- Μηνύματα
- 196
- Reaction score
- 0
[IMGl]http://www.avsite.gr/vb/attachment.php?attachmentid=14007&stc=1&d=1212785179[/IMGl]
Ταινια
«Παραμύθι –μύθι –μύθι, το κουκί και το ρεβίθι…………..»
Έτσι άρχιζε η γιαγιά να μας λέει τα παραμύθια της όταν ήμασταν μικρά.
Και θα μπορούσε το παραμύθι του First Knight (1995) να άρχιζε ως εξής: Μια φορά και έναν καιρό, στον καιρό των ιπποτών, ήταν ένα ευτυχισμένο βασίλειο που το αφέντευε ένας καλός και γενναίος βασιλιάς, ο Αρθούρος. Κάποια φορά….κ.λ.π. κ.λ.π.
Κάπως έτσι, σαν παραμύθι, μας διηγείται την ιστορία του βασιλιά Αρθούρου και των Ιπποτών του της στρογγυλής τράπεζας ο Jerry Zucker (Gost 1990) –( Rat race 2001), σκηνοθέτης χωρίς μεγάλες περγαμηνές στο χώρο αλλά έχοντας να δουλέψει αυτή τη φορά με δύο μεγάλα ονόματα του Ηοllywood . Με δυό από τους ωραιότερους άντρες του παγκόσμιου σινεμά, ο καθένας με τη γοητεία της ηλικίας του, αλλά και με μια κοπέλα η οποία δεν
υστερούσε ούτε σε ομορφιά ούτε και σε ταλέντο από τους καβαλλιέρους της.
Και έπλασε το παραμύθι, δίνοντας βάση όχι στους σκοτωμούς και τη βία της εποχής αλλά στον έρωτα μιας γυναίκας για δύο άντρες. Μιας πριγκίπισσας (Julia Ormond) που έπρεπε να δώσει την καρδιά της σ ένα βασιλιά (Sean Connery) ή σ ένα ιππότη (Richard Gere). Δύσκολο το δίλημμα, ειδικά όταν η εν λόγω είναι και ταυτόχρονα υπεύθυνη για τις ψυχές που ζούνε υπό την προστασία της. Kαι ειδικότερα όταν την περιοχή λυμαίνεται ο κακός (Ben Cross/ πολύ πειστικός κακός) αποστάτης από το Camelot –…...….καμία σχέση βρε παιδιά, μην πάει το μυαλό σας αμέσως σ εκείνον!!!
Όμορφη ρομαντική ιστορία εποχής λοιπόν η οποία δεν διεκδικεί θέση ιστορικού δράματος –πως θα μπορούσε άλλωστε αφού πραγματεύεται ένα μύθο- παρά το ότι αντιμετωπίζεται συχνά ως τέτοια και χωρίς να δίνουν οι συντελεστές της ρεσιτάλ υποκριτικής τέχνης, καταφέρνει να προσφέρει δύο ώρες ευχάριστες στον θεατή όποιος κι αν είναι αυτός. Θέλω να πω, άνετα κάθεται όλη η οικογένεια μπροστά από την οθόνη και παρακολουθεί εντυπωσιακές εικόνες μάχης -όχι στο στυλ του Mel Gibson… τζζζζ!!!- και love story μιας και τα δύο προσφέρονται και μάλιστα σε σωστές δόσεις. Δεν πέφτει το βάρος ούτε στα σκηνικά ούτε στα κοστούμια ούτε στις τοποθεσίες χωρις αυτό να σημαίνει πως είναι παραμελημένα. Δεν πέφτει το βάρος πουθενά. Όλα είναι σωστά μοιρασμένα. Και χωρίς σεναριακές αφέλειες και κραυγαλέα λάθη, όπως κατά κόρον παρατηρούμε σε ταινίες εποχής. Το σενάριο είναι στρωτό και οι διάλογοι δεν είναι πομπώδεις παρά εξυπηρετούν τη ροή του …παραμυθιού.
Σε HD[IMGr]http://www.avsite.gr/vb/attachment.php?attachmentid=14009&stc=1&d=1212785191[/IMGr]
Στον τεχνικό τομέα αν πάμε τώρα, βλέπουμε πως η ταινία δείχνει τα χρονάκια της. Σε μια εποχή που η τεχνολογία των υπολογιστών για επεξεργασία εικόνας είχε μόλις κάνει τα πρώτα της βήματα, τα CGI σκηνικά για το μάτι του σημερινού θεατή είναι παρωχημένα. «Φαίνονται» που λέμε. Ο κόκκος είναι όσο πρέπει αισθητός χωρίς να ενοχλεί στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας (εξαιρούνται οι μεγάλες φωτεινές επιφάνειες) και τα χρώματα είναι κι αυτά κορεσμένα χωρίς να γίνονται χτυπητά. Οι λεπτομέρειες στα κοντινά κι αυτές όσο χρειάζονται. Δεν είναι η φαρμακερή οξύτητα των φρέσκων παραγωγών αλλά δεν είναι και θαμπή. Φαίνονται δηλαδή οι γαλάζιες φλεβίτσες στο πρόσωπο της Ormond όταν αυτή εξανίσταται και φουντώνει ,όπως και οι πιο βαθιές ρυτίδες σ΄ αυτό του Connery όταν κάνει την χαρακτηριστική του κίνηση ανοίγοντας το στόμα κάτι να πει μα το μετανιώνει αμέσως! Το χρώμα του δέρματος δε, απλά τέλειο. Λευκό της πριγκίπισσας, ηλιοκαμένο αυτό των πολεμιστών. Πολύ σωστή και η χρήση του μακιγιάζ.
Στον τομέα του ήχου, γίνεται ορθή και αρκετή θα έλεγα χρήση των περιφερειακών ήχων, από τις λίγες εκείνες παραγωγές που σε κάνουν να στρίψεις ασυναίσθητα το κεφάλι προς τη μεριά που ακούστηκε ο θόρυβος, η δε μουσική επένδυση φέρνει την υπογραφή του Jerry Goldsmith. Oχι κάτι το ιδιαίτερο, με την έννοια πως δεν θα βρούμε το θέμα να κυκλοφορεί σε Cinemas Best Of Vol XIΙI, αλλά κάνει αξιοπρεπέστατα τη δουλειά της . Επική εκεί που πρέπει, γλυκανάλατη αλλού, δεν σου «μένει», απλά ντύνει. Αυτό που είπαμε και πιο πάνω. Στη σωστή δόση.
[IMGl]http://www.avsite.gr/vb/attachment.php?attachmentid=14008&stc=1&d=1212785185[/IMGl]
Με λίγα λόγια, πρόκειται για μια τίμια πρόταση αυτού που λένε οι αντίπερα του ωκεανού family movie. Aν την πάρεις να την δεις σαν τέτοια, σαν ευχάριστο και καλογραμμένο παραμύθι, αξίζει ο χρόνος που θα διαθέσεις για χάρη της. Αν ζητάς όμως κάτι περισσότερο από ένα cast δυνατών ονομάτων, και δικαιολογημένα εδώ που τα λέμε, δυστυχώς θα απογοητευτείς. Οι κ.κ. ηθοποιοί του έργου μαζευτήκανε για μια «αρπαχτή» καθώς φαίνεται. Αλλά την δουλειά τους την κάνανε ολόσωστα, γιατί είναι η κλάση τους μεγάλη.
Θά θελα ο γιος μου να μάθει τον μύθο του Βασιλιά Αρθούρου και του Κάμελοτ, και να τον μάθει σωστά. Θα την δούμε λοιπόν και μαζί, αυτή την ταινία.
Ταινια
«Παραμύθι –μύθι –μύθι, το κουκί και το ρεβίθι…………..»
Έτσι άρχιζε η γιαγιά να μας λέει τα παραμύθια της όταν ήμασταν μικρά.
Και θα μπορούσε το παραμύθι του First Knight (1995) να άρχιζε ως εξής: Μια φορά και έναν καιρό, στον καιρό των ιπποτών, ήταν ένα ευτυχισμένο βασίλειο που το αφέντευε ένας καλός και γενναίος βασιλιάς, ο Αρθούρος. Κάποια φορά….κ.λ.π. κ.λ.π.
Κάπως έτσι, σαν παραμύθι, μας διηγείται την ιστορία του βασιλιά Αρθούρου και των Ιπποτών του της στρογγυλής τράπεζας ο Jerry Zucker (Gost 1990) –( Rat race 2001), σκηνοθέτης χωρίς μεγάλες περγαμηνές στο χώρο αλλά έχοντας να δουλέψει αυτή τη φορά με δύο μεγάλα ονόματα του Ηοllywood . Με δυό από τους ωραιότερους άντρες του παγκόσμιου σινεμά, ο καθένας με τη γοητεία της ηλικίας του, αλλά και με μια κοπέλα η οποία δεν
υστερούσε ούτε σε ομορφιά ούτε και σε ταλέντο από τους καβαλλιέρους της.
Και έπλασε το παραμύθι, δίνοντας βάση όχι στους σκοτωμούς και τη βία της εποχής αλλά στον έρωτα μιας γυναίκας για δύο άντρες. Μιας πριγκίπισσας (Julia Ormond) που έπρεπε να δώσει την καρδιά της σ ένα βασιλιά (Sean Connery) ή σ ένα ιππότη (Richard Gere). Δύσκολο το δίλημμα, ειδικά όταν η εν λόγω είναι και ταυτόχρονα υπεύθυνη για τις ψυχές που ζούνε υπό την προστασία της. Kαι ειδικότερα όταν την περιοχή λυμαίνεται ο κακός (Ben Cross/ πολύ πειστικός κακός) αποστάτης από το Camelot –…...….καμία σχέση βρε παιδιά, μην πάει το μυαλό σας αμέσως σ εκείνον!!!
Όμορφη ρομαντική ιστορία εποχής λοιπόν η οποία δεν διεκδικεί θέση ιστορικού δράματος –πως θα μπορούσε άλλωστε αφού πραγματεύεται ένα μύθο- παρά το ότι αντιμετωπίζεται συχνά ως τέτοια και χωρίς να δίνουν οι συντελεστές της ρεσιτάλ υποκριτικής τέχνης, καταφέρνει να προσφέρει δύο ώρες ευχάριστες στον θεατή όποιος κι αν είναι αυτός. Θέλω να πω, άνετα κάθεται όλη η οικογένεια μπροστά από την οθόνη και παρακολουθεί εντυπωσιακές εικόνες μάχης -όχι στο στυλ του Mel Gibson… τζζζζ!!!- και love story μιας και τα δύο προσφέρονται και μάλιστα σε σωστές δόσεις. Δεν πέφτει το βάρος ούτε στα σκηνικά ούτε στα κοστούμια ούτε στις τοποθεσίες χωρις αυτό να σημαίνει πως είναι παραμελημένα. Δεν πέφτει το βάρος πουθενά. Όλα είναι σωστά μοιρασμένα. Και χωρίς σεναριακές αφέλειες και κραυγαλέα λάθη, όπως κατά κόρον παρατηρούμε σε ταινίες εποχής. Το σενάριο είναι στρωτό και οι διάλογοι δεν είναι πομπώδεις παρά εξυπηρετούν τη ροή του …παραμυθιού.
Σε HD[IMGr]http://www.avsite.gr/vb/attachment.php?attachmentid=14009&stc=1&d=1212785191[/IMGr]
Στον τεχνικό τομέα αν πάμε τώρα, βλέπουμε πως η ταινία δείχνει τα χρονάκια της. Σε μια εποχή που η τεχνολογία των υπολογιστών για επεξεργασία εικόνας είχε μόλις κάνει τα πρώτα της βήματα, τα CGI σκηνικά για το μάτι του σημερινού θεατή είναι παρωχημένα. «Φαίνονται» που λέμε. Ο κόκκος είναι όσο πρέπει αισθητός χωρίς να ενοχλεί στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας (εξαιρούνται οι μεγάλες φωτεινές επιφάνειες) και τα χρώματα είναι κι αυτά κορεσμένα χωρίς να γίνονται χτυπητά. Οι λεπτομέρειες στα κοντινά κι αυτές όσο χρειάζονται. Δεν είναι η φαρμακερή οξύτητα των φρέσκων παραγωγών αλλά δεν είναι και θαμπή. Φαίνονται δηλαδή οι γαλάζιες φλεβίτσες στο πρόσωπο της Ormond όταν αυτή εξανίσταται και φουντώνει ,όπως και οι πιο βαθιές ρυτίδες σ΄ αυτό του Connery όταν κάνει την χαρακτηριστική του κίνηση ανοίγοντας το στόμα κάτι να πει μα το μετανιώνει αμέσως! Το χρώμα του δέρματος δε, απλά τέλειο. Λευκό της πριγκίπισσας, ηλιοκαμένο αυτό των πολεμιστών. Πολύ σωστή και η χρήση του μακιγιάζ.
Στον τομέα του ήχου, γίνεται ορθή και αρκετή θα έλεγα χρήση των περιφερειακών ήχων, από τις λίγες εκείνες παραγωγές που σε κάνουν να στρίψεις ασυναίσθητα το κεφάλι προς τη μεριά που ακούστηκε ο θόρυβος, η δε μουσική επένδυση φέρνει την υπογραφή του Jerry Goldsmith. Oχι κάτι το ιδιαίτερο, με την έννοια πως δεν θα βρούμε το θέμα να κυκλοφορεί σε Cinemas Best Of Vol XIΙI, αλλά κάνει αξιοπρεπέστατα τη δουλειά της . Επική εκεί που πρέπει, γλυκανάλατη αλλού, δεν σου «μένει», απλά ντύνει. Αυτό που είπαμε και πιο πάνω. Στη σωστή δόση.
[IMGl]http://www.avsite.gr/vb/attachment.php?attachmentid=14008&stc=1&d=1212785185[/IMGl]
Με λίγα λόγια, πρόκειται για μια τίμια πρόταση αυτού που λένε οι αντίπερα του ωκεανού family movie. Aν την πάρεις να την δεις σαν τέτοια, σαν ευχάριστο και καλογραμμένο παραμύθι, αξίζει ο χρόνος που θα διαθέσεις για χάρη της. Αν ζητάς όμως κάτι περισσότερο από ένα cast δυνατών ονομάτων, και δικαιολογημένα εδώ που τα λέμε, δυστυχώς θα απογοητευτείς. Οι κ.κ. ηθοποιοί του έργου μαζευτήκανε για μια «αρπαχτή» καθώς φαίνεται. Αλλά την δουλειά τους την κάνανε ολόσωστα, γιατί είναι η κλάση τους μεγάλη.
ΥΠΟΘΕΣΗ 7
ΕΙΚΟΝΑ 7.5
ΗΧΟΣ 7
Συγκινητικός ο John Gielgud (1904-2000) στον ρόλο του Σύμβουλου Oswald. Για όσους τον θυμούνται στον ρόλο του υπηρέτη του Dandley Moore στο Arthur (1981)ΕΙΚΟΝΑ 7.5
ΗΧΟΣ 7
Θά θελα ο γιος μου να μάθει τον μύθο του Βασιλιά Αρθούρου και του Κάμελοτ, και να τον μάθει σωστά. Θα την δούμε λοιπόν και μαζί, αυτή την ταινία.
