A Treatise on the Ultimate Question of Life, The Universe, Audio and Everything

[AKARL]

Αγαπητοί συμφορουμίτες θα ήθελα, με την άδειά σας και την ανοχή σας να αναπτύξω διαλεκτικώς κάποιες σκέψεις μου ……

Κάνε άκρη ρε ΑΚΑΡΛ αναλαμβάνω ΕΓΩ τώρα.

Hello Boyz and Girlz – This iz Phaedrus speaking and I’m here to kick some serious ASS!!!

R - U - REAADYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY?????????

Let’s GO.

Αγαπητέ Άλεξ, …. Φαίδρος εδώ - σε χαιρετώ!

Θα μπω στον κόπο να ζαπαντήσω στα δγυό σου μηνύματα έχοντας μια (αμυδρή) ελπίδα ότι ίσως καταλάβεις τι λέω (δεν κρατώ και μεγάλο καλάθι όμως). Επίσης, ένας άλλος λόγος που σου απαντώ είναι ότι καίτοι οι απαντήσεις σου είναι, εν πολλοίς, άστοχες – είναι, τουλάχιστον, κόσμιες. Στον άξεστο «επιστήμονα» φίλο σου δε θα ξαναμπώ στον κόπο να απαντήσω (είναι ήδη στη λίστα αποκλεισμένων) διότι ούτε θέλει ούτε μπορεί να καταλάβει τι λέει κάποιος άλλος (εδώ ρε φίλε δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι ο ίδιος με αποκάλεσε τρολ και λέει ότι αυτοπροσδιορίζομαι ως τρολ – μα τόσο γκάου είναι το άτομο; ούτε το κυριολεκτικό ούτε και το υπαινικτικό πιάνει; - «αϊ κιού ρα δι κιού» που λένε ένα πανάρχαιο Γιαπωνέζικο, βάλτο στο γκουγκλ να δεις τι σημαίνει ή ρώτα τον Μάρκου που είναι γνώστης της Γιαπωνέζικης κουλτούρας).

Εν αντιθέσει με εσένα, δε θα απαντήσω επιλεκτικά σε όποια σημεία θεωρώ βολικά για μένα αλλά σε όλα – κάτι που εσύ δεν έκανες (θα τα αναφέρω όμως ξανά έτσι για να δω τι έχεις να πεις – αν έχεις). Α, σόρρυ, δε θα σχολιάσω το παραληρηματικό κομμάτι σχετικά με τα εγχώρια πολιτικά δρώμενα δεδομένου ότι επί της ουσίας συμφωνώ αλλά σε όρους δομής και διατύπωσης χωλαίνεις τρομερά – αχταρμάς είναι μια λέξη που, σύμφωνα με μια κάποια οπτική, θα μπορούσε να το περιγράψει.

Πάμε να δούμε τι μου γράφεις, τι ΔΕ μου γράφεις και τι απαντώ:

1) Γράφεις επί λέξει:

«Μπερδεύεις τον επιστήμονα - ερευνητή με τον επιστήμονα - εφαρμοστή της επιστήμης και, τέλος, με τον άνθρωπο της επιστήμης.
i) Επιστήμονας ερευνητής είναι αυτός που ασχολείται με το να κάνει πρωτότυπη συνεισφορά στην επιστήμη του, π.χ. ένας γιατρός που σε συνεργασία με φυσικούς και μηχανικούς κάνει έρευνα πάνω σε νέες απεικονιστικές τεχνικές.
ii) Επιστήμονας - εφαρμοστής της επιστήμης είναι π.χ. ένας διαβασμένος και σοβαρός γιατρός (δυστυχώς καθόλου αυτονόητο) που απλά κάνει σοβαρές διαγνώσεις και βοηθά στη θεραπεία των ασθενών.
iii) Επιστήμονας - διδάσκων μπορεί να είναι π.χ. ένας διαβασμένος και σοβαρός (πάλι, δυστυχώς καθόλου αυτονόητο) καθηγητής Φυσικής σε Λύκειο.
iv) Τέλος, άνθρωπος της Επιστήμης είναι κάποιος που καίτοι μπορεί να μην είναι επιστήμονας (ειδικά με την πρώτη έννοια) ο ίδιος, αντλεί διδάγματα από τον Ορθό Λόγο και προσπαθεί να τον εφαρμόζει στη ζωή του (στα πλαίσια της ατελούς ανθρώπινής του υπόστασης).»

Α) Από που συμπεραίνεις ότι μπερδεύω τέτοιες εύκολες και στοιχειώδεις έννοιες; Υπάρχουν οι επιστήμονες (scientists), υπάρχουν οι εφαρμοστές της επιστήμης (practitioners) και, τέλος, υπάρχουν και οι ψευδοεπιστήμονες ή τσαρλατάνοι οι οποίοι, ως ημιμαθείς, πλασάρονται ως επιστήμονες στους αμαθείς. Άρα υπάρχουν τρεις (3) μόνο κατηγορίες. Αν ίσχυαν αυτά που γράφεις θα μιλούσαμε και για επιστήμονες των πωλήσεων και του μάρκετινγκ (κουλουρτζήδες), επιστήμονες της προσωπικής υγιεινής (μανικιούρ-πεντικιούρ), κλπ. κλπ. Για όποιον ενδιαφέρεται γνωρίζω έναν εκπληκτικό πυρηνικό-υδραυλικό στο Ηράκλειο που κάνει θαύματα, … α και έναν νομπελίστα καυστηρατζή. Πέρα από την πλάκα, όμως, μου αρέσει και επικροτώ τη δημοκρατικότητα που χαρακτηρίζει την προσέγγισή σου: στη μαύρη τελική ΟΛΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ!

Β) Πάρε και ένα πιντιέφ (είσαι εξοικειωμένος μ’ αυτά τα μαραφέτια, έτσι για να δεις ότι μάλλον δε μπερδεύω ούτε έννοιες ούτε και καταστάσεις (αν μη τι άλλο με λίγη, τόση δα, επιστημολογία έχω «ταλαιπωρηθεί» στη ζωή μου).

Γ) Ο ορθολογισμός ή ρασιοναλισμός είναι μια κατεύθυνση της φιλοσοφίας που αποδέχεται ως γνώμονα και αφετηρία της γνώσεως τη λογική σκέψη. Από την περίοδο του διαφωτισμού ο ορθολογισμός συνδέεται συνήθως με την εισαγωγή των μαθηματικών μεθόδων στη φιλοσοφία, αρχικά με το έργο των Ντεκάρτ, Λάιμπνιτς και Σπινόζα.

Δηλαδή, τα βασικά στοιχεία της γνώσης μπορούν να αναζητηθούν στο νου μας. H γνώση αυτή μπορεί να αποκληθεί a priori ή προ-εμπειρική, αφού φαίνεται να είναι δυνατή πριν ή ανεξάρτητα από οποιαδήποτε εμπειρία. Παρ' όλο που το πρόβλημα της προέλευσης της γνώσης και οι βασικές αντίθετες τοποθετήσεις δεν αναλύθηκαν εκτενώς πριν από τη νεότερη εποχή, στην αρχαιότητα σημαντικός εκπρόσωπος της ορθολογιστικής προσέγγισης μπορεί να θεωρηθεί ο Πλάτων. Για τον Πλάτωνα η ανθρώπινη γνώση βασίζεται κατ' αρχάς στην ανάμνηση των ιδεών που έχει αντικρίσει η αθάνατη ψυχή προτού ενσαρκωθεί στο σώμα.


Με την κατάλληλη νοητική άσκηση και μέσα από τη μελέτη των μαθηματικών, η ψυχή μπορεί να γνωρίσει τη βαθύτερη πνευματική πραγματικότητα των ιδεών, οι οποίες υπάρχουν αιώνια, ενώ ο υλικός κόσμος αποτελεί ατελή αντανάκλαση τους.

Πρώτος μεγάλος ορθολογιστής των νεότερων χρόνων είναι αναμφισβήτητα ο Ντεκάρτ (Καρτέσιος). Για τον Ντεκάρτ η κατασκευή ενός συμπαγούς οικοδομήματος της γνώσης οφείλει να στηριχτεί στις πεποιθήσεις εκείνες που ο ορθός λόγος έχει θωρακίσει τόσο ισχυρά, ώστε τίποτα απολύτως να μην μπορεί να τις κλονίσει. Για να μπορέσουμε να εντοπίσουμε τέτοιου είδους πεποιθήσεις, ο Ντεκάρτ προτείνει να εφαρμόσουμε τη μέθοδο της συστηματικής αμφιβολίας: μας καλεί δηλαδή να διανύσουμε το πλήρες φάσμα των πεποιθήσεων μας και να επιλέξουμε, στο τέλος της διαδικασίας, αυτές για τις οποίες στάθηκε αδύνατον να αμφιβάλουμε.

O Ντεκάρτ επικαλείται τα κριτήρια της σαφήνειας και την ευκρίνειας, χαρακτηριστικά που συνοδεύουν πάντα τις αληθείς ιδέες μας και τις καθιστούν εναργείς. Οι βασικές μας ιδέες, οι οποίες αποτελούν παραστάσεις των ουσιωδών χαρακτηριστικών των υλικών και των πνευματικών όντων, έχουν εμφυτευθεί στον νου μας από τον Θεό. Τις έμφυτες αυτές ιδέες τις συλλαμβάνουμε ενορατικά και άμεσα, χωρίς να χρειάζεται να ακολουθήσουμε κάποια συλλογιστική διαδικασία. Ακόμη και το "σκέφτομαι, [άρα] υπάρχω" δε χρειάζεται το συμπερασματικό "άρα", εφόσον προβάλλει στον νου μας με άμεση βεβαιότητα και δεν αποτελεί συμπέρασμα μιας συλλογιστικής διαδικασίας.

O τρόπος με τον οποίο ο Ντεκάρτ επιχειρεί να αξιοποιήσει την απόλυτη (αλλά πολύ περιορισμένη) αυτή βεβαιότητα και πάνω της να οικοδομήσει τη γνώση του πραγματικού κόσμου μελετάται και ερμηνεύεται από τους φιλοσόφους μέχρι σήμερα.

Άλλοι ορθολογιστές, που προσπάθησαν να βελτιώσουν τη θεώρηση του Ντεκάρτ και οπωσδήποτε να αποφύγουν τις παγίδες στις οποίες τον οδήγησε η υπερβολική μεθοδολογική του αμφιβολία, είναι ο Ολλανδός Μπαρούχ Σπινόζα (17ος αιώνας) και ο Γερμανός Γκότφριντ Λάιμπνιτς (17ος-18ος αιώνας).

Οι δύο τελευταίοι υποστηρίζουν ότι ξεκινώντας από βασικές θεμελιώδεις αρχές, όπως τα αξιώματα της γεωμετρίας, θα μπορούσε κανείς να αντλήσει απαγωγικά το σύνολο ολόκληρης της δυνατής γνώσης. Έτσι, προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν τα επιστημολογικά και μεταφυσικά προβλήματα που έθεσε ο Ντεκάρτ και που οδήγησαν στην ανάπτυξη μιας κάπως θεμελιοκρατικής προσέγγισης του ορθολογισμού.

Τόσο ο Σπινόζα όσο και ο Λάιμπνιτς υποστήριζαν ότι κατ' αρχήν τουλάχιστον όλες οι γνώσεις, συμπεριλαμβανομένων των επιστημονικών γνώσεων, μπορούν να αποκτηθούν με τη χρήση του ορθού λόγου και μόνο. Αν και οι δύο παραδέχονταν ότι αυτό δεν είναι δυνατό στην πράξη για τον άνθρωπο, παρά μόνο σε συγκεκριμένες περιοχές της επιστήμης όπως είναι τα μαθηματικά.

Επίσης, σύμφωνα με τους Λάιμπνιτς και Σπινόζα ο νους μας μπορεί να κατανοήσει τα βασικά στοιχεία της δομής της πραγματικότητας στηριζόμενος στη χρησιμοποίηση έμφυτων ιδεών και λογικών αρχών.

O σημαντικότερος ίσως ορθολογιστής των νεότερων χρόνων είναι ο Χέγκελ, ο οποίος πίστευε ότι ο ορθός λόγος του επέτρεπε να κατανοήσει πλήρως και να προβλέψει την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας.


Στον αντίποδα του ορθολογισμού βρίσκεται ο Σχετικισμός και ο Σκεπτικισμός - καθώς και όλες οι Ανατολικές φιλοσοφίες που έχουν, τουλάχιστον, την ίδια αξία με τον δυτικό Ρασιοναλισμό.

Δ) Το κυριότερο χαρακτηριστικό του σχετικισμού είναι ότι δεν δέχεται την ύπαρξη της απόλυτης αλήθειας δίνοντας ίση ισχύ στα λεγόμενα όλων. Στην Ηθική ο σχετικισμός λέει ότι όλες οι ηθικές είναι εξίσου καλές. Στην Επιστημολογία ότι όλες οι απόψεις και όλοι οι τρόποι σκέψεις εξίσου αληθείς. Στην Θρησκεία ότι όλες οι θρησκείες είναι εξίσου σωστές κ.ο.κ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην θεωρία του σχετικισμού είναι ότι δημιουργεί ένα παράδοξο. Όταν δεν υπάρχει κοινό σημείο αναφοράς προς όλους τους ανθρώπους ώστε να δεχτούν την αλήθεια της πρότασης τότε αυτομάτως η θεωρία του σχετικισμού χάνει την οικουμενική της ισχύ. Μόνο με την ad hoc παραδοχή ότι η μόνη απόλυτη αλήθεια είναι ο ορισμός του σχετικισμού αποκτά ισχύ ο σχετικισμός. Στη βάση αυτή, ο σχετικισμός εξισώνεται με τον απόλυτο σχετικισμό και ένας τρόπος υπέρβασης αυτής της αντίφασης φαίνεται να είναι η υιοθέτηση ενός «σχετικού» σχετικισμού.

Συνεχίζεται....

 

[AKARL]

Ε) Ο σκεπτικισμός είναι μία σημαντική και αξιοπρόσεκτη τάση στη Φιλοσοφία, που ασχολείται κυρίως με τη γνώση και τη δυνατότητά της αντίστοιχα. Αμφισβητεί την πιστότητα και την ορθότητα, θεωρώντας ότι ο άνθρωπος είναι μερικώς ανίκανος στο να αποκτήσει έγκυρη και σωστή γνώση, διότι γίνεται ασυνείδητα θύμα των αισθήσεών του. Δηλαδή ο άνθρωπος, κατά τον Σκεπτικισμό, σχηματίζει μια ψευδή αντίληψη για τον κόσμο που τον περιβάλλει και δημιουργεί γνώσεις που δεν μπορούν να έχουν γερά θεμέλια. Σκεπτικιστικές αμφιβολίες είχαν εκφραστεί ήδη από την εποχή των προσωκρατικών σοφιστών, αλλά και από τον ίδιο το Σωκράτη. Ωστόσο ο σκεπτικισμός, ως συστηματική φιλοσοφική στάση εκφράστηκε κυρίως από τους "πυρρώνειους" (οπαδοί του Πύρρωνα από την Ηλεία) και είχε πρακτικό χαρακτήρα. Ο σκεπτικιστής συνήθως επιχειρεί να δείξει ότι για κάθε θέμα υπάρχουν δύο αντίθετες και ισοδύναμες απόψεις και ότι δεν μπορούμε να αποφασίσουμε ποια να προτιμήσουμε. Γι΄ αυτό πιστεύει ότι θα ήταν καλύτερο να τηρούμε στάση ουδετερότητας απέναντι σε τέτοιες πεποιθήσεις και έτσι θα καταφέρουμε να επιτύχουμε μια ψυχολογική γαλήνη και αταραξία. Ακραίοι Σκεπτικιστές, όπως ο Ρενέ Ντεκάρτ ή αλλιώς Καρτέσιος, πίστευαν ότι δεν μπορεί κανένας άνθρωπος να αποκτήσει γνώση γιατί δεν είναι σίγουρος για τίποτα. Άρα η γνώση είναι ανέφικτη. Επίσης σκεπτικιστές όπως ο Ντέιβιντ Χιουμ πίστευαν ότι είμαστε εντελώς εξαπατημένοι από τις αισθήσεις μας.

Πάρε και κάτι στα αγγλικά – τα οποία κατέχεις:

Radical skepticism or radical scepticism is the philosophical position that knowledge is most likely impossible. Radical skeptics hold that doubt exists as to the veracity of every belief and that certainty is therefore never justified. To determine the extent to which it is possible to respond to radical skeptical challenges is the task of epistemology or "the theory of knowledge".The Ancient Greek philosophers Plato, Cratylus and Pyrrho as well as Roman philosopher Sextus Empiricus are among those who expounded theories of radical skepticism. In modern philosophy, two representatives of radical skepticism are Michel de Montaigne (most famously known for his skeptical remark, Que sçay-je ?, 'What do I know?' in Middle French; modern French Que sais-je ?) and David Hume (particularly as set out in A Treatise of Human Nature, Book 1: "Of the Understanding"). As radical skepticism can be used as an objection for most or all beliefs, many philosophers have attempted to refute it. For example, Bertrand Russell wrote “Skepticism, while logically impeccable, is psychologically impossible, and there is an element of frivolous insincerity in any philosophy which pretends to accept it.”

ΣΤ) Πάμε τώρα και στα ίδια τα μαθηματικά – την πεμπτουσία του Ορθολογισμού και της Επιστήμης (ή μήπως διαφωνείς. Σου μεταφέρω αυτολεξεί από τη Βίκη (αν έχεις οποιαδήποτε αμφιβολία σχετικά με το αν αυτά που μεταφέρω από τη Βίκη τα καταλαβαίνω μπορείς να με προκαλέσεις σε «μονομαχία» - προειδοποίηση ΔΕ θα είμαι ούτε επιεικής, ούτε «κύριος» … ανελέητος θα είμαι και αυτό δεν είναι απειλή … ΥΠΟΣΧΕΣΗ είναι):

Στη μαθηματική λογική, τα θεωρήματα μη πληρότητας του Γκέντελ, τα οποία αποδείχτηκαν από τον Κουρτ Γκέντελ (Kurt Gödel) το 1931, είναι δύο θεωρήματα που υποδεικνύουν έμφυτους περιορισμούς σε όλα τα (πλην των τετριμμένων) τυπικά συστήματα των μαθηματικών. Τα θεωρήματα είναι πολύ σημαντικά για τη φιλοσοφία των μαθηματικών. Ερμηνεύονται γενικά ως μια απόδειξη πως το πρόγραμμα του Χίλμπερτ να βρεθεί ένα πλήρες και συνεπές σύνολο από αξιώματα για όλα τα μαθηματικά είναι αδύνατο, δίνοντας έτσι αρνητική απάντηση στο δεύτερο πρόβλημα του Χίλμπερτ.

Υπόβαθρο

Στη μαθηματική λογική, μια θεωρία είναι ένα σύνολο από προτάσεις εκφρασμένες σε μια τυπική γλώσσα. Μερικές δηλώσεις σε μια θεωρία (τα αξιώματα) συμπεριλαμβάνονται χωρίς απόδειξη και άλλες (τα θεωρήματα) συμπεριλαμβάνονται επειδή συνάγονται από τα αξιώματα.

Επειδή οι δηλώσεις μιας τυπικής θεωρίας γράφονται σε συμβολική μορφή, είναι δυνατόν να επαληθευτεί μηχανικά ότι μία τυπική απόδειξη από ένα πεπερασμένο σύνολο από αξιώματα είναι έγκυρη. Αυτή η δουλειά, γνωστή ως αυτοματοποιημένη επαλήθευση αποδείξεων, σχετίζεται στενά με την αυτοματοποιημένη απόδειξη θεωρημάτων. Η διαφορά είναι ότι αντί να κατασκευάσει μια νέα απόδειξη, ο επαληθευτής αποδείξεων απλά ελέγχει αν μια δεδομένη τυπική απόδειξη (ή, σε μερικές περιπτώσεις, οι οδηγίες που μπορεί να ακολουθήσει κανείς για να δημιουργήσει μια τυπική απόδειξη) είναι σωστή. Αυτό δεν είναι απλά και μόνο υποθετικό. Συστήματα όπως το Isabelle χρησιμοποιούνται σήμερα για να τυποποιούν αποδείξεις και μετά να ελέγχουν την εγκυρότητά τους.

Παρόλα αυτά, πολλές θεωρίες που μας ενδιαφέρουν περιλαμβάνουν ένα άπειρο σύνολο από αξιώματα. Για να επαληθευτεί μια τυπική απόδειξη όταν το σύνολο των αξιωμάτων είναι άπειρο, πρέπει να είναι δυνατόν να προσδιορίσουμε αν μία δήλωση η οποία θεωρείται ότι είναι αξίωμα είναι πράγματι αξίωμα. Αυτό το ζήτημα προκύπτει στις πρώτου βαθμού θεωρίες της αριθμητικής, όπως η αριθμητική του Πεάνο, επειδή η αρχή της μαθηματικής επαγωγής εκφράζεται ως ένα άπειρο σύνολο αξιωμάτων (ένα αξιωματικό σχήμα).

Μια τυπική θεωρία λέγεται πως είναι αποτελεσματικά παραχθείσα αν το σύνολο των αξιωμάτων της είναι ένα αναδρομικά απαριθμήσιμο σύνολο. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα πρόγραμμα υπολογιστή που, κατ` αρχήν, θα μπορούσε να απαριθμήσει όλα τα αξιώματα της θεωρίας χωρίς να συμπεριλάβει στη λίστα καμία δήλωση που δεν είναι αξίωμα. Αυτό είναι ισοδύναμο με την ικανότητα να απαριθμήσει όλα τα θεωρήματα της θεωρίας χωρίς να απαριθμήσει καμία δήλωση που δεν είναι θεώρημα. Για παράδειγμα, η θεωρία της αριθμητικής του Πεάνο (η αξιωματική περιγραφή των φυσικών αριθμών) και η θεωρία συνόλων των Τσερμέλο-Φρένκελ έχουν άπειρο αριθμό αξιωμάτων η κάθε μια, και κάθε μια είναι αποτελεσματικά παραχθείσα.

Συνεχίζεται...

 

[AKARL]

Κατά την επιλογή ενός συνόλου από αξιώματα, ο στόχος είναι με βάση αυτά να μπορεί να αποδείξει κανείς όσο το δυνατόν περισσότερα σωστά αποτελέσματα, χωρίς να μπορεί να αποδείξει κανένα λανθασμένο αποτέλεσμα. Ένα σύνολο από αξιώματα είναι πλήρες αν, για κάθε δήλωση στη γλώσσα των αξιωμάτων, είτε η αυτή δήλωση είτε η άρνησή της μπορεί να αποδειχτεί από τα αξιώματα. Ένα σύνολο αξιωμάτων είναι (απλά) συνεπές αν δεν υπάρχει δήλωση τέτοια ώστε και αυτή και η άρνηση της να μπορούν να αποδειχτούν από τα αξιώματα. Στο πρότυπο σύστημα της λογικής πρώτου βαθμού ένα συνεπές σύνολο αξιωμάτων θα αποδείξει κάθε δήλωση στη γλώσσα της (αυτό μερικές φορές καλείται η αρχή της έκρηξης) και είναι επομένως αυτόματα πλήρες. Ένα σύνολο από αξιώματα που είναι και πλήρες και συνεπές, παρ'όλα αυτά, αποδεικνύει ένα μέγιστο σύνολο από μη-αντιφατικά θεωρήματα. Τα θεωρήματα μη πληρότητας του Γκέντελ δείχνουν ότι σε συγκεκριμένες περιπτώσεις δεν είναι δυνατόν να έχουμε μια αποτελεσματικά παραχθείσα, πλήρη και συνεπή θεωρία.

Πρώτο θεώρημα μη πληρότητας

Το πρώτο θεώρημα μη πληρότητας του Γκέντελ δηλώνει ότι:

Οποιαδήποτε αποτελεσματικά παραχθείσα θεωρία που είναι ικανή να εκφράσει τη στοιχειώδη αριθμητική δεν μπορεί να είναι και συνεπής και πλήρης. Συγκεκριμένα, για κάθε συνεπή, αποτελεσματικά παραχθείσα τυπική θεωρία που αποδεικνύει συγκεκριμένες αλήθειες βασικής αριθμητικής, υπάρχει μία αριθμητική δήλωση η οποία είναι αληθής,[1] αλλά δεν μπορεί να αποδειχθεί από τη θεωρία (Kleene 1967, p. 250).

Η αληθής δήλωση που δεν μπορεί να αποδειχθεί στην οποία αναφέρεται το θεώρημα συχνά αναφέρεται ως “η πρόταση Γκέντελ” της θεωρίας. Αυτή δεν είναι μοναδική. Υπάρχουν άπειρες δηλώσεις στη γλώσσα της θεωρίας οι οποίες έχουν την ιδιότητα ότι είναι αληθείς και δεν μπορούν να αποδειχθούν.

Για κάθε συνεπή τυπική θεωρία Θ που περιλαμβάνει αρκετές ιδιότητες της θεωρίας αριθμών, η αντίστοιχη πρόταση Γκέντελ G ισχυρίζεται: “Η G δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι αληθής μέσα στη θεωρία Θ”. Αν η G μπορούσε να αποδειχθεί μέσω των αξιωμάτων και των κανόνων συμπερασμού της Θ, τότε η Θ θα είχε ένα θεώρημα G, το οποίο αντίκειται στον εαυτό του, και άρα η θεωρία Θ θα ήταν ασυνεπής. Αυτό σημαίνει ότι αν η θεωρία Θ είναι συνεπής τότε η G δεν μπορεί να αποδειχθεί μέσα σ` αυτή. Αυτό σημαίνει ότι ο ισχυρισμός της G, ότι η ίδια δεν αποδεικνύεται, είναι σωστός. Υπό αυτήν την έννοια η G όχι μόνο δεν μπορεί να αποδειχθεί αλλά είναι και αληθής. Συνεπώς αποδεικνύεται-μέσα-στη-θεωρία-Θ και αλήθεια δεν είναι το ίδιο. Η θεωρία Θ δεν είναι πλήρης (είναι μη πλήρης).

Αν η G είναι αληθής τότε η G δεν μπορεί να αποδειχθεί μέσα στη θεωρία, και η θεωρία είναι μη πλήρης. Αν η G είναι ψευδής τότε η G μπορεί να αποδειχθεί μέσα στη θεωρία, και η θεωρία είναι ασυνεπής μιας και η G και αποδεικνύεται και αντικρούεται από την Θ.

Είναι δυνατόν να ορίσουμε μια μεγαλύτερη θεωρία Θ’ που να περιέχει όλη την Θ, συν την G ως πρόσθετο αξίωμα. Σε αυτήν την περίπτωση, η G είναι πράγματι θεώρημα στην Θ’ (τετριμμένα, μιας και είναι αξίωμα). Παρόλα αυτά, αυτό το θεώρημα μη πληρότητας τότε εφαρμόζεται στην Θ’. Θα υπάρχει μια νέα πρόταση Γκέντελ G’ για την Θ’, που θα δείχνει ότι η Θ’ είναι επίσης μη πλήρης. Κάθε θεωρία έχει τη δική της πρόταση Γκέντελ.

Για να αποδείξει το πρώτο θεώρημα μη πληρότητας, ο Γκέντελ απαρίθμησε τις προτάσεις της θεωρίας: Σε κάθε πρόταση αντιστοίχισε έναν αριθμό. Σε αυτές τις προτάσεις συμπεριέλαβε και δηλώσεις πάνω στις ίδιες τις προτάσεις, οι οποίες θα πρέπει να είναι είτε αληθείς είτε ψευδείς. Θεώρησε την πρόταση “η πρόταση με τον αριθμό x δεν μπορεί να αποδειχτεί”. Κατόπιν έδειξε ότι υπάρχει μια αντιστοίχιση, τέτοια ώστε η παραπάνω πρόταση να έχει τον αριθμό x. Έτσι η πρόταση παίρνει τη μορφή: “Η παρούσα πρόταση δεν μπορεί να αποδειχτεί”. Αν είναι αληθής, τότε υπάρχει μια πρόταση στη θεωρία που δεν είναι αποδείξιμη και επομένως η θεωρία δεν είναι πλήρης. Αν είναι ψευδής, τότε η συγκεκριμένη πρόταση μπορεί να αποδειχτεί. Μια θεωρία όμως μέσα στην οποία μπορεί να αποδειχτεί μια λάθος πρόταση είναι αντιφατική και άρα ασυνεπής.

Δεύτερο θεώρημα μη πληρότητας

Το δεύτερο θεώρημα μη πληρότητας Γκέντελ μπορεί να διατυπωθεί ως εξής:

Για κάθε αποτελεσματικά παραχθείσα τυπική θεωρία Θ που συμπεριλαμβάνει βασικές αριθμητικές αλήθειες και επίσης συγκεκριμένες αλήθειες για την δυνατότητα τυπικής απόδειξης, η Θ συμπεριλαμβάνει δήλωση περί της ιδίας συνέπειας αν και μόνο αν η Θ είναι ασυνεπής.

Αυτό ενισχύει το πρώτο θεώρημα μη πληρότητας, επειδή η δήλωση που κατασκευάσαμε στο πρώτο θεώρημα μη πληρότητας δεν εκφράζει ευθέως την συνέπεια της θεωρίας. Η απόδειξη του δεύτερου θεωρήματος μη πληρότητας λαμβάνεται, ουσιαστικά, τυπικοποιώντας την απόδειξη του πρώτου θεωρήματος μη πληρότητας μέσα στην ίδια την θεωρία.

Μια τεχνική λεπτομέρεια στο δεύτερο θεώρημα μη πληρότητας είναι πως να εκφράσουμε την συνέπεια της Θ ως φόρμουλα στην γλώσσα της Θ. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνουμε, και δεν οδηγούν όλοι στο ίδιο αποτέλεσμα. Συγκεκριμένα, διαφορετικές τυπικοποιήσεις της αξίωσης ότι η Θ είναι συνεπής μπορεί να είναι ή να μην είναι ισοδύναμες στην Θ, και μερικές μπορεί ακόμα και να μπορούν να αποδειχθούν. Για παράδειγμα, η πρώτου βαθμού αριθμητική του Πεάνο (PA: Peano arithmetic) μπορεί να αποδείξει ότι το μεγαλύτερο συνεπές υποσύνολο της PA είναι συνεπές. Αλλά μιας και η PA είναι συνεπής, το μεγαλύτερο συνεπές υποσύνολο της PA είναι απλά η PA, οπότε υπό αυτή την έννοια η PA "αποδεικνύει ότι είναι συνεπής". Αυτό που η PA δεν αποδεικνύει είναι πως το μεγαλύτερο συνεπές υποσύνολο της PA είναι, στην πραγματικότητα, ολόκληρη η PA. (Ο όρος "μεγαλύτερο συνεπές υποσύνολο της PA" είναι μάλλον ασαφής, αλλά αυτό που εννοούμε εδώ είναι το μεγαλύτερο συνεπές αρχικό κομμάτι των αξιωμάτων της PA ταξινομημένο σύμφωνα με κάποια κριτήρια. Για παράδειγμα, με τους "αριθμούς Γκέντελ", τους αριθμούς που κωδικοποιούν τα αξιώματα όπως στο σχήμα που χρησιμοποίησε ο Γκέντελ που αναφέρθηκε παραπάνω).

Περιορισμοί των θεωρημάτων του Γκέντελ

Τα συμπεράσματα των θεωρημάτων του Γκέντελ ισχύουν μόνο για τις τυπικές θεωρίες που ικανοποιούν τις απαραίτητες υποθέσεις. Δεν ικανοποιούν όλα τα αξιωματικά συστήματα αυτές τις υποθέσεις, ακόμα και όταν αυτά τα συστήματα έχουν μοντέλα που συμπεριλαμβάνουν τους φυσικούς αριθμούς ως υποσύνολο. Για παράδειγμα, υπάρχουν πρώτου βαθμού αξιωματικοποιήσεις της Ευκλείδειας γεωμετρίας και των πραγματικών κλειστών πεδίων που δεν ικανοποιούν τις υποθέσεις των θεωρημάτων του Γκέντελ. Το γεγονός κλειδί είναι ότι αυτές οι αξιωματικοποιήσεις δεν είναι αρκετά εκφραστικές ώστε να ορίσουν το σύνολο των φυσικών αριθμών ή να αναπτύξουν βασικές ιδιότητες των φυσικών αριθμών.

Συνεχίζεται....

 

[Petros_Dalipis]

Δηλαδή εσύ τώρα, Σάββατο βράδυ, στην όμορφη Κρήτη, αντί να βγεις να κάνεις καμιά βόλτα ή να δεις καμιά ταινία, κάθεσαι και γράφεις κατεβατά;

 

[AKARL]

Σχέση με την υπολογισιμότητα

Το θεώρημα μη πληρότητας έχει στενή συγγένεια με αρκετά αποτελέσματα σχετικά με τα μη-αποφασίσιμα σύνολα στη θεωρία αναδρομής, η οποία αποτελεί κεντρικό πυλώνα της επιστήμης υπολογιστών.

Ο Στίβεν Κλέινι (Stephen Cole Kleene) (1943) παρουσίασε μία απόδειξη του θεωρήματος μη πληρότητας του Γκέντελ χρησιμοποιώντας βασικά αποτελέσματα της θεωρίας υπολογισμού. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα δείχνει ότι το πρόβλημα τερματισμού δεν έχει λύση: δεν υπάρχει πρόγραμμα υπολογιστή που δοθέντος ενός προγράμματος Π ως είσοδο, να μπορεί να αποφασίσει σωστά αν το Π τελικά σταματά όταν τρέξει χωρίς είσοδο. Ο Κλιν έδειξε ότι η ύπαρξη μιας πλήρους, αποτελεσματικής θεωρίας της αριθμητικής με συγκεκριμένες ιδιότητες συνέπειας θα σήμαινε πως το πρόβλημα του τερματισμού είναι αποφασίσιμο (υπολογίσιμο), μια αντίφαση. Η μη-υπολογισιμότητα μπορεί επομένως να περιγραφεί ως συνέπεια της μη πληρότητας του Γκέντελ.


Ερώτηση Ξεκάθαρη Πρώτη: Μπερδεύω ή όχι τις έννοιες που δηλώνεις ότι μπερδεύω;

2) Γράφεις επί λέξει:
«Σε πρώτη ανάγνωση, μπορεί να φανεί σε κάποιον ότι η κάθε άνθρωπος που ανήκει στις κατηγορίες i, ii και iii ανήκει αυτομάτως και στην κατηγορία iv.
ΛΑΘΟΣ!
Ο EAR (εξ' όσων γνωρίζω) ανήκει στην κατηγορία i, και, στο μέτρο των δυνάμεών του και της ατελούς ανθρώπινης υπόστασής του, προσπαθεί να ανήκει και στην κατηγορία iv..»

Όπως είπαμε παραπάνω οι κατηγορίες είναι τρεις. Στην πρώτη κατηγορία συμπίπτουν οι απόψεις μας, αυτή που εγώ ονομάζω δεύτερη περικλείει τις 2-4 δικές σου. Τη δική μου τρίτη κατηγορία δεν την συμπεριλαμβάνεις – αυτό αποτελεί σημαντική μεθοδολογική παράλειψη.

Ερώτηση Ξεκάθαρη Δεύτερη: Η δήλωσή σου «Η κατηγορία iv είναι η πιο σημαντική» είναι (ελέω επιστήμης, ορθολογισμού ή … Θεού) Αξίωμα ή μήπως Θεώρημα;

- Αν είναι αξίωμα, βάσει ποιας(ων) υπερβατικού-χαρακτήρα παραδοχής(ων) ορίζεται ως τέτοιο;

- Αν είναι θεώρημα, πως, ακριβώς, αποδεικνύεται με συστηματικό και λογικά συνεπή τρόπο (για να μη ρίξω τη σχετικιστική ή την σκεπτικιστική οπτική γωνία και πονέσεις);


3) Γράφεις επί λέξει:
«Και η καταφανέστατη έλλειψη ανθρώπων αυτής της κατηγορίας είναι και ο βασικός λόγος των προβλημάτων της χώρας μας.

Και εκεί ακριβώς έγκειται και η μεγαλύτερη προσφορά του Κώστα.

Αυτή λοιπόν η προσφορά του Κώστα στη διάδοση του Ορθού Λόγου (με όλα τα ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ λάθη, απλουστεύσεις και παραλείψεις που δυστυχώς επιβάλλει η - όχι ως κύρια δραστηριότητα στη ζωή - συμμετοχή σε ένα φόρουμ απλών ανθρώπων, ενός μη επαγγελματία με το αντικείμενο) συνεχίζεται με σχεδόν απεριόριστη υπομονή και επιμονή ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ.»

Η προσφορά του εν λόγω επιστήμονα, ενίοτε, γίνεται με τρόπο άξεστο, αγενή, αγοραίο και χυδαίο - με τρόπο προσβλητικό και μειωτικό για τον άλλον – με «στρατοκαυλικής νοοτροπίας» αυθαίρετο, αυταρχικό και αυστηρά ιεραρχικό τρόπο.

Ερώτηση Ξεκάθαρη Τρίτη: Θέλω λοιπόν, με το χέρι στην καρδιά, να απαντήσεις ΕΣΥ, ειλικρινά, συμφωνείς με τον τρόπο αυτόν; Σου αρέσει; Τον αποδέχεσαι; Τον επικροτείς; Είναι «επιστημονικό και ορθολογικό» να απευθύνεσαι σε κάποιον ως κατώτερό σου; Προσφέρει θετική υπηρεσία στην προαγωγή του Ορθού Λόγου ή τρέφει, έτι περαιτέρω, ένα υπερτροφικό ΕΓΩ;

4) Γράφεις επί λέξει:
«Θέλω λοιπόν, με το χέρι στην καρδιά, να συγκρίνεις τα ποστ του Κώστα με τα δικά σου, και να απαντήσεις ΕΣΥ, ειλικρικά, ποιού η προσφορά υπηρετεί καλύτερα τον αντικειμενικό σκοπό που είναι η διάδοση του Ορθού Λόγου.»

AKARL mode on - Με το χέρι στην καρδιά και απαντώντας ειλικρινά εγώ, ως AKARL, θα σου πω ότι η προσφορά του Κώστα υπηρετεί καλύτερα τον αντικειμενικό σκοπό που είναι η διάδοση του Ορθού Λόγου. - AKARL mode off.

Με το χέρι στην καρδιά και απαντώντας ειλικρινά εγώ, ως Φαίδρος, θα σου πω να πας να δεις αν έρχομαι που ο αντικειμενικός σκοπός ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ θέματος είναι η διάδοση του Ορθού Λόγου. Σε περίπτωση δεν έχεις καταλάβει λέξη από τα προηγούμενα να σου προσφέρω μια περίληψη: Ο ορθολογισμός είναι ένα, εκ των πολλών, φιλοσοφικό ρεύμα το οποίο από τον Διαφωτισμό και δώθε υποβόσκει και διαμορφώνει αυτό που ο Φουκώ ορίζει ως “discours”. Αυτό το ρημάδι το discours, με τη σειρά του, διαμορφώνει και καθορίζει την επιλογή συγκεκριμένων τρόπων διερεύνησης και κατάκτησης της γνώσης μέσω της επιστήμης – η οποία δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα σύστημα απόκτησης γνώσης με βάση την επιστημονική μεθοδολογία που βασίζεται στην επιστημονική έρευνα, καθώς και στην οργάνωση και ταξινόμηση της αποκτώμενης με αυτόν τον τρόπο γνώσης. Η δε τεχνολογία είναι η εφαρμογή της αποκτώμενης γνώσης για την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών ενίοτε χρήσιμων και απαραίτητων, ενίοτε άχρηστων και καταστροφικών.

Δεν ανακαλύψαμε ξαφνικά, τα εξίσου μικρά και ταπεινά ανθρωπάκια, στον 20ο και 21ο αιώνα τις απόλυτες αλήθειες που οι προηγούμενοι «παρωχημένοι, ανίκανοι και υποδεέστεροι» δεν κατάφεραν. Αιδώς Αργείοι … Έλεος πια με τη βλακώδη επιμονή στο καλύτερο, την ιεραρχία, την «εξέλιξη» και την «πρόοδο».

Ερώτηση Ξεκάθαρη Τέταρτη: Κατάλαβες κάτι από τα παραπάνω;

5) Γράφεις επί λέξει:
«Του Κώστα, ή η δικιά σου, που ψάχνεις να επισημάνεις απλουστεύσεις επικαούμενος τον Godel το έργο του οποίου και των συνεχιστών του μάλλον δεν καταλαβαίνεις πλήρως;
(Ουδέν μεμπτόν στο τελευταίο).»

Σχόλιο: Το αν καταλαβαίνω τα θεωρήματα της μη πληρότητας του Gödel καθώς και τις επιπτώσεις αυτών τόσο στα ίδια τα μαθηματικά όσο, και κατ΄ επέκτασιν, στην ανθρώπινη βλακεία που υποστηρίζει την ύπαρξη Απόλυτης Αντικειμενικής Αλήθειας υπάρχει τρόπος να το διερευνήσουμε – εδώ …. στην αρένα, μπροστά στο φιλοθεάμον κοινό (τις επιπτώσεις αυτές στα 3Α δεν θα τις βρεις ούτε στη Βίκη ούτε και κάπου αλλού …. δική μου κατασκευή είναι). Θέλεις; Τι λες, … μπορεί να μπλοφάρω και να μην έχω ιδέα, ε; Μπορεί και να με ρεζιλέψεις, ε; Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ασχολούμουν σοβαρά με τα μαθηματικά και νοιώθω ολίγον τι «σκουριασμένος» - αλλά τα μαθηματικά είναι σαν το ποδήλατο: δεν τα ξεχνάς ποτέ! (Προειδοποίηση Δεύτερη - ΔΕ θα είμαι ούτε επιεικής, ούτε «κύριος» - ανελέητος θα είμαι και αυτό δεν είναι απειλή … ΥΠΟΣΧΕΣΗ είναι).

Ερώτηση Ξεκάθαρη Πέμπτη: Θέλεις, αληθινά, να διερευνήσεις το αν καταλαβαίνω και πόσο τόσο τα θεωρήματα περί μη πληρότητας του Gödel όσο και τις στενές και ευρύτερες επιπτώσεις τους;

6) Γράφεις επί λέξει:
«Εκεί κολλάει και το "ύποπτο" που σου απηύθυνε ο Κώστας.
Κατά τα άλλα, είσαι ωραίος και γράφεις και καλά Ελληνικά.
(Μόνο που αντί για "γραφόμενα" καλό είναι να χρησιμοποιοπύμε τον όρο "γραπτά").»

Σχόλιο: με τα σύνδρομα καταδίωξης και την εν γένει παράνοια καθενός δεν ασχολούμαι. ΟΚ;

Ενίοτε, είναι σωστό να «χρησιμοποιοπύμε» τον όρο «γραφόμενα» όταν θέλουμε να σημασιοδοτήσουμε κατά συγκεκριμένο τρόπο την πρότασή μας και, γιατί να το κρύψομε άλλωστε, να ειρωνευτούμε τον είρωνα. Προϋπόθεση επιτυχίας του τελευταίου είναι ο αποδέκτης της ειρωνείας να μπορεί να την αντιληφθεί … ή μήπως όχι;

Ερώτηση Ξεκάθαρη Έκτη: Γνωρίζεις την ειδική σημασία του όρου «γραφόμενα»; Αν όχι ψάξε. Αν νομίζεις ότι τη γνωρίζεις, σε πληροφορώ ότι δεν έχεις ιδέα … και εκτίθεσαι προσπαθώντας να ειρωνευτείς.

Ένα μικρό μυστικό για μένα που δεν το γνωρίζεις και δεν σου το έχει πει αυτό το στραβάδι ο ΑΚΑΡΛ: σε κάποιο ποστ ο επιστήμονας ανέφερε την εξαιρετική σχέση που είχε παιδιόθεν με τον ήχο κλπ. (ψάξε θα το βρεις). Αυτή τη σχέση, σε υπερθετικό βαθμό, έχει η «ταπεινότης» μου με τον λόγο και τον Λόγο – μην προσπαθήσεις να αστειευτείς ή να ειρωνευτείς ξανά με το θέμα αυτό διότι θα υπάρξουν οι δέουσες και προβλεπόμενες συνέπειες - ανηλεώς.

Συνεχίζεται...

 

[Petros_Dalipis]

Α, εντάξει, copy-paste τα κάνεις! Τσάμπα ανησύχησα!

 

[AKARL]

7) Γράφεις επί λέξει:
«Εμπορική επιτυχία;
Ποια εμπορική επιτυχία;
Γιατρός είναι ο άνθρωπος.

Και δε σκοπεύει να αλλάξει επάγγελμα.
(Για ένα διάστημα σκεφτόταν να γίνει επαγγελματίας lover boy αλλά του έφαγε την πελατεία ο Κόγιας).»

Ερώτηση Ξεκάθαρη Έβδομη: Υπήρχε, πιστεύεις, περίπτωση να μη γίνει αυτό;
Κόγιας ρούλζ – χιούτζ ρησπέκτ.

8) Γράφεις επί λέξει:
«Αν θες πάντως να μιλήσουμε για υλοποιήσεις του EAR, μπορώ να σου πω για τους ενισχυτές που είχαν φτιάξει με τον κουμπάρο του πάνω από 15 χρόνια πριν, λίγους εκ των οποίων πούλησαν μια και υποχρεωτικά είχαν αγοράσει ένα σκασμό υλικά (αυτό γίνεται όταν μιλάς απευθείας με εργοστάσια) μπας και μαζέψουν λίγο το εξωφρενικό κόστος [they did not! - παρόλο που που οι εν λόγω ενισχυτές έγιναν ανάρπαστοι (και δικαίως καθότι ξεφτίλιζαν σχεδόν ό,τι κυκλοφορούσε τότε στα ίδια ή και πολλαπλάσια χρήματα)]
Όχι, είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη.
Ύποπτο.
Αν και όχι απαραίτητα κακόβουλο.
Για το πρώτο σκέλος του "υπόπτου" δες παραπάνω.
Για το δεύτερο, δες παρακάτω:
Ιδού και το δεύτερο σκέλος του "υπόπτου".
Το ότι πολύ εμμέσως και με όχι αγενή τρόπο, αντί να ασχολείσαι με τα τεχνικά, ασχολιόσουν με το να "την πεις" στον Κώστα, το οποίο κάποια στιγμή παύει να γίνεται χαριτωμένο και καταντά εκνευριστικό, γιατί ΔΕ βοηθά.
Κατά τα άλλα, ξανασκέψου το.»

Το ξανασκέφτηκα και απαντώ:

Όντας άσχετος στα τεχνικά αδυνατώ να συνεισφέρω σε κάτι που είμαι άσχετος – Αξίωμα!

Όντας, όμως, «κάπως σχετικός» με ευρύτερα θέματα που άπτονται ΚΑΙ του συγκεκριμένου αντικειμένου έχω να συνεισφέρω τα εξής:

Α) Καλό θα ήτο να μην ξεχνάμε ότι για αιώνες η μουσική (καθώς και όλες, σχεδόν, οι μορφές τέχνης) αποτελούσε το αποκλειστικό προνόμιο των βασιλέων και της αυλής των. Άρα, για μένα τον τεχνικά άσχετο αλλά ιστορικά συνειδητό, η κάθε, μα κάθε, συσκευή που δίνει τη δυνατότητα στον καθένα να απολαύσει την, κατ’ εμέ, υψίστη των τεχνών αξίζει αν όχι το θαυμασμό, τουλάχιστον το ΣΕΒΑΣΜΟ - ΟΛΩΝ. Κατανοητό;

Β) Σε συνέχεια αυτών που προανέφερα η κάθε, μα κάθε, συσκευή αναπαραγωγής μουσικής (και όχι ήχου βρε αγροίκοι) είναι, αξιωματικά, αποτέλεσμα της σύζευξης και συνέργειας της επιστημονικής γνώσης και της τεχνολογικής εφαρμογής αυτής (επιτυχώς ή ατυχώς – ΑΣΧΕΤΟ). Κατανοητό;

Γ) Εγώ δύναμαι να αντιληφθώ, έστω και εν μέρει, το μόχθο, τη δημιουργική αγωνία, την οικονομική αγωνία και ρίσκο και όλα όσα ενέχει η παραγωγή και εμπορική διάθεση των συσκευών αναπαραγωγής μουσικής – για τον λόγο αυτό θαυμάζω και σέβομαι ΟΛΕΣ, ανεξαιρέτως, τις δημιουργίες και τους δημιουργούς που συνδράμουν στο να μπορεί κάποιος να απολαμβάνει τη μουσική. Κατανοητό;

Δ) Θέλεις να παραδεχθώ και την αξία και τη συνεισφορά των παρεχόντων υπηρεσιών που εξασφαλίζουν την πιστή αναπαραγωγή της ηχογραφημένης μουσικής – δευτερεύον, κατ΄εμέ, αλλά την αναγνωρίζω, τη σέβομαι και την παραδέχομαι – ιδιαιτέρως για αυτούς που αυτό το θεωρούν σημαντικό ή απαραίτητο (και, εν αντιθέσει με τους επιστήμονες για τα λεχθέντα μου, δεν το χλευάζω). Κατανοητό;

Ε) Κάτι που, προσωπικά, με ενοχλεί τα μάλα είναι οι από καθέδρας απόψεις των ασκούντων διάφορα «παρασιτικά» περί την τέχνη επαγγέλματα που άνθησαν ιδιαιτέρως κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα - τα χρυσά χρόνια της ανάπτυξης του Δυτικού κόσμου. Αναφέρομαι στους διαφόρους κριτικούς οι οποίοι: 1) δεν είναι οι ίδιοι δημιουργοί διότι είναι ανίκανοι να δημιουργήσουν, και 2) δεν προσεγγίζουν το αντικείμενο της κριτικής με αγάπη και κατανόηση αλλά με αυτάρεσκη και εγωπαθή κακία και ειρωνεία προκειμένου να προβάλουν το ΕΓΩ τους και τις «γνώσεις» τους. Αυτούς τους κριτικούς είτε εξειδικευμένους σε θέματα τέχνης είτε σε θέματα μηχανημάτων αναπαραγωγής μουσικής ΔΕΝ τους αντέχω – τους απεχθάνομαι, μου προκαλούν βαθύτατη αισθητική αηδία. Κατανοητό;

ΣΤ) Με βάση, λοιπόν, τα ανωτέρω Α, Β, Γ και Ε το να χρησιμοποιεί ο κάθε ιστορικά άσχετος, στενόμυαλος, αστοιχείωτος (σε σχέση με τη μεγάλη εικόνα) και αμετροεπής, επιστήμων ή μη, αφορισμούς του τύπου «κάθε παθητικό ηχείο είναι λάθος» είναι, ΙΜΗΟ, εκτός από κόντρα στη λογική και την επιστήμη, ΓΕΛΟΙΟ. Κατανοείς γιατί νοιώθω μια ακατανίκητη παρόρμηση να "την πω" στον Κώστα και τον κάθε Κώστα «αντί να ασχολούμαι με τα τεχνικά»;

Η) «Το οποίο (να «τη λέω») κάποια στιγμή παύει να γίνεται χαριτωμένο και καταντά εκνευριστικό, γιατί ΔΕ βοηθά.» Ναι ΔΕ βοηθά και ναι ΕΙΝΑΙ εκνευριστικό (…για μένα). Είναι άραγε «εκνευριστικό και μη βοηθητικό» το ότι εγώ επανέρχομαι «πεισματικά» και «ύποπτα» με κάτι «άσχετο» ή, μήπως, επειδή ο προκλητικός επιστήμων δίνοντας διαρκώς αμετροεπείς αφορμές στερείται της στοιχειώδους ευφυΐας να αντιληφθεί αυτό που με διάφορες παραλλαγές του λέω, ήτοι: Σεμνά & Ταπεινά, Μέτρον Άριστον, Ο Νοών νοείτω και ουαί τω ανοήτω, κλπ. Εσύ, τουλάχιστον, τώρα καταλαβαίνεις τι λέω και για ποιον λόγο;

Ερώτηση Ξεκάθαρη Όγδοη: Έστω ότι αποδέχομαι, αβλεπί, ότι «οι εν λόγω ενισχυτές έγιναν ανάρπαστοι (και δικαίως καθότι ξεφτίλιζαν σχεδόν ό,τι κυκλοφορούσε τότε στα ίδια ή και πολλαπλάσια χρήματα)». Fair enough. Που είναι αυτοί οι ενισχυτές τώρα; Γιατί δεν έχουν γίνει επιτυχία; Είναι άραγε τόσο εύκολο; Αρκεί μια καλή και σωστή υλοποίηση; Φταίει το άσχετο και αμαθές αγοραστικό κοινό; Φταίει η κακή μας μοίρα; Φταίει, φταίει, φταίει …. Για μένα, τον τεχνικά άσχετο, η συγκεκριμένη εμπορική αποτυχία θα ήταν αφορμή για ένα μακρύ και επίπονο ταξίδι αυτογνωσίας που, «νομοτελειακά», θα οδηγούσε ΚΑΙ στη συνειδητοποίηση του σχετικού και απόλυτου μεγέθους μου στον χώρο αυτό – δηλ. του ώντιο. Αλλά τι ξέρω εγώ «ένα μπουρδολογόν, εξυπνακίζον, και άσχετο τρολ», ε;

8) Γράφεις επί λέξει:
«Άλλωστε, με πιθανή εξαίρεση το γαλαξια@ρχ1δ1, ένας άνθρωπος που γουστάρει τον Douglas Adams, δε μπορεί να είναι τόσο κακός.»

Όταν πρωτοδιάβασα, στο πρωτότυπο παρακαλώ, την «τριλογία των πέντε βιβλίων» ο Douglas Adams ήταν Alive and Kicking και έμεινε έτσι για κάτι παραπάνω από δυο δεκαετίες την ίδια περίοδο κάποιοι άλλοι εδώ μέσα ήταν ανεβαζμένοι στα δέντρα και κατέβαιναν κάτω στη γης να τρώνε βελανίδια. Μην κοιτάς που αυτό το στραβάδι ο ΑΚΑΡΛ είναι σεμνός και ταπεινός – εγώ δεν καταλαβαίνω πράμα. Κατανοητό;

Επιπροσθέτως, διευκρινίζω (ή προτιμάς το διευκρινώ – και τα δυο σωστά είναι) ότι δεν είμαι ούτε κακός ούτε καλός. Ο καθένας εισπράττει από εμένα αυτό που γυρεύει. Η αναφορά στις έννοιες καλός και κακός είναι άστοχη και άσχετη - διάβασε λίγο Νίτσε για να το καταλάβεις αυτό – εύκολο είναι.

Λοιπόν αυτά από εμένα – αν με χρειαστεί κανείς ξανά Πέψτε Μαντάτο του ΑΚΑΡΛ και έφτασα.

AKARL: Ξουτ - γύρνα αμέσως πίσω στην κρυψώνα σου Phaedrus και να είσαι καλό παιδί, ΟΚ!

Αγαπητοί συμφορουμίτες παρακαλώ δεχθείτε την ειλικρινή συγγνώμη μου για την αχαρακτήριστη και απαράδεκτη συμπεριφορά του Φαίδρου. Συνήθως είναι ένα ήσυχο, «καλό» παιδί που κάθεται στη σκοτεινή σπηλιά του, δγιαβάζει, ακούει μουσική, στοχάζεται, αναστοχάζεται … ξέρετε τώρα … μια νορμάλ καθημερινή ρουτίνα. Έχει, όμως, ο παντέρμος ένα «αδύναμο σημείο» δεν αντέχει την ειρωνεία και τη μείωση. Ε, παιδί είναι ακόμα, θερμόαιμο και θερμοκέφαλο αναδύεται στην επιφάνεια και ξεσπά - μην τον ξεσυνερίζεστε.

Ε, αν είπε και μια κουβέντα παραπάνω – Ψωμί κι΄ Αλάτι - εντάξει μρε κοπέλια;

ΥΓ: Θα πρέπει να απουσιάσω για μια βδομάδα γιατί τρέχει ένα κατεπείγον μεταφραστικό πρότζεκτ επιπροσθέτως του καθημερινού τε και ανούσιου βιοποριστικού άχθους ….

Τα λέμε το άλλο Σαββατοκύριακο (….αν δε με έχουν διαγράψει εξαιτίας του Φαίδρου).

The End...

 

[AKARL]

Δηλαδή εσύ τώρα, Σάββατο βράδυ, στην όμορφη Κρήτη, αντί να βγεις να κάνεις καμιά βόλτα ή να δεις καμιά ταινία, κάθεσαι και γράφεις κατεβατά;

Αυτά ήθελα να κάνω αγαπητέ Πέτρο αλλά ο Φαίδρος δε με άφηνε...

Α, εντάξει, copy-paste τα κάνεις! Τσάμπα ανησύχησα!

Εννοείται, βρε αδερφέ, τα έγραψε πρώτα σε γουόρντ και μετά τα αναρτούσε κομμάτι κομμάτι ο παντέρμος...

 

[melina]

Ιντα πίνετε ωρε συντεκνοι; που το βρίσκετε; πόσο κάνει;

 

[AKARL]

Ιντα πίνετε ωρε συντεκνοι; που το βρίσκετε; πόσο κάνει;

Μία λέξη μόνο συντρολιαζόμενε .... Μυλοπόταμος.

 

[Alex_Zapantis]

 

[costas EAR]

Φαίδρος:
A Treatise on the Ultimate Question of Life, The Universe, Audio and Everything costas(F)ear

Σύνδρομο Ganser, τυπικό στα πλαίσια διχασμένος προσωπικότητας, το έχει και η βικη, εδώ έχει τη σκιά, για όνομα.. (η οποία, ανήκει εδώ)

Light reading που λέει κι ο φίλος μας..

 

[oldy]

πυρηνικό-υδραυλικό

χαιρομαι που συναντω ενα συνοδοιπορο στα δυσβατα μονοπαθια αυτης τσι επιστημης ...

Καλό θα ήτο να μην ξεχνάμε ότι για αιώνες η μουσική (καθώς και όλες, σχεδόν, οι μορφές τέχνης) αποτελούσε το αποκλειστικό προνόμιο των βασιλέων και της αυλής των. Άρα, για μένα τον τεχνικά άσχετο αλλά ιστορικά συνειδητό, η κάθε, μα κάθε, συσκευή που δίνει τη δυνατότητα στον καθένα να απολαύσει την, κατ’ εμέ, υψίστη των τεχνών αξίζει αν όχι το θαυμασμό, τουλάχιστον το ΣΕΒΑΣΜΟ - ΟΛΩΝ.

Douglas Adams

αιστανομαι περηφανος απου εχω τα ιδια παθη μ' εναν ανθρωπο απο μπορει να γραψει πανω απο 20 λεξεις σ' ενα ποστ ...

- το καλεσμα για τη ρακη στεκει - ν' ακουσεις και πως ειναι τα ΒΑΡΒΑΤΑ στερεα

 

[Petros_Dalipis]

Α) Καλό θα ήτο να μην ξεχνάμε ότι για αιώνες η μουσική (καθώς και όλες, σχεδόν, οι μορφές τέχνης) αποτελούσε το αποκλειστικό προνόμιο των βασιλέων και της αυλής των. Άρα, για μένα τον τεχνικά άσχετο αλλά ιστορικά συνειδητό, η κάθε, μα κάθε, συσκευή που δίνει τη δυνατότητα στον καθένα να απολαύσει την, κατ’ εμέ, υψίστη των τεχνών αξίζει αν όχι το θαυμασμό, τουλάχιστον το ΣΕΒΑΣΜΟ - ΟΛΩΝ. Κατανοητό;

Νομίζω ότι πολλοί κατασκευαστές τέτοιον μηχανών το κάνουν για τα χρήματα και όχι σκεπτόμενοι τον απλό κοσμάκη που δεν είχε πρόσβαση στη μουσική.

 

[m1ts0s]

 

[vasilisnt]

 

[AKARL]

Γεια και χαρά συμφορουμίτες και συμφορουμίτισσες!

Με χαρά διαπιστώνω ότι παραμένω μέλος του φόρουμ παρά τις παρεκτροπές του Φαίδρου!

Ας είναι καλά ο Αβουγουδού (Ζούπερ Μοντερέϊτορ!) που του αρέσαν οι κουβέντες του Φαίδρου και το Νικολιό που, ως συντοπίτης, καθάρισε!

Εκφράζοντας, ξανά, την ειλικρινή συγγνώμη μου και ως δείγμα έμπρακτης μετάνοιας για την ταλαιπωρία στην οποία υπέβαλε ο Φαίδρος πλείστα όσα μέλη του φόρουμ σας παρουσιάζω μια εκπληκτική σύνοψη πληθώρας σοβαρότατων θεμάτων που, από κοινού, μας ενδιαφέρουν και απασχολούν, ήτοι:
Η ζωοφιλία, οι ιπποδρομίες, οι επιστήμες (φυσική, ζωολογία, χημεία), το μόντελινγκ, η μουσική (το Nu & Heavy Metal, το Christian Rock), η θρησκεία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η μέθοδος Στανισλάφσκι και τα μαθήματα υποκριτικής, τα Media, ο πατριωτισμός, η οπλοχρησία και η οπλοκατοχή.

Η παρουσίασή μου, εν αντιθέσει με την αντίστοιχη του Φαίδρου, θα γίνει με τη χρήση των πολυμέσων και της σύγχρονης τεχνολογίας. Έτσι, θέλω να πιστεύω, ότι θα είναι πιο ενδιαφέρουσα και ζωντανή και ελπίζω να την απολαύσετε!

Τέλος, θα ήθελα να εκφράσω τις ειλικρινείς μου ευχαριστίες στους συντελεστές της παρουσίασης κ.κ. Ali G, Borat Sagdiyev και Brüno Gehard.