- Μηνύματα
- 28.176
- Reaction score
- 50
Φλάνδρα - Flandres (2006)
Σινεφίλ
Σκηνοθεσία: Μπρουνό Ντιμόν
Ερμηνεία: Σαμιέλ Μπουαντέν, Αντελαΐντ Λερού, Ανρί Κρετέλ.
Η «Φλάνδρα» είναι μια ανορθόδοξη ως προς την κλιμάκωσή της ερωτική ιστορία, η οποία απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες τον περασμένο Μάιο. Ο δημιουργός της, ο Γάλλος Μπρουνό Ντιμόν («29 Φοίνικες»), κινηματογραφεί τον άνθρωπο καθοδηγούμενο από ένστικτα, με εικόνες γυμνές από συναισθήματα και με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι που βιώνει τον έρωτα βασανιστικά, σαν βιασμό.
Η «Φλάνδρα» αρχίζει και τελειώνει στην ομώνυμη περιοχή στα σύνορα Γαλλίας και Βελγίου, όπου έλαβαν χώρα μερικές από τις πιο άγριες μάχες κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στο μεσοδιάστημα, η προσχηματική ιστορία την οποία αφηγείται ο Ντιμόν εκτυλίσσεται σε μια έρημο της Μέσης Ανατολής(
όπου διαδραματίζεται ένας απροσδιόριστος πόλεμος.
Στο ξεκίνημα βλέπουμε τον εικοσιπεντάχρονο Ντεμεστέρ (Σαμιέλ Μπουαντέν) να οργώνει με το τρακτέρ του τη γη της υγρής και μουντής Φλάνδρας και στη συνέχεια να κάνει έρωτα (ψυχρά, σαν να βιάζει) με την παιδική φίλη του Μπαρμπέρ (Αντελαΐντ Λερού) στις παρυφές του χωραφιού.
Η Μπαρμπέρ έχει πάντα την πρωτοβουλία των κινήσεων στο βουβό ερωτικό παιχνίδι της με τον Ντεμεστέρ. Ο δε Ντεμεστέρ είναι ερωτευμένος μαζί της, αλλά δεν βρίσκει ανάλογη ανταπόκριση. Εγκλωβισμένος σε ένα συναισθηματικό τέλμα, κατατάσσεται μισθοφόρος στον στρατό και φεύγει για τον πόλεμο μαζί με φίλους του.
Αίφνης, η «Φλάνδρα» αλλάζει. Η έρημος με τις έντονες αποχρώσεις της κάτω από το σκληρό φως του ήλιου δημιουργεί δυνατό κοντράστ με ό,τι προηγήθηκε και γίνεται σκηνικό μιας πολεμικής περιπέτειας «αντονιονικού» τύπου. Ο Ντιμόν αναπαριστά τη βαρβαρότητα του πολέμου με ωμό, σχεδόν σοκαριστικό τρόπο σε κάποιες σκηνές, αλλά ο πραγματικός στόχος του είναι το υπαρξιακό κενό που βιώνει ο ήρωάς του.
Ο Ντεμεστέρ μοιάζει με έκπτωτο από τον παράδεισο που αναζητάει μια ταυτότητα ζώντας μια περιπέτεια, η οποία κορυφώνεται με τη σκηνή του ομαδικού βιασμού μιας γυναίκας από αυτόν και τους συμπολεμιστές του. Παράλληλα, στη Φλάνδρα η Μπαρμπέρ γίνεται ηρωίδα ενός ψυχολογικού δράματος όταν ο πατέρας της την κλείνει σε μια ψυχιατρική κλινική, γιατί η τυφλή ερωτική επιθυμία της θεωρείται αρρώστια.
Ο Ντιμόν οδηγεί και τους δύο ηρωές του βαθιά μέσα σε έναν εφιάλτη, έχοντας άριστη αίσθηση της συμμετρίας και των χρωματικών αντιθέσεων όταν καδράρει. Στο τέλος γίνεται γενναιόδωρος μαζί τους, καθώς ο επίλογος της «Φλάνδρας» και για τους δύο μοιάζει με ξύπνημα από ένα κακό όνειρο.
Οι ρυθμοί του είναι αργοί και εσωτερικοί και ο ρεαλισμός του σκληρός, όταν η κάμερα πλησιάζει είτε την ανθρώπινη σάρκα είτε τη γη, που είναι ο τρίτος μεγάλος πρωταγωνιστής της ταινίας. Η φωτογραφία του Ιβ Καπ είναι εξαιρετική.
Απο την καθημερινη και το Δημητρη Μπουρα.
Σινεφίλ
Σκηνοθεσία: Μπρουνό Ντιμόν
Ερμηνεία: Σαμιέλ Μπουαντέν, Αντελαΐντ Λερού, Ανρί Κρετέλ.
Η «Φλάνδρα» είναι μια ανορθόδοξη ως προς την κλιμάκωσή της ερωτική ιστορία, η οποία απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες τον περασμένο Μάιο. Ο δημιουργός της, ο Γάλλος Μπρουνό Ντιμόν («29 Φοίνικες»), κινηματογραφεί τον άνθρωπο καθοδηγούμενο από ένστικτα, με εικόνες γυμνές από συναισθήματα και με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι που βιώνει τον έρωτα βασανιστικά, σαν βιασμό.
Η «Φλάνδρα» αρχίζει και τελειώνει στην ομώνυμη περιοχή στα σύνορα Γαλλίας και Βελγίου, όπου έλαβαν χώρα μερικές από τις πιο άγριες μάχες κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στο μεσοδιάστημα, η προσχηματική ιστορία την οποία αφηγείται ο Ντιμόν εκτυλίσσεται σε μια έρημο της Μέσης Ανατολής(
όπου διαδραματίζεται ένας απροσδιόριστος πόλεμος.Στο ξεκίνημα βλέπουμε τον εικοσιπεντάχρονο Ντεμεστέρ (Σαμιέλ Μπουαντέν) να οργώνει με το τρακτέρ του τη γη της υγρής και μουντής Φλάνδρας και στη συνέχεια να κάνει έρωτα (ψυχρά, σαν να βιάζει) με την παιδική φίλη του Μπαρμπέρ (Αντελαΐντ Λερού) στις παρυφές του χωραφιού.
Η Μπαρμπέρ έχει πάντα την πρωτοβουλία των κινήσεων στο βουβό ερωτικό παιχνίδι της με τον Ντεμεστέρ. Ο δε Ντεμεστέρ είναι ερωτευμένος μαζί της, αλλά δεν βρίσκει ανάλογη ανταπόκριση. Εγκλωβισμένος σε ένα συναισθηματικό τέλμα, κατατάσσεται μισθοφόρος στον στρατό και φεύγει για τον πόλεμο μαζί με φίλους του.
Αίφνης, η «Φλάνδρα» αλλάζει. Η έρημος με τις έντονες αποχρώσεις της κάτω από το σκληρό φως του ήλιου δημιουργεί δυνατό κοντράστ με ό,τι προηγήθηκε και γίνεται σκηνικό μιας πολεμικής περιπέτειας «αντονιονικού» τύπου. Ο Ντιμόν αναπαριστά τη βαρβαρότητα του πολέμου με ωμό, σχεδόν σοκαριστικό τρόπο σε κάποιες σκηνές, αλλά ο πραγματικός στόχος του είναι το υπαρξιακό κενό που βιώνει ο ήρωάς του.
Ο Ντεμεστέρ μοιάζει με έκπτωτο από τον παράδεισο που αναζητάει μια ταυτότητα ζώντας μια περιπέτεια, η οποία κορυφώνεται με τη σκηνή του ομαδικού βιασμού μιας γυναίκας από αυτόν και τους συμπολεμιστές του. Παράλληλα, στη Φλάνδρα η Μπαρμπέρ γίνεται ηρωίδα ενός ψυχολογικού δράματος όταν ο πατέρας της την κλείνει σε μια ψυχιατρική κλινική, γιατί η τυφλή ερωτική επιθυμία της θεωρείται αρρώστια.
Ο Ντιμόν οδηγεί και τους δύο ηρωές του βαθιά μέσα σε έναν εφιάλτη, έχοντας άριστη αίσθηση της συμμετρίας και των χρωματικών αντιθέσεων όταν καδράρει. Στο τέλος γίνεται γενναιόδωρος μαζί τους, καθώς ο επίλογος της «Φλάνδρας» και για τους δύο μοιάζει με ξύπνημα από ένα κακό όνειρο.
Οι ρυθμοί του είναι αργοί και εσωτερικοί και ο ρεαλισμός του σκληρός, όταν η κάμερα πλησιάζει είτε την ανθρώπινη σάρκα είτε τη γη, που είναι ο τρίτος μεγάλος πρωταγωνιστής της ταινίας. Η φωτογραφία του Ιβ Καπ είναι εξαιρετική.
Απο την καθημερινη και το Δημητρη Μπουρα.
