Τι μου λείπει?...

[Dimitris Doc]

Απάντηση: Re: Τι μου λείπει?...

1) Η μακαριότητα με την οποία απορροφούσα τη μουσική όταν ήμουν μικρός ή ακόμα και έφηβος όπου σημειωτέον τα ηχητικά συστήματα που υπήρχαν στο σπίτι ήταν της πλάκας σε σχέση με τα αυτά που έχω σήμερα.

2) Η έκσταση που ένιωθα από την κολοσσιάια διαφορά που άκουγα περνώντας σταδιακά από ένα τραντζiστοράκι σε ένα μονοφωνικό κασετόφωνο κι απο κει σε ένα καραπλαστικό stereo - combo με μικρά ομοαξονικά full range μεγάφωνα.

3) Η στιγμή που με άφησε ο πατέρας να παίζω με ένα μπομπινόφωνο - ενισχυτή της SONY με ηχεία (υπάρχει ακόμα και δουλεύει...) που στις ταινίες του κουβαλούσε θησαυρούς μουσικούς ελληνικούς και ξένους μοντέρνους και κλασσικούς. Κι εκείνα τα μαγικά Vuμετρα... Και η μεγάλη αποκάλυψη -ανακάλυψη όταν είδα πως πάνω σε αυτό το μηχάνημα μπορούσα να συνδέσω και άλλες πηγές. Οταν σύνδεσα με πενταπολικό βίσμα το μονοφωνικό μου κασετόφωνο στο μηχάνημα αυτό ένιωσα βασιλιάς...

4) Η απόλυτη ηδονή όταν το '87 είχα πλέον ένα ολόκληρο (και διόλου φτηνό) σύστημα από ξεχωριστές μονάδες (ολοκληρωμένος πικαπ tuner διπλό κασσετόφωνο ηχεία και καλώδια ηχείων supra!!!) MONO για μένα ως δώρο για την εισαγωγή μου στο Πανεπιστήμιο.

5) Σήμερα απλά θέλω να δοκιμάσω την τύχη μου με ένα λαμπάτο προενισχυτή. Δεν πιστεύω πως θα ξαναβρώ τη μακαριότητα του παρελθόντος στην ακρόαση της μουσικής. Ισως γιατί αυτή η μακαριότητα σήμερα επιτυγχάνεται μόνο με πλήρη αναισθησία ή λοβοτομή.

:bravo: :bravo: :bravo:
( Ακριβώς έτσι είναι . Οταν είχα μαζέψει τις 120 δρχ που κόστιζε ένας δίσκος εκείνα τα χρόνια , και την επομένη επρόκειτο να πάω να τον αγοράσω -αφού επί μεγάλο διάστημα τον είχα σταμπαρισμένο - ξυπνούσα από τα μαύρα χαράματα από την αγωνία και την ευχαρίστηση κι ας επρόκειτο να τον ακούσω στο μονοφωνικό Grundich έπιπλο που είχαμε , τότε , σπίτι . Σάμπως ήξερα και τον καλύτερο ήχο τότε ; )

 

[archbish]

Re: Απάντηση: Re: Τι μου λείπει?...

:bravo: :bravo: :bravo:
( Ακριβώς έτσι είναι . Οταν είχα μαζέψει τις 120 δρχ που κόστιζε ένας δίσκος εκείνα τα χρόνια , και την επομένη επρόκειτο να πάω να τον αγοράσω -αφού επί μεγάλο διάστημα τον είχα σταμπαρισμένο - ξυπνούσα από τα μαύρα χαράματα από την αγωνία και την ευχαρίστηση κι ας επρόκειτο να τον ακούσω στο μονοφωνικό Grundich έπιπλο που είχαμε , τότε , σπίτι . Σάμπως ήξερα και τον καλύτερο ήχο τότε ; )

Τι μου θύμισες πάλι... Συγκέντρωνα χαρτζηλίκια, δώρα, και ένα ελάχιστο μπάτζετ από την μάνα για ρούχα και γυρνούσα σπίτι με ένα φτηνό μαύρο παντελόνι ένα μαύρο πουκάμισο και τα υπόλοιπα βινύλια. Μετά τα αράδιαζα και τα έλιωνα το ένα πίσω από το άλλο... Και μετά πάλι από την αρχή... Μεγάλες στιγμές!

Και όταν κάποια στιγμή νύχτωνε και η μουσική έπρεπε να κλείσει, τι έκανε ο μαστροχαλαστής? Ξεπάστρεψα ένα παιχνίδι walkie talkie, του έβγαλα τα μεγαφωνάκια και τα εφάρμοσα με μονωτική σε μια κρεμάστρα (απ αυτές τις σιδερένιες που είναι εύκαμπτες) στην οποία είχα δώσει (στο περίπου) το σχήμα του κεφαλιού μου, ώστε να τα χρησιμοποιώ ως ακουστικά! Φυσικά τα καλώδια γυμνά έμπαιναν στις τρυπίτσες ενός πενταπολικού βίσματος και σφήνωναν με οδοντογλυφίδες...

 

[Γιώργος(MAC)Αναμουρλίδης]

Αχχ,παλιές καλές εποχές,εποχές της αθωώτητας,που μαζεύαμε το χαρτζηλίκη δραχμούλα δραχμούλα και το κάναμε βινύλια...:cool_4:
Πηγαίναμε απο σπίτι σε σπίτι φίλων ,όποιων βέβαια είχαν πικάπ και ακούγαμε τις καινούργιες μας μουσικές επιλογές.:happy_2:
Ενω σήμερα,έχουμε φθάσει να μην ευχαριστιόμαστε με τίποτα.:mad_3:

 

[Tidal__]

Και στα 17 μου ερωτευόμουν πιο πολυ τι να κανουμε τωρα?
Επισης την πρωτη φορα που εφαγα παστιτσιο μου αρεσε πιο πολυ, τωρα το εχω συνηθίσει......

 

[Γιώργος(MAC)Αναμουρλίδης]

Mαταιότης ματαιοτήτων,τα πάντα ματαιότης....:happy_9:

 

[Tidal__]

χαχαχαχαχα...ωραιος george.....

 

[Nick Arvanitakis]

Δεν θα γινετε ποτε χαιενταδες!!!
Εσεις ακουτε μουσικη και οχι μηχανηματα.

 

[Γιώργος(MAC)Αναμουρλίδης]

Γειά σου Νίκο dj της καλής εποχής...:happy_2: