O ένατος κύκλος επεισοδίων του "24" έχει παρατάξει πλέον όλα τα γνωστά συστατικά της συνταγής:
-Τον αναξιοπαθούντα υπερπράκτορα,καταδικασμένο να προβαίνει σε ανήκουστες πράξεις για το καλό του συνόλου,χωρίς να βρίσκει ποτέ ανταπόδοση για όσες φορές έχει σώσει τα ΄΄τομάρια΄΄ των υψηλά ισταμένων.
-Κάποιον ή κάποια σπιρτώδη πράκτορα στο εκάστοτε επιχειρησιακό στοιχείο που δημιουργούν την ειδοποιό διαφορά,στηρίζοντας τις επιλογές του Jack κι ερχόμενοι συχνά σε αντιπαράθεση με τη στενοκεφαλιά των υπολοίπων.
-Ο Πρόεδρος,περιστοιχιζόμενος από αμοραλιστές επιτελάρχες,με την πολιτική του ισχύ να υπονομεύεται εξαιτίας κάποιου καθοριστικού για την εξέλιξη της υπόθεσης κωλύμματος (στον συγκεκριμένο η αρχή Alzheimer).
-Τον φονταμενταλιστή χαρακτήρα που εμφανίζεται εξαρχής ως εστία υπαρκτού και γενικευμένου κινδύνου.Το ρόλο του...΄΄μπαμπούλα΄΄ αυτή τη φορά υποδύεται η ιρλανδέζα Michelle Fairley ως αρχέγονο μητριαρχικό σύμβολο,παράγοντας πολιτισμική σύγχυση με την Catelyn Stark ενάντια σε κάποιους ανάλογους...Lannisters.
-Αναμενόμενες δευτερεύουσες παρουσίες που παρελαύνουν για λίγο,ωσότου να καταναλωθούν στο πλαίσιο των συνεχών απωλειών.
-Προδοτικό στοιχείο εντός του ΄΄πρακτορείου΄΄,το οποίο μπορεί να ξεγλιστρά για ν'αποκαλυφθεί ξαφνικά όποτε θα βολεύει την πρόοδο της ίντριγκας.
-Ξένες δυνάμεις με συμφέροντα διόλου συμμαχικά και με ΄΄ιδιαίτερη προκατάληψη΄΄ έναντι του ήρωα
-Και φυσικά κάποιον σκιώδη χαρακτήρα να κινεί παρασκηνιακά τα νήματα κι ετοιμοφανέρωτο-ως είθισται- κοντά στο τέλος.Στη συγκεκριμένη περίπτωση,οι υποψίες πέφτουν επιλεκτικά πάνω στον...ζηλιάρη προσωπάρχη.
Η παρακολούθηση του "24" έχει γίνει ένοχη απόλαυση όχι μόνο χάρη στην αδίστακτη δριμύτητα του πρωταγωνιστή που αντισταθμίζει την εξωφρενική ψευδοφάνεια των κατορθωμάτων του,αλλά επειδή τον έχει αναγάγει σε τραγικό αναχρονισμό ο οποίος αίρει συμβολικά την παράνοια του σύγχρονου κόσμου.Οι εξημερωμένοι πολίτες μπορούν να συνεχίζουν ανέμελα τις δραστηριότητές τους,αφού κάπου πρέπει να υπάρχουν προσωπικότητες σαν τον Jack για να εξασκήσουν τα ΄΄βρώμικα λειτουργήματα΄΄.
Αυτό βεβαίως που το κάνει αιρετικά διασκεδαστικό είναι ατάκες αυτοκατάργησης όπως η παρακάτω από το επεισόδιο 7 που ειπώθηκε από τον ήρωα στη συνάδελφό του αφού εκείνος είχε μόλις...ψιλοβασανίσει τη βαρέως τραυματισμένη κόρη της μάνας-τρομοκράτη (κατά το...μάνα ρέϊβερ):
"...I just hate those people...They think there could be anything to justify what they're doing..."