Tα Παραμύθια του Όφμαν:Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

[Bhutia]

http://books.google.gr/books?id=Ki18ZN8LHskC&pg=PA312&lpg=PA312&dq=tales of hoffmann clown&source=bl&ots=Adx5mDO2hc&sig=ltZMFL8DGnB5k41XMESyppDfXqo&hl=el&ei=AJdqS67yBdSRjAeE4oH7BQ&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=1&ved=0CA0Q6AEwADgK#v=onepage&q=&f=false

Οι προσδοκίες του Jacques Offenbach όταν ξεκινούσε να γράψει "Τα Παραμύθια του Όφμαν"("Les Contes d'Hoffmann") το 1877 ήταν ν'αποτελέσει η τελευταία του όπερα όχημα που θα τον οδηγούσε πέρα από τη φήμη του συνθέτη εύπεπτων κι εφήμερων επιτυχιών.Η τραγική ειρωνεία είναι πως δεν πρόφτασε να γευτεί τη δικαίωσή του.Μέχρι τότε είχε γίνει παγκόσμια γνωστός γιά τις οπερέτες του(θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές του συγκεκριμένου λυρικού ιδιώματος που στάθηκε πρόδρομος της μοντέρνας μουσικής κωμωδίας).Μέσα στην κωμική τους πλοκή,περιείχαν χαρακτηριστικές΄΄πιασάρικες΄΄ μελωδίες που διατηρούνταν στη συνείδηση του κοινού γιά πολύ περισσότερο χρόνο απ'ότι η ανάμνηση των έργων στο σύνολό τους.Κορυφαία παραδείγματα αποτελούσαν το περιβόητο "Can Can" παρμένο από την οπερέττα "Ο Ορφέας στον Άδη" κι επιμέρους μελωδίες από τη "La Vie Parisienne" και το μπαλέτο "Gaiete Parisienne".
Οι λιμπρετίστες Jules Barbier και Michel Carre υιοθετούν γιά ήρωά τους μιά πραγματική προσωπικότητα,το Γερμανό σκιτσογράφο, μουσικοκριτικό και συγγραφέα E.T.A.Hoffmann,τοποθετώντας τον στο επίκεντρο κάποιων από τις δικές του τρομακτικές ιστορίες.Ο Ερνστ Τέοντορ Βίλελμ(΄΄Αμαντέους΄΄) Χόφμαν(1776-1822) θεωρείται ο αρχιερέας του γερμανικού σκοτεινού ρομαντισμού–στην τυπική ΄΄Gothic΄΄ εκδοχή του.Πάθος,ειρωνική διάθεση,σαρκαστική στάση,έκρηξη του φανταστικού στοιχείου,υψηλοί τόνοι φρονήματος και διδακτική πρόθεση.Το μουσικό του έργο-αν και προετοιμάζει τη μεταγενέστερη εμφάνιση του Richard Wagner- είναι ουσιαστικά ασήμαντο.Όμως τα συγγραφικά πονήματα-ιδιαίτερα οι σύντομες σουρεαλιστικές ιστορίες- είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά του αιώνα του,ανήκοντας στα εξυπνότερα όλων των εποχών.Η επίδρασή τους στο μετέπειτα έργο των Edgar Allan Poe και Charles Baudelaire είναι καταλυτική.Η σουίτα "Καρυοθραύστης" του Tschaikovsky αποτελεί ΄΄εξημερωμένη΄΄ εκδοχή της ιστορίας του "Ο Καρυοθραύστης και ο βασιλιάς των ποντικών".Γιά τις ανάγκες των ΄΄Παραμυθιών..." βέβαια,οι λιμπρετίστες ανέτρεξαν σε πιό ζοφερό υλικό.Η όπερα παρακολουθεί στενά τον χαρακτήρα του τίτλου ως πρωταγωνιστή σε ιδιόμορφα επεισόδια(βασισμένα στις ιστορίες Die Gesellschaft im Keller,Der Sandmann,Die Abendteuer der Sylvester-Nacht,Rath Krespel & Das verlorene Spiegelbild) με κοινό παρονομαστή τους την ιδέα της ΄΄αποτυχούσας΄΄ αγάπης,συνοδευόμενα από πρόλογο κι επίλογο που δένουν την όλη πλοκή.Ο χαρακτήρας του Χόφμαν δραματοποιείται ως ένας μουσικός που πέφτει κατ'εξακολούθηση στα δίχτυα απέλπιδων ερώτων,εξαπατώμενος από ένα σταθερό διαβολικό αντίπαλο μέχρι που διαπιστώνει τη ματαιότητα σε όλο της το μεγαλείο και αποφασίζει ν'αφιερώσει εαυτόν ολοκληρωτικά στην τέχνη του γραπτού λόγου.Το αποτέλεσμα είναι μία από τις εκφραστικότερες όπερες του 19ου αιώνα που συνδυάζει τα σκοτεινά ταξίδια στα έγκατα των συναισθημάτων και την εξωτερίκευση των κρυφών δαιμόνων με απαράμιλλη μουσική δεξιοτεχνία.
Η παράσταση των "Παραμυθιών..." είχε προγραμματιστεί να κάνει πρεμιέρα στο Παρισινό Θέατρο Gaite-Lyrique τη σεζόν 1877-78.Λόγω οικονομικών περικοπών αυτή αναβλήθηκε και ο συνθέτης συνέχισε την επεξεργασία της.Προγραμματίστηκε την επόμενη φορά γιά το θέατρο Opera-Comique,αλλά ο συνθέτης απεβίωσε το 1880 αφήνοντας την παρτιτούρα ανολοκλήρωτη ενώ η παραγωγή βρισκόταν ακόμα στις πρόβες.Αυτό μαζί με σωρεία άλλων ατυχών περιστατικών(όπως η μετέπειτα πυρκαγιά πριν την πρεμιέρα της αναβαθμισμένης έκδοσης στο Βιεννέζικο Ringtheater) οδήγησαν στη δοξασία ότι τη συγκεκριμένη όπερα ακολουθούσε κάποια ΄΄κατάρα΄΄.Η πρεμιέρα τελικά έγινε χωρίς την πράξη της "Giulietta" υπό τη μουσική διεύθυνση του Jules Danbe την 10/2/1881.Η παρτιτούρα και η ενορχήστρωση τούτης της εκδοχής έγινε από τον Ernest Guiraud.Βέβαια είχε ήδη αποδοθεί σε πλήρη μορφή στο σπίτι του συνθέτη το Μάϊο του 1879.Ανάμεσα στους τότε παρόντες,ο διευθυντής του Ringtheater της Βιέννης Franz Von Jauner διοργάνωσε τετράπρακτη παράσταση που περιείχε όλες τις ΄΄ιστορίες΄΄ την 8/12/1881.Στο πέρασμα του χρόνου μέχρι κι έναν αιώνα αργότερα,συνεχίστηκε η εύρεση χαμένων αυθεντικών χειρογράφων του συνθέτη,με συνέπεια να έχουν παρουσιαστεί αρκετές παραλλαγές,δίχως όμως να μειώνουν τη δημοφιλία του έργου.Οι κύριες διαφοροποιήσεις συνίστανται στα εξής χαρακτηριστικά:
1)Πρόσθετη μουσική που δεν έχει γραφτεί από τον αυθεντικό συνθέτη.2)αλλαγή της σειράς των πράξεων:επειδή είναι ανεξάρτητες στην υπόθεσή τους-με εξαίρεση την αναφορά της Οlympia στην ιστορία της "Antonia"- δύνανται να εναλάσσονται μεταξύ τους χωρίς αλλοίωση της πλοκής.Η αυθεντική σειρά των πράξεων από τον Όφενμπαχ καθοριζόταν ως Πρόλογος-"Olympia"-"Antonia"-"Giulietta"-Επίλογος.Κατά τη διάρκεια του 20ου αι.αντιστράφηκε η σειρά μεταξύ Αντωνίας και Ιουλιέτας με δικαιολογία ότι η "Antonia" προσφέρει μεγαλύτερη μουσική πραγμάτωση άρα ταιριάζει περισσότερο πριν τον επίλογο.3)Αλλαγή της ονοματολογίας των πράξεων.4)Αλλαγή της ίδιας της υπόθεσης:Η πράξη της Ιουλιέτας στην παράσταση της Βιέννης δεν τελειώνει με την κατά λάθος δηλητηρίασή της,αλλά εκείνη διαφεύγει σώα σε μιά γόνδολα συνοδευόμενη από τον υπηρέτη της Pitichinacio.Παρέμεινε μέχρι πρόσφατα προτιμητέα εκδοχή.5)Αφαίρεση αρκετών διαλόγων και μετατροπή θεατρικής πρόζας σε ρετσιτατίβι με σκοπό τη συντόμευση της δράσης.6)Μεταβολές στον αριθμό των ερμηνευτών:O Όφενμπαχ προέκρινε ν'αναλάβει η ίδια ερμηνεύτρια καθέναν από τους τέσσερις πρωταγωνιστικούς γυναικείους ρόλους των ιστοριών,αφού στη συνείδησή του οι Ολυμπία/Αντωνία/Ιουλιέτα αντιπροσώπευαν από μία εναλλακτική όψη της Stella,της ανεκπλήρωτης ΄΄αγάπης΄΄ του Όφμαν.Παρομοίως,οι τέσσερις ρόλοι των αντιπάλων του θα ερμηνεύονταν από τον ίδιο μπάσο-βαρύτονο ως ενσαρκωτή της ΄΄διαβολικής οντότητας΄΄.Η συνήθης πρακτική είναι να υλοποιείται η απαίτηση όσον αφορά τη διανομή των ΄΄κακών΄΄,ενώ οι γυναικείοι ρόλοι να μοιράζονται σε διαφορετικές σοπράνο.Η ερμηνεία καθεμίας από τις ηρωίδες υπαγορεύει διαφορετικό τύπο φωνής και δραματικής εκφραστικότητας:η Ολυμπία απαιτεί coloratura soprano με έμφαση στις πολύ υψηλές νότες,η Αντονία lirico-sprinto soprano ενώ η Ιουλιέττα ερμηνεύεται συνήθως από δραματική σοπράνο ή ακόμη και mezzo-soprano.Η ανάληψη των επιμέρους ηρωίδων από την ίδια ερμηνεύτρια κατά τη διάρκεια της ίδιας παράστασης συγκαταλέγεται στις μεγαλύτερες προκλήσεις του λυρικού ρεπερτορίου.Διάσημες σοπράνο που το έχουν αποτολμήσει είναι οι Ninon Vallin,Beverly Sills,Anja Silja,Joan Sutherland,Edita Gruberova,Carol Vaness,Catherine Malfitano,Ruth Ann Swenson,Annick Massis και Virginia Zeani.O επαμφοτερίζων ρόλος της Μούσας/Νικλάουσε ερμηνεύεται από mezzo soprano.
Το πιό δημοφιλές κομμάτι του 'εργου είναι η "Barcarolle",γραμένη μεν από τον Όφενμπαχ,προορισμένο όμως γιά τραγούδι των ξωτικών στην όπερα "Νεράϊδες του Ρήνου" που έκανε πρεμιέρα στη Βιέννη το 1864.Ολοκληρώνοντας ο Ernest Guiraud την παρτιτούρα μαζί με τη σύνθεση των ρετσιτατίβι,ανακύκλωσε το ΄΄ξεχασμένο΄΄ τραγούδι από το παλιότερο έργο.

 

[Bhutia]

" Τα Παραμύθια του Όφμαν":Υπόθεση του έργου

Πρόλογος(Πράξη 1η)
Στην "Tαβέρνα του Λουθήρου",γειτονικά της Λυρικής Σκηνής της Νυρεμβέργης,ο Χόφμαν κάθεται και πίνει συνοδευόμενος από τη μόνιμα παρούσα ΄΄Μούσα΄΄ του ενώ περιμένει τη λήξη της παράστασης του "Don Giovanni".Γνωρίζοντας η Μούσα ότι η Μοίρα έχει ορίσει εκείνη τη νύχτα ο Χόφμαν να βρεθεί σε δίλημμα ανάμεσα σ'αυτή και την όμορφη πρωταγωνίστρια της όπερας Stella,επικαλείται τη βοήθεια των πνευμάτων και μεταμορφώνεται στο φοιτητή πιστό του φίλο Νικλάουσε.Παράλληλα παρακολουθούμε το Σύμβουλο Λίντορφ(η πρώτη από τις ενσαρκώσεις του διαβόλου),αντίζηλο του Χόφμαν γιά την εύνοια της Στέλλα,να υποκλέπτει το μήνυμά της να συναντηθούν στο καμαρίνι της μετά την παράσταση.Η ομήγυρη γνωρίζοντας όλοι καλά τις ικανότητες του Χόφμαν,διασκεδάζει με τη γλαφυρή αφήγηση της ιστορίας του θρυλικού νάνου Κleinzach.Ο νους του Χόφμαν όμως μοιάζει να βασανίζεται από αδέσποτα συναισθήματα αγάπης, ανατρέχοντας διαρκώς σε περασμένες του περιπέτειες με όμορφες γυναίκες.Ο Λίντορφ επεμβαίνει πυροδοτώντας μιά αντιπαράθεση σαρκαστικών σχολίων με τον ήρωα.Ο Νικλάουσε τη διακόπτει οπότε οι θαμώνες αρχίζουν να προκαλούν το Χόφμαν να τους μιλήσει γιά τη δυσλειτουργική αγάπη του με τη Στέλλα.Αντί γι αυτή,προσφέρεται να τους διηγηθεί χαμένες αγάπες που βίωσε στο παρελθόν.

Οlympia(Πράξη 2η)
Στην πρώτη ιστορία,ο νεαρός Χόφμαν έχει ερωτευθεί την Ολυμπία,''κόρη'' του εφευρέτη Σπαλαντσάνι,αγνοώντας ότι στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μιά χαϊενδικά αυτοματοποιημένη μηχανική κούκλα που είχε κατασκευάσει προκειμένου ν'αντικαταστήσει με τις απολαβές από την εφεύρεση τις καταθέσεις που χάθηκαν με τη χρεωκοπία της τράπεζας που τις είχε.Ο Σπαλαντσάνι προετοιμάζει το σπίτι γιά να υποδεχθεί το σύνολο των εκλεκτών προσκεκλημένων στους οποίους θα εκθέσει το δημιούργημά του.Μοναδική του έγνοια,ο τρελός επιστήμονας Κοπέλιους(η δεύτερη ενσάρκωση της Νέμεσης του ποιητή) ο οποίος του είχε προμηθεύσει τα εκφραστικά γυάλινα μάτια της Ολυμπίας και ζητούσε μερίδιο από τα έσοδα της εφεύρεσης.Στο μεταξύ ο Νικλάουσε που γνωρίζει την αλήθεια,τραγουδά την ιστορία μιάς άψυχης κούκλας που περνούσε γι ανθρώπινο ον προσπαθώντας να τη φανερώσει έμμεσα στο φίλο του.Ο Χόφμαν τον αγνοεί μιά και ο Κοπέλιους του είχε πουλήσει με δόλο ένα ζευγάρι μαγικών γυαλιών μέσα από τα οποία αντιλαμβάνεται την Ολυμπία λες και είναι ολοζώντανη γυναίκα.Ο Σπαλαντσάνι αποζημιώνει τον συνεταίρο του υπογράφοντας μιά επιταγή της χρεωκοπημένης τράπεζας και ρυθμίζει την Ολυμπία γιά την επίδειξη στο πλήθος των καλεσμένων.Ο συνεταίρος του προτείνει ειρωνικά να την παντρέψουν με το Χόφμαν...Η κούκλα μπορεί και τραγουδά ονειρεμένα αν και σταματά κάθε τόσο,οπότε και ξανακουρδίζεται από το δημιουργό της γιά να συνεχίσει... Αλλοπαρμένος από τη σαγήνη της ο Χόφμαν δεν το προσέχει.Ο Νικλάουσε αποπειράται γι άλλη μιά φορά να τον προειδοποιήσει ευγενικά.Οι καλεσμένοι πηγαίνουν στο δείπνο και ο Χόφμαν μονάχος της κάνει ερωτική εξομολόγηση.Πείθεται ότι η άψυχη κούκλα ανταποδίδει τα αισθήματά του.Οι καλεσμένοι επανέρχονται στην αίθουσα γιά ένα βαλς.Την ίδια στιγμή επιστρέφει ο Κοπέλιους οργισμένος εξαιτίας της ακάλυπτης επιταγής που του είχε δοθεί από το Σπαλαντσάνι.Κρύβεται παρακολουθώντας το Χόφμαν να χορεύει με την Ολυμπία ολοένα και πιό γρήγορα,ώσπου πέφτει κάτω και τα μαγικά γυαλιά θρυμματίζονται.Αδράχνοντας την ευκαιρία,ο Κοπέλιους ορμά και καταστρέφει την κούκλα.Έντρομος ο Χόφμαν αντικρίζει το αντικείμενο του έρωτά του να διαμελίζεται συνειδητοποιώντας ότι επρόκειτο γιά ένα άψυχο ΄΄αυτόματο΄΄,πνιγμένος από τα γέλια χλευασμού των παρόντων στην ιστορία του θεατών αλλά και των ακροατών αυτής στον παρόντα χρόνο.(Η θεματολογία τούτης της ιστορίας μάλιστα 'εχει ανακυκλωθεί στο μπαλέτο "Coppelia" του Delibes).

Αntonia(Πράξη 3η)
Στην επόμενη ιστορία,ο Χόφμαν είναι ερωτευμένος με την Αντωνία,μιά πανέμορφη νεαρή πάσχουσα από καρδιακή αρρυθμία που μπορεί να επιφέρει το θάνατο εάν τραγουδήσει με έντονο πάθος.Ζει μαζί με τον πατέρα της Κρέσπελ και το σπίτι τους είναι διακοσμημένο με τα μουσικά όργανα που αυτός κατασκευάζει.Σε περίοπτη θέση βρίσκεται ο πίνακας της νεκρής της μητέρας.Η Αντωνία αρχίζει να τραγουδά ένα λυπητερό σκοπό στο πιάνο οπότε ο πατέρας της εισβάλλει ανήσυχος στο δωμάτιο και τη σταματά.Της απαγορεύει να ξανατραγουδήσει ώστε να μην έχει τη μοίρα της νεκρής του συζύγου που υπέφερε από την ίδια ασθένεια.Άλλωστε αυτός ήταν και ο λόγος που την είχε αποξενώσει από τον αγαπημένο της Χόφμαν.Η Αντωνία λατρεύει το τραγούδι και βλέποντας εκείνος το ταλέντο της,την ενθαρρύνει ν'ακολουθήσει μουσική καριέρα αγνοώντας φυσικά την ασθένεια που απειλούσε τη ζωή της.Ο Κρέσπελ φεύγει σε δουλειές αφήνοντας τον κουφό υπηρέτη του Φράντς να την προσέχει.Μένοντας μόνος ο υπηρέτης,πασχίζει απεγνωσμένα να τραγουδήσει και να χορέψει με χάρη.Εν τω μεταξύ,ο Χόφμαν μαζί με το Νικλάουσε κατορθώνουν να εντοπίσουν το σπίτι του Κρέσπελ και ξανασυναντά την Αντωνία,οπότε διακηρύσσουν τραγουδώντας μαζί την αγάπη τους.Ο Κρέσπελ επιστρέφει με αποτέλεσμα η κόρη του να καταφύγει στο δωμάτιό της ενώ ο Χόφμαν κρύβεται και τον παρακολουθεί να δέχεται την επίσκεψη του Δόκτορα Miracle(Θαυμαστού)-η τρίτη ενσάρκωση της Νέμεσης του ποιητή- ο οποίος πιέζει ψυχολογικά τον Κρέσπελ να τον αφήσει να κουράρει την Αντωνία.Ο Κρέσπελ τον διώχνει,αφού του επισημαίνει ότι η μητέρα της ήταν επίσης υπό τη φροντίδα του την ημέρα που πέθανε.Κρυφακούοντας ο Χόφμαν μαθαίνει επιτέλους ότι η Αντωνία κινδυνεύει όταν τραγουδήσει με υπέρμετρη συγκινησιακή φόρτιση και τη βρίσκει στο δωμάτιό της όπου την υποχρεώνει να του υποσχεθεί ότι θα εγκαταλείψει τις καλλιτεχνικές της προσδοκίες.Με την αποχώρησή του όμως,εμφανίζεται ο Δρ Θαυμαστός και την ενθαρρύνει να μην κλείσει την πόρτα στο ένδοξο καλλιτεχνικό της πεπρωμένο.Καταπολεμά τις αναστολές από την υπόσχεση που έδωσε στον αγαπημένο της,υποβάλλοντας την ιδέα ότι ο Χόφμαν την αγαπά μονάχα γιά την ομορφιά της και ότι θέλοντας να την κρατήσει όλη δική του,επιδιώκει γιά κείνη να θυσιάσει το χάρισμά της στα βάρβαρη ποιητική του φύση.Επικαλούμενος μυστικιστικές δυνάμεις,ο Δρ Θαυμαστός αρχίζει να παίζει μ'ένα από τα βιολιά του Κρέσπελ κι εμφανίζει την οπτασία της νεκρής μητέρας να τραγουδά αγγελικά μέσα από το πορτραίτο,παρακινώντας την κόρη να τη συνοδεύσει στο τραγούδι.Ο πατέρας καταφτάνει τη στιγμή που η Αντωνία αφήνει την τελευταία της πνοή από τη μεγάλη ένταση του τραγουδιού.Βρίσκοντας τον Χόφμαν παρόντα στο χώρο,του επιρρίπτει την ευθύνη και αποπειράται να τον σκοτώσει.Ο Νικλάουσε επεμβαίνει την τελευταία στιγμή και σώζει το φίλο του.

Giulietta(Πράξη 4η)
Η ιστορία μας μεταφέρει στη Βενετία.Ο Χόφμαν ατενίζει από το μπαλκόνι του Παλατιού το Μεγάλο Κανάλι.Από κάτω του,αράζει μιά γόνδολα στην οποία επιβαίνουν ο Νικλάουσε και η φανταχτερή εταίρα περιωπής Tζουλιέτα,τραγουδώντας την περίφημη μελωδία της "Βαρκαρόλα".Συναντιούνται μέσα στο παλάτι,όπου η καρναβαλική γιορτή έχει πάρει ξέφρενο ρυθμό.Ο Χόφμαν υμνεί σκωπτικά τις απολαύσεις και τα πάθη της σάρκας.Ο Νικλάουσε τον προειδοποιεί να μην υποκύψει στα θέλγητρα της Τζουλιέτα και αυτός σχολιάζει πως θα ταν προτιμότερο να του πάρει ο διάβολος την ψυχή.Τη συζήτηση κρυφακούει ο σατανικός Μάγος Dapertutto(=ο πανταχού παρών στα ιταλικά)-η τέταρτη ενσάρκωση της διαβολικής Νέμεσης του ήρωα- ο οποίος υπόσχεται στην Τζουλιέτα να της χαρίσει ένα σπάνιο διαμαντένιο δαχτυλίδι("Scintille Diamante") αρκεί εκείνη να σαγηνεύσει το Χόφμαν ώστε να κοιτάξει μέσα σ'ένα μαγικό καθρέπτη που αφαιρεί την αντανάκλαση όσων σταθούν μπροστά του,κλέβοντας έτσι την ψυχή τους.Αμέσως μετά βάζει σε δράση τη γοητεία της και κατορθώνει εύκολα να τον φέρει μαζί της μέσα σ'ένα απομονωμένο δωμάτιο.Τη βρίσκει ακαταμάχητη και το γεγονός ότι έχει ήδη άλλον εραστή τον κάνει να την ποθεί ακόμα περισσότερο.Ενώνουν τις φωνές τους σ'ενα παθιασμένο ντουέτο και ζητά να της χαρίσει ως ενθύμιο την αντανάκλασή του.Εκείνη τη στιγμή εισβάλλει ο Σλέμιλ(το αμέσως προηγούμενο θύμα της Τζουλιέτας και του μάγου στους οποίους είχε παραδώσει τη σκιά και την ψυχή του) τρελαμένος από ζήλια.Σχολιάζοντας ο πανταχού παρών τη ΄΄χλωμάδα΄΄ του Χόφμαν,ο δεύτερος διαπιστώνει ότι δε μπορεί πιά ν'αντικρίσει τον εαυτό του μέσα στον καθρέπτη.Η Τζουλιέτα παγερά αδιάφορη γιά τα τεκταινόμενα αποχωρεί.Ο Χόφμαν δηλώνει στο μάγο τη βεβαιότητα ότι ο Νικλάουσε θα σπεύσει να τον διασώσει,απαιτώντας από το Σλέμιλ το κλειδί της κρυφής της κάμαρας.Όταν ο δεύτερος αρνείται,τον σκοτώνει σε μονομαχία υπό την ενορχηστρωμένη καθοδήγηση του μάγου.Στη συνέχεια πετυχαίνει την Τζουλιέτα να διαφεύγει στην αγκαλιά του κουτσού υπηρέτη Pitichinacio...(Εναλλακτικό συμπλήρωμα:Εν τω μεταξύ,ο πανταχού παρών παρασκευάζει δηλητήριο γιά να βγάλει τον επίφοβο Νικλάουσε από τη μέση.Κατά λάθος όμως το πίνει η Τζουλιέτα,πέφτοντας άψυχη στα χέρια του Χόφμαν υπό το σαρδόνιο γέλιο του σατανικού μάγου.Ο Νικλάουσε βοηθά το Χόφμαν να σπάσει τον καθρέπτη προσπαθώντας να επανακτήσει την ψυχή του μέσα από τα κομμάτια...)

Επίλογος(Πράξη 5η)
Eπιστροφή στην ταβέρνα της αρχής.Μεθυσμένος πιά ο Χόφμαν από τα διαδοχικά κεράσματα κατά την αφήγηση των ιστοριών,ορκίζεται ότι δεν πρόκειται ποτέ πιά να ξαναερωτευτεί.Ο Νικλάουσε επεξηγεί στην ομήγυρη ότι η Ολυμπία,η Αντωνία και η Τζουλιέτα δεν είναι παρά διαδοχικές όψεις της ίδιας οντότητας:της Στέλλα.Αντιπροσωπεύουν διαφορετικές πλευρές της πριμαντόνα που αντιστοιχούν στο ΄΄κορίτσι΄΄ την ΄΄αρτίστα΄΄ και τη ΄΄συνοδό πολυτελείας΄΄.Ανταποκρινόμενη στην αποφασιστική δήλωση του Χόφμαν πετάει τη μεταμφίεση και αποκαλύπτεται στην πραγματική της μορφή...Είναι η Μούσα που τον διεκδικεί γιά στερνή φορά:"Άφησε τις στάχτες της καρδιάς σου ν'αναγεννήσουν την ιδιοφυΐα!Σ'αγαπώ Χόφμαν!Γίνε δικός μου γιά πάντα!".Συνειδητοποιεί ότι η τέχνη είναι η μ ο ν α δ ι κ ή αναλλοίωτη αγάπη και η Μούσα το υπέρτατο αγαθό που τον συγκινεί στη ζωή:"Λατρεμένη Μούσα,είμαι ολόδικός σου!"...H Στέλλα με τον αέρα της θριαμβευτικής εμφάνισης στην παράσταση του "Don Giovanni" έρχεται στην ταβέρνα έχοντας βαρεθεί να περιμένει τον ερχομό του Χόφμαν.Εκείνος τη διώχνει:"Έχε γειά,δεν πρόκειται να σ'ακολουθήσω στοιχειό,φάντασμα του παρελθόντος"...Ο Λίντορφ που περίμενε υπομονετικά στη σκιά κάνει την προσχεδιασμένη του κίνηση.Ο Νικλάουσε αναφέρει στη Στέλλα την παρουσία του Συμβούλου Λίντορφ που την αναμένει,εξηγώντας ότι ο Χόφμαν έχει πάψει πλέον να ενδιαφέρεται γι αυτήν.Η Στέλλα και ο Λίντορφ αναχωρούν μαζί,ενώ μιά νέα παρέα φοιτητών εισέρχεται στην ταβέρνα.Η Μούσα επιστρέφει στην αυθεντική της μορφή και συμπαραστέκεται στο Χόφμαν.Τον προτρέπει ν'αφοσιωθεί ξανά στην τέχνη,παρατηρώντας ότι οι θύελλες που πέρασε θα τον κάνουν ικανότερο και σοφότερο στο γράψιμό του...

 

[Bhutia]

Απάντηση:"Τα Παραμύθια του Όφμαν": Μουσικά λινκ

Spoiler

η Natalie Dessay να υποδύεται την Olympia,Η Sutherland την Antonia,η Αγνή Μπάλτσα τη Giulietta,Βαρκαρόλα,επίλογος...
http://www.youtube.com/watch?v=KEiZ-J97O5A
http://www.youtube.com/watch?v=sQR0LQskL4E
http://www.youtube.com/watch?v=37oATZcMwDs
http://www.youtube.com/watch?v=hSEauigruqo

 

[Bhutia]

Απάντηση:"Τα Παραμύθια του Όφμαν":Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

Γράφοντας ο Όφενμπαχ τα "Παραμύθια..." μέχρι την τελευταία του πνοή,τα χειρίστηκε σαν έργο ζωής.Με την αγωνία του διασκεδαστή που ποθεί να τον πάρουν στα σοβαρά,κάνει μιά ύστατη και ύψιστη δήλωση καλλιτεχνικής αρτιότητας.Ενώνει υπό την ίδια μουσική σκέπη τα χαρακτηριστικά των διαφορετικών ιδιωμάτων του λυρικού θεάτρου που ήταν διαθέσιμα το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα:την όπερα comique,lyrique την operetta(buffa) μέχρι την Ιταλική και Γερμανική όπερα.Η πλούσια αρμονική σύνθεση και οι κωμικοτραγικές στροφικές δομές(ε ι δ ι κ ά στην aria του "Kleinzach") παραπέμπουν σε Γερμανικές μουσικές ρίζες ενώ τα φωνητικά στοιχεία(ιδιαίτερα η εμπεριστατωμένη coloratura της Olympia και οι belcanto μελωδίες της Antonia) στα Ιταλικά μουσικά πρότυπα που καθοδηγούν και την "Giulietta".Οι αποδιδόμενοι χαρακτήρες και καταστάσεις σημαδεύονται από στυλιστική δυαδικότητα,εμφανίζοντας ταυτόχρονα ζοφερούς και κωμικούς τόνους.Άλλο λαμπρό παράδειγμα αυτής της πρακτικής βρίσκουμε στην κωμικοτραγική εκφραστικότητα του χαρακτήρα του Frantz κατά τη διάρκεια της "Antonia".Σε αρμονία με την έννοια της εξιδανικευμένης αγάπης,η καλλιτεχνική υπόσταση των "Παραμυθιών..." συγκεράζει τ'αντιτιθέμενα στοιχεία του ανεκπλήρωτου(από το γεγονός ότι ο αυθεντικός συνθέτης δεν την ολοκλήρωσε) και υπερεκπληρούμενου(από τις μετέπειτα πολλαπλές εκδοχές και συμπληρώσεις) έργου.Η ύπαρξη τμημάτων της όπερας σε παράλληλες εναλλακτικές εκδοχές από τ'αυθεντικά χειρόγραφα του συνθέτη δείχνει ότι ενδεχόμενα δεν είχε προλάβει να καταλήξει και ο ίδιος στην οριστική μορφή της.Ιδιαίτερη μνεία γίνεται γιά τη λήξη της "Giulietta".Επί διάστημα άνω των εκατό χρόνων μετά την πρεμιέρα,σκηνή επιλογής ήταν η αποχώρηση της Τζουλιέτας πάνω σε μιά γόνδολα σε μουσική σύνθεση του Andre Bloch και με τη ρυθμική υπόκρουση της "Βαρκαρόλα" η οποία ανάγεται σε μουσική σφραγίδα της ηρωίδας-κατά τον ίδιο τρόπο που η χρήση του leitmotif προαναγγέλλει την εμφάνιση της ΄΄διαβολικής Νέμεσης΄΄ του ήρωα στην εκάστοτε πράξη.Χάρη στην έκδοση της παρτιτούρας από τον Michael Kaye το 1988 που βασίστηκε σε ανακαλυφθέντα χειρόγραφα του συνθέτη,η αυθεντική τελική σκηνή της πραξης θέλει το Χόφμαν να σκοτώνει την Ιουλιέτα υπό τον ήχο έντονα δραματικής μουσικής στη θέση της "Βαρκαρόλα".Επιπρόσθετα η σύντηξη των ρόλων Νικλάουσε-Μούσας καθόλη τη διάρκεια του έργου παρέχει άλλη μία αξιόλογη εστία μετατροπών κι επαναξιολόγησης.Οι συγγραφείς του λιμπρέτου Michel Carre-Jules Barbier(δημοφιλείς στην εποχή τους ιδιαίτερα γιά την πραγματεία στον "Faust" του Gounod) είχαν βασιστεί σε ομόλογο θεατρικό τους έργο.Κατ'επέκταση η δραματουργική φόρμα της όπερας του Όφενμπαχ περιλαμβάνει τη μνημονική ανάσυρση τόσο της αυθεντικής μυθοπλασίας του Ε.Τ.Α.Hoffmann όσο και της θεατρικής που ενεργεί ως ΄΄μεσάζοντας΄΄.Έτσι το δεδομένο λιμπρέτο στην τελειωτική του μορφή λογίζεται προϊόν μιάς διπλής προσαρμογής,αρχικά του αφηγηματικού λόγου σε θεατρικό και κατόπιν αυτού σε οπερετικό,όντας αποτέλεσμα διπλής μετάθεσης μέσα από διαφορετικά καλλιτεχνικά ιδιώματα.Τα "Παραμύθια..." προορίζονταν αρχικά γιά opera lyrique περιλαμβάνοντας μέρη αφηγηματικού λόγου.Ο Όφενμπαχ ξεκίνησε τη συγγραφή από τα κομμάτια της "Antonia"(ντουέτο με το Χόφμαν και τρίο των δύο τους με την οπτασία της νεκρής μητέρας).Η μεταβολή σε opera comique οδήγησε στην αντικατάσταση των ρετσιτατίβι από διαλόγους μεταξύ των ρόλων.

Η επιλογή το απαραίτητο αφηγηματικό στοιχείο να παρέχεται από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή της υπόθεσης(λαμβάνοντας ταυτόχρονα τις θέσεις του παρατηρητή και του παρατηρούμενου) καθορίζει τις επικές διαστάσεις του δράματος δίνοντας το έναυσμα γιά την αλληλεπίδραση με το κοινό.Η θεατρική δομή των "Παραμυθιών..." χαρακτηρίζεται από πολλαπλότητα ψευδαισθήσεων,χάρη στo εφαρμοζόμενο τέχνασμα της ΄΄όπερας μέσα στην όπερα΄΄(το μύθο εντός του μύθου).Η υπόθεση καταρχάς εκτυλίσσεται στα πλαίσια ενός άλλου φημισμένου έργου,της όπερας "Don Giovanni" του Mozart.Η διάρκεια αυτής σηματοδοτεί το χρονικό ορίζοντα της δευτερεύουσας δράσης που εξελίσσεται στο μνημονικό του Χόφμαν.Διαμορφώνει έτσι το δραματικό κουκούλι γιά την έκρηξη του ΄΄θεάματος΄΄ των αναμνήσεων.Εντός αυτού αναπτύσσονται οι τρείς ενδιάμεσες πράξεις που με το χαρακτήρα ΄΄υπαρξιακών εμπειριών΄΄ οργανώνονται σε δύο επίπεδα:΄΄πραγματικό΄΄ και ΄΄φανταστικό΄΄.
Στην ιστορία της "Olympia" αντιλαμβανόμαστε τη συνθήκη της ΄΄ενσωματωμένης θεατρικής πράξης΄΄ όταν η ηρωίδα γίνεται αντικείμενο παρατήρησης από το φιλοθεάμον κοινό που έχει προσκληθεί στο σπίτι του εφευρέτη.Εδώ το δρώμενο της παρακολούθησης βρίσκεται σε αντιδιαστολή με το δρώμενο των γυάλινων-κι επομένως ανίκανων να παρακολουθήσουν- ματιών της κούκλας.Υπό αυτό το πρίσμα,η υποκριτική τέχνη σημαίνει την υπερβολή της τελειότητας που καταντά αφύσικη,την αναστρεψιμότητα της θέασης και στιγματίζεται με την ιδιότητα του μηχανιστικού.Παρουσιάζει μιά μίμηση γεμάτη ρωγμές,μη δυνάμενη ν'ανταποκριθεί στην πρόκληση της απόλυτης ψευδαίσθησης που επέτασαν οι ΄΄ρομαντικοί΄΄ αισθητικοί κανόνες του 19ου αι.Επεκτείνοντας στα τωρινά δεδομένα,στηλιτεύει τις υποσχέσεις της χαϊενδικής τεχνολογίας και του διαδικτύου,που με θαυματουργές επινοήσεις ευαγγελίζονται κάθε φορά κι ένα ΄΄θαυμαστό καινούριο κόσμο΄΄,μιά νέα εικονική πραγματικότητα ελκυστικότερη της αυθεντικής.
Εκτιθέμενη αμείλικτα στην πράξη της "Antonia",η ιδιότητα του τραγουδιστή/ερμηνευτή παρουσιάζεται σα μεταθεατρική αντανάκλαση πάνω στην επιφάνεια της αλληλένδετης εξάρτησης μεταξύ ενθουσιασμού-τεχνικής(ο χαρακτήρας του υπηρέτη) και-με όργανο μιά ιδιαίτερη εσωτερικότητα- της συνθήκης της ενδογενούς σκηνής.Στην αντίθετη όμως πλευρά του νοητού κατόπτρου,απεικονίζεται η δαιμονική πεμπτουσία της τέχνης που οδηγεί στην ΄΄υπερφόρτιση΄΄ μέχρι αυτοκαταστροφής του ξενιστή της.Εδώ αντί της τυπικής εφαρμογής του οικείου τεχνάσματος,παρουσιάζεται μία δεδομένη κατάσταση ως πρόσφορο πεδίο προβληματισμού επί της υπόστασης του λυρικού θεάτρου και της τέχνης των τραγουδιστών/ηθοποιών του,αφήνοντας ταυτόχρονα στην πορεία έντονες αιχμές γιά τις παραβάσεις της ιατρικής δεοντολογίας.
Στην ιστορία της "Giulietta",η αρχή της ΄΄θεατρικής πράξης εντός της θεατρικής πράξης΄΄ δε βασίζεται σε ΄΄ενδογενή σκηνή΄΄ ή σε διεπαφές μεταθεατρικής επικοινωνίας.Αποτελεί στην ολότητά της μιά επιτήδεια επιλεκτική παράθεση στοιχείων από θεατρικές δομές κι αισθητικές εκτιμήσεις βασισμένη στο καρναβαλικό πνεύμα της ΄΄Βενετσιάνικης νύχτας΄΄ και ΄΄Βενετσιάνικης μάσκας΄΄.

Η πολλαπλή θεατρικότητα των "Παραμυθιών..." διαμορφώνει την εντύπωση της σύνθετης και συνάμα εξαιρετικά διακριτικής μεθόδου στην παρουσίαση των δεσμών που συγκρατούν τις έννοιες του ΄΄πραγματικού΄΄ και του ΄΄φανταστικού΄΄,της ΄΄ζωής΄΄ με την ΄΄τέχνη΄΄. Καθεμία από τις αφηγηματικές πράξεις υφαίνει την πλοκή και το νόημά της γύρω από καταστάσεις ΄΄απαγόρευσης΄΄, ΄΄παράβασης΄΄ και ΄΄απώλειας΄΄.Στο έργο όμως,οι αρχές της απλοϊκότητας και σαφήνειας που διέπουν τυπικά τον κόσμο των παραμυθιών νοθεύονται εσκεμμένα από φανταστικά στοιχεία και τραγική ειρωνεία.Τρεις αρχετυπικές [σημ.αρχέτυπα:πανανθρώπινες θεμελιώδεις γνώσεις αποτυπωμένες στον ίδιο το γενετικό μας κώδικα,εγγεγραμμένες στη φυλετική μνήμη κάθε ανθρώπου,ανεξαρτήτως εποχής ή ράτσας] παραλλαγές αγάπης ενσαρκωμένες από ταιριαστές ηρωίδες:Η καταρέουσα από την υποφώσκουσα αγριότητα της φύσης της Αντωνία βιώνει τον περιορισμό της έκφρασης και η αυτοματοποιημένη Ολυμπία τελεί υπό περιορισμό της παρατήρησης.Σε περίοπτη θέση η ονειρική απάθεια της Τζουλιέτας,θυμίζει αντεστραμμένο είδωλο της Σεξπηρικής Ιουλιέτας και προάγει απώλεια της ΄΄αντανάκλασης΄΄ υπαινισσόμενη τη μυθολογική πτώση του Νάρκισσου...Η ανάθεση όλων των ηρωίδων στην ίδια πρωταγωνίστρια κλιμακώνει τη δραματικότητα της παράστασης,αφήνοντας το κοινό να ερμηνεύσει υποσυνείδητα τους ρόλους ως ενσαρκώσεις-μεταβλητές στην ίδια ερωτική συνάρτηση-ιδανικό φάντασμα της γυναικείας φύσης σε τρεις πράξεις.Τα στοιχεία του γκροτέσκου(Ολυμπία),της υπερκατανάλωσης(Αντωνία) και της ονειροπαγίδας(Τζουλιέτα) σχηματίζουν με τη σειρά που παρουσιάζονται τις διαδοχικές πύλες διάβασης του ήρωα καθώς κατέρχεται τα σκαλιά που οδηγούν στην προσωπική του κόλαση.Η ψυχαναγκαστική μανία με την οποία αναζητά την αγάπη είναι που τον λυγίζει αγχωτικά σε κάθε αστοχία υλοποίησής της.Αναπόσπαστοι ξεναγοί στην περιήγηση η ΄΄αγγελική΄΄ παρουσία της Μούσας και η ΄΄διαβολική΄΄ Νέμεση,φαντάζουν με τη σειρά τους σα διαφορετικές όψεις του εαυτού του Χόφμαν.Η κάθαρση επέρχεται με τον ήρωα ν'απαρνιέται τα προηγούμενα έργα και ημέρες του.Η ματωμένη θητεία στα όνειρα και τους καθρέπτες τον μαθαίνει ν'αγκαλιάζει αυτό που οι άλλοι θ'απέρριπταν ως αδιανόητο.O επίλογος μας εγκαταλείπει με μιά γλυκόπικρη αίσθηση πραγμάτωσης.Ο Χόφμαν επιλέγει την αφοσίωση σε μιά ιδανική αγάπη που δεν αναμένεται να τον προδώσει,αφήνοντας σε μιά απόμερη γωνιά του μυαλού την αμφιβολία κατά πόσο ο θρίαμβος της Μούσας δε θα στραφεί εναντίον της στο επόμενο βήμα,μιά και η εξιλέωση που προπαγανδίζει είναι συνυφασμένη με τις έντονες μεταπτώσεις του ήρωα...Σα μίτος της Αριάδνης σ'έναν ιδεατό καλλιτεχνικό λαβύρινθο,οι αριστοτεχνικές μηχανορραφίες σφυρηλατούν στο ξετύλιγμά τους μιά από τις λαμπρότερες ευκαιρίες διαδραστικής επικοινωνίας στην Ιστορία της όπερας.
Θα ήταν ευχής έργον να μπορούμε ν'αγαπάμε πάντα αυτό που μπορούμε να έχουμε...Ας περάσουμε όλοι μιά ευτυχισμένη ΄΄ημέρα των ερωτευμένων΄΄...

 

[Maria Pentagiotissa]

Απάντηση: Tα Παραμύθια του Όφμαν:Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

Εξαιρετικό αφιέρωμα... :624:

 

[Gebreselassie]

Re: Απάντηση:"Τα Παραμύθια του Όφμαν":Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

(...)
Υπό αυτό το πρίσμα,η υποκριτική τέχνη σημαίνει την υπερβολή της τελειότητας που καταντά αφύσικη,την αναστρεψιμότητα της θέασης και στιγματίζεται με την ιδιότητα του μηχανιστικού.Παρουσιάζει μιά μίμηση γεμάτη ρωγμές,μη δυνάμενη ν'ανταποκριθεί στην πρόκληση της απόλυτης ψευδαίσθησης που επέτασαν οι ΄΄ρομαντικοί΄΄ αισθητικοί κανόνες του 19ου αι.
(...)
Επεκτείνοντας στα τωρινά δεδομένα,στηλιτεύει τις υποσχέσεις της χαϊενδικής τεχνολογίας και του διαδικτύου,που με θαυματουργές επινοήσεις ευαγγελίζονται κάθε φορά κι ένα ΄΄θαυμαστό καινούριο κόσμο΄΄,μιά νέα εικονική πραγματικότητα ελκυστικότερη της αυθεντικής.
(...)
Θα ήταν ευχής έργον να μπορούμε ν'αγαπάμε πάντα αυτό που μπορούμε να έχουμε...

Σκέφτηκες ότι εάν η ευχή είχε πραγματοποιηθεί, δεν θα απολαμβάναμε αυτό το έργο; Εάν είχε πραγματοποιηθεί μπορεί να μην ήμασταν καν άνθρωποι...

Εκπληκτική παρουσίαση αγαπητέ! :624:

...

 

[Myrtw]

Tώρα κατάλαβα τι εννοούσες με το "no news is good news"!
Ετοίμαζες "βόμβα"!:107:

Εξαιρετική παρουσίαση! Μπράβο σου!

 

[Fedra]

Απάντηση: Tα Παραμύθια του Όφμαν:Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

Υπέροχη ανάλυση, υπέροχο κείμενο σπουδαία και άξια λόγου η θεματολογία της όπερας! Ένα μεγάλο μπράβο για το χρόνο που διέθεσες για να γράψεις και να αναρτήσεις αυτή σου την καταπληκτική παρουσίαση, ένα μεγάλο μπράβο για την λεπτομερειακή ανάλυση της, και ένα μεγάλο ευχαριστούμε για το πόνημά σου αυτό.:119:

Ο Χόφμαν αυτός ο ποιητής και ο ήρωας της όπερας και των παραμυθιών που εξιστορεί πρώτα στον εαυτό του και μετά στους άλλους (τα λέω στους άλλους για να τα ακούσω πρώτα εγώ) σαν άλλος ένας Κονρουά και η κόπιες του(Μούσα) γίνεται ''θύμα'' ναι του ίδιου του εαυτού του που παραληρεί ανάμεσα στον ιδεατό κόσμο του έρωτα και της πραγματικότητας με τις όποιες αλήθειες της.
Εδώ βλέπουμε τον ήρωά μας να πλάθει με τη φαντασία του τις πολλαπλές προσωπικότητες της Στέλλας που φαινομενικά αγαπούσε ενώ μονάχα ερωτευμένος ήταν επί της ουσίας. Ένας έρωτας που έκανε τον κύκλο του χωρίς να καρποφορήσει αντίπαλος με τον φανταστικό και απόλυτο έρωτα του ποιητή Χόφμαν που στο πρόσωπο της πριμαντόνα δεν μπόρεσε να βιώσει ολοκληρωτικά.
Τα παραμύθια που εξιστορεί ο ποιητής ήρωάς μας είναι σε χρόνο παρατατικό. Ερωτευόταν συνεχώς στο παρελθόν λάθος χαρακτήρες που στο τέλος ανακάλυπτε, έχοντας πάντα την κάλυψη ή γνώμονα μέτρο σύγκρισης τον απόλυτο αναίμακτο έρωτα της Μούσας του ( την ποίηση). Τα πράγματα στον παρατατικό έχουν μια γοητεία μοιάζουν ζωντανά ενώ στην πραγματικότητα δεν κινούνται.
Το θέατρο του χρόνου σε πλήρη αντίθεση της αναζήτησης του χαμένου χρόνου. Γιατί στην περίπτωση του Χόφμαν ο ήρωας εξιστορεί τα παραμύθια του με τρόπο ακριβολόγο, περιπαθή και όχι με τρόπο φιλοσοφικό αγορευτικό…θυμάται τις ερωτικές του περιπέτειες για να γίνει στο τέλος δυστυχής/ευτυχής και όχι για να κατανοήσει τους κινδύνους που κρύβουν οι πλασματικές ίσως επιλογές του που μπορεί να κρύβονται ακόμα και στην αποδοχή τελικά του μεγάλου του έρωτα την Μούσα (την ποίηση) που δρα καταλυτικά μεν στις ιστορίες των παραμυθιών, ενώ γίνεται τροχοπέδη στην μετέπειτα πορεία του Χόφμαν να ερωτευτεί κάτω από διαφορετική λογική και καθαρότητα των αναγκών του.

Θα ήταν ευχής έργο αν αγαπούσαμε κάθε φορά αυτούς που είχαμε ερωτευτεί θα έλεγα Bhutia γιατί δεν θα χρειαζόταν το ατέλειωτο παιχνίδι της αναζήτησης μιας νέας ερωτικής εμπειρίας (όχι απλά σαρκικής) με απώτερο σκοπό πάντα το ιδανικό της αγάπης...κατά καιρούς όμως ο χρόνος και οι ανάγκες μας παίζουν το ρόλο της Νέμεσις....ο χρόνος δίνει στη Νέμεσις (καλή ή κακή) την ουσιαστική της σημασία την αντικειμενική που γίνεται το μεγάλο ξεκαθάρισμα των συναισθημάτων ενώ οι ανάγκες μας πολλές φορές της δίνουν την μεταφορική της έννοια ''θεία δίκη'' ανάλογα αν αυτές οι ανάγκες μας είναι πλασματικές ή ουσιαστικές....
Ποιο πάνω ανέφερα τον Κονρουά που στην όπερα του Περικλή Κούκου Ο Κονρουά και οι κόπιες του είναι συνθέτης μουσικός και οι κόπιες πιστά αντίγραφα του εαυτού του, κομμάτι του εαυτού του, που και αυτός με τη σειρά του διώχνει τον έρωτα χωρίς να βιώσει στο τέλος την αγάπη και μέσα από ένα συνεχόμενο αγώνα δημιουργίας και καταστροφής αφιερώνεται στην Τέχνη της μουσικής και απαρνιέται ολοκληρωτικά τον έρωτα που θα μπορούσε να βιώσει στο πρόσωπο μιας γυναίκας....Η λογική και η σιγουριά στα ήδη κεκτημένα που μπορεί να μην είναι μόνο υλικά σκοτώνει τον έρωτα ενώ η φαντασία γίνεται Μούσα και Νέμεσις μαζί και κάνει την αγάπη....να αργήσει μια μέρα......

Εύχομαι να μην αργήσει και να είναι πιστή στο ραντεβού της για όλους σας/μας

ΥΓ. Χαίρομαι πραγματικά που γράφεις στη Μουσική κατηγορία και δίνεις το προσωπικό σου στίγμα κάθε φορά.

 

[Bhutia]

Απάντηση: Re: Απάντηση:"Τα Παραμύθια του Όφμαν":Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία κ

Σκέφτηκες ότι εάν η ευχή είχε πραγματοποιηθεί, δεν θα απολαμβάναμε αυτό το έργο; Εάν είχε πραγματοποιηθεί μπορεί να μην ήμασταν καν άνθρωποι...
...

Σκέπτομαι πως καθετί που έχει συμβεί αφήνει πίσω του ανεκτίμητο έργο.Όχι μόνο στο είδος που αναφέρεται εδώ,αλλά και σε έργα τέχνης ζωγράφων,ηθοποιών,ποιητών κ.α. οι οποίοι μετά τη θύελλα έχουν μεγαλουργήσει...Στοχάζομαι ακόμα όμως ότι το έργο που άφησαν οφείλει να γίνεται ένα παράδειγμα γιά μας.Έτσι μόνο θα ζει μέσα μας,εάν προσθέτει ΄΄κάτι΄΄ στη γνώση,την ψυχή και το επίπεδό μας...
Θεωρώ ειλικρινά ότι σαν παράδειγμα θ'ανήκε στα ΄΄προς αποφυγείν΄΄ αντί στα ΄΄προς μίμηση΄΄,γιατί οι εποχές περνούν κι εμείς εξελισσόμαστε.Στα τωρινά χρόνια αυτοί ακριβώς οι έρωτες νομίζω ότι έχουν παρέλθει αφού η τεχνολογία και οι σύγχρονες συνθήκες μας δίνουν όλες πλέον τις δυνατότητες να βλέπουμε και να σκεπτόμαστε,ν'ακούμε και να επιλέγουμε.Αθάνατα έργα όπως λ.χ. ο "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" δεν ξαναγράφονται σε αυθεντική μορφή γιατί δεν ξαναγίνονται με τέτοια ποιότητα.Είναι κάτι σα ΄΄θρησκεία΄΄,όποιος μιμηθεί το Χριστό απλή αναπαράσταση θα κάνει...
Σε τούτο το σημείο στέκομαι,έτσι θέλω να δίνω τις ευχές μου γιατί και η ευτυχία των άλλων γίνεται δική σου όταν έχεις βάλει το λιθαράκι σου...Και πάλι ευχαριστώ γιά την ευστοχία της ερώτησης:612:

 

[Bhutia]

Απάντηση: Re: Tα Παραμύθια του Όφμαν:Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

Tώρα κατάλαβα τι εννοούσες με το "no news is good news"!
Ετοίμαζες "βόμβα"!:107:

Δε θέλω υπερβολές...χαχαχα.
Η βόμβα δεν ήταν μεγατόνων.Εξάλλου όλοι ζούμε γιά να επικοινωνούμε...

 

[Bhutia]

Απάντηση: Tα Παραμύθια του Όφμαν:Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

Ο Χόφμαν αυτός ο ποιητής και ο ήρωας της όπερας και των παραμυθιών που εξιστορεί πρώτα στον εαυτό του και μετά στους άλλους (τα λέω στους άλλους για να τα ακούσω πρώτα εγώ) σαν άλλος ένας Κονρουά και η κόπιες του(Μούσα) γίνεται ''θύμα'' ναι του ίδιου του εαυτού του που παραληρεί ανάμεσα στον ιδεατό κόσμο του έρωτα και της πραγματικότητας με τις όποιες αλήθειες της.
Εδώ βλέπουμε τον ήρωά μας να πλάθει με τη φαντασία του τις πολλαπλές προσωπικότητες της Στέλλας που φαινομενικά αγαπούσε ενώ μονάχα ερωτευμένος ήταν επί της ουσίας. Ένας έρωτας που έκανε τον κύκλο του χωρίς να καρποφορήσει αντίπαλος με τον φανταστικό και απόλυτο έρωτα του ποιητή Χόφμαν που στο πρόσωπο της πριμαντόνα δεν μπόρεσε να βιώσει ολοκληρωτικά.
Τα παραμύθια που εξιστορεί ο ποιητής ήρωάς μας είναι σε χρόνο παρατατικό. Ερωτευόταν συνεχώς στο παρελθόν λάθος χαρακτήρες που στο τέλος ανακάλυπτε, έχοντας πάντα την κάλυψη ή γνώμονα μέτρο σύγκρισης τον απόλυτο αναίμακτο έρωτα της Μούσας του ( την ποίηση). Τα πράγματα στον παρατατικό έχουν μια γοητεία μοιάζουν ζωντανά ενώ στην πραγματικότητα δεν κινούνται.
Το θέατρο του χρόνου σε πλήρη αντίθεση της αναζήτησης του χαμένου χρόνου. Γιατί στην περίπτωση του Χόφμαν ο ήρωας εξιστορεί τα παραμύθια του με τρόπο ακριβολόγο, περιπαθή και όχι με τρόπο φιλοσοφικό αγορευτικό…θυμάται τις ερωτικές του περιπέτειες για να γίνει στο τέλος δυστυχής/ευτυχής και όχι για να κατανοήσει τους κινδύνους που κρύβουν οι πλασματικές ίσως επιλογές του που μπορεί να κρύβονται ακόμα και στην αποδοχή τελικά του μεγάλου του έρωτα την Μούσα (την ποίηση) που δρα καταλυτικά μεν στις ιστορίες των παραμυθιών, ενώ γίνεται τροχοπέδη στην μετέπειτα πορεία του Χόφμαν να ερωτευτεί κάτω από διαφορετική λογική και καθαρότητα των αναγκών του.
Θα ήταν ευχής έργο αν αγαπούσαμε κάθε φορά αυτούς που είχαμε ερωτευτεί θα έλεγα Bhutia γιατί δεν θα χρειαζόταν το ατέλειωτο παιχνίδι της αναζήτησης μιας νέας ερωτικής εμπειρίας (όχι απλά σαρκικής) με απώτερο σκοπό πάντα το ιδανικό της αγάπης...κατά καιρούς όμως ο χρόνος και οι ανάγκες μας παίζουν το ρόλο της Νέμεσις....ο χρόνος δίνει στη Νέμεσις (καλή ή κακή) την ουσιαστική της σημασία την αντικειμενική που γίνεται το μεγάλο ξεκαθάρισμα των συναισθημάτων ενώ οι ανάγκες μας πολλές φορές της δίνουν την μεταφορική της έννοια ''θεία δίκη'' ανάλογα αν αυτές οι ανάγκες μας είναι πλασματικές ή ουσιαστικές....
Ποιο πάνω ανέφερα τον Κονρουά που στην όπερα του Περικλή Κούκου Ο Κονρουά και οι κόπιες του είναι συνθέτης μουσικός και οι κόπιες πιστά αντίγραφα του εαυτού του, κομμάτι του εαυτού του, που και αυτός με τη σειρά του διώχνει τον έρωτα χωρίς να βιώσει στο τέλος την αγάπη και μέσα από ένα συνεχόμενο αγώνα δημιουργίας και καταστροφής αφιερώνεται στην Τέχνη της μουσικής και απαρνιέται ολοκληρωτικά τον έρωτα που θα μπορούσε να βιώσει στο πρόσωπο μιας γυναίκας....Η λογική και η σιγουριά στα ήδη κεκτημένα που μπορεί να μην είναι μόνο υλικά σκοτώνει τον έρωτα ενώ η φαντασία γίνεται Μούσα και Νέμεσις μαζί και κάνει την αγάπη....να αργήσει μια μέρα......
Εύχομαι να μην αργήσει και να είναι πιστή στο ραντεβού της για όλους σας/μας
ΥΓ. Χαίρομαι πραγματικά που γράφεις στη Μουσική κατηγορία και δίνεις το προσωπικό σου στίγμα κάθε φορά.

Και ο ένας ΄΄κούκος΄΄ μπορεί να φέρει την άνοιξη,αρκεί να...λαλήσει

Κάποια οντότητα-μπορείς να την ονομάσεις όπως θέλεις- έχει προβλέψει να είμαστε οι άνθρωποι ιδιαίτερα και διαφορετικά όντα μεταξύ μας.Μιά κοινωνία της οποίας οι άνθρωποι θα είχαν ταυτόσημες έξεις και θα επιζητούσαν πειθήνια τα ίδια ακριβώς ιδανικά,όσο ΄΄ιερά΄΄ κι αν φαντάζουν τούτα,είναι καταδικασμένη σε στασιμότητα.Η έλλειψη διαφοροποιημένων χαρακτήρων και συμπεριφορών ανάμεσα στα μέλη θα έφερνε το σύνολο σε δυσχερή θέση απέναντι στην ποικιλότητα των προκλήσεων που θα παρουσιάζονταν με το πέρασμα του χρόνου.Γιά παράδειγμα,ένα σύνολο όπου όλοι ανεξαίρετα θα ήταν ικανοποιημένοι βιώνοντας ο καθένας τη δική του ιδανική συνθήκη αγάπης,θα μαράζωνε σε βάθος χρόνου μιά και θα στερείτο ανήσυχων εξερευνητικών προσωπικοτήτων και συνταρακτικών καλλιτεχνικών εκφράσεων.
Το τι ΄΄ευχής έργο΄΄ θα ήταν αυτό που αναφέρεις το παραδέχομαι,αλλά εξαρτάται από δύο αντί γιά έναν.Υπήρξαν και θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που ύστερα από αλλεπάλληλες ερωτικές περιπέτειες γύρισαν και δε μπορούσαν να ξεχάσουν τον ένα και μοναδικό-όπως φαίνεται- έρωτα της ζωής τους.Η Σιμόν Ντε Μπωβουάρ με το Ζαν Πωλ Σαρτρ αποτελούν κλασικό παράδειγμα.
Ο Χόφμαν κατ'εμένα δεν ερωτεύτηκε κόπιες του εαυτού του...Θα σου διεγείρω το κέντρο ΄΄αναρώτησης΄΄ του εαυτού σου,κάτι που έκανα και σε μένα τον ίδιο:Μήπως τελικά ο αυθεντικός Χόφμαν διέθετε τη διορατικότητα,το ένστικτο,τη διαίσθηση(αποκάλεσέ το όπως θες) να καταλαβαίνει πολύ περισσότερα απ'όσα εκείνη την άκρως ρομαντική εποχή άλλοι ούτε καν διανοούντο;Τον βρίσκω πολύ ΄΄μπροστά΄΄ γιά την εποχή του,επειδή η κοινωνική εξέλιξη των χρόνων που μεσολάβησαν το αποδεικνύει.Και μην το πάρεις...στραβά αυτό.
Δε θέλω ν'ανοίξω ξανά παλιό θέμα,γιατί δίχως τη θηλυκή παρουσία,ευστροφία,διορατικότητα θα είμαστε κάτι πολύ...λιγότερο.Τίποτα στον κόσμο τελικά ο Πάνσοφος δεν έκανε τυχαία...
Ο ανθρώπινος εγωισμός δεν αφήνει-σχεδόν πάντα- να γίνεται...σύμπλευση,δηλαδή-γιά μένα- η τέλεια επιτυχία.H αποδοχή του ανεπαρκούς εαυτού μας είναι το ξεκίνημα γιά την αναγνώρισή του.
http://en.wikipedia.org/wiki/Metropolis_(film)

 

[Myrtw]

Re: Απάντηση: Tα Παραμύθια του Όφμαν:Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

Και ο ένας ΄΄κούκος΄΄ μπορεί να φέρει την άνοιξη,αρκεί να...λαλήσει

Σήμερα λέω να κάνω εγώ τον δεύτερο "κούκο".:128:

Το έργο "Τα παραμύθια του Όφμαν" πιστεύω ότι φανερώνει έμμεσα τον ανθρώπινο φόβο, ή και τη δειλία τολμώ να πω, της αγάπης και του ολοκληρωτικού δοσίματος.

Πράγματι όπως ανέφερες, "Ο χαρακτήρας του Χόφμαν δραματοποιείται ως ένας μουσικός που πέφτει κατ' εξακολούθηση στα δίχτυα απέλπιδων ερώτων, εξαπατώμενος (?) από ένα σταθερό διαβολικό αντιπαλο μέχρι που διαπιστώνει τη ματαιότητα (?) σε όλο της το μεγαλείο και αποφασίζει ν' αφιερώσει εαυτόν ολοκληρωτικά στην τέχνη του γραπτού λόγου".

Και στις τρεις ιστορίες ο πρωταγωνιστής ερωτεύεται γυναίκες που τον σαγηνεύουν είτε με την ομροφιά τους είτε με την υπέροχη φωνή τους, με αποτέλεσμα να κερδίζουν το θαυμασμό του . (Ο έρωτας).

Και στις τρεις ιστορίες κάτι δεν πάει καλά με τις γυναίκες. Στην πρώτη, η γυναίκα είναι μια άψυχη κούκλα. Στη δεύτερη είναι άρρωστη και πεθαίνει. Στην τρίτη είναι ύπουλη και ψεύτρα. (Λανθασμένες επιλογές? Ή εκούσια αυθυποβολή ότι δεν αξίζει το άτομο που έχουμε ερωτευθεί λόγο φόβου ν' αγαπήσουμε και να δοθούμε?).

Και στις τρεις ιστορίες υπάρχει πάντα ένας κακός (Ολυμπία-Κοπέλιους, Giullieta-Mάγος Daperttuto, Antonia-Dr. Miracle/Bhutia:114 o oποίος κάνει τα αδύνατα δυνατά για την καταστροφή του έρωτα του Χόφμαν. (Ο φόβος. Φόβος για τους αντίζηλους, της μη ανταπόκρισης).

Κια στις τρεις ιστορίες ο Νικλάουσε (η προσωποποίηση της τέχνης) υπήρξε ο φύλακας άγελλος του Χόφμαν. (Καθόλου παράξενο και αναμενόμενο).

Στο τέλος της ιστορίας αποκαλύπτεται ότι και οι τρεις γυναίκες ήταν παραλλαγές μιας και μοναδικής, της Στέλλας! Αυτή η αποκάλυψη είναι καταλυτική, κατά τη γνώμη μου. Παρόλου που και τρεις ιστορίες αναφέρονταν (προφανώς) σε ένα άτομο, εντούτοις χρησιμοποιήθηκαν τρία ξεχωριστά πρόσωπα για την περιγραφή του ανεπιτυχή έρωτα του πρωταγονιστή.... για ένα άτομο. Η Στέλλα σαν οντότητα εκπροσωπεί όλες τις γυναίκες. Το γεγονός ότι ο Χόφμαν δόθηκε τελικά και αποκλειστικά στη Μούσα (τέχνη) αποδεικνύει περίτρανα τον ανθρώπινο φόβο για αγάπη λόγω απογοήτευσης. Φόβο του να αγαπήσει κάποιος και να μην αγαπηθεί.

Δε γνωρίζω φυσικά το σκεπτικό των συγγραφέων για τη θεματολογία του λιμπρέτο, αλλά εγώ αυτό αποκόμησα.:107:

 

[Fedra]

Απάντηση: Tα Παραμύθια του Όφμαν:Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

Και ο ένας ΄΄κούκος΄΄ μπορεί να φέρει την άνοιξη, αρκεί να...λαλήσει

Nα λαλήσει...δε λέω αρκεί να μην είναι μέσα στην καρδιά του χειμώνα :142:

Κάποια οντότητα-μπορείς να την ονομάσεις όπως θέλεις- έχει προβλέψει να είμαστε οι άνθρωποι ιδιαίτερα και διαφορετικά όντα μεταξύ μας. Μια κοινωνία της οποίας οι άνθρωποι θα είχαν ταυτόσημες έξεις και θα επιζητούσαν πειθήνια τα ίδια ακριβώς ιδανικά, όσο ΄΄ιερά΄΄ κι αν φαντάζουν τούτα, είναι καταδικασμένη σε στασιμότητα. Η έλλειψη διαφοροποιημένων χαρακτήρων και συμπεριφορών ανάμεσα στα μέλη θα έφερνε το σύνολο σε δυσχερή θέση απέναντι στην ποικιλότητα των προκλήσεων που θα παρουσιάζονταν με το πέρασμα του χρόνου. Γιά παράδειγμα, ένα σύνολο όπου όλοι ανεξαίρετα θα ήταν ικανοποιημένοι βιώνοντας ο καθένας τη δική του ιδανική συνθήκη αγάπης, θα μαράζωνε σε βάθος χρόνου μια και θα στερείτο ανήσυχων εξερευνητικών προσωπικοτήτων και συνταρακτικών καλλιτεχνικών εκφράσεων.

Kι όμως σε μια κοινωνία υπάρχουν ταυτόσημα ιδανικά όπως αυτό του μάγου έρωτα και της αγάπης, μόνο που ο τρόπος προσέγγισης ο δρόμος δηλαδή που θα διαβεί κάποιος για να βρει τον έρωτα και την αγάπη διαφέρει από τις διάφορες ανάγκες του καθενός και μη μου πεις πως τα τελευταία χρόνια αυτά τα ιδανικά δεν έχουν καταδικαστεί σε στασιμότητα...
Στο παρακάτω link γράφω σχετικά με την αγάπη ίσως να διαφωνείς σε πολλά αλλά θα ήθελα να το συζητήσουμε
http://www.avsite.gr/vb/showpost.php?p=1030258&postcount=116
Γράφω.....
Κάθομαι και σκέπτομαι μήπως τελικά η αγάπη είναι μια σε βάθος διείσδυση στον ψυχικό κόσμο του άλλου, χωρίς υποχρεωτικά να σημαίνει συνένωση μαζί του.
Η έμπρακτη δε αγάπη, ξεπερνά τα λόγια και την σκέψη , είναι η λογική πέρα από κάθε λογική και η αλήθεια πέρα από κάθε αξία που μπορεί να την υποθάλπει αφού ουσιαστικά δεν μπορεί να της αφαίρεση την υπόσταση και την λαμπρότητα της.
Δεν είναι η αγάπη καρπός μιας σεξουαλικής ικανοποίησης των βάσει των γενετήσιων ορμών του ανθρώπου άσχετα αν μπορεί να περνάει και μέσω αυτών, αλλά η ουσιαστική γνωριμία μας με τον ψυχικό κόσμο του συνανθρώπου μας.
Σε μια υγιή σχέση αγάπης δεν είναι απαραίτητο να μην έχει ο ένας από τους δύο την ευχέρεια να γνωρίσει ανήσυχες εξερευνητικές προσωπικότητες συνταρακτικών καλλιτεχνικών εκφράσεων όπως τέτοιο πρόβλημα δεν είχε ο Salvador Dali και η μούσα του η Γκαλά.....που για μένα ήταν το τέλειο ζευγάρι και πολύ μπροστά από πολλά καλλιτεχνικά ζευγάρια της εποχής τους....

Το τι ευχής έργο θα ήταν αυτό που αναφέρεις το παραδέχομαι, αλλά εξαρτάται από δύο αντί για έναν. Υπήρξαν και θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που ύστερα από αλλεπάλληλες ερωτικές περιπέτειες γύρισαν και δε μπορούσαν να ξεχάσουν τον ένα και μοναδικό-όπως φαίνεται- έρωτα της ζωής τους.Η Σιμόν Ντε Μπωβουάρ με το Ζαν Πωλ Σαρτρ αποτελούν κλασικό παράδειγμα.

Δεν ήταν έρωτας αλλά αγάπη αυτό που τους ένωνε μετά από τόσα χρόνια....

Ο Χόφμαν κατ' εμένα δεν ερωτεύτηκε κόπιες του εαυτού του...Θα σου διεγείρω το κέντρο ΄΄αναρώτησης΄΄ του εαυτού σου, κάτι που έκανα και σε μένα τον ίδιο:Μήπως τελικά ο αυθεντικός Χόφμαν διέθετε τη διορατικότητα, το ένστικτο, τη διαίσθηση(αποκάλεσέ το όπως θες) να καταλαβαίνει πολύ περισσότερα απ' όσα εκείνη την άκρως ρομαντική εποχή άλλοι ούτε καν διανοούντο;Τον βρίσκω πολύ ΄΄μπροστά΄΄ γιά την εποχή του,επειδή η κοινωνική εξέλιξη των χρόνων που μεσολάβησαν το αποδεικνύει.Και μην το πάρεις...στραβά αυτό.
Δε θέλω ν'ανοίξω ξανά παλιό θέμα,γιατί δίχως τη θηλυκή παρουσία,ευστροφία,διορατικότητα θα είμαστε κάτι πολύ...λιγότερο.Τίποτα στον κόσμο τελικά ο Πάνσοφος δεν έκανε τυχαία...

Σε καμιά περίπτωση δεν υπονόησα ότι ο Χόφμαν ερωτεύτηκε κόπιες του εαυτού του.. Γιατί και ο Κονρουά που ανέφερα οι κόπιες του δρούσαν όπως ακριβώς η Μούσα για τον Χόφμαν.
Δεν είναι η διορατικότητα ή το ένστικτο -να καταλαβαίνει πολλά ο Χόφμαν- που έκαναν τον ήρωα αυτό να φαίνεται μπροστά για την εποχή του όσο το ότι κατάφερε να αποδεσμευτεί από έναν άγονο έρωτα που μόνο καλό δεν του έκανε.
Επίσης τα παραμύθια γενικότερα είναι προάγγελοι της σημερινής εποχής όπου βλέπουμε κουρδιστές υβριδικές γυναίκες βάσει μόδας όπως ακριβώς ήταν η Ολυμπία.....και οι άλλες. Στη σημερινή εποχή ζούμε ακριβώς το παραμύθι που η γυναίκα παίζει το ρόλο της Οlympia/Giulietta που δυστυχώς οι άνδρες όλα αυτά τα χρόνια κατασκεύασαν όπως ακριβώς ο εφευρέτης την Ολυμπία....
Μην το πάρεις στραβά αλλά οι άνδρες εξύμνησαν την ομορφιά της γυναίκες και μπλέχτηκαν στα δίχτυα της όπως επίσης ήταν και αυτoί οι ίδιοι που την ταπείνωσαν ταυτόχρονα....καταλαβαίνεις τι εννοώ.....Ανδροκρατούμενη κοινωνία κλπ....

Ο ανθρώπινος εγωισμός δεν αφήνει-σχεδόν πάντα- να γίνεται...σύμπλευση,δηλαδή-γιά μένα- η τέλεια επιτυχία.H αποδοχή του ανεπαρκούς εαυτού μας είναι το ξεκίνημα γιά την αναγνώρισή του.

Αυτό ξαναπές το :126:
[reliops=The Brain That Wouldn't Die (1962) - Full Movie][youtube]z8zYQ2QgNwY[/youtube][/reliops]

 

[Fedra]

Απάντηση: Tα Παραμύθια του Όφμαν:Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

Μια μικρή διόρθωση αλλά αναγκαία...ο Χόφμαν στην όπερα παρουσιάζεται ως ποιητής και όχι ως μουσικός.

 

[Bhutia]

Απάντηση: Tα Παραμύθια του Όφμαν:Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

Σήμερα λέω να κάνω εγώ τον δεύτερο "κούκο".
Το έργο "Τα παραμύθια του Όφμαν" πιστεύω ότι φανερώνει έμμεσα τον ανθρώπινο φόβο, ή και τη δειλία τολμώ να πω, της αγάπης και του ολοκληρωτικού δοσίματος.
Πράγματι όπως ανέφερες, "Ο χαρακτήρας του Χόφμαν δραματοποιείται ως ένας μουσικός που πέφτει κατ' εξακολούθηση στα δίχτυα απέλπιδων ερώτων, εξαπατώμενος (?) από ένα σταθερό διαβολικό αντιπαλο μέχρι που διαπιστώνει τη ματαιότητα (?) σε όλο της το μεγαλείο και αποφασίζει ν' αφιερώσει εαυτόν ολοκληρωτικά στην τέχνη του γραπτού λόγου".
Και στις τρεις ιστορίες ο πρωταγωνιστής ερωτεύεται γυναίκες που τον σαγηνεύουν είτε με την ομροφιά τους είτε με την υπέροχη φωνή τους, με αποτέλεσμα να κερδίζουν το θαυμασμό του . (Ο έρωτας).
Και στις τρεις ιστορίες κάτι δεν πάει καλά με τις γυναίκες. Στην πρώτη, η γυναίκα είναι μια άψυχη κούκλα. Στη δεύτερη είναι άρρωστη και πεθαίνει. Στην τρίτη είναι ύπουλη και ψεύτρα. (Λανθασμένες επιλογές? Ή εκούσια αυθυποβολή ότι δεν αξίζει το άτομο που έχουμε ερωτευθεί λόγο φόβου ν' αγαπήσουμε και να δοθούμε?).
Και στις τρεις ιστορίες υπάρχει πάντα ένας κακός (Ολυμπία-Κοπέλιους, Giullieta-Mάγος Daperttuto, Antonia-Dr. Miracle/Bhutia) o oποίος κάνει τα αδύνατα δυνατά για την καταστροφή του έρωτα του Χόφμαν. (Ο φόβος. Φόβος για τους αντίζηλους, της μη ανταπόκρισης).
Κια στις τρεις ιστορίες ο Νικλάουσε (η προσωποποίηση της τέχνης) υπήρξε ο φύλακας άγελλος του Χόφμαν. (Καθόλου παράξενο και αναμενόμενο).
Στο τέλος της ιστορίας αποκαλύπτεται ότι και οι τρεις γυναίκες ήταν παραλλαγές μιας και μοναδικής, της Στέλλας! Αυτή η αποκάλυψη είναι καταλυτική, κατά τη γνώμη μου. Παρόλου που και τρεις ιστορίες αναφέρονταν (προφανώς) σε ένα άτομο, εντούτοις χρησιμοποιήθηκαν τρία ξεχωριστά πρόσωπα για την περιγραφή του ανεπιτυχή έρωτα του πρωταγονιστή.... για ένα άτομο. Η Στέλλα σαν οντότητα εκπροσωπεί όλες τις γυναίκες. Το γεγονός ότι ο Χόφμαν δόθηκε τελικά και αποκλειστικά στη Μούσα (τέχνη) αποδεικνύει περίτρανα τον ανθρώπινο φόβο για αγάπη λόγω απογοήτευσης. Φόβο του να αγαπήσει κάποιος και να μην αγαπηθεί.
Δε γνωρίζω φυσικά το σκεπτικό των συγγραφέων για τη θεματολογία του λιμπρέτο, αλλά εγώ αυτό αποκόμησα.

Εξετάζοντας την έκβαση των Παραμυθιών από τη σκοπιά της ΄΄Νέμεσης΄΄,διαπιστώνουμε ότι μαζί με τη Μούσα βγαίνουν αλώβητοι.Ο ΄΄κακός΄΄ δεν υπόκειται σε κανένα φόρο τιμωρίας του στη συγκεκριμένη όπερα,αφήνοντας την υπόνοια ότι οι ενέργειές του δεν παρακινούνται από προσωπική εμπάθεια απέναντι στον ήρωα("Nothing personal...It's only business":126.Αυτή είναι η φύση του(γιά την οποία μάλιστα όσοι τον συναναστρέφονται εμφανίζονται ενήμεροι),οπότε οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι που όφειλαν να είναι αρκετά εύστροφοι κι ευέλικτοι ώστε να μην θριαμβεύει έστω και φαινομενικά...
Tελικά αυτό το ΄΄παραμύθι΄΄ πέτυχε ένα στόχο...Να εκμαιεύσει απ'όσους το διάβαζαν σκέψεις που πηγάζουν από τον εσωτερικό τους κόσμο.Είναι κάτι σαν το μουσείο Madame Τussauds,όποιος το επισκέπτεται έχει και διαφορετικά συναισθήματα...Εκτός από το σατανικό αγαπημένο σου δόκτορα,αν διαβάσεις καλά το κείμενό σου θα δεις ότι εκεί κάνει περίπατο και ο...δαίμων της ορθογραφίας χαλώντας σου την...κόμη:142:

Nα λαλήσει...δε λέω αρκεί να μην είναι μέσα στην καρδιά του χειμώνα
Kι όμως σε μια κοινωνία υπάρχουν ταυτόσημα ιδανικά όπως αυτό του μάγου έρωτα και της αγάπης, μόνο που ο τρόπος προσέγγισης ο δρόμος δηλαδή που θα διαβεί κάποιος για να βρει τον έρωτα και την αγάπη διαφέρει από τις διάφορες ανάγκες του καθενός και μη μου πεις πως τα τελευταία χρόνια αυτά τα ιδανικά δεν έχουν καταδικαστεί σε στασιμότητα...
Στο παρακάτω link γράφω σχετικά με την αγάπη ίσως να διαφωνείς σε πολλά αλλά θα ήθελα να το συζητήσουμε
http://www.avsite.gr/vb/showpost.php?p=1030258&postcount=116
Γράφω.....
Κάθομαι και σκέπτομαι μήπως τελικά η αγάπη είναι μια σε βάθος διείσδυση στον ψυχικό κόσμο του άλλου, χωρίς υποχρεωτικά να σημαίνει συνένωση μαζί του.
Η έμπρακτη δε αγάπη, ξεπερνά τα λόγια και την σκέψη , είναι η λογική πέρα από κάθε λογική και η αλήθεια πέρα από κάθε αξία που μπορεί να την υποθάλπει αφού ουσιαστικά δεν μπορεί να της αφαίρεση την υπόσταση και την λαμπρότητα της.
Δεν είναι η αγάπη καρπός μιας σεξουαλικής ικανοποίησης των βάσει των γενετήσιων ορμών του ανθρώπου άσχετα αν μπορεί να περνάει και μέσω αυτών, αλλά η ουσιαστική γνωριμία μας με τον ψυχικό κόσμο του συνανθρώπου μας.
Σε μια υγιή σχέση αγάπης δεν είναι απαραίτητο να μην έχει ο ένας από τους δύο την ευχέρεια να γνωρίσει ανήσυχες εξερευνητικές προσωπικότητες συνταρακτικών καλλιτεχνικών εκφράσεων όπως τέτοιο πρόβλημα δεν είχε ο Salvador Dali και η μούσα του η Γκαλά.....που για μένα ήταν το τέλειο ζευγάρι και πολύ μπροστά από πολλά καλλιτεχνικά ζευγάρια της εποχής τους...
Δεν ήταν έρωτας αλλά αγάπη αυτό που τους ένωνε μετά από τόσα χρόνια...
Σε καμιά περίπτωση δεν υπονόησα ότι ο Χόφμαν ερωτεύτηκε κόπιες του εαυτού του.. Γιατί και ο Κονρουά που ανέφερα οι κόπιες του δρούσαν όπως ακριβώς η Μούσα για τον Χόφμαν.
Δεν είναι η διορατικότητα ή το ένστικτο -να καταλαβαίνει πολλά ο Χόφμαν- που έκαναν τον ήρωα αυτό να φαίνεται μπροστά για την εποχή του όσο το ότι κατάφερε να αποδεσμευτεί από έναν άγονο έρωτα που μόνο καλό δεν του έκανε.
Επίσης τα παραμύθια γενικότερα είναι προάγγελοι της σημερινής εποχής όπου βλέπουμε κουρδιστές υβριδικές γυναίκες βάσει μόδας όπως ακριβώς ήταν η Ολυμπία.....και οι άλλες. Στη σημερινή εποχή ζούμε ακριβώς το παραμύθι που η γυναίκα παίζει το ρόλο της Οlympia/Giulietta που δυστυχώς οι άνδρες όλα αυτά τα χρόνια κατασκεύασαν όπως ακριβώς ο εφευρέτης την Ολυμπία....
Μην το πάρεις στραβά αλλά οι άνδρες εξύμνησαν την ομορφιά της γυναίκες και μπλέχτηκαν στα δίχτυα της όπως επίσης ήταν και αυτoί οι ίδιοι που την ταπείνωσαν ταυτόχρονα....καταλαβαίνεις τι εννοώ.....Ανδροκρατούμενη κοινωνία κλπ....
...Αυτό ξαναπές το

Η ΄΄στασιμότητα΄΄ εξαρτάται και από το χαρακτήρα,ας μην είμαστε απόλυτοι-ούτε οι στατιστικές είναι.Αλίμονο εάν η αγάπη δεν είναι "...σε βάθος διείσδυση χωρίς υποχρεωτική συνένωση..."(εξαρτάται από το είδος:μητρική,αδελφική,φιλική,συνεργασιακή και...διαδικτυακή).Μην ξεχωρίζεις την έμπρακτη-γι αυτή μιλάω χωρίς να εννοώ την αναγόμενη σε δώρα αλλά σε ειλικρίνεια και αφοσίωση- και δεν κατάλαβα με ποιό τρόπο μπορούν ν'αφαιρεθούν από την αγάπη η υπόσταση και η λαμπρότητά της.
Η αγάπη σα μεγαλειώδες συναίσθημα αγγίζει ευαίσθητες χορδές δικές μας και των άλλων(και μετά την ερωτική πράξη),όχι των συνανθρώπων μας(αυτό παραπέμπει σ'ελεημοσύνη),αλλά των συντρόφων μας(αν πρόκειται γιά ζευγάρι),των φίλων μας,των συγγενών μας,κτλ.
Τα περί Νταλί/Γκαλά είναι σωστά ως φαινομενικά-υπάρχει πάντα γιά το δύσπιστο και άλλη εκδοχή,σαν τις εκδοχές της υπόθεσης του έργου που θέλουν το Χόφμαν ΄΄μουσικό΄΄...
Καμιά αγάπη δε σε σπρώχνει στον άλλον ερωτικά εάν η φλόγα δεν είναι άσβεστη(ενδεικτικά η ίδια η Μπωβουάρ παραδεχόταν ότι δεν κατάφερε να ξεφύγει ποτέ από τον Σαρτρ γιατί ο έρωτάς του ήταν ανεπανάληπτος).
...
Ron Gaillard-"Ο Κονρουά και οι κόπιες του"
(Ανθολογία επιστημονικής φαντασίας,σελ.184-185,εκδόσεις Κάκτος 1978)
Τα αντίγραφα του Κονρουά δημιουργούνται με προβολή της σκέψης του...
Ο Κονρουά άνοιξε τον ολόλευκο φάκελο και έβγαλε ένα γράμμα και μια επιταγή.
Το γράμμα έγραφε: "Αγαπητέ κύριε Κονρουά.Η σειρά ‘Διηγήματα Κονρουά’ δέχονται με χαρά την νουβέλα σας ‘Ο Αόρατος Κονρουά’.Σας εσωκλείουμε μια επιταγή για 1000 κονρουά.Υμέτερος,Τεντ Κονρουά."
-Ένα από τα καλύτερα κομμάτια μου, μουρμούρισε ο Κονρουά.
Ένα κλάξον ακούστηκε απ’ έξω.Ο Κονρουά έβαλε ένα καπέλο κόκκινο με πράσινο φτερό.Πήρε ένα καλάθι από την κουζίνα και βγήκε βιαστικά από την πίσω πόρτα.
-Γειά σας,παιδιά, είπε με εγκαρδιότητα.
-Γειά σου,απάντησαν το ίδιο εγκάρδια οι έξη άντρες που ήταν καθισμένοι στο πελώριο αυτοκίνητο.Όλοι τους μοιάζανε σαν δίδυμοι αδελφοί,ολόιδιοι ο Κονρουά.Βγάλανε τα πράσινα καπέλα τους με το κόκκινο φτερό για να τον χαιρετίσουν.
Ο Κονρουά κάθησε πίσω.
-Εμπρός πάμε.
"Τί θα κάνουμε τώρα;" ρώτησε ο Κονρουά κατεβάζοντας την τελευταία μπουκιά από τα σάντουιτς που είχε αρχίσει.
"Να παίξουμε μπέϊζ–μπωλ;" ρώτησε κάποιος.
-Δεν είμαστε αρκετοί.Χρειάζονται εννιά για μια ομάδα,είπε ο Κονρουά.
"Ω, αυτό δεν έχει σημασία..." Ο Κονρουά χτύπησε τα χέρια του.Έντεκα άντρες με μπλε σπορ σακάκια και γκρίζα παντελόνια βγήκαν από το γειτονικό δάσος κουβαλώντας σύνεργα του μπέϊζ–μπωλ.
Η ομάδα του Κονρουά κέρδισε την παρτίδα με 97 βαθμούς εναντίον 3.
"Έτσι είναι η ζωή,Τεντ" είπε ο Κονρουά χτυπώντας στην πλάτη τον αντίπαλό του.
"Ω, δεν με νοιάζει,Τεντ",απάντησε ο χαμένος με ένα χαμόγελο.
...
Χαίρομαι που κατάλαβα ΄΄λάθος΄΄ γιά τον παραλληλισμό σου με τον Κονρουά και τους κλώνους του.Δεν μου απαντάς όμως πειστικά τί έκανε το Χόφμαν ν'αποδεσμευτεί από έναν έρωτα ΄΄άγονο΄΄(πώς προκύπτει το συμπέρασμα του άγονου,από ποιά συναισθήματα άραγε
Στα Παραμύθια δεν είχαν καν εφευρεθεί οι "υβριδικές" γυναίκες που αναφέρεις μιά και στη ζωή υπάρχουν πολλές με τούτα τα χαρακτηριστικά.Νομίζω ότι οι γυναίκες είναι αρτιότερες ΄΄κατασκευάστριες΄΄ από καταβολής κόσμου,μην το αρνιέσαι(Αδάμ-Εύα-Παράδεισος),άρα ας το παραδεχθούμε ότι έχετε υπεροχή!(Μήπως γι αυτό σας αποκαλούμε τελικά ΄΄υπέροχες΄΄
Και σαν τέλος,πιστεύεις ότι μπορεί κάποιος να σε ταπεινώσει αν δεν το θέλεις εσύ(η γυναίκα) να ταπεινωθείς;Και αν ναι,τότε πώς γίνεται αυτό αφού δεν το παραδέχομαι όπως δε θα παραδεχθώ ποτέ ότι η γυναίκα είναι ΄΄καθοδηγούμενη΄΄ από...υπερφυσικές ικανότητες ΄΄μάγων΄΄.

 

[Fedra]

Απάντηση: Tα Παραμύθια του Όφμαν:Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

...
Ron Gaillard-"Ο Κονρουά και οι κόπιες του"
(Ανθολογία επιστημονικής φαντασίας,σελ.184-185,εκδόσεις Κάκτος 1978)
Τα αντίγραφα του Κονρουά δημιουργούνται με προβολή της σκέψης του...
Ο Κονρουά άνοιξε τον ολόλευκο φάκελο και έβγαλε ένα γράμμα και μια επιταγή.
Το γράμμα έγραφε: "Αγαπητέ κύριε Κονρουά.Η σειρά ‘Διηγήματα Κονρουά’ δέχονται με χαρά την νουβέλα σας ‘Ο Αόρατος Κονρουά’.Σας εσωκλείουμε μια επιταγή για 1000 κονρουά.Υμέτερος,Τεντ Κονρουά."
-Ένα από τα καλύτερα κομμάτια μου, μουρμούρισε ο Κονρουά.
Ένα κλάξον ακούστηκε απ’ έξω.Ο Κονρουά έβαλε ένα καπέλο κόκκινο με πράσινο φτερό.Πήρε ένα καλάθι από την κουζίνα και βγήκε βιαστικά από την πίσω πόρτα.
-Γειά σας,παιδιά, είπε με εγκαρδιότητα.
-Γειά σου,απάντησαν το ίδιο εγκάρδια οι έξη άντρες που ήταν καθισμένοι στο πελώριο αυτοκίνητο.Όλοι τους μοιάζανε σαν δίδυμοι αδελφοί,ολόιδιοι ο Κονρουά.Βγάλανε τα πράσινα καπέλα τους με το κόκκινο φτερό για να τον χαιρετίσουν.
Ο Κονρουά κάθησε πίσω.
-Εμπρός πάμε.
"Τί θα κάνουμε τώρα;" ρώτησε ο Κονρουά κατεβάζοντας την τελευταία μπουκιά από τα σάντουιτς που είχε αρχίσει.
"Να παίξουμε μπέϊζ–μπωλ;" ρώτησε κάποιος.
-Δεν είμαστε αρκετοί.Χρειάζονται εννιά για μια ομάδα,είπε ο Κονρουά.
"Ω, αυτό δεν έχει σημασία..." Ο Κονρουά χτύπησε τα χέρια του.Έντεκα άντρες με μπλε σπορ σακάκια και γκρίζα παντελόνια βγήκαν από το γειτονικό δάσος κουβαλώντας σύνεργα του μπέϊζ–μπωλ.
Η ομάδα του Κονρουά κέρδισε την παρτίδα με 97 βαθμούς εναντίον 3.
"Έτσι είναι η ζωή,Τεντ" είπε ο Κονρουά χτυπώντας στην πλάτη τον αντίπαλό του.
"Ω, δεν με νοιάζει,Τεντ",απάντησε ο χαμένος με ένα χαμόγελο.
...

Όπως λέμε καμιά σχέση το παραπάνω με το...παρακάτω...
http://www.musical.gr/cddetails.php?gui_language=1&CD_code=021095

 

[Fedra]

Απάντηση: Tα Παραμύθια του Όφμαν:Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

Η ΄΄στασιμότητα΄΄ εξαρτάται και από το χαρακτήρα,ας μην είμαστε απόλυτοι-ούτε οι στατιστικές είναι.Αλίμονο εάν η αγάπη δεν είναι "...σε βάθος διείσδυση χωρίς υποχρεωτική συνένωση..."(εξαρτάται από το είδος:μητρική,αδελφική,φιλική,συνεργασιακή και...διαδικτυακή).Μην ξεχωρίζεις την έμπρακτη-γι αυτή μιλάω χωρίς να εννοώ την αναγόμενη σε δώρα αλλά σε ειλικρίνεια και αφοσίωση- και δεν κατάλαβα με ποιό τρόπο μπορούν ν'αφαιρεθούν από την αγάπη η υπόσταση και η λαμπρότητά της.
Η αγάπη σα μεγαλειώδες συναίσθημα αγγίζει ευαίσθητες χορδές δικές μας και των άλλων(και μετά την ερωτική πράξη),όχι των συνανθρώπων μας(αυτό παραπέμπει σ'ελεημοσύνη),αλλά των συντρόφων μας(αν πρόκειται γιά ζευγάρι),των φίλων μας,των συγγενών μας,κτλ.
Τα περί Νταλί/Γκαλά είναι σωστά ως φαινομενικά-υπάρχει πάντα γιά το δύσπιστο και άλλη εκδοχή,σαν τις εκδοχές της υπόθεσης του έργου που θέλουν το Χόφμαν ΄΄μουσικό΄΄...
Καμιά αγάπη δε σε σπρώχνει στον άλλον ερωτικά εάν η φλόγα δεν είναι άσβεστη(ενδεικτικά η ίδια η Μπωβουάρ παραδεχόταν ότι δεν κατάφερε να ξεφύγει ποτέ από τον Σαρτρ γιατί ο έρωτάς του ήταν ανεπανάληπτος).

H λαμπρότητα και η υπόσταση της πραγματικής αγάπης μπορούν να αφαιρεθούν μόνο όταν υπερισχύσει η λογική των αντικειμενικών πλασματικών αναγκών του κάθε ανθρώπου ή η υποκειμενική αλήθεια του κάθε ανθρώπου. Επί της ουσίας όμως η λέξη αγάπη που περικλείει την ειλικρινά και την αφοσίωση έχει και θα έχει την λαμπρότητα που η ίδια η λέξη περικλείει σαν έννοια και στη θεωρεία αλλά και στην πράξη. Όλοι οι άνθρωποι δεν δίνουν τον ίδιο ορισμό για τη λέξη αγάπη ή έρωτα ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν τον έρωτα και την αγάπη ένα και το αυτό.....Μιλώ μόνο για την αγάπη ανάμεσα σε δύο συντρόφους....έχω ήδη ξεχωρίσει τι σημαίνει αγάπη κατά περίπτωση (μητέρα, πατέρα, αδέλφια, συγγενείς, φίλοι κλπ.)
Η υπόθεση Νταλί/Γκαλά δεν είναι καθόλου φαινομενική μια και ο ίδιος ο Νταλί αφιέρωσε στη μούσα του μεγάλα του έργα και δεν είναι λίγα αυτά τα έργα που παρουσιάζεται και η ίδια η αγαπημένη του μούσα σε αυτά. Ό ίδιος ο Νταλί έχει πει πόσο τον βοήθησε αυτή του η αγάπη για την Γκαλά που μαζί μεγαλούργησαν....πέρα από κάθε φτώχια και δυσκολία, σε αντίθεση με τον Χόφμαν που η ιστορία τον θέλει μουσικό ενώ είναι ποιητής...
Φυσικά και καμιά αγάπη δε σε σπρώχνει στον άλλον ερωτικά εάν η φλόγα δεν είναι άσβεστη....όμως αυτό προϋποθέτει ερωτική φλόγα εις διπλούν και όχι μονός κούκος όπου λαλάει στα μέσα του χειμώνα:126:

Όταν έγραψα αυτό δηλαδή '' η αγάπη είναι μια σε βάθος διείσδυση στον ψυχικό κόσμο του άλλου, χωρίς υποχρεωτικά να σημαίνει συνένωση μαζί του.'' εννοούσα πως η αγάπη είναι ικανή να διεισδύσει σε βάθος στον ψυχικό κόσμο του άλλου να τον κατανοήσει, να θαυμάσει τον πλούτο της (χωρίς θαυμασμό προς το πρόσωπο του άλλου αγάπη δεν υφίσταται) αλλά δεν είναι αναγκαίο να βάλει στην πάντα τον δικό του ψυχικό κόσμο κάποιος ή να ταυτιστεί , να συνενωθεί με τον ψυχικό κόσμο του άλλου...εφόσον η ελευθερία βούλησης και αποδοχής κάποιων πραγμάτων είναι αυτή που σφραγίζει μια σχέση και τοποθετεί το έτερον ήμισυ σε ξεχωριστό βάθρο μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου.

 

[Fedra]

Απάντηση: Tα Παραμύθια του Όφμαν:Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

Χαίρομαι που κατάλαβα ΄΄λάθος΄΄ γιά τον παραλληλισμό σου με τον Κονρουά και τους κλώνους του.Δεν μου απαντάς όμως πειστικά τί έκανε το Χόφμαν ν'αποδεσμευτεί από έναν έρωτα ΄΄άγονο΄΄(πώς προκύπτει το συμπέρασμα του άγονου,από ποιά συναισθήματα άραγε

Nα σου απαντήσω.....το συμπέρασμα δε βγαίνει από κάποιο συναίσθημα αλλά από τις ίδιες τις ανάγκες του ήρωά μας. Η Στέλλα προφανώς δεν κάλυπτε τις ψυχικές/πνευματικές ανάγκες του αλλά μόνο τις πλασματικές ανάγκες του που αυτές μπορεί να είχαν σχέση με την εξωτερική εμφάνιση της τραγουδίστριας , το σκέρτσο της, τον ερωτισμό της κλπ...Όμως κατά πόσο θα μπορούσε να του καλύψει τις πνευματικές του ανησυχίες αυτό φάνηκε στο τέλος...
Μετά ο φόβος της μη αποκλειστικότητας έπαιξε κι αυτός το ρόλο του όπως και η μη εμπιστοσύνη του προς αυτή. Φυσικά η συγκεκριμένη ηρωίδα ήταν αυτή που ήταν όμως σίγουρα δεν ήταν το σωστό αντικείμενο του πόθου του.....Έτσι κι αλλιώς τέτοιος έρωτας κατά τον Χόφμαν δεν θα είχε μέλλον εφόσον κατάλαβε ότι δεν του κάνει και απλά είχε μαγευτεί στην αρχή....Μάλλον θα ήθελε ένα ολόκληρο και όχι ένα ήμισυ...έτερον:142:

Στα Παραμύθια δεν είχαν καν εφευρεθεί οι "υβριδικές" γυναίκες που αναφέρεις μιά και στη ζωή υπάρχουν πολλές με τούτα τα χαρακτηριστικά. Νομίζω ότι οι γυναίκες είναι αρτιότερες ΄΄κατασκευάστριες΄΄ από καταβολής κόσμου, μην το αρνιέσαι(Αδάμ-Εύα-Παράδεισος),άρα ας το παραδεχθούμε ότι έχετε υπεροχή!(Μήπως γι αυτό σας αποκαλούμε τελικά ΄΄υπέροχες΄΄

Αν και ήταν κούκλα η Ολυμπία επάνω στη σκηνή φαίνεται σαν ανθρωποειδής κούκλα γι αυτό και την χαρακτήρισα ''υβριδική''
Τα περί Αδάμ-Εύα-Παράδεισος μάλλον είναι κατασκευάσματα των ανδρών για να δείξουν την υπεροχή τους ...γυναίκα δημιουργείται από τα πλευρά του άνδρα (τσιγκουνιά στο υλικό παρασκευής της ενώ από καταβολής κόσμου το ανδρικό φύλο περνάει πρώτα από τα περίχωρα του γυναικείου φύλου.....= και οι δύο ήταν υπέροχοι...:142:

Και σαν τέλος, πιστεύεις ότι μπορεί κάποιος να σε ταπεινώσει αν δεν το θέλεις εσύ(η γυναίκα) να ταπεινωθείς; Και αν ναι,τότε πώς γίνεται αυτό αφού δεν το παραδέχομαι όπως δε θα παραδεχθώ ποτέ ότι η γυναίκα είναι ΄΄καθοδηγούμενη΄΄ από...υπερφυσικές ικανότητες ΄΄μάγων΄΄.

Εγώ η γυναίκα την κοινωνία την έχω κατατάξει εκεί που της ανήκει ενώ άλλες όχι έτσι ταπεινώνονται οι δύσμοιρες ...τώρα μια γυναίκα είναι καθοδηγούμενη από τις ανάγκες που μερικοί όχι ικανοί μάγοι αλλά ''υπέροχοί'' επιτήδειοι της κάρφωσαν στο μυαλό από κούνια....και που πολλοί αυτήν ακόμα πότε την θεοποιούν και πότε την ξεμπροστιάζουν...
Φυσικά δεν εννοώ τύπους σαν κι εσένα που έχουν άλλη γνώμη για το γυναικείο φύλο...θέλω να πιστεύω:121: ...ίσως....θα ήταν ευχής έργο:138:

 

[Fedra]

Απάντηση: Tα Παραμύθια του Όφμαν:Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

http://imslp.org/wiki/Les_Contes_d'Hoffmann_(Offenbach,_Jacques)#French_.2F_English

Το λιμπρέτο στα Γαλλικά και Αγγλικά για όποιον/α θέλει να το διαβάσει, + 5***** για το θέμα αυτό από μένα γιατί είμαι.....''υπέροχη'':142:

 

[Myrtw]

Re: Απάντηση: Tα Παραμύθια του Όφμαν:Παραλλαγές αγάπης μέσα από τραγωδία και φάρσα

Εξετάζοντας την έκβαση των Παραμυθιών από τη σκοπιά της ΄΄Νέμεσης΄΄,διαπιστώνουμε ότι μαζί με τη Μούσα βγαίνουν αλώβητοι.

Μα αυτό έγραψα κι εγώ! Κέρδισε η Μούσα. Δεν έγραψα το αντίθετο. Σε αυτήν κατέληξε ο Χόφμαν.

Ο ΄΄κακός΄΄ δεν υπόκειται σε κανένα φόρο τιμωρίας του στη συγκεκριμένη όπερα,αφήνοντας την υπόνοια ότι οι ενέργειές του δεν παρακινούνται από προσωπική εμπάθεια απέναντι στον ήρωα("Nothing personal...It's only business").

Φυσικά. Το ότι κάποιος φοβάται και μπορεί να "βλέπει" κάποιον άλλο σαν αντίζηλο δε σημαίνει ότι ο άλλος είναι όντως αντίζηλος.

Αυτή είναι η φύση του(γιά την οποία μάλιστα όσοι τον συναναστρέφονται εμφανίζονται ενήμεροι),οπότε οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι που όφειλαν να είναι αρκετά εύστροφοι κι ευέλικτοι ώστε να μην θριαμβεύει έστω και φαινομενικά...

Το αν θριάμβευσε ή όχι είναι σχετικό. Γιατί δηλαδή θα έπρεπε σώνει και καλά να κερδίσει ολοκληρωτικά τον Χόφμαν η Μούσα, δηλαδή η τέχνη (κάτι άψυχο στην ουσία), και όχι μια γυναίκα? Γιατί έτυχε όλες να ήταν ελλατωματικές?:142:

Tελικά αυτό το ΄΄παραμύθι΄΄ πέτυχε ένα στόχο...Να εκμαιεύσει απ'όσους το διάβαζαν σκέψεις που πηγάζουν από τον εσωτερικό τους κόσμο.Είναι κάτι σαν το μουσείο Madame Τussauds,όποιος το επισκέπτεται έχει και διαφορετικά συναισθήματα...

Eδώ ικάζεις ή το γράφεις με σιγουριά?! Όταν αναφέρεις το "το διάβαζαν" ( "το διάβασαν" θα ήταν πιο σωστό! Αααα! Πάρε κι εσύ μια διόρθωση τώρα. :142 εννοείς το κείμενο σου ή το θέμα του λιμπρέτο?

Εκτός από το σατανικό αγαπημένο σου δόκτορα,αν διαβάσεις καλά το κείμενό σου θα δεις ότι εκεί κάνει περίπατο και ο...δαίμων της ορθογραφίας χαλώντας σου την...κόμη:142:

To τσήμπισες και γαιλάς ε?

Πάντως με απογοήτευσες. Πίστευα ότι θα εκνευριζόσουν με το καλοπροαίρετο αστείο μου "Dr.Miracle/Dr. Bhutia" αλλά δε σε πείραξε. Και εγώ που περίμενα χειρότερη απάντηση....:142: Μου ξέφυγες αυτή τη φορά. Θα υπάρξουν κι άλλες ευκαιρίες.....