- Μηνύματα
- 51.116
- Reaction score
- 124.694
Νομίζω αναλύθηκε επαρκώς, απαντήθηκε το μη ερώτημα όπως έπρεπε ν'απαντηθεί, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο, σα να μη ρωτήθηκε ποτέ, καθωσπρέπει δηλαδή.
Τεχνηέντως μπορεί κανείς να μιλάει ασταμάτητα, και να μη λέει τίποτα, και ως γνωστόν δε λέει τίποτα ο τυπικός φαφλατάς πολιτικός, η τέχνη της πολιτικής που λένε, δηλαδή η τέχνη της κοινής παράλογης μπαρουφας στην πραγματικότητα, αρες μαρες κουκουναρες, και μη θυμώνετε, ας το φιλοσοφήσουμε.
Η ανάγκη για μπουρδολογία πάντα υπάρχει, και δεν είναι εύκολο πράγμα, θέλει επιδέξιο χειρισμό του λόγου, δηλαδή ο απλός χειρισμός του λόγου, η γνώση ας πούμε, είναι "τεχνική", μα για να φτάσουμε ν' αποκαλέσουμε την τεχνική τέχνη, πρέπει να ξεπεράσει τα γνωστά βατά επίπεδα της εξασκούμενης τεχνικής, να εξυψωθεί σε επίπεδα άλογα, παράλογα, διότι εκ πεποιθήσεως εξυψώνεται οτιδήποτε συνδέεται με την έννοια της τέχνης, σα να μπαίνει ολόκληρο στο τσουκάλι με το μαγικό ζωμό, σα τον Οβελίξ, δίνει δύναμη η τέχνη, δύναμη και κατά συνέπεια φόβο, τρόμο, αποδίδεται υποταγή, είναι κυρίαρχος ο έχων την ταμπέλα της τέχνης, κοιτάει από ψηλά, δεν υφίσταται βλέπεις καμία μορφή προσγειωμένης και ταπεινής τέχνης, είναι εκ γενετής γαλαζοαίματη, Λονγκ Λιβ δε Κινγκ, κι ας είναι και τρελός, ο μαντ Κινγκ, όσο Μαντ κι αν είναι, δε ξεπέφτει στο επίπεδο του γραφικού τρελού, είναι βασιλιάς βλέπεις, έχει τη στάμπα, δικαίως λοιπόν έχει και τουπε, και όντως εμπράκτως δικαιολογείται και κόβεται το γέλιο σε κάθε παραλογισμό με την ταμπέλα της τέχνης.
Είναι τέχνη. Δεν είναι; Είναι.
Αν η γνώση κι η λογική είναι η τεχνική, τότε ο παραλογισμός είναι η τέχνη. Ανέκαθεν ο παραλογισμός είχε υψηλή αισθητική και ψυχική αποτίμηση, αξία χωρίς μονάδα μέτρησης, φιλοσοφικής μορφής, έτσι είναι λοιπόν, αυτή είναι η τέχνη, το υπεράνθρωπο αλατοπίπερο του παραλόγου, που'ρχεται να νοστιμίζει τη σούπα της λογικής.
Τεχνηέντως μπορεί κανείς να μιλάει ασταμάτητα, και να μη λέει τίποτα, και ως γνωστόν δε λέει τίποτα ο τυπικός φαφλατάς πολιτικός, η τέχνη της πολιτικής που λένε, δηλαδή η τέχνη της κοινής παράλογης μπαρουφας στην πραγματικότητα, αρες μαρες κουκουναρες, και μη θυμώνετε, ας το φιλοσοφήσουμε.
Η ανάγκη για μπουρδολογία πάντα υπάρχει, και δεν είναι εύκολο πράγμα, θέλει επιδέξιο χειρισμό του λόγου, δηλαδή ο απλός χειρισμός του λόγου, η γνώση ας πούμε, είναι "τεχνική", μα για να φτάσουμε ν' αποκαλέσουμε την τεχνική τέχνη, πρέπει να ξεπεράσει τα γνωστά βατά επίπεδα της εξασκούμενης τεχνικής, να εξυψωθεί σε επίπεδα άλογα, παράλογα, διότι εκ πεποιθήσεως εξυψώνεται οτιδήποτε συνδέεται με την έννοια της τέχνης, σα να μπαίνει ολόκληρο στο τσουκάλι με το μαγικό ζωμό, σα τον Οβελίξ, δίνει δύναμη η τέχνη, δύναμη και κατά συνέπεια φόβο, τρόμο, αποδίδεται υποταγή, είναι κυρίαρχος ο έχων την ταμπέλα της τέχνης, κοιτάει από ψηλά, δεν υφίσταται βλέπεις καμία μορφή προσγειωμένης και ταπεινής τέχνης, είναι εκ γενετής γαλαζοαίματη, Λονγκ Λιβ δε Κινγκ, κι ας είναι και τρελός, ο μαντ Κινγκ, όσο Μαντ κι αν είναι, δε ξεπέφτει στο επίπεδο του γραφικού τρελού, είναι βασιλιάς βλέπεις, έχει τη στάμπα, δικαίως λοιπόν έχει και τουπε, και όντως εμπράκτως δικαιολογείται και κόβεται το γέλιο σε κάθε παραλογισμό με την ταμπέλα της τέχνης.
Είναι τέχνη. Δεν είναι; Είναι.
Αν η γνώση κι η λογική είναι η τεχνική, τότε ο παραλογισμός είναι η τέχνη. Ανέκαθεν ο παραλογισμός είχε υψηλή αισθητική και ψυχική αποτίμηση, αξία χωρίς μονάδα μέτρησης, φιλοσοφικής μορφής, έτσι είναι λοιπόν, αυτή είναι η τέχνη, το υπεράνθρωπο αλατοπίπερο του παραλόγου, που'ρχεται να νοστιμίζει τη σούπα της λογικής.
Last edited: