Ψωνίζω άρα υπάρχω - Confessions of a Shopaholic (2009)

[Cine Gear]

[IMGl]http://img2.pict.com/25/eb/70/16f195aed383955c0d7a083b85/zB4Hs/imgshow.jpg[/IMGl]
Ψωνίζω άρα υπάρχω -Confessions of a Shopaholic (2009)

Σκηνοθεσία: P.J. Hogan

Σενάριο: Tracey Jackson, Tim Firth

Ηθοποιοί: Isla Fisher, Hugh Dancy, Krysten Ritter, Joan Cusack, John Goodman

Eλληνική Πρεμιέρα : 09/04/2009

H Rebecca Bloomwood είναι 25 χρονών, ζει μαζί με την καλύτερή της φίλη Suze στο διαμέρισμα της τελευταίας και έχει μία βαρετή δουλειά που δεν της εξασφαλίζει το εισόδημα που χρειάζεται ώστε να ικανοποιεί την καταναλωτική της μανία.

Οι λογαριασμοί της σωρεύονται και προσπαθεί να βρει τρόπους να ανταποκριθεί αλλά αυτό δεν φαίνεται εύκολο.

 

[Rosebud]

Απάντηση: Ψωνίζω άρα υπάρχω - Confessions of a Shopaholic (2009)

Ελάχιστη καταβολή δραχμαί τριάντα
του zerVo
Μπορεί να φανεί αστείο, όμως το Confessions Of A Shopaholic, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κάλλιστα σαν φροντιστήριο, για το πως μπορεί ο σημερινός καταναλωτής να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις της αγοράς. Μιας αγοράς που βουλιάζει στο τέλμα της διεθνούς κρίσης και που από ώρα σε ώρα θα δημιουργήσει και ζητήματα διαβίωσης. Μα τι είναι αυτά που μας λες τώρα, βγάζεις σοσιαλιστικά συμπεράσματα από μια αισθηματική κομεντί που υπογράφει ο γλυκανάλατος P.J.Hogan? Γιατί όχι. Εξαρτάται ποιο πρίσμα χρησιμοποιείς για να δεις τις πολύχρωμες, γεμάτες αστραφτερό λούσο, πανάκριβα αξεσουάρ και γυαλιστερές βιτρίνες εικόνες του, που αντικατοπτρίζουν τις καθημερινές προκλήσεις μιας πολιτείας που καταναλώνει πολύ περισσότερα από όσα βάζει στο ταμείο. Ή μήπως δεν νιώθουμε όλοι λίγο έως πολύ τις (συνήθως άδειες) τσέπες να μας τρώνε, όταν μάθουμε πως κυκλοφόρησε κάποιο νέο γκατζετάκι, που σύμφωνα με το πρόμο του κάνει παπάδες? Τα ρούχα της ιστορίας μας είναι απλώς το μέσον, το παράδειγμα...


Νεαρή κοπέλα, της γενιάς των επτακοσίων ευρώ (και λίγο παραπάνω) αισθάνεται πως δεν έχει σφυγμό αν δεν ξοδέψει χρόνο και χρήμα, στην καθημερινή της βόλτα στα καταστήματα. Χρήμα που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί νομίσματα δεν βγαίνουν ποτέ από το πορτοφόλι, παρά μόνο κάρτες που φουσκώνουν αγριεμένα. Όλα τα υπόλοιπα - το περιοδικό που θέλει να εργαστεί, ο έρωτας για τον αρχισυντάκτη, οι γονείς αποταμιευτές, η ομάδα άρρωστων καταναλωτών - είναι γαρνιτούρες, ενός θέματος που θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο σοβαρό από αυτό που εντέλει καταλήγει, αποζητώντας την ταυτότητα της σλάπστικ κωμωδίας, παρά της σοφιστικέ. Πάντως τα συγγράμματα της Sophie Kinsella, τα είχαν καταφέρει καλύτερα στον τομέα αυτό, άσχετα αν οι υπερβολές είναι πανταχού παρούσες, με πιο χαρακτηριστική την φιγούρα του εφοριακού εφιάλτη για την αδύναμη να πει "όχι" Ρεμπέκα - αξιοπρεπής παρουσία της ταλαντούχας κωμικού Isla Fisher - που χρωστά σε όποιον της λέει καλημέρα...

Για πες: Δεν ξετρελάθηκα, ούτε όμως και απογοητεύτηκα από το Shopaholic, εφόσον γνώριζα από πριν - Χόλιγουντ γαρ - πως δεν πρόκειται να εμβαθύνει στο πρόβλημα της υπερκαταναλωτικής μανίας, αρκούμενο να την χρησιμοποιήσει επιδερμικά, σαν ένα ζητηματάκι άνετα αντιμετωπίσιμο πριν το χάπι εντ. Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και σχεδόν πάντα με δυσάρεστες συνέπειες...
http://lessthanzervo.blogspot.com/

 

[Myrtw]

Ξεκίνησα να το βλέπω αλλά μέχρι λίγο πριν τα μισά του έργου κουράστηκα! Μου φάνηκε βαρετό και το παράτησα.

Δε νομίζω ότι η Ελλάδα έχει φτάσει στον ακραίο καταναλωτισμό που δείχνει το έργό (π.χ. στο σημείο που ανοίγουν οι πόρτες για τις εκπτώσεις και μπαίνουν μιλιούνια σαν τρελοί στο μαγαζί οι πελάτες και τσακώνονται για ένα ζευγάρι μπότες) και μάλλον ούτε πρόκειται με τους μισθούς που παίρνουν οι Έλληνες.:137: