Il Divo (2008)

[Cine Gear]

[IMGl]http://www.odeon.gr/MEDIA/MediaRepository/16900002/il_divo.jpg[/IMGl]
Il Divo (2008)

37χρονος Ναπολετάνος Πάολο Σορεντίνο ξεκλειδώνει τη Σφίγγα-Αντρεότι, φτάνοντας στα βάθη της ψυχής του χαρακτήρα με μία απολαυστικά πικάντικη πρωτοτυπία, που σου κόβει την ανάσα. Ο Jay Weissberg του Variety γράφει: "Μία έντονα πολιτική ταινία, τόσο ευρηματική και αιχμηρή, που θ?αποτελέσει σημείο αναφοράς για το μέλλον. Το Il Divo είναι ένα αριστούργημα". Τιμήθηκε με το ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Κανών 2008.

Ο Τζούλιο Αντρεότι αποτελεί ένα σύμβολο εξουσίας για την Ιταλία εδώ και σαράντα χρόνια. Κοντά στα 90 κι έχοντας κατηγορηθεί σχεδόν για τα πάντα, ο Αντρεότι δεν φοβάται πια τίποτα, ούτε καν το Θεό. Τον αποκάλεσαν Θείο Τζούλιο, Καμπούρη, Αλεπού, Μολώχ, Σαλαμάνδρα, Μαύρο Πάπα, Άνθρωπο της Αβύσσου, Βελζεβούλ...αυτός όμως είναι πάντα εκεί, ήρεμος, δολοπλόκος, απροσπέλαστος: Il Divo.

Ελληνικη πρεμιερα 13/11/2008

 

[Cine Gear]

Κριτικη απο τον Δανίκα !

Σκηνοθετικός θρίαμβος

Η πρωτοπορία ανήκει δικαιωματικά στην Ιταλία. «Ιl Divo» ο τίτλος, Πάολο Σορεντίνο το όνομα αυτού του δαιμόνιου Ναπολιτάνου, ηλικίας μόλις 38 ετών, με μια σκηνοθεσία όπου κάθε σκηνή αποτελεί από μόνη της προζύμι για ολόκληρη ταινία!

Το δηλώνω από την αρχή, να ξεκαθαρίσω την κατάσταση μ΄ αυτήν τη μοναδική φιλμική εμπειρία που έλαβα δύο φορές, την πρώτη στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών, τη δεύτερη στην Αθήνα. Από τη μια το περιεχόμενο σκέτο χάος, τηλεφωνικός κατάλογος ονομάτων και who is who. Άντε να βγάλεις άκρη με το ονοματολόγιο της ιταλικής πολιτικής και της Μαφίας από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα. Σαν να βλέπουν οι Ιταλοί παρόμοια ελληνική παραγωγή και στη διάρκεια της προβολής να χαράζουν τις φλέβες τους ψάχνοντας να βρουν ποιος είναι ο Αθανάσιος Τσαλδάρης, ο Παπαληγούρας senior, ο Βουλγαράκης και ο Παπουτσής. Το πολύ πολύ να έχει πάρει τ΄ αυτί τους τον Παπανδρέου και τον εθνάρχη Καραμανλή. Μέχρι εκεί. Όμως- και παρακαλώ υποκλιθείτε σ΄ αυτόν τον αίλουρο τον μοναδικό- κάθε σκηνή του είναι χαρμάνι ρεαλιστικού κινηματογράφου, σουρεαλισμού, όπερας και στυλιζαρισμένης αισθητικής. Ο Πίτερ Γκριναγουέι στη νιοστή δύναμη.

Για να ταξινομήσεις και να αξιολογήσεις τις σκηνές, πρέπει με μολύβι και χαρτί να κάτσεις με τις ώρες και να βλέπεις ξανά και ξανά αυτήν την κατακλυσμιαία δύναμη την καλλιτεχνική. Έργο ζωής. Έπειτα απ΄ αυτό, οφείλει να πάρει τα μπογαλάκια του και να «εντοιχιστεί» σε μοναστήρι μελετώντας όλες τις γραφές της υφηλίου και κάθε πόνημα που έχει γραφεί για την Τέχνη και την Αισθητική. Έκλεισε και ως σκηνοθέτης και ως κινηματογραφιστής. Τ ο εννοώ.

Το πανηγύρι αρχίζει από εδώ. Με μια προϋπόθεση: να προσπεράσεις την ακατάσχετη ροή ονομάτων και να συγκεντρωθείς στη σχέση της σκηνοθεσίας (μορφή, φόρμα) με το σενάριο (περιεχόμενο). Όπου ο Τζούλιο Αντρεότι- αυτός και ο Divo- δρώσα και κορυφαία μορφή της ιταλικής πολιτικής σκηνής επί 40 και πλέον χρόνια, αποτελεί για τον Σορεντίνο τη ζωντανή επιτομή μιας απίστευτης εφιαλτικής σύνθεσης. Δηλαδή η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία αυτοκόλλητη, σε σημείο ασφυξίας, με τη Μαφία, τη Μασονία και το ιερατείο της Καθολικής Εκκλησίας. Γνωστά αυτά από τις εφημερίδες, τα σκάνδαλα και τις αποκαλύψεις.

Όμως άλλο να το διαβάζεις και άλλο να το βλέπεις. Κάθε δυσάρεστος, για τα σχέδια και τους σκοπούς του Αντρεότι, φίλος, σύμμαχος η πολιτικός αντίπαλος, κατέληγε νεκρός. Παράδειγμα, ο Μόρο. Παράδειγμα, δικαστικοί λειτουργοί. Παράδειγμα, δημοσιογράφοι και εκδότες. Περιστοιχισμένος από μια στενή ομάδα συνεργατών που λειτουργούσαν με όρους συμμορίας, κατάφερνε να χειραγωγεί την πολιτική σκηνή και σαν αρχιερέας να καθοδηγεί το Σύμπαν. Από τις πιο πονηρές και ευέλικτες αλεπούδες του πλανήτη από συστάσεως ανθρωπότητος. Εσωστρεφής, λιγομίλητος, άφιλος, ετοιμόλογος, απρόβλεπτος, δολοπλόκος και μονίμως διαπλεκόμενος. Σκέτος υπόνομος με κοστούμι και γραβάτα Αrmani. Η Εκκλησία για το ποίμνιο. Η Μαφία για τα «συμβόλαια».

Η Μασονία για την εξουσία. Δεν υπάρχει κακούργημα που να μην το είχε διαπράξει. Πάντα στο όνομα της τάξης, της ασφάλειας και της ισορροπίας. Φανταστείτε ολόκληρη η Ιταλία να κολυμπάει στον βούρκο της Βιστωνίδας. Αν ο «Νονός» του Κόπολα αναφέρεται πλαγίως σε πάσης φύσεως εξουσίες και κυρίως στην πολιτική, το «Ιl Divo» είναι ο Capo di capi, το αφεντικό των αφεντικών ολόκληρης της Ιταλίας. Με έναν λόγο- λέει ο Σορεντίνο- η Δημοκρατία μας είναι χαλκομανία. Μαφία, Μασονία και Βατικανό σε μια διαρκή και παρά φύσιν συνουσία με τον Αντρεότι στην κορυφή της πυραμίδας. Η διάπραξη αυτού του ανελέητου στριπτίζ που αμφιβάλλω αν υφίσταται μισός Έλληνες να το αποτολμήσει για την εγχώρια πολιτική Μαφία, συντελείται με όρους ειρωνείας, σαρκασμού, οπερέτας και άφθονου, κατακλυσμιαίου στυλ.

Μια ταινία σκηνοθετημένη με όρους χορογραφίας και σημειολογίας. Η ταυτολογία Αντρεότι ίσον Ιταλία είναι αρκετή. Ο σωματότυπος της απόλυτης δυσμορφίας. Κοντός, με τεράστια αυτιά Μίκι Μάους, μύωπας, με κοντά άκρα και με περπατησιά σαν να τα έχει κάνει πάνω του και στο σπίτι να τον περιμένει η μαμά του. Πινακοθήκη τεράτων σε χλιδάτη πασαρέλα με τα πιο ακριβά κοστούμια. Κόβω τον σβέρκο μου. Ανεξάρτητα από εισιτήρια και αντιδράσεις, η σκηνοθεσία του Σορεντίνο και θα γράψει σελίδα Ιστορίας και ξαναφέρνει στο προσκήνιο την ευρωπαϊκή πρωτοπορία!

 

[VG]

Εχετε παρατηρησει οτι οι Ευρωπαιοι τελευταιως εχουν στραφει στον πολιτικό κινηματογραφο;Σωστη επιλογη απο εμπορικης αποψης,εγγυημενα εισιτηρια και σε τομεα που δεν μπορει να τους κοντραρει το Hollywood.Υποθετω οτι οι Γαλλοι θα ακολουθησουν συντομα.Εμεις να δουμε ποτε θα τολμησουμε να μιλησουμε ευθεως για την δικτατορια.

 

[Cine Gear]

Απάντηση: Il Divo (2008)

Κυκλοφορία: 27/04/2009 σε dvd απο την ΟDEON

 

[leonmix]

Απάντηση: Il Divo (2008)

Για οσους ενδιαφερονται να δουν μια πολιτικη
ευρωπαικη,σινεφιλ βιογραφικη κομεντι,σατυρα
η οπως αλλιως θες λες,το εργο ειναι οτι πρεπει.

Για τους υπολοιπους που δεν τα πανε καλα με αυτο
το στυλ δεν θα το αντεξουν καθοτι η θεαση
προυποθετει γνωση της πολιτικης ιστοριας της Ιταλιας
& σε συνδιασμο δε με την λιγο αργη εξελιξη της πλοκης
αλλα & τα πολλα προσωπα που μετεχουν δεν
θα αρεσει σε ολους.

Ο T.Servillo στον κύριο ρόλο ειναι εξαιρετικος,η σκηνοθεσια
του Paolo Sorrentino μοντερνα,υποδειγματικη με αρκετες
δοσεις χιουμορ,οπως καλο επισης ειναι το μονταζ αλλα
& η μουσικη επενδυση για αυτην την πραγματικα
απολαυστικη ταινια.