O καλος ο μυλος ολα ταλεθει , ο χορτατος τον πεινασμενο δεν πιστευει, ο πεινασμενος γαιδαρος ξυλιες δε λογαριαζει, επεσε ο λυκος στα'ντερα,η πεινα καστρα πολεμα και καστρα παραδιδει να πω κιαλλα ;
Το ξεκίνησα και με διέκοψαν. Αλλά θα το δω.Είναι 2-3 μέρες που έβαλα να δω αυτή την ταινία:
Και ακόμα τη σκέφτομαι. Όταν τη διάλεξα περίμενα να δω ακόμα μια Netflix μετριότητα απλά για να περάσει η ώρα. Έλα όμως που αυτό που ένιωσα είχα χρόνια (χωρίς υπερβολή) να το νιώσω με ταινία.
Προειδοποίηση: οι περισσότεροι θα τη βρουν βαρετή και "κουλτουριάρικη". Δεν πειράζει, δεν είναι όλα για όλους. Το λέω αυτό εγώ που δεν είμαι σε καμία περίπτωση "σινεφίλ" ή κουλτουριάρης.
Το εκπληκτικό με αυτή την ταινία είναι πως είναι (φαινομενικά) πάναπλη σε όλα. Στη σκηνοθεσία, στο σενάριο, στα πάντα. Ακόμα και η ερμηνεία του πρωταγωνιστή, αν και εκπληκτική, δεν έχει "φανφάρες" ή εξάρσεις.
Η ιστορία, είναι η ζωή ενός ασήμαντου και απλού ανθρώπου, ενός ανθρώπου όπως (δισ)εκατομμύρια άλλοι που πέρασαν και που δεν θα γράψει για αυτούς ποτέ κανένα βιβλίο, ούτε θα θυμάται κανείς την ιστορία τους.
Οι προβληματισμοί και τα διλήμματα που θέτει (για το νόημα της ζωής, για τη φύση, για την πρόοδο, για την απώλεια, για τη σοφία κλπ.) απλώς "εμφανίζονται". Δεν τα κατασκευάζει μέσα από κάποια περίπλοκη πλοκή, δεν τα μεγαλοποιεί, δεν παίρνει θέση, δεν ηθικολογεί. Απλά παρουσιάζει, από διάφορες πλευρές. Και όποιος θέλει, συμπεραίνει ό,τι θέλει και νιώθει όπως θέλει.
Και πως γίνεται τελικά όλο αυτό το "τίποτα" να σε κάνει να νιώθεις τόσο πολλά και τόσο βαθιά πράγματα (που δεν τα λες και ευχάριστα, προειδοποιώ); Έλα ντε. Μάλλον ακριβώς επειδή είναι έτσι. Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι εντυπωσιακό.
Για όσους δεν τους τρόμαξαν τα disclaimers: Προτείνεται.
