Υποθέτω, ότι οι ιθύνοντες των δισκογραφικών εταιριών, στις μεταξύ τους συσκέψεις και συζητήσεις απορούν για την ύπαρξη της πειρατείας, ή έστω τη χρεώνουν σε τσαμπατζήδες, που θέλουν να έχουν πρόσβαση σε πνευματικά έργα τα οποία δεν πλήρωσαν. Θα σκέφτονται μάλιστα, ότι έχουν βγάλει και ωραία κολπάκια που αποτρέπουν την πειρατεία.
Ένα από αυτά, τελευταίας σχετικά σοδιάς, είναι και η επαναβίωση του βινυλίου. Πουλάς ένα δίσκο βινυλίου σε κάποιον οπισθοδρομικό ή χομπίστα, και για μπόνους του δίνεις και ένα κουπόνι για να κατεβάσει τα ίδια τραγούδια σε ψηφιακή μορφή από το ίντερνετ.
Ένας εξ αυτών είναι και ο πατέρας μου που αγόρασε έναν τέτοιο δίσκο του John Mayall. Αφού τον χάρηκε στην αναλογική του μορφή, είπε να τον κατεβάσει και σε ψηφιακή μορφή. Του λέω εγώ
- Γιατί ασχολείσαι, θες να σου κατεβάσω ολόκληρη τη δισκογραφία του;
- Όχι μωρέ, αφού μου το δίνουν νόμιμα, γιατί να μην το πάρω έτσι;
- Άντε καλά, θα στο κάνω
Συμπληρώνω μια ολόκληρη φόρμα με προσωπικά στοιχεία, πατάω τον κωδικό και έρχεται η πρώτη κρυάδα: Τα τραγούδια τα κατεβάζεις ένα ένα, κάνοντας δεξί κλικ και "αποθήκευση στόχου ως". Σκέφτομαι "είκοσι τραγούδια, οι ηλίθιοι δε σκέφτηκαν να τα έχουν όλα μαζί; Τέσπα, ας το κάνω για το μπαμπάκα μου".
Κατεβαίνει το πρώτο, πάω να κατεβάσω το δεύτερο, τσακ, δε μπορεί να συνδεθεί με το σέρβερ. Ξανά μετά από ένα λεπτό, το ίδιο. Μετά από κάνα δεκάλεπτο, ξαναδοκιμάζω και παίρνει μπρος και το δεύτερο κομμάτι. Συνεχιζω για το τρίτο. Τα ίδια. Και τώρα, λίγη ώρα μετά, μου βγάζει ένα παράθυρο ασφαλούς σύνδεσης, όπου ζητάει username και password! Τα οποία φυσικά πουθενά δε συμπλήρωσα!
Αλλά αυτό που με βασανίζει είναι άλλο: Υποτίθεται ότι όλη αυτή η εμπειρία ήθελε να μου αποδείξει τι ακριβώς; Ότι το να κατεβάζεις τραγούδια από το ίντερνετ νόμιμα, είναι εύκολο; Προτιμητέο; Βολικό; Γιατί εγώ άλλο κατάλαβα:
Εγώ κατάλαβα το πόσο βλάκας είμαι που άκουσα το πατέρα μου και δεν το κατέβασα παράνομα: Με δύο κλικ, αρκετά λιγότερα από όσα έκανα μεχρι εδώ, τώρα αντι δυο τραγουδιων θα είχα κατεβάσει ολόκληρη τη δισκογραφία!
Ένα από αυτά, τελευταίας σχετικά σοδιάς, είναι και η επαναβίωση του βινυλίου. Πουλάς ένα δίσκο βινυλίου σε κάποιον οπισθοδρομικό ή χομπίστα, και για μπόνους του δίνεις και ένα κουπόνι για να κατεβάσει τα ίδια τραγούδια σε ψηφιακή μορφή από το ίντερνετ.
Ένας εξ αυτών είναι και ο πατέρας μου που αγόρασε έναν τέτοιο δίσκο του John Mayall. Αφού τον χάρηκε στην αναλογική του μορφή, είπε να τον κατεβάσει και σε ψηφιακή μορφή. Του λέω εγώ
- Γιατί ασχολείσαι, θες να σου κατεβάσω ολόκληρη τη δισκογραφία του;
- Όχι μωρέ, αφού μου το δίνουν νόμιμα, γιατί να μην το πάρω έτσι;
- Άντε καλά, θα στο κάνω
Συμπληρώνω μια ολόκληρη φόρμα με προσωπικά στοιχεία, πατάω τον κωδικό και έρχεται η πρώτη κρυάδα: Τα τραγούδια τα κατεβάζεις ένα ένα, κάνοντας δεξί κλικ και "αποθήκευση στόχου ως". Σκέφτομαι "είκοσι τραγούδια, οι ηλίθιοι δε σκέφτηκαν να τα έχουν όλα μαζί; Τέσπα, ας το κάνω για το μπαμπάκα μου".
Κατεβαίνει το πρώτο, πάω να κατεβάσω το δεύτερο, τσακ, δε μπορεί να συνδεθεί με το σέρβερ. Ξανά μετά από ένα λεπτό, το ίδιο. Μετά από κάνα δεκάλεπτο, ξαναδοκιμάζω και παίρνει μπρος και το δεύτερο κομμάτι. Συνεχιζω για το τρίτο. Τα ίδια. Και τώρα, λίγη ώρα μετά, μου βγάζει ένα παράθυρο ασφαλούς σύνδεσης, όπου ζητάει username και password! Τα οποία φυσικά πουθενά δε συμπλήρωσα!
Αλλά αυτό που με βασανίζει είναι άλλο: Υποτίθεται ότι όλη αυτή η εμπειρία ήθελε να μου αποδείξει τι ακριβώς; Ότι το να κατεβάζεις τραγούδια από το ίντερνετ νόμιμα, είναι εύκολο; Προτιμητέο; Βολικό; Γιατί εγώ άλλο κατάλαβα:
Εγώ κατάλαβα το πόσο βλάκας είμαι που άκουσα το πατέρα μου και δεν το κατέβασα παράνομα: Με δύο κλικ, αρκετά λιγότερα από όσα έκανα μεχρι εδώ, τώρα αντι δυο τραγουδιων θα είχα κατεβάσει ολόκληρη τη δισκογραφία!
