Από τα πρώτα γερμανικά power metal συγκροτήματα, οι Rage συνεργάστηκαν το 1997 με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Πράγας σε διασκευές/επανεκτελέσεις τραγουδιών τους. Από αυτή τη συνεργασία προέκυψε το album "Lingua Mortis" από το οποίο "κόλλησα" (από τότε) με το "All this time". Εάν δεν με απατά η μνήμη, όλες οι συνεργασίες metal συκροτημάτων με ορχήστρες έπονται αυτού του album, οπότε, θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι το "Lingua Mortis" έθεσε τις βάσεις για μια εξέλιξη στη μουσική. Μόνο και μόνο για αυτό, πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να απουσιάζει από τη δισκοθήκη κανενός μουσικόφιλου.
Rage and the Symphonic Orchestra Prague - All this time
Υ.Γ.: ...και μια προσωπική ιστορία: Όταν προωτοκυκλοφόρησε το album και ξεκίνησα να το ακούω ανελλιπώς, έτυχε μια φορά να έρθει στο σπίτι μου ένας από τους αδερφούς του πατέρα μου. Ο συγκεκριμένος είναι το μουσικό ταλέντο της οικογένειας, με ολοκληρωμένες σπουδές σε πιάνο, τύμπανα, κιθάρα και μπουζούκι, θεωρία της μουσικής (αρμονία, σύνθεση, φούγκα, αντίστιξη) αυτοδίδακτος σαξοφωνίστας και γενικά ο άνθρωπος ζει κι αναπνέει για και με τη μουσική. Κάτοχος δισκοθήκης με πολύ ευρύ φάσμα (από Commodores, Michael Bolton και Billy Cobham μέχρι Judas Priest, Black Sabbath και Pink Floyd) και στερεοφωνικού αξιώσεων, μπαίνοντας στο σπίτι, κοντοστάθηκε για να ακούσει αυτό που έπαιζε το στερεοφωνικό του αδερφού του κι άκουγε ο δηλωμένος κι αμετανόητος heavy metalάς ανηψιός του. "Ρε συ" μου λέει "αυτό είναι καλό! Τι είναι; Για να δω!" μου λέει ενθουσιασμένος και μου "βουτάει" το cd από τα χέρια! Ρίχνει μια ματιά στο εξώφυλλο, μετά στο οπισθόφυλλο και μου λέει "ΟΚ, κατάσχεται! Έλα από το σπίτι σε μια εβδομάδα να το πάρεις!" και μένω "ξερός"! Μέχρι εκείνη τη στιγμή, εκείνος ο άνθρωπος είχε υπάρξει τρόπον τινά ο "μυητής" μου στον κόσμο του βινυλίου και της καλής μουσικής (άσχετα εάν εγώ τότε δεν "άκουγα") και μου δάνειζε δίσκους για να ακούσω σπίτι μου. Έτρεφα απέραντο σεβασμό για τον ίδιο και τώρα του δάνειζα εγώ δίσκο μου! Ουάου! Στη σκέψη και μόνο, "φούσκωνα" σαν το αρσενικό παγώνι σε περίοδο αναπαραγωγής, χαχαχαχα!
Σε μία εβδομάδα, πάω στο σπίτι του, εάν ισόγειο διαμέρισμα, για να πάρω το cd και επί της ευκαιρίας να δανείστω 1-2 δίσκους του. Ο θείος, μία εβδομάδα μετά ήταν ακόμα κατενθουσιασμένος! "Δεν άντεξα" μου λέει, "πήγα μέχρι το New Wave* και το πήρα κι εγώ. Δεν έχει βγει από το cd player από τότε κι όταν έρχεται κάποιος στο σπίτι για επίσκεψη, το βάζω να παίζει και καταλήγει να μην φεύγει εάν δεν τελειώσει όλο το cd!" κατέληξε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! "Μπράβο ρε" μου λέει "πολύ καλή επιλογή, μπράβο! Σκέψου ότι χτες το απόγευμα που είχα "χώσει" λίγο παραπάνω ένταση στο στερεοφωνικό, άκουσα χτυπήματα στην πόρτα. ""Ω, ρε πούστη σκέφτηκα, θα φάω παρατήρηση τώρα"". Χαμηλώνω την ένταση, ανοίγω την πόρτα και βλέπω μπροστά μου το ζευγάρι του 1ου ορόφου και πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη μου λένε: ""1ον γιατί χαμήλωσες τη μουσική και 2ον ποιο είναι αυτό το ΓΑΜΑΤΟ album;;;"" Τελικά, έκατσαν και το ακούσαμε μαζί κι από ότι μου είπαν μετά από κάποιες μέρες αγόρασαν κι αυτοί το cd!" κι ολοκλήρωσε την περιγραφή του με ένα pat in the back, σημάδι level up της εκτίμησής του για μένα.
Στο δρόμο για το σπίτι μου, 'ενιωθα ότι περπατούσα στα σύννεφα και το μόνο που έκανα ήταν να σιγοψιθυρίζω μελωδίες του album. Εννοείται ότι το άκουσα μόλις έφτασα σπίτι! Με τα χρόνια, "μπήκαν" άλλοι δίσκοι σε προτεραιότητα, σε κάποια στιγμή το cd "θάφτηκε" κάτω από άλλα κι έμεινε εκεί. Χτες που έκανα μια μικρή τακτοποίηση/ξεκαθάρισμα, το βρήκα μπροστά μου. Μαντέψτε τι ακούω αυτή τη στιγμή...
*δισκάδικο στην οδό Λαρίσσης στους Αμπελόκηπους, long gone .