Πριν λίγες ημέρες, στις 29 Μαρτίου, συμπληρώσαμε 88 ημέρες στο 2022 και, για πρώτη φορά στη χώρα μας εορτάσθηκε η Παγκόσμια Ημέρα Πιάνου, στη βάση ότι το Grand Piano έχει 88 πλήκτρα (52 λευκά και 36 μαύρα), αν και τουλάχιστον το Bösendorfer Grand 290 Imperial έχει 97!
Το γεγονός μας το θύμισε ο καλός μας φίλος thva, ο οποίος ανέφερε ότι κάποιο αφιέρωμα θα έπρεπε να υπάρξει για το πλέον σημαίνον όργανο στην Κλασική (και όχι μόνον) Μουσική.
Ως εκ τούτου, ανοίγω αυτό το νήμα, καθόσον το θέμα αυτό είναι απέραντο και, σίγουρα, έστω τα ολίγιστα μέλη που ενδιαφέρονται για την Κλασική Μουσική θα ήθελαν να συμβάλουν με τυχόν αναρτήσεις τους στην πληρέστερη για την περίπτωση κάλυψη του όλου ζητήματος και, πιθανότατα, να υπάρξει μια ενδιαφέρουσα ανταλλαγή πληροφοριών και απόψεων.
Το Πιάνο, πριν φθάσει στη σημερινή Grand μορφή του πέρασε από αρκετά εξελικτικά στάδια, ξεκινώντας με τα πρώτα Fortepiano του Ιταλού κατασκευαστή Cristofori (γύρω στο 1720). Στη συνέχεια, το Φορτεπιάνο εξελίχθηκε σε ένα πιο "δυνατό" και πλούσιο σε ήχο όργανο από τον Γερμανό Silbermann (το Φορτεπιάνο της εποχής του J.S. Bach), για να φθάσουμε στα πιο εξελιγμένα της εποχής των Haydn και Mozart από τους Αυστριακούς Stein και κυρίως εκείνα του Anton Walter αλλά και της Nannette Streicher. Στην εποχή των Beethoven και Schubert τα όργανα αυτά αποκτούν περισσότερα πλήκτρα και pedals. Οι πλέον φημισμένοι κατασκευαστές είναι ο Σκωτσέζος John Broadwood και ο Αυστρο-Γερμανός Conrad Graf.
Στην καθαρά Ρομαντική περίοδο οι Γάλλοι Pleyel & Erard βελτιώνουν ακόμη περισσότερο τον ήχο και τον μηχανισμό του οργάνου. Συνθέτες σαν τον Chopin και τον Liszt τα χρησιμοποιούν αυτά τα όργανα για τις εξαίσιες και λίαν απαιτητικές για το όργανο συνθέσεις τους. Σταδιακά η Γερμανό-Αμερικανική εταιρεία Steinway (ιδρυθείσα το 1853), η Αυστριακή Bösendorfer, η Γερμανική Blüthner (και αυτή ιδρυθείσα το 1853) ανέπτυξαν αυτό που γνωρίζουμε ως το σύγχρονο Grand Piano. Στον παρελθόντα αιώνα, η Ιταλική εταιρεία Fazioli και η Ιαπωνέζικη Yamaha Corporation αποτελούν από τους κορυφαίους κατασκευαστές σύγχρονων Πιάνων. Από τους πλέον σημαντικούς νεώτερους κατασκευαστές πολύ ενδιαφέρον (και επιλεγμένο από αρκετούς σύγχρονους πιανίστες) είναι και το Straight Strung Concert Grand του Βέλγου Chris Maene (με 90 πλήκτρα!).
Το πιάνο ως το πλέον αξιοποιήσιμο και εύχρηστο πολυφωνικό όργανο τιμήθηκε σχεδόν από κάθε συνθέτη, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ήτοι με έργα για το όργανο σόλο, με έργα Μουσικής Δωματίου με πιάνο (Τρίο, Κουαρτέτα, Κουιντέτα και σπανιότερα σε Σεξτέτα ή και Σεπτέτα) και Κοντσέρτα για Πιάνο και Ορχήστρα (Δωματίου ή Συμφωνική).
Κάθε ακροατής γνήσια ενδιαφερόμενος για το όργανο αυτό, θα πρέπει να εντρυφήσει στα έργα συνθετών, όπως οι Domenico Scarlatti, J.S. Bach, C.P.E. Bach, Haydn, Mozart, Beethoven, Schubert, Mendelssohn, Schumann, Chopin, Brahms, Liszt, Rachmaninov, Prokofiev, Shostakovich, Debussy, Faure, Ravel & Messiaen, για να αναφέρω μόνον μερικούς από τους πλέον σημαντικούς.
Ως προς τα έργα...εκεί θα χαθούμε στον απέραντο πλούτο που υπάρχει στη διάθεσή μας. Πάντως, η "βίβλος" κάθε πιανίστα θεωρείται το "Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο" του J.S. Bach, ενώ γενικά η πιανιστική Μουσική του εν λόγω συνθέτη έχει αναφερθεί από αρκετούς σολίστες του οργάνου ως το..."καθημερινό φαγητό" τους. Επίσης, ο απέραντος πλούτος που απλόχερα μας προσφέρει ο D. Scarlatti στις 555 εκπληκτικές Σονάτες του αποτελούν ένα άλλο must (π.χ. οι πανέμορφες Κ. 87 & 380).
O σοβαρά ενδιαφερόμενος ακροατής οφείλει να γνωρίσει, σε κάποιο βαθμό, το πολυσχιδές και λίαν πρωτότυπο έργο του C.P.E. Bach (π.χ. η ελεύθερη Φαντασία σε φα διέση ελάσσονα).
Οι Σονάτες για Πιάνο (και όχι μόνον) των Haydn (π.χ. οι Παραλλαγές σε φα ελάσσονα), Mozart (π.χ. η Σονάτα σε λα ελάσσονα ή η Φαντασία σε ντο ελάσσονα), Beethoven (π.χ. η Σονάτα σε Σι ύφεση Μείζονα, γνωστή ως "Hammerklavier)" & Schubert (π.χ. Φαντασία σε Ντο Μείζονα, γνωστή ως "Wanderer") αποτελούν ένα άλλο τεράστιο πλούσιο "βασίλειο" μουσικής τελειότητας, ευφάνταστης ανάπτυξης, τέλειας φόρμας και εξαίρετης μουσικότητας.
Πιάνο χωρίς έργα των συνθετών και σπουδαίων σολίστ του οργάνου, όπως οι Chopin, Liszt και Rachmaninov, δεν έχει κανένα νόημα.
Για όσους φθάσουν στον παρελθόντα αιώνα, ορισμένες από τις κορυφαίες συνθέσεις των Debussy, Ravel και Shostakovich είναι εξαιρετικά διαφωτιστικές και λίαν ικανοποιητικές.
Ως προς τους ερμηνευτές, ο συνεπής στο να εντρυφήσει στις μεγάλες ερμηνείες των έργων για το όργανο αυτό ακροατής οφείλει να ακούσει ενδελεχώς τους μεγάλους "κλασικούς" πλέον σολίστες, όπως ο Sviatoslav Richter, o Vl. Horowitz, o Ε. Gilels, ο W. Kempf, για να αναφέρω μόνον μερικούς για τους οποίους υπάρχουν αρκετές πολύ ικανοποιητικές παραγωγές . Στη συνέχεια, υπάρχει ένας τεράστιος πλούτος επιφανών αλλά και αφανών νεώτερων πιανιστών, όπου κανείς μπορεί να βρει...diamonds among the dross!
Σε επόμενη ανάρτηση και ανάλογα με το όποιο ενδιαφέρον υπάρξει μπορούμε να αναφερθούμε σε συγκεκριμένες παραγωγές, νέες ή παλαιότερες, από την πληθώρα που υπάρχει σε ηχογραφημένο υλικό.
Το γεγονός μας το θύμισε ο καλός μας φίλος thva, ο οποίος ανέφερε ότι κάποιο αφιέρωμα θα έπρεπε να υπάρξει για το πλέον σημαίνον όργανο στην Κλασική (και όχι μόνον) Μουσική.
Ως εκ τούτου, ανοίγω αυτό το νήμα, καθόσον το θέμα αυτό είναι απέραντο και, σίγουρα, έστω τα ολίγιστα μέλη που ενδιαφέρονται για την Κλασική Μουσική θα ήθελαν να συμβάλουν με τυχόν αναρτήσεις τους στην πληρέστερη για την περίπτωση κάλυψη του όλου ζητήματος και, πιθανότατα, να υπάρξει μια ενδιαφέρουσα ανταλλαγή πληροφοριών και απόψεων.
Το Πιάνο, πριν φθάσει στη σημερινή Grand μορφή του πέρασε από αρκετά εξελικτικά στάδια, ξεκινώντας με τα πρώτα Fortepiano του Ιταλού κατασκευαστή Cristofori (γύρω στο 1720). Στη συνέχεια, το Φορτεπιάνο εξελίχθηκε σε ένα πιο "δυνατό" και πλούσιο σε ήχο όργανο από τον Γερμανό Silbermann (το Φορτεπιάνο της εποχής του J.S. Bach), για να φθάσουμε στα πιο εξελιγμένα της εποχής των Haydn και Mozart από τους Αυστριακούς Stein και κυρίως εκείνα του Anton Walter αλλά και της Nannette Streicher. Στην εποχή των Beethoven και Schubert τα όργανα αυτά αποκτούν περισσότερα πλήκτρα και pedals. Οι πλέον φημισμένοι κατασκευαστές είναι ο Σκωτσέζος John Broadwood και ο Αυστρο-Γερμανός Conrad Graf.
Στην καθαρά Ρομαντική περίοδο οι Γάλλοι Pleyel & Erard βελτιώνουν ακόμη περισσότερο τον ήχο και τον μηχανισμό του οργάνου. Συνθέτες σαν τον Chopin και τον Liszt τα χρησιμοποιούν αυτά τα όργανα για τις εξαίσιες και λίαν απαιτητικές για το όργανο συνθέσεις τους. Σταδιακά η Γερμανό-Αμερικανική εταιρεία Steinway (ιδρυθείσα το 1853), η Αυστριακή Bösendorfer, η Γερμανική Blüthner (και αυτή ιδρυθείσα το 1853) ανέπτυξαν αυτό που γνωρίζουμε ως το σύγχρονο Grand Piano. Στον παρελθόντα αιώνα, η Ιταλική εταιρεία Fazioli και η Ιαπωνέζικη Yamaha Corporation αποτελούν από τους κορυφαίους κατασκευαστές σύγχρονων Πιάνων. Από τους πλέον σημαντικούς νεώτερους κατασκευαστές πολύ ενδιαφέρον (και επιλεγμένο από αρκετούς σύγχρονους πιανίστες) είναι και το Straight Strung Concert Grand του Βέλγου Chris Maene (με 90 πλήκτρα!).
Το πιάνο ως το πλέον αξιοποιήσιμο και εύχρηστο πολυφωνικό όργανο τιμήθηκε σχεδόν από κάθε συνθέτη, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ήτοι με έργα για το όργανο σόλο, με έργα Μουσικής Δωματίου με πιάνο (Τρίο, Κουαρτέτα, Κουιντέτα και σπανιότερα σε Σεξτέτα ή και Σεπτέτα) και Κοντσέρτα για Πιάνο και Ορχήστρα (Δωματίου ή Συμφωνική).
Κάθε ακροατής γνήσια ενδιαφερόμενος για το όργανο αυτό, θα πρέπει να εντρυφήσει στα έργα συνθετών, όπως οι Domenico Scarlatti, J.S. Bach, C.P.E. Bach, Haydn, Mozart, Beethoven, Schubert, Mendelssohn, Schumann, Chopin, Brahms, Liszt, Rachmaninov, Prokofiev, Shostakovich, Debussy, Faure, Ravel & Messiaen, για να αναφέρω μόνον μερικούς από τους πλέον σημαντικούς.
Ως προς τα έργα...εκεί θα χαθούμε στον απέραντο πλούτο που υπάρχει στη διάθεσή μας. Πάντως, η "βίβλος" κάθε πιανίστα θεωρείται το "Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο" του J.S. Bach, ενώ γενικά η πιανιστική Μουσική του εν λόγω συνθέτη έχει αναφερθεί από αρκετούς σολίστες του οργάνου ως το..."καθημερινό φαγητό" τους. Επίσης, ο απέραντος πλούτος που απλόχερα μας προσφέρει ο D. Scarlatti στις 555 εκπληκτικές Σονάτες του αποτελούν ένα άλλο must (π.χ. οι πανέμορφες Κ. 87 & 380).
O σοβαρά ενδιαφερόμενος ακροατής οφείλει να γνωρίσει, σε κάποιο βαθμό, το πολυσχιδές και λίαν πρωτότυπο έργο του C.P.E. Bach (π.χ. η ελεύθερη Φαντασία σε φα διέση ελάσσονα).
Οι Σονάτες για Πιάνο (και όχι μόνον) των Haydn (π.χ. οι Παραλλαγές σε φα ελάσσονα), Mozart (π.χ. η Σονάτα σε λα ελάσσονα ή η Φαντασία σε ντο ελάσσονα), Beethoven (π.χ. η Σονάτα σε Σι ύφεση Μείζονα, γνωστή ως "Hammerklavier)" & Schubert (π.χ. Φαντασία σε Ντο Μείζονα, γνωστή ως "Wanderer") αποτελούν ένα άλλο τεράστιο πλούσιο "βασίλειο" μουσικής τελειότητας, ευφάνταστης ανάπτυξης, τέλειας φόρμας και εξαίρετης μουσικότητας.
Πιάνο χωρίς έργα των συνθετών και σπουδαίων σολίστ του οργάνου, όπως οι Chopin, Liszt και Rachmaninov, δεν έχει κανένα νόημα.
Για όσους φθάσουν στον παρελθόντα αιώνα, ορισμένες από τις κορυφαίες συνθέσεις των Debussy, Ravel και Shostakovich είναι εξαιρετικά διαφωτιστικές και λίαν ικανοποιητικές.
Ως προς τους ερμηνευτές, ο συνεπής στο να εντρυφήσει στις μεγάλες ερμηνείες των έργων για το όργανο αυτό ακροατής οφείλει να ακούσει ενδελεχώς τους μεγάλους "κλασικούς" πλέον σολίστες, όπως ο Sviatoslav Richter, o Vl. Horowitz, o Ε. Gilels, ο W. Kempf, για να αναφέρω μόνον μερικούς για τους οποίους υπάρχουν αρκετές πολύ ικανοποιητικές παραγωγές . Στη συνέχεια, υπάρχει ένας τεράστιος πλούτος επιφανών αλλά και αφανών νεώτερων πιανιστών, όπου κανείς μπορεί να βρει...diamonds among the dross!
Σε επόμενη ανάρτηση και ανάλογα με το όποιο ενδιαφέρον υπάρξει μπορούμε να αναφερθούμε σε συγκεκριμένες παραγωγές, νέες ή παλαιότερες, από την πληθώρα που υπάρχει σε ηχογραφημένο υλικό.
