"Ρωμανός Διογένης" - ΥΕΝΕΔ.

[VIDEOMIX]

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ
Ο μύθος της μεγάλης μάχης:

Παρά τα όσα έχουν γραφεί, το Ματζικέρτ μπορεί να ονομασθεί μεγάλη εκστρατεία, αλλά όχι και μεγάλη μάχη: οι Τούρκοι απέφευγαν διαρκώς την συμπλοκή, παρασύροντας τον Ρωμανό σε μία άκαρπη καταδίωξη. Η φυγή προεκλήθη εξαιτίας της λανθασμένης κατανόησης της μοιραίας διαταγής του Ρωμανού και την προδοσία του Δούκα. Κατόπιν αυτών ελάχιστοι παρέμειναν στο πεδίο της μάχης για να πολεμήσουν. Ακόμα όμως κι αν ο Αυτοκράτορας δεν είχε προδοθεί από τους στρατηγούς του, ήταν αμφίβολο αν θα επετύγχανε την ολοκληρωτική νίκη που επεδίωκε. Οι Τούρκοι θα κατέφευγαν στην ασφάλεια των δύσβατων περιοχών τους, όπως ακριβώς είχαν πράξει και κατά την πρώτη φάση της μάχης. Έτσι η περίφημη μάχη του Ματζικέρτ θα είχε καταλήξει σαν μία μεθοριακή αψιμαχία.

Ακόμη και οι απώλειες των δύο αντιπάλων ήταν μικρές. Αν και δεν υπάρχουν αναφορές επί τούτου, μπορεί ωστόσο, να γίνει μία πρόχειρη εκτίμηση βάσει των γεγονότων.

· Οι 20.000 άνδρες του Ταρχανιώτης και του Ουρσέλιου εγκατέλειψαν το Χλιάτ, χωρίς να εμπλακούν σε μάχη.

· Οι 5.000 της οπισθοφυλακής του Δούκα διέφυγαν ουσιαστικά άθικτοι.

· Ένα απόσπασμα περίπου 1.000 Κουμάνων μισθοφόρων, είχε αποσκιρτήσει μία μέρα πριν τη μάχη.

· Η δεξιά πτέρυγα του Αλυάτη, κατά το μεγαλύτερο μέρος, ετράπη σε φυγή.



Οι απώλειες έπληξαν το κέντρο του Ρωμανού και το μεγαλύτερο μέρος της αριστερής πτέρυγας, άρα ένας αριθμός 10.000 νεκρών και αιχμαλώτων θα ήταν λογικός. Εάν σε αυτόν τον αριθμό προστεθούν και οι απώλειες των σωμάτων του Βασιλάκιου και του Βρυέννιου, κατά τις συμπλοκές της 25ης Αυγούστου, καταλήγουμε σε ένα σύνολο 11.000 ανδρών από μία αρχική δύναμη 50.000. Οι Τουρκικές απώλειες δεν πρέπει να υπερέβαιναν τις 3-4.000.

Παρά την υποβάθμιση που είχε υποστεί ο αυτοκρατορικός στρατός, εξακολουθούσε να αποτελεί μία αξιόμαχη δύναμη, ποιοτικά ανώτερη των Τούρκων. Οι Σελτζούκοι δεν είχαν ισχυρή πολιτική δομή, ήταν απείθαρχοι, διαιρεμένοι σε νομαδικές φυλές και συχνά δεν αναγνώριζαν εξουσία. Αν μετά τον θάνατο του Βασίλειου Β΄ οι Αυτοκράτορες είχαν φροντίσει να διατηρήσουν το επίπεδο του στρατού, τότε ο καινοφανής τουρκικός κίνδυνος θα είχε εξαλειφθεί πριν την γέννησή του. Στα χρόνια που επακολούθησαν την ήττα του Ματζικέρτ, ο βυζαντινός στρατός απέδειξε επανειλημμένα την ικανότητά του να κατανικά τον σελτζουκικό στρατό, ο οποίος εξάλλου, υπολειπόταν έναντι του αραβικού, τον οποίο η Αυτοκρατορία είχε συντρίψει στην Μικρά Ασία.

 

[VIDEOMIX]

Ο μύθος των στρατηγικών σφαλμάτων:



Αν και πολλοί ιστορικοί ασχολήθηκαν με την μεγαλύτερη τραγωδία του Μεσαιωνικού Ελληνισμού, οι περισσότεροι απέτυχαν να αγγίξουν την αλήθεια. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί ξένοι και Έλληνες ιστορικοί αναλυτές, οι οποίοι επιρρίπτουν την ευθύνη της ήττας στον Ρωμανό, αποσιωπώντας ή αφήνοντας ασχολίαστη την σωρεία των εθνοπροδοσιών της πολιτικής εξουσίας. Οι πρώτοι το πράττουν εσκεμμένα, πρόθυμοι να μειώσουν το κλέος της Ελληνικής Μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας. Οι δεύτεροι, επειδή δεν θέλουν να αναταράσσουν τα νερά του ανθελληνικού κατεστημένου που διέπει την σύγχρονη ιστορία. Και κάποιοι τρίτοι, επειδή απλά αντιγράφουν τους προηγούμενους δύο. Αν και το κυριότερο στρατηγικό σφάλμα του Ρωμανού στο πεδίο της μάχης ήταν η σχεδόν ανύπαρκτη πληροφόρηση περί των κινήσεων του Σουλτάνου, εκείνο που του αποδίδουν οι επικριτές του είναι συνήθως, η διαίρεση του στρατεύματος σε δύο σώματα, μεταξύ του Χλιάτ και Ματζικέρτ. Η ενέργεια αυτή όμως, ήταν ορθότατη: κατ’ αυτόν τον τρόπο κτυπούσε αμφότερες τις εχθρικές θέσεις, ενώ ταυτόχρονα αφαιρούσε από τον αντίπαλο τη δυνατότητα αποστολής ενισχύσεων από το Χλιάτ στο Ματζικέρτ και αντίστροφα. Τέλος, ακόμα και αν η κατηγορία αυτή ευσταθεί κατά τον οποιονδήποτε τρόπο, ο παρών συγγραφέας δεν γνωρίζει κανέναν στρατηγό της παγκόσμιας ιστορίας ο οποίος να οδεύει προς το πεδίο της μάχης προδομένος από το σύνολο της πολιτικής εξουσίας και τους τρεις από τους πέντε διοικητές του, και παρόλα αυτά να διατηρεί την παραμικρή πιθανότητα επιτυχίας στη μάχη.

 

[VIDEOMIX]

ΑΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΙΑΣΟ


Ο πιο αγαπητός μαθητής τού Μιχαήλ Ψελλού, ο Μιχαήλ Ζ΄ Δούκας, ήταν ο τελευταίος της σειράς των ανίκανων Αυτοκρατόρων οι οποίοι βασίλευσαν από το 1025 έως το 1079. Σύμφωνα με τις κολακευτικές προτροπές και επιταγές του πρώτου, ασχολήθηκε περισσότερο με την ποίηση και την φιλοσοφία, παρά με τις κρατικές υποθέσεις. Παρόλα αυτά, κάποια μέρα, αποφάσισε να τον απομακρύνει από το παλάτι προς χάριν κάποιου άλλου λόγιου. Ο Ψελλός απομονώθηκε σε κάποιο μοναστήρι και πέθανε το 1078, αγνοημένος από όλους και εκδιωγμένος για πάντα από το περιβάλλον της εξουσίας το οποίο αποτελούσε το οξυγόνο που τον διατηρούσε ζωντανό – ίσως η πιό αρμόζουσα τιμωρία για έναν άνθρωπο σαν αυτόν. Διακατεχόμενος από ένα κρυφό σύμπλεγμα ανωτερότητας, περιφρονώντας κατά βάθος, κάθε μορφή εξουσίας, ο μηχανορράφος φιλόσοφος, κατηγόρησε όλους τους Αυτοκράτορες της εποχής του ως υπεύθυνους για την καταστροφή της Αυτοκρατορίας. Ο ίδιος φυσικά, δεν συμπεριέλαβε ποτέ τον εαυτό του ανάμεσα στους υπεύθυνους, παρότι όλοι υπήρξαν εκούσια ή ακούσια όργανα της δαιμόνιας χειραγωγίας του. Η προδοσία του Ρωμανού υπήρξε το μεγαλύτερο «επίτευγμα» της ζωής του, αν και μερικοί θεωρούν την χρονογραφία του...

Η Ευδοκία έζησε άλλα 25 χρόνια, αφοσιωμένη μόνο στα γράμματα και την ποίηση. Ο Ιωάννης Δούκας άσκησε την εξουσία πίσω από τον θρόνο του ανεψιού του, και γιού της Ευδοκίας, Μιχαήλ Ζ΄. Κάποια στιγμή όμως, ελλείψει άλλων στρατηγών, στάλθηκε να πολεμήσει τους Τούρκους. Ηττήθηκε στη μάχη, αιχμαλωτίστηκε και απελευθερώθηκε. Μόλις επέστρεψε εκάρη μοναχός και διατήρησε την παρασκηνιακή εξουσία ακόμη και με την νέα του ιδιότητα, μέχρι το τέλος της βασιλείας του ανεψιού του. Το 1078 ο στρατηγός Νικηφόρος Βοτανειάτης, επαναστάτησε εναντίον του Μιχαήλ Ζ΄ Δούκα και ανακηρύχθηκε Αυτοκράτωρ, αλλά θα βασίλευε ελάχιστα. Ο αχώριστος σύντροφος και συμπολεμιστής του Ρωμανού, Νικηφόρος Βασιλάκιος, παρέμεινε πάντοτε αμετανόητος και πιστός στο όραμά του. Το ίδιο έτος επαναστάτησε κατά του Βοτανειάτη, αλλά νικήθηκε από τον Αλέξιο Κομνηνό και είχε το ίδιο τέλος με τον Ρωμανό: τυφλώθηκε και πέθανε αφανής.

Ο Αλπ Αρσλάν πέθανε το 1072, λίγους μήνες μετά τον Ρωμανό. Κατά ειρωνική σύμπτωση, αιτία του θανάτου του ήταν η υπεροψία και η βαναυσότητά του, ελαττώματα για τα οποία είχε κατακρίνει τον Ρωμανό. Με απώτερο σκοπό την συνένωση ολόκληρου του μουσουλμανικού κόσμου, επέκτεινε τα σύνορα της νεοσύστατης αυτοκρατορίας του προς το Τουρκεστάν, την κοιτίδα των προγόνων του. Στην πορεία του καθυπέταξε πόλεις και πολιόρκησε οχυρά. Το φρούριο του Μπαρζάμ, υπερασπιζόμενο από τον ακατάβλητο Χωράσμιο Ιρανό Γιουσούφ Κοτουάλ, προέβαλε σθεναρή αντίσταση. Όταν τελικά κατελήφθη, ο Κοτουάλ οδηγήθηκε αιχμάλωτος μπροστά στον Σουλτάνο. Ο ένας χρόνος που είχε περάσει από την νίκη του στο Ματζικέρτ είχε σβήσει εύκολα από το μυαλό του τα λόγια του περί «…συγχώρεσης προς τους κακούς». Μόλις αντίκρισε τον αιχμάλωτο αντίπαλό του, διέταξε να βασανιστεί μέχρι θανάτου. Οργισμένος ο Κοτουάλ, χωρίς να έχει πλέον τίποτα να χάσει, πέρα από έναν αργό, μαρτυρικό θάνατο, προσέβαλε κατάμουτρα τον Σουλτάνο, αποκαλώντας τον δειλό. Ο πάντοτε γενναίος Αλπ Αρσλάν, διέταξε τους φρουρούς να τον απελευθερώσουν για να αναμετρηθούν μόνοι τους. Ο Κοτουάλ τράβηξε ένα μαχαίρι και όρμησε μανιασμένος κατά του Σουλτάνου. Ο Αλπ Αρσλάν όμως, ήταν ένας από τους δεινότερους τοξότες της εποχής του. Με αξιοθαύμαστη ταχύτητα έβαλε ένα βέλος στη χορδή του τόξου του. Την στιγμή που το χέρι του απελευθέρωνε την χορδή, το πόδι του γλίστρησε. Το βέλος αστόχησε για ελάχιστα εκατοστά και την επόμενη στιγμή ο Κοτουάλ κάρφωνε το μαχαίρι του στο στήθος του. Τέσσερις ημέρες αργότερα ο νικητής του Ματζικέρτ θα υπέκυπτε στο μοιραίο τραύμα του. Ήταν 42 χρονών και είχε βασιλεύσει επί 10 χρόνια. Συνειδητοποιώντας ότι είχε τιμωρηθεί για την υπεροψία του, διέταξε να γραφή στον τάφο του η ακόλουθη επιγραφή:

«Όλοι εσείς που είδατε το μεγαλείο του Αλπ Αρσλάν να αγγίζει τα ουράνια, δείτε το τώρα να μετατρέπεται σε σκόνη».

 

[VIDEOMIX]

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ



1. Alfred Friendly “The Dreadful Day, the Battle of Manzikert 1071”, University Press of Virginia, 1982.

2. Toumanoff, C. “The Background to Mantzikert”, International Congress of Byzantine Studies, London, 1967.

3. John Julius Norwich “Byzantium, The Apogee”, Penguin Books, 1993

4. K. Παπαρρηγόπουλου «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», Εκδόσεις Αλέξανδρος.

5. Μιχαήλ Ατταλειάτης «Ιστορία», Εκδόσεις Κανάκη 1997.

6. Μιχαήλ Ψελλός «Χρονογραφία», Εκδόσεις Κανάκη 1996.

7. Κώστα Κυριαζή «Ρωμανός Δ΄Διογένης», Εστία 1974.

8. John Haldon “The Byzantine Wars”, Tempus Publishing, 2001.

9. Νίκος Τσάγγας “Μαντζικέρτ, Η Αρχή του Τέλους του Μεσαιωνικού Ελληνισμού”, Εκδόσεις Γκοβόστη.

10. Ian Heath & Angus McBride “Byzantine Armies 886-1118”, Osprey Publishing, 1979.

11. Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, εκδόσεις Καπόπουλος, Αθήνα 1991.