Ντάξ, μ@λ@κία δεν τη λες, έχει νόημα, (άσχιετα αν η ευθυγράμμιση μπορεί να "έρθει" και ηλεκτρικά στο κρος), αλλά σε πατούρα που να δημιουργεί κρατήρα;
Ήταν το 1954 όταν ο ηλεκτρολόγος Ε.Ν. Ν. Μελάς (πατήρ) - σ.σ.: αυτομόρφωτος και πολύ μπροστά από την εποχή του (κι ας είχε τελειώσει μόνο 2.5 τάξεις του δημοτικού) - αποφάσισε να βάλει την οικογένεια στον κόσμο του χάϊ-ενδ. Φυσικά, ήταν απαίτηση ένας χαϊ-ενδάς της εποχής να διαθέτει και τον ανάλογο χάϊ-ενδ χώρο. Οπότε το δωματιάκι 3x3, που στέγαζε όλη την οικογένεια, στο υπόγειο του τρίπατου προπολεμικού κτηρίου (να συνεννούμαστε: όταν λέμε "προπολεμικού κτηρίου" εννοούμε κτήριο χτισμένο πριν τον Α' Παγκ. Πόλεμο, έτσι
αποτέλεσε τον πιο κατάλληλο χώρο να εκφραστεί χαϊ-ενδικώς το "σύστημα". Και τί σύστημα! Ένα κοτζάμ ραδιόφωνο WEGA να(!), λαμπάτο, παγκοσμίου λήψεως παρακαλώ, με δυο μπάντες βραχέα (όχι παίζουμε) και μια μπάντα μακρά, μαζί με την μπάντα των μεσαίων να κελαϊδάει σκαρφαλωμένο ψηλά στη ντουλάπα (σάμπως υπήρχε και άλλο μέρος να το ακουμπήσεις - η μάννα μου δεν τόφτανε ν' αλλάξει σταθμό) τα νέα και τις μουσικές επιτυχίες της εποχής (Δανάη, Ν. Γούναρης, Τρίο Μπελκάντο, Βέμπο, κλπ.) και να το κοιτάμε όλοι εκστασιασμένοι, τσ, τσ, τσ τί πράμα είν' αυτό ρε παιδί μου!
