- Μηνύματα
- 57.481
- Reaction score
- 142.186
Δε τα αφήνεις αυτά στην άκρη λέω γω, ώστε αν είσαι καλό παιδί να σου δώσει ο σκαλούμπαξ τα ψηφιακά του τραγουδάκια?
ε?
Ας θεωρήσουμε, έτσι για να κατευνάσουμε τα πνεύματα, ότι ο Βασίλης δεν έχει και τόσο άδικο, το ερώτημα όμως που προκύπτει για έναν άνθρωπο που θέλει να ακούσει τη μουσικούλα του εν έτει 2008-9, είναι αν αποτελεί λογική επιλογή η ενασχόληση με το μαύρο δίσκο, τις κεφαλές, τις βελόνες, τους βραχίονες, τους προ-προ της ρία ισοστάθμισης, τους προ και τα ενδιάμεσα καλώδια, σε σχέση με ένα σκληρό και ένα ντακ, συνδεδεμένα με οπτική ίνα...
Νομίζω πως η απάντηση δεν επιδέχεται αντίρρησης, είτε ως προς το συνολικό κόστος, είτε ως προς τη δυσκολία στησίματος και συντήρησής τους, είτε ως προς την ευκολία απόκτησης τέτοιου υλικού είτε ως προς την συμβατότητα με τα πράγματα που έρχονται...
Απ'όπου κι αν το δεις, είναι τελειωμένη υπόθεση...
Ο σημερινός νέος, με τα βιώματά του και τον πλούσιο σε τεχνολογία τρόπο ζωής του, δικαιολογημένα δεν έχει αφήσει κανένα περιθώριο για παραξενιές βινυλιακής προέλευσης, είναι ασύμβατος με τον προ-προ, με τις κεφαλές κινητού πηνίου και με την τεχνολογία του προηγούμενου αιώνα, αντίθετα είναι από την πρώτη ημέρα της ζωής του απολυτα συμβατός με USB στικάκια και αποθήκευση μουσικής στο σκληρό δίσκο...
Αυτές τις συμβατότητες ακολουθούν οι εταιρίες που βλέπουν μπροστά (όπως η Linn) και προσφέρουν δικτυακά ντακ και φλακ για ντάουνλόαντ σε ποιότητα μάστερ υλικού, αυτά είναι τα δεδομένα του αιώνα μας, και όσοι αρνούνται πεισματικά να τα αντιμετωπίσουν με το σαφώς λανθασμένο επιχείρημα της δήθεν ποιοτικής ανωτερότητας του απαρχαιωμένου μέσου που προτιμούν, δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα στις μέρες μας, οι απόψεις τους χάνουν κάθε αξιοπιστία και βαρύτητα.
Οι ολοκληρωμένες απόψεις ανθρώπων όπως ο Τσαντουλής σπανίζουν, ενώ ταυτόχρονα την εμπειρία και γνώση τέτοιων ανθρώπων δε μπορούμε να περιμένουμε από τσαρλατάνους που μάταια επιμένουν σε χαμένες μάχες.
Η ορθολογική αντιμετώπιση του θέματος δεν είναι κατά την άποψή μου η με απόλυτα κριτήρια αναζήτηση του τέλειου μέσου αναπαραγωγής, ιδίως όταν τα τεχνικά κριτήρια οριοθέτησης της ποιότητας μεταβάλλονται με την ταυτόχρονη αναπόφευκτη τεχνολογική εξέλιξη, μέρος της οποίας επιβάλλει το κοινό πιά φαινόμενο της εναλλαγής φορμά ήχου, καθώς τα φορμά ακολουθούν το ένα την πτώση του άλλου, αλλά (πιο σημαντικό) ιδίως όταν θέματα όπως ηχείο - οδήγηση - χώρος έχουν τόσο πολύ μεγαλύτερη επίπτωση στο ηχητικό αποτέλεσμα από την απλή σύγκριση των μέσων που καθιστούν μάταιη την ενασχόληση με κοινώς αηδίες...
Γι'αυτό, η ορθολογική αντιμετώπιση του θέματος οφείλει να συμπεριλαμβάνει βασικές έννοιες όπως κόστος, χρηστικότητα, συμβατότητα, ευκολία, απαιτούμενες γνώσεις, συγκριτική ωφέλεια των μερών που απαρτίζουν ένα σύστημα, στόχους και ιδιαιτερότητες του καθενός.
Σε τέτοιο πεδίο σκέψης, χάνεται η δήθεν σημαντικότητα του μέσου με δήθεν απόλυτα κριτήρια ποιότητας, ενώ στο πιο απλό καθημερινό σκεπτικό όπου ενισχύεται η δήθεν σημαντικότητα αυτή του μέσου, χάνεται η ουσία, χάνεται το δάσος...
Μπορεί να ακούγεται που και που η επίσης γραφική θεώρηση του "ανεξαρτήτως τιμής" ηχοσυστήματος ή έστω καλυτερότερου τάδε ή δείνα, και για να γίνω πιο συγκεκριμένος του καλύτερου μέσου ανεξαρτήτως τιμής, αλλά κανείς εκ των συμμετεχόντων δεν πληρεί το εν λόγω κριτήριο, καθώς όλα τα ηχοσυστήματα, έστω και τα ακριβότερα των μελών, δεν αποτελούν ως κόστος καν την ακίδα ενός τέτοιου (χωρίς χρηματικά όρια) ηχοσυστήματος που μπορεί να έχει μόνο ίσως ο τάδε σεϊχης, με πχ τα μεγάλα γουίσντομ των 700.000 δολαρίων με μια 24 άδα από κρέλ ρίφερενς στην απλή προτεινόμενη πολυενίσχυση της μαμάς εταιρίας, με ρύθμιση χώρου από τον επικεφαλής της ίδιας εταιρίας......
Εν ολίγοις, σε λίαν επιεικώς μέτρια ηχεία - ηχοσυστήματα με σαφή μειονεκτήματα οδήγησης ή και χώρου, οι δήθεν βαρύγδουπες δηλώσεις για την σαφή υπεροχή ενός πεπαλαιωμένου μέσου έχουν όση βαρύτητα έχει η γνώμη περί διεθνούς μακρο-οικονομικής ανάπτυξης της κυρα-Γιώργαινας στα περίχωρα της Ποποβίτσας του νομού Ξάνθης, η οποία καλοκάγαθη γυναίκα δεν ξέρει γραφή και ανάγνωση, ξύλο απελέκητο, δεν έχει δει ποτέ τηλεόραση κι ούτε έχει διαβάσει εφημερίδα, και μια ζωή αρμέγει γίδια....
Οι γραφικές παρουσίες όπως και οι συνειδητές επιλογές του καθενός είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, η πραγματικότητα είναι απτή και δεν επιδέχεται διαλόγου.
ε?
Ας θεωρήσουμε, έτσι για να κατευνάσουμε τα πνεύματα, ότι ο Βασίλης δεν έχει και τόσο άδικο, το ερώτημα όμως που προκύπτει για έναν άνθρωπο που θέλει να ακούσει τη μουσικούλα του εν έτει 2008-9, είναι αν αποτελεί λογική επιλογή η ενασχόληση με το μαύρο δίσκο, τις κεφαλές, τις βελόνες, τους βραχίονες, τους προ-προ της ρία ισοστάθμισης, τους προ και τα ενδιάμεσα καλώδια, σε σχέση με ένα σκληρό και ένα ντακ, συνδεδεμένα με οπτική ίνα...
Νομίζω πως η απάντηση δεν επιδέχεται αντίρρησης, είτε ως προς το συνολικό κόστος, είτε ως προς τη δυσκολία στησίματος και συντήρησής τους, είτε ως προς την ευκολία απόκτησης τέτοιου υλικού είτε ως προς την συμβατότητα με τα πράγματα που έρχονται...
Απ'όπου κι αν το δεις, είναι τελειωμένη υπόθεση...
Ο σημερινός νέος, με τα βιώματά του και τον πλούσιο σε τεχνολογία τρόπο ζωής του, δικαιολογημένα δεν έχει αφήσει κανένα περιθώριο για παραξενιές βινυλιακής προέλευσης, είναι ασύμβατος με τον προ-προ, με τις κεφαλές κινητού πηνίου και με την τεχνολογία του προηγούμενου αιώνα, αντίθετα είναι από την πρώτη ημέρα της ζωής του απολυτα συμβατός με USB στικάκια και αποθήκευση μουσικής στο σκληρό δίσκο...
Αυτές τις συμβατότητες ακολουθούν οι εταιρίες που βλέπουν μπροστά (όπως η Linn) και προσφέρουν δικτυακά ντακ και φλακ για ντάουνλόαντ σε ποιότητα μάστερ υλικού, αυτά είναι τα δεδομένα του αιώνα μας, και όσοι αρνούνται πεισματικά να τα αντιμετωπίσουν με το σαφώς λανθασμένο επιχείρημα της δήθεν ποιοτικής ανωτερότητας του απαρχαιωμένου μέσου που προτιμούν, δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα στις μέρες μας, οι απόψεις τους χάνουν κάθε αξιοπιστία και βαρύτητα.
Οι ολοκληρωμένες απόψεις ανθρώπων όπως ο Τσαντουλής σπανίζουν, ενώ ταυτόχρονα την εμπειρία και γνώση τέτοιων ανθρώπων δε μπορούμε να περιμένουμε από τσαρλατάνους που μάταια επιμένουν σε χαμένες μάχες.
Η ορθολογική αντιμετώπιση του θέματος δεν είναι κατά την άποψή μου η με απόλυτα κριτήρια αναζήτηση του τέλειου μέσου αναπαραγωγής, ιδίως όταν τα τεχνικά κριτήρια οριοθέτησης της ποιότητας μεταβάλλονται με την ταυτόχρονη αναπόφευκτη τεχνολογική εξέλιξη, μέρος της οποίας επιβάλλει το κοινό πιά φαινόμενο της εναλλαγής φορμά ήχου, καθώς τα φορμά ακολουθούν το ένα την πτώση του άλλου, αλλά (πιο σημαντικό) ιδίως όταν θέματα όπως ηχείο - οδήγηση - χώρος έχουν τόσο πολύ μεγαλύτερη επίπτωση στο ηχητικό αποτέλεσμα από την απλή σύγκριση των μέσων που καθιστούν μάταιη την ενασχόληση με κοινώς αηδίες...
Γι'αυτό, η ορθολογική αντιμετώπιση του θέματος οφείλει να συμπεριλαμβάνει βασικές έννοιες όπως κόστος, χρηστικότητα, συμβατότητα, ευκολία, απαιτούμενες γνώσεις, συγκριτική ωφέλεια των μερών που απαρτίζουν ένα σύστημα, στόχους και ιδιαιτερότητες του καθενός.
Σε τέτοιο πεδίο σκέψης, χάνεται η δήθεν σημαντικότητα του μέσου με δήθεν απόλυτα κριτήρια ποιότητας, ενώ στο πιο απλό καθημερινό σκεπτικό όπου ενισχύεται η δήθεν σημαντικότητα αυτή του μέσου, χάνεται η ουσία, χάνεται το δάσος...
Μπορεί να ακούγεται που και που η επίσης γραφική θεώρηση του "ανεξαρτήτως τιμής" ηχοσυστήματος ή έστω καλυτερότερου τάδε ή δείνα, και για να γίνω πιο συγκεκριμένος του καλύτερου μέσου ανεξαρτήτως τιμής, αλλά κανείς εκ των συμμετεχόντων δεν πληρεί το εν λόγω κριτήριο, καθώς όλα τα ηχοσυστήματα, έστω και τα ακριβότερα των μελών, δεν αποτελούν ως κόστος καν την ακίδα ενός τέτοιου (χωρίς χρηματικά όρια) ηχοσυστήματος που μπορεί να έχει μόνο ίσως ο τάδε σεϊχης, με πχ τα μεγάλα γουίσντομ των 700.000 δολαρίων με μια 24 άδα από κρέλ ρίφερενς στην απλή προτεινόμενη πολυενίσχυση της μαμάς εταιρίας, με ρύθμιση χώρου από τον επικεφαλής της ίδιας εταιρίας......
Εν ολίγοις, σε λίαν επιεικώς μέτρια ηχεία - ηχοσυστήματα με σαφή μειονεκτήματα οδήγησης ή και χώρου, οι δήθεν βαρύγδουπες δηλώσεις για την σαφή υπεροχή ενός πεπαλαιωμένου μέσου έχουν όση βαρύτητα έχει η γνώμη περί διεθνούς μακρο-οικονομικής ανάπτυξης της κυρα-Γιώργαινας στα περίχωρα της Ποποβίτσας του νομού Ξάνθης, η οποία καλοκάγαθη γυναίκα δεν ξέρει γραφή και ανάγνωση, ξύλο απελέκητο, δεν έχει δει ποτέ τηλεόραση κι ούτε έχει διαβάσει εφημερίδα, και μια ζωή αρμέγει γίδια....
Οι γραφικές παρουσίες όπως και οι συνειδητές επιλογές του καθενός είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, η πραγματικότητα είναι απτή και δεν επιδέχεται διαλόγου.