bretsos
Μπάμιας
- Μηνύματα
- 13.053
- Reaction score
- 41.353
Χτύπησα ιλιγγιώδη ταχύτητα...
------------------------------------
Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις.
Τουλάχιστον τόσες θα μπορούσα να γράψω ίσως και παραπάνω αναλύοντας τι βλέπουμε εδώ.
Ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια και ανάλογα φιλτράρει το τι βλέπει, βέβαια.
- Ο άσχετος με το άθλημα της ποδηλασίας βλέπει κάποιους ποδηλάτες πολύ κοντά. Επικίνδυνα κοντά μέρες κορωνοϊου που είναι.
- Ο σχετικός, από κάποια ποδηλατικά ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή ή άλλη χώρα βλέπει έναν αθλητή μόνο του από μια χώρα με γαλανόλευκη εμφάνιση, (αναρωτιέται ποια να είναι) να τραβάει το γκρουπ με τους μεγαλύτερους αθλητές ποδηλασίας στον κόσμο στο πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα.
- Ο κακεντρεχης κριτής του καναπέ, από οποιαδήποτε χώρα, λίγο πριν χαλάσει 10 θερμίδες πατώντας το κουμπί του share στα social, από ένα άρθρο που μπορεί να διάβασε (αλλά ανάθεμα κι αν κατάλαβε) για να κάνει τον φωτεινό παντογνωστη ακόμα μια φορά, βλέπει μια άσκοπη κίνηση εντυπωσιασμου χωρίς κανέναν νόημα από έναν αθλητή που σε λίγο μάλλον θα εγκαταλείψει και χαμογελα ειρωνικά.
- Δικός μου "τοίχος" είναι όμως άρα πρέπει να γράψω και το τι βλέπω εγώ.
Εγώ βλέπω τον Πόλ, τον Περικλή, τον Στέλιο, τον Χάρη, τον Γιάννη, τον Βασίλη, τον Μιλτο, τον Δημήτρη, τον Νεόφυτο, τον Παναγιώτη, τον Γιώργο. Όλους αυτούς. Με ένα σώμα και ένα ποδήλατο να κάνουν μια δήλωση, ή στα ελληνικά ένα Statement.
Οτι έστω και για λίγο, η τρέλα σου μπορεί να σε φέρει στην κεφαλή ενός γκρουπ. Σε μια κεφαλή που ξέρεις ότι δεν θα αντέξεις ποτέ τόσο όσο να περάσεις τη γραμμή του τερματισμου πρώτος και παρότι το ξέρεις αυτό, εσύ συνεχίζεις να αφιερώνεις όλη σου τη ζωή σε ένα άθλημα που από επιλογή σου δεν είναι αυτό που θα σε κάνει να ζήσεις από την ενασχόληση μαζί του, στη χώρα σου. Συνεχίζεις να αφιερώνεις ώρες στη βροχή, στο κρύο, στη ζέστη, να μη ζεις σαν 'κανονικός" άνθρωπος, να αναγκάζεσαι να κάνεις τον οικονομικό αθλητικό μετανάστη για να κάνεις κάποια χρόνια αυτό που αγαπάς. Να αφιερώνεις χρήμα και χρόνο για ένα άθλημα που δεν είναι διαδεδομένο στη χώρα σου, δεν θα σου αποφέρει ποτέ ένα συμβόλαιο με απολαβές τρίτης εθνικής ποδοσφαίρου, μπάσκετ ακόμα και απολαβές στίβου.
Συνεχίζεις να φτιάχνεις τον εξοπλισμό μόνος σου 2 μέρες πριν τον αγώνα κουβαλοντας τον με το μετρό στο αεροδρόμιο.
Συνεχίζεις να προσπαθείς να κάνεις τα πάντα για να βρεθείς έστω και μερικά δευτερόλεπτα στην κεφαλή ενός τέτοιου γκρουπ με αθλητές που θαυμάζεις, που θαύμαζες και θα συνεχίσεις να λες "πως πάνε έτσι αυτοί;" και αύριο.
Αυτό βλέπω εγώ και το μόνο που έχω να πω είναι Respect στον Polychronis Tzortzakis που με αυτή τη φωτογραφία αντιπροσωπεύει όλα αυτά, για όλους εμάς. Τους εραστές μιας τρέλας, σε λάθος χώρα...
------------------------------------
Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις.
Τουλάχιστον τόσες θα μπορούσα να γράψω ίσως και παραπάνω αναλύοντας τι βλέπουμε εδώ.
Ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια και ανάλογα φιλτράρει το τι βλέπει, βέβαια.
- Ο άσχετος με το άθλημα της ποδηλασίας βλέπει κάποιους ποδηλάτες πολύ κοντά. Επικίνδυνα κοντά μέρες κορωνοϊου που είναι.
- Ο σχετικός, από κάποια ποδηλατικά ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή ή άλλη χώρα βλέπει έναν αθλητή μόνο του από μια χώρα με γαλανόλευκη εμφάνιση, (αναρωτιέται ποια να είναι) να τραβάει το γκρουπ με τους μεγαλύτερους αθλητές ποδηλασίας στον κόσμο στο πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα.
- Ο κακεντρεχης κριτής του καναπέ, από οποιαδήποτε χώρα, λίγο πριν χαλάσει 10 θερμίδες πατώντας το κουμπί του share στα social, από ένα άρθρο που μπορεί να διάβασε (αλλά ανάθεμα κι αν κατάλαβε) για να κάνει τον φωτεινό παντογνωστη ακόμα μια φορά, βλέπει μια άσκοπη κίνηση εντυπωσιασμου χωρίς κανέναν νόημα από έναν αθλητή που σε λίγο μάλλον θα εγκαταλείψει και χαμογελα ειρωνικά.
- Δικός μου "τοίχος" είναι όμως άρα πρέπει να γράψω και το τι βλέπω εγώ.
Εγώ βλέπω τον Πόλ, τον Περικλή, τον Στέλιο, τον Χάρη, τον Γιάννη, τον Βασίλη, τον Μιλτο, τον Δημήτρη, τον Νεόφυτο, τον Παναγιώτη, τον Γιώργο. Όλους αυτούς. Με ένα σώμα και ένα ποδήλατο να κάνουν μια δήλωση, ή στα ελληνικά ένα Statement.
Οτι έστω και για λίγο, η τρέλα σου μπορεί να σε φέρει στην κεφαλή ενός γκρουπ. Σε μια κεφαλή που ξέρεις ότι δεν θα αντέξεις ποτέ τόσο όσο να περάσεις τη γραμμή του τερματισμου πρώτος και παρότι το ξέρεις αυτό, εσύ συνεχίζεις να αφιερώνεις όλη σου τη ζωή σε ένα άθλημα που από επιλογή σου δεν είναι αυτό που θα σε κάνει να ζήσεις από την ενασχόληση μαζί του, στη χώρα σου. Συνεχίζεις να αφιερώνεις ώρες στη βροχή, στο κρύο, στη ζέστη, να μη ζεις σαν 'κανονικός" άνθρωπος, να αναγκάζεσαι να κάνεις τον οικονομικό αθλητικό μετανάστη για να κάνεις κάποια χρόνια αυτό που αγαπάς. Να αφιερώνεις χρήμα και χρόνο για ένα άθλημα που δεν είναι διαδεδομένο στη χώρα σου, δεν θα σου αποφέρει ποτέ ένα συμβόλαιο με απολαβές τρίτης εθνικής ποδοσφαίρου, μπάσκετ ακόμα και απολαβές στίβου.
Συνεχίζεις να φτιάχνεις τον εξοπλισμό μόνος σου 2 μέρες πριν τον αγώνα κουβαλοντας τον με το μετρό στο αεροδρόμιο.
Συνεχίζεις να προσπαθείς να κάνεις τα πάντα για να βρεθείς έστω και μερικά δευτερόλεπτα στην κεφαλή ενός τέτοιου γκρουπ με αθλητές που θαυμάζεις, που θαύμαζες και θα συνεχίσεις να λες "πως πάνε έτσι αυτοί;" και αύριο.
Αυτό βλέπω εγώ και το μόνο που έχω να πω είναι Respect στον Polychronis Tzortzakis που με αυτή τη φωτογραφία αντιπροσωπεύει όλα αυτά, για όλους εμάς. Τους εραστές μιας τρέλας, σε λάθος χώρα...
Last edited: