Εγώ έδινα λευκή επιταγή... έπαιρνα ότι μου πρότειναν, δεν είχα ιδέα έτσι κι αλλιώς τότεΚαι εγώ τότε περίπου πήγα, δευτεροετής στο Εκπα , κοιτα ήταν ειδήμων, ευγενική αλλά σνομπ και ισχυρογνώμων στις απόψεις της περί των ερμηνειών . Αλλα ήταν iconic κατα κάποιο τρόπο
Εγώ πάντως δεν είχα συναντήσει σνομπ πωλητές. Ούτε σε χαϊφάδικα ούτε σε δισκάδικα. Και είχα πάει σε πάρα πολλά.Απαντώντας έμμεσα και στην προσφυγή στην εμπειρία και αυθεντία του συνφορουμίτη , εκπροσώπου της γενιάς των μπούμερς στην οποία ανήκω και εγώ, επιτρέψτε μου οφ τοπικ, να αναρτήσω ένα απολαυστικό κείμενο, που θα θυμίσει γλυκές αλλά και δραματικές εποχές
Ένα έπος για την μουσική και τα στερεοφωνικά στα 70-80ς από τον George Liantos
"-Πως ακούγαμε εμείς οι μπούμερ μουσική-
.
1) Ακούγαμε ραδιόφωνο. Τρεις κρατικούς σταθμούς που φιλοξενούσαν φειδωλά εκπομπές με «μοντέρνα» μουσική. Φυσικά η λογοκρισία και ο σνομπ καθωσπρεπισμός έδινε κι έπαιρνε. Οι παρεμβάσεις βουλευτών και άλλων στυλοβατών τις κοινωνίας τότε, ήταν σταθερός μπαμπούλας για τους παραγωγούς. Ανεπισήμως, υπήρχαν οι παράνομοι ερασιτεχνικοί σταθμοί όπου μερικά νέα παιδιά έφτιαχναν μόνα τους τους πομπούς και εξέπεμπαν με τον φόβο της μπρουτάλ Χωροφυλακής. Αυτοί έπαιζαν κυρίως ροκ ή βαριά λαϊκά του περιθωρίου. Ο Αγγελόπουλος, ο Περπινιάδης κι ο Άκης Πάνου, θεωρούνταν Νιού Όρλεανς περιθώριο τότε. Τον περισσότερο χρόνο βέβαια οι ερασιτέχνες τσακώνονταν μεταξύ τους γιατί έμπαινε ο ένας στην συχνότητα του άλλου. « Φου φου…Φίλε από Αιγάλεω βγες από την συχνότητα μου γιατί θα σε βρω και θα σε γαμήσω…ξέρω ποιος είσαι…φου φου». Μερικοί διαφήμιζαν με εφιαλτικό eco οικόπεδα στην Κερατέα ΤΕΑ ΤΕΑ ΤΕΑ και αλλαχού. Όλοι κάναν αφιερώσεις: « Ο Γιάννης από Περιστέρι αφιερώνει στην Σούλα από Κορυδαλλό το γουιθ αουτ γιου…αααααχ ρε Σούλα!!!».
.
2) Οι πιο λεφτάδες είχαν στερεοφωνικό. Το στερεοφωνικό το 1978 ήταν δείγμα πλούτου, όπως είναι σήμερα η πισίνα και το μοναστηριακό τραπέζι. Είχε περίοπτη θέση στο σαλόνι. Ένα καλό στερεοφωνικό κόστιζε γύρω στις 80.000 με 100.000 χιλιάδες δραχμές και βάλε, όταν ο μισθός έπαιζε γύρω στις 15.000, αν και οι διαφορές τιμών από το 1975 έως το 1985 ήταν τεράστιες. Υπήρχαν ειδικά μαγαζιά που πουλούσαν μόνο στερεοφωνικά. Ήταν πουλμούρ μαγαζιά. Τεχνολογικής αιχμής. Οι πωλητές εκεί, σε αντιμετώπιζαν όπως θα σε αντιμετώπιζε σήμερα ρεσεψιονίστ πεντάστερου, αν εμφανιζόσουν με σαγιονάρα οικοδόμου και νύχι πένα μπουζουκιού στο μικρό δαχτυλάκι, για να ζητήσεις ημιδιαμονή. Ήταν υπεράνω, όπως οι πωλήτριες του 80-90 στο Κολωνάκι. Ζητούσαμε watt και να έχει μπάσα. Όσο πιο πολλά watt και μπάσα το στέρεο, τόσο πιο μεγάλη φιγούρα κάναμε στον επισκέπτη του σαλονιού μας. Η κορωνίδα των στερεοφωνικών ήταν το μπομπινόφωνο. Αλλά ήταν πανάκριβο. Πανάθεμά το!
.
3) Η διαδικασία τοποθέτησης του βραχίονα του πικ απ πάνω στον δίσκο ήταν θεατρικό δρώμενο. Ο σαλονάρχης, έπιανε τον δίσκο με σοβαρότητα Πάπα που ιερουργεί με το Αγίο δισκοπότηρο, από τις άκρες, μη και αφήσει λεκέδες που μαζεύουν σκόνη. Με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις τοποθετούσε τον δίσκο στο πλατό. Έπιανε ένα ειδικό σφουγγαράκι και σκούπιζε προσεκτικά την σκόνη σαν να καθαρίζει τον δίσκο της Φαιστού. Μετά έσκυβε σαν να προσκυνά εικόνα και με σταθερό χειρουργικό χέρι τοποθετούσε τον βραχίονα στην αρχή του δίσκου. Ακούγεται εύκολο αλλά δεν ήταν. Το να πετύχεις ακριβώς την αρχή του τραγουδιού ήθελε εκπαίδευση. Αν δε έπιανε ο δίσκος σκόνη κατά την διάρκεια του παιξίματος, άκουγες ξαφνικά ένα σρλβιιιιιιιιινννχχχραααατς και ο βραχίονας έφτανε στο τέλος του δίσκου απνευστί. Οπότε με ειδικό βουρτσάκι και ειδικό καθαριστικό υγρό πήγαινες και καθάριζες την βελόνα και άρχιζες ξανά το δρώμενο απ την αρχή. Ο στατικός ηλεκτρισμός κρυφογελούσε.
.
4) Την μουσική την ακούγαμε δυνατά. Όσο πιο δυνατά τόσο πιο μοντέρνοι και επαναστάτες χωρίς αιτία φαντάζαμε μεταξύ μας. Άλλωστε το άκουσμα μουσικής δεν είχε γίνει ακόμα ιδιωτική υπόθεση. Ήταν δημόσια δήλωση. Ακουστικά υπήρχαν, αλλά ήταν κάτι θηρία σε μέγεθος, άβολα, ακριβά, ανακριβή και με καλώδια. Κοντά καλώδια. Δεν τα χρησιμοποιούσαμε. Ψείρες ξέραμε μόνο αυτές των μαλλιών.
.
5) Η μουσικές τύπου Λεντ Ζέπελιν, ή Ντιπ περπλ ήταν για την κοινωνία τότε «ουρλιαχτά» και οι Πινκ Φλόιντ ακαταλαβίστικοι ήχοι. Μετά το Γουόλ «άρπαξαν» στην Ελλάδα. Από το 1974 μέχρι το 1979 κάναμε ακόμα αντίσταση στη χούντα. Ακόμα κι ο Πασχάλης εθεωρείτο γιεγιές, μαλλιάς κι αποσυνάγωγος από τους Χαρντ κορ συντηρητικούς
. Γενικώς το ροκ αντιμετωπιζόταν από τους «μεγάλους», ως περαστικό και γραφικό καπρίτσιο των νέων. Οι συντηρητικοί, με Σεμπάγκο αυτιά, άκουγαν Χούλιο Ιγγλέσιας, Πάριο και Αλέκα Κανελίδου. Οι αριστεροί, γρατζουνιστά ρεμπέτικα και Μίκη. Αναλόγως τι είχε πει ο Μίκης τελευταία βέβαια. Άντε και κοινωνικό ροκ οι του εσωτερικού. Το 80 γίναν της μόδας τα πρώτα μπαράκια των Εξαρχείων που παίζαν απαραίτητα Μπίλη και Φιτζέραλντ από γραμμένη κασέτα μέχρι σιχαμάρας και οι τότε γκόμενες συμπεριφέρονταν ως βαμπ εκ Γαστουνίου μιμούμενες αμερικάνικα φιλμ νουαρ. Ξεκαβλέ Φρίκη! (Ξεχωριστό ποστ).
.
6) Αγοράζαμε δίσκους ή κασέτες. Οι μουσικόφιλοι κυρίως δίσκους γιατί οι κασέτες ήταν μια μουσική λάσπη. Οι περισσότεροι βέβαια «δούλευαν» την κασέτα γιατί ήταν πιο φθηνή. Όχι μόνο γιατί αγόραζες το άλμπουμ σε κασέτα πιο φθηνά, αλλά γιατί γράφαμε πάνω σε άγραφες κασέτες, παράνομα, τα τραγούδια που θέλαμε, είτε από φίλους, είτε από δισκάδικα, που παράνομα πάλι, μας έγραφαν τις λίστες που τους δίναμε. Τα συνοικιακά δισκάδικα από αυτό ζούσαν.
.
7) Στο συνοικιακό δισκάδικο υπήρχαν για πώληση καμιά διακοσαριά δίσκοι όλοι κι όλοι, (άλμπουμ). Οι τελευταίες επιτυχίες. Αν έψαχνες τραγούδι του 65 το 1978, σε κοιτούσαν όπως θα κοιτούσαν τον Μανώλη Ανδρόνικο σε ανασκαφή. Εκεί λοιπόν, πήγαινες και έλεγες, «φιλάρα, μπορώ να ακούσω λίγο την αρχή;», ο δισκάς σε κοίταζε όπως θα σε κοίταζε ο Λουδοβίκος ο κατορς αν του έκανες τράκα το αντηλιακό. Οπότε με αναστεναγμό ζορισμένης συγκατάβασης υπέκυπτε, κάνοντας πρωτόγονο χειρουργικό θεατρικό σκρόλ με την βελόνα πάνω στα τραγούδια. Η διαπραγμάτευση για το σκρόλ ήταν πολύ σημαντική στην σχέση αγοραστή πωλητή. Καταξιωνόσουν ως αγοραστής αν πάταγες κάτω την ξιπασιά του πωλητή. Στα μεγάλα δισκάδικα του κέντρου, πουλούσαν μούρη και σου έδιναν τους δίσκους σε σελοφάν, ότι και καλά δεν στους παίζω γιατί θα τους χαλάσω…είμαστε σοβαρό μαγαζί εδώ πέρα! Ενίοτε όμως αγόραζες δίσκο στο σελοφάν και ήταν στραβός ή ήταν χτυπημένος. Τι εννοούμε χτυπημένος; Ας πούμε, άκουγα την έναρξη του Γουις γιου γουερ χιαρ με ένα τακ-τακ-τακ για όλο το αρχικό πεντάλεπτο μέχρι το 1990 που το αγόρασα ξανά σε σιντί. Το είχα συνηθίσει με το τακ τακ και δε μ άρεσε στο σιντί.
.
8 ) Για ποικιλία ας μη συζητήσουμε καλύτερα. Το ένα εκατομμυριοστό από αυτά τα τραγούδια που μπορείς να βρεις σήμερα. Μιλώ για την ποσότητα, όχι για την ποιότητα τραγουδιών. Βέβαια τα τραγούδια που μας άρεσαν τα «λιώναμε» για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Οι μενστριμ επιτυχίες μετριόντουσαν με τα καλοκαίρια. Τρεις επιτυχίες κάθε καλοκαίρι περίπου. Οι ψαγμένοι περιμέναμε χειμώνα καλοκαίρι κανένα αστό φίλο να έρθει από Αγγλία φορτωμένος. Ο δίσκος από Αγγλία έριχνε γκόμενα.
.
9 ) Οι τιμές είχαν τεράστιες διαφορές από χρόνο σε χρόνο. Το 1974 ο δίσκος (το L P )κόστιζε 90 δραχμές. Το 77 180 και το 1979 220 δραχμές. Το 1985 1200, μη σας πω και παραπάνω. Για πιο φθηνά πηγαίναμε στο Μοναστηράκι για μεταχειρισμένους. Αν ήθελες να ακούσεις τζαζ, η κλασική, ή έθνικ, την είχες βαμμένη. Δεν υπήρχαν ελληνικής παραγωγής δίσκοι τέτοιου είδους. Μόνο εισαγωγής και μάλιστα σε λίγα μαγαζιά του κέντρου με τους γνωστούς πωλητές-ρεσεψιονίστ πεντάστερου. Για όσους θυμούνται, στον «Αυλό» και στην «Λέσχη του δίσκου», έπρεπε να φέρνεις μαζί σου και πιστοποιητικό από τους Νιμπελούγκεν. Αλλιώς δεν σου πουλούσαν. Ένας δίσκος εισαγωγής κόστιζε 320 και βάλε, όταν ο ελληνικός κόστιζε 200.
.
10) Οι περισσότεροι δίσκοι στην Ελλάδα δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Είτε από την εγγραφή τους, λόγω κακής μήτρας και υλικού εγγραφής, είτε με την χρήση, αποκτούσαν παράσιτα. Τηγανίζαν ψάρια, όπως λέγαμε τότε. Ακουμπούσες την βελόνα στον δίσκο και άκουγες την Μαρουλιώ να τηγανίζει στο μαγερειό μπαρμπούνια και αθερίνες. Οι δε κασέτες είχαν ένα σταθερό υπόβαθρο θορύβου χουουουουου από κάτω.
.
11) Το χαριτωμένο τότε ήταν, το πώς ακούγαμε μουσική. Τουλάχιστον οι ψαγμένοι. Μεγαλωμένοι στα απόνερα τον χίππιδων, περιμέναμε από την μουσική να μας μαστουρώσει χωρίς ναρκωτικά. Που να τα βρούμε άλλωστε. Περιμέναμε κάποιο κομμάτι να μας «στείλει». Να ανυψωθούμε βιωματικά σε άλλες σφαίρες. Συνηθως το πετυχαίναμε με μπίρες και αργότερα τα…χαμένα κορμιά με «Αρντάν ζωή και κίνηση». Βαριά ηρεμιστικά δηλαδή. Τότε ακόμα πιστεύαμε πως τα ναρκωτικά μας άνοιγαν τον εγκέφαλο και λειτουργούσαν και αντισυστημικά. Οι αριστεροί πάλι όχι. Επέμεναν με τίμιο αλκοολ και με την κάβα του Μαρξ. Οι δε πλειοψηφία που άκουγε Χούλιο και Πάριο, δεν έδινε δεκάρα για όλα αυτά. Η μουσική για αυτούς ήταν συνοδεία επίδειξης στάτους σε στιγμές γκομενοκυνηγιού και πόζας. Αυτά τα ολίγα. Και συγνωμη για το πανωκατωσέντωνο! ""
Στη Λέσχη πήγα αργότερα με τη σύζυγο. Η οποία ψώνιζε επαγγελματικά κυρίως.Εγώ έδινα λευκή επιταγή... έπαιρνα ότι μου πρότειναν, δεν είχα ιδέα έτσι κι αλλιώς τότε
Υπήρχε μια περίεργη αντιμετώπιση όταν ζητούσες να ακούσεις μηχανήματα , και δεν τους γέμιζες το μάτι λόγω ηλικίας ή ντυσίματος κλπ. , σε παρέπεμπαν σε ραντεβού που θα κλεινοταν τηλεφωνικά κλπ. Επίσης ερωτήσεις όπως που δουλεύεις; α σε ξενοδοχείο, μεγάλο; αδιάκριτες με φιλικό περιτύλιγμα ήταν συνηθισμένες ειδικά στο SPZ AUDIO, αντιπροσωπεία και της Musical Fidelity, στα Εξάρχεια, στο κάτω μέρος της Τοσίτσα. ή στην Βουκουρεστίου με τα Thorens . Βέβαια ειχα πετύχει και περίπτωση που με αφησαν να ακουσω συγκριτικά τα τρία κορυφαία ηχεία της εποχής, KEF 105.1 B&W 801 και τα IMF PROFESSIONAL χωρίς πολλά πολλά. Και άκουσαν χωρίς σχόλια τις επηρμένες παρατηρήσεις μου.
Λέω να συνδυάσουμε την τεχνολογία με πίνακες που θ'απεικονίζουν τους Drs. Toole & EAR για να τους πετάμε...βελάκια.
Helloooo.... Εφόσον οι ιμερσιβίτες προτείνουν τόσο ένθερμα ηχόμπαρες τότε δεν θα είχαν ένσταση να χρησιμοποιούσαμε αντί αυθεντικών... εικονικά κανάλια ύψους οπότε και η οροφή θα έπρεπε να μένει με ισχυρή κατοπτρική ανάκλαση... Τους έχουμε φέρει ουσιαστικά εκεί που ΄΄θέλει΄΄ ένας νορμάλ χρήστης οπτικοακουστικών setup.Δεν τρελαθήκαμε ακόμη για να αγοράσουμε άλλα 7-11 ηχεία και επεξεργαστή για να δοκιμάσουμε το upmixing!!!
Aκόμη κι αν παίζει καλύτερα, δε μας ενδιαφέρει να βάλουμε ένα κλουβί με ηχεία γύρω μας!!!
Να πάει να χεστεί η καλύτερη χωρική πληροφορία....
το μπαρμπαδάκι εδώ μόνο subs χρειάζεται για να γουστάρεις!!! ποιος χώρος? έχει καπνό ο χώρος!!!
Είσαι off topic σημερα
Η μόνη λογική εξήγηση είναι - μετά συγχωρήσεως - ότι πρέπει να ήσουν κι εσύ τότε αρκετά ΄΄ξινός΄΄ ώστε να μην σου κάνει εντύπωση.
εκείιιιιιιινα τα χρόνια...κάτι σε στυλ ηχοκίνηση κλπ τα έλεγαν
Το 1981, εικοσάχρονα παιδιά, με ντύσιμο φοιτητικό της εποχής και μούσια (εγώ) με πήρε από το αυτί φίλος συμφοιτητής που ήθελε να αγοράσει ηχεία (με θεωρούσαν ειδικό ένεκα το σετάπ που είχαμε σπίτι από το 1976, με ήδη δύο αναβαθμίσεις) και με γυρόφερνε βδομάδες σε όλα τα μαγαζιά και αντιπροσωπείες του λεκανοπαίδιου. Δεν αντιμετωπίσαμε πουθενά πρόβλημα ούτε χρειάστηκε ποτέ ραντεβού.
Ακουστε μουσικουλα, αλλα μαθετε και κανενα οργανοΕίναι όλοι κουφοί και όλοι 60+!!!
Άστα να πάνε...
Πρόσεχε μόνο μη παρασυρθείς και πας από headtracking σε... headbanging με το σόλο φλάουτο.Μέσα από την ορχήστρα πάλι. Ακατάλληλο για καρδιακους δικάναλους
- YouTube
Enjoy the videos and music that you love, upload original content and share it all with friends, family and the world on YouTube.youtube.com
beg to differ... Ο υποφαινόμενος είναι μονάχα... κουφός.Είναι όλοι κουφοί και όλοι 60+!!!
Άστα να πάνε...
Headbanging σε καμία περίπτωση, δεν είναι του χαρακτήρα μου.Πρόσεχε μόνο μη παρασυρθείς και πας από headtracking σε... headbanging με το σόλο φλάουτο.
Άτσα και μουσικολόγος ο Ν.Κ. Ξέρει και γιατί ο κόσμος δεν χορεύει όταν ακούει κλασική ... λόγω σοβαρότητας του είδους. Ναι για αυτό ακριβώς. Ξέρει και τι ενδιαφέρει και μιλάει και εξ ονόματος όλων των όντιο ανθρώπων.Headbanging σε καμία περίπτωση, δεν είναι του χαρακτήρα μου.
Προτιμώ χαοτικές μορφές κίνησης και έκφρασης
View attachment 371664
Στην κλασική βέβαια η κίνηση του σώματος απαγορεύεται, ο χορός θεωρείται ως κάτι ελαφρύ που δεν ταιριάζει με την σοβαρότητα του είδους. Εκεί κάπου έρχεται και κουμπώνει ο Οντιο Άνθρωπος με το χόμπι του.
Δεν θα επεκταθώ διότι βλέπω ότι δεν ενδιαφέρει καθόλου τους audio people.
