«Έφυγε» ο Παύλος Μοσχούτης!

[abcd]

Τα ξημερώματα του Σαββάτου, ένας από τους κορυφαίους και με μεγάλη προσωπικότητα οδηγός αγώνων αυτοκινήτου, ο Παύλος Μοσχούτης, «έφυγε» από κοντά μας σε ηλικία 57 χρόνων.

Ο 57χρονος, έχοντας «μονομαχήσει» με εκατοντάδες συναθλητές του σε αμέτρητες ειδικές διαδρομές, δεν κατάφερε να κάνει το ίδιο με την επάρατη νόσο και απεβίωσε σε νοσοκομείο έπειτα από αρκετές ημέρες νοσηλείας.
Ο Μοσχούτης ξεκίνησε να τρέχει το 1974 και τελευταία φορά που τον είδαμε να δίνει τη δική του «μάχη» με παγκόσμιους αλλά και Έλληνες οδηγούς ήταν το 2007 στο ράλι Ακρόπολις, το οποίο και λάτρευε. Εκείνη τη χρονιά ήταν που Γάλλοι γιατροί διέγνωσαν και την κακιά αρρώστια…

Ο χαμός του είναι ένα μεγάλο πλήγμα για τον χώρο των αγώνων, αφού εκτός από καλός οδηγός ήταν και από τους ελάχιστους που είχε τον τίτλο gentleman, με όλη τη σημασία της λέξης. Το τελευταίο αντίο θα πούνε συγγενείς και φίλοι τη Δευτέρα, στις 6 το απόγευμα, στο νεκροταφείο Κηφισιάς. Θερμή παράκληση της οικογένειάς του είναι τα χρήματα για στεφάνια ή λουλούδια να κατατεθούν σε λογαριασμό, ώστε να δοθούν στην οικογένεια του αδικοχαμένου παιδιού που σκοτώθηκε πριν από λίγους μήνες σε αγώνα αυτοκινήτων που διεξήχθη στο autofestival.

Δείτε ένα από τα περάσματα του Παύλου Μοσχούτη στο τελευταίο του ράλι Ακρόπολις το 2007

http://www.youtube.com/watch?v=_mLQplyDqTo&feature=player_embedded

[YOUTUBE]_mLQplyDqTo[/YOUTUBE]

Πηγή

 

[Maria Pentagiotissa]

Απάντηση: «Έφυγε» ο Παύλος Μοσχούτης!

Ο Θεός να τον αναπαύσει...

Ας μου επιτραπεί όμως να ξεφύγω και λίγο με αφορμή το άρθρο της Ζούγκλας, και να πω ότι όταν βλέπω σε κείμενα, και μάλιστα δημοσιογράφων, την έκφραση "η κακιά αρρώστια", με πιάνει κάτι, να σκοτώσω άνθρωπο ένα πράμα... βρε ηλίθιοι, τόσες δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι γύρω μας βιώνουν οι ίδιοι ή οι αγαπημένοι τους τη μάχη με τον καρκίνο, με κάποιους να βγαίνουν νικητές και κάποιους άλλους να μην τα καταφέρνουν - έχετε σκεφτεί ποτέ πώς νιώθουν όλοι αυτοί όταν κάποιος τους πετάει στα μούτρα ότι έχουν κι αυτοί την "κακιά αρρώστια", που είναι τόσο "κακιά" που κάποιοι ούτε το όνομά της δεν προφέρουν (υπάρχουν βλέπετε άνθρωποι τόσο μλκς που νομίζουν ότι πρόκειται για...επίκληση κι αν πουν τη λέξη καρκίνος... θάρθει να τους βρει..); Βρε ανεγκέφαλα δίποδα, έχετε ιδέα πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η ψυχολογία του ασθενούς και των οικείων του στην έκβαση, ακόμα-ακόμα και στην επιθυμία πραγματοποίησης, των τόσο δύσκολων θεραπειών που συνεπάγεται το συγκεκριμένο πρόβλημα υγείας;

Συγγνώμη για το hijacking του θέματος αλλά... :141: :141:

 

[niklaus]

Απάντηση: «Έφυγε» ο Παύλος Μοσχούτης!

Ο Θεός να τον αναπαύσει...

Ας μου επιτραπεί όμως να ξεφύγω και λίγο με αφορμή το άρθρο της Ζούγκλας, και να πω ότι όταν βλέπω σε κείμενα, και μάλιστα δημοσιογράφων, την έκφραση "η κακιά αρρώστια", με πιάνει κάτι, να σκοτώσω άνθρωπο ένα πράμα... βρε ηλίθιοι, τόσες δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι γύρω μας βιώνουν οι ίδιοι ή οι αγαπημένοι τους τη μάχη με τον καρκίνο, με κάποιους να βγαίνουν νικητές και κάποιους άλλους να μην τα καταφέρνουν - έχετε σκεφτεί ποτέ πώς νιώθουν όλοι αυτοί όταν κάποιος τους πετάει στα μούτρα ότι έχουν κι αυτοί την "κακιά αρρώστια", που είναι τόσο "κακιά" που κάποιοι ούτε το όνομά της δεν προφέρουν (υπάρχουν βλέπετε άνθρωποι τόσο μλκς που νομίζουν ότι πρόκειται για...επίκληση κι αν πουν τη λέξη καρκίνος... θάρθει να τους βρει..); Βρε ανεγκέφαλα δίποδα, έχετε ιδέα πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η ψυχολογία του ασθενούς και των οικείων του στην έκβαση, ακόμα-ακόμα και στην επιθυμία πραγματοποίησης, των τόσο δύσκολων θεραπειών που συνεπάγεται το συγκεκριμένο πρόβλημα υγείας;

Συγγνώμη για το hijacking του θέματος αλλά... :141: :141:

Συγχωρεμένη!:126:
Το δωράκι σου: http://en.wikipedia.org/wiki/Lance_Armstrong

:403:

 

[lakiss51]

Απάντηση: «Έφυγε» ο Παύλος Μοσχούτης!

Μαρια μου, αν ηξερες το ποσο ασχημα ακουει ο πασχων τη λεξη "καρκινος" και να αναφερεται ( αναφερονται) στον ιδιον, ισως τοτε να εδινες δικιο στην εκφραση "κακια αρρωστια" *. ΟΥΤΕ γραμμενη δεν θες να τη βλεπεις - αλλα τη βλεπεις δυστυχως!











* φυσικα, ο εκλιπων δεκαρα δεν δινει για τις...εκφρασεις!

 

[niklaus]

Απάντηση: «Έφυγε» ο Παύλος Μοσχούτης!

Μαρια μου, αν ηξερες το ποσο ασχημα ακουει ο πασχων τη λεξη "καρκινος" και να αναφερεται ( αναφερονται) στον ιδιον, ισως τοτε να εδινες δικιο στην εκφραση "κακια αρρωστια" *. ΟΥΤΕ γραμμενη δεν θες να τη βλεπεις - αλλα τη βλεπεις δυστυχως!
* φυσικα, ο εκλιπων δεκαρα δεν δινει για τις...εκφρασεις!

Βαγγέλη εξαρτάται (καλά, λες και δεν το ξέραμε, θα μου πεις...) από τον άνθρωπο (και κάτι σου'πα τώρα... το ξέρω...)

Υπήρξε περιστατικό στο Παν/κό Νοσ/μείο εδώ που ασθενής πήδηξε από το μπαλκόνι του 3ου μόλις του είπαν ότι έχει καρκίνο...
Θυμάμαι το περιστατικό που το διηγούνταν όλοι για μέρες...
ήταν χειμώνας, ήταν μεγάλης ηλικίας, από χωριό, ήταν με την ρόμπα (όπως όλοι οι ασθενείς μεσα στον θάλαμο) και όταν του το είπαν άρχισε να τρέχει προς το μπαλκόνι. Η γυναίκα του, μεγάλης ηλικίας και αυτή, δεν καταλαβε το γιατί (ούτε και κανείς άλλος μπόρεσε να το φανταστεί, πολλοί ασθενείς βγαίνουν στα μπαλκόνια να "ξεσκάσουν" από την αποπνικτικότητα των θαλάμων) και του φώναζε "που πάς έξω με την ρόμπα? θα κρυώσεις!"...
(εγώ δεν ήμουν εκείνη την μέρα στο νοσ/μείο, μου το λέγανε την επομενη που είχαν αρχίσει να παίρνουν μέτρα να βάλουν ψηλότερα κάγκελα στα μπαλκόνια...

Ετυχε πάλι να μιλάω σε ηλικιωμένο ασθενή που υποψιαζόταν ότι οι γιατροί δίσταζαν να του πουν ότι έχει καρκίνο και θυμάμαι χαρακτηριστικά και μου το έλεγε σαν να με παρότρυνε να τους σπρώξω να του πουν την αλήθεια για "να ξέρω, να κανονίσω τις δουλειές μου και τις εκκρεμότητες να είναι όλα εντάξει για τα παιδιά μου και την γυναίκα μου..."
Σα να'ταν χθες θυμάμαι τα λόγια του...

Τεσπά... το'πιασες το... υπονοούμενο (που λέει και ο Σύντροφος Καρατζαφέρης...:138

 

[Maria Pentagiotissa]

Απάντηση: «Έφυγε» ο Παύλος Μοσχούτης!

Δεν είναι μόνο αυτό που λες Νίκο, δηλαδή η επιθυμία να κανονίσει κάποιος τις εκκρεμότητές του με τη ζωή... είναι και η επιθυμία να ζήσει κανείς. Ειδικά αν είναι νέος. Το να μην το βάλει κάτω. Είχα και έχω κι εγώ γύρω μου ανθρώπους που επλήγησαν κάποια στιγμή... άλλοι υπέκυψαν γρήγορα, άλλοι με ταλαιπωρίες, κάποιοι άλλοι όμως επιβίωσαν και επιβιώνουν με εξαιρετική έως πλήρως απαλλαγμένη από προβλήματα ζωή. Αλλιώς είναι όταν κοιτάξει κανείς τον εχθρό καταπρόσωπο, τον αποκαλέσει με το όνομά του και του πει, "θα σε παλέψω, σε ξέρω, κι άλλοι σε νίκησαν, δεν θα με βάλεις κάτω αμαχητί", κι αλλιώς όταν αισθάνεται ότι έχει κάτι τόσο κακό, που ο κόσμος δεν τολμάει να ψελλίσει ούτε το όνομά του... όταν γνωρίζει πλέον (μετά το στάδιο "του το λέμε - δεν του το λέμε") τι έχει, και οι γύρω του αποφεύγουν να μιλάνε γι' αυτό... εκεί επέρχεται η παραίτηση μπροστά στον "δυσανάλογο" εχθρό, και δεν υπάρχει γιατρός σήμερα, οποιασδήποτε ειδικότητας, που να μην πιστεύει ακράδαντα ότι ο ψυχολογικός παράγοντας δεν παίζει τεράστιο ρόλο στο προσδόκιμο επιβίωσης των ασθενών, όποια πάθηση κι αν έχουν...

Η δημιουργία κλίματος τρόμου και η δαιμονοποίηση μιας υπάρχουσας κατάστασης, είτε καρκίνος λέγεται αυτή, είτε λευχαιμία, είτε AIDS, δεν έσωσε ποτέ κανέναν...

 

[Valve Audio Acoustics]

Απάντηση: «Έφυγε» ο Παύλος Μοσχούτης!

καλο ταξιδι Παυλο... Στο ακροπολις παω απο το 1983 .Σε αυτη την ειδικη ημουν και εγω . Με την τρελλοπαρεα που μετα το πρωτο σκελος ψηναμε μεχρι το απογευμα κατω απο το δεντρο κοντα στην μαντρα στο μοναστηρι.

 

[Valve Audio Acoustics]

Απάντηση: «Έφυγε» ο Παύλος Μοσχούτης!

Δεν είναι μόνο αυτό που λες Νίκο, δηλαδή η επιθυμία να κανονίσει κάποιος τις εκκρεμότητές του με τη ζωή... είναι και η επιθυμία να ζήσει κανείς. Ειδικά αν είναι νέος. Το να μην το βάλει κάτω. Είχα και έχω κι εγώ γύρω μου ανθρώπους που επλήγησαν κάποια στιγμή... άλλοι υπέκυψαν γρήγορα, άλλοι με ταλαιπωρίες, κάποιοι άλλοι όμως επιβίωσαν και επιβιώνουν με εξαιρετική έως πλήρως απαλλαγμένη από προβλήματα ζωή. Αλλιώς είναι όταν κοιτάξει κανείς τον εχθρό καταπρόσωπο, τον αποκαλέσει με το όνομά του και του πει, "θα σε παλέψω, σε ξέρω, κι άλλοι σε νίκησαν, δεν θα με βάλεις κάτω αμαχητί", κι αλλιώς όταν αισθάνεται ότι έχει κάτι τόσο κακό, που ο κόσμος δεν τολμάει να ψελλίσει ούτε το όνομά του... όταν γνωρίζει πλέον (μετά το στάδιο "του το λέμε - δεν του το λέμε") τι έχει, και οι γύρω του αποφεύγουν να μιλάνε γι' αυτό... εκεί επέρχεται η παραίτηση μπροστά στον "δυσανάλογο" εχθρό, και δεν υπάρχει γιατρός σήμερα, οποιασδήποτε ειδικότητας, που να μην πιστεύει ακράδαντα ότι ο ψυχολογικός παράγοντας δεν παίζει τεράστιο ρόλο στο προσδόκιμο επιβίωσης των ασθενών, όποια πάθηση κι αν έχουν...

Η δημιουργία κλίματος τρόμου και η δαιμονοποίηση μιας υπάρχουσας κατάστασης, είτε καρκίνος λέγεται αυτή, είτε λευχαιμία, είτε AIDS, δεν έσωσε ποτέ κανέναν...

ΣΥΜΦΩΝΩ!!!!!!!!

 

[niklaus]

Απάντηση: «Έφυγε» ο Παύλος Μοσχούτης!

Δεν είναι μόνο αυτό που λες Νίκο, δηλαδή η επιθυμία να κανονίσει κάποιος τις εκκρεμότητές του με τη ζωή... είναι και η επιθυμία να ζήσει κανείς. Ειδικά αν είναι νέος. Το να μην το βάλει κάτω. Είχα και έχω κι εγώ γύρω μου ανθρώπους που επλήγησαν κάποια στιγμή... άλλοι υπέκυψαν γρήγορα, άλλοι με ταλαιπωρίες, κάποιοι άλλοι όμως επιβίωσαν και επιβιώνουν με εξαιρετική έως πλήρως απαλλαγμένη από προβλήματα ζωή. Αλλιώς είναι όταν κοιτάξει κανείς τον εχθρό καταπρόσωπο, τον αποκαλέσει με το όνομά του και του πει, "θα σε παλέψω, σε ξέρω, κι άλλοι σε νίκησαν, δεν θα με βάλεις κάτω αμαχητί", κι αλλιώς όταν αισθάνεται ότι έχει κάτι τόσο κακό, που ο κόσμος δεν τολμάει να ψελλίσει ούτε το όνομά του... όταν γνωρίζει πλέον (μετά το στάδιο "του το λέμε - δεν του το λέμε") τι έχει, και οι γύρω του αποφεύγουν να μιλάνε γι' αυτό... εκεί επέρχεται η παραίτηση μπροστά στον "δυσανάλογο" εχθρό, και δεν υπάρχει γιατρός σήμερα, οποιασδήποτε ειδικότητας, που να μην πιστεύει ακράδαντα ότι ο ψυχολογικός παράγοντας δεν παίζει τεράστιο ρόλο στο προσδόκιμο επιβίωσης των ασθενών, όποια πάθηση κι αν έχουν...

Η δημιουργία κλίματος τρόμου και η δαιμονοποίηση μιας υπάρχουσας κατάστασης, είτε καρκίνος λέγεται αυτή, είτε λευχαιμία, είτε AIDS, δεν έσωσε ποτέ κανέναν...

Εχεις απόλυτο δίκιο σε όλα και συμφωνώ απολύτως μαζί σου Μαρία μου,
ΑΛΛΑ
φοβούμαι το θέμα είναι αρκετά πολυπλοκότερο (το ξέρεις...)

Στο 2ο περιστατικό που ανέφερα ο άνθρωπος ήταν γύρω 70 ετών, δεν ήταν οι δουλειές του που ήθελε ξεκαθαρίσει, ήταν ότι πραγματικά δεν φοβόταν τον θάνατο και πραγματικα τον ενδιέφεραν οι δικοί του άνθρωποι που ήθελε να τους προσφέρει ότι μπορούσε ακόμα... αυτό το αισθανοσουν όση ώρα σου μιλούσε...

Για τους γιατρούς, δυστυχώς, είναι γνωστό, αλλά ισχύει και για όλους μας, η παραδοχή του επερχόμενου θανάτου ισοδυναμεί με παραδοχή της ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ τους και αυτό τους είναι πολύ δύσκολο να το δεχτούν και να το ομολογήσουν και στους ασθενείς και στους συγγενείς των ασθενών, υπάρχει βιβλιογραφία επί του θέματος... φαντάσου μια παντοδυναμία που ούτε να πεθάνει ο άλλος δεν μπορεί αν δεν... πει ο γιατρός ότι ναι, είναι νεκρός...

Και, δυστυχώς, πρέπει -πολλες φορές- να φτάσουν τα πράγματα στο παρά 1 λεπτό για να δεχθούν οι "κλασικοί" γιατροί την βοήθεια του ψυχολογικού παράγοντα... ή πολύ περισσότερο να ζητήσουν την συνδρομή ψυχολόγου...

Ετυχε σε μια ημερίσια επισκεψη στους θαλάμους (30 καθηγητάδες, ειδικευόμενοι, φοιτητές, νοσοκόμες...) και να λεέι η ειδικευόμενη τα ιστορικά του κάθε ασθενή και πως η πορεία του και κάποια στιγμή έφτασε σ'ενα ασθενή και λέει: ο κύριος Ταδε δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΜΟΣ και ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΤΟΥ και μετά γυρνά στο αυτί του καθηγητή και του λέει ψυθιριστά (μόνο εμεις οι 30 την ακούσαμε -αυτό ήθελε για να μην την ακούσουν οι υπόλοιποι ασθενείς): "και παραδόξως κύριε καθηγητά πάει καλύτερα απ'όλους..."

 

[lakiss51]

Απάντηση: «Έφυγε» ο Παύλος Μοσχούτης!

Βαγγέλη εξαρτάται (καλά, λες και δεν το ξέραμε, θα μου πεις...) από τον άνθρωπο (και κάτι σου'πα τώρα... το ξέρω...)
)

Νικο, σε τετοιες περιπτωσεις συνηθιζω να μιλω απο προσωπικες εμπειριες , γιατι τετοια θεματα δεν ειναι της "πλακας". Εκεινη την ωρα ο αρνησιθρησκος γινεται θρησκος και ο απελπις πηδαει απο μπαλκονια! Αστο καλυτερα... αατο!

 

[niklaus]

Απάντηση: «Έφυγε» ο Παύλος Μοσχούτης!

Νικο, σε τετοιες περιπτωσεις συνηθιζω να μιλω απο προσωπικες εμπειριες , γιατι τετοια θεματα δεν ειναι της "πλακας". Εκεινη την ωρα ο αρνησιθρησκος γινεται θρησκος και ο απελπις πηδαει απο μπαλκονια! Αστο καλυτερα... αατο!

Συμφωνώ Βαγγέλη και το αφήνω...
Πάντως κι εγώ ακολουθώ την προσέγγιση της Μαρίας και όσο πιο επιθετικά (aggressive) μπορώ...