Μελίδης Μιχάλης
Πρόεδρος ΕΒΒΕ
- Μηνύματα
- 31.128
- Reaction score
- 30.734
Ο λόγος για έναν νεαρό περίπου 23 με 25 ετών που εισέβαλε ξαφνικά στο μαγαζί μου και μου ζήτησε πολύ ευγενικά να του δώσω ένα ευρώ "για να φάει"
Είναι η συνηθισμένη δικαιολογία που προβάλουν όσοι είναι ναρκομανείς θέλοντας να προκαλέσουν τον οίκτο μας και ψάχνουν κανένα λεφτό για την δόση τους.
Στα ΚΤΕΛ όλοι ζητάνε ένα ευρώ για να πάρουν εισιτήριο για το λεωφορείο για να πάνε στο χωριό.
Του λέω: "θέλεις ένα πιτόγυρο σπέσιαλ πολύ νόστιμο και χορταστικό;"
Και μου λέει: "δεν μου το δίνεις σε λεφτά να πάρω εγώ από δικό μου μαγαζί;"
Τέλος πάντων καταλαβαίνετε τώρα.
Του είπα ότι δεν του δίνω λεφτά, αλλά αν θέλει πιτόγυρο ευχαρίστως. Αλλά δεν τον δέχτηκε.
Έκανα μια μικρή κουβέντα μαζί του και αφού κέρδισα την εμπιστοσύνη του, μου είπε κάποια πράγματα.
Είναι μπλεγμένος από τα 16 του και αυτή τη στιγμή είναι άστεγος, οι γονείς του τον έδιωξαν από το σπίτι.
Αναγκαζόταν και τους έκλεβε στα κρυφά την σύνταξη και τα πήγαινε στους γύφτους του Δενδροποτάμου και έπαιρνε την "πρώτη ύλη"
Δεν τον ένοιαζε τίποτα εκτός απ΄αυτό και ακόμη έτσι είναι.
Έκλεψε από το σπίτι του ότι μπορούσε για να τα πουλήσει, χρυσαφικά, οικοσκευές, την πιστωτική κάρτα,
Πήγε και μερικούς μήνες για νοσηλεία σε ειδικό ίδρυμα αλλά τσάμπα χρόνος και έξοδα.
Κοιμάται σε όποιο εγκαταλειμμένο σπίτι ή κτίριο βρει ή σε παγκάκι, πάρκο και αλλάζει τακτικά "διεύθυνση κατοικίας".
Επιδερμίδα σαν μουσαμάς, μάτια θολά, κενό βλέμμα, αδιαφορία για τα πάντα, αδύνατος, ρακένδυτος, γενικά να τον κλαίνε οι ρέγγες.
Το όνομά του Χρήστος, έχει μια αδερφή μεγαλύτερη που τον φροντίζει κάπου κάπου.
Το μέλλον του αβέβαιο προς μοιραίο.
Μ΄έκανε εντύπωση όμως ένα πράγμα:
Έχει πλήρη επίγνωση των πράξεών του, καταλαβαίνει πολύ καλά τι κάνει και που μπορεί να φτάσει (καταλήξει), αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει με τίποτα.
Σαν το τσιγάρο που όλοι ξέρουν τι κακό κάνει και όλοι το καπνίζουν χωρίς να μπορούν όχι να το κόψουν, αλλά ούτε να το ελαττώσουν.
Με την ευκαιρία να παραθέσω και μερικά που βρήκα στο δίκτυο.
http://www.kamikaze.gr/2012/12/blog-post_8213.html
Και μια φωτο του πασίγνωστου "πιτσιρικά" γνωστού από τις ταινίες "Μόνος στο σπίτι" που κι αυτός δεν ξέφυγε από την μάστιγα των ναρκωτικών, αλλά ακόμη ζει.
Όπως δεν ξέφυγαν και πέθαναν π.χ. ο Ρίβερ Φοίνιξ και o Μπραντ Ρένφρο που πέθαναν νωρίς παρά την πολλά υποσχόμενη καριέρα που είχαν.
Μα τι πράμα είναι αυτό ρε γμτ. Τι εξάρτηση, τι κόλλημα. Τι μπίζνα.
Τι παγκόσμια μάστιγα, τι κυκλώματα, τι διακίνηση, τι χρήμα.
Άλλοι μπλέκουν επειδή το ήθελαν και άλλοι χωρίς να το ξέρουν ή χωρίς να το καταλάβουν.
Όλοι όμως είχαν την επιλογή τους.
Από τη μια λες "καλά να πάθεις που ήθελες να κάνεις τον μάγκα".
Από την άλλη είναι να τους λυπάσαι.
Προσωπικά λυπάμαι μόνο τους γονείς τους.
Κατά την γνώμη μου όσοι κατάφεραν να ξεφύγουν απ΄αυτά τα σκ@τά, αξίζουν τον σεβασμό μας.
Είναι ήρωες. Δυστυχώς όμως είναι μικρό το ποσοστό.
Είναι η συνηθισμένη δικαιολογία που προβάλουν όσοι είναι ναρκομανείς θέλοντας να προκαλέσουν τον οίκτο μας και ψάχνουν κανένα λεφτό για την δόση τους.
Στα ΚΤΕΛ όλοι ζητάνε ένα ευρώ για να πάρουν εισιτήριο για το λεωφορείο για να πάνε στο χωριό.
Του λέω: "θέλεις ένα πιτόγυρο σπέσιαλ πολύ νόστιμο και χορταστικό;"
Και μου λέει: "δεν μου το δίνεις σε λεφτά να πάρω εγώ από δικό μου μαγαζί;"
Τέλος πάντων καταλαβαίνετε τώρα.
Του είπα ότι δεν του δίνω λεφτά, αλλά αν θέλει πιτόγυρο ευχαρίστως. Αλλά δεν τον δέχτηκε.
Έκανα μια μικρή κουβέντα μαζί του και αφού κέρδισα την εμπιστοσύνη του, μου είπε κάποια πράγματα.
Είναι μπλεγμένος από τα 16 του και αυτή τη στιγμή είναι άστεγος, οι γονείς του τον έδιωξαν από το σπίτι.
Αναγκαζόταν και τους έκλεβε στα κρυφά την σύνταξη και τα πήγαινε στους γύφτους του Δενδροποτάμου και έπαιρνε την "πρώτη ύλη"
Δεν τον ένοιαζε τίποτα εκτός απ΄αυτό και ακόμη έτσι είναι.
Έκλεψε από το σπίτι του ότι μπορούσε για να τα πουλήσει, χρυσαφικά, οικοσκευές, την πιστωτική κάρτα,
Πήγε και μερικούς μήνες για νοσηλεία σε ειδικό ίδρυμα αλλά τσάμπα χρόνος και έξοδα.
Κοιμάται σε όποιο εγκαταλειμμένο σπίτι ή κτίριο βρει ή σε παγκάκι, πάρκο και αλλάζει τακτικά "διεύθυνση κατοικίας".
Επιδερμίδα σαν μουσαμάς, μάτια θολά, κενό βλέμμα, αδιαφορία για τα πάντα, αδύνατος, ρακένδυτος, γενικά να τον κλαίνε οι ρέγγες.
Το όνομά του Χρήστος, έχει μια αδερφή μεγαλύτερη που τον φροντίζει κάπου κάπου.
Το μέλλον του αβέβαιο προς μοιραίο.
Μ΄έκανε εντύπωση όμως ένα πράγμα:
Έχει πλήρη επίγνωση των πράξεών του, καταλαβαίνει πολύ καλά τι κάνει και που μπορεί να φτάσει (καταλήξει), αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει με τίποτα.
Σαν το τσιγάρο που όλοι ξέρουν τι κακό κάνει και όλοι το καπνίζουν χωρίς να μπορούν όχι να το κόψουν, αλλά ούτε να το ελαττώσουν.
Με την ευκαιρία να παραθέσω και μερικά που βρήκα στο δίκτυο.
http://www.kamikaze.gr/2012/12/blog-post_8213.html
Και μια φωτο του πασίγνωστου "πιτσιρικά" γνωστού από τις ταινίες "Μόνος στο σπίτι" που κι αυτός δεν ξέφυγε από την μάστιγα των ναρκωτικών, αλλά ακόμη ζει.
Όπως δεν ξέφυγαν και πέθαναν π.χ. ο Ρίβερ Φοίνιξ και o Μπραντ Ρένφρο που πέθαναν νωρίς παρά την πολλά υποσχόμενη καριέρα που είχαν.
Μα τι πράμα είναι αυτό ρε γμτ. Τι εξάρτηση, τι κόλλημα. Τι μπίζνα.
Τι παγκόσμια μάστιγα, τι κυκλώματα, τι διακίνηση, τι χρήμα.
Άλλοι μπλέκουν επειδή το ήθελαν και άλλοι χωρίς να το ξέρουν ή χωρίς να το καταλάβουν.
Όλοι όμως είχαν την επιλογή τους.
Από τη μια λες "καλά να πάθεις που ήθελες να κάνεις τον μάγκα".
Από την άλλη είναι να τους λυπάσαι.
Προσωπικά λυπάμαι μόνο τους γονείς τους.
Κατά την γνώμη μου όσοι κατάφεραν να ξεφύγουν απ΄αυτά τα σκ@τά, αξίζουν τον σεβασμό μας.
Είναι ήρωες. Δυστυχώς όμως είναι μικρό το ποσοστό.
