melina
Cargo 200
- Μηνύματα
- 25.045
- Reaction score
- 45.255
όσοι δεν το έχουν δει ας μην ανοίξουν το spoiler
Στο τελευταίο επεισόδιο είναι που τα χαλάσαν όλα, αν δεν έκλεινε έτσι μπορεί να ήμουν και πιο επιεικής με τη σειρά.
Κυνηγάς για μια δεκαετία το serial killer της περιοχής, έχεις πειστεί ότι πρόκειται για αδίστακτο δολοφόνο, έχεις δει πόσο απαίσια πράγματα μπορεί να κάνει σε βίντεο, και μάλιστα όχι μόνος του, και φτάνεις επιτέλους στο σπίτι του όπου φανερώνεται μπροστά σου και παίζει μαζί σου για να πας να τον κυνηγήσεις σε άγνωστα και σκοτεινά μέρη. Και τι κάνεις; Πας και τον κυνηγάς! Μόνος σου! Χωρίς να ειδοποιήσεις αστυνομία να έρθει για ενισχύσεις, χωρίς καμία συνέχεια στη συστηματική δουλειά που έχεις κάνει μέχρι τότε. Και όχι μόνο πας μόνος σου, όταν μετά από λίγο σε ψάχνει ο συνάδελφος σου και τον ακούς και του απαντάς 'over here' δεν το περιμένεις να έρθει ώστε να πάτε μαζί στο λαβύρινθο έστω με κάποιο σχέδιο του κώλου αλλά πας μόνο σου καουμποϊκα και ακολουθείς μια φωνή σε ένα λαβύρινθο και πας με το πιστολάκι σου χωρίς να ξέρεις σε ποια γωνία θα σε περιμένει, ράμπο τελείως δηλαδή. Και πραγματικά ως αναμενόταν σου στήνει καρτέρι ο ψυχοπαθής δολοφόνος και σου μπήγει 12 πόντους λάμα στην κοιλιά και τη στρίβει κιόλας...και ως δια μαγείας βρίσκει το δρόμο ο συνάδελφος και έρχεται να σε σώσει και δεν μπορεί να σε σώσει καθώς τρώει μια τσεκουριά από πέντε μέτρα μέσα στο στέρνο αλλά ευτυχώς έχεις δυνάμεις για μια πιστολιά στο δόξα πατρί για να σώσεις το συνάδελφο σου...μιλάμε όχι ράμπο, έχουμε περάσει στον εξολοθρευτή Νο 2. Και μετά ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, ήρθε και η οικογένεια να δει τον ήρωα, πέφτει και λίγο κλάμα και κάνει και την απόδραση από το νοσοκομείο και κλείνουμε με τη φράση 'το φως νικάει το σκοτάδι'.
Ε, συγγνώμη ρε παιδιά, για ποια ρεαλιστική αντίδραση μιλάμε ή για πιο σκοτεινό φινάλε που διαβάζω αλλού. Τουλάχιστον μέχρι το προτελευταίο μπορεί να ήταν αργό και προβλέψιμο αλλά δεν είχε τέτοιες μούφες. Παρακολουθούσες σε πολύ αργό ρυθμό την εξιχνίαση μιας υπόθεσης που από την έναρξη της σειράς έκανε κρα ότι πρόκειται για κάτι που συνταιριάζει με σατανιστικά και παγανιστικά τελετουργικά, αμέσως έγινε αισθητή και η παρουσία της εξουσίας που έψαχνε για συγκάλυψη και έμενε να αποκαλυφθεί το γιατί και το πως. Είχε και τις υπερβολές του στην πορεία, ο μάγκας ντετέκτιβ που κάνει την ανάκριση σε δέκα λεπτά και ξέρει ποιος λέει αλήθεια και ποιος όχι γιατί το μυρίζεται στον αέρα, ο άλλος ο πηδήκουλας που ήθελε να αγιάσει και δεν τον αφήνανε οι γκόμενες. Το πιο ωραίο κομμάτι που είχε και ρυθμό και δράση και με κράτησε λίγο σε αγωνία για το τι θα γίνει ήταν όταν πήγε μέσα στη συμμορία ως δικός τους και το σκηνικό της διαφυγής από τις εργατικές κατοικίες, 8 επεισόδια και η μόνη αναλαμπή ήταν αυτό. Τουλάχιστον όμως κυλούσαν τα επεισόδια με μια αληθοφάνεια. Για να φτάσουμε στο τελευταίο επεισόδιο και να πάρουν σκυτάλη ο james bond με τον john rambo με ολίγον από terminator και batman μαζί. Όχι ότι έχω τίποτα με τα παιδιά που αναφέρω, τα βλέπω και τα γουστάρω, αλλά δεν είναι ωραίο 'άλλο να σου δείχνουνε και άλλο να σου μπήγουνε!'
Κυνηγάς για μια δεκαετία το serial killer της περιοχής, έχεις πειστεί ότι πρόκειται για αδίστακτο δολοφόνο, έχεις δει πόσο απαίσια πράγματα μπορεί να κάνει σε βίντεο, και μάλιστα όχι μόνος του, και φτάνεις επιτέλους στο σπίτι του όπου φανερώνεται μπροστά σου και παίζει μαζί σου για να πας να τον κυνηγήσεις σε άγνωστα και σκοτεινά μέρη. Και τι κάνεις; Πας και τον κυνηγάς! Μόνος σου! Χωρίς να ειδοποιήσεις αστυνομία να έρθει για ενισχύσεις, χωρίς καμία συνέχεια στη συστηματική δουλειά που έχεις κάνει μέχρι τότε. Και όχι μόνο πας μόνος σου, όταν μετά από λίγο σε ψάχνει ο συνάδελφος σου και τον ακούς και του απαντάς 'over here' δεν το περιμένεις να έρθει ώστε να πάτε μαζί στο λαβύρινθο έστω με κάποιο σχέδιο του κώλου αλλά πας μόνο σου καουμποϊκα και ακολουθείς μια φωνή σε ένα λαβύρινθο και πας με το πιστολάκι σου χωρίς να ξέρεις σε ποια γωνία θα σε περιμένει, ράμπο τελείως δηλαδή. Και πραγματικά ως αναμενόταν σου στήνει καρτέρι ο ψυχοπαθής δολοφόνος και σου μπήγει 12 πόντους λάμα στην κοιλιά και τη στρίβει κιόλας...και ως δια μαγείας βρίσκει το δρόμο ο συνάδελφος και έρχεται να σε σώσει και δεν μπορεί να σε σώσει καθώς τρώει μια τσεκουριά από πέντε μέτρα μέσα στο στέρνο αλλά ευτυχώς έχεις δυνάμεις για μια πιστολιά στο δόξα πατρί για να σώσεις το συνάδελφο σου...μιλάμε όχι ράμπο, έχουμε περάσει στον εξολοθρευτή Νο 2. Και μετά ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, ήρθε και η οικογένεια να δει τον ήρωα, πέφτει και λίγο κλάμα και κάνει και την απόδραση από το νοσοκομείο και κλείνουμε με τη φράση 'το φως νικάει το σκοτάδι'.
Ε, συγγνώμη ρε παιδιά, για ποια ρεαλιστική αντίδραση μιλάμε ή για πιο σκοτεινό φινάλε που διαβάζω αλλού. Τουλάχιστον μέχρι το προτελευταίο μπορεί να ήταν αργό και προβλέψιμο αλλά δεν είχε τέτοιες μούφες. Παρακολουθούσες σε πολύ αργό ρυθμό την εξιχνίαση μιας υπόθεσης που από την έναρξη της σειράς έκανε κρα ότι πρόκειται για κάτι που συνταιριάζει με σατανιστικά και παγανιστικά τελετουργικά, αμέσως έγινε αισθητή και η παρουσία της εξουσίας που έψαχνε για συγκάλυψη και έμενε να αποκαλυφθεί το γιατί και το πως. Είχε και τις υπερβολές του στην πορεία, ο μάγκας ντετέκτιβ που κάνει την ανάκριση σε δέκα λεπτά και ξέρει ποιος λέει αλήθεια και ποιος όχι γιατί το μυρίζεται στον αέρα, ο άλλος ο πηδήκουλας που ήθελε να αγιάσει και δεν τον αφήνανε οι γκόμενες. Το πιο ωραίο κομμάτι που είχε και ρυθμό και δράση και με κράτησε λίγο σε αγωνία για το τι θα γίνει ήταν όταν πήγε μέσα στη συμμορία ως δικός τους και το σκηνικό της διαφυγής από τις εργατικές κατοικίες, 8 επεισόδια και η μόνη αναλαμπή ήταν αυτό. Τουλάχιστον όμως κυλούσαν τα επεισόδια με μια αληθοφάνεια. Για να φτάσουμε στο τελευταίο επεισόδιο και να πάρουν σκυτάλη ο james bond με τον john rambo με ολίγον από terminator και batman μαζί. Όχι ότι έχω τίποτα με τα παιδιά που αναφέρω, τα βλέπω και τα γουστάρω, αλλά δεν είναι ωραίο 'άλλο να σου δείχνουνε και άλλο να σου μπήγουνε!'
