- Μηνύματα
- 18.045
- Reaction score
- 60.003
Mε αφορμή το αθάνατο μουσικό έργο του Μάνου Χατζιδάκι,μιά σύντομη ιστορία συγκερασμού κι ε λ π ί δ α ς που θα μπορούσε να είναι τόσο ψεύτικη όσο και αληθινή...
Όταν έρχονται τα σύννεφα
Όταν έρχονται τα σύννεφα,η μαυρίλα και η σιωπή ενώνονται μέσα στο κόκκινο δάκρυ της καρδιάς.Ένα ματωμένο σχοινί γεμάτο κόμπους...Στο βάθος του ορίζοντα ίδιες κόκκινες αποχρώσεις,σαν κύματα να προσκαλούν έναν ανήσυχο έφηβο να βουτήξει στη θάλασσα της ανυπαρξίας που όλα μαζί σχηματίζουν.Γυαλιστερό βερνίκι διαποτισμένο από ζεστό αίμα,σαστισμένα μυαλά που αντιδρούν στο μαζικό αντίκτυπο ενός συμβάντος εντάσσοντάς το ο καθένας στο ατομικό σύμπαν που έχει πλάσει,προκειμένου να υπερισχύσει η θαλπωρή της σκέψης ότι δε συνέβη στους ίδιους.Αφού όμως η συνύπαρξη των ατομικών εκλογικεύσεων διαμορφώνει το συλλογικό ασυνείδητο,αναρωτιέμαι πόσο εγωιστική πράξη θα ήταν να ξετυλίξω το κουβάρι,ιδιαίτερα όταν το Σύμπαν δεν πείθεται ότι υπάρχει κάτι γιά το οποίο να μην έχει προηγηθεί συνωμοσία σε κάποιο άλλο...
Κοντέσσα Εστερχάζυ
Από τον προθάλαμο της νοσοκομειακής σουίτας παρατηρώ την Κοντέσσα Εστερχάζυ καθώς ατενίζει τις τελευταίες αχτίδες του ηλιοβασιλέματος να ξεγλιστρούν ανάμεσα από τις περσίδες και τα σύννεφα,κυνηγημένες θαρείς από το ίδιο ανήμερο θεριό που παραφυλά γιά κείνη.Τι κρίμα που έμεινε απρόσιτη όσο ξεσήκωνε με τις περίτεχνες δοξαριές της όλες τις συναυλιακές αίθουσες του κόσμου.Ζωσμένη με το φωτοστέφανο της τέχνης έμοιαζε τότε ανίκητη και αγέρωχη σαν αθάνατο γλυπτό που όσο κι αν το θαύμαζε κανείς δεν είχε ν'αποκομίσει τίποτα αγγίζοντάς το.Η γνωριμία τη στιγμή που kείτεται ακόμα απόμακρη αλλά απογυμνωμένη από την πανοπλία της κρύβει κι αυτή μιά κάποια ικανοποίηση...Η προστατευόμενή της μαθήτρια από τα χρόνια της Σχολής έχει έλθει να την αποχαιρετήσει προτού πάει στη δική της πρεμιέρα το ίδιο βράδυ.Δε φαίνεται να με προσέχει,μαγεμένη από τα πορφυρένια παιχνιδίσματα του φωτός πάνω στη ράχη του Στραντιβάριους ακουμπισμένου δίπλα της,η μοναδική πιά συντροφιά της Κοντέσσας σε τούτο τον κόσμο.Άλλοτε απαγόρευε ρητά στους άλλους να το περιεργαστούν.Τώρα όμως με τρεμάμενα χέρια πιάνει το βιολί και το δοξάρι κάνοντας νόημα στη νέα γυναίκα να τη βοηθήσει σε μιά στερνή τρίλλια προτού το παραδώσει γιά πάντα στη δική της στοργική φροντίδα.
Η Παρθένα της γειτονιάς μου
Νιώθει άξαφνα την παλιά γνώριμη ικμάδα να επιστρέφει στα μέλη της λες και το βιολί με το δοξάρι απέκτησαν ολόδική τους ψυχή ολοκληρώνοντας τ'ακόρντα του Tartini.Έχει την εντύπωση πως βλέπει τη μορφή της πίσω από ένα φανταστικό καθρέπτη ν'ανακάθεται στο κρεβάτι χρησιμοποιώντας τα έσχατα απομεινάρια δύναμης που διέθετε γιά να της ακινητοποιήσει τα χέρια,με γουρλωμένα μάτια γεμάτα απορία και τρόμο.Όπως ξυπνά κανείς από εφιάλτη,με αστραπιαίες κινήσεις απελευθερώνεται από τη μέγγενη του γερασμένου κορμιού που αγωνίζεται να την κρατήσει.Απομακρύνεται σαν κυνηγημένη από τη σουίτα αδιαφορώντας γιά οτιδήποτε βρίσκεται στο δρόμο της.Άλλωστε η θέση της δεν είναι πιά εκεί.Ποτέ δεν ήταν.Η αποψινή και οι ερχόμενες παραστάσεις είναι ολόδικές της...Παρατηρεί φευγαλέα το χαμόγελό του νεανικού προσώπου να καθρεπτίζεται από τα δυνατά φώτα πριν τα γυάλινα φύλλα της κεντρικής εισόδου ανοίξουν διάπλατα προς την καινούρια ζωή.΄΄Αξίζει μιά προσευχή γιά την αιώνια συμφωνία της μειωμένης πέμπτης με την αυξημένη τέταρτη...΄΄ σκέφτεται διασχίζοντας το κατώφλι του παρακείμενου παρεκκλησιού.Σπρώχνει να διασπάσει τον κλοιό των ανθρώπων που φαίνεται να έχουν μαζευτεί αλαφιασμένοι γύρω από την εικόνα της Παναγίας.Σταυροκοπιέται σιγοψιθυρίζοντας λόγια ευγνωμοσύνης.Καθώς σκύβει να προσκυνήσει προσέχει την αντανάκλαση του νέου της αποκτήματος να χαράζεται από δύο αιμάτινα ρυάκια που κυλούν πίσω από το προστατευτικό τζάμι."Η Παναγιά που κλαίει...Η Παναγιά που κλαίει..." το επαναλαμβανόμενο ψέλισμα απ'όλες τις κατευθύνσεις της σφίγγει το λαιμό.
Βροχή
Η φωτιά στα άκρα της έχει αναζωπυρωθεί από τις νευρικές ώσεις που ξεχύνονται απελευθερωμένες βρίσκοντας στο διάβα τους μονοπάτια ακέραια.Η μυοπάθεια είχε κατασπαράξει κάτι περισσότερο από τη μουσική δεξιοτεχνία.Της είχε στερήσει τόσες μικρές απολαύσεις που οι άνθρωποι προσπερνούν ως δεδομένες.Τώρα όμως οι πολύβουες λεωφόροι ήταν ανοικτές,τα μέλη της ακμαία ξανά και κείνη μιά άγνωστη μορφή μεταξύ αγνώστων.Στάλες βροχής δροσίζουν το πρόσωπό της σε μιά απέλπιδα απόπειρα τ'ουρανού να ξεπλύνει την ύβρι που διαπράχτηκε.Πόσο αξίζει όμως να βασανίζεται από ενοχές που δεν της ανήκουν ολοκληρωτικά;Τα σιβυλλικά λόγια του Niccolo αντηχούσαν με τη φθορά του χρόνου στο νου της σαν προσπάθεια ν'αυξήσει το τεκμήριο της αξίας του κειμηλίου,ξεχρεώνοντας με δαύτο την οφειλή όταν φαλίρισε το Καζίνο στη Νίκαια:"Ο καταραμένος αδελφός του Mendelssohn Strad...Ένα μόνο πράγμα πρόσεχε...Δεν επιτρέπεται σε κανέναν να το χρησιμοποιεί εξόν από σένα.Πραγματοποιεί τις μύχιες επιθυμίες όσων βγάζουν μουσική από αυτό εφόσον είναι εναρμονισμένες.Ακόμα κι αν είσαι σίγουρη γιά τις δικές σου,είναι αδύνατον να σιγουρευτείς γιά τις κρυφούς πόθους των άλλων"...Όση λοιπόν ευθύνη είχε η ίδια επειδή ποθούσε το νεανικό σφρίγος της μαθητευόμενης που είχε όλη τη ζωή μπροστά,άλλη τόση βάραινε και την κάθε φιλόδοξη νέα σολίστ που ποθούσε διακαώς τη φήμη και την αναγνώριση της μέντορός της.Oι εμπλεκόμενοι ήταν που ελάμβαναν ενδόμυχα τις αποφάσεις.Το μόνο που έκανε το βιολί ήταν να ξεδιαλύνει την αμφιβολία από τις ψυχές τους.
Προσωπογραφία της μητέρας μου
"Tίποτα δεν αγγίζει εσένα,είσαι παιδί του Χρόνου και της Λήθης..." όσο και να μονολογούσε η μητέρα μου γιά να με συνεφέρει σε κάθε παιδική αταξία,δε μ'έκανε να λησμονήσω την αγάπη και τον αλτρουισμό που έτρεφε γιά τους ανθρώπους.Έχοντας ταξιδέψει με τις αποστολές του Ερυθρού Σταυρού σε όλες τις ταραγμένες γωνιές του πλανήτη,ευχόταν πάντα με όλη της την ψυχή να μπορούσε να γλιτώσει όσους υπέφεραν από τη φρίκη ανοίγοντάς τους έστω και μιά χαραμάδα ευτυχίας.Και το Σύμπαν την αφουγκράστηκε.Έκτοτε δεν άργησε ν'ανακαλύψει την ιδιαίτερη επίδραση που ασκούσε σε όσους πλησίαζε.Η ραγδαία έκκριση σεροτονίνης και L-δόπα στον εγκέφαλό τους διέκοπτε την ανατροφοδότηση στους υποδοχείς του φλοιού που ευθύνονταν γιά την εκδήλωση του άγχους και της απαισιοδοξίας.Μ'ένα θαυμαστό τρόπο λοιπόν τους έκανε να παραμερίζουν οποιαδήποτε θλίψη και φόβο τους βασάνιζαν.Ήμουν ο μοναδικός που μπορούσε ν'αντισταθεί στο άγγιγμά της.Ποτέ δεν της το αποκάλυψα,μάλλον όμως το ξερε καλά κρίνοντας από την έκφρασή της όταν πόζαρε κοιτώντας με σε κείνη την παλιά φωτογραφία...Σαν κβαντική παραδοξότητα μέσα σ'ένα χαρούμενο Σύμπαν...
Το Κονσέρτο
Παίζοντας τις διπλές νότες του Allegro η ματιά της περιπλανιέται αυτόματα στις πρώτες θέσεις.Γελούσε υποδόρια με τους μουσικοκριτικούς που θα εκθείαζαν άλλη μιά ΄΄ερμηνεία που ξαναγράφει τα μουσικά έργα΄΄.Δε μπορούσαν να γνωρίζουν ότι σε κάθε κονσέρτο έβαζε με τη φαντασία της στις πρώτες σειρές αγαπημένους του παρόντος και φαντάσματα του παρελθόντος,παίζοντας σα να ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά συνάμα.Όλοι τη συντρόφευαν κρίνοντας σιωπηρά τις νότες.Και η περιβόητη μαεστρία δεν έκρυβε παρά ένα μανιασμένο πάλεμα να σερβίρει τις τέλειες μουσικές φράσεις στους αμείλικτους κριτές που η ίδια προσκαλούσε,σαν ένας συγγραφέας που σβήνει και ξαναγράφει επίμονα ώσπου να εμφανίσει εκείνες τις φράσεις που θ'αξίζουν να κεραστούν στους αναγνώστες.Οι πρώτες θέσεις είναι κι απόψε γεμάτες εκτός από μία ακριβώς απέναντί της.Τα δάχτυλα στο μπράτσο του Strad οργώνουν τo Largo και με το νου φυλλομετρά τα πρόσωπα των θεατών.Niccolo,Leonardo,Antonio,Jascha,Yehudi,ο Herbert,o Enrico...ο Alfred όλοι παρόντες,μαζί τους και η κενή θέση να την περιπαίζει...Κι αφού δε μένει πιά κανείς στον κόσμο να καλέσει,ίσως να προορίζεται γιά την αξιότιμη...Κοντέσσα Εστερχάζυ μιά και ο εαυτός της κατοικεί πιά αλλού.Συγκεντρώνεται με ορμή στις υψηλές θέσεις κλείνοντας τα μάτια,σίγουρη πως θα καταφέρει την αυστηρή καθηγήτρια στη Masterclass του Juilliard να υλοποιηθεί μπροστά της άμα τα ξανανοίξει...Το Allegro φτάνει στη λύση του ολοκληρώνοντας το κονσέρτο.Στη θέση που περίμενε να δει τον παλιό της εαυτό βρίσκεται ένα νεαρό μελαχρινό αγόρι να χειροκροτεί χωρίς σταματημό.
Ο κ.Νολλ
To καμαρίνι έχει αδειάσει από κόσμο όταν χτυπά την πόρτα και μπαίνει μέσα χωρίς εκείνη να προλάβει να ρωτήσει ποιός είναι.Στο ένα χέρι κρατά μιά ανθοδέσμη με έντεκα λευκά τριαντάφυλλα κι ένα κόκκινο στη μέση.Δεν της αρέσει που βρίσκεται εκεί ολομόναχος μαζί της.΄΄Ήλθα εδώ επειδή με καλέσατε...΄΄ λέει μ'ένα ειρωνικό χαμόγελο ξεσηκωμένο λες από κάποιο φημισμένο πίνακα.΄΄Δεν είμαι διάσημη ακόμα κι εσύ είσαι πολύ νεαρός γιά να με ξέρεις...΄΄ απαντά ενοχλημένη από το θράσος του απρόσμενου επισκέπτη.΄΄Μα ούτε σεις δεν ξέρετε ποιά είστε αληθινά...Δε θα ταν κρίμα η άγνοια να νικήσει την εξιλέωση ακόμα μιά φορά;΄΄ απαντά προσφέροντας τα λουλούδια.Παρατηρεί το είδωλό του ξένου στον καθρέπτη να παίρνει το βιολί κάτω από τη μασχάλη και να τείνει το άλλο χέρι προς το δοξάρι ενόσω εκείνη διαβάζει το συνοδευτικό σημείωμα.Συγκεντρώνει κάθε ίνα της ύπαρξής της γιά να τον διώξει σκεπτόμενη πως είναι ανέτοιμη,πως σ'όλες τις πρότερες ζωές της υποσχόταν δίχως να τηρεί,όμως η θλιμμένη χλωμάδα του προσώπου του επαναφέρει τον κόμπο στο λαιμό της.΄΄Σπουδάζω βιολί...΄΄ προσθέτει ο νεαρός συνεσταλμένα ΄΄...κι ενδιαφέρομαι να τηρώ δίχως να υπόσχομαι...΄΄
Οι Δολοφόνοι
Ο ανεμοστρόβιλος που μας αγκαλιάζει αρπάζει ψυχές,αισθήματα,συνειδήσεις...Περίοικοι άλλοι σκυθρωποί και άλλοι κουνάνε το κεφάλι χωρίς να το πιστεύουν...παιδιά που ουρλιάζουν οργισμένα πάνω από το άψυχο σώμα...και στο κατόπι οι φωτιές να φλερτάρουν με όλα τα χρώματα της ίριδας.Στο μάτι του κυκλώνα δεν έχουμε πού να καταφύγουμε,ο κόσμος που μας τριγυρίζει κουβαλά παντού καταστροφή.Κάμερες έτοιμες να καταβροχθίσουν κάθε διαθέσιμο απόθεμα θλίψης και πανικού,ανδρείκελα που σπρώχνουν γιά την είδηση,το σχόλιο,το έπαθλο της γρηγορότερης ενημέρωσης.Ο Κύκλωπας που πάντα ανθρώπινο κρέας του μυρίζει,αφού ο κιμάς που κόβει καταναλώνεται και ξεχνιέται,αλλά η μηχανή παραμένει λαχταρώντας άπληστα την ερχόμενη παρτίδα.Τις σκηνές που διαδραματίστηκαν δεν τις είχα φέρει ποτέ στο νου μου όταν ευχόμουν να ένιωθαν και οι άλλοι την ταραχή που έπνιγα σε μιά γωνιά του.Καμιά μουσική δε θα ξανάφερνε πίσω το παιδί που έφυγε δίχως να προλάβει να βλάψει κανέναν,ούτε και θ'απέτρεπε το ξεχείλισμα της ψυχής όσων μένουν καθώς η τελευταία απογοήτευση ανασύρει μαζί της κι όλες τις προηγούμενες.Ένα τόσο δα ραγισματάκι στη γιορτινή βιτρίνα της ευδαιμονίας...Κι όμως,δεν είμαι ικανός να μισήσω τους δόλιους που τράβηξαν τη σκανδάλη ούτε και όσους μετρούν αμέριμνοι την άδολη ζωή τους σα να μην υπήρξα ποτέ.Δόθηκα στις παρορμήσεις που μέσα στο νεανικό ενθουσιασμό φαντάζουν τόσο επιτακτικές.Απαρνήθηκα όλα όσα υποβοηθούν το μικρόκοσμο του καθενός να περιστρέφεται ανέμελος,όχι όμως την ίδια τη ζωή και την ελπίδα...
Βραδυνή Επιστροφή
Στο μπράτσο του βιολιού τίποτα δεν έμοιαζε προδιαγεγραμμένο.Κάθε ερμηνεία ελευθέρωνε κι ένα ξεχωριστό ταξίδι εκεί πάνω.Λάτρευε να χαράζει καινούργιες ρότες δημιουργώντας μ'εκρηκτικά περάσματα του δοξαριού και τρίλλιες τα διάπυρα σχέδια ενός σύμπαντος που είχε γιά Θεό του μόνο την ίδια.Η τυφλή αφοσίωση στην τέχνη,κάποτε ιδανικό καταφύγιο μέσα στην αβεβαιότητα του κόσμου,δε διαφέρει πλέον και πολύ από πρόφαση γιά έγκλημα.Είναι στο χέρι της η επιδέξια διαφωνία του χρωστήρα να ολοκληρώσει τον κύκλο πάνω στον καμβά.Ο ζωγράφος δεν άντεξε να διορθώσει την απόκλιση αντικρίζοντας το έργο τελειωμένο.Αν προσπαθούσε εκείνη να τη διορθώσει μένοντας σ'ένα σώμα που δεν της ανήκει,παύει να είναι καλλιτέχνης.Γίνεται παντοτινά Δ ο λ ο φ ό ν ο ς και ο τόπος του εγκλήματος δεν αντέχει άλλους δολοφόνους...Πατώντας σαν τον κλέφτη γιά να μην την πάρουν είδηση οι νοσοκόμες υπηρεσίας,εισέρχεται στη σουίτα.Ο εαυτός της μοιάζει να κοιμάται πάνω στο κρεββάτι μ'ένα στωικό χαμόγελο στα χείλη.΄΄Καιρός να ξανατσεκάρουμε τις επιθυμίες μας...΄΄ ψιθυρίζει στο αυτί η νεαρή γυναίκα βγάζοντας το κόκκινο βιολί από τη θήκη του.
Χορεύοντας με τη σκιά μου
Αφήνομαι να με αγκαλιάσει η σκιά από ΄΄μηδέν΄΄ και ΄΄ένα΄΄ σε ξέφρενα ταξίδια στον ωκεανό του διαδικτύου.Γεννήθηκε αμελητέα παρέκκλιση των κοσμικών νόμων,απαραίτητη από το ξεκίνημα του Χρόνου γιά την εξασφάλιση της ισορροπίας στα ταραγμένα Σύμπαντα.Κατέφυγε στη φαντασία των ανθρώπων,από τον ψίθυρο του ανέμου στο τιθάσσεμα των φθόγγων,τις αποκλίσεις της πένας,του χρωστήρα,της σμίλης και του ηλεκτρομαγνητισμού,εναλάσσοντας διαρκώς τις καταστάσεις στις οποίες μεταβαίνει...Σπουδή της οι άνθρωποι να έχουν αίσθηση ελευθερίας γιά τις πράξεις τους,δίχως να καταλαβαίνουν ακριβώς τι είναι και πότε βρέθηκε ανάμεσά τους.Μόνο με ελεύθερες επιλογές γεννιούνται παράλληλα σύμπαντα τα οποία κατοικούμε σαν εξιλεωμένοι Άγγελοι αντί γιά στοιχειά.Τότε ξέρει πως τίποτε δε θα ναι πιά το ίδιο και φεύγει σα να μην υπήρξε ποτέ,αφήνοντας μονάχα ένα παντοτινό χαμόγελο στη συνείδησή μας.Η γνωριμία με τη Λήθη είναι πάντα θέμα...Χρόνου.
Αντί επιλόγου (οι αθλητές & ο στρατιώτης)
* Δεκεμβρίου 2*** ...
Η διεθνούς φήμης βιολονίστα Countess Isabella Esterhazy,τελευταία κληρονόμος της γνωστής από την υπόθεση Dreyfuss οικογενείας ευγενών,εγκαταλείπει το νοσοκομείο γιά ν'αφήσει την τελευταία της πνοή στην πρώτη σειρά του Carnegie Hall,λίγο μετά την πρεμιέρα της βραβευμένης της μαθήτριας Lisa Da Vinci. Ολοκληρώνοντας μιά γεμάτη αυτοπεποίθηση παράσταση,η ανερχόμενη βιολονίστα εξαφανίστηκε μυστηριωδώς από το καμαρίνι της και βρέθηκε μετά από ώρες να περιφέρεται σε κατάσταση παραληρήματος στους διαδρόμους του ίδιου νοσοκομείου όπου και νοσηλεύεται εκτός κινδύνου.Στα χέρια της έσφιγγε επίμονα το βιολί με το οποίο έδωσε μιά λαμπρή ερμηνεία στο κονσέρτο σε Σι ύφεση μείζονα του Vivaldi.Αν και βρίσκεται στην αρχή της καριέρας της,το παίξιμό της χαρακτηρίζεται από αξιοσημείωτη καλλιτεχνική ωριμότητα...Το μυστηριώδες βιολί ξεχωρίζει από το κόκκινο βερνίκι που καλύπτει τη ράχη του.Εκτιμάται από ειδικούς και συλλέκτες πως πρόκειται γιά το χαμένο αδελφό του θρυλικού Mendelssohn Strad."
(από τους New York Times...)
(τα μουσικά λινκ βρίσκονται στον τομέα της Κλασσικής Μουσικής)
Εύχομαι Χρόνια Πολλά στους Νίκους(ιδιαίτερα στο Διαχειριστή της πολυκατοικίας,τον Κάπτεν ΝέΜο,το vet που δεν παύει να υπάρχει χορηγώντας την...κτηνιατρική μας στατιστική,το συνονόματο της Ελευθερίας...) και τις Νικολέτες και Καλές Γιορτές σε ολόκληρο τον κόσμο.
Όταν έρχονται τα σύννεφα
Όταν έρχονται τα σύννεφα,η μαυρίλα και η σιωπή ενώνονται μέσα στο κόκκινο δάκρυ της καρδιάς.Ένα ματωμένο σχοινί γεμάτο κόμπους...Στο βάθος του ορίζοντα ίδιες κόκκινες αποχρώσεις,σαν κύματα να προσκαλούν έναν ανήσυχο έφηβο να βουτήξει στη θάλασσα της ανυπαρξίας που όλα μαζί σχηματίζουν.Γυαλιστερό βερνίκι διαποτισμένο από ζεστό αίμα,σαστισμένα μυαλά που αντιδρούν στο μαζικό αντίκτυπο ενός συμβάντος εντάσσοντάς το ο καθένας στο ατομικό σύμπαν που έχει πλάσει,προκειμένου να υπερισχύσει η θαλπωρή της σκέψης ότι δε συνέβη στους ίδιους.Αφού όμως η συνύπαρξη των ατομικών εκλογικεύσεων διαμορφώνει το συλλογικό ασυνείδητο,αναρωτιέμαι πόσο εγωιστική πράξη θα ήταν να ξετυλίξω το κουβάρι,ιδιαίτερα όταν το Σύμπαν δεν πείθεται ότι υπάρχει κάτι γιά το οποίο να μην έχει προηγηθεί συνωμοσία σε κάποιο άλλο...
Κοντέσσα Εστερχάζυ
Από τον προθάλαμο της νοσοκομειακής σουίτας παρατηρώ την Κοντέσσα Εστερχάζυ καθώς ατενίζει τις τελευταίες αχτίδες του ηλιοβασιλέματος να ξεγλιστρούν ανάμεσα από τις περσίδες και τα σύννεφα,κυνηγημένες θαρείς από το ίδιο ανήμερο θεριό που παραφυλά γιά κείνη.Τι κρίμα που έμεινε απρόσιτη όσο ξεσήκωνε με τις περίτεχνες δοξαριές της όλες τις συναυλιακές αίθουσες του κόσμου.Ζωσμένη με το φωτοστέφανο της τέχνης έμοιαζε τότε ανίκητη και αγέρωχη σαν αθάνατο γλυπτό που όσο κι αν το θαύμαζε κανείς δεν είχε ν'αποκομίσει τίποτα αγγίζοντάς το.Η γνωριμία τη στιγμή που kείτεται ακόμα απόμακρη αλλά απογυμνωμένη από την πανοπλία της κρύβει κι αυτή μιά κάποια ικανοποίηση...Η προστατευόμενή της μαθήτρια από τα χρόνια της Σχολής έχει έλθει να την αποχαιρετήσει προτού πάει στη δική της πρεμιέρα το ίδιο βράδυ.Δε φαίνεται να με προσέχει,μαγεμένη από τα πορφυρένια παιχνιδίσματα του φωτός πάνω στη ράχη του Στραντιβάριους ακουμπισμένου δίπλα της,η μοναδική πιά συντροφιά της Κοντέσσας σε τούτο τον κόσμο.Άλλοτε απαγόρευε ρητά στους άλλους να το περιεργαστούν.Τώρα όμως με τρεμάμενα χέρια πιάνει το βιολί και το δοξάρι κάνοντας νόημα στη νέα γυναίκα να τη βοηθήσει σε μιά στερνή τρίλλια προτού το παραδώσει γιά πάντα στη δική της στοργική φροντίδα.
Η Παρθένα της γειτονιάς μου
Νιώθει άξαφνα την παλιά γνώριμη ικμάδα να επιστρέφει στα μέλη της λες και το βιολί με το δοξάρι απέκτησαν ολόδική τους ψυχή ολοκληρώνοντας τ'ακόρντα του Tartini.Έχει την εντύπωση πως βλέπει τη μορφή της πίσω από ένα φανταστικό καθρέπτη ν'ανακάθεται στο κρεβάτι χρησιμοποιώντας τα έσχατα απομεινάρια δύναμης που διέθετε γιά να της ακινητοποιήσει τα χέρια,με γουρλωμένα μάτια γεμάτα απορία και τρόμο.Όπως ξυπνά κανείς από εφιάλτη,με αστραπιαίες κινήσεις απελευθερώνεται από τη μέγγενη του γερασμένου κορμιού που αγωνίζεται να την κρατήσει.Απομακρύνεται σαν κυνηγημένη από τη σουίτα αδιαφορώντας γιά οτιδήποτε βρίσκεται στο δρόμο της.Άλλωστε η θέση της δεν είναι πιά εκεί.Ποτέ δεν ήταν.Η αποψινή και οι ερχόμενες παραστάσεις είναι ολόδικές της...Παρατηρεί φευγαλέα το χαμόγελό του νεανικού προσώπου να καθρεπτίζεται από τα δυνατά φώτα πριν τα γυάλινα φύλλα της κεντρικής εισόδου ανοίξουν διάπλατα προς την καινούρια ζωή.΄΄Αξίζει μιά προσευχή γιά την αιώνια συμφωνία της μειωμένης πέμπτης με την αυξημένη τέταρτη...΄΄ σκέφτεται διασχίζοντας το κατώφλι του παρακείμενου παρεκκλησιού.Σπρώχνει να διασπάσει τον κλοιό των ανθρώπων που φαίνεται να έχουν μαζευτεί αλαφιασμένοι γύρω από την εικόνα της Παναγίας.Σταυροκοπιέται σιγοψιθυρίζοντας λόγια ευγνωμοσύνης.Καθώς σκύβει να προσκυνήσει προσέχει την αντανάκλαση του νέου της αποκτήματος να χαράζεται από δύο αιμάτινα ρυάκια που κυλούν πίσω από το προστατευτικό τζάμι."Η Παναγιά που κλαίει...Η Παναγιά που κλαίει..." το επαναλαμβανόμενο ψέλισμα απ'όλες τις κατευθύνσεις της σφίγγει το λαιμό.
Βροχή
Η φωτιά στα άκρα της έχει αναζωπυρωθεί από τις νευρικές ώσεις που ξεχύνονται απελευθερωμένες βρίσκοντας στο διάβα τους μονοπάτια ακέραια.Η μυοπάθεια είχε κατασπαράξει κάτι περισσότερο από τη μουσική δεξιοτεχνία.Της είχε στερήσει τόσες μικρές απολαύσεις που οι άνθρωποι προσπερνούν ως δεδομένες.Τώρα όμως οι πολύβουες λεωφόροι ήταν ανοικτές,τα μέλη της ακμαία ξανά και κείνη μιά άγνωστη μορφή μεταξύ αγνώστων.Στάλες βροχής δροσίζουν το πρόσωπό της σε μιά απέλπιδα απόπειρα τ'ουρανού να ξεπλύνει την ύβρι που διαπράχτηκε.Πόσο αξίζει όμως να βασανίζεται από ενοχές που δεν της ανήκουν ολοκληρωτικά;Τα σιβυλλικά λόγια του Niccolo αντηχούσαν με τη φθορά του χρόνου στο νου της σαν προσπάθεια ν'αυξήσει το τεκμήριο της αξίας του κειμηλίου,ξεχρεώνοντας με δαύτο την οφειλή όταν φαλίρισε το Καζίνο στη Νίκαια:"Ο καταραμένος αδελφός του Mendelssohn Strad...Ένα μόνο πράγμα πρόσεχε...Δεν επιτρέπεται σε κανέναν να το χρησιμοποιεί εξόν από σένα.Πραγματοποιεί τις μύχιες επιθυμίες όσων βγάζουν μουσική από αυτό εφόσον είναι εναρμονισμένες.Ακόμα κι αν είσαι σίγουρη γιά τις δικές σου,είναι αδύνατον να σιγουρευτείς γιά τις κρυφούς πόθους των άλλων"...Όση λοιπόν ευθύνη είχε η ίδια επειδή ποθούσε το νεανικό σφρίγος της μαθητευόμενης που είχε όλη τη ζωή μπροστά,άλλη τόση βάραινε και την κάθε φιλόδοξη νέα σολίστ που ποθούσε διακαώς τη φήμη και την αναγνώριση της μέντορός της.Oι εμπλεκόμενοι ήταν που ελάμβαναν ενδόμυχα τις αποφάσεις.Το μόνο που έκανε το βιολί ήταν να ξεδιαλύνει την αμφιβολία από τις ψυχές τους.
Προσωπογραφία της μητέρας μου
"Tίποτα δεν αγγίζει εσένα,είσαι παιδί του Χρόνου και της Λήθης..." όσο και να μονολογούσε η μητέρα μου γιά να με συνεφέρει σε κάθε παιδική αταξία,δε μ'έκανε να λησμονήσω την αγάπη και τον αλτρουισμό που έτρεφε γιά τους ανθρώπους.Έχοντας ταξιδέψει με τις αποστολές του Ερυθρού Σταυρού σε όλες τις ταραγμένες γωνιές του πλανήτη,ευχόταν πάντα με όλη της την ψυχή να μπορούσε να γλιτώσει όσους υπέφεραν από τη φρίκη ανοίγοντάς τους έστω και μιά χαραμάδα ευτυχίας.Και το Σύμπαν την αφουγκράστηκε.Έκτοτε δεν άργησε ν'ανακαλύψει την ιδιαίτερη επίδραση που ασκούσε σε όσους πλησίαζε.Η ραγδαία έκκριση σεροτονίνης και L-δόπα στον εγκέφαλό τους διέκοπτε την ανατροφοδότηση στους υποδοχείς του φλοιού που ευθύνονταν γιά την εκδήλωση του άγχους και της απαισιοδοξίας.Μ'ένα θαυμαστό τρόπο λοιπόν τους έκανε να παραμερίζουν οποιαδήποτε θλίψη και φόβο τους βασάνιζαν.Ήμουν ο μοναδικός που μπορούσε ν'αντισταθεί στο άγγιγμά της.Ποτέ δεν της το αποκάλυψα,μάλλον όμως το ξερε καλά κρίνοντας από την έκφρασή της όταν πόζαρε κοιτώντας με σε κείνη την παλιά φωτογραφία...Σαν κβαντική παραδοξότητα μέσα σ'ένα χαρούμενο Σύμπαν...
Το Κονσέρτο
Παίζοντας τις διπλές νότες του Allegro η ματιά της περιπλανιέται αυτόματα στις πρώτες θέσεις.Γελούσε υποδόρια με τους μουσικοκριτικούς που θα εκθείαζαν άλλη μιά ΄΄ερμηνεία που ξαναγράφει τα μουσικά έργα΄΄.Δε μπορούσαν να γνωρίζουν ότι σε κάθε κονσέρτο έβαζε με τη φαντασία της στις πρώτες σειρές αγαπημένους του παρόντος και φαντάσματα του παρελθόντος,παίζοντας σα να ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά συνάμα.Όλοι τη συντρόφευαν κρίνοντας σιωπηρά τις νότες.Και η περιβόητη μαεστρία δεν έκρυβε παρά ένα μανιασμένο πάλεμα να σερβίρει τις τέλειες μουσικές φράσεις στους αμείλικτους κριτές που η ίδια προσκαλούσε,σαν ένας συγγραφέας που σβήνει και ξαναγράφει επίμονα ώσπου να εμφανίσει εκείνες τις φράσεις που θ'αξίζουν να κεραστούν στους αναγνώστες.Οι πρώτες θέσεις είναι κι απόψε γεμάτες εκτός από μία ακριβώς απέναντί της.Τα δάχτυλα στο μπράτσο του Strad οργώνουν τo Largo και με το νου φυλλομετρά τα πρόσωπα των θεατών.Niccolo,Leonardo,Antonio,Jascha,Yehudi,ο Herbert,o Enrico...ο Alfred όλοι παρόντες,μαζί τους και η κενή θέση να την περιπαίζει...Κι αφού δε μένει πιά κανείς στον κόσμο να καλέσει,ίσως να προορίζεται γιά την αξιότιμη...Κοντέσσα Εστερχάζυ μιά και ο εαυτός της κατοικεί πιά αλλού.Συγκεντρώνεται με ορμή στις υψηλές θέσεις κλείνοντας τα μάτια,σίγουρη πως θα καταφέρει την αυστηρή καθηγήτρια στη Masterclass του Juilliard να υλοποιηθεί μπροστά της άμα τα ξανανοίξει...Το Allegro φτάνει στη λύση του ολοκληρώνοντας το κονσέρτο.Στη θέση που περίμενε να δει τον παλιό της εαυτό βρίσκεται ένα νεαρό μελαχρινό αγόρι να χειροκροτεί χωρίς σταματημό.
Ο κ.Νολλ
To καμαρίνι έχει αδειάσει από κόσμο όταν χτυπά την πόρτα και μπαίνει μέσα χωρίς εκείνη να προλάβει να ρωτήσει ποιός είναι.Στο ένα χέρι κρατά μιά ανθοδέσμη με έντεκα λευκά τριαντάφυλλα κι ένα κόκκινο στη μέση.Δεν της αρέσει που βρίσκεται εκεί ολομόναχος μαζί της.΄΄Ήλθα εδώ επειδή με καλέσατε...΄΄ λέει μ'ένα ειρωνικό χαμόγελο ξεσηκωμένο λες από κάποιο φημισμένο πίνακα.΄΄Δεν είμαι διάσημη ακόμα κι εσύ είσαι πολύ νεαρός γιά να με ξέρεις...΄΄ απαντά ενοχλημένη από το θράσος του απρόσμενου επισκέπτη.΄΄Μα ούτε σεις δεν ξέρετε ποιά είστε αληθινά...Δε θα ταν κρίμα η άγνοια να νικήσει την εξιλέωση ακόμα μιά φορά;΄΄ απαντά προσφέροντας τα λουλούδια.Παρατηρεί το είδωλό του ξένου στον καθρέπτη να παίρνει το βιολί κάτω από τη μασχάλη και να τείνει το άλλο χέρι προς το δοξάρι ενόσω εκείνη διαβάζει το συνοδευτικό σημείωμα.Συγκεντρώνει κάθε ίνα της ύπαρξής της γιά να τον διώξει σκεπτόμενη πως είναι ανέτοιμη,πως σ'όλες τις πρότερες ζωές της υποσχόταν δίχως να τηρεί,όμως η θλιμμένη χλωμάδα του προσώπου του επαναφέρει τον κόμπο στο λαιμό της.΄΄Σπουδάζω βιολί...΄΄ προσθέτει ο νεαρός συνεσταλμένα ΄΄...κι ενδιαφέρομαι να τηρώ δίχως να υπόσχομαι...΄΄
Οι Δολοφόνοι
Ο ανεμοστρόβιλος που μας αγκαλιάζει αρπάζει ψυχές,αισθήματα,συνειδήσεις...Περίοικοι άλλοι σκυθρωποί και άλλοι κουνάνε το κεφάλι χωρίς να το πιστεύουν...παιδιά που ουρλιάζουν οργισμένα πάνω από το άψυχο σώμα...και στο κατόπι οι φωτιές να φλερτάρουν με όλα τα χρώματα της ίριδας.Στο μάτι του κυκλώνα δεν έχουμε πού να καταφύγουμε,ο κόσμος που μας τριγυρίζει κουβαλά παντού καταστροφή.Κάμερες έτοιμες να καταβροχθίσουν κάθε διαθέσιμο απόθεμα θλίψης και πανικού,ανδρείκελα που σπρώχνουν γιά την είδηση,το σχόλιο,το έπαθλο της γρηγορότερης ενημέρωσης.Ο Κύκλωπας που πάντα ανθρώπινο κρέας του μυρίζει,αφού ο κιμάς που κόβει καταναλώνεται και ξεχνιέται,αλλά η μηχανή παραμένει λαχταρώντας άπληστα την ερχόμενη παρτίδα.Τις σκηνές που διαδραματίστηκαν δεν τις είχα φέρει ποτέ στο νου μου όταν ευχόμουν να ένιωθαν και οι άλλοι την ταραχή που έπνιγα σε μιά γωνιά του.Καμιά μουσική δε θα ξανάφερνε πίσω το παιδί που έφυγε δίχως να προλάβει να βλάψει κανέναν,ούτε και θ'απέτρεπε το ξεχείλισμα της ψυχής όσων μένουν καθώς η τελευταία απογοήτευση ανασύρει μαζί της κι όλες τις προηγούμενες.Ένα τόσο δα ραγισματάκι στη γιορτινή βιτρίνα της ευδαιμονίας...Κι όμως,δεν είμαι ικανός να μισήσω τους δόλιους που τράβηξαν τη σκανδάλη ούτε και όσους μετρούν αμέριμνοι την άδολη ζωή τους σα να μην υπήρξα ποτέ.Δόθηκα στις παρορμήσεις που μέσα στο νεανικό ενθουσιασμό φαντάζουν τόσο επιτακτικές.Απαρνήθηκα όλα όσα υποβοηθούν το μικρόκοσμο του καθενός να περιστρέφεται ανέμελος,όχι όμως την ίδια τη ζωή και την ελπίδα...
Βραδυνή Επιστροφή
Στο μπράτσο του βιολιού τίποτα δεν έμοιαζε προδιαγεγραμμένο.Κάθε ερμηνεία ελευθέρωνε κι ένα ξεχωριστό ταξίδι εκεί πάνω.Λάτρευε να χαράζει καινούργιες ρότες δημιουργώντας μ'εκρηκτικά περάσματα του δοξαριού και τρίλλιες τα διάπυρα σχέδια ενός σύμπαντος που είχε γιά Θεό του μόνο την ίδια.Η τυφλή αφοσίωση στην τέχνη,κάποτε ιδανικό καταφύγιο μέσα στην αβεβαιότητα του κόσμου,δε διαφέρει πλέον και πολύ από πρόφαση γιά έγκλημα.Είναι στο χέρι της η επιδέξια διαφωνία του χρωστήρα να ολοκληρώσει τον κύκλο πάνω στον καμβά.Ο ζωγράφος δεν άντεξε να διορθώσει την απόκλιση αντικρίζοντας το έργο τελειωμένο.Αν προσπαθούσε εκείνη να τη διορθώσει μένοντας σ'ένα σώμα που δεν της ανήκει,παύει να είναι καλλιτέχνης.Γίνεται παντοτινά Δ ο λ ο φ ό ν ο ς και ο τόπος του εγκλήματος δεν αντέχει άλλους δολοφόνους...Πατώντας σαν τον κλέφτη γιά να μην την πάρουν είδηση οι νοσοκόμες υπηρεσίας,εισέρχεται στη σουίτα.Ο εαυτός της μοιάζει να κοιμάται πάνω στο κρεββάτι μ'ένα στωικό χαμόγελο στα χείλη.΄΄Καιρός να ξανατσεκάρουμε τις επιθυμίες μας...΄΄ ψιθυρίζει στο αυτί η νεαρή γυναίκα βγάζοντας το κόκκινο βιολί από τη θήκη του.
Χορεύοντας με τη σκιά μου
Αφήνομαι να με αγκαλιάσει η σκιά από ΄΄μηδέν΄΄ και ΄΄ένα΄΄ σε ξέφρενα ταξίδια στον ωκεανό του διαδικτύου.Γεννήθηκε αμελητέα παρέκκλιση των κοσμικών νόμων,απαραίτητη από το ξεκίνημα του Χρόνου γιά την εξασφάλιση της ισορροπίας στα ταραγμένα Σύμπαντα.Κατέφυγε στη φαντασία των ανθρώπων,από τον ψίθυρο του ανέμου στο τιθάσσεμα των φθόγγων,τις αποκλίσεις της πένας,του χρωστήρα,της σμίλης και του ηλεκτρομαγνητισμού,εναλάσσοντας διαρκώς τις καταστάσεις στις οποίες μεταβαίνει...Σπουδή της οι άνθρωποι να έχουν αίσθηση ελευθερίας γιά τις πράξεις τους,δίχως να καταλαβαίνουν ακριβώς τι είναι και πότε βρέθηκε ανάμεσά τους.Μόνο με ελεύθερες επιλογές γεννιούνται παράλληλα σύμπαντα τα οποία κατοικούμε σαν εξιλεωμένοι Άγγελοι αντί γιά στοιχειά.Τότε ξέρει πως τίποτε δε θα ναι πιά το ίδιο και φεύγει σα να μην υπήρξε ποτέ,αφήνοντας μονάχα ένα παντοτινό χαμόγελο στη συνείδησή μας.Η γνωριμία με τη Λήθη είναι πάντα θέμα...Χρόνου.
Αντί επιλόγου (οι αθλητές & ο στρατιώτης)
* Δεκεμβρίου 2*** ...
Η διεθνούς φήμης βιολονίστα Countess Isabella Esterhazy,τελευταία κληρονόμος της γνωστής από την υπόθεση Dreyfuss οικογενείας ευγενών,εγκαταλείπει το νοσοκομείο γιά ν'αφήσει την τελευταία της πνοή στην πρώτη σειρά του Carnegie Hall,λίγο μετά την πρεμιέρα της βραβευμένης της μαθήτριας Lisa Da Vinci. Ολοκληρώνοντας μιά γεμάτη αυτοπεποίθηση παράσταση,η ανερχόμενη βιολονίστα εξαφανίστηκε μυστηριωδώς από το καμαρίνι της και βρέθηκε μετά από ώρες να περιφέρεται σε κατάσταση παραληρήματος στους διαδρόμους του ίδιου νοσοκομείου όπου και νοσηλεύεται εκτός κινδύνου.Στα χέρια της έσφιγγε επίμονα το βιολί με το οποίο έδωσε μιά λαμπρή ερμηνεία στο κονσέρτο σε Σι ύφεση μείζονα του Vivaldi.Αν και βρίσκεται στην αρχή της καριέρας της,το παίξιμό της χαρακτηρίζεται από αξιοσημείωτη καλλιτεχνική ωριμότητα...Το μυστηριώδες βιολί ξεχωρίζει από το κόκκινο βερνίκι που καλύπτει τη ράχη του.Εκτιμάται από ειδικούς και συλλέκτες πως πρόκειται γιά το χαμένο αδελφό του θρυλικού Mendelssohn Strad."
(από τους New York Times...)
(τα μουσικά λινκ βρίσκονται στον τομέα της Κλασσικής Μουσικής)
Εύχομαι Χρόνια Πολλά στους Νίκους(ιδιαίτερα στο Διαχειριστή της πολυκατοικίας,τον Κάπτεν ΝέΜο,το vet που δεν παύει να υπάρχει χορηγώντας την...κτηνιατρική μας στατιστική,το συνονόματο της Ελευθερίας...) και τις Νικολέτες και Καλές Γιορτές σε ολόκληρο τον κόσμο.
