Η σημασία της Κλασικής Μουσικής στην εποχή μας.

[xfader]

Απαντώ μόνο σε αυτό, και αρκεί, αν και θα μπορούσα να απαντήσω σε όλα:

Οι πωλήσεις που εχει κάνει και που θα κάνει στο μέλλον ο Μπετόβεν, σε όλες τις εκτελέσεις του, σαρώνουν ολα τα ποπ συγκροτήματα.

Πουλάει εδώ και τρεις αιώνες, και θα πουλάει για πάντα. Τους Coldplay δεν θα τους αγοράζει κανείς σε πενήντα χρόνια.

Τι σχέση έχει αυτό με την ποπ μουσική, Δημήτρη;

Εγώ εννοώ τα charts κι όχι τη διαχρονικότητα. Ένα τραγούδι είναι νο1 για 3-4 βδομάδες. Αυτό είναι δημοφιλές.
Αν το π.χ. νο256 είναι σε αυτή τη θέση για 2 αιώνες και πουλήσει συνολικά περισσότερα αντίτυπα, αυτό δεν λέει τίποτα για τη δημοφιλία του σε μία συγκεκριμένη περίοδο. Δείχνει ότι είναι κλασικό για το κοινό του.

Μιας και ανέφερες τον Μπετόβεν, η μόνη φορά που έγινε ποπ επιτυχία μία σύνθεσή του ήταν το 1976 από τον Walter Murphy.

Διαφωνω σε ολα παλι...σορρυ Αλεξανδρε...

, Παρακαλω θερμα οσους δεν εχουν εντρυφησει στην Κλασικη, να μη γραφουν τη γνωμη τους διοτι ειναι ήσσονος σημασιας για τους υπολοιπους. Αν το νημα αφορουσε λαικα, ή μεσαιωνικη φολκλορ της Ιρλανδιας, δε θα μιλουσα γιατι δεν τα γνωριζω.
Η Κλασικη μουσικη συγκρινομενη, ειναι η ευγενεστερη, ανωτερη ευαισθητοτερη, πολυπλοκοτερη και πιο ολοκληρωμενη μουσικη στον κοσμο. Μπορει οι ανθρωποι της να ηταν ψιλοαλητες πολλες φορες αλλά ταυτοχροναι αποτελει το αρτιοτερο δειγμα ανθρωπινης ευφυιας οσον αφορα στη μελωδια κ στη ρυθμολογια.

Μη σας θυμισω πού υπαρχει δισκος του Μπαχ ως δειγμα ανθρωπινου πολιτισμου...

Δεν θέλω να μειώσω την κλασική μουσική, Rosie μου. Έχω ακούσει περισσότερη κλασική από τους περισσότερους στο φόρουμ(έστω λόγω περιέργειας), έχω κάνει μαθήματα μουσικής στα νιάτα μου, έχω παρακολουθήσει ορχήστρες σε αρκετές πόλεις του εξωτερικού (μη γελάτε, λόγω ιδιότητας είχα προσκλήσεις).

Στο γούστο του καθενός δεν υπάρχει σωστό/λάθος, εξάλλου ο αέναος σνομπισμός των οπαδών της κλασικής μουσικής και των ουρλιαχτών... συγγνώμη... της Όπερας, ήταν και θα είναι ένας από τους λόγους που δεν έχει (λίγο) μεγαλύτερη αποδοχή από το ευρύ κοινό. Εκτός κι αν άνοιξε το νήμα για να πούμε πόσο μπας κλας είναι όσοι δεν ακούνε κλασική μουσική.

Σέβομαι όλα τα είδη μουσικής, ακόμα κι αυτά που σιχαίνομαι (π.χ. έντεχνο, παραδοσιακά). Και χαίρομαι που υπάρχει μουσική για όλα τα γούστα.

 

[Prince]

Έχω μεγαλώσει με πλούσια ακούσματα κλασσικής μουσικής, εξάλλου έκανα κλασσική κιθάρα στα εφηβικά μου χρόνια, καθώς και τη σχετική μουσική θεωρία. Σταμάτησα όταν οι σπουδές μου στο ΕΜΠ με ανάγκασαν να το κάνω. Αγαπώ και σέβομαι βαθιά την κλασσική μουσική, και ναι, μου είναι απαραίτητη. Ακούω συχνά κλασσική μουσική, ειδικά σε ώρες εργασίας, αλλά και σε ώρες ξεκούρασης στο σπίτι.

Βλέποντας αυτό το νήμα, θέλω να εκφράσω την ικανοποίησή μου που, καθώς μεγάλωνα (εντός και εκτός ωδείου), δεν ανέπτυξα τον ελιτισμό, το σνομπισμό, την διάθεση εντυπωσιασμού μέσω γλωσσικής επιτήδευσης, το δηθενισμό, την αποστειρωμένη σκέψη και τη μισαλλοδοξία ενός ανθρώπου που, ως username στο φόρουμ, επέλεξε την λέξη "Πρίγκηπας". Και που αυτά τα στοιχεία προσωπικότητας χαρακτηρίζουν πολύ λίγους μόνο από όσους αγαπούν την κλασσική μουσική.

Ευχαριστώ για την πρώτη παράγραφο, που απαντά, έστω μερικώς, στο θέμα του νήματος.
Η δεύτερη είναι εκτός και, έστω και άθελα, αποτελεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ανοίκεια επίθεση σε κάποιον που ουδόλως τον γνωρίζεις. Ως προς το "user name", δεν χρειάζεται, για άλλη μία φορά, να πέφτουμε θύματα της όποιας πολιτικής ορθότητας.

 

[Dimifoot]

Εγώ εννοώ τα charts κι όχι τη διαχρονικότητα. Ένα τραγούδι είναι νο1 για 3-4 βδομάδες. Αυτό είναι δημοφιλές.
Αν το π.χ. νο256 είναι σε αυτή τη θέση για 2 αιώνες και πουλήσει συνολικά περισσότερα αντίτυπα, αυτό δεν λέει τίποτα για τη δημοφιλία του σε μία συγκεκριμένη περίοδο. Δείχνει ότι είναι κλασικό για το κοινό του.

Εγω μετράω την δημοφιλία σε βάθος χρόνου. Άλλος τρόπος μέτρησης.

 

[xfader]

Εγω μετράω την δημοφιλία σε βάθος χρόνου. Άλλος τρόπος μέτρησης.

Εγώ σε όλα μετράω και το κατά πόσο ο δημιουργός εξαργύρωσε τη δημοφιλία του για προσωπικό όφελος. Την ανταμοιβή τη θεωρώ τη μεγαλύτερη επιτυχία.

 

[Alfee24]

Το μπλακ μεταλ με κλασικη ειναι απλα λαθος και καρακιτς του κερατα...ποτε δε το συμπαθησα....

Μερικα πραγματα απλα δε πανε ρε παιδακιμ.

Δε ταιριαζουν...ωραιο το πιτογυρο, ωραια και η μερεντα αλλα αμα τα φας μαζι θα ξερασεις!

Θελει εξαιρετικη συνθετικη ευφυια για να το πετυχεις και να μην ακουγεσαι λατερνα και γελοιος και απο black death ισως να το χουν καταφερει οι therion...κανεις αλλος...ολα τ αλλα ειναι πανηγυρτζιδικα και απλα κακογουστα.

Φακτ οφ λαιφ παιδια.

Ούτε κι εμένα μου αρέσει ιδιαίτερα όμως τους αναγνωρίζω το ταλέντο να μαζεύουν εκατοντάδες η και χιλιάδες κόσμο να βγάζουν νέα albums και να πείθουν συμφωνικές ορχήστρες να συνεργαστούν μαζί τους:

 

[toolman]

Ούτε κι εμένα μου αρέσει ιδιαίτερα όμως τους αναγνωρίζω το ταλέντο να μαζεύουν εκατοντάδες η και χιλιάδες κόσμο να βγάζουν νέα albums και να πείθουν συμφωνικές ορχήστρες να συνεργαστούν μαζί τους:

Και ο Τζαστιν Μπιμπερ μαζευει κοσμοσυρροη δε λεει κατι....δεν τους βαζω στο ιδιο σακι εννοειται απλα ενα παραδειγμα φερνω.

Οι Ντιμου Μποργκιρ καλα κανουν και κανουν οτι κανουν απλα εμενα μου μοιαζει τελειως κακογουστο...

Σε καθε περιπτωση ειναι πετυχημενοι παιζοντας κατα βαση ακραια μουσικη οποτε εστω και λιγο ρισπεκτ εχουν απο μενα αλλα μεχρι εκει

 

[Dimifoot]

Εγώ σε όλα μετράω και το κατά πόσο ο δημιουργός εξαργύρωσε τη δημοφιλία του για προσωπικό όφελος. Την ανταμοιβή τη θεωρώ τη μεγαλύτερη επιτυχία.

Πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες -όχι μόνο μουσικοί-αναγνωρίσθηκαν μετά θάνατον.

Επίσης πολλοί κλασικοί συνθέτες ήταν εύποροι για την εποχή τους, μιας και αμειβόταν από μονάρχες, ευγενείς και την εκκλησία.

 

[costas EAR]

Η Μουσική αυτή, αντίθετα από σχεδόν κάθε άλλο είδος, απαιτεί ακρίβεια, καθόσον εν αρχεί υπάρχει η παρτιτούρα (the score), η οποία πρέπει να παιχτεί στο ακέραιο. Ο Leonard Bernstein υποστήριζε ότι θα έπρεπε να αποκαλείται...Precise Music και όχι Κλασική.

Περί "ακρίβειας" ήταν η παραπομπή.

Όπως έγραψε ο Κογιας περί "ερμηνείας".

 

[christos77]

Δεν θέλω να μειώσω την κλασική μουσική, Rosie μου. Έχω ακούσει περισσότερη κλασική από τους περισσότερους στο φόρουμ(έστω λόγω περιέργειας), έχω κάνει μαθήματα μουσικής στα νιάτα μου, έχω παρακολουθήσει ορχήστρες σε αρκετές πόλεις του εξωτερικού (μη γελάτε, λόγω ιδιότητας είχα προσκλήσεις).

ουαου

 

[Prince]

Εγώ σε όλα μετράω και το κατά πόσο ο δημιουργός εξαργύρωσε τη δημοφιλία του για προσωπικό όφελος. Την ανταμοιβή τη θεωρώ τη μεγαλύτερη επιτυχία.

Το ζήτημα είναι ότι η "δημοφιλία" δηλώνει απλά τι αρέσει και τι δεν αρέσει. Δεν έχει καμία σχέση με την αξία του μουσικού έργου. Το να "μείνει ένα τραγούδι για 3-4 εβδομάδες σε κάποιο chart" καταδεικνύει μόνον το απολύτως εφήμερον του κατά πόσο το εν λόγω τραγούδι άρεσε σε ένα ορισμένο κοινό (αυτό που αφορά το συγκεκριμένο chart) και σε μία συγκεκριμένη στιγμή.
Τα έργα Κλασσικής Μουσικής έχουν αντέξει στον χρόνο, η αξία τους είναι εδραιωμένη, παίζονται σχεδόν σε όλα τα μέρη του κόσμου, ηχογραφούνται από πάσης φύσεως μουσικούς ανα τον κόσμο (ενώ ηχογραφήσεις αναφοράς επανεκδίδονται σε ουκ ολίγες επανεκδόσεις) και αποτελούν σημεία αναφοράς για την μελέτη ακόμα και του πλέον αδιάφορου μουσικού.
Το ζήτημα που ενδιαφέρει με βάση την επικράτηση της "δημοφιλίας" έναντι της καθιερωμένης αξίας έχει να κάνει και με το βασικό μου ερώτημα, ήτοι: έχει πλέον σημασία (στην εποχή μας) μια διαχρονικά καταξιωμένη μορφή τέχνης ή μας αρκεί ό,τι είναι αρεστό, έστω και σε εφήμερη βάση?

 

[Prince]

Περί "ακρίβειας" ήταν η παραπομπή.

Όπως έγραψε ο Κογιας περί "ερμηνείας".

Τα περί "ερμηνείας" δεν αφαιρούν τίποτα από την αξία της παρτιτούρας, δηλ. της σύνθεσης και του έργου του συνθέτη. Αφορούν το έργο των ερμηνευτών οι οποίοι, ούτως ή άλλως, υπηρετούν (εφόσον αναγκαστικά θα βασισθούν στην παρτιτούρα) ό,τι υπάρχει εκεί. Αλίμονο εάν η αξία του έργου του Beethoven εξαρτάτο από τον όποιο ερμηνευτή.
Ο Άμλετ του Σαιξπηρ ποτέ δεν θα παιχτεί το ίδιο. Η αξία του έργου, όμως, είναι εδραιωμένη ανά τους αιώνες. Κάθε θεατρική παραγωγή θα υπηρετήσει το έργο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, προς όφελος ή όχι του κειμένου.

 

[wizzy]

Ούτε κι εμένα μου αρέσει ιδιαίτερα όμως τους αναγνωρίζω το ταλέντο να μαζεύουν εκατοντάδες η και χιλιάδες κόσμο να βγάζουν νέα albums και να πείθουν συμφωνικές ορχήστρες να συνεργαστούν μαζί τους:

Όταν τα έκαναν αυτά οι Rage, οι υπόλοιποι έτρωγαν βελανίδια!!!

 

[Alfee24]

Πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες -όχι μόνο μουσικοί-αναγνωρίσθηκαν μετά θάνατον.

Επίσης πολλοί κλασικοί συνθέτες ήταν εύποροι για την εποχή τους, μιας και αμειβόταν από μονάρχες, ευγενείς και την εκκλησία.

Και φυσικά πληθώρα συνθέσεών τους δύναται να ήταν και "παραγγελιές" βασιλιάδων που τις μετέφεραν σε αυτούς κάποιοι αυλικοί, να τα λες όλα Dimi.

 

[Alfaalfa]

.....
Το ζήτημα που ενδιαφέρει με βάση την επικράτηση της "δημοφιλίας" έναντι της καθιερωμένης αξίας έχει να κάνει και με το βασικό μου ερώτημα, ήτοι: έχει πλέον σημασία (στην εποχή μας) μια διαχρονικά καταξιωμένη μορφή τέχνης ή μας αρκεί ό,τι είναι αρεστό, έστω και σε εφήμερη βάση?

Για την Κλασσική Μουσική, με τον τρόπο που το θέτεις, η απάντηση μου είναι ΟΧΙ .

Παρά το ότι επιθυμείς να είναι το ΝΑΙ .

Για την κοινωνία δεν έχει σημασία να ακούει κλασσική μουσική . Ευχάριστο είναι για ένα περιορισμένο πλέον κοινό (στο οποίο ανήκω και εγώ) να ακούει και να ευχαριστείται με αυτή – Να ΨΥΧΑΓΩΓΕΙΤΑΙ (με την ευρεία έννοια του όρου που δίνω – δηλαδή ψυχική ανάταση).

Το ίδιο συμβαίνει και με την κλασσική αρχαία Ελληνική Γλώσσα .

Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Ελληνικού Πολιτισμού. (Αυτό είναι το μεγαλύτερο – ούτε μνημεία – ούτε αγάλματα - ούτε κατακτήσεις και Θερμοπύλες και Αλέξανδροι)

Πριν από 3000 χρόνια άνθρωποι ένιωθαν την ανάγκη να εκφράζονται στην καθημερινότητα τους με αυτόν τον πολύπλοκο και απίθανο τρόπο. (σύνταξη – ορθογραφία –λεξιλόγιο πέρα από κάθε σύγκριση). Και με αριθμούς και μαθηματικά μην ξεχνιόμαστε – οι αραβικοί αριθμοί εφαρμόσθηκαν αργότερα. Πράγματι ασύλληπτο , το εξέλιξαν γιατί το είχαν ανάγκη (φοβερό –δεν μπορώ να το χωνέψω )

Δεν το κάνουν πιά. Δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν προοδεύουν , δεν εκφράζονται , δεν δημιουργούν κλπ.

Η κλασσική μουσική σήμερα είναι ένα μνημείο. (με κοινό βέβαια –όλα τα μνημεία έχουν)

Το μόνο που μπορούμε να συζητούμε είναι γιατί είναι μνημείο . Υπάρχει πολλή κουβέντα

Η τέχνη αλλάζει υπάρχουν άλλες τάσεις – Δεν το προτιμώ απλή διαπίστωση κάνω. Μεγάλη κουβέντα και αυτό πάντως .

Επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα πριν . Ο Ελληνορωμαικός πολιτισμός ανέδειξε το «κάλλος» (σαν υπερσύνολο όλης της τέχνης) σαν το αντικείμενο της τέχνης για 25 αιώνες.

Αντεξε μέχρι τα τέλη του 20Ου αιώνα – αυτό είναι μεγαλύτερο θέμα συζήτησης για εμένα. Η Κλασσική μουσική είναι επί μέρους θέμα σε αυτή την θέση.

 

[Prince]

Φίλε, πρίγκιπα!
Είμαι κι εγώ πολλά χρόνια ( 30+) στον χώρο της μουσικής (πιο ηλεκτρονικής) και γράφω μερικές πρόχειρες σκέψεις, συμπεράσματα εμπειριών. Δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με όλες:


* Οι μουσικές προτιμήσεις των ανθρώπων αποκρυσταλλώνονται σε νεανική ηλικία. Άρα είναι αποτέλεσμα των διαθέσιμων ακουσμάτων μέσα κι έξω από το σπίτι.

* Αν δεχτούμε ότι η μουσική δημιουργείται για το ευρύ κοινό, τότε επιτυχημένη είναι μόνο η pop μουσική.

* Όταν εμφανίστηκε η κλασική μουσική ο ανταγωνισμός ήταν μηδαμινός. Σήμερα υπάρχουν αμέτρητα είδη με πολλές υποκατηγορίες.

* Ένα μεγάλο ποσοστό των επιτυχιών βασίζονται στον στίχο και στη δυνατότητα του ανθρώπου να τον επαναλαμβάνει όπου σταθεί και βρεθεί.. Η κλασική μουσική εδώ έχει χάσει από χέρι.

* Τις τελευταίες δεκαετίες η μουσική είναι συνδυασμός ακουστικών και οπτικών ερεθισμάτων. Ένα video clip μπορεί να κάνει ένα ουδέτερο τραγούδι επιτυχία. Υπάρχει δεσμός μεταξύ του καλλιτέχνη ως φυσιογνωμία και του ακροατή.

* Σε συνέχεια του προηγούμενου, ο νεαρός μουσικόφιλος πρέπει να μπορεί να ταυτιστεί με τον καλλιτέχνη, να μπορεί να τον δει σαν φίλο του, σαν συγγενή του, σαν εκπρόσωπο της γενιάς του.

* Ο ελιτισμός που διακατέχει το σύνολο της κλασικής μουσικής (προσωπικά είμαι ελιτιστής αλλά σε άλλο επίπεδο) είναι η μεγαλύτερη δυσφήμηση που θα μπορούσε να κάνει. Οι κανόνες (εκτέλεσης, ακρόασης, χώρου, οργάνωσης) σκοτώνουν τον απαραίτητο αυθορμητισμό. Μην ξεχνάμε ότι η μουσική αποτελεί απόδραση από κανόνες και "πρέπει".

* Ένα μουσικό κομμάτι οφείλει να σου κάνει κλικ στα πρώτα δευτερόλεπτα. Αν χρειάζεσαι manual για να το εκτιμήσεις, δεν μιλάμε για μουσική αλλά για διπλωματική εργασία.

* Η κλασική μουσική είναι κυρίως εγκεφαλική, απουσιάζει η έντονη συναισθηματική διέγερση.

* Πολύ βασικό (για μένα κορυφαίο): έλλειψη ρυθμού μέσω κρουστών και απουσία riffs, hooks.

* Ένας άλλος συνδυασμός όσων έγραψα είναι ο πλήρης απομονωτισμός από τις τάσεις της εποχής. Πώς μπορεί ένας νέος να δει θετικά ένα απρόσωπο σχήμα μουσικών, ντυμένων με ρούχα που κοροϊδεύει, συγκεντρωμένων σε χώρους που τον απωθούν, κατάσταση που θυμίζει Δημόσια Υπηρεσία κομμουνιστικών καθεστώτων.


Αναφέρομαι συνέχεια στους νέους γιατί αυτοί είναι υπεύθυνοι για τις μελλοντικές τάσεις. Ο ηλικιωμένος που άκουγε μια ζωή Καζαντζίδη και στα 70 ανακάλυψε τον Brahms, μου θυμίζει τις γριές που στην εποχή τους ήταν οι πρώτες πίπες και τώρα ξημεροβραδιάζονται στην εκκλησία...

Ο νέος θέλει πρότυπα έντονα, επαναστατικά. Αν θες να τραβήξεις στην επιστήμη (στη θέση της μουσικής) έναν surfer που γυρίζει όλη μέρα με τη βερμούδα και το βράδυ ξενυχτάει με τις γκομενίτσες, δεν μπορείς να του δείχνεις για εναλλακτική έναν εργαστηριακό ερευνητή με λαδωμένο μαλλί και ντύσιμο κλητήρα των 50s που περιμένει την άδεια για να πάει να ψαρέψει με καλάμι στη λίμνη. Δεν ακυρώνω τη σημασία του δεύτερου. Πρέπει να υπάρχουν αρκεί να μην είμαστε εμείς.

Και κλείνω με το πιο βασικό για μένα: Η μουσική είναι διασκέδαση. Το ίδιο κι ο κινηματογράφος. Είμαι εχθρός της "έντεχνης" προσέγγισης ως κύριου συστατικού στην ακρόαση και στο θέαμα.

Η διασκέδαση, λοιπόν, απαιτεί απλότητα, αμεσότητα, ελαφράδα, ξενοιασιά, εντυπωσιασμό, λίκνισμα, ζάλη. Είναι το διάλειμμα του μυαλού από την καθημερινότητα που μισούμε.

Η μουσική είναι και διασκέδαση, όχι μόνον διασκέδαση. Αυτό που προσπαθώ να πω, είναι ότι με αυτό που αποκαλείς ¨έντεχνη" προσέγγιση μπορείς να φθάσεις σε ένα άλλο στάδιο "διασκέδασης", απόλαυσης και ικανοποίησης, αφού θα κατανοείς και τι ακριβώς (η έστω ακριβώς) ακούς. Αλλέως πως, τι νόημα έχει για έναν ακροατή που τον ενδιαφέρει μόνον η "διασκέδαση" να ακούσει μια Συμφωνία που έχει τέσσερις κινήσεις. Γιατί να έχει τέσσερις? Τι σημαίνει Allegro ma non tanto? Γιατί ο συνθέτης το παιδεύει σε μια κίνηση για κανένα δεκάλεπτο, ενίοτε και εικοσάλεπτο και βάλε? Γιατί η δεύτερη κίνηση είναι αργή? Τι σημαίνει και τι συμβαίνει με την ενορχήστρωση ανάλογα με το έργο? Και πλήθος άλλων.

 

[christos77]

Αντεξε μέχρι τα τέλη του 20Ου αιώνα – αυτό είναι μεγαλύτερο θέμα συζήτησης για εμένα. Η Κλασσική μουσική είναι επί μέρους θέμα σε αυτή την θέση.

βαλε και τους επομενους 10 αιωνες

 

[el_diablo]

Το ζήτημα που ενδιαφέρει με βάση την επικράτηση της "δημοφιλίας" έναντι της καθιερωμένης αξίας έχει να κάνει και με το βασικό μου ερώτημα, ήτοι: έχει πλέον σημασία (στην εποχή μας) μια διαχρονικά καταξιωμένη μορφή τέχνης ή μας αρκεί ό,τι είναι αρεστό, έστω και σε εφήμερη βάση?

Διαχρονικος και εφημερος , λες και αποδεικνυει κατι σημαντικο.Καταρχην , ποιο ειναι το εφημερο ? Το ροκ ας πουμε μπορει να ζησει 1000 χρονια ξερω γω.Και μαλιστα ως αντισυστημικο και....αθεο παιδι στα νιατα του , και οχι ως αγαπημενο παιδι της αρχουσας ταξης με εκκλησιαστικες καταβολες

Το θεμα ειναι αλλο.Αν ρωτας καποιον και σου απανταει οτι η κλασσικη μουσικη ειναι διαχρονικη αλλα δεν εχει ακουσει ποτε του, δεν ξερει ουτε εναν συνθετη , αλλα νιωθει ενοχες (σαν να εχει διαπραξει αμαρτια ) και μονο στην σκεψη να πει κατι διαφορετικο... ...κατι συμβαινει.

 

[xfader]

Το ζήτημα είναι ότι η "δημοφιλία" δηλώνει απλά τι αρέσει και τι δεν αρέσει. Δεν έχει καμία σχέση με την αξία του μουσικού έργου. Το να "μείνει ένα τραγούδι για 3-4 εβδομάδες σε κάποιο chart" καταδεικνύει μόνον το απολύτως εφήμερον του κατά πόσο το εν λόγω τραγούδι άρεσε σε ένα ορισμένο κοινό (αυτό που αφορά το συγκεκριμένο chart) και σε μία συγκεκριμένη στιγμή.
Τα έργα Κλασσικής Μουσικής έχουν αντέξει στον χρόνο, η αξία τους είναι εδραιωμένη, παίζονται σχεδόν σε όλα τα μέρη του κόσμου, ηχογραφούνται από πάσης φύσεως μουσικούς ανα τον κόσμο (ενώ ηχογραφήσεις αναφοράς επανεκδίδονται σε ουκ ολίγες επανεκδόσεις) και αποτελούν σημεία αναφοράς για την μελέτη ακόμα και του πλέον αδιάφορου μουσικού.
Το ζήτημα που ενδιαφέρει με βάση την επικράτηση της "δημοφιλίας" έναντι της καθιερωμένης αξίας έχει να κάνει και με το βασικό μου ερώτημα, ήτοι: έχει πλέον σημασία (στην εποχή μας) μια διαχρονικά καταξιωμένη μορφή τέχνης ή μας αρκεί ό,τι είναι αρεστό, έστω και σε εφήμερη βάση?

Όχι, δεν έχει.

Αυτό προσπαθώ να σου εξηγήσω, ότι η μουσική είναι για τον κόσμο διασκέδαση. Δεν ξεχωρίζει αν έχει κάποιου είδους "αξία". Αν του αρέσει θα ακούσει.

Δηλαδή, θα μου αρέσει ένα νέο τραγούδι και πριν το ακούσω καλά-καλά θα κοντοσταθώ προβληματισμένος για το ποια θα είναι η τύχη του σε 10-20-50 χρόνια; Χ3στηκα! Σήμερα μου αρέσει, αύριο μπορεί να μου αρέσει περισσότερο ένα άλλο και να το ξεχάσω.

Να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι άλλο; Αν η κλασική μουσική δεν είχε τις επιχορηγήσεις και τις δωρεές, δεν θα ήταν σε ακόμα χειρότερη θέση;

Δεν προσπαθώ με κανέναν τρόπο να υποβαθμίσω το είδος. Το σέβομαι. Ο κόσμος δεν θέλει κι ούτε πρόκειται να ασχοληθεί. Ανήκει σε μία κλειστή μειοψηφία που ψάχνει άλλα πράγματα όταν ακούει μουσική.

Είναι σαν να απορούμε εμείς του AVSite γιατί ο κόσμος δεν ψωνίζει hardware στον ήχο και την εικόνα με τα δικά μας κριτήρια. Ό,τι και να λέμε το 99% θα ψωνίσει αυτό που θα δει σε προσφορά ή που θα του πασάρει ο πωλητής στον Κωτσόβολο. Και τις περισσότερες φορές θα είναι πιο ικανοποιημένος από εμάς τους ψαγμένους που μας φταίνε όλα.

 

[Prince]

Κάποιος πρέπει να σας μιλήσει για την ερμηνεία, η οποία διαφέρει σχετικώς έως αρκετά, από μουσικό σε μουσικό, από μαέστρο σε μαέστρο κι από τραγουδιστή σε τραγουδιστή. Είτε σας αρέσει, είτε δε σας αρέσει.



Η ακμή ενός μουσικού ιδιώματος συναρτάται με οικονομικής φύσεως παραμέτρους, αλλά ποτέ με τεχνολογικής τοιαύτες. Αν απολαμβάνετε κλασική μουσική από δίσκους βινυλίου αποκλειστικά, είστε, απλώς, φετιχιστής.

Και πάμε τώρα σ' αυτό το "η Μουσική αυτή "άκμαζε" αρκετά χρόνια πριν ακόμη και στην Ελλάδα, μπλα μπλα...". Κατά πρώτον, απόδειξη ακμής ενός μουσικού ιδιώματος είναι η καλλιέργεια και η τοπική του απήχηση, και όχι το πόσα εισιτήρια κάνουν εδώ καναδυό φίρμες που έρχονται να τα πάρουν από μιαν αυτάρεσκη οικονομική ελίτ. Επί παραδείγματι, θέλω να πω πως επειδή εσείς δεν καταδέχεστε να παρακολουθήσετε την Ντανιέλα Σκιλάτσι να τραγουδά Νόρμα στο θέατρο της Ταορμίνας, αυτό δεν σημαίνει πως στη Σικελία η κλασική μουσική έχει πεθάνει. Σημαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Δεδομένης της τεσσαρακονταετούς επαγγελματικής σας θητείας σε παρελθόντα χρόνο, είναι βέβαιον πως η ηλικία σας αριθμεί περί τα 65 έτη. Δηλαδή, βρίσκεστε πολύ κοντά ή ακριβώς μπροστά στη γέφυρα που διαβαίνει τον ρουβίκωνα που χωρίζει τους υγιείς από τους γεροστριμμένους, που στον καιρό τους ήταν όλα ωραία, ενώ τώρα όλα έχουν ξεφτίσει και είναι ψεύτικα και παρηκμασμένα. Πράγμα, το οποίον, βεβαίως, δεν συμβαίνει.

Και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει η κλασική μουσική, και άλλοι που την καλλιεργούν επαξίως, και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν και αύριο και μεθαύριο, και μετά από 10000 χρόνια - και λίγα λέω. Ασχέτως αν αυτό δεν αρέσει - περί αυτού πρόκειται τελικώς - σε μια μερίδα ανθρώπων, στην πλειοψηφία τους γερόντων. Και δεν τους αρέσει, διότι αυτοί έχουν προσκολληθεί όντας θαμπωμένοι από την αίγλη των καλλιτεχνών που ανεδείχθησαν αμέσως μετά τη μέγιστη καταστροφή η οποία σφράγισε το πέρας των ενόπλων συρράξεων μεταξύ των αυτοκρατοριών. Και φυσικά, μετά την ολοσχερή καταστροφή, το μόνο που απομένει είναι η δημιουργία.

Και φυσικά, προχθές ήταν η Μαρία Κάλλας, εχθές η Κίρι τε Κανάουα και μετά η Γκρασιέλα Αλπερύν, σήμερα η Άννα Νετρέμπκο και η Ελίνα Γκαράντσα, κι αύριο κάποιες άλλες, που σήμερα προσπαθούν και μαθαίνουν, και που αύριο δε θα δίνουν ΔΕΚΑΡΑ ΤΣΑΚΙΣΤΗ αν θα αρέσουν ή όχι σε κάτι κολλημένους στο παρελθόν γέρους. Έτσι γινόταν πάντα, έτσι γίνεται σήμερα, έτσι θα γίνεται και από αύριο.

Συνελόντι ειπείν, η κλασική μουσική δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα. Το πρόβλημα το έχετε εσείς, και αν θέλετε να βοηθήσετε τον εαυτό σας, ξεβολέψτε τον. Ξεβολέψτε τον αναστρέφοντας αυτό, που είναι δύσκολο, ομολογουμένως. Επίσης, διαβάστε αυτό το σύντομο κείμενο (το ζουμί είναι απαριθμημένο), και ακολουθήστε τις οδηγίες αυτού του βίντεο. Αυτά τα τρία θα σας βοηθήσουν πολύ.

Δεν φρονώ ότι έχω αναφέρει πουθενά ότι η Κλασσική Μουσική πέθανε ή πνέει τα λοίσθια (κάποια άλλα μέλη το ισχυρίστηκαν, με τον ένα ή άλλο τρόπο). Εγώ απλώς έθεσα το ερώτημα κατά πόσο η Μουσική αυτή είναι χρήσιμη ή ακόμη περισσότερο απαραίτητη στην εποχή μας όπως εξελίσσεται.
Τώρα, για τα επιμέρους θέματα, απλά είστε από τους ελάχιστους που πιστεύουν ότι οι τραγουδίστριες που αναφέρετε μπορεί να θεωρηθούν ως συνεχιστές (πολλώ μάλλον άξιες) της Κάλλας. Ούτε η ίδια η Netrebko δεν το πιστεύει αυτό. Το αστείο είναι ότι τραγουδίστριες σαν αυτήν ή την Garanca είναι ιδιαίτερα αρεστές σε αρκετούς γέρους, ακόμη και σε αυτούς που θεωρείτε "κολλημένους στο παρελθόν". Δεν ξέρω πόσοι νεώτεροι τις εκτιμούν μουσικά.
Αληθώς ειπείν, η Κλασική Μουσική δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα. Οι μουσικοί της, όμως, έχουν κάποιο θεματάκι. Ουκ ολίγοι, αρκούντως ταλαντούχοι, παίζουν όπου δούνε φως και για κάθε πικραμένο. Και η αγωνία ορισμένων εξ αυτών είναι ποιά θα είναι η πορεία της Κλασικής Μουσικής στο διηνεκές.
Τέλος, τα όσα αποδίδετε ως προβλήματα δικά μου, ευχαριστώ για το γνήσιο ενδιαφέρον σας, αλλά δεν σας αφορούν και δύνανται να αποτελέσουν μόνον μία ανοίκεια απάντηση στο θέμα του νήματος.

 

[panag 505]

Το τρίτο πρόγραμμα της ερα είναι προσμετρήσιμο μέγεθος και μάλιστα με ιδιαίτερη βαρύτητα στον πολιτισμό της χώρας (και κάθε χώρας με το αντίστοιχο πρόγραμμά τόσο στην τβ όσο και στο ράδιο} και εμείς με πιο κριτήριο άραγε, λέμε για λόγω ύπαρξης της κλασσικής μουσικής;