Έβαλα Jordi Savall στο streaming για να εξοικειωθώ με το έργο.
O Savall δεν είναι ό,τι καλλίτερο για την "εξοικείωση" με το έργο. Περιέργως πως, ο Savall φαίνεται "αναιμικός" (ούτε η SACD version φαίνεται να τον βοηθά και γενικά δεν φαίνεται να του πηγαίνει η Κλασσίκη περίοδος. Έχει κάνει πολύ μέτριο Mozart & Beethoven).
Το Stabat Mater του Haydn είναι από τα σημαντικά έργα του συνθέτη και είναι on topic, καθόσον είναι από τα ολίγα εκείνα που ξεχωρίζουν και έχουν γραφεί σε ελάσσονα κλίμακα (σολ ελάσσονα). Βέβαια, σε καμμία περίπτωση δεν αποτελεί το μοναδικό εκείνο μουσικό γεγονός των Επτά Τελευταίων Λόγων.
Δεν ΄΄παράτησα΄΄ κάτι.Ολοκληρώθηκε ένας κύκλος και πέρασα σε άλλα ιδιώματα με τα οποία ασχολούμαι περισσότερο χρόνο.
Musiclistener, o Haydn, δυστυχώς, "συμπιέζεται", και όχι μόνον στην Ελλάδα, από την μεγάλη επίδραση του έργου των πλέον προσφιλών στο ευρύ κοινό Mozart & Beethoven. Φυσικά, ελάχιστός λόγος γίνεται για την μεγίστη επίδραση του Haydn και στους δύο αυτούς μεγάλους συνθέτες (και όχι μόνον).
Και η λέξη "καλός" προσδίδεται και σε ανθρώπους, πράγματα ή καταστάσεις που δεν "πληρουν" τις προυποθέσεις για κάτι τέτοιο, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να χρησιμοποιούμε τη λέξη αυτή όπου και όποτε αρμόζει, επειδή κάποιος κάποτε την χρησιμοποήσε για αλλότριους σκοπούς. Αλλέως πως, αδικούμε τους Haydn, Mozart, Beethoven κλπ., χρησιμοποιώντας την ίδια λέξη που αντιστοιχεί σε συνθέτες που όχι μόνον δεν είναι πραγματικά μεγάλοι αλλά είναι ακόμη και ήσσονος σπουδαιότητας!
Η εκτέλεση των "Έπτα Τελευταίων Λόγων" με το Amadeus είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα, αλλά υποφέρει από μέτρια ηχογράφηση (παλαιά γαρ) και μια κάπως ρομαντική προσέγγιση που δεν την έχει ανάγκη το έργο.
To Stabat Mater του Pergolesi είναι εν μέρει on topic, τουλάχιστον ως προς την τονικότητα (φα ελάσσονα). Υπάρχει μια απίστευτη πληθώρα από ικανές εκτελέσεις, οι περισσότερες σε λίαν ικανοποιητικές παραγωγές. Μία που μπορώ στa γρήγορα να αναφέρω είναι εκείνη με τον Daniel Taylor και την εξαιρετική Emma Kirkby, με το Theatre of Early Music (BIS σε SACD format). Με μόνο γυναικείες φωνές, η παλαιά εκτέλεση με την Dorothea Roschmann, στα πολύ νιάτα της, και την πολύ καλή Catherine Robin, με τους Les Violons du Roy (στην Αμερικανική Dorian).
Καλημέρα,
Like
Δεν με κατάλαβες καλά, musicfanatic. Το έργο είναι σε ντο ελάσσονα, καθόσον αρχίζει και τελειώνει σε αυτή την κλίμακα. Σχεδόν πάντα, όμως, οι αργές κινήσεις γράφονται σε άλλη αλλά, τις πιο πολλές φορές, σε σχετική κλίμακα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η αργή κίνηση, στην οποία αναφέρομαι (και όχι σε όλο το έργο) είναι γραμμένη στη σχετική μείζονα, ήτοι την Μι ύφεση μείζονα. Αν διαβάσεις ξανά το κείμενό μου, θα δεις αυτό ακριβώς που σου περιγράφω τώρα. Ομοίως, και στη Σονατα του Beethoven, ενώ είναι γραμμένη στη ντο ελάσσονα, η αργή της κίνηση είναι σε λα ύφεση μείζονα. Ωσαύτως, στο Κουαρτέτο του Haydn (Op. 20, no.2), ενώ είναι γραμμένο στη Ντο μείζονα, η αργή κίνησή του είναι στη ντο ελάσσονα (η τονική μέιζονα).
Μάλιστα, κατανοητόν!
