Ντύστε το ποίημα με μουσική!

[Pin]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

How do I love thee by [RELIOPS="Elizabeth Barrett Browning"]

[/RELIOPS]
--------------------------------------

How do I love thee? Let me count the ways.

I love thee to the depth and breadth and height

My soul can reach, when feeling out of sight

For the ends of Being and ideal Grace.

I love thee to the level of every day's

Most quiet need, by sun and candlelight.

I love thee freely, as men strive for Right;

I love thee purely, as they turn from Praise.

I love with a passion put to use

In my old griefs, and with my childhood's faith.

I love thee with a love I seemed to lose

With my lost saints, -- I love thee with the breath,

Smiles, tears, of all my life! -- and, if God choose,

I shall but love thee better after death.


Edith Piaf - L'Effet Que Tu Me Fais
[YOUTUBE]qd-QafcXHI4&feature[/YOUTUBE]

 

[Total_Black]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Ποιος είμαι: Δεν το ξέρω.
Κάποτε ήμουνα ο τάφος για ένα κουνελάκι,
ένα καλάθι του μπάσκετ στο γκαράζ,
ένα λαχανί μπάλωμα,
θάμνοι και δέντρα πασχαλιάς που τα σκαρφάλωναν μυρμήγκια.
ήμουνα βραχόσκαλες και μια μυστήρια στέρνα,
φωτιές από ξερόχορτα,
ήμουν νεροπόλεμος και πινγκ-πονγκ στο υπόγειο.
Ήμουνα ένας μικρούλης άσπρος φράχτης,
ένα κρεβάτι και μια σιφονιέρα σφένδαμνο που μοιραζόμουνα μ' αδέλφια,
μια σκυλίτσα που τη λέγαν Σάντυ και χόρευε.
Φίλους ήτανε εύκολο να βρεις.
Σκαρφαλώναμε δέντρα,
χτίζαμε χορτοκάλυβα,
κυνηγούσαμε φίδια -και ονειρευόμαστε πολύ.
Θα είμαστε φίλοι: Πέρα από χρόνια παιδικά,

Ποιος είμαι: Δεν το ξέρω.
Κάποτε ήμουν εύκολος να με προβλέψεις.
ήμουνα μορφωμένος, εκπαιδευμένος,
μ' αγαπούσαν -όχι όπως ήμουνα, μα όπως έδειχνα να είμαι.
Ο ρόλος μου ήταν ο ασφαλής μου τρόπος για να κρύβομαι.
Δεν είχα λόγο ν' αλλάξω.
Με παραδέχονταν. Τους ευχαριστούσα.
Τότε, άξαφνα σχεδόν, άλλαξα.
Τώρα είμαι λιγότερο σίγουρος, πιότερο ο εαυτός μου.
Ο ρόλος μου σχεδόν εξαφανίστηκε.
Οι ρίζες μου δεν είν' στην εκκλησιά μου, τη δουλειά μου, την πόλη μου,
ούτε καν στον κόσμο μου.
Είναι μέσα μου.
Φίλους δεν είναι εύκολο να βρεις -και ονειρεύομαι πολύ.
Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ρόλους.

Ποιος είμαι: Δεν το ξέρω.
Είμαι πιο μόνος από πριν. Κομμάτι ζώο,
μα όχι προστατευμένο από ένστικτα ούτε περιορισμένο από την όρασή του μόνο.
Είμαι και κομμάτι πνεύμα, όμως σπάνια ελεύθερο,
περιορισμένο από τη γεύση, την αφή, το χρόνο -με μια λαχτάρα για τη ζωή ολάκερη.
Δεν υπάρχει ασφάλεια. Η ασφάλεια είναι επανάληψη και φόβος,
η αναβολή της ζωής.
Η ασφάλεια είναι προσδοκίες και δεσμεύσεις
και πρώιμος θάνατος.
Με την αβεβαιότητά μου ζω.
Υπάρχουνε μπροστά βουνά να σκαρφαλώσω, σύγνεφα να καβαλήσω,
αστέρια να εξερευνήσω, και φίλοι για να βρω.
Υπάρχω μόνο εγώ -και ονειρεύομαι πολύ.
Θα είμαστε φίλοι: Πέρα από ασφάλεια.

Ποιος είμαι: Δεν το ξέρω.
Δεν ψάχνω μέσα στην ανάγκη, στο κενό,
μα σ' έναν πόθο που όλο μεγαλώνει.
Το κενό ψάχνει για οποιαδήποτε φωνή για να γεμίσει,
για οποιαδήποτε μορφή να διώξει το σκοτάδι.
Το κενό μας φέρνει πλήθη και σκιές που αναπληρώνονται εύκολα.
Η ολοκλήρωση μας φέρνει έναν φίλο, μοναδικό, α-ναν-τι-κα-τά-στα-το.
Δεν είμαι τόσο άδειος όσο πριν.
Έχω τη θάλασσα, τον άνεμο, τη μουσική και τα βιβλία,
τη δύναμη και τις χαρές του μέσα,
και τη νύχτα.
Δεν είναι ανάγκη η φιλία πια, αλλά πανηγύρι.
Δεν είναι ιεροτελεστία, αλλά πραγματικότητα.
Δεν είναι απαίτηση, αλλά προτίμηση.
Η φιλία είναι εσύ κι εγώ -και ονειρεύομαι πολύ.
Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ανάγκη.

Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω.
Ποιος είσαι; Θέλω να μάθω.
Δεν είπαμε τα κάλαντα μαζί, δεν πήγαμε στο ίδιο το σχολείο.
Δεν είμαστε από την ίδια πόλη, τον ίδιο Θεό, ούτε καν τον ίδιο κόσμο.
Δεν υπάρχει ρόλος για να παίξουμε,
ασφάλεια να προσφέρουμε,
δέσμευση να κάνουμε.
Δεν περιμένω απάντηση καμιά
έξω απ' την παρουσία σου,
τα μάτια σου,
εσένα.
Η φιλία είναι λεύτερη,
κυλάει,
είναι σπάνια.
Δεν θέλει ερεθισμούς,
είναι ερεθισμός η ίδια.
Εμπιστεύεται, καταλαβαίνει,
αναπτύσσεται, εξερευνά,
χαμογελάει και κλαίει.
Δεν κρεμιέται ούτε εξουθενώνει,
δεν περιμένει ούτε απαιτεί.
Είναι - και αυτό είναι αρκετό -
και ονειρεύεται πολύ.
Θα είμαστε φίλοι;

σε απόδοση του Γ. Πιντέρη.
[reliops=IASIS-ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ][youtube]_ev5-05p3N8[/youtube][/reliops]

p.k.tt

 

[Pin]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

La Muse malade


Ma pauvre muse, helas! qu'as-tu donc ce matin?
Tes yeux creux sont peuples de visions nocturnes,
Et je vois tour a tour reflechis sur ton teint
La folie et l'horreur, froides et taciturnes.


Le succube verdatre et le rose lutin
T'ont-ils verse la peur et l'amour de leurs urnes?
Le cauchemar, d'un poing despotique et mutin
T'a-t-il noyee au fond d'un fabuleux Minturnes?


Je voudrais qu'exhalant l'odeur de la sante;
Ton sein de pensers forts fut toujours frequente;,
Et que ton sang chretien coula a flots rythmiques,


Comme les sons nombreux des syllabes antiques,
Ou regnent tour a tour le pere des chansons,
Phoebus, et le grand Pan, le seigneur des moissons.


— Charles Baudelaire

[YOUTUBE]GSZVALenILs[/YOUTUBE]

 

[Total_Black]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
ΕΠΙΚΑΙΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ :109:


Δεν ξέχασα ποτέ τη σπουδαιότητα

της επικαιρικής ποίησης

ούτε της εύληπτης γραφής.

Να λοιπόν ένας στίχος

σημερινός, ευκολονόητος

και πανελλήνιος:

«Τί λέτε ρε μαλ&κες!»


Από την ποιητική συλλογή: «Αντικριστοί καθρέφτες».

[reliops=Fire On High - Elo (Youtube Edition) Full][youtube]xfBUVpGvOOs[/youtube][/reliops]

 

[niklaus]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Novalis
by Novalis (1772-1801)

When geometric diagrams and digits
Are no longer the keys to living things,
When people who go about singing or kissing
Know deeper things than the great scholars,
When society is returned once more
To unimprisoned life, and to the universe,
And when light and darkness mate
Once more and make something entirely transparent,
And people see in poems and fairy tales
The true history of the world,
Then our entire twisted nature will turn
And run when a single secret word is spoken.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ

Ο κορυφαίος ρομαντικός ποιητής Νοβάλις (ψευδώνυμο του Φρίντριχ φον Χάρντενμπεργκ)

στο μυθιστόρημά του "Η Προσδοκία" με υπότιτλο "Χάινριχ φον Οφτερντινγκεν"

-το σημαντικότερο μυθιστόρημα που έδωσε ο γερμανικός ρομαντισμός, κυκλοφόρησε το 1802, ένα χρόνο μετά τον πρόωρο θάνατό του-

αναφέρεται στον λυρικό ποιητή του υπότιτλου, η ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώνεται ιστορικά

το έργο επαναφέρει στο επίκεντρο της λογοτεχνίας δύο στοιχεία που τόσο η εποχή του Διαφωτισμού όσο και η πρωτοκαθεδρία των "κλασικών" Γκαίτε και Σίλερ είχαν συνειδητά εξοβελίσει:

την ένταση του μυστηρίου και τη δύναμη του ονείρου

ο ήρωας ακούει την ιστορία του γαλάζιου λουλουδιού (το οποίο ως αλληγορία για την αναζήτηση της ουτοπίας, μιας κατάστασης απόλυτης ολοκλήρωσης και αυτογνωσίας, θα γίνει το σύμβολο του ρομαντικού κινήματος)

ο ήρωας ξεκινά ένα ταξίδι προς ανακάλυψη της ζωής και του έρωτα

θα συζητήσει για την αξία της εμπειρίας, αλλά και για τη σημασία της φαντασίας και της αφέλειας

η διαδρομή που ακολουθεί ο ήρωας έχει φαινομενικά έναν συγκεκριμένο προορισμό, το Αουγκσμπουργκ, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αέναη περιπλάνηση, γεγονός που δηλώνεται ρητά στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, σε μια φράση-κλειδί, όχι μόνο για τον Νοβάλις, αλλά για ολόκληρο τον ρομαντισμό:

-Μα, πού πηγαίνουμε τώρα;
-Σπίτι, όπως πάντα...


ΥΓ:
Για τον Total_Black που ξέρει τον Novalis,
αλλά και για όλους που πίσω από τα γράμματα, πίσω από τις λέξεις, πίσω από τους αριθμούς βλέπουν ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ!

 

[tyler durden]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Υποθετικός λόγος

Αν πεθάνω σήμερα να πεθάνω από έρωτα.
Να σκύβει το μαύρο κυπαρίσσι να του λέω γιατί,
οι κάργιες στα κλαδιά του να είναι τα χίλια μου κομμάτια
κι η σιωπή, η ασήμαντη εκδίκησή μου.
Κι αν ζήσω σήμερα να ζήσω από έρωτα.
Να ξεπερνάω του κυπαρισσιού το ύψος,
την ομορφιά της κάργιας
κι η σιωπή να είναι εκεί
γιατί δε θα χρειάζονται τα λόγια.

Γιώργος Παναγιωτίδης


Heinali - Into the Sea
[YOUTUBE]1dyM76rkVZU&p[/YOUTUBE]

 

[niklaus]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

HAKA
(Canto de guerra Maori)

Ringa pakia
Uma tiraha
Turi whatia
Hope whai ake
Waewae takahia kia kino

Ka Mate! Ka Mate!
Ka Ora! Ka Ora!
Tenei te ta ngata puhuru huru
Nana nei i tiki mai!
Whakawhiti te ra!
A upane! Ka upane!
A upane kaupane whiti te ra!

HEEEEEE!!!

[YOUTUBE]hptXcwtSyJE&feature=related[/YOUTUBE]

Slap the hands against the thighs!
Puff out the chest!
Bend the knees!
Let the hip follow!
Stamp the feet as hard as you can!

It is Death! It is Death!
It is Life! It is Life!
This is the hairy man who
caused the Sun to Shine!
Keep abreast! Keep abreast!
The Rank! Hold Fast!
Into the Sun that Shines!

HEEEEEE!!!

 

[Snow Whitty]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Μ Α Ρ Ε Α

Ν.Καββαδιας (Πουσι)



Ο Αλτεμπαράν ψάχνει να βρεί μεσ' στα νερά
το παλλινώριο που τον γέλασε δυο κάρτες.
Στης προβολής να τρέχουν βλέπαμε τους χάρτες
του Chagall άλογα --- τσίρκο του Seurat.

Πυξίδα γέρικη --- ataxie locomotrice ---
και στοιχειωμένη από τα χείλια σου σφυρίχτρα.
Στην κόντρα γέφυρα προσμένατε κι' οι τρείς
να λύσει τ' άστρο του Αλμποράν η χαρτορίχτρα.

Της τραμουντάνας τ' άστρο, τ' άστρα του Νοτιά
παντρεύονται με πορφυρόχρωμους κομήτες.
Του Magazan οι θερμαστές οι Σοδομίτες
παίξαν του Σέσωστρη την κόρη στα χαρτιά.

Η ξύλινη που όλοι αγαπήσαμε Γοργόνα,
καθώς βουτά παίρνει παράξενες ανάσες.
Προτού κολλήσουμε για πάντα στις Σαργάσσες,
μας πρόδωσε μ' έναν πνιγμένο του Νορόνα.

Πουλιά στα ξάρτια --- καραντί --- στεργιανή ζάλη
χελιδονόψαρα --- πνιγμένου δαχτυλίδι.
Του ναυτικού το δυσκολώτερο ταξίδι
το κυβερνάν του Μαγγελάνου οι παπαγάλοι.

Η καραβίσια σκύλα οσμίζεται ρεστία
και το κορμί σου το νερό που θα καλάρει.
Τη νύχτα ο ναύτες κυνηγάνε το φεγγάρι
και την ημέρα ταξιδεύουνε στ' αστεία.


[reliops=Giannis Koutras & Xristos Thivaios - Marea][youtube]Hw0-ntwQKA0[/youtube][/reliops]

 

[Total_Black]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ


ΥΓ:
Για τον Total_Black που ξέρει τον Novalis,
αλλά και για όλους που πίσω από τα γράμματα, πίσω από τις λέξεις, πίσω από τους αριθμούς βλέπουν ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ!

Ευχαριστώ niklaus μόλις τώρα το πρόσεξα, όμως ποτέ δεν είναι αργά τουλάχιστον στην εικονική πραγματικότητα που ο χρόνος δεν αγγίζεται, παρά μόνο οι εικόνες:126:


Ξεπριζωθείτε!


Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου να σαπίζουν από sms, tweets και emails,
να τριγυρνούν χαράματα με το ποντίκι τους στο Google, γυρεύοντας τη δόση τους στην πληροφόρηση,
χίπστερς αγγελοκέφαλοι που φλέγονταν για την ταχύτερη ουράνια σύνδεση με το αστρικό δυναμό
μέσα στη μηχανή της νύχτας,
που καλωδιωμένοι και διαδικτυωμένοι και αποβλακωμένοι και καφεϊνωμένοι
ξαγρυπνούσαν ζητώντας φανταστική παρηγοριά στους φίλους του Facebook, αρμενίζοντας
πάνω απ’ τις κορφές των πόλεων, με το νου τους στα σήματα.

Που ξεγύμνωσαν τον εγκέφαλο τους στα GPS κάτω απ’ τους δορυφόρους και είδαν πάμφωτους αγγέλους
της Wikipedia να κάνουν τυπογραφικές διορθώσεις στη συλλογική γνώση.

Που πέρασαν απ’ όλα τα ίντερνετ-καφέ με απαστράπτοντα ακουστικά bluetooth,
βλέποντας παραισθήσεις με avatar σε χαμηλής ανάλυσης νησιά της Second Life,
ανάμεσα σε τύπους που έπαιζαν Warcraft.

Που τους πέταξαν έξω από chatrooms με όνειρα, με ασύρματους εφιάλτες, με megapixels, με αλκοόλ,
με YouTube, με το μάτι κάγκελο.

Που μισόγυμνοι αντάλλασσαν MSN, καίγοντας τα λεφτά τους σε παρορμητικές αγορές στο eΒαy,
τρυπώνοντας στο Πνεύμα των Καιρών μέσα από τις συνάψεις του Twitter.

Που σέρνονταν εβδομήντα ώρες nonstop από το Pandora στο Amazon, στο iΡοd, στο Flickr, με ξεφωνητά
και αρχέγονες κραυγές και μάτια απλανή, «συμμετέχοντας».

Ξεπριζωθείτε!

Ξεπριζωθείτε!

Ξεπριζωθείτε!

Είμαι μαζί σας στον ψυχαναγκασμό να τσεκάρω τα εισερχόμενα, τα newsfeeds και το Faeebook.
Ξεπριζωθείτε!
Είμαι μαζί σας στην εξάρτηση και λαχταράω να συγκεντρωθώ κάπου.
Ξεπριζωθείτε!
Είμαι μαζί σας για να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο των δεδομένων.
Ξεπριζωθείτε!
Είμαι μαζί σας για να αποσυνδεθούμε από την κυβερνοσφαίρα.
Ξεπριζωθείτε!
Είμαι μαζί σας για να κατεβάσουμε ταχύτητες και να γυρίσουμε στο παρόν.
Ξεπριζωθείτε!
Είμαι μαζί σας για να ξαναβρούμε το Ναό του Χρόνου.


Tiffany Shlain and Ken Goldberg, Yelp Greek translation "Ξεπριζωθείτε'' a (parody on Allen Ginsberg's, "Howl")

Spoiler

Howl
Allen Ginsberg

For Carl Solomon

I

I saw the best minds of my generation destroyed by madness, starving hysterical naked,

dragging themselves through the negro streets at dawn looking for an angry fix,

angelheaded hipsters burning for the ancient heavenly connection to the starry dynamo in the machinery of night,

who poverty and tatters and hollow-eyed and high sat up smoking in the supernatural darkness of cold-water flats floating across the tops of cities contemplating jazz,

who bared their brains to Heaven under the El and saw Mohammedan angels staggering on tenement roofs illuminated,

who passed through universities with radiant eyes hallucinating Arkansas and Blake-light tragedy among the scholars of war,

who were expelled from the academies for crazy & publishing obscene odes on the windows of the skull,

who cowered in unshaven rooms in underwear, burning their money in wastebaskets and listening to the Terror through the wall,

who got busted in their pubic beards returning through Laredo with a belt of marijuana for New York,

who ate fire in paint hotels or drank turpentine in Paradise Alley, death, or purgatoried their torsos night after night

with dreams, with drugs, with waking nightmares, alcohol and cock and endless balls,

incomparable blind streets of shuddering cloud and lightning in the mind leaping towards poles of Canada & Paterson, illuminating all the motionless world of Time between,

Peyote solidities of halls, backyard green tree cemetery dawns, wine drunkenness over the rooftops, storefront boroughs of teahead joyride neon blinking traffic light, sun and moon and tree vibrations in the roaring winter dusks of Brooklyn, ashcan rantings and kind king light of mind,

who chained themselves to subways for the endless ride from Battery to holy Bronx on benzedrine until the noise of wheels and children brought them down shuddering mouth-wracked and battered bleak of brain all drained of brilliance in the drear light of Zoo,

who sank all night in submarine light of Bickford's floated out and sat through the stale beer afternoon in desolate Fugazzi's, listening to the crack of doom on the hydrogen jukebox,

who talked continuously seventy hours from park to pad to bar to Bellevue to museum to the Brooklyn Bridge,

a lost batallion of platonic conversationalists jumping down the stoops off fire escapes off windowsills off Empire State out of the moon

yacketayakking screaming vomiting whispering facts and memories and anecdotes and eyeball kicks and shocks of hospitals and jails and wars,

whole intellects disgorged in total recall for seven days and nights with brilliant eyes, meat for the Synagogue cast on the pavement,

who vanished into nowhere Zen New Jersey leaving a trail of ambiguous picture postcards of Atlantic City Hall,

suffering Eastern sweats and Tangerian bone-grindings and migraines of China under junk-withdrawal in Newark's bleak furnished room,

who wandered around and around at midnight in the railway yard wondering where to go, and went, leaving no broken hearts,

who lit cigarettes in boxcars boxcars boxcars racketing through snow toward lonesome farms in grandfather night,

who studied Plotinus Poe St John of the Cross telepathy and bop kabbalah because the universe instinctively vibrated at their feet in Kansas,

who loned it through the streets of Idaho seeking visionary indian angels who were visionary indian angels,

who thought they were only mad when Baltimore gleamed in supernatural ecstasy,

who jumped in limousines with the Chinaman of Oklahoma on the impulse of winter midnight streetlight smalltown rain,

who lounged hungry and lonesome through Houston seeking jazz or sex or soup, and followed the brilliant Spaniard to converse about America and Eternity, a hopeless task, and so took ship to Africa,

who disappeared into the volcanoes of Mexico leaving nothing behind but the shadow of dungarees and the larva and ash of poetry scattered in fireplace Chicago,

who reappeared on the West Coast investigating the FBI in beards and shorts with big pacifist eyes sexy in their dark skin passing out incomprehensible leaflets,

who burned cigarette holes in their arms protesting the narcotic tobacco haze of Capitalism, who distributed Supercommunist pamphlets in Union Square weeping and undressing while the sirens of Los Alamos wailed them down, and wailed down Wall, and the Staten Island ferry also wailed,

who broke down crying in white gymnasiums naked and trembling before the machinery of other skeletons,

who bit detectives in the neck and shrieked with delight in policecars for committing no crime but their own wild cooking pederasty and intoxication,

who howled on their knees in the subway and were dragged off the roof waving genitals and manuscripts,

who let themselves be fucked in the ass by saintly motorcyclists, and screamed with joy,

who blew and were blown by those human seraphim, the sailors, caresses of Atlantic and Caribbean love,

who balled in the morning in the evenings in rosegardens and the grass of public parks and cemeteries scattering their semen freely to whomever come who may,

who hiccuped endlessly trying to giggle but wound up with a sob behind a partition in a Turkish Bath when the blond & naked angel came to pierce them with a sword,

who lost their loveboys to the three old shrews of fate the one eyed shrew of the heterosexual dollar the one eyed shrew that winks out of the womb and the one eyed shrew that does nothing but sit on her ass and snip the intellectual golden threads of the craftsman's loom,

who copulated ecstatic and insatiate and fell off the bed, and continued along the floor and down the hall and ended fainting on the wall with a vision of ultimate cunt and come eluding the last gyzym of consciousness,

who sweetened the snatches of a million girls trembling in the sunset, and were red eyed in the morning but were prepared to sweeten the snatch of the sunrise, flashing buttocks under barns and naked in the lake,

who went out whoring through Colorado in myriad stolen night-cars, N.C., secret hero of these poems, cocksman and Adonis of Denver—joy to the memory of his innumerable lays of girls in empty lots & diner backyards, moviehouses' rickety rows, on mountaintops in caves or with gaunt waitresses in familiar roadside lonely petticoat upliftings & especially secret gas-station solipsisms of johns, & hometown alleys too,

who faded out in vast sordid movies, were shifted in dreams, woke on a sudden Manhattan, and picked themselves up out of basements hungover with heartless Tokay and horrors of Third Avenue iron dreams & stumbled to unemployment offices,

who walked all night with their shoes full of blood on the snowbank docks waiting for a door in the East River to open full of steamheat and opium,

who created great suicidal dramas on the appartment cliff-banks of the Hudson under the wartime blue floodlight of the moon & their heads shall be crowned with laurel in oblivion,

who ate the lamb stew of the imagination or digested the crab at the muddy bottom of the rivers of the Bowery,

who wept at the romance of the streets with their pushcarts full of onions and bad music,

who sat in boxes breathing in the darkness under the bridge, and rose up to build harpsichords in their lofts, who coughed on the sixth floor of Harlem crowned with flame under the tubercular sky surrounded by orange crates of theology,

who scribbled all night rocking and rolling over lofty incantations which in the yellow morning were stanzas of gibberish,

who cooked rotten animals lung heart feet tail borsht & tortillas dreaming of the pure vegetable kingdom,

who plunged themselves under meat trucks looking for an egg,

who threw their watches off the roof to cast their ballot for an Eternity outside of Time, & alarm clocks fell on their heads every day for the next decade,

who cut their wrists three times successively unsuccessfully, gave up and were forced to open antique stores where they thought they were growing old and cried,

who were burned alive in their innocent flannel suits on Madison Avenue amid blasts of leaden verse & the tanked-up clatter of the iron regiments of fashion & the nitroglycerine shrieks of the fairies of advertising & the mustard gas of sinister intelligent editors, or were run down by the drunken taxicabs of Absolute Reality,

who jumped off the Brooklyn Bridge this actually happened and walked away unknown and forgotten into the ghostly daze of Chinatown soup alleyways & firetrucks, not even one free beer,

who sang out of their windows in despair, fell out of the subway window, jumped in the filthy Passaic, leaped on negroes, cried all over the street, danced on broken wineglasses barefoot smashed phonograph records of nostalgic European 1930s German jazz finished the whiskey and threw up groaning into the bloody toilet, moans in their ears and the blast of colossal steamwhistles,

who barreled down the highways of the past journeying to each other's hotrod-Golgotha jail-solitude watch Birmingham jazz incarnation,

who drove crosscountry seventytwo hours to find out if I had a vision or you had a vision or he had a vision to find out Eternity,

who journeyed to Denver, who died in Denver, who came back to Denver & waited in vain, who watched over Denver & brooded & loned in Denver and finally went away to find out the Time, & now Denver is lonesome for her heroes,

who fell on their knees in hopeless cathedrals praying for each other's salvation and light and breasts, until the soul illuminated its hair for a second,

who crashed through their minds in jail waiting for impossible criminals with golden heads and the charm of reality in their hearts who sang sweet blues to Alcatraz,

who retired to Mexico to cultivate a habit, or Rocky Mount to tender Buddha or Tangiers to boys or Southern Pacific to the black locomotive or Harvard to Narcissus to Woodlawn to the daisychain or grave,

who demanded sanity trials accusing the radio of hypnotism & were left with their insanity & their hands & a hung jury,

who threw potato salad at CCNY lecturerson Dadaism and subsequently presented themselves on the granite steps of the madhouse with the shaven heads and harlequin speech of suicide, demanding instantaneous lobotomy,

and who were given instead the concrete void of insulin Metrazol electricity hydrotherapy psychotherapy occupational therapy pingpong & amnesia,

who in humorless protest overturned only one symbolic pingpong table, resting briefly in catatonia,

returning years later truly bald except for a wig of blood, and tears and fingers, to the visible madman doom of the wards of the madtowns of the East,

Pilgrim State's Rockland's and Greystone's foetid halls, bickering with the echoes of the soul, rocking and rolling in the midnight solitude-bench dolmen-realms of love, dream of life a nightmare, bodies turned to stone as heavy as the moon,

with mother finally *****, and the last fantastic book flung out of the tenement window, and the last door closed at 4 A.M. and the last telephone slammed at the wall in reply and the last furnished room emptied down to the last piece of mental furniture, a yellow paper rose twisted on a wire hanger on the closet, and even that imaginary, nothing but a hopeful little bit of hallucination—

ah, Carl, while you are not safe I am not safe, and now you're really in the total animal soup of time—

and who therefore ran through the icy streets obsessed with a sudden flash of the alchemy of the use of the ellipse the catalog the meter & the vibrating plane,

who dreamt and made incarnate gaps in Time & Space through images juxtaposed, and trapped the archangel of the soulbetween 2 visual images and joined the elemental verbs and set the noun and dash of consciousness together jumping with sensation of Pater Omnipotens Aeterna Deus

to recreate the syntax and measure of poor human prose and stand before you speechless and intelligent and shaking with shame, rejected yet confessing out the soul to conform to the rhythm of thought in his naked and endless head,

the madman bum and angel beat in Time, unknown, yet putting down here what might be left to say in time come after death,

and rose incarnate in the ghostly clothes of jazz in the goldhorn shadow of the band and blew the suffering of America's naked mind for love into an eli eli lamma lamma sabacthani saxophone cry that shivered the cities down to the last radio

with the absolute heart of the poem butchered out of their own bodies good to eat a thousand years.


II

What sphinx of cement and aluminium bashed open their skulls and ate up their brains and imagination?

Moloch! Solitude! Filth! Ugliness! Ashcans and unobtainable dollars! Children screaming under the stairways! Boys sobbing in armies! Old men weeping in the parks!

Moloch! Moloch! Nightmare of Moloch! Moloch the loveless! Mental Moloch! Moloch the heavy judger of men!

Moloch the incomprehensible prison! Moloch the crossbone soulless jailhouse and Congress of sorrows! Moloch whose buildings are judgement! Moloch the vast stone of war! Moloch the stunned governments!

Moloch whose mind is pure machinery! Moloch whose blood is running money! Moloch whose fingers are ten armies! Moloch whose breast is a cannibal dynamo! Moloch whose ear is a smoking tomb!

Moloch whose eyes are a thousand blind windows! Moloch whose skyscrapers stand in the long streets like endless Jehovas! Moloch whose factories dream and choke in the fog! Moloch whose smokestacks and antennae crown the cities!

Moloch whose love is endless oil and stone! Moloch whose soul is electricity and banks! Moloch whose poverty is the specter of genius! Moloch whose fate is a cloud of sexless hydrogen! Moloch whose name is the Mind!

Moloch in whom I sit lonely! Moloch in whom I dream angels! Crazy in Moloch! Cocksucker in Moloch! Lacklove and manless in Moloch!

Moloch who entered my soul early! Moloch in whom I am a consciousness without a body! Moloch who frightened me out of my natural ecstasy! Moloch whom I abandon! Wake up in Moloch! Light streaming out of the sky!

Moloch! Moloch! Robot apartments! invisable suburbs! skeleton treasuries! blind capitals! demonic industries! spectral nations! invincible madhouses! granite cocks! monstrous bombs!

They broke their backs lifting Moloch to Heaven! Pavements, trees, radios, tons! lifting the city to Heaven which exists and is everywhere about us!

Visions! omens! hallucinations! miracles! ecstacies! gone down the American river!

Dreams! adorations! illuminations! religions! the whole boatload of sensitive bullshit!

Breakthroughs! over the river! flips and crucifixions! gone down the flood! Highs! Epiphanies! Despairs! Ten years' animal screams and suicides! Minds! New loves! Mad generation! down on the rocks of Time!

Real holy laughter in the river! They saw it all! the wild eyes! the holy yells! They bade farewell! They jumped off the roof! to solitude! waving! carrying flowers! Down to the river! into the street!


III

Carl Solomon! I'm with you in Rockland

where you're madder than I am

I'm with you in Rockland

where you must feel strange

I'm with you in Rockland

where you imitate the shade of my mother

I'm with you in Rockland

where you've murdered your twelve secretaries

I'm with you in Rockland

where you laugh at this invisible humour

I'm with you in Rockland

where we are great writers on the same dreadful typewriter

I'm with you in Rockland

where your condition has become serious and is reported on the radio

I'm with you in Rockland

where the faculties of the skull no longer admit the worms of the senses

I'm with you in Rockland

where you drink the tea of the breasts of the spinsters of Utica

I'm with you in Rockland

where you pun on the bodies of your nurses the harpies of the Bronx

I'm with you in Rockland

where you scream in a straightjacket that you're losing the game of actual pingpong of the abyss

I'm with you in Rockland

where you bang on the catatonic piano the soul is innocent and immortal it should never die ungodly in an armed madhouse

I'm with you in Rockland

where fifty more shocks will never return your soul to its body again from its pilgrimage to a cross in the void

I'm with you in Rockland

where you accuse your doctors of insanity and plot the Hebrew socialist revolution against the fascist national Golgotha

I'm with you in Rockland

where you will split the heavens of Long Island and resurrect your living human Jesus from the superhuman tomb

I'm with you in Rockland

where there are twentyfive thousand mad comrades all together singing the final stanzas of the Internationale

I'm with you in Rockland

where we hug and kiss the United States under our bedsheets the United States that coughs all night and won't let us sleep

I'm with you in Rockland

where we wake up electrified out of the coma by our own souls' airplanes roaring over the roof they've come to drop angelic bombs the hospital illuminates itself imaginary walls collapse O skinny legions run outside O starry-spangled shock of mercy the eternal war is here O victory forget your underwear we're free

I'm with you in Rockland

in my dreams you walk dripping from a sea-journey on the highway across America in tears to the door of my cottage in the Western night

[YOUTUBE]4hTpR-TYTZ0[/YOUTUBE]
Lhasa - Rising

 

[niklaus]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Ευχαριστώ niklaus μόλις τώρα το πρόσεξα, όμως ποτέ δεν είναι αργά τουλάχιστον στην εικονική πραγματικότητα που ο χρόνος δεν αγγίζεται, παρά μόνο οι εικόνες:126:

Ξεπριζωθείτε!

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου να σαπίζουν από sms, tweets και emails...

Tiffany Shlain and Ken Goldberg, Yelp Greek translation "Ξεπριζωθείτε'' a (parody on Allen Ginsberg's, "Howl")

Spoiler

Howl
Allen Ginsberg

For Carl Solomon

I saw the best minds of my generation destroyed by madness, starving hysterical naked...

Lhasa - Rising

Τotal_Black!
Με το που διάβασα τον υπογραμμισμένο πρώτο στίχο σκέφτηκα:
Στοπ! Τι γίνεται εδώ? Αυτό είναι από την Κραυγή του Allen Ginsberg...!!!
Και έτρεξα κατευθείαν στην βιβλιοθήκη να βρω το βιβλίο του που μέσα του (ήμουν σίγουρος!!!)
πως είχα φυλάξει τις σκισμένες σελίδες από ένα παλιό αμερικάνικο περιοδικό που είχαν την Κραυγή...
Φαντάσου την απογοήτευσή μου που... έλλειπαν...
Κάπου αλλού, σε κάποιο ντοσιέ, θα τις έχω καταχωνιάσει και... τρέχα γύρευε (εγώ, όχι εσύ! :138 τώρα...
Τουλάχιστον βρήκα το βιβλίο... Κάτι είναι κι αυτό...
Εχω την 1η έκδοση (Ιανουάριος 1982) αυτού!

Το βιντεο με το "Lhasa - Rising" είναι πραγματικά απίστευτο...
Το τραγούδι είναι σκέτο νανούρισμα...
Ευελπιστώ κάποια στιγμή να ψάξω να βρω και τους στίχους...

Οσο για την παρωδία... Ευτυχώς που την είδαμε να προσέξουμε
να μην μοιάσουμε... Αν και σε PC πρέπει να είμαι κολλημένος
πολλές ώρες την μέρα, χαίρομαι που δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά με
τις διάφορες τεχνολογίες... Αν και προσπαθώ και κάποια πράγματα
τα μαθαίνω εύκολα και απορώ με τον... εαυτό μου... :142:

Θα σου αφιερώσω εδώ ένα τραγούδι, είμαι σίγουρος πως το ξέρεις ήδη, αλλά
έχει μέσα του (πάλι όπως ξέρεις) τον Allen Ginsberg ως συνδετικό κρίκο με το πόστ σου!

The Clash: Ghetto Defendant
http://www.youtube.com/watch?v=HWc1-QdNe30

[YOUTUBE]HWc1-QdNe30[/YOUTUBE]

[RELIOPS="Στίχοι"](Starved in metropolis)
(Hooked on nicrapolis)
(Addict of metropolis)
(Do the worm on the acropolis)
(Slam dance the cosmopolis)
(Enlighten the populace)

Hungry darkness of living
Who will thirst in the pit?
(Hooked in metropolis)
She spent a lifetime deciding
How to run from it
(Addicts of metropolis)

Once fate had a witness
And the years seemed like friends
(Girlfriends)
Now her child has a dream,
But it begins like the end
(Shot into eternity)
(Methadone kitty)
(Iron serenity)

Ghetto defendant
It is heroin pity
Not tear gas nor baton charge
That stops you taking the city
(Strung out committee)

Walled out of the city
Clubbed down from uptown
Sprayed pest from the nest
Run out to barrio town
(The guards are itchy)

Forced to watch at the feast
Then sweep up the night
Flipped pieces of coin
(Broken bottles)
Exchanged for birthright
(Grafted in a jiffy)

Ghetto defendant
It is heroin pity
(Strung out committee)
Not tear gas nor baton charge
That stops you taking the city
(Not sitting pretty)
(Grafetd ina jiffy)
Heroin pity
Not tear gas nor baton charge
That stops you taking the city

The ghetto prince of gutter poets
Was bounced out of the room
(Jean arthur rimbaud)
By the bodyguards of greed
For disturbing the tomb
(1873)

His words like flamethrowers
(Paris commune)
Burnt the ghettos in their chests
His face was painted whiter
And he was laid to rest
(Died in Marseille)

Ghetto defendant
(Buried in charleville)
It is heroin pity
Not tear gas nor baton charge
Stops you taking the city
(Shut up in eternity)
It is heroin pity
Not tear gas nor baton charge
That stops you taking the city

(Guatemala, Honduras, Poland)
(A hundred years war)
(T.V. rerun invasion)
(Death squad, Salvador)
(Afghanistan, Meditation)
(Old Chinese flu)
(Kick junk, what else can a poor worker do?)

Ghetto defendant
It is heroin pity
Not tear gas nor baton charge
Will stops you taking the city

Ghetto defendant
It is heroin pity
Not tear gas nor baton charge
That stops you taking the city"[/RELIOPS]

 

[Total_Black]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Οταν τραγουδά η ψυχή το σώμα υποκλίνεται. Από μια τραγουδίστρια που δεν είναι μόνο----jazz. Για λίγους και καλούς..:126: Τι λες κι εσύ niklaus?


With the time,
with the time, go, everything's going away
we forgot the face and the voice
the heart, when it beats alot, it's not the pain about going
finding it more farther, you must leave it alone and everything's going good,

With the time...
with the times, go, everything's going away,
The other we liked, we search under the rain
The other we guessed, turning a regard,
between words, between lines, and under the fare
an hidden oath that goes to sleep,
with the time, everything disappears

With the time...
with the time, go, everything's going away,
even the most wonderful memories, even just one
to the galerie I wonder in the rays of death
saturday night, when the goodness is going all by it's self,


With the time,
with the time, go, everything's going away,
the one that we believed for a cold, for nothing,
the other that we gave him wind and jewelries
and we sold it for his soul for a couple of cents
infront of what we trained like training dogs
with the time, go, everything's going good

With the time,
with the time, go, everything's going away,
we forgot the passions et we forget the voices,
that told you the words of the poor peoples
to not arrive late, and to not get cold

With the time...
with the time, go, everything's going away
and we feel blanked out like a lost horse
and we feel stuck in a dangerous place
and we feel all alone put it's not that painful
and we feel that we lost in the years that passed, so really
with the time, we like nothing

[YOUTUBE]gltzl5V2_mA&feature=autoshare[/YOUTUBE]

Youn Sun Nah - Avec le Temps

 

[niklaus]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Οταν τραγουδά η ψυχή το σώμα υποκλίνεται.

With the time, go, everything's going away,
the one that we believed for a cold, for nothing,
the other that we gave him wind and jewelries
and we sold it for his soul for a couple of cents
infront of what we trained like training dogs
with the time, go, everything's going good

Youn Sun Nah - Avec le Temps

Total_Black!
To μόνο που νιώθω να κάνω είναι να... παραφράσω λίγο τα λόγια σου...
"Οταν τραγουδά η ψυχή το σώμα λυγίζει..." :126: :137:

 

[Pin]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

ΤΟ ΚΑΠΝΟΠΩΛΕΙΟ
Álvaro de Campos ( Fernando Pessoa )


Δεν είμαι τίποτα.
Ποτέ δεν θα’ μαι τίποτα.
Δεν μπορώ να θέλω να’ μαι τίποτα.
Πέρα απ’ αυτό, έχω μέσα μου τα όνειρα του κόσμου όλου.

Παράθυρα της κάμαράς μου,
Μιας κάμαρας, στα εκατομμύρια του κόσμου, που κανείς δεν γνωρίζει ποιά είναι,
(Κι αν την ήξεραν, τι θα ήξεραν?),
που βλέπει στο μύστηριο ενός δρόμου γεμάτου περαστικούς.
Σ’ ένα δρόμο απροσπέλαστο για όλες μου τις σκέψεις.
Πραγματικό, απίθανα πραγματικό, βέβαια, αβέβαια βέβαιο.
Με το μυστήριο των πραγμάτων κάτω από τις πέτρες και τα όντα,
Με τον θάνατο που υγραίνει τους τοίχους και ασπρίζει τα μαλλιά των ανθρώπων.
Με το Πεπρωμένο που σέρνει την άμαξα των πάντων, μέσα από το δρόμο του τίποτα.

Σήμερα είμαι ηττημένος, λες και γνώρισα την αλήθεια.
Σήμερα είμαι διαυγής, λες και πρόκειται να πεθάνω.
Λες και η επαφή μου με τα πράγματα δεν ήταν μεγαλύτερη
απ’το να πω ένα αντίο, αυτό το σπίτι κι αυτή η γωνιά του δρόμου να γίνονται
μια σειρά από βαγόνια, που αναχωρούν στο άκουσμα μιας σφυρίχτρας
που αντηχεί μέσα απ’ το κεφάλι μου,
και ένα τίναγμα των νέυρων κι ένα ράγισμα των οστών καθώς πηγαίνουν.

Σήμερα είμαι συγχυσμένος, σαν κάποιος που αναρωτήθηκε, ανακάλυψε και ξέχασε.
Σήμερα είμαι διχασμένος ανάμεσα στην πίστη μου,
στην εξωτερική πραγματικότητα του Καπνοπωλείου στην άλλη άκρη του δρόμου
και στην εσωτερική αλήθεια του αισθήματός μου, πως όλα δεν είναι παρά ένα όνειρο.

Απέτυχα σε όλα.
Μη έχοντας κανέναν σκοπό, ίσως πράγματι όλα να ήταν ένα τίποτα.
Γνωρίζοντας τι έχω,
γλίστρησα από το παράθυρο στο πίσω μέρος του σπιτιού,
κι ύστερα ξεχύθηκα στον κάμπο με προσδοκίες μεγάλες,
αλλά δεν βρήκα παρά δέντρα και χόρτα,
κι όταν υπήρχαν άνθρωποι δεν ήταν παρά ίδιοι μ’ όλους τους άλλους.
Απομακρύνομαι μ’ ένα βήμα απ’ το παράθυρο και κάθομαι στην καρέκλα. Τι πρέπει να σκεφτώ τώρα?

Πώς να ξέρω ποιός θα γίνω, εγώ που δεν γνωρίζω ποιός είμαι?
Να γίνω αυτός που πιστεύω πως είμαι? Αλλά πιστεύω τόσα πράγματα!
Κι υπάρχουν τόσοι που νομίζουν πως είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα – δεν γίνεται!
Ιδιοφυής? Αυτή τη στιγμή,
Εκατό χιλιάδες εγκέφαλοι ονειρεύονται πως είναι ιδιοφυείς, όπως κι εγώ,
Κι η ιστορία δεν θα καταγράψει, ποιός ξέρει?, ούτε έναν,
και τίποτα παρά κοπριά δεν θα απομείνει από τις μελλοντικές τους επιτυχίες.

Όχι, δεν πιστεύω σ’ εμένα.
Σε κάθε τρελοκομείο, υπάρχουν διαταραγμένοι τρελοί με τόσες πολλές βεβαιότητες!
Εγώ, που δεν έχω καμία βεβαιότητα, είμαι περισσότερο ή λιγότερο εχέφρων?
Όχι, ούτε καν σ’ εμένα.
Σε πόσες σοφίτες και μη-σοφίτες στον κόσμο,
δεν υπάρχουν αιθεροβάμονες της ευφυίας?
Πόσες εμπνεύσεις υψηλές και ευγενείς και διαυγείς –
- ναι, αληθινά υψηλές, ευγενείς και διαυγείς –
Και, ποιός ξέρει, ίσως εφικτές,
δεν θα αντικρίσουν ποτέ το φως του αληθινού ήλιου, μήτε θα ακουστούν από ανθρώπινα αυτιά?

Ο κόσμος είναι γι’ αυτούς που γεννήθηκαν να τον κατακτήσουν,
κι όχι γι’ αυτούς που ονειρεύονται πως το μπορούν – ακόμη κι αν έχουν δίκιο.
Ονειρεύτηκα περίσσοτερο απ’ όσο κατόρθωσε ο Ναπολέων,
Άνοιξα την καρδιά μου στην ανθρωπότητα περισσότερο απ’ τον Χριστό.
Συνέγραψα κρυφά φιλοσοφίες που κανένας Καντ δεν κατάφερε να γράψει.
Αλλα είμαι, κι ίσως να είμαι και για πάντα, αυτός που βρίσκεται στη σοφίτα,
ακόμα κι αν δεν ζω σε μιά.
Θα είμαι πάντα εκείνος που δεν γεννήθηκε γι’ αυτό.
Θα είμαι πάντα εκείνος που είχε προσόντα.
Θα είμαι πάντα εκείνος που περίμενε ν’ ανοίξει μια πόρτα σ’ έναν τοίχο δίχως πόρτες.
Και τραγούδησε το τραγούδι του απείρου σ’ ένα κοτέτσι.
Κι άκουσε τη φωνή του Θεού σ’ ένα κλεισμένο πηγάδι.

Να πιστέψω σ’ εμένα? Όχι, κι ούτε σε τίποτε άλλο.
Ας έλθει η Φύση να χύσει πάνω από το ζεστό μου κεφάλι,
τον ήλιο της, τη βροχή της, τον άνεμο που μου χαιδεύει τα μαλλιά.
Και τα υπόλοιπα που ίσως έρθουν, αν έρθουν, αν πρέπει να έρθουν, ή αν δεν πρέπει,
ας τα κάνει σκλάβους των αστεριών.
Κατακτούμε τον κόσμο, πριν ακόμα σηκωθούμε απ’ το κρεββάτι,
Αλλά ξυπνάμε και είναι αδιαφανής,
Σηκωνόμαστε και είναι ξένος,
Βγαίνουμε από το σπίτι και είναι ολόκληρη η Γη,
κι ακόμα το ηλιακό σύστημα, ο Γαλαξίας και το Άπειρο.

(Φάε σοκολάτες, μικρή
Φάε σοκολάτες! Πίστεψέ με, πέρα απ’ τις σοκολάτες, δεν υπάρχει άλλη μεταφυσική στον κόσμο.
Πίστεψέ με, όλες οι θρησκείες μαζί δεν σε διδάσκουν περισσότερα από ένα ζαχαροπλαστείο.
Φάε, βρώμικη μικρή, φάε!
Μακάρι να μπορούσα να φάω κι εγώ σοκολάτες με τόση ειλικρίνεια όση κι εσύ!
Αλλά σκέφτομαι, ξετυλίγοντας το ασημένιο περιτύλιγμα καμωμένο από κασσίτερο,
Το πετάω στο έδαφος, όπως έκανα και με τη ζωή μου.

Τουλάχιστον μένει από τη νοσταλγία αυτού που ποτέ δεν θα είμαι,
Η βιαστική καλλιγραφία αυτών των στίχων,
Ένα μπαλκόνι που αγναντεύει το Αδύνατο.
Τουλάχιστον μού μένει για μένα μια περιφρόνηση δίχως δάκρυα,
Ευγενής τουλάχιστον στην μεγαλειώδη χειρονομία μου,
πετάω τα άπλυτα που είμαι εγώ στο πλυντήριο, και στην πορεία των πραγμάτων,
μένω στο σπίτι χωρίς πουκάμισο.

(Εσύ που εφησυχάζεις, που δεν υπάρχεις και γι’ αυτό εφησυχάζεις,
Είτε ελληνίδα θέα, που τη μορφή σου συνέλαβαν σαν ζωντανό άγαλμα,
Ή αλλιώς ρωμαίε πατρίκιε, αδύνατα ευγενή και επιβλαβή,
Ή πριγκήπισσα που σε τραγούδουν οι τροβαδούροι, η πιο πολύχρωμη και γοητευτική,
Ή μαρκησία του 18ου, ψηλομύτα και απόμακρη,
Ή διάσημη κοκότα των χρόνων των γονιών μας,
Ή σύγχρονη – ειλικρινά δεν ξέρω τι –
Όλο αυτό, ό,τι κι αν είναι, δώσε την έμπνευσή σου!

Η καρδιά μου είναι ένας αναποδογυρισμένος κάδος.
Όπως αυτοί που καλούν πνεύματα, καλούν πνεύματα – καλώ
εμένα και δεν βρίσκω τίποτα.
Πηγαίνω στο παράθυρο και παρατηρώ τον δρόμο με απόλυτη ακρίβεια.
Βλέπω τα μαγαζιά, τους διαβάτες, τις άμαξες που περνούν,
Βλέπωτα ενδεδυμένα έμβια όντα να διασταυρώνονται
Βλέπω τα σκυλιά που υπάρχουν εξίσου
Και όλο αυτό με βαραίνει σαν μια καταδίκη στην εξορία,
Και όλο αυτό είναι ξένο, όπως και όλα.)

Έζησα, σπούδασα, αγάπησα κι ακόμα πίστεψα,
Και σήμερα, δεν υπάρχει ζητιάνος που να μην τον ζηλεύω, απλά και μόνο γιατί δεν είναι εγώ.
Στον καθέναν διακρίνω τα κουρέλια του, τις πληγές του, το ψέμα,
Και σκέφτομαι : ίσως ποτέ δεν έζησες, ούτε σπούδασες, ούτε αγάπησες, ούτε πίστεψες.
(Γιατί είναι δυνατό να πλάσεις όλων αυτών την πραγματικότητα, δίχως να κάνεις τίποτα εξ’ αυτών)
Ίσως έχεις μόλις και μετά βίας υπάρξει, σαν μια σαύρα που τής έκοψαν την ουρά,
κι η ουρά της, αυτονομείται από τη σαύρα, σαλεύοντας με φρενίτιδα.

Αυτό που έκανα στον εαυτό μου, δεν το ήξερα.
Κι ό,τι μπορούσα να τον κάνω, δεν το έκανα.
Το ντόμινο που φόρεσα ήταν ολότελα λάθος,
Με πέρασαν από μακρυά για κάποιον άλλον, δεν το αρνήθηκα και χάθηκα.
Σαν θέλησα να βγάλω τη μάσκα,
είχε κολλήσει στο πρόσωπό μου.
Κι όταν την έβγαλα και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη,
Είχα ήδη γεράσει.
Ήμουν μεθυσμένος, και δεν ήξερα πια πώς να φορέσω το κοστούμι το οποίο ποτέ μου δεν είχα βγάλει.
Πέταξα μακρυά τη μάσκα και κοιμήθηκα στο βεστιάριο.
Σαν ένα σκυλί που το ανέχεται η διεύθυνση
Γιατί είναι άκακο.
Και θα γράψω αυτήν εδώ την ιστορία για ν’ αποδείξω πως είμαι υπέροχος.

Μουσική των άχρηστων στίχων μου,
Μόνο να μπορούσα να σε δω σαν κάτι που είχα φτιάξει,
αντι να συνεχίσω ν’ αντικρίζω το Καπνοπωλείο στην άλλη μεριά του δρόμου,
Η συνείδηση της ύπαρξής μου που κουρνιάζει στα πόδια μου,
Σαν ένας τάπητας καμωμένος από μεθύστακες,
Ή ένα χαλάκι που έκλεψαν τσιγγάνοι και δεν αξίζει τίποτα.

Αλλά ο Ιδιοκτήτης του Καπνοπωλείου ήρθε στην πόρτα και στέκεται εκεί.
Τον κοιτάζω με την δυσφορία ενός μισογυρισμένου κεφαλιού,
Συνδυασμένη με τη δυσφορία μιας μισο-κενης ψυχής.
Θα πεθάνει και θα πεθάνω.
Θ’αφήσει το σημειωματάριό του, θ’αφήσω τους στίχους μου.
Η επιγραφή του στο τέλος θα πεθάνει, όπως και τα ποιήματά μου.
Και στο τέλος θα πεθάνει κι ο δρόμος όπου βρισκόταν αυτή η επιγραφή,
Όπως κι η γλώσσα στην οποία γράφτηκαν τα ποιήματα.
Κι ύστερα θα πεθάνει κι ο στροβιλιζόμενος αυτός πλανήτης στον οποίον συνέβησαν όλα αυτά.
Σε άλλους δορυφόρους άλλων συστημάτων , κάτι σαν άνθρωποι,
Θα συνεχίσουν να φτιάχνουν κάτι-σαν-ποιήματα, και να ζούν κάτω από κάτι-σαν-επιγραφές.
Πάντα το ένα πράγμα αντίκρυ στο άλλο,
Πάντα το ένα πράγμα εξίσου άχρηστο με το άλλο,
Πάντα το αδύνατο τόσο ηλίθιο όσο η πραγματικότητα,
Πάντα το μυστήριο του βάθους, τόσο αληθινό όσο η σκιά του μυστηρίου στην επιφάνεια.
Πάντα αυτό ή πάντα το άλλο, ή ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Αλλά κάποιος μπήκε στο Καπνοπωλείο (για ν’αγοράσει καπνό?)
Κι η υπαρκτή πραγματικότητα ξαφνικα με κατακεραυνώνει.
Μισοσηκώνομαι στα πόδια μου – μ’ ενέργεια, βέβαιος για τον εαυτό μου, ανθρώπινος –
Και θα προσπαθήσω να γράψω αυτούς τους στίχους για να ισχυριστώ το αντίθετο.
Ανάβω ένα τσιγάρο, καθώς σκέφτομαι να τούς γράψω.
Και σ’ αυτό το τσιγάρο γεύομαι την απελευθέρωσή μου από κάθε σκέψη.
Ακολουθώ τον καπνό σαν να ήταν το δικό μου ίχνος.
Και απολαμβάνω για μια ευαίσθητη και επαρκή στιγμή,
Την απελευθέρωσή μου από κάθε εικασία
Και την επίγνωση ότι οι μεταφυσικές είναι η παρενέργεια του να μην αισθάνομαι καλά.

Έπειτα, αφήνομαι πίσω στην καρέκλα
Και συνεχίζω να καπνίζω.
Όσο μού το επιτρέπει το πεπρωμένο θα συνεχίζω να καπνίζω.
(Αν παντρευόμουν την κόρης της πλύστρας μου,
θα μπορούσα να είμαι εφικτά ευτυχισμένος.)
Δεδομένου αυτού, σηκώνομαι και πηγαίνω προς το παράθυρο.
Ο άντρας βγήκε απ’ το καπνοπωλείο (βάζει τα ρέστα στην τσέπη του?)
Α, τον γνωρίζω : είναι ο Εστέβες, δίχως μεταφυσικές.
(Ο Καπνοπώλης ήρθε στην πόρτα.)
Ορμώμενος θαρρείς από κάποιο θείο ένστικτο, ο Εστέβες γύρισε και με είδε.
Με χαιρέτησε, και φώναξα κι εγώ από μακρυά "Γειά σου, Εστέβες!" και το σύμπαν
ανασυγκροτήθηκε μέσα μου, χωρίς ιδανικά ή ελπίδα, και ο Καπνοπώλης χαμογέλασε.

[YOUTUBE]qHp7l3v7b_Q&feature[/YOUTUBE]

 

[niklaus]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Lhasa: Rising
http://www.youtube.com/watch?v=4hTpR-TYTZ0
[YOUTUBE]4hTpR-TYTZ0[/YOUTUBE]

Lhasa de Sela: Rising

I got caught in a storm
And carried away
I got turned, turned around

I got caught in a storm
That's what happened to me
So I didn't call
And you didn't see me for a while

I was rising up
Hitting the ground
And breaking and breaking

I got caught in a storm
Things were flying around
And doors were slamming
And windows were breaking
And I couldn't hear what you were saying
I couldn't hear what you were saying
I couldn't hear what you were saying

I was rising up
Hitting the ground
And breaking and breaking

Rising up
Rising up

 

[Total_Black]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Τρεῖς θάνατοι - Kώστας Βάρναλης.

Ζηλεύω σου τὸ θάρρος, Καρυωτάκη,
νὰ σμπαραλιάσεις τὴν τρανὴ καρδιά,
καὶ τὴν κακοτυχιά σου, Ὀλύμπιε Τάκη,
νὰ σὲ πάρουν τὰ κύματα βαθιά.

Μὲ πάει γελώντας ὁ Χάρος στὰ ἑκατό μου,
σιχάθηκα τὸν ἄχαρο ἑαυτό μου.
Σπλαχνίσου με, καταραμένε Χάρε,
κι ἂν ὄχι ἐμέ, τὴ θύμησή μου πᾶρε.

Ὅσο τὰ περασμένα ἀνακαλῶ,
τόσο δὲ βρίσκω τίποτα καλό.
Πόνοι, ἀρρώστιες, μὲ κάναν μοιρασιά,
μὰ θὰ πάω μονάχα ἀπὸ σιχασιά.:109:

[YOUTUBE]C4o919aXj60&feature=related[/YOUTUBE]
Gil Evans Orchestra-Voodoo Chile

 

[Total_Black]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Lhasa de Sela: Rising

I got caught in a storm
And carried away
I got turned, turned around

I got caught in a storm
That's what happened to me
So I didn't call
And you didn't see me for a while

I was rising up
Hitting the ground
And breaking and breaking

I got caught in a storm
Things were flying around
And doors were slamming
And windows were breaking
And I couldn't hear what you were saying
I couldn't hear what you were saying
I couldn't hear what you were saying

I was rising up
Hitting the ground
And breaking and breaking

Rising up
Rising up

+Δικαίωμα:126:
[YOUTUBE]yAkvx5L-zGE&feature=related[/YOUTUBE]
CHICK COREA / Crystal Silence

 

[Total_Black]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Gia conosco i passi di una strada
che qualunque cosa accada
so a memoria dove andra,
gia conosco i sassi del cammino
e il dolcissimo declino
da cui sola tornero,
ma intanto penso che sto andando
verso cio che sto negando
evitando, ritardando
osservandomi con te
in un album di fotografie,
inguaribili manie
per salvare non so che.
Altro tempo inutile, sprecato
per aver dimenticato
di sapere gia com'e,
nuovi giorni tristi,
notti chiare,
le parole dolci, amare
di una lettera per te,
che dice: Amore, che peccato,
il mio cuore e gia segnato
dai ricordi del passato
chi lo sa meglio di te
per cui lo maltratto per davvero
un ritratto bianco e nero
di una mia poesia per te.

Per cui lo maltratto per davvero
un ritratto bianco e nero
di una mia poesia per te.
Per cui lo maltratto per davvero
un ritratto bianco e nero
di una mia poesia per te

................................................
Mina - Ritratto in bianco e nero (Mina - Portrait in Black and White)
[YOUTUBE]pjktz2cRhtU&feature=related[/YOUTUBE]

I already know the steps of a road
that whatever happens
I know from memory where it will go,
I already know the stones of the road
and the sweetest decline
from which one will come back,
but meanwhile I think I'm going
to what I am denying
avoiding, delaying
with you watching me
in a photo album,
incurable mania
to save something.
Other unnecessary time, wasted
for forgetting
already know how,
New sad days,
clear nights,
sweet words, love
a letter for you,
which says: Love, that sin
my heart is already marked
by memories of the past
Who knows better than you
that really do harm them
a black and white portrait
a poem of mine for you.

So it really mistreated
a black and white portrait
a poem of mine for you.
So it really mistreated
a black and white portrait
of one of my poems for you
........................................................

Κατερίνα Γώγου =
"Οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα
Γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο

Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα
Γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει"

 

[Pin]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον
Μαρία Πολυδούρη

Τι θέλω πια να δέχωμαι την προστασία της Μούσας;
Να σφίγγω την καρδιά μου να δεχτή
τις νέες αγάπες, πίστες και χαρές της,
τάχα πως είνε μοίρα μου κ' είνε και διαλεχτή!

Πάει ο καιρός που αχτιδωτό το αστέρι της ματιάς μου
έφεγγε και των θείων και των γηίνων.
Ω των παθών δεν κράτησα εγώ την ανόσια Λύρα,
εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.

Και τραγουδούσα τον καημό της άσπιλης ψυχής μου
μεσ' στων δακρύων την ευχαριστία
κι' όλη η χαρά του τραγουδιού μου ήταν, πως τη φωνή μου
θα τη δεχόταν μια βραδιά μπρος στη φτωχή του εστία.

Κι' ως διάβαζα στα μάτια του κάποτε τη χαρά του,
ποια δόξα ακριβή να πω;
Στο χωρισμό μας τούφερναν σα χελιδόνια οι στίχοι
μήνυμα, πως από μακριά διπλά τον αγαπώ.

Τώρα καμμιά, καμμιάν ηχώ δεν άφησε η φωνή μου
σπαραχτική όταν γέμισε μιας νύχτας το σκοτάδι.
Όμως όλοι φοβήθηκαν και γω πιστεύω ακόμα
αληθινά πως τη βαριά χτύπησα πόρτα του ₼δη.

Λοιπόν γιατί να δέχωμαι το κάλεσμα της Μούσας;
Σαρκάζει η πίστη μέσα μου των θείων και των γηίνων.
Μια ανόσια Λύρα των παθών σε μένα δεν ταιριάζει.
Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.

[YOUTUBE]XW7A40ny_yE&feature[/YOUTUBE]

Η Μαρία που αγαπούσε πάντα τον Καρυωτάκη...:442:

 

[Snow Whitty]

Ντύσε το ποίημα με μουσική Kirkh70!

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος


ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ



[YOUTUBE]1HR0tVN2t4g&feature=related[/YOUTUBE]

 

[AlastorTHX]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Therapy - Ten Year Plan

Well trust little you to take it to a level
You want but don't understand
Back up the truck, Joe, wheel out those excuses
You don't want to dirty your hands
Napoleon complex, lower than low
High enough to think you can try
Over the side, the ship goes down
I'm still around to testify

So bring on the Sturm und Drang
I just want to get drunk and headbang
So much for the ten year plan
You're just another company man

Well I must admit some mornings when it hits
I don't want to do it my way
I see you and your worthless crew
Fighting to get on the runway
Dizzy dizzy heights, terrifying lows
Don't look around, just climb
I'll see you later when you come back to me
'Cause everybody gets a little Judas sometimes

So here's the Sturm und Drang
I just want to get drunk and headbang
So much for the ten year plan
You're just another company man

Well trust little you to take it to a level
You want but don't understand
Back up the truck, Joe, wheel out those excuses
You don't want to dirty your hands

'Cause you can, to bring on this Sturm und Drang
I just want to get drunk and headbang
So much for the ten year plan
So much for the ten year plan
So much for the ten year plan
You're just another company man
You're just another company man
You're just another company man, man, man, man
Man

[YOUTUBE]48DClhkdnB4[/YOUTUBE]

Clawfinger - Two Sides

There's nothing a god can give to me that I can't give to myself
I put my beliefs in the things I believe and a god can take care of
himself
There's not enough love in the world for me to think about wasting my
time
It's not that I don't believe at all but I don't need a heavenly sign
I can achieve the things I need without getting down on my knees
I can respect your religion but I don't want to pay your fees
I don't want to hear you talk about the things you think that I need
so don't help me back on my feet again until you can hear me plead
Just look in the holy book of crooks and tell me what you can find
All the rules and the regulations made to manipulate your mind
Don't pretend that you're blind just open your mind and study
historical times
The bigger the loss the bigger the cost the bigger the cross and its
crimes
I don't believe in a god that I need to worship
I don't believe that I need to get down on my knees
I don't believe that a voice from above can help me
I only believe in what I can see and the things that I can achieve
Whatever belief you belong to there's still always a reason to doubt
and there's always another opinion as to what life is all about
There's always a bigger dimension and a different point of view
so I don't want to try to change you that decision is up to you
Whatever your final choice is and however you choose to live
You'd better be happy for what you can get and happy for what you can
give
There's only one thing to remember there is only one thing you can do
and that is to do unto others as you'd have others do unto you
Chorus
Two sides two sides to every story
two stories more makes four new ones to choose
Four sides four sides to every story
four stories more makes eight new ones to choose
Eight sides eight sides to every story
eight stories more now which one should you choose
now which one can you use

[YOUTUBE]xHnOFQPt6rQ[/YOUTUBE]