wizzy
Music is our (Supernatural) friend!
- Μηνύματα
- 15.416
- Reaction score
- 22.478
(το "σήμερα" έγινε 2 μέρες μετά... τέλοσπαντων... Α! Aκολουθεί post-σεντόνι, you have been warned!)
Η εβδομάδα που προηγήθηκε ήταν "δύσκολη" εβδομάδα - για διάφορους λόγους. Κάτι "μανούρες" στη δουλειά, διάφορα προσωπικά κι οικογενειακά τραβήγματα κτλ, συνέβαλαν όλα στο να γεμίσει το μυαλό μου με μια "ένταση" άνευ προηγουμένου. Γύρισα σπίτι την Παρασκευή και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι "πρέπει να πάω ποδηλασία αύριο, δεν γίνεται, θα σκάσω". Πράγματι, έχοντας κοιμηθεί καλά το προηγούμενο βράδυ, ξύπνησα το Σάββατο αποφασισμένος να "τα δώσω όλα". Ένιωθα τόση ένταση μέσα μου που το μόνο που "έβλεπα" μπροστά μου ήταν η άσφαλτος. Ντύθηκα, ετοίμασα τα διάφορα παρελκόμενα (τροφή, ηλεκτρολύτες κτλ) και ξεκίνησα. Η διαδρομή που θα ακολουθούσα ήταν περίπου προσχεδιασμένη. Έψαχνα ευκαιρία να την κάνω, μαζί με έναν φίλο συν-ποδηλάτη, έτσι ώστε να την προγραμματίσω και για τον Όμιλο κάποια στιγμή. Για δυο, τρία συνεχόμενα Σάββατα, διάφορες συγκυρίες απέτρεψαν τον συν-ποδηλάτη να με συνοδεύσει, οπότε το Σάββατο είπα "δεν πάει άλλο, θα πάω να την κάνω μόνος μου".
Ξεκίνησα αρκετά "δυνατά" (κι όχι τόσο "συγκρατημένα" όπως συνήθως - ας όψεται η προαναφερόμενη "ένταση"...), οδηγώντας στην παλιά Εθνική Οδό Λευκωσίας-Λεμεσού. Στο χωριό Δάλι έστριψα αριστερα με κατεύθυνση το χωριό Λύμπια. Λίγο πριν βγω από τα Λύμπια, κοιτάω το bike computer και με - ευχαρίστηση - συνειδητοποιώ ότι συμπλήρωσα μία ώρα με μέσο όρο ταχύτητας 25.7χλμ/ώρα. "Καθόλου άσχημα" μονολογώ "για να δούμε πόσο μπορώ να αυξήσω τον μέσο όρο". Ένιωθα τα πόδια μου "δυνατα", η διαδρομή μέχρι τότε ήταν σχεδόν επίπεδη και κάπως έτσι προέβλεπα ότι θα συνεχιστεί, οπότε η κούραση ήταν το τελευταίο που με απασχολούσε. Συνέχισα με την ίδια ένταση και βγαίνοντας από τα Λύμπια, αντί να στρίψω δεξιά προς Λάρνακα (η συνήθης διαδρομή) έστριψα αριστερά προς το χωριό Αθηένου. Μετά από μια μικρής απόστασης και μέτρια κλίσης ανηφόρα, "ανοίχτηκε" μπροστά μου ένα διάστημα δρόμου με ελάχιστη τροχαία κίνηση, λίγες και πολύ ανοιχτές στροφές με επίπεδο - ως επί το πλείστον - οδόστρωμα. "Παιδική χαρά" που λένε... "Όπλισα" και ξεκίνησα να επιταχύνω. Μέχρι το τέλος του δρόμου, σε έναν κυκλικό κόμβο όπου αναγκαστικά έπρεπε να ελαττώσω ταχύτητα, είχα αυξήσει τη μέση ωριαία ταχύτητα κατά 1χλμ - πριν καν συμπληρωθεί η δεύτερη ώρα ποδηλασίας. Μόλις "βγήκα" από τον κυκλικό κόμβο, ακολούθησε μια ανηφόρα, μέτριας κλίσης κι απόστασης περίπου 3χλμ. Την ανέβηκα κι αμέσως μετά ξεκίνησε το δεύτερο "party"...
Μέχρι το επόμενο χωριό (Αβδελλερό) ο δρόμος ήταν σχετικά επίπεδος με μια - καλή! - κατηφόρα (έπιασα και τη μέγιστη ταχύτητα της διαδρομής, 65χλμ), η "ενέργεια" στα πόδια μου να μοιάζει αστείρευτη, η προσήλωσή μου στην ποδηλασία σχεδόν απόλυτη, το μυαλό μου είχε "καθαρίσει" αρκετά. Πάλι, ελάχιστα αυτοκίνητα, λίγες κι ανοιχτές στροφές και... συμπλήρωση δύο ωρών ποδηλασίας. Μέσος όρος 27χλμ/ώρα! Είχα καλύψει 54χλμ σε δύο ώρες. Βάσει των στατιστικών που κρατάω, ήταν το πιο γρήγορο ποδηλατικό δίωρο που είχα κάνει μέχρι τότε! Ενθουσιαμός αλλά και περίσκεψη... Καλή η ταχύτητα, καλή η εκτόνωση της έντασης, αλλά ήμουν 54χλμ μακριά από το σπίτι μου. Είχα καλύψει λίγο περισσότερο από τη μισή απόσταση κι είχα μπροστά μου άλλες δύο ώρες ποδηλασίας - αν ήθελα να επιστρέψω σε κάποια φάση σπίτι μου! - οπότε η συντήρηση δυνάμεων ήταν επιτακτική. Συν το ότι η διαδρομή από εκεί και μετά θα αποκτούσε μια ανηφορική κλίση που κυμαίνεται μεταξύ 1% και 3% (με κάποιες "κορυφές" στο 5%) για τουλάχιστον 20χλμ, οπότε έπρεπε να τυθασεύσω λίγο την "καύλα" μου για να μην εξαντληθώ εντελώς.
Μοιραία, "έπεφτε" βαθμηδόν κι ελεγχόμενα η μέση ωριαία ταχύτητα, διότι μέσα μου ήθελα να "σπάσω" ακόμα ένα προσωπικό record. Συνέχισα τη διαδρομή περνώντας μέσα από το χωριό Αραδίππου και πήρα την κατεύθυνση επιστροφής προς Λευκωσία - με μια παράκαμψη. Αντί να πάω "καρφί" για τα Λύμπια κι από εκεί πίσω ακολουθώντας τη διαδρομή που είχα κάνει το πρωί, έστριψα αριστερά προς το χωριό Καλό Χωριό. Συνειδητά, κράτησα τη μέση ωριαία ταχύτητα πάνω από τα 26χλμ/ώρα - έχοντας το έταιρο υποψήφιο προς κατάρριψη προσωπικό record στο μυαλό μου. Αφήνοντας πίσω μου το Καλό Χωριό και την Αγία Άννα, μπήκα στο χωριό Ψευδάς και μετά στο χωριό Μοσφιλλωτή. Από εκεί και μετά, επανήλθα στην παλιά Εθνική Οδό Λευκωσίας Λεμεσού, με κατεύθυνση τη Λευκωσία. Είναι μια διαδρομή που τη γνωρίζω αρκετά καλά, με αποτέλεσμα να διοχετεύω δύναμη εκεί που πρέπει και αντίστοιχα να ξεκουράζομαι εκεί που μπορώ.
Πλησιάζοντας την συμπλήρωση των 100χλμ, άρχισα να δίνω περισσότερη σημασία στην ταχύτητα που διατηρούσα σε συνάρτηση με τη διάρκεια της διαδρομής μέχρι εκείνη την ώρα. Ο σκοπός μου; Να "γράψω" τα 100χλμ σε λιγότερες από 4 ώρες (το υπό κατάρριψη record που έλεγα πριν). Τα κατάφερα! Αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι το χρονικό σημείο που το πέτυχα, αλλά θυμάμαι σίγουρα ότι στην ένδειξη της διάρκειας της ποδηλασίας, το πρώτο φηψίο ήταν (που δείχνει τις ώρες) "3". "Χαλαρά τώρα, τα κατάφερες" σκέφτηκα και τα υπόλοιπα 6χλμ "κύλισαν" ήρεμα κι εντός του αστικού ιστού.
Έφτασα σπίτι μετά από 4 ώρες και 4 λεπτά, έχοντας κάνει 18.036 πεταλιές, καλύπτοντας απόσταση 106,86χλμ, έχοντας "αποχαιρετήσει" 2546 θερμίδες και - το κυριότερο - με "καθαρό" μυαλό. Καθόλου άσχημα, θα έλεγα! Βουρ για ασκήσεις στο foam roller, φαγητό κι ύπνο! Σε δύο ώρες ήμουν "περδίκι" και σκεπτόμενος ότι την επόμενη μέρα είχα άλλα περίπου 90χλμ "μπροστά" μου, η διάθεσή μου βελτιωνώταν ακόμα περισσότερο.
Την Κυριακή είχα προγραμματίσει διαδρομή με τον Όμιλο για αρχάριους road bike ποδηλάτες, Λευκωσία-Λάρνακα-Λευκωσία. Θεωρητικά, θα πηγαίναμε με 22-23χλμ/ώρα μέσο όρο. Το group όμως, μόνο αρχάριοι δεν ήταν, οπότε τελειώσαμε τη διαδρομή με μέσο όρο 24.5χλμ/ώρα! Not bad, not bad...! Αν διερωτάστε για την κατάστασή μου, σας απαντώ ότι ήμουν μια χαρά! Κοιμήθηκα καλά το βράδυ και σε συνδυασμό με το καλό πρωινό που έκανα και τη γενικότερη καλή διάθεση, η ποδηλασία ήταν μια απόλαυση! Κάναμε και ένα μεγάλο διάλλειμα στη Λάρνακα, σε μια καφετέρια η οποία - όπως με πληροφόρησαν οι υπόλοιποι - μαζί με το ποτό (καφές, χυμός, milkshake κτλ) προσφέρει και δωρεάν τυρόπιτα ή σπανακόπιτα ή μπουγάτσα! Επειδή αποφεύγω τα γλυκά, προτίμησα την τυρόπιτα - με έναν ενδοιασμό για το πώς θα "κάτσει" στο στομάχι μου σε συνδυασμό με την επιστροφή στη Λευκωσία, αλλά είπα "δεν γαμιέται, θα το ξεπεράσω".
Η τυρόπιτα "εξαϋλώθηκε" (χεχεχε) μετά από κάποια χιλιόμετρα, η καλή διάθεση δεν έλειψε από κανέναν, οπότε φτάσαμε αισίως στη Λευκωσία χωρίς να καταλάβουμε καν πώς "πέρασαν" 44χλμ από τα πόδια μας. Χαλαρά πράγματα, 89,86χλμ απόσταση, σε 3 ώρες και 40 λεπτά, μέσος όρος ταχύτητας 24.5χλμ/ώρα και "μείον" 1.902 θερμίδες.
Η φωτογραφία που ακολουθεί είναι από τη διαδρομή της Κυριακής. Είμαι ο αριστερά (με το ποδήλατο BMC) και αριστερά μου είναι ο Αντρέας. Ο Αντρέας είναι ένας τύπος ο οποίος αν και δεν έχει κανένα αγωνιστικό παρελθόν, "πατάει" πολλούς ποδηλάτες που ξέρω (εμου συμπεριλαμβανομένου). Ο τύπος είναι ακούραστος! Ο λόγος; Ε, όπως λέει κι ο ίδιος "Τώρα που είναι χειμώνας κι είναι μικρή η μέρα, ποδηλατώ μόνο 500χλμ την εβδομάδα (Δευτέρα-Παρασκευή, χώρια τα Σαββατοκύριακα). Το καλοκαίρι προσπαθώ να κάνω περισσότερα."
Ε, η Δευτέρα είναι η μία από τις δύο μέρες που πηγαίνω δουλειά με το ποδήλατο, δεν την έχανα με τίποτα! Ούτε καν με την ομίχλη που επικρατούσε νωρίς το πρωί! Πυκνή ομίχλη, τόσο πυκνή που κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα "έβγαινε" να κάνει ποδηλασία σε κύριους δρόμους, ανάμεσα σε αυτοκίνητα με κόσμο να πηγαίνει στη δουλειά του. Αν με ρωτήσετε εάν θα το έκανα ξανά, μάλλον θα σας απαντούσα αρνητικά, αλλά προχθές ήθελα να έχω κι αυτήν την εμπειρία. Ευτυχώς, δεν συνέβηκε κάτι δυσάρεστο, μέχρι το απόγευμα η ατμόσφαιρα είχε καθαρίσει πλήρως, οπότε πήγα σπίτι άνετος.
Αυτά! Μέχρι την επόμενη φορά!
)
