοιτάμε μπροστά, σιγά μη μας γλιτώσουν. Και φυσικά, το καλώδιο δίδεται τερματισμένο από την εταιρεία, λόγω της ειδικής φύσης του αγωγού, η οποία προφανώς πρέπει να διασφαλισθεί από το αδιάκριτο βλέμμα του πόπολου, καθ’ όσον, κουκλάρα μεν, αλλά ντροπαλή, κάτι σαν 17χρονη κοντεσίνα να πούμε.
Ναι αλλά –και εδώ φτάνω στο ψητό, που δεν το καταλαβαίνω- δεν υπάρχει διηλεκτρικό στην επιφάνεια του αγωγού, κάτι που – πώς το λέει μωρέ!, α ναι! –βελτιώνει στο έπακρο τη συμπεριφορά του καλωδίου. Τώρα, συγγνώμη δηλαδής για να καταλάβω, ετούτος εδώ πουλάει γυμνό αγωγό, ή ο αγωγός περιβάλλεται από διηλεκτρικό που είναι σε απόσταση, μυ τυχόν και φταρνιστεί ο αγωγός; Όχι, γιατί το φτάρνισμα δεν είναι απαραιτήτως κακό, καθώς τα σταγονίδια προσδίδουν μια υγρότητα –μη σας πω δηλαδή και μιάμιση- και αφαιρούν την ξηρότητα –για τα απαλά πρίμα δε ξέρω. Άντε και καλά, αν το διηλεκτρικό –κοίτα ρε λέξεις που μάθαν οι χαϊεντάδες- είναι εξ αποστάσεως, πως το στερέωσαν, με ξύλινα τακάκια, ή τίποτε πλαστικούρες της πλάκας; Και για να έχουμε το καλό ερώτημα, τί υπάρχει ανάμεσα; Όχι, γιατί οξυγόνο αποκλείεται να υπάρχει, καθ’ όσον ο αγωγός θα πρασινίσει απ’ το κακό του, αφήστε που ο χαϊεντοκαλωδιομανουφάκτσιουρερ μπορεί να είναι γαύρος, και να μην αντέχει να βλέπει ούτε πράσινα μαρούλια. Άρα, μη μου λέτε τώρα ιστορίες με παραγουανούς παίκτες του κρίκετ, το οξυγόνο αποκλείεται. Σκέτο άζωτο πάλι, χλωμό, άσε που δεν είναι και high end. Λέτε να πρόκειται για κοσμοβαριούχο σουλφίδιο του ξηνταβελονίου, ή μήπως τίποτε άλατα ανθυποξειδίου σεληνιούχου μπουρδουκλωνίου;
Τί λέτε; Ποια είναι η άποψή σας;
(Να σας πω, σόρρυ για τον πιπεράτο τίτλο, ε; Επειδή ξέρω τί ξεφωνημένες χαϊεντοκουτσομπόλες είσαστε, ε, είπα να αφαιρέσω ολίγον από το ρουστίκ και τη Βικτωριανού τύπου οξυζενέ ατιμόσφαιρα εδώ μέσα. Το voicing θέλει εκπλήξεις, ποικιλία εμπειριών και το στοιχείο του αναπάντεχου, κάτι από Χίτσκοκ ρε παιδί μου, αλλά... πώς να το πω, στο πιο νεγκλιζέ. Αμ πώς)...
