- Μηνύματα
- 25.120
- Reaction score
- 20.630
Αγαπητοί συνοδοιπόροι, μέσα σ’ όλη αυτή την πανδαισία φωτογραφιών από το εφετινό High End Show, ίσως κάποιοι από εμάς δεν πρόλαβαν, ή παρέλειψαν, ή τέλος πάντων ρε παιδί μου, δεν θέλησαν να γράψουν κάποιες εντυπώσεις, σχετικά με αυτά που άκουσαν, έτσι όπως τα άκουσαν. Η αλήθεια είναι πως, μέσα στο γενικό κλίμα που επικρατεί σε τέτοιες περιπτώσεις, που φλερτάρει το χώρο ανάμεσα στο αίσθημα ευφορίας από τη μια και τη σπουδή λόγω περιορισμένου χρόνου από την άλλη, μέσα σ’ αυτό το κλίμα, λοιπόν, μάλλον δεν μπορείς, ή δεν θες, να εκφράσεις κάποια άποψη, κάποιες εντυπώσεις, να διακινδυνεύσεις την ακουστική σου οξυδέρκεια υπό το φως της δημοσιότητας. Ανοίγοντας αυτό το θέμα, δεν έχω αυτήν την πρόθεση, αλλά θα ήθελα να επισημάνω δύο τρία πράγματα, όσον αφορά το look ‘n’ feel που εγώ προσωπικά απεκόμισα, και ελπίζω να έχουμε και τις απόψεις άλλων.
Το πρώτο πράγμα που ένιωσα, το είχα ξανανιώσει και προσφάτως, σε ένα κατάστημα παιχνιδιών, και έχει να κάνει με το κατασκευαστικό μέρος των προϊόντων του κλάδου, όπου οι Κινέζοι έχουν πλέον τη μερίδα του λέοντος. Δεν ξέρω αν αυτό θα αποβεί προς όφελος κάποιων, αλλά γενικά μιλώντας, πολύ φοβάμαι ότι κάποια στιγμή ο κλάδος θα πληρώσει αυτήν την κίνηση πολύ ακριβά.
Ένα δεύτερο πράγμα που ένιωσα είναι η μόδα της λάμπας, σε όλα τα τιμολογιακά επίπεδα, σε συνάρτηση με τα ηχεία κόρνας. Τρομερή μόδα, που μάλλον πουλάει, αλλιώς δεν δικαιολογείται η παρουσία των μεγάλων Avant Guard.
Ένα τρίτο πράγμα που παρατήρησα, και το οποίο είχε εφαρμόσει και πέρισι, εάν δεν απατώμαι, είναι το κόλπο του Θ. Ζαφειρόπουλου, να τροφοδοτεί δύο δωμάτια με το ίδιο σήμα, οπότε κάποιος υποψιασμένος μπορούσε να συγκρίνει άμεσα τα ακούσματα από τα δύο δωμάτια, (σε μένα έλαχαν κάποια μεσαία ATC και κάποια Peak Consult). Δεν θέλω να σταθώ στις εντυπώσεις από τα δύο ηχεία. Αναφέρω το γεγονός ως μια έξυπνη κίνηση, την οποία θα ήταν καλό να ακολουθήσουν και άλλοι εκθέτες στο μέλλον, υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, της παρουσίας σε περισσότερα του ενός δωμάτια.
Επίσης, θέλω να επισημάνω δύο πράγματα που συνάντησα στο περίπτερο της Mythos Audio. Το πρώτο είναι αυτό το όλως ιδιαίτερης εμφάνισης δίδρομη ηχείο που έπαιζε πάρα πολύ ωραία, μέσα σε έναν χώρο διαρρυθμισμένο μάλλον καλόγουστα. Εκτός της ηχητικής παρουσίας του και παρά τον όγκο του, το ηχείο αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει απαρατήρητο, ενώ νομίζω ότι θα επιτύχει μάλλον υψηλές επιδόσεις WAF. Το μόνο του μειονέκτημα είναι η υψηλή του τιμή, η οποία όμως φαίνεται στην κατασκευή της καμπίνας. Το δεύτερο πράγμα είναι εκείνο το τεράστιο ρακ που είχε εγκαταστήσει ο Πάρις, και το οποίο, ούτε λίγο, ούτε πολύ, έφερνε το πικάπ ψηλότερα κι από το σαγόνι ενός όρθιου ενήλικα. Δεν ξέρω αν είναι η σπουδή προς το διαφορετικό, ή η μανία του high end σε όλο και πιο περίεργες κατασκευές, η σύνδεση του μεγέθους με την απόδοση, ή απλώς η επιζήτηση του διαφορετικού από μέρους του κατασκευαστή. Δεν ξέρω επίσης πόσο αρέσει στους πιθανούς αγοραστές του. Θεωρώ όμως ότι αυτό το θεόρατο πράγμα ξεφεύγει από το μέτρο του ανθρώπινου, είναι κάτι ξένο, θα τολμούσα να πω εχθρικό, απέναντι στον όποιο ευτυχή κάτοχό του. Μια υπερβολή, αν θέλετε, η οποία το μόνο που επιτυγχάνει είναι ο εντυπωσιασμός, πέρα βεβαίως από την άρτια κατασκευή της.
Ακόμη κάτι που μου προσείλκυσε την προσοχή, και αντιθέτως με τη γνώμη άλλων επισκεπτών, είναι η ποικιλία της μουσικής που έπαιζαν οι εκθέτες, καθώς η όλη εκδήλωση είχε απ’ όλα. Δεν μπορώ να προσπεράσω την εντύπωση που μου προκάλεσε το περίπτερο δίπλα σ’ αυτό του Κ. Αντωνόπουλου, όπου έπαιζαν κάποια ηχεία κόρνας, δεν συγκράτησα την ταυτότητά τους, αλλά συγκράτησα ότι έπαιζαν εκείνο το πραγματικά κακόηχο money for nothing των Dire Straits. Θεωρώ ότι τέτοιου είδους ακούσματα είναι εντελώς ακατάλληλα για να κρίνει κανείς, και να αγοράσει, αλλά από τη μεριά του εκθέτη, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω: σε μια έκθεση πρέπει να ακούγονται, αν όχι τα πάντα, σίγουρα αυτό που θέλει ο επισκέπτης, προς τον οποίον άλλωστε απευθύνεται η έκθεση.
Όμως, αυτού που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι η προαίρεση των εκθετών να παίζουν στα συστήματά τους και δίσκους των επισκεπτών. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια κουβέντα που είχα με το Μ. Τζωρτζάκη για ένα High End Show του εγγύς παρελθόντος, όπου μου έλεγε χαρακτηριστικά ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσει κάποιος δικό του δίσκο, καθώς κάτι τέτοιο δεν υπήρχε περίπτωση να το δεχτεί κανένας εκθέτης, και είχε απόλυτο δίκιο, καθώς το εγεύθην και προσωπικά. Ε, λοιπόν, αυτό εφέτος δεν ίσχυε. Δεν ξέρω αν πρόκειται για σύμπτωση, ή αν άλλαξαν οι καιροί, συνεπικουρούσης και της παρατεταμένης οικονομικής δυσπραγίας που υφέρπει, αλλά εφέτος, σχεδόν σε όλα τα δωμάτια μπορούσε όποιος ήθελε να ακούσει το δίσκο που είχε φέρει μαζί του. Τουλάχιστον αυτό απεκόμισα επισκεπτόμενος τα περισσότερα δωμάτια, και ειδικά το δωμάτιο του Studio Genesis του Γ. Ζωδιάτη, (όπου συνόδευα γνωστό παράγοντα του χώρου, που έκανε... βιομηχανική κατασκοπεία), και κυρίως, κυρίως λέω, το δωμάτιο της MF Audio, όπου, όχι απλώς μπορούσες να ζητήσεις να ακούσεις το δισκάκι που είχες μαζί σου, αλλά σε ρωτούσαν οι ίδιοι οι οικοδεσπότες, αν έχεις φέρει μαζί σου κάτι και θέλεις να το ακούσεις. Νομίζω ότι η καλύτερη παρακαταθήκη για όλους όσοι αντιπροσωπεύονται από την MF Audio είναι η ίδια η οικογένεια Φουάση, και ο πατήρ και ο υιός. Ευγενικοί και προσηνείς άνθρωποι, πραγματικά υποδείγματα εκθέτη, χωρίς καμιά υπερβολή.
Τέλος, με περίμενε μια έκπληξη στο δωμάτιο του Κ. Αντωνόπουλου. Που λέτε, μέσα σ’ όλη τη φασαρία, όπου κάποιοι προσπαθούσαν να συζητήσουν μεταξύ τους, και κάποιοι άλλοι να ακούσουν τα μεγάλα Zingali, νάσου και φερμάρω ένα πικάπ, ω του θαύματος!, με ανάρτηση! Έχω βαρεθεί τόσα χρόνια να βλέπω όλους τους μουράτους να μοστράρουν το εύκολο, να φτιάχνουν μια ασήκωτη πλάκα πάνω σε τέσσερις ακίδες, να βάζουν πάνω της ένα στρογγυλό πράγμα μαζί με ένα βραχίονα, και να λένε ότι έφτιαξαν πικάπ, και σιγά το δύσκολο δηλαδή. Όμως, μια κατασκευή με ανάρτηση θέλει δουλειά, θέλει μυαλό και μελέτη, και αν είναι ορθά υλοποιημένη, δεν έχει αντίπαλο. Έχοντας λοιπόν έμφυτη την περιέργεια, το σκούντησα λιγάκι, να δω πώς πάλλεται το υποσασί. Και στο κάτω της γραφής ρε παιδιά, πώς να το κάνουμε, έχει πολλή πλάκα να σκουντάς το υποσασί κι αυτό να κάνει αυτό το χαριτωμένο πέρα – δώθε και πάνω – κάτω, που αρρωσταίνει τους θιασώτες της απόσβεσης δια μάζας. Και ξάφνου ακούγεται από δίπλα η φωνή:
- Μη!
Προφανώς ήταν κάποιος από το team του μαγαζιού. Μιλάμε, ο άνθρωπος ήταν πραγματικά πανικόβλητος, φοβόταν πραγματικά, «να μην το χαλάσω», όπως λέει αυτή η παλιά αντιπαθητική ρήση. Δεν ξέρω αν το παιδί έβλεπε μπροστά του για πρώτη φορά πικάπ με ανάρτηση, και πανικοβλήθηκε με την ταλάντωση που είναι ικανό να υπομείνει ένα τέτοιο πικάπ, ή ήταν πραγματικά υπερευαίσθητος, και νόμισε ότι χαλούσα την «ιεροτελεστία», η οποία, κατά την κακώς εννοούμενη χαϊεντίστικη νοοτροπία, πρέπει να συνοδεύει το χειρισμό μιας τέτοιας μηχανής. Του ζητώ και δημοσίως συγγνώμη του παιδιού, τι άλλο να πω.
Α, και κάτι ακόμα. Στο ίδιο δωμάτιο φιγουράριζαν οι κατασκευές του γνωστού και μη εξαιρετέου Μάκη Γερούκη. Πέραν των αντιρρήσεών μου για τη λαμπάτη ανόρθωση, αλλά και της ρετρό εμφάνισής τους, η οποία όμως δεν έχει καμιά σχέση με τα Κινέζικα, να είμαστε εξηγημένοι, και περί ορέξεως για την οποίαν ουδείς λόγος, θέλω να κάνω μια καθαρά πρακτική επισήμανση. Το ρυθμιστικό της στάθμης των συσκευών του είναι αρθρωτό, προφανώς με αντιστάσεις, αλλά και αρκετά σκληρό, αφού το knob είμαι μικρής διαμέτρου, και λείο. Πώς το λένε, δεν γυρίζει εύκολα. Νομίζω ότι ένα μεγαλύτερο knob, και με τις ανάλογες γραμμώσεις, θα έδινε πολύ καλύτερη αίσθηση, θα ήταν πιο μαλακό, προς όφελος της ευχρηστίας.
Άντε! Και του χρόνου όλοι εκεί!
Το πρώτο πράγμα που ένιωσα, το είχα ξανανιώσει και προσφάτως, σε ένα κατάστημα παιχνιδιών, και έχει να κάνει με το κατασκευαστικό μέρος των προϊόντων του κλάδου, όπου οι Κινέζοι έχουν πλέον τη μερίδα του λέοντος. Δεν ξέρω αν αυτό θα αποβεί προς όφελος κάποιων, αλλά γενικά μιλώντας, πολύ φοβάμαι ότι κάποια στιγμή ο κλάδος θα πληρώσει αυτήν την κίνηση πολύ ακριβά.
Ένα δεύτερο πράγμα που ένιωσα είναι η μόδα της λάμπας, σε όλα τα τιμολογιακά επίπεδα, σε συνάρτηση με τα ηχεία κόρνας. Τρομερή μόδα, που μάλλον πουλάει, αλλιώς δεν δικαιολογείται η παρουσία των μεγάλων Avant Guard.
Ένα τρίτο πράγμα που παρατήρησα, και το οποίο είχε εφαρμόσει και πέρισι, εάν δεν απατώμαι, είναι το κόλπο του Θ. Ζαφειρόπουλου, να τροφοδοτεί δύο δωμάτια με το ίδιο σήμα, οπότε κάποιος υποψιασμένος μπορούσε να συγκρίνει άμεσα τα ακούσματα από τα δύο δωμάτια, (σε μένα έλαχαν κάποια μεσαία ATC και κάποια Peak Consult). Δεν θέλω να σταθώ στις εντυπώσεις από τα δύο ηχεία. Αναφέρω το γεγονός ως μια έξυπνη κίνηση, την οποία θα ήταν καλό να ακολουθήσουν και άλλοι εκθέτες στο μέλλον, υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, της παρουσίας σε περισσότερα του ενός δωμάτια.
Επίσης, θέλω να επισημάνω δύο πράγματα που συνάντησα στο περίπτερο της Mythos Audio. Το πρώτο είναι αυτό το όλως ιδιαίτερης εμφάνισης δίδρομη ηχείο που έπαιζε πάρα πολύ ωραία, μέσα σε έναν χώρο διαρρυθμισμένο μάλλον καλόγουστα. Εκτός της ηχητικής παρουσίας του και παρά τον όγκο του, το ηχείο αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει απαρατήρητο, ενώ νομίζω ότι θα επιτύχει μάλλον υψηλές επιδόσεις WAF. Το μόνο του μειονέκτημα είναι η υψηλή του τιμή, η οποία όμως φαίνεται στην κατασκευή της καμπίνας. Το δεύτερο πράγμα είναι εκείνο το τεράστιο ρακ που είχε εγκαταστήσει ο Πάρις, και το οποίο, ούτε λίγο, ούτε πολύ, έφερνε το πικάπ ψηλότερα κι από το σαγόνι ενός όρθιου ενήλικα. Δεν ξέρω αν είναι η σπουδή προς το διαφορετικό, ή η μανία του high end σε όλο και πιο περίεργες κατασκευές, η σύνδεση του μεγέθους με την απόδοση, ή απλώς η επιζήτηση του διαφορετικού από μέρους του κατασκευαστή. Δεν ξέρω επίσης πόσο αρέσει στους πιθανούς αγοραστές του. Θεωρώ όμως ότι αυτό το θεόρατο πράγμα ξεφεύγει από το μέτρο του ανθρώπινου, είναι κάτι ξένο, θα τολμούσα να πω εχθρικό, απέναντι στον όποιο ευτυχή κάτοχό του. Μια υπερβολή, αν θέλετε, η οποία το μόνο που επιτυγχάνει είναι ο εντυπωσιασμός, πέρα βεβαίως από την άρτια κατασκευή της.
Ακόμη κάτι που μου προσείλκυσε την προσοχή, και αντιθέτως με τη γνώμη άλλων επισκεπτών, είναι η ποικιλία της μουσικής που έπαιζαν οι εκθέτες, καθώς η όλη εκδήλωση είχε απ’ όλα. Δεν μπορώ να προσπεράσω την εντύπωση που μου προκάλεσε το περίπτερο δίπλα σ’ αυτό του Κ. Αντωνόπουλου, όπου έπαιζαν κάποια ηχεία κόρνας, δεν συγκράτησα την ταυτότητά τους, αλλά συγκράτησα ότι έπαιζαν εκείνο το πραγματικά κακόηχο money for nothing των Dire Straits. Θεωρώ ότι τέτοιου είδους ακούσματα είναι εντελώς ακατάλληλα για να κρίνει κανείς, και να αγοράσει, αλλά από τη μεριά του εκθέτη, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω: σε μια έκθεση πρέπει να ακούγονται, αν όχι τα πάντα, σίγουρα αυτό που θέλει ο επισκέπτης, προς τον οποίον άλλωστε απευθύνεται η έκθεση.
Όμως, αυτού που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι η προαίρεση των εκθετών να παίζουν στα συστήματά τους και δίσκους των επισκεπτών. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια κουβέντα που είχα με το Μ. Τζωρτζάκη για ένα High End Show του εγγύς παρελθόντος, όπου μου έλεγε χαρακτηριστικά ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσει κάποιος δικό του δίσκο, καθώς κάτι τέτοιο δεν υπήρχε περίπτωση να το δεχτεί κανένας εκθέτης, και είχε απόλυτο δίκιο, καθώς το εγεύθην και προσωπικά. Ε, λοιπόν, αυτό εφέτος δεν ίσχυε. Δεν ξέρω αν πρόκειται για σύμπτωση, ή αν άλλαξαν οι καιροί, συνεπικουρούσης και της παρατεταμένης οικονομικής δυσπραγίας που υφέρπει, αλλά εφέτος, σχεδόν σε όλα τα δωμάτια μπορούσε όποιος ήθελε να ακούσει το δίσκο που είχε φέρει μαζί του. Τουλάχιστον αυτό απεκόμισα επισκεπτόμενος τα περισσότερα δωμάτια, και ειδικά το δωμάτιο του Studio Genesis του Γ. Ζωδιάτη, (όπου συνόδευα γνωστό παράγοντα του χώρου, που έκανε... βιομηχανική κατασκοπεία), και κυρίως, κυρίως λέω, το δωμάτιο της MF Audio, όπου, όχι απλώς μπορούσες να ζητήσεις να ακούσεις το δισκάκι που είχες μαζί σου, αλλά σε ρωτούσαν οι ίδιοι οι οικοδεσπότες, αν έχεις φέρει μαζί σου κάτι και θέλεις να το ακούσεις. Νομίζω ότι η καλύτερη παρακαταθήκη για όλους όσοι αντιπροσωπεύονται από την MF Audio είναι η ίδια η οικογένεια Φουάση, και ο πατήρ και ο υιός. Ευγενικοί και προσηνείς άνθρωποι, πραγματικά υποδείγματα εκθέτη, χωρίς καμιά υπερβολή.
Τέλος, με περίμενε μια έκπληξη στο δωμάτιο του Κ. Αντωνόπουλου. Που λέτε, μέσα σ’ όλη τη φασαρία, όπου κάποιοι προσπαθούσαν να συζητήσουν μεταξύ τους, και κάποιοι άλλοι να ακούσουν τα μεγάλα Zingali, νάσου και φερμάρω ένα πικάπ, ω του θαύματος!, με ανάρτηση! Έχω βαρεθεί τόσα χρόνια να βλέπω όλους τους μουράτους να μοστράρουν το εύκολο, να φτιάχνουν μια ασήκωτη πλάκα πάνω σε τέσσερις ακίδες, να βάζουν πάνω της ένα στρογγυλό πράγμα μαζί με ένα βραχίονα, και να λένε ότι έφτιαξαν πικάπ, και σιγά το δύσκολο δηλαδή. Όμως, μια κατασκευή με ανάρτηση θέλει δουλειά, θέλει μυαλό και μελέτη, και αν είναι ορθά υλοποιημένη, δεν έχει αντίπαλο. Έχοντας λοιπόν έμφυτη την περιέργεια, το σκούντησα λιγάκι, να δω πώς πάλλεται το υποσασί. Και στο κάτω της γραφής ρε παιδιά, πώς να το κάνουμε, έχει πολλή πλάκα να σκουντάς το υποσασί κι αυτό να κάνει αυτό το χαριτωμένο πέρα – δώθε και πάνω – κάτω, που αρρωσταίνει τους θιασώτες της απόσβεσης δια μάζας. Και ξάφνου ακούγεται από δίπλα η φωνή:
- Μη!
Προφανώς ήταν κάποιος από το team του μαγαζιού. Μιλάμε, ο άνθρωπος ήταν πραγματικά πανικόβλητος, φοβόταν πραγματικά, «να μην το χαλάσω», όπως λέει αυτή η παλιά αντιπαθητική ρήση. Δεν ξέρω αν το παιδί έβλεπε μπροστά του για πρώτη φορά πικάπ με ανάρτηση, και πανικοβλήθηκε με την ταλάντωση που είναι ικανό να υπομείνει ένα τέτοιο πικάπ, ή ήταν πραγματικά υπερευαίσθητος, και νόμισε ότι χαλούσα την «ιεροτελεστία», η οποία, κατά την κακώς εννοούμενη χαϊεντίστικη νοοτροπία, πρέπει να συνοδεύει το χειρισμό μιας τέτοιας μηχανής. Του ζητώ και δημοσίως συγγνώμη του παιδιού, τι άλλο να πω.
Α, και κάτι ακόμα. Στο ίδιο δωμάτιο φιγουράριζαν οι κατασκευές του γνωστού και μη εξαιρετέου Μάκη Γερούκη. Πέραν των αντιρρήσεών μου για τη λαμπάτη ανόρθωση, αλλά και της ρετρό εμφάνισής τους, η οποία όμως δεν έχει καμιά σχέση με τα Κινέζικα, να είμαστε εξηγημένοι, και περί ορέξεως για την οποίαν ουδείς λόγος, θέλω να κάνω μια καθαρά πρακτική επισήμανση. Το ρυθμιστικό της στάθμης των συσκευών του είναι αρθρωτό, προφανώς με αντιστάσεις, αλλά και αρκετά σκληρό, αφού το knob είμαι μικρής διαμέτρου, και λείο. Πώς το λένε, δεν γυρίζει εύκολα. Νομίζω ότι ένα μεγαλύτερο knob, και με τις ανάλογες γραμμώσεις, θα έδινε πολύ καλύτερη αίσθηση, θα ήταν πιο μαλακό, προς όφελος της ευχρηστίας.
Άντε! Και του χρόνου όλοι εκεί!
Στη συνεχεια στο δωματιο της TLA οπου τα γαλλικα ηχεια που ειχαν εκει εδιναν ρεσιταλ σε ολιγομελη σχηματα....Καπως μπερδευαν σε πιο ορχηστρικες εκτελεσεις.Παντως ωρες ωρες ηταν εντυπωσιακα. Απογοητευση το δωματιο Zingali και λογω του ηχου και λογω του γεγονοτος οτι υπηρχε τοσο πολυ φασαρια εκει μεσα που δεν μπορουσες να ακουσεις τιποτα.Τουλαχιστον οταν πηγα εγω.Αξιοπρεπεστατα στησιματα απο την Orpheus Audio οπου ολα επαιζαν τουλαχιστον καλα. Το ηχειο της Burmester θα ελεγα οτι μου αρεσε αρκετα αν και οπως παρατηρησαμε ειχε λιγο περβολικα σωματα.Το δωματιο της ΑΤC καλο, με τον κλασσικο πια ηχο της ATC, love it or hate it. O Λαιος παρων με τα klipsch,εντυπωσιακο θυμιζε ως συνηθως JBL.
