Musica Golden Βατόμουρα...!

[Bhutia]

@ΜΙΧΑ ΓΙΩΡΓΟΣ: Αρκετά με τα threads με στείρα παράθεση εξώφυλλων δίσκων. Είμαστε εδώ για να μοιραζόμαστε απόψεις και γνώσεις περί μουσικής και, γιατί όχι, να διαφωνούμε κόσμια και με επιχειρημάτα, όχι για να αναρτούμε εξώφυλλα δίσκων και τέρμα. Το παρόν thread θα συγχωνευθεί με αυτό που πρότεινε ο Gojakla (ωραίος man, με πρόλαβες), διότι πραγματεύονται το ίδιο θέμα.
Μια παράκληση προς όλους τους συμμετέχοντες: Για τον δίσκο τον οποίο θεωρείτε "βατόμουρο", κάντε τον κόπο και γράψτε λίγες προτάσεις αιτιολογώντας την άποψή σας. Posts με σκέτο εξώφυλλο δίσκου, θα σβήνονται αυθωρεί.
Υ.Γ.: Προς όλους: Κάντε μια "αναζήτηση" πριν να ανοίξετε καινούριο θέμα, δεν χάθηκε ο κόσμος...

Eλπίζω αυτό να ήταν το...Final Cut (Τελειωτικό Κτύπημα-Χαριστική Βολή)

Τί προκύπτει όταν η μεγαλομανία του Roger Waters έρχεται tete-a-tete με κοσμοϊστορικά γεγονότα όπως η σύγκρουση στα νησιά Falklands;Κυκλοφορεί το πρώτο άνισο άλμπουμ των Pink Floyd έχοντας σημάνει την προσωρινή αποχώρηση του Dave Gilmour,νομικές διαμάχες ως προς την κατοχύρωση του ονόματος και διχογνωμίες περί της πραγματικής του αξίας μεταξύ των οπαδών του συγκροτήματος.

Τριανταένα χρόνια μετά,η μουσική του ροκάρει χωρίς να χάνει κτύπο.Αυτό που εξακολουθεί να το υπονομεύει είναι ο μαξιμαλισμός του Ρογήρου...Νερουλά στη θεματολογία και τη στιχουργική έκφραση.Δύο Ήλιοι στο ηλιοβασίλεμα,δύο αντιτιθέμενα μεταξύ τους ΄΄βραβεία΄΄ στο ίδιο άλμπουμ.Στο μυαλό ενός δωδεκάχρονου ακουγόταν μεγαλειώδες,ο ίδιος όμως μετά την εφηβεία το έβρισκε υπερφίαλο.Ως σαραντάρης το αντιμετωπίζει πλέον με γλυκόπικρη νοσταλγική διάθεση...

 

[rose.athens]

Eλπίζω αυτό να ήταν το...Final Cut (Τελειωτικό Κτύπημα-Χαριστική Βολή)

Τί προκύπτει όταν η μεγαλομανία του Roger Waters έρχεται tete-a-tete με κοσμοϊστορικά γεγονότα όπως η σύγκρουση στα νησιά Falklands;Κυκλοφορεί το πρώτο άνισο άλμπουμ των Pink Floyd έχοντας σημάνει την προσωρινή αποχώρηση του David Ginmour,νομικές διαμάχες ως προς την κατοχύρωση του ονόματος και διχογνωμίες περί της πραγματικής του αξίας μεταξύ των οπαδών του συγκροτήματος.

Τριανταένα χρόνια μετά,η μουσική του ροκάρει χωρίς να χάνει κτύπο.Αυτό που εξακολουθεί να το υπονομεύει είναι ο μαξιμαλισμός του Ρογήρου...Νερουλά στη θεματολογία και τη στιχουργική έκφραση.Δύο Ήλιοι στο ηλιοβασίλεμα,δύο αντιτιθέμενα μεταξύ τους ΄΄βραβεία΄΄ στο ίδιο άλμπουμ.Στο μυαλό ενός δωδεκάχρονου ακουγόταν μεγαλειώδες,ο ίδιος όμως μετά την εφηβεία το έβρισκε υπερφίαλο.Ως σαραντάρης το αντιμετωπίζει πλέον με γλυκόπικρη νοσταλγική διάθεση...

Ginmour ή Gilmour?

 

[Bhutia]

Ginmour ή Gilmour?

Είχε ήδη διορθωθεί η παραδρομή χωρίς να κοιτάξω το σχόλιο.


Kι εφόσον ασχολούμαστε τόσο πολύ με...περιττά,ορίστε ένα άλμπουμ που θα μπορούσε κάλλιστα να λείπει από τη δισκογραφία του ΄΄Van the Man΄΄

Η κέλτικη ψυχή έχει πάει περίπατο,η χρηματοφονική διάθεση όμως είναι παρούσα.Το πρώτο άλμπουμ του καλλιτέχνη από το οποίο κανένα μελωδικό σχήμα δεν στοιχείωνε τη συνείδηση εν είδει σιγοψιθυρίσματος.

 

[xfader]

Εντάξει, είναι γνωστή η αντιπάθειά μου για το 99% της ελληνικής μουσικής, η έχθρα μου προς το έντεχνο, αλλά αυτό το πράγμα σηκώνει αποκεφαλισμό:

 

[Bhutia]

...αλλά αυτό το πράγμα σηκώνει αποκεφαλισμό:

Του χρειάζεται ένας...΄΄Legend΄΄ αντί καρατόμησης.

 

[wizzy]

Εντάξει, είναι γνωστή η αντιπάθειά μου για το 99% της ελληνικής μουσικής, η έχθρα μου προς το έντεχνο, αλλά αυτό το πράγμα σηκώνει αποκεφαλισμό:

Πζηλέ, αυτό που ανέβασες δεν είναι album. Έκτρωμα είναι, συμφωνώ, αλλά μήπως ήθελες να το ανεβάσεις σε άλλο thread;

 

[xfader]

Πζηλέ, αυτό που ανέβασες δεν είναι album. Έκτρωμα είναι, συμφωνώ, αλλά μήπως ήθελες να το ανεβάσεις σε άλλο thread;

Βάλε όποιο θες, λες και τα ξέρω... Το υποκείμενο αυτό είναι ο ορισμός του βατόμουρου (και μου αρέσουν τα άτιμα).

 

[Gojakla]

Με τα Ελληνικής εσοδείας βατόμουρα θέλουμε νέο... νήμα.
Για παράδειγμα ο "μεγάλος" Βασίλης... Όσο πιο πρόσφατο, τόσο πιο βατόμουρο... :-/

 

[geomiat]

μπα, ο Βασίλλης είναι ροκ, μην τον φοβάσαι...

 

[Gojakla]

Για τον Παπακωνσταντίνου μιλάω... από το εξαιρετικό, καυστικό, μεγαλειώδες "Όλα απο Χέρι Κάμμενα" στο σήμερα είναι 2 εντελώς διαφορετικοί ερμηνευτές. Η πορεία του μου δείχνει πως είναι ένα καλό λαρύγγι (σε όσους αρέσει) αλλά μόνο με τις σωστές συνεργασίες.
Ότι έκανε μονάχος του, για μένα απλά δεν ακούγεται. Ούτε βατόμουρο δεν θα σπαταλούσα.
Όσο όμως είχε Τρικαλιώτη, Λοϊζο, Μικρούτσικο κλπ απο πίσω του, φχαριστιόμανε να ακούω.

 

[haris1308]

Για το συγκεκριμενο album τωρα, πιστευω οτι ηταν το χειροτερο των Pink floyd..

Nα μην ξεχνάμε πως το "Obscured by clouds" είναι στην πραγματικότητα ένα σάουντρακ ταινίας που ζητήθηκε από τους Floyd σε μια περίοδο που ήδη δούλευαν και μάλλον είχαν διοχετεύσει το μεγαλύτερο μέρος της δημιουργικότητάς τους στο "The dark side of the moon".

Spoiler

At this point in their career, the band had some experience in the production of music scores. They had already scored the films The Committee in 1968 and More[3] and some of Zabriskie Point in 1969. Consequently, Barbet Schroeder contacted the band to make another soundtrack, which they had agreed to do after More had become a success.[4] The band had already started working on The Dark Side of the Moon at this point, having done some basic recording and performed the piece live several times during this period, but work was interrupted when the band travelled to France on two separate trips, either side of a Japanese tour, to write and record music for the film.[5] The album was then mixed from 4–6 April at Morgan Sound Studios in London.[2]

As they had done on More, the band saw a rough cut of the film, and noted down certain timings for cues with a stopwatch. From this, they created a number of pieces that they felt could be cross-faded at various points in the final cut of the film. They weren't too worried about creating complete songs, feeling that any musical piece would be workable without the need for any solos, but nevertheless, under pressure to produce enough material, they managed to create a whole series of well-structured songs.[3] Mason recalls that the sessions were very hurried, and the band spent most of the time in Paris locked away in the studio.[4]

Κρινόμενο ως τέτοιο ,και λαμβάνοντας υπόψη πως το άλμπουμ αποζητά την προσοχή μας ασφυκτιόντας ανάμεσα σε δύο σύγχρονά του αριστουργήματα,το προγενέστερο "Meddle" και το μεταγενέστερο "The dark side of the moon" ,σίγουρα ακούγεται "λίγο" αλλά απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί πατάτα...

 

[haris1308]

Για τον Παπακωνσταντίνου μιλάω... από το εξαιρετικό, καυστικό, μεγαλειώδες "Όλα απο Χέρι Κάμμενα" στο σήμερα είναι 2 εντελώς διαφορετικοί ερμηνευτές. Η πορεία του μου δείχνει πως είναι ένα καλό λαρύγγι (σε όσους αρέσει) αλλά μόνο με τις σωστές συνεργασίες.
Ότι έκανε μονάχος του, για μένα απλά δεν ακούγεται. Ούτε βατόμουρο δεν θα σπαταλούσα.
Όσο όμως είχε Τρικαλιώτη, Λοϊζο, Μικρούτσικο κλπ απο πίσω του, φχαριστιόμανε να ακούω.

Μάλλον Τριπολίτη θες να πεις..

 

[xfader]

είναι ένα καλό λαρύγγι (σε όσους αρέσει)

Από κει ξεκινάει η αντιπάθειά μου, πριν ακόμα περάσουμε στην ερμηνεία. Είναι κάποιες φωνές που, αν και σωστές ή διαφορετικές, εκνευρίζουν. Για μένα, ο Παπακωνσταντίνου ανήκει σε αυτές, όπως ο Μητροπάνος, η Αρβανιτάκη και πολλοί άλλοι.

 

[Gojakla]

Μάλλον Τριπολίτη θες να πεις..

Ναι, με το μπαρδόν...

(Απορώ πώς εμφανίστηκε η Πέγκυ... )

 

[Bhutia]

Ακούγοντας το νέο...πόνημα του Neil Young,ο νους οδεύει συνειρμικά σ'ένα ακαδημαϊκό ερώτημα που είχε τεθεί κάποτε από την παλαιά ομάδα δισκοκριτικής του ΄΄Ήχου΄΄,δηλαδή τί αντιμετώπιση θα έπρεπε να έχει ένας υποθετικός δίσκος ηχογραφημένος από ομάδα μεθυσμένων Κινέζων οι οποίοι θα είχαν διασκευάσει τραγούδια των Beatles...

Εδώ βεβαίως ο Neil Young κοινωνεί αρχέγονες πηγές της φολκ αμερικανικής παράδοσης,έχοντας καταφύγει σ'έναν κλασσικό θάλαμο σύλληψης του Nashville χρονολογημένο στο 1947.Παρεμβάλλει δε και νοητά μηνύματα προς την από καιρό αποβιώσασα μητέρα του.

Μπορεί να φαντάζει ως γοητευτική αντίστιξη ως προς την προπαγάνδιση που έχει κάνει ο εν λόγω καλλιτέχνης υπέρ ανώτερης ηχητικής ποιότητας κατά τις μουσικές παραγωγές,ταιριάζοντας μάλιστα άψογα με τα γνωστά ΄΄πιουρίστικα΄΄ συστήματα που περιλαμβάνουν μονοτελείς γλόμπους και κόρνες.Είναι όμως αδύνατον να λειτουργήσει -τουλάχιστον για τον υποφαινόμενο- πέραν της πρώτης ακρόασης για την όλη περιέργεια του θέματος.

Το παρήγορο με το Neil Young είναι πως οι καλλιτεχνικές του επιτυχίες είναι το ίδιο τρανταχτές με τις αστοχίες,αποστασιοποιημένες και οι δύο σε ανάλογο βαθμό από τη μετριότητα.Το συγκεκριμένο άλμπουμ όμως,είναι αδύνατον να θεωρηθεί αριστούργημα,οπότε...

Πόρισμα : Την επόμενη φορά ας στείλει e-mail ανταποκρινόμενο με πολύ...Pono.

 

[Bhutia]

Αυτό το βατόμουρο έχει γίνει...πλατινένιο.

Κilroy Was Here (and Music is Not...)

Ένα από τα πλέον εκτρωματικά concept album όλων των εποχών.Με πρόφαση τη διακήρυξη από έναν καλιφορνέζικο οργανισμό Δικαίου ότι το συγκρότημα ενσωμάτωνε ανάδρομα σατανιστικά μηνύματα σε πρότερες ηχογραφήσεις του,ο Dennis De Young πάτησε πόδι προσπαθώντας να πληρώσει την μουσική κενότητα με ασυνάρτητο μελοδραματισμό.Η υπόθεση του έργου μοιάζει καρικατούρα του-μοδάτου τότε- Οργουελικού "1984",αλλά η μεγαλεπήβολη ασυναρτησία φέρνει γέλιο στα χείλη κάθε...πικραμένου μουσικόφιλου.Οι επιμέρους συνθέσεις αεροβατούν ανάμεσα σε ποπ ελαφρότητα και ροκάδικη επίφαση χωρίς να καταλήγουν πουθενά.

Το άλμπουμ αυτό είχε μία θετική επίπτωση σημαίνοντας την αρχή του τέλους για το συγκρότημα,αλλά και δύο αρνητικές:Το διαχρονικό κιτσαριό του χιτ "Mr Robotto",καθώς και το live άλμπουμ "Caught in the Act" το οποίο-όντας βασισμένο στο προηγούμενο- κατόρθωσε να εκμηδενίσει και το παραμικρό θετικό στοιχείο από την ιστορία των Styx,μέχρι και το "Paradise Theater".

Διά του λό(γ)ου το ασφαλές,η ταινία που ακολουθεί απεικονίζει την...Αμφίπολη της μουσικοφιλίας.


Πόρισμα : Απόλυτο όπλο ενάντια σε κάθε πιθανή εισβολή από...εξωγήινους.

 

[Bhutia]

To πιό εκνευριστικό στοιχείο από το νέο άλμπουμ των Asia είναι ότι δεν είναι...άσχημο.Καμία από τις στιγμές του δεν πρόκειται να προκαλέσει νευρικό γέλωτα ή ένοχη απόλαυση στον ακροατή.Η φωνή του John Wetton διατηρεί ακέραιη τη φόρμα της και οι σιροπιαστές ροκάδικες μελωδίες πλέουν πάνω σε σύμφωνες συνηχήσεις,υποβοηθούμενες από συνθετητές και κιθαριστικές εξάρσεις,περιτυλίγοντας τον ακροατή σε τροχιά αγαλλίασης.

Συνιστά όμως μία ακόμα άνευρη επανάληψη της γνωστής συνταγής,η οποία μία φορά κι έναν καιρό (1982) στην αυθεντική της έκδοση κατόρθωσε να ερεθίσει γευστικούς κάλυκες στην ακουστική αντίληψη.Η θεματολογία των κομματιών εξαντλείται σε ανούσιο α(ι)σθ(η)ματικό προβληματισμό,με...φωτεινή εξαίρεση το κρυφτούλι με τον εαυτό που παίζεται στο "Nyctophobia".

Το άλμπουμ δημιουργεί διαδικαστική αίσθηση,ισοδύναμη εκείνης που προκύπτει όποτε ανοίγουμε την αρχική σελίδα του explorer και βομβαρδιζόμαστε με τις εικόνες και τις ρουμπρίκες της ημέρας.Για να έχουν φτάσει αισίως στο 14ο,αυτό σημαίνει ότι αρκετός κόσμος μάλλον ικανοποιείται με αυτόν ακριβώς τον τρόπο επαφής με τη Μουσική.



Πόρισμα: Πού ήσουν νιότη που λεγες (Lark's Tongues in Aspic-Red [King Crimson],ELP,Buggles) πως θα γινόμουν...άλλος.

 

[wizzy]

Ελπίζω να μην θεωρηθεί ότι ποιώ μέγιστου βαθμού ατόπημα, αλλά μετά από μία ακρόαση, έχω την εντύπωση ότι το πρόσφατο album των AC/DC είναι "βατόμουρο"... Θα επανέλθω.

 

[Bhutia]

Η κατάρα του κρίσιμου τρίτου άλμπουμ ξαναχτυπά.Τα παπαγαλάκια αναφέρονται σε απαστράπτουσες δημιουργίες νεανικής ποπ και στιχουργική ευφυολογία που θίγει αισθηματικά ζητήματα βγαλμένα από την ψηφιακή καθημερινότητα στον 21ο αιώνα...

Κατά τη γνώμη του γράφοντος,η ποπ σαχλαμάρα αυτού του άλμπουμ είναι τόσο ΄΄εγκεφαλική΄΄ όσο...περιττώματα κροκοδείλου (σε αντιπαραβολή με τα γνωστά δάκρυα), εναλλακτική όσο μία μεταχειρισμένη τσίχλα (μασημένη σε πρώτο χέρι από συγκροτήματα όπως οι B52s και οι Cure) και γυαλιστερή σε βαθμό...κατάγματος όπως ένας πρωινός παγετός.


Εφόσον μία τέτοια έκφραση θα συνέβαλε στην επίλυση των ψυχολογικών και λοιπών εκκρεμοτήτων του Tyler Glenn,αξίζει να του ευχηθούμε...ταχεία ανάρρωση κι εκκαθάριση.Για τους δε σύγχρονους εφήβους ή παλιμπαιδίζοντες που δεν επιθυμούν ν'αποκτήσουν δικές τους,ας λάβουν υπόψιν ότι εμμένοντας στην ακρόαση αυτού του άλμπουμ,διογκώνουν τις χαζοχαρούμενες εμπειρίες που θα εύχονταν να ξεχάσουν άμα ενηλικιωθούν.


Πόρισμα: Neon Τγία [T(h)ree] πουλάκια κάθονταν,θαμμένα κάτω από τόνους τσιμεντένιων bits & bytes,μπας και γλιτώσουν οι αρχειολόγοι του...μέλλοντος.

 

[wizzy]

Ελπίζω να μην θεωρηθεί ότι ποιώ μέγιστου βαθμού ατόπημα, αλλά μετά από μία ακρόαση, έχω την εντύπωση ότι το πρόσφατο album των AC/DC είναι "βατόμουρο"... Θα επανέλθω.

Μάλλον αλλάζω γνώμη για το συγκεκριμένο album. Μέχρι στιγμής, μου αρέσει, χωρίς να με έχει ενθουσιάσει. Μοναδικό μελανό (κατάμαυρο, για την ακρίβεια) είναι το "Rock the blues away", ίσως το χειρότερο filler τραγούδι που εμφανίστηκε σε album των AC/DC. Θα επανέλθω.