Αγαπημενος σας συνθετης?

[rose.athens]

Κουράγιο, 13 ακόμα μηνύματα μένουν.

 

[Παναγιώτης Μελάς]

1. Bedrich Smetana. Για το "Μολδάβα" του στο έργο "Ma Vlast" - Η Πατρίδα μου. Και για άλλα έργα του, βέβαια, αλλά αυτό με κάνει να ανατριχιάζω.
2. Pyotr Ilyich Tchaikovsky. Για τον "Καρυοθραύστη" του, τη "Λίμνη των Κύκνων" του, την "Οβερτούρα 1812" του, τις συμφωνίες του (ποιά να πρωτοδιαλέξω) τα κονσέρτα του κλπ. Ειδικά η "Οβερτούρα" είναι επίσης ένα μουσικό κομμάτι που με κάνει να ανατριχιάζω.
3. Ludwig van Beethoven. Για την 3η, την 5η και την 9η του, για την "Ωδή στη Χαρά", αλλά και για άλλα.
   
4. Νίκος Σκαλκώτας. Για του "Χορούς" του και για την "Επιστροφή του Οδυσσέα".

 

[abcd]

Ειδικά η "Οβερτούρα" είναι επίσης ένα μουσικό κομμάτι που με κάνει να ανατριχιάζω.

http://www.nature.com/neuro/journal/v14/n2/abs/nn.2726.html

 

[steliosguitar]

http://www.nature.com/neuro/journal/v14/n2/abs/nn.2726.html

http://www.politeianet.gr/books/9789603258773-sacks-oliver-agra-mousikofilia-197248

 

[Παναγιώτης Μελάς]

Να προσθέσω ακόμα και τους:
- Richard Strauss για τον Ζαρατούστρα του (Also sprach Zaratustra - Op. 30)
- Maurice Ravel για το Μπολερό του
- Georges Bizet για την Carmen του
- Nikolai Rimsky-Korsakov για την Scheherazade του

Με την ευκαιρία, αφιερωμένα εξαιρετικά στους λάτρεις της κλασικής:

 

[editor]

Ας ανακινήσουμε λίγο αυτό το νήμα απο το παρελθόν.
Στην κορυφή μόνο τρείς:

Μπετόβεν, Τό Εβερεστ της σύνθεσης. Ιδιοφυϊής και μοναδικά μεγάλος.
Οι σονάτες του για πιάνο και μόνο, θα μπορούσαν να του χαρίσουν την αθανασία.
Μπάχ. Ο συντομότερος δρόμος για να γνωρίσεις τον Θεό.
Μότσαρτ. Η ομορφιά και το μεγαλείο της πηγαίας, της αυθόρμητης αρμονίας.

Λίγο πιο κάτω είναι... Θέμα γούστου:
Μπράμς. Τόν αγαπάς καθώς προχωράς. Εκλεπτισμένος. Λίγο εγκεφαλικός.
Μάλερ. Τεράστιος πλούτος συναισθημάτων ξεδιπλώνεται μπροστά σου.
Μπρούκνερ. Χτίζει υπέροχα ηχητικά τοπία που πρέπει να τα δείς οπωσδήποτε έστω και μια φορά.
Χαίντελ. Απλά μ αρέσει.
Πέρσελ. Εκπληκτικός μελωδός.
Σοπέν. Πολύ καλλίτερος απ ότι συνήθως παίζεται.
Ρίχαρντ Στράους. Προαναγγέλει τους μοντέρνους μ έναν υπέροχο τρόπο.
Σοστακόβιτς. Μάστορας της σύνθεσης, της ενορχήστρωσης και της δραματικής ατμόσφαιρας.
Θα ήθελα να τον ξέρω περισσότερο.

Και η λίστα ευτυχώς δεν τελειώνει εδώ.

 

[Παναγιώτης Μελάς]

Ας ανακινήσουμε λίγο αυτό το νήμα απο το παρελθόν.
Στην κορυφή μόνο τρείς:

Μπετόβεν, Τό Εβερεστ της σύνθεσης. Ιδιοφυϊής και μοναδικά μεγάλος.
Οι σονάτες του για πιάνο και μόνο, θα μπορούσαν να του χαρίσουν την αθανασία.
Μπάχ. Ο συντομότερος δρόμος για να γνωρίσεις τον Θεό.
Μότσαρτ. Η ομορφιά και το μεγαλείο της πηγαίας, της αυθόρμητης αρμονίας.

Λίγο πιο κάτω είναι... Θέμα γούστου:
Μπράμς. Τόν αγαπάς καθώς προχωράς. Εκλεπτισμένος. Λίγο εγκεφαλικός.
Μάλερ. Τεράστιος πλούτος συναισθημάτων ξεδιπλώνεται μπροστά σου.
Μπρούκνερ. Χτίζει υπέροχα ηχητικά τοπία που πρέπει να τα δείς οπωσδήποτε έστω και μια φορά.
Χαίντελ. Απλά μ αρέσει.
Πέρσελ. Εκπληκτικός μελωδός.
Σοπέν. Πολύ καλλίτερος απ ότι συνήθως παίζεται.
Ρίχαρντ Στράους. Προαναγγέλει τους μοντέρνους μ έναν υπέροχο τρόπο.
....
Και η λίστα ευτυχώς δεν τελειώνει εδώ.

Όπως έγραψα λίγο πιο πάνω, συμφωνώ με τις περισσότερες από τις παραπάνω επιλογές, απλά κάποιοι από τους παραπάνω δεν αγγίζουν τόσο δυνατά τις συναισθηματικές και αισθητικές μου χορδές, όσο αυτοί που ανέφερα στο δικό μου ποστάρισμα.

Σοστακόβιτς. Μάστορας της σύνθεσης, της ενορχήστρωσης και της δραματικής ατμόσφαιρας.
Θα ήθελα να τον ξέρω περισσότερο.

Αυτό το

Θα ήθελα να τον ξέρω περισσότερο.

είναι που με κάνει να ξαναγράψω εδώ, διότι συνέπεσε με μια χθεσινή μου εμπειρία, που θα ευχόμουν να την είχα πιο νέος, αλλά βλέπεις σε ορισμένες περιόδους και πτυχές της ζωής η τύχη είναι πόρνη.

Τέλος πάντων, κάλιο αργά παρά ποτέ, που λέει και ο σοφός λαός.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, η Κ.Ε. του ΚΚΕ διοργάνωσε καλλιτεχνική διημερίδα, αφιερωμένη στον Σοστακόβιτς και στο έργο του, που έγινε στην κεντρική αίθουσα συνεδρίων, στον Περισσό.

Σημ.: Όχι, δεν θέλω να αναφερθώ καθόλου στην πολιτική πρωτοβουλία και σημασία αυτής της διοργάνωσης, τουλάχιστον όχι εδώ (αν και δεν ήταν μικρή σε αξία), αλλά να σταθώ μόνο στο καθαρά καλλιτεχνικό και πολιτιστικό στοιχείο της.

Επειδή η διημερίδα ήταν με προσκλήσεις, αφού κατάφερα να εξασφαλίσω μία για τον εαυτό μου, μπόρεσα μόνο να παρακολουθήσω το δεύτερο μέρος της, αυτό της Κυριακής. Λεπτομέρειες για το πρόγραμμα μπορείτε να δείτε εδώ.

Το - καλλιτεχνικό - πρόγραμμα της δεύτερης μέρας λοιπόν, περιείχε τα εξής:

• Το πρώτο μέρος από την 7η Συμφωνία, σε Ντο μείζονα, op 60 (η επονομαζόμενη «Συμφωνία του Λένινγκραντ»). Μεταγραφή σε πιάνο για τέσσερα χέρια Levon Atomyan. Ερμήνευσαν: Πάρη Παπαδοπούλου και Κριστίν Τοκατλιάν.
• Την 5η Συμφωνία, σε Ρε ελάσσονα, op 47. Ερμήνευσε η Παιδική - Νεανική Συμφωνική Ορχήστρα, υπό τη διεύθυνση της Νίνας Πατρικίδου.

Έρχομαι στο "ψητό". Τον Σοστακόβιτς τον γνώριζα ελάχιστα έως καθόλου, μουσικά εννοώ. Ωστόσο, επειδή το αυτί μου ρέπει περισσότερο προς τους ανατολικούς κλασσικούς και λιγότερο προς τους δυτικούς (εξαιρέσεις υπάρχουν επ' αμφοτέρω φυσικά, αλλά απλά επιβεβαιώνουν την ακουστική μου προτίμηση), θα ήθελα να έχω γνωρίσει και τον Σοστακόβιτς, αλλά δεν "έκατσε". Αποφάσισα λοιπόν, να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία και να έχω μια καλή εμπειρία για τη μουσική του από αυτή την εκδήλωση.

Εντυπώσεις:

1. Η ορχήστρα (Παιδική-Νεανική, όπως είπαμε), ήταν απλά εκπληκτική. Παιδιά, τα περισσότερα αμούστακα, πλαισιωμένα από ελάχιστους ενήλικες (λιγότερους από 5) που συμμετείχαν ως ειδικοί μουσικοί σε κάποια από τα όργανα, επέδειξαν μια απίστευτη πειθαρχία σε ένα από τα πιο απαιτητικά συμφωνικά έργα του συνθέτη, όπως είναι η 5η. Και η διεύθυνση από την Πατρικίδου εξαίρετη.
2. Το έργο, αυτό καθεαυτό, είναι μια μείξη επηρεασμού από δυτικούς και ανατολικούς κλασσικούς, αλλά πάνω από όλα φέρει την προσωπική σφραγίδα του συνθέτη, ο οποίος είχε δηλώσει: "Πιστεύω πως, συγκριτικά με προηγούμενα έργα μου, αυτή η συμφωνία σηματοδοτεί ένα βήμα μπροστά στην ορχηστρική μου σκέψη". Το έργο έχει 4 μέρη: (1) Moderato - Allegro ma non tropo - Poco sostenuto - Largamente - Piu mosso - Moderato (2) Allegreto - Largamente - Poco piu mosso (3) Largo και (4) Allegro ma non tropo - Allegro - Piu mosso.
3. Το πρώτο μέρος έχει μορφή σονάτας. Επικρατούν οι έντονες εναλλαγές ανάμεσα στο δραματικό-έντονο και στο λυρικό-πιο απαλό στοιχείο. Το δεύτερο είναι ένα γκροτέσκο βαλς. Εδώ, ο ακροατής ανακάμπτει από τη σοβαρή διάθεση που του δημιούργησε το πρώτο μέρος. Η διάθεση γίνεται ανάλαφρη, κωμική και γεμάτη ενέργεια. Το τρίτο μέρος είναι αργό. Μετά από αυτό, η συμφωνία τελειώνει με ένα δυναμικό φινάλε, που επαναφέρει τη φόρμα της σονάτας. Το κλίμα γίνεται πανηγυρικό, οι μελωδίες είναι απλές και άμεσες. Όποιο τραγικό στοιχείο υπήρχε μέχρι τώρα, υποχωρεί και στο τέλος επικρατεί αισιόδοξο κλίμα.
4. Προσωπικά, σηκώθηκα από το κάθισμά μου με διάθεση σχεδόν όπως την περιγράφω παραπάνω. Και τελικά έφυγα ευχαριστημένος που ανακάλυψα έναν συνθέτη πολύ ιδιαίτερο, στα δικά μου γούστα και με εντελώς ξεχωριστή φυσιογνωμία και με υψηλή καλλιτεχνική-μουσική αξία. Υποσχέθηκα σε πρώτη ευκαιρία να αγοράσω κάποια έργα του, σε όποια μορφή τα βρω, αρκεί να είναι καλή εγγραφή.

Δείτε παρακάτω ολόκληρο το βίντεο της δεύτερης μέρας του αφιερώματος, που - εκτός από την αξιόλογη παρουσίαση του συνθέτη στην αρχική ομιλία - περιέχει και ολόκληρο το καλλιτεχνικό μέρος της.

Το πρώτο μέρος
​

Το δεύτερο μέρος​

 

[asoumou]

Chopin, Tchaikovski, Brahms, Liszt.

 

[Alex_Zapantis]

Σάκης Γκουζώνης .-

http://www.avsite.gr/forum/members/electronic_music.17766/


ΔΩΡΕΑΝ η νέα δισκογραφική δουλειά του Σάκη Γκουζώνη

Το 7ο (δωρεάν) άλμπουμ του συνθέτη Sakis Gouzonis

Νέες Ενδιαφέρουσες Κυκλοφορίες - Διεθνής Μουσική Σκηνή


Το Στέκι των Κιθαρωδών »
Διάφορα »
Κάδος ανακύκλωσης »
Vast Victory - Νέο άλμπουμ από τον Sakis Gouzonis
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=85896.0

 

[sterkon]

RACHMANINOV. Και Tchaikovsky, Vivaldi, γιατί δε βαριέμαι να ακούω ότιδήποτε έχουν γράψει... Ρωσική σχολή, Κεντροευρωπαική "ελαφρά" σκηνή (R.Strauss, Mahler), Bizet, όλη τη squadra azzura της όπερας, και αμέτρητους άλλους που δεν ήξερα μικρός... (κι όχι μόνο κλασσικούς, ναν' καλά ένας θείος που έχει απ' όλα!)

 

[editor]

Ευτυχισα καποια στιγμη , να ανακαλυψω στη δισκοθηκη μου
την εκτελεση της 5ης συμφωνιας του Σοστακοβιτς που αναφερει πιο πανω ο Παναγιωτης
απο τον Μητροπουλο το 1952. Ναι πρεπει να παμε τοσο πισω στο χρονο.

Μια εκπληκτικη εκτελεση-εισαγωγη για τον αμυητο στον κοσμο του συνθετη
αλλα και του μεγαλου μαεστρου
που κρατα αδιαπτωτο το ενδιαφερον επι 45 λεπτα.
Η Φιλαρμονικη της Ν.Υορκης παιζει με την ακριβεια και το συναισθημα μιας ορχηστρας δωματιου.

Συνισταται θερμα σε οσους το συστημα τους δεν απορριπτει τις ιστορικες ηχογραφησεις.

 

[auferstehung]

Χρόνια πολλά!

Εδώ και δυο χρόνια παρατηρώ μια τάση εντός μου να συγκινούμαι πιο συχνά από τα έργα των Στραβίνσκι, Προκόφιεφ, Χατσατουριάν, Μπάρτοκ, Πιατσόλα, Shostakovich, Shchedrin, και Renaud Garcia-Fons από τα κλασικά έργα των προγενέστερων συνθετών. Όταν ήμουν μικρός τα μισούσα. Μάλλον αρχίζω να καταλαβαίνω κάτι παραπάνω.

 

[promytheus]

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι τέτοιο ως αγαπημένος όλοι η μεγάλοι έχουν αριστουργήματα.

 

[editor]

Η παραλειψη και η ανακαλυψη.

Πρωτα η παραλειψη:
Οι λιστες αλλα και η συγχρονη μουσικη, φυσικα ειναι λειψες
χωρις Μπαρτοκ, Προκοφιεφ, Στραβινσκι.
Την τριαδα που καθορισε τη μουσικη του 20ου αιωνα.

Η ανακαλυψη δεν ειναι λιγοτερο εκπληκτικη.
Η αποκοσμη, υποβλητικη και εμβληματικη εισαγωγη σε συνθεσαιζερ,
στο αριστουργημα του Κιουμπρικ κουρδιστο πορτοκαλι,
που μας καθηλωσε στα καθισματα του Ραδιο Σιτι τη δεκαετια του 70,
(πολυκαναλα παρακαλω)
και μας εβαζε στον εφιαλτικο, υπερβιαιο κοσμο του Αλεξ,

Ηταν μουσικη γραμμενη το 1700 απο τον μεγαλυτερο ισως Αγγλο συνθετη,
τον αγαπημενο Henry Purcell.

Music for the funeral of Queen Mary.



Ολοκληρο το υπεροχο εργο:

 

[editor]

Δυο χρονια μετα την πρωτη της εκτελεση η εξοδιος συνθεση
Με την εισαγωγη που ξεκλειδωνει τις πυλες του Αδη, θα ξανακουστει.
Αυτη τη φορα στην αναχωρηση του ιδιου του συνθετη της. Ηταν 36 ετων.



Δεν μπορω να φανταστω καλυτερο τροπο για να γνωρισει καποιος
το ευαισθητο συνθετικο συμπαν του Henry Purcell απο την παρακατω συλλογη.
Εξαιρετικο δειγμα μελοποιημενου αγγλικου λογου στη μακρια γραμμη παραδοσης
που ξεκινα απο τους τροβαδουρους του μεσαιωνα
για να φτασει στον Ντονοβαν και τον Πωλ Μακαρτνευ.

https://www.discogs.com/Purcell-Emma-Kirkby-Hogwood-Rooley-Songs-Airs/release/10155801

 

[musiclistener]

Το μεγαλείο της κλασσικής μουσικής αλλά και ο ποσοτικός όγκος που έχει γραφτεί από τον μεσαίωνα και μετά είναι ασσύληπτος και καμμία σχέση δεν έχει με την ηχογραφημένη μουσική που ξέρουμε (είναι ένα υποσύνολο). Αναπόφευκτα καλύπτεται ολόκληρο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής δηλαδή, χαρά, πόνος, θρησκεία, πόλεμος ,ειρήνη, επανάσταση, ρομαντισμός κλπ. Ετσι λοιπόν από αυτήν την σκοπιά το θεωρώ πολύ δύσκολο να απαντήσω απαριθμώντας. Σκέφτηκα λοιπόν να απαντήσω βάσει του αριθμού των δίσκων που έχω απο τον κάθε συνθέτη, τίποτα, αποτυχία καθόλου καλό κριτήριο. Τέλος για να μην μακρυγορώ αποφάσισα να αποκλείσω σχεδόν μέχρι και την αναγέννηση καθώς και την θρησκευτική μουσική (εκτός απο τα requiem ). Περιορίζοντας τον όγκο αποφάσισα να κατηγοριοποιήσω σύμφωνα με τις φάσεις της ζωής μου. Ετσι τα τελευταία χρόνια προτιμώ κυρίως τους μοντέρνους Stravinsky, Shostakovitch, Mahler, Smetana, Britten, Xenakis, Glass, Borodin, Verdi, Paganini, Prokofiev, Rimsky Korsakof, (συνειδοτοποιώ ότι οι περισσότεροι είναι Ρώσσοι). Και το κερασάκι? φυσικά ότι και να γίνει πάντα υπάρxει χρόνος για κλασσικούς θεούς Bach, Beethoven, Haydn, Bruckner, Mozart, Brahms, τελικά δηλαδή όλους. Δεν παρακολουθώ παρά ελαχιστα την όπερα (το αφήνω στην γυναίκα μου και αυτή μου λέει το ρεζουμέ).

 

[sakis11]

Rachmaninov

 

[SteveV]

Άγγλοι, Αυστριακοί, Γάλλοι, Ιταλοί, Γερμανοί συνθέτες. Με χρονολογική σειρά. Υπάρχουν και άλλοι συνθέτες, λιγότερο γνωστοί, των οποίων τα έργα μου αρέσουν και δεν αναφέρονται εδώ.

Thomas Tallis (1505-1585)
William Byrd (1543-1623)
Claudio Giovanni Antonio Monteverdi (1567-1643)
Michael Praetorius (1571-1621)
Jean-Baptiste Lully (1632-1687

Heinrich Ignaz Franz Biber (1644–1704)

François Couperin (1668 – 1733)

Marin Marais (1656-1728),

Jean-Philippe Rameau (1683 –1764)

Johann Pachelbel (1653- 1706)

Nicola Matteis (1670 – 1713)

Arcangelo Corelli (1653 – 1713)

Henry Purcell (1659- 1695)

Johann Sebastian Bach (1685–1750)

Giuseppe Domenico Scarlatti (1685-1757)

Jean-Marie Leclair (1697–1764)

George Frideric Handel (1685 – 1759)

Jean-Joseph de Mondonville (1711–1772)

Johann Heinrich Schmelzer (1623–1680)

Pietro Locatelli (1695-1764)

Nicola matteis (1670-1714

Gieuseppe tartini (1692–1770)

Tomaso Giovanni Albinoni (1671-1651)

Francesco Maria Veracini (1690–1768)

Giuseppe Tartini (1692-1770)

Johann Pachelbel 1653-1706

Antonio Vivaldi 1678–1741

Franz Joseph Haydn (1732–1809)

Carl Ditters von Dittersdorf (1739 – 1799)

Wolfgang Amadeus Mozart (1756–1791)

Christoph Willibald Gluck (1714 – 1787)

Wilhelm Richard Wagner (1813-1883)

Niccolò Paganini 1782–1840)

Ludwig van Beethoven 1770- 1827)

 

[SteveV]

Άγγλοι, Αυστριακοί, Γάλλοι, Ιταλοί, Γερμανοί συνθέτες οι αγαπημένοι μου. Όχι με σειρά προτίμησης αλλά χρονολογική. (Επειδή δεν επεξεργάζεται η προηγούμενή μου ανάρτηση ξαναβάζω τον κατάλογο με τη σωστή σειρά).
Thomas Tallis (1505-1585)
Giovanni Pierluigi da Palestrina (1525 – 1594)
William Byrd (1543-1623)
Claudio Giovanni Antonio Monteverdi (1567 -1643)
Michael Praetorius (1571-1621)
Matthew Locke (1621-1677)
Johann Heinrich Schmelzer (1623–1680)
Jean-Baptiste Lully (1632 – 1687)
Heinrich Ignaz Franz Biber (1644–1704)
Johann Pachelbel (1653-1706
Arcangelo Corelli (1653 – 1713)
Marin Marais (1656-1728)
Henry Purcell (1659- 1695)
Johann Joseph Fux (1660 – 1741)
François Couperin (1668 – 1733)
Nicola matteis (1670-1714)
Tomaso Giovanni Albinoni (1671-1651)
Antonio Vivaldi (1678–1741)
Georg Philipp Telemann (1681 – 1767)
Jean-Philippe Rameau (1683 –1764)
Johann Sebastian Bach (1685–1750)
Giuseppe Domenico Scarlatti (1685-1757)
George Frideric Handel (1685 – 1759)
Francesco Maria Veracini (1690–1768)
Gieuseppe tartini (1692–1770)
Pietro Locatelli (1695–1764)
Jean-Marie Leclair (1697–1764)
Baldassare Galuppi (1706-1785)
Jean-Joseph de Mondonville (1711–1772)
Christoph Willibald Gluck (1714 – 1787)
Franz Joseph Haydn (1732–1809)
Carl Ditters von Dittersdorf (1739 – 1799)
Wolfgang Amadeus Mozart (1756–1791)
Ludwig van Beethoven (1770- 1827)
Niccolò Paganini (1782–1840)
Gioachino Antonio Rossini (1792-1868)
Johann Baptist Strauss, the Elder (1804-1849)
Wilhelm Richard Wagner (1813-1883)
Johann Strauss Jr., the Younger (1825–1899)