- Μηνύματα
- 470
- Reaction score
- 513
Ως λιστομανής και καθώς η χρονιά φεύγει, θα ανεβάσω εδώ μία λίστα για τις κορυφαίες ταινίες με βάση την κινηματογραφική διανομή του 2014, δηλαδή ημερολογιακά και όχι ανά σεζόν. Για να το κάνουμε πιο μερακλίδικο θα παίξει αντίστροφα προς την κορυφή ένα ποστ κάθε μέρα συμπληρώνοντας, δίχως σειρά, μία από τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς και μία από τις ταινίες που έμειναν έξω από την τελική 20άδα. Όσοι θέλουν ακολουθούν στην ψύχωση. Ξεκινάω:
#20:
Two Days, One Night (2014), των Jean-Pierre Dardenne και Luc Dardenne
Ιδιοτύπως ουμανιστική, λεπτομερειακά ακανθώδης και πολυεπίπεδα επίκαιρη, η τελευταία ταινία των αδερφών Νταρντέν είναι μία αναζήτηση της κατακερματισμένης αλληλεγγύης μέσω μιας εντελώς εκούσιας ροπής προς το άτομο ως απαραίτητο μέρος της ομάδας που βρίσκει χρόνο σε 90 λεπτά να σχολιάσει την υλιστική ικανοποίηση ως αυταπάτη και υποχρέωση, την κοινωνική δικαιοσύνη που εφευρίσκεται κάθε στιγμή με εντελώς διαφορετικό τρόπο, την αποδοχή αυτής μπροστά στο προσωπικό συμφέρον που, εν τέλει, είναι και η αφετηρία της διάλυσης του υγιούς συνδικαλισμού, την ψυχολογική αστάθεια και την οικογενειακή ταραχή ως συνεπαγωγή της επαγγελματικής ανασφάλειας, την αδικία των καθόλα προστατευμένων απέναντι στους καθόλου προστατευμένους, ενώ παράλληλα εξυπηρετεί ένα ακόμα θρίλερ που φλέγεται ταχύτατα και δεν εκρήγνυται μία αλλά πολλές φορές, σε κάθε πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση κι όμως, μιαν ελπίδα τη διατηρεί μαζί σου.
Ταινία που έμεινε εκτός 20άδας: The Drop (2014), του Michaël R. Roskam
Η (πολύ) κακή ταινία της ημέρας: Third Person (2013), του Paul Haggis
#20:
Two Days, One Night (2014), των Jean-Pierre Dardenne και Luc Dardenne
Ιδιοτύπως ουμανιστική, λεπτομερειακά ακανθώδης και πολυεπίπεδα επίκαιρη, η τελευταία ταινία των αδερφών Νταρντέν είναι μία αναζήτηση της κατακερματισμένης αλληλεγγύης μέσω μιας εντελώς εκούσιας ροπής προς το άτομο ως απαραίτητο μέρος της ομάδας που βρίσκει χρόνο σε 90 λεπτά να σχολιάσει την υλιστική ικανοποίηση ως αυταπάτη και υποχρέωση, την κοινωνική δικαιοσύνη που εφευρίσκεται κάθε στιγμή με εντελώς διαφορετικό τρόπο, την αποδοχή αυτής μπροστά στο προσωπικό συμφέρον που, εν τέλει, είναι και η αφετηρία της διάλυσης του υγιούς συνδικαλισμού, την ψυχολογική αστάθεια και την οικογενειακή ταραχή ως συνεπαγωγή της επαγγελματικής ανασφάλειας, την αδικία των καθόλα προστατευμένων απέναντι στους καθόλου προστατευμένους, ενώ παράλληλα εξυπηρετεί ένα ακόμα θρίλερ που φλέγεται ταχύτατα και δεν εκρήγνυται μία αλλά πολλές φορές, σε κάθε πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση κι όμως, μιαν ελπίδα τη διατηρεί μαζί σου.
Ταινία που έμεινε εκτός 20άδας: The Drop (2014), του Michaël R. Roskam
Η (πολύ) κακή ταινία της ημέρας: Third Person (2013), του Paul Haggis