- Μηνύματα
- 1.096
- Reaction score
- 855
Πόσο πικρή είναι άραγε η συνειδητοποίηση, είτε σε συλλογικό είτε σε ατομικό επίπεδο, ότι παρότι γεμίσαμε με καλές προθέσεις, ουδέποτε αυτές είναι αρκετές…
… ότι (αν και φιλότιμο έχοντες), τα κάνουμε όλο και χειρότερα, ασχέτως της καταβαλλομένης προσπάθειας, ασχέτως της καθημερινής, ευλαβικώς τηρουμένης, διαδικασίας επανεκτιμήσεως και αναλήψεως διορθωτικών κινήσεων…
… ότι η μόνη δεδηλωμένη, είναι η συνεχής και καταφανής παραβίαση των κωδικών (προσωπικής) ηθικής και αξιών, που υποτίθεται ότι κοπιάσαμε για να χτίσουμε, αλλά τελικά, δίκην κουρελαρίας σε ελληνικές πολιτικές συγκεντρώσεις, αλόγιστα απλώς ανεμίζουμε, κυρίως για τον εντυπωσιασμό των άλλων ….
Κολυμπώντας στο χλιαρό πολτό της καθημερινότητος, είναι πικρό να βλέπεις ως σωσίβιο την στωική παραδοχή της αποτυχίας, ακόμη και σε εκφάνσεις της ζωής (ερωτική συνδιαλλαγή, ανατροφή τέκνων, ενασχόληση με την ανακούφιση των ταλαίπωρων του μικρόκοσμου μας, αγώνας για τα κοινά της κοινότητας μας, κλπ. κλπ.) που προορίζονται για να θερίσει κανείς την χαρά, την απόλαυση, την υπερηφάνεια …. Η προσμονή για ‘καλύτερα αύριο’ είναι φρούδα, δεν πρόκειται να υπάρξουν, ….. αυτά είναι για τα τυπάκια χωρίς πήχη, που όταν τελικώς βρουν κατά τύχη κάποιον, απλώς τον αποθέτουν στο πάτωμα, μην και σκουντουφλήσουν …
Κάπως έτσι, φαντάζομαι, ότι θα αισθανόταν και ο Σοστακόβιτς, όταν έγραψε το συγκλονιστικό αυτό έργο, στην καμπή του πολέμου, χωρίς πλέον διάθεση για να θριαμβολογήσει για την επερχόμενη νίκη, χωρίς η επιτυχία της 7ης να του απαλύνει το μούδιασμα από την γλυκόπικρη αίσθηση της ματαιότητας (ποιοι κερδίζουν εν τέλει ποιους), χωρίς η αποδοχή του από τον 'δυτικό πολιτισμό' να συμφιλιώνει την διάσταση μεταξύ των υψηλών στόχων του και των αποτελεσμάτων …
Κάποια έργα είναι να μην σε βρουν ΄μπόσικο’… μπορεί να σε ξεκάνουν …. Η ακρόαση αυτής της ανελέητης αποδοχής του ανεκπλήρωτου, αυτού του άγαρμπου ψαλιδισμού κάθε ανόητης προσπάθειας μάζωξης υλικού στο ‘ελπιδοκούτι’ είναι ταυτόχρονα καθαρτήρια και βασανιστική, …
…. ο Σοστακόβιτς σαν μάστορας της ομοιοπαθητικής εξορκίζει την πίκρα με περισσότερη πίκρα, φυτεύοντας κάτω από το δέρμα μας μικροκάψουλες οδύνης, επαναχαρτογραφώντας το dna μας με τσιπάκια κατεστραμμένων πόθων και αδιέξοδων αναζητήσεων …. Έτσι βρε…. Μπας και μάθουμε ….
… ότι (αν και φιλότιμο έχοντες), τα κάνουμε όλο και χειρότερα, ασχέτως της καταβαλλομένης προσπάθειας, ασχέτως της καθημερινής, ευλαβικώς τηρουμένης, διαδικασίας επανεκτιμήσεως και αναλήψεως διορθωτικών κινήσεων…
… ότι η μόνη δεδηλωμένη, είναι η συνεχής και καταφανής παραβίαση των κωδικών (προσωπικής) ηθικής και αξιών, που υποτίθεται ότι κοπιάσαμε για να χτίσουμε, αλλά τελικά, δίκην κουρελαρίας σε ελληνικές πολιτικές συγκεντρώσεις, αλόγιστα απλώς ανεμίζουμε, κυρίως για τον εντυπωσιασμό των άλλων ….
Κολυμπώντας στο χλιαρό πολτό της καθημερινότητος, είναι πικρό να βλέπεις ως σωσίβιο την στωική παραδοχή της αποτυχίας, ακόμη και σε εκφάνσεις της ζωής (ερωτική συνδιαλλαγή, ανατροφή τέκνων, ενασχόληση με την ανακούφιση των ταλαίπωρων του μικρόκοσμου μας, αγώνας για τα κοινά της κοινότητας μας, κλπ. κλπ.) που προορίζονται για να θερίσει κανείς την χαρά, την απόλαυση, την υπερηφάνεια …. Η προσμονή για ‘καλύτερα αύριο’ είναι φρούδα, δεν πρόκειται να υπάρξουν, ….. αυτά είναι για τα τυπάκια χωρίς πήχη, που όταν τελικώς βρουν κατά τύχη κάποιον, απλώς τον αποθέτουν στο πάτωμα, μην και σκουντουφλήσουν …
Κάπως έτσι, φαντάζομαι, ότι θα αισθανόταν και ο Σοστακόβιτς, όταν έγραψε το συγκλονιστικό αυτό έργο, στην καμπή του πολέμου, χωρίς πλέον διάθεση για να θριαμβολογήσει για την επερχόμενη νίκη, χωρίς η επιτυχία της 7ης να του απαλύνει το μούδιασμα από την γλυκόπικρη αίσθηση της ματαιότητας (ποιοι κερδίζουν εν τέλει ποιους), χωρίς η αποδοχή του από τον 'δυτικό πολιτισμό' να συμφιλιώνει την διάσταση μεταξύ των υψηλών στόχων του και των αποτελεσμάτων …
Κάποια έργα είναι να μην σε βρουν ΄μπόσικο’… μπορεί να σε ξεκάνουν …. Η ακρόαση αυτής της ανελέητης αποδοχής του ανεκπλήρωτου, αυτού του άγαρμπου ψαλιδισμού κάθε ανόητης προσπάθειας μάζωξης υλικού στο ‘ελπιδοκούτι’ είναι ταυτόχρονα καθαρτήρια και βασανιστική, …
…. ο Σοστακόβιτς σαν μάστορας της ομοιοπαθητικής εξορκίζει την πίκρα με περισσότερη πίκρα, φυτεύοντας κάτω από το δέρμα μας μικροκάψουλες οδύνης, επαναχαρτογραφώντας το dna μας με τσιπάκια κατεστραμμένων πόθων και αδιέξοδων αναζητήσεων …. Έτσι βρε…. Μπας και μάθουμε ….
