Reviewing the reviews

[Costas Coyias]

Ένα βασικό τμήμα της παρουσίας του ειδικού Τύπου, στην Ελλάδα, και ειδικά αυτού, του οποίο το αντικείμενο άπτεται της οικιακής διασκέδασης, ήταν εξ αρχής τα λεγόμενα τεστ συσκευών, όπου ο δοκιμαστής καλούνταν να αποφανθεί για το ποιόν της εκάστοτε υπό δοκιμή συσκευής. Το πνεύμα της διεξαγωγής αυτών των δοκιμών έχει περάσει από διάφορα στάδια, καθώς παλιότερα αποδιδόταν μεγάλο βάρος στις εργαστηριακές μετρήσεις του δοκιμίου, με παράλληλη την παράθεση των ακουστικών εντυπώσεων από μέρους του δοκιμαστή, ενώ στα μεταγενέστερα χρόνια, περίπου από τα μέσα της 10ετίας του ’80 και εντεύθεν, οι μετρήσεις βαθμιαία πέρασαν σε δεύτερη μοίρα, δίνοντας την πρωτοκαθεδρία στις ακουστικές εντυπώσεις του δοκιμαστή. Αυτό δεν ήταν βεβαίως κάτι λανθασμένο, τουλάχιστον κατά την προσωπική μου άποψη, καθώς οι μετρήσεις αυτές βασίζονταν –και βασίζονται- σε σχετικά παλιές νόρμες, της 10ετίας του ’60, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι λανθασμένες, αλλά απλώς ελλιπείς. Σε κάθε περίπτωση, όμως, και νομίζω πως δεν λέω κάτι πρωτότυπο, αλλά το απολύτως αυτονόητο, οι μετρήσεις αυτές, ναι μεν δεν είναι θετικό, είναι όμως ένα σχετικά ικανό αρνητικό κριτήριο. Δηλαδή, για παράδειγμα, εάν ένα ηχείο παίζει στα 3 μέτρα, σε στάθμη 96dB, με παραμόρφωση 1%, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι είναι καλό ηχείο. Από την άλλη μεριά, εάν ένα άλλο ηχείο παίζει όπως παραπάνω, αλλά με παραμόρφωση 10%, τότε είναι κακό ηχείο, η, τουλάχιστον υποδεέστερο του προηγουμένου. Απλά και λογικά.

Δεχόμενες, λοιπόν, οι μετρήσεις έντονη κριτική, συνεπικουρούσης και της μη εξοικείωσης της συντριπτικής πλειοψηφίας των αναγνωστών με τα διάφορα διαγράμματα που τυχόν τις συνοδεύουν, έχασαν πολύ έδαφος, το οποίο κατέλαβε η προσωπική, υποκειμενική κρίση του δοκιμαστή. Άλλωστε, δεν είναι όλοι οι αναγνώστες ενός ειδικού περιοδικού απόφοιτοι πολυτεχνικής σχολής, ενώ πολλοί από αυτούς έχουν υπόβαθρο που άπτεται των θεωρητικών, και όχι των θετικών επιστημών, ενώ ένα σεβαστό τμήμα τους, έχει ξεχάσει τη Φυσική του σχολείου, πράγμα απολύτως ανθρώπινο και αναμενόμενο. Πώς να μην νιώθουν οι αναγνώστες κάποια απόσταση, έως και αποστροφή, έναντι των διαφόρων καμπυλών, που συνοδεύουν τα διάφορα βατ, αμπέρ, χερτς, και άλλα τέτοια. Έτσι, λοιπόν, το γεγονός της παράθεσης εντυπώσεων ακρόασης, για τον μέσο ακροατή, ή, για να το θέσω σε πιο χειροπιαστή βάση, για τον μέσο καταναλωτή, ήταν και είναι κάτι πολύ πιο κοντινό και γνώριμο, και τελικά ελκυστικό. Άλλωστε, το αντίστοιχο δεν συμβαίνει και με τους γευσιγνώστες; Όλοι τους δοκιμάζουν κάτι, και αποφαίνονται επί της γεύσης και επίγευσής του, καθώς και για τους διαφόρους γευστικούς συνδυασμούς, μετερχόμενοι όρων δανεισμένων από άλλες αισθήσεις. Έτσι, μπορεί κανείς να διαβάσει για την αγριάδα και την επιθετικότητα ενός σαντορινιώτικου κρασιού, για τη βελούδινη αίσθηση της γεύσης του σολωμού, για την ξεδιαντροπιά του ροκφόρ, ή για τη διακριτικότητα των φυστικιών macadamia, στη γέμιση ενός μανιταριού. Και όλα αυτά, χωρίς να είναι ανάγκη, βρε αδερφέ, να είναι χημικός. Διότι, όλα τα παραπάνω, είναι υπόθεση Χημείας για τον σχηματισμό της γεύσης, και Φυσικής (ηλεκτρισμού), για την μετάδοσή τους στον εγκέφαλο.
[/b]

 

[Costas Coyias]

Κι όμως. Ένας γευσιγνώστης πρέπει να είναι και λίγο χημικός. Γιατί; Διότι ποτέ δεν είδα κάποιον γευσιγνώστη να βγει και να πει ρητά, ότι η αποθήκευση τροφής μέσα σε PVC, στα γνωστά πλαστικά κουζινικά σκεύη της 40ετίας 1950-1990, είναι καρκινογόνος. Πότε να το πει; Όχι φυσικά εξ αρχής, αφού δεν το γνώριζε, αλλά τουλάχιστον όταν αυτό εξακριβώθηκε, διότι τότε, ώφειλε να το μάθει, και να πληροφορήσει τους αναγνώστες του. Ναι μεν απαγορεύθηκε το PVC στα τρόφιμα, αλλά έπρεπε να περάσει ένα μακροχρόνιο διάστημα, ώστε τα ανάλογα σκεύη να παλιώσουν, και να τα πετάξει η νοικοκυρά, που δεν ήξερε τι είχε στην κουζίνα της. Σήμερα, συνιστάται, όχι για τροφές να μην το χρησιμοποιούμε, αλλά ούτε καν να αγγίζουμε το PVC με τα χέρια μας. Τώρα, γιατί αναφέρομαι στο PVC; Διότι πρόκειται για το γνωστό και αγαπημένο μας βινύλιο. Επίσης, διότι προσπαθώ να αποδείξω, ότι ο δοκιμαστής που δοκιμάζει και δημοσιεύει τις εντυπώσεις ακροάσεων, για μια συσκευή, για να γυρίσουμε στα καθ’ ημάς, οφείλει εκ των πραγμάτων να κατέχει έναν ελάχιστο γνωστικό πυρήνα που αφορά την τεχνολογία της συσκευής που κρίνει, καθώς έχει ευθύνη έναντι του αναγνώστη του, ο οποίος επηρεάζεται και τελικά καλείται να πληρώσει για να αγοράσει, να αποκτήσει, να απολαύσει. Διαφορετικά, δεν είναι σε θέση να διατυπώσει μια τεκμηριωμένη άποψη, και μάλιστα με τρόπο επαληθεύσιμο από τον αναγνώστη.

Εύλογα, λοιπόν, τίθενται διάφορα ερωτήματα.
• Ο δοκιμαστής, ο reviewer, έχει, έστω, τις βασικές γνώσεις που του επιτρέπουν να γνωρίζει τα βασικά της τεχνολογίας που διέπει τη συσκευή που κρίνει;
• Εάν όχι, πώς μπορούμε να το ανιχνεύσουμε; Εάν ναι, είναι σε θέση να μεταδώσει τη σκέψη του με κατανοητό τρόπο στον αναγνώστη, ή όχι;
Εάν διερωτάσθε για τους λόγους, για τους οποίους ο κριτής πρέπει να είναι γνώστης κάποιων πραγμάτων, που αφορούν τη λειτουργία της συσκευής που κρίνει, ορίστε μερικοί:
• Για να έχει η κρίση του την κατάλληλη αυστηρότητα. Διότι, εάν η αυστηρότητα είναι μικρότερη της κατάλληλης, τότε όλες οι συσκευές είναι καλές, άρα προς τι η παρουσία του; Ας αλλάξει δουλειά και εμείς οι υπόλοιποι ας πάμε όλοι να αγοράσουμε με κλειστά μάτια. Εάν πάλι η αυστηρότητά του είναι μεγαλύτερη της κατάλληλης, τότε όλες οι συσκευές είναι κακές, άρα και πάλι η παρουσία του περιττεύει, αφού δεν πρέπει κανείς μας να αγοράσει το παραμικρό. Πώς λοιπόν, ο δοκιμαστής έχει την κατάλληλη αυστηρότητα; Πολύ απλά, γνωρίζοντας τις τεχνολογικές δυνατότητες του δοκιμίου, σε συνάρτηση με δύο πολύ βασικούς παράγοντες: το κόστος και τον χρόνο.
• Επιπρόσθετα, επιβάλλεται να γνωρίζει ο δοκιμαστής, διότι μόνον έτσι μπορεί να αντιληφθεί εύστοχα την έννοια της διαστρωμάτωσης, και να τοποθετήσει το δοκίμιο στο κατάλληλο επίπεδο. Για παράδειγμα, είναι επαρκής λόγος το παχύ πορτοφόλι, για να αγοράσει κάποιος ένα ζευγάρι 801Ν και να τα τοποθετήσει στον μόλις 15 τετραγωνικών μέτρων χώρο του γραφείου του;
• Επίσης, ο κριτής οφείλει να γνωρίζει, ώστε να είναι σε θέση να πληροφορήσει τον αναγνώστη του για τυχόν ανακρίβειες που μπορεί τεχνηέντως να χρησιμοποιεί ο κατασκευαστής, για να διαλαλήσει το προϊόν του, ή για να δικαιολογήσει την ενδεχομένως υψηλή τιμή, ή για να το διαφοροποιήσει από τον ανταγωνισμό.
• Ο κριτής οφείλει να γνωρίζει, ώστε να είναι σε θέση να προτείνει λύσεις πάνω στα τυχόν κακώς κείμενα του δοκιμίου, καθώς επίσης και για να δώσει στον αναγνώστη του εναλλακτικές λύσεις αγοράς, (τι κάθομαι και λέω τώρα, ε, αλλά κυρίως για να τεκμηριώσει τα γραφόμενά του. Αλλιώς, δεν θα ήταν δοκιμαστής, αλλά ο Πάπας.
Μα, θα αντιτάξει κανείς, δηλαδή ρε φίλε, ακόμη κι αν ο δοκιμαστής έχει αυτές τις γνώσεις, τι γίνεται με τους αναγνώστες του, που στο κάτω της γραφής, ούτε τις έχουν συνήθως, ούτε υποχρεούνται να τις έχουν; Βεβαίως δεν τις έχουν. Εδώ βρίσκεται ένα κομβικό σημείο του ρόλου του δοκιμαστή. Να μπορεί να μεταδίδει με τρόπο απλό και καταληπτό από όλους, αυτή τη γνώση. Να μπορεί να γράφει κείμενα με επαρκή λογική συγκρότηση. Ας έχει τουλάχιστον αυτό! Λογική!

 

[Costas Coyias]

Συμβαίνουν, άραγε, τα παραπάνω στα κείμενα που έχουν τυπωθεί και μας περιμένουν κάθε μήνα στα περίπτερα, μέσα στις σελίδες του Ήχου, του Hitech, του Digital Vision, ή του DVD & Home Theater; Τι να σας πω. Άλλοτε ναι, άλλοτε όχι. Μα εντελώς όχι. Χώρια που μέσα από αυτά τα κείμενα καλλιεργούνται κάποιοι μύθοι και σοφιστείες. Ας δούμε μερικά παραδείγματα.
• Η σοφιστεία των αντιστάσεων metal film. Βεβαίως σοφιστεία, διότι σήμερα οι αντιστάσεις metal film είναι κοινός, κοινότατος τόπος. Γιατί να προβάλλονται ως προτέρημα του υπό κρίση δοκιμίου, αφού υπάρχουν και στα υπόλοιπα; Μήπως κάποτε ήταν προτέρημα των λίγων; Βεβαίως ναι! Θυμηθείτε όμως: τεχνολογία σε συνάρτηση με το χρόνο και το κόστος. Θαρρείτε πως έχω άδικο; Μπείτε στο πρώτο κατάστημα ηλεκτρονικών που θα βρείτε μπροστά σας, και ζητήστε να σας δώσουν μια αντίσταση 10KΩ 0.75W τύπου metal film, ακρίβειας 1%. Τι σημαίνει 1%, Πολύ απλά, ότι η πραγματική τιμή της δεν ξεφεύγει της ονομαστικής σε ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό. Εν προκειμένω, η τιμή της αντίστασης θα κυμαίνεται από 9,9 έως 10,1ΚΩ, και αυτό όχι πάντοτε. Πόσο κάνει μια τέτοια αντίσταση; Γύρω στα 10 λεπτά – και πολλά σας λέω. Εάν ζητήσετε να την αγοράσετε, το πιθανότερο είναι να σας τη χαρίσουν, γιατί θα λυπηθούν το κόστος του χαρτιού της απόδειξης. Με λίγο περισσότερο επίμονη διερεύνηση, θα διαπιστώσετε ότι αυτές οι αντιστάσεις χαρακτηρίζονται από παραγωγική ακρίβεια της τάξης των 50ppm. Δηλαδή, στατιστικά, στο ένα εκατομμύριο κομμάτια, μόνο πενήντα από αυτά είναι, όχι για πέταμα, αλλά απλώς απέχουν της ονομαστικής τιμής τους, πάνω από 1%. Άρα, μη δίνετε βάση σε αυτό το γεγονός, που πλασάρεται ως δήθεν κατασκευαστικό προτέρημα. Οι αντιστάσεις metal film είναι κάτι, που η τεχνολογική εξέλιξη έχει καταστήσει φθηνό και κοινότυπο. Βεβαίως, εκτός αυτών των αντιστάσεων, υπάρχουν και άλλες, τεχνολογικά πιο σύγχρονες, με ακρίβεια ακόμη και 0,1%. Και εκείνες ανήκουν στην παρούσα σοφιστεία; Απαντώ πως ναι, αλλά αυτό αποτελεί προσωπική εκτίμηση, που μπορεί όμως να τεκμηριωθεί αντικειμενικά.
• Η σοφιστεία του δακτυλιοειδούς μετασχηματιστή. Εντάξει, δε λέω, όταν ανοίξει κανείς έναν ενισχυτή, του οποίου το τροφοδοτικό περιλαμβάνει μετασχηματιστή, αυτός δεσπόζει λόγω του μεγέθους του, αφού καλείται να επωμισθεί μια αρκετά σημαντική παροχή ισχύος. Όπως ίσως θα έχετε διαβάσει, εκτός του δακτυλιοειδούς, υπάρχουν και χρησιμοποιούνται στις συσκευές μας άλλα δύο είδη μετασχηματιστών, αυτός που είναι τύπου C-core και ο κλασικός τετράγωνος «Ε+Ι». Οι ονομασίες αυτές προέρχονται βεβαίως από τη δομική μορφολογία του πυρήνα τους στον Ευκλείδειο χώρο. Σε γενικές γραμμές, ο καλύτερος από αυτούς τους τρεις τύπους είναι ο δακτυλιοειδής μετασχηματιστής, αφού το φυσικό σχήμα του πυρήνα του συνεπάγεται τις ελάχιστες δυνατές απώλειες ισχύος, αλλ’ επίσης και ελάχιστη εκπομπή ηλεκτρομαγνητικών παρεμβολών στο κοντινό του περιβάλλον. Πέραν αυτού, οι διαστάσεις του βολεύουν πολύ στην υλοποίηση συσκευών με μικρό ύψος, είτε για χωροτακτικούς, είτε για λόγους αισθητικής. Ποιος δεν έχει θαυμάσει την υπέροχη λεπτή γραμμή των υλοποιήσεων της B&O, και μάλιστα σε εποχές που ο συρμός χρησιμοποιούσε τετράγωνο μετασχηματιστή, αυξάνοντας θεαματικά το ύψος του κουτιού της συσκευής, ώστε αυτό να είναι σε θέση να τον στεγάσει. Άρα, ο κλασικός τετράγωνος μετασχηματιστής είναι εντελώς για πέταμα ρε παιδί μου; Σαφώς όχι! Πάρα πολλές συσκευές είναι εξοπλισμένες με τετράγωνο μετασχηματιστή, είτε πρόκειται για τοιαύτες μικρής ισχύος, όπως ένας προενισχυτής ή μια πηγή, είτε πρόκειται για τελικούς ενισχυτές, και μάλιστα από ολόκληρη την τιμολογιακή γκάμα. Άρα λοιπόν, αφού ο δακτυλιοειδής (τοροειδής) μετασχηματιστής σχολιάζεται ως πλεονέκτημα σε όσες συσκευές συναντάται, γιατί δεν επισημαίνεται ως μειονέκτημα σε άλλες συσκευές που φέρουν έναν απλό και ταπεινό τετράγωνο μετασχηματιστή; Να απαντήσω; Πολύ απλά, διότι η παρουσία τετράγωνου μετασχηματιστή δεν είναι μειονέκτημα. Απλώς, χρειάζεται προσοχή στην κατασκευή του, ώστε τα φύλλα σιδήρου του πυρήνα του να μην πάλλονται, πράγμα που κάνει το μετασχηματιστή να βουίζει, ενώ, ως τετράγωνος, έχει κατασκευασθεί ογκωδέστερος από κάποιον ίσης ισχύος τοροειδή, λόγω των εγγενώς αυξημένων απωλειών μετάδοσης ισχύος από την είσοδό του, το πρωτεύον, στο στην έξοδό του, στο δευτερεύον τύλιγμα. Τόσο απλά. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα συναντήσετε εκθειασμό της παρουσίας τοροειδούς μετασχηματιστή στο εσωτερικό κάποιας συσκευής, προσπεράστε τον. Άλλωστε, ούτε ο τοροειδής μετασχηματιστής είναι άμοιρος προβλημάτων, καθώς ενδέχεται να είναι λίγο χαλαρός στα τυλίγματά του, και να κάνει κι αυτός θόρυβο, που μπορεί να ακούγεται σαν βουητό, ή σαν το γουργούρισμα της γάτας, αναλόγως της περίπτωσης. Θέλετε παραδείγματα κατασκευαστών που χρησιμοποιούν τοροειδείς μετασχηματιστές στα προϊόντα τους; Marantz, Nagra, Copland, Densen, Creek, Sony, Otari. Θέλετε παραδείγματα κατασκευαστών που χρησιμοποιούν τετράγωνους μετασχηματιστές; Marantz, Copland, McCormack, ATC, Studer / Revox, Otari, Tascam, Audio Research, YBA.
• Άλλη μια σοφιστεία είναι η απουσία καλωδιώσεων. Α, η απουσία καλωδιώσεων! Το φετίχ όλων των ηλεκτρονικών. Απερίφραστα ναι, μια συσκευή με πλακέτα «κέντημα» έχει άλλη αίσθηση να τη βλέπεις, αλλά όχι μόνον αυτό. Το πράγμα έχει και ηλεκτρικές προεκτάσεις. Σαφώς, η παρουσία καλωδίων αυξάνει το θόρυβο, άσε δηλαδή που δίνει την εντύπωση τσαπατσούλη κατασκευαστή. Τουλάχιστον όσον αφορά τις τρανζιστοράτες συσκευές, είναι δυνατόν την σήμερον ημέρα, με τόσα κομπιουτερο - καλούδια, με τα διάφορα Orcad και Eagle και PCB τάδε και δείνα, να έχει καλώδια μια συσκευή; Βεβαίως ναι. Και όχι μόνον αυτό, αλλά να παίζει και σωστά, να έχει πολύ μεγάλη φήμη και αποδοχή, χωρίς προβλήματα θορύβου. Παράδειγμα τα Sony 20, και 30, και 50ES, όπως και διάφορα λαμπάτα και σωστά κατασκευασμένα μηχανήματα. Άρα λοιπόν, η παρουσία καλωδίων δεν συνεπάγεται απαραιτήτως κακόηχη συσκευή, αλλά ούτε η απουσία τους προμηνύει μια καλή συσκευή.
• Αντε και κάτι τελευταίο, η απαλότητα των πρίμων. Αχ, αυτή η απαλότητα των πρίμων, που πρέπει να είναι μεταξένια και να μην ενοχλούν.

 

[Costas Coyias]

Συνάγοντας, αυτό που θέλω να πω είναι, πως όταν κάποιος δοκιμάζει, κρίνει και δημοσιεύει την κρίση του, επί κάποιου δοκιμίου, υπό την προοπτική της βάσης, επί της οποίας κάποιος καταναλωτής θα επηρεασθεί, λίγο-πολύ, και θα βάλει το χέρι στην τσέπη, η από μέρους του δοκιμαστή άνευ όρων υιοθέτηση όλης της προβληματικής, που αναπτύσσει ο κατασκευαστής για να υποστηρίξει το προϊόν του, είναι απαράδεκτη. Λειτουργώντας μέσα στη νομοτέλεια της Φύσης, είναι απαράδεκτο, ο δοκιμαστής να κρίνει με τρόπο και μεθοδολογία που στερούνται λογικής και επιστημονικής βάσης. Να πάρουμε ένα παράδειγμα; Να πάρουμε ένα παράδειγμα. Ας δούμε το review των Bosendorfer VC2H, που υπογράφει ο κ. Πάρις Κωτσής και δημοσιεύθηκε στον Ήχο, στο τεύχος Ιουλίου 2005, στις σελίδες 76-77.


Εξ όνυχος τον λέοντα

Η επιχείρηση που ξεκίνησε o Ignaz Bösendorfer πριν σχεδόν 180 χρόνια, (ξεκίνησε τη χρονιά που ήλθε ο Καποδίστριας στην Ελλάδα, για να συνεννοούμεθα), είναι σήμερα μια ιστορική φίρμα, πασίγνωστη ανά τον πλανήτη, ένας από τους δυό - τρεις κορυφαίους κατασκευαστές πιάνων, μαζί με την (Ευρωπαϊκών καταβολών) Αμερικανική Steinway και ίσως την Ιαπωνική Yamaha. Κάποια στιγμή, οι σημερινοί ιθύνοντες της εταιρείας αποφάσισαν να περάσουν και στην παραγωγή ηχείων. Άλλωστε, έχουν στο πλευρό τους ένα κορυφαίο όνομα, στο χώρο της μουσικής, πράγμα που είναι σε θέση να τοποθετήσει τα ηχεία τους στην αγορά, από θέσης ισχύος. Τίποτε το πρωτότυπο ή παράξενο μέχρις εδώ.
Ξεκινώντας, λοιπόν, την ανάγνωση του κειμένου, φθάνουμε στο ψητό της υπόθεσης, δηλαδή στην τεχνολογία που χρησιμοποιείται για την υλοποίηση του εν λόγω ηχείου. Για να μην τα πολυλογούμε, πρόκειται για ένα ηχείο δύο δρόμων, τριών μεγαφώνων, με ένα tweeter και δύο μονάδες mid/bass, το οποίο, όμως, χαρακτηρίζεται από κάποιες ιδιαιτερότητες. Ποιες είναι αυτές; Εδώ αρχίζει το θέατρο του παραλόγου.

«Σχεδιάζοντας ηχεία με συμβατικό τρόπο», γράφει ο κ. Κωτσής, «παίρνει κανείς τα dB στα μπάσα από το γούφερ, ενώ η καμπίνα κατασκευάζεται όσο το δυνατόν πιο αδρανής. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι για τον υποφαινόμενο αμφιλεγόμενος», (ο υποφαινόμενος είναι ο κ. Κωτσής).

Ας δούμε τώρα γιατί είναι αμφιλεγόμενος, διαβάζοντας αμέσως παρακάτω. Συνεχίζει ο κ. Κωτσής:

«Γιατί πρέπει να βασιστεί κανείς σε μια πιστονική κίνηση με τόσο πιο έντονες μη γραμμικές συνιστώσες, όσο πιο μεγάλη είναι η μετατόπιση του κώνου, όταν μπορεί να μεταφέρει την πίεση σε μια πολύ μεγαλύτερη “ευερέθιστη” επιφάνεια, η οποία να μπορεί να δώσει τα βαθιά Hz σχεδόν χωρίς κίνηση, με έναν της κραδασμό; Αν αυτή σκέψη είναι λάθος, τότε λάθος είναι και το μπάσο που βγαίνει από το κοντραμπάσο, ή το μεσοχαμηλό που βγαίνει από την κιθάρα ή το πιάνο».

Μάλιστα! Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Την όχι πολύ παλιά αλλά πασίγνωστη καραμέλα, ότι δηλαδή αφού το μουσικό όργανο δονεί τον αέρα παίζοντας μουσική, τότε και το ηχείο είναι μουσικό όργανο, αφού κι αυτό κάνει το ίδιο, βρε αδερφέ! Δονεί τον αέρα, παίζοντας μουσική. Έτσι δεν είναι; Δεν είναι λογικό; Βλέπει κανείς πουθενά το παράλογο; Πού είναι, λοιπόν, η μπανανόφλουδα; Η μπανανόφλουδα είναι λίγο προς την άκρη. Ας τη φέρουμε στη μέση, να τη βλέπουμε πιο καλά, γιατί αν την πατήσουμε, θα είναι αργά.

Η λειτουργία όλων των μουσικών οργάνων αυτού του μάταιου κόσμου, πνευστών, κρουστών και εγχόρδων, βασίζεται στον παλμό κάποιας ποσότητας αέρα, μιας μεμβράνης, ή κάποιων χορδών, που παράγουν ήχο συγκεκριμένης κατά περίπτωση συχνότητας. Πολλά από αυτά τα όργανα, για να μην όλα, εκτός αυτού του ενεργού στοιχείου που χειρίζεται ο μουσικός, φέρουν και κάποιες πρόσθετες επιφάνειες, που είναι μηχανικά αναρτημένες με το ενεργό στοιχείο, και σχηματίζουν ένα αντηχείο που πάλλεται επίσης, παράγοντας κάποιες αρμονικές συχνότητες, δίνοντας στο κάθε όργανο τη γνώριμη χροιά του, που το διακρίνει έναντι των άλλων. Άλλο αντηχείο αυτό της κιθάρας, άλλο αντηχείο του μπουζουκιού, του μπαγλαμά, του βιολιού, ή του κοντραμπάσου. Για κάθε όργανο όμως, η μορφολογία, οι διαστάσεις και η μάζα των παλλομένων επιφανειών του αντηχείου βασίζονται σε κάποιες προδιαγραφές, που έχουν τεθεί από αυτόν που το επινόησε και έχουν δεχθεί κάποιες διορθώσεις ή τροποποιήσεις, μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Δεν είναι δυνατό να κατασκευάσει κανείς βιολί με διαστάσεις κοντραμπάσου, ούτε μπουζούκι με διαστάσεις βιολιού. Το αντηχείο κάθε οργάνου είναι καθορισμένο, και διαφοροποιείται σε πολύ μικρά περιθώρια από κομμάτι σε κομμάτι, ή από κατασκευαστή σε κατασκευαστή. Κάθε αντηχείο έχει συγκεκριμένη χωρητικότητα αέρα, που περικλείεται από επιφάνειες συγκεκριμένου σχήματος, συγκεκριμένου εμβαδού και συγκεκριμένης μάζας. Ειδικά η μάζα, είναι καθοριστικός παράγων για το πλάτος και τη συχνότητα ταλάντωσης του αντηχείου, και άρα παίζει καθοριστικό ρόλο στη χροιά του οργάνου. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μάζα των ενεργών μερών. Μια χορδή που αποδίδει τις χαμηλές συχνότητες έχει μεγαλύτερη μάζα, συγκρινόμενη με μια άλλη χορδή που προορίζεται να αποδίδει υψηλότερες συχνότητες, ακόμη και αν οι δύο χορδές έχουν το ίδιο μήκος και φέρουν ίσο εφελκυσμό, είναι τεντωμένες με την ίδια δύναμη.

 

[Costas Coyias]

Δηλαδή, αυτό που τελικά θέλω να πω είναι, ότι δεν παράγουν όλα τα όργανα τις ίδιες συχνότητες. Άλλα όργανα ανήκουν στο χαμηλό φάσμα και άλλα στις υψηλότερες συχνότητες. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με τις ανθρώπινες φωνές. Είναι η μορφολογία και οι διαστάσεις των φωνητικών χορδών που θα προσδιορίσουν ποιο τραγούδι θα πει ποιος τραγουδιστής, ενώ βάσει αυτών των εγγενών χαρακτηριστικών είναι τυποποιημένοι και οι ρόλοι στη διανομή μιας όπερας. Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν μια μεσόφωνος να παίξει το ρόλο της Carmen, ή αντίστροφα, εάν η Μαρία Κάλας δεν ήταν σοπράνο, δεν θα μπορούσε να παίξει Carmen. Η φυσική νομοτέλεια των πραγμάτων είναι καθοριστικός παράγων στη δημιουργία μιας μουσικής σύνθεσης. Ο συνθέτης είναι μεν ελεύθερος να δημιουργήσει τη σύνθεση που θέλει, να αποδώσει την ψυχική του έκφραση με έναν ανώτερο τρόπο, αλλά μέσα σε ένα πεπερασμένο σύστημα φυσικών παραγόντων.

Άρα λοιπόν, για να φιάξουμε ένα ροκ συγκρότημα θέλουμε το κλασικό οργανικό σύνολο ηλ. Κιθάρα – μπάσο – ντράμς. Αν θέλουμε μια ορχήστρα μουσικής δωματίου, χρειαζόμαστε δυό – τρία βιολιά και μια βιόλα και ένα βιολοντσέλο, για να προσεγγίσουμε αφαιρετικά το Αργεντίνικο τάνγκο, δεν χρειαζόμαστε παρά ένα μπαντονεόν, ένα πιάνο και ένα κοντραμπάσο, ενώ για την απόδοση του Nabucco χρειαζόμαστε κλασική ορχήστρα σχεδόν σε πλήρη ανάπτυξη, μια μεγάλη χορωδία, και βέβαια τους ανάλογους τραγουδιστές για τους ανάλογους ρόλους. Πού είναι λοιπόν η διαφορά μουσικού οργάνου και ηχείου; Μήπως, τώρα είναι λίγο πιο ευδιάκριτη;
Ο ρόλος του ηχείου είναι να αναπαράγει όλες τις συχνότητες που του επιτρέπει ο όγκος και το κόστος του, ανεξαρτήτως της σύνθεσης και του πλήθους των οργάνων που είναι γραμμένα στο δίσκο. Αυτός είναι ο προορισμός του. Αλλά, πέραν αυτού, το κυριότερο, στο δίσκο είναι γραμμένος ο ήχος και των ενεργών μερών των οργάνων, και των αντηχείων τους. Άρα, το μεγάφωνο θα αναπαραγάγει αδιακρίτως και τα δύο αυτά «μέρη» του ήχου των οργάνων, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να διαχωρισθούν οι θεμελιώδεις συχνότητες, από τις αρμονικές των αντηχείων. Ποιος μυστικός αλγόριθμος, ποια Λυδία λίθος είναι αυτή που θα επιτύχει το ακατόρθωτο, να πει στο μεγάφωνο, «κοίτα να δεις, εσύ θα παίζεις τις θεμελιώδεις και τις αρμονικές θα τις στείλω στο κάσωμα, που ξέρει καλύτερα». Και όχι μόνον αυτό! Το κάσωμα δεδομένου ηχείου έχει δεδομένες διαστάσεις, δεδομένη μάζα και δεδομένο όγκο αέρα. Πώς, λοιπόν, είναι δυνατό να αποδώσει από τη μια μεριά τις αρμονικές από τα φλάουτα και τα καμπανάκια, και συγχρόνως να είναι σε θέση να αποδώσει και τις χαμηλές συχνότητες της μπότας ή του Kodo; Η απάντηση είναι μια και μόνη: ποτέ! Γι’ αυτό και η μόνη λύση είναι η κατά το δυνατόν καλύτερη απομόνωση του κασώματος, ώστε αυτό να μη συμμετέχει παλλόμενο, αφού ο ρόλος του είναι άλλος. Αυτά που πρέπει να πάλλονται, είναι μόνον τα κινούμενα μέρη των μεγαφώνων.

Για πόσο καιρό ακόμα θα περιφέρεται η αυτή η εξοργιστική καραμέλα διαφόρων περισπούδαστων επιτηδείων, που έχουν το θράσος να πλασάρουν την πραμάτεια τους για μουσικά όργανα, και βρίσκουν τόσα θύματα στο δρόμο τους; Πότε πια θα αποκτήσει ο μέσος ακροατής την παιδεία, να μπορεί να διακρίνει την επιστημονική βάση από την τσαρλατανιά; Πότε θα αποκτήσει εκείνη τη στοιχειωδώς αναλυτική σκέψη, ώστε να μπορεί να διακρίνει το λογικό από το παράλογο; Πότε επιτέλους θα συνειδητοποιήσουμε ότι τα ηχεία δεν είναι παρά ηλεκτρικές μηχανές; Πότε θα το χωνέψουν όλοι, ότι αυτά που βγάζουν μουσική από τα ηχεία, είτε είναι συμβατικά μεγάφωνα, είτε μεμβράνες, δεν είναι παρά ηλεκτρικά μοτέρ που λειτουργούν με εναλλασσόμενο ρεύμα, των οποίων η μόνη διαφορά από το κινητήρα ενός ασανσέρ είναι το μέγεθος και το είδος της κίνησης; Πότε;

Μια που μιλάμε για μοτέρ, να περάσουμε στα μοτέρ του περί ου ο λόγος ηχείου; Το ηχείο αυτό, λοιπόν, φέρει ένα tweeter στην πρόσοψη και δύο μονάδες μεσαίων / χαμηλών στα πλαϊνά, διαμέτρου 5 ιντσών, δηλαδή 13 εκατοστών. Εδώ βρίσκεται άλλη μια πολύ σοβαρή διαφοροποίηση του ηχείου, από το συνηθισμένο. Έχετε ξαναδεί εσείς ηχείο με τα midrange στο πλάι. Μάλλον όχι. Γιατί. Μα διότι στο φάσμα λειτουργίας αυτών των μεγαφώνων, η ανάκλαση του ήχου επιφέρει σοβαρές απώλειες, ενώ το ακουστικό αισθητήριο παρουσιάζει ύψιστη κατευθυντικότητα. Πώς του ήρθε τώρα του κατασκευαστή να το βάλει στο πλάι; Συμπληρώνοντας το παζλ, διαβάζοντας παρακάτω στο κείμενο, το συγκεκριμένο ηχείο φέρει στις δύο πλαϊνές επιφάνειές του από ένα «acoustic soundboard». Τι είναι αυτά τα ακουστικά soundboards: Τίποτε περισσότερο από δύο πλάκες ξύλου, δύο σανίδες, που είναι αναρτημένες με κάποιο χαλαρό τρόπο και πάλλονται, δεχόμενες κραδασμούς από τα μεγάφωνα. Και –το βρήκατε!- αυτά τα acoustic soundboards είναι κατασκευασμένα από ατόφιο ξύλο, και φινιρισμένα όπως ένα πιάνο. Σύμφωνοι ως εδώ, αλλά είναι σε θέση να συμβάλλουν στην σωστή αναπαραγωγή, ή την αλλοιώνουν; Ξαναδιαβάστε τις δύο προηγούμενες παραγράφους και απαντήστε στον καθρέπτη.

Όσον αφορά τα μεγάφωνα, εκτός των όσων αναφέρονται για την ισοστάθμισή τους, που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο κατασκευαστής έχει «κατεβάσει» το tweeter για να έλθει στο επίπεδο των πλαϊνών μονάδων, των οποίων ο ήχος έχει πολύ μεγάλες απώλειες λόγω τοποθέτησης, ας επισημάνω ακόμη ένα σημείο. Στο συγκεκριμένο άρθρο παρατίθενται και δύο κοντινά πλάνα του ενός woofer, πράγμα που καθιστά εμφανές ότι η εξωτερική ανάρτηση του κώνου του είναι από Styrofoam. Tο Styrofoam είναι μια μορφή πολυστυρένιου, που περιέχει συγκεκριμένη πρόσμιξη ώστε να καθίσταται σχετικά ανθεκτικό, ενώ περιέχει και φυσαλίδες αέρα, εξ ου και το πρόσφυμα «foam». Αυτό το πολυμερές υλικό ήταν πολύ προσφιλές στη συγκεκριμένη εφαρμογή, ήδη από τα τέλη της 10ετίας του ’60, και πάσχει σε ένα σημείο: με το πέρασμα του χρόνου, η σύνθεσή του αλλοιώνεται, καταστρέφοντας την αντοχή του, με αποτέλεσμα να σκίζεται και να τρίβεται στο χέρι σαν μαστίχα. Εξακολουθεί να χρησιμοποιείται έως σήμερα, αλλά κυρίως σε φθηνά μεγάφωνα. Θα μου πείτε, καλά, και πειράζει αν θα χαλάσουν τα μεγάφωνα μετά από 15 χρόνια; Σας απαντώ: Για ένα ηχείο που χρεώνεται εφτά χιλιάρικα ΝΑΙ, ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Η χρήση αυτού του υλικού είναι απαράδεκτος ποιοτικός συμβιβασμός σε ένα προϊόν τέτοιας τιμής. Και αυτό δεν αναφέρεται στο άρθρο. Ο κατασκευαστής θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει άλλο μεγάφωνο, πολύ ανώτερης ποιότητας και υψηλότερων επιδόσεων, με ανάρτηση από το αυτονόητο, από βουταδιένιο. Λάστιχο ρε παιδιά! Που επιδεικνύει ασύγκριτα υψηλότερη αντοχή στο χρόνο, τις θερμοκρασιακές μεταβολές και την υγρασία. Ναι, θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος, αλλά αυτό θα άλλαζε το Q του μεγαφώνου, βγάζοντας το μεγάφωνο εκτός προδιαγραφών του ηχείου. Τι μου λέτε, σοβαρά;

 

[Costas Coyias]

Μετά από όλ’ αυτά, να πούμε και λίγα πραγματάκια για τα "βατ" του ηχείου. Πόσο δυνατά είναι σε θέση να παίξει; Για να δούμε τις προδιαγραφές που ανακοινώνει το άρθρο. Λέει λοιπόν:

Ισχύς : 90W
Απόκριση : μπλα μπλα
Ευαισθησία : 89dB.

Ώπα, εδώ καλά είμαστε! Το περιοδικό αναφέρει ότι η απόκριση του ηχείου δεν είναι επίπεδη, γεγονός που δεν καταλογίζεται ως μειονέκτημα, λόγω το ότι η μέτρηση on axis δεν αντιπροσωπεύει τη συμπεριφορά του ηχείου στο χώρο. Μάλιστα. Έτσι λένε τώρα την ασυμμάζευτη απόκριση. Άρα, η ευαισθησία που ανακοινώνει δεν τεκμηριώνεται, οπότε μπορεί και να μην είναι εκτιμημένη και τόσο σωστά. Ας είναι. Υπ’ αυτή την προϋπόθεση λοιπόν, το ηχείο είναι σε θέση να αποδώσει μέγιστη στάθμη 108,5 dB στο ένα μέτρο, άρα μόλις 102,5 dB στα 2 μέτρα και μόλις 100 και κάτι dB στα 3 – 3,5 μέτρα. Άρα, τα ηχεία αυτά, ως ζεύγος, είναι σε θέση να αποδώσουν μόλις 103dB στα 3 μέτρα, που είναι και η τυπική απόσταση ακρόασης σε ένα τυπικό Ελληνικό καθιστικό.

Να το ανακεφαλαιώσουμε; Ένα ηχείο κατασκευασμένο με τρόπο που βασίζεται σε παράλογους συλλογισμούς, με μεγάφωνο μεσαίων – χαμηλών, του οποίου η ποιότητα κατασκευής είναι δεκτική εντονότατης κριτικής, και χωρίς να είναι σε θέση να αποδώσει και τόσο ρεαλιστικές στάθμες σε τυπική απόσταση ακρόασης, ζητάει μια θέση στο καθιστικό του αναγνώστη, έχοντας τιμή 7.000€. Το πρόβλημα, όμως, ΔΕΝ είναι τόσο στο ηχείο και τα προβλήματά του, όσο στον απαράδεκτο τρόπο που το αντιμετωπίζει ο δοκιμαστής, που δέχεται ασυζητητί και αδιαμαρτύρητα ό,τι του σερβίρει ο κατασκευαστής, χωρίς να το περάσει από τη βάσανο της κριτικής και επιστημονικής σκέψης. Χωρίς να λάβει ούτε στιγμή υπ’ όψη του το βάρος της ευθύνης του έναντι των αναγνωστών, που, χωρίς να γνωρίζουν και πολλά – πολλά, έχουν τη διάθεση να πληρώσουν ένα σεβαστό τίμημα, προσδοκώντας ένα σωστά κατασκευασμένο προϊόν.

Φταίνε, λοιπόν, αυτοί που κατηγορούν τα περιοδικά, ότι οι δοκιμές που δημοσιεύουν δεν είναι παρά επανάληψη ενός προσπέκτους; Ή μήπως φταίει ο κακός ο Κώστας, ο προφεσορο-ιός, που το παίζει εξυπνάκιας και ξερόλας, μήπως και μπορέσει να προκαλέσει τη σκέψη όσων δεν βαριούνται να σκεφτούν; Διότι, όταν δεν σκέπτεσαι, αλλά καθημερινά χάφτεις αμάσητο ό,τι σου σερβίρεται, δεν είσαι παρά ένα και μόνο πράγμα. Θύμα.

 

[Stavros_Bartzokas]

:shock:
:?
:roll:
:|

 

[Αντώνης K.]

Να γιατί μου αρέσει περισσότερο να χαζεύω τα prospectus από το να μου περιγράφει κάποιος ειδήμονας τι είναι σωστό και τι λάθος. Αλήθεια τι έγινε εκείνο το σχεδιάγραμμα που έβαζαν στα παλιά χρόνια με την απόκριση συχνότητας όπου κάποιος μπορούσε με μια ματιά να καταλάβει τον χαρακτήρα κάποιου ηχείου?

 

[Χρήστος Ακρατόπουλος]

Πολύ καλό Κώστα!

 

[g.kar]

Μπράβο Κώστα Κόγια.
Αρκετή δουλειά. Πολύ καλή η παρουσίαση και τα σχόλια.

Για ορισμένους είναι ήδη γνωστά αυτά που αναφέρεις για τους αρθρογράφους και γενικώτερα για τον ειδικό τύπο.

Γιατί όμως τα έβαλες με αυτούς τους φουκαράδες χρονιάρες μέρες που έρχονται ?  

Εγώ αποφάσισα εδώ και πολλά χρόνια να μην αγοράζω περιοδικά για τον ήχο και δεν ασχολούμε άλλο με αυτό το θέμα. Ας αφήσουμε τους δημοσιογράφους να γράφουν ότι θέλουν για να πλουτίζουν τα άρθρα τους και να κρατούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Αυτή είναι η δουλειά τους και αρκετοί την κάνουν πολύ καλά.

Αν σταματήσουν να γράφουν οι αρθρογράφοι στα περιοδικά για τον ήχο και το High-End, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος στο τέλος να καταλήξουν να γράφουν σε περιοδικά με πορνογραφικό περιεχόμενο.  Σε αυτό το χώρο υπάρχει μεγάλη ζήτηση για αρθρογράφους που έχουν πολύ μεγάλη φαντασία. Τα άρθρα για το High-End και τα αντίστοιχα για την εικονογραφημένη πορνογραφία έχουν πολλά κοινά σημεία.
Το αν μας αρέσουν οι τετράγωνοι ή οι δακτυλιοειδείς μετασχηματισμές είναι το ίδιο με τα γούστα καθενός μας για τις ξανθές ή τις μελαχροινές.   Οι μελαχροινές, αν και τρίζουν όταν ξυρίζονται μόλις τελειώσει αυτή η διαδικασία είναι απαλές σαν χάδι.

Ο κόσμος είναι αρκετά ώριμος για να αναγνωρίσει ποιος αρθρογράφος γράφει καλά και ποιος όχι.
Να μην βάζουμε, π.χ τον Βαγγέλη Λαζάρου ή τον Μανώλη Τζωρτζάκη στον ίδιο κουβά με τους υπόλοιπους.

Κώστα, για ποιο λόγο αναφέρεσε επώνυμα στον  αρθρογράφο Πάρη Κωτσή ?  Τον χρησιμοποιείς σαν παράδειγμα για να μας πεις τι ακριβώς ? δεν κατάλαβα.

 

[ΛΕΥΤΕΡΗΣ 2175]

Κώστα συγχαρητήρια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[Κυρίτσης Ευάγγελος]

Τι σου φταίμε ρε g.kar και γιατί χαλάς ένα τέτοιο thread;

 

[Costas Coyias]

Γιώργο, το παραπάνω review δεν το επέλεξα, παρά μόνον διότι είναι μια κραυγαλέα περίπτωση. Δεν έχω τίποτε προσωπικό με τον συντάκτη του review, και αν θέλετε, ευχαρίστως να απαλείψουμε την αναφορά του ονόματός του. Κανένα πρόβλημα.

 

[Costas Coyias]

Ας δούμε όμως ακόμη μια κραυγαλέα περίπτωση. Η περίπτωση 47 Lab. Και πάλι στο ίδιο περιοδικό, ας ανατρέξουμε στο τεύχος 361, του Απριλίου 2003, σελίδες 72 - 73. Ναι! Στο ίδιο περιοδικό. Στο περιοδικό που είναι συνώνυμο του Hi-Fi στην Ελλάδα, και, αν κρίνουμε απ’ όσα γράφονται στις σελίδες του, μάλλον έχει ξεχάσει την Ιστορία του. Ας είναι. Η περίπτωση του διαβόητου Gaincard. Πώς ξεκινά η συγκεκριμένη δοκιμή; Με έναν πομπώδη τίτλο:

High End τσέπης! (Το θαυμαστικό δικό τους)

Τι έχουμε εδώ; Εδώ έχουμε μια ακόμη εξοργιστική περίπτωση. Στο κείμενο της δοκιμής θα συναντήσουμε ατόφια και χωρίς καμιά διάθεση κριτικής, την προβληματική που πλασάρει ο κατασκευαστής προς την αγορά, την οποία μπορείτε να δείτε δημοσιευμένη και στο Internet, στο http://www.sakurasystems.com/ .

«Η 47 Labs», λέει το κείμενο της δοκιμής, «πιστεύει ακράδαντα στο μινιμαλισμό και την απλότητα, άλλωστε το σύνθημά της είναι ότι μόνο το πιο απλό μπορεί να εκφράσει το πιο σύνθετο». Παρακάτω, μπορούμε να διαβάσουμε ότι το Gaincard είναι «η απόλυτη δήλωση άκρατου μινιμαλισμού», πράγμα που ενδόμυχα οδηγεί τον αναγνώστη στο συμπέρασμα περί αγνότητας και ακρίβειας του ήχου της συγκεκριμένης συσκευής, αφού αυτή επεμβαίνει ελάχιστα στο σήμα. Άλλωστε, όπως λέει το άρθρο, η διαδρομή του σήματος από την είσοδο έως την έξοδο δεν είναι παρά 3,2 εκατοστά του μέτρου. Επίσης, το άρθρο αναφέρει ότι η συσκευή στηρίζεται σε ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα ισχύος, και περιλαμβάνει μόλις εννέα εξαρτήματα, στη διαδρομή του σήματος. Επίσης, επισημαίνεται η υψηλή ποιότητα κατασκευής των σασί, οπότε ο ιδιοκτήτης βλέπει να χρήματα που έχει δώσει, εάν αυτό είναι το ζητούμενο. Να το ξαναπώ ρε παιδιά; ΠΟΥ τα βλέπει ο ιδιοκτήτης τα χρήματα που έσκασε γι’ αυτό το κατασκεύασμα; ΣΤΟ ΣΑΣΙ! Ή, μάλλον, ΣΤΑ σασί. Και μέσα; Δεν δικαιούται ο αναγνώστης να γνωρίζει, τι περικλείουν αυτά τα σασί; Διακιούται, αλλά δεν του δώσανε την ευκαιρία. Για να δούμε λοιπόν τί περικλείουν.

Πρώτον, το σασί της κυρίως συσκευής. Το Model 4706 Gaincard δεν είναι παρά ένας τελικός ενισχυτής πολύ μικρών διαστάσεων, μεγέθους όσο δυό πακέτα τσιγάρα, που περιλαμβάνει και ένα ρυθμιστικό στάθμης εισόδου ανά κανάλι, και αποδίδει ισχύ 25W ανά κανάλι στα 8Ω με παραμόρφωση γύρω στο 0,5%. Το δεύτερο σασί είναι ανεξάρτητο μοντέλο, καθώς πωλείται χωριστά και ονομάζεται Model 4700 Power Humpty. Δεν είναι παρά ένα συμμετρικό τροφοδοτικό με μετασχηματιστή ισχύος 170VA, που είναι συμβατό με Model 4706, όσο και με το μεγαλύτερο ενισχυτή της εταιρείας, που αποδίδει διπλάσια ισχύ. Πραγματικά όμορφες κατασκευές, αλλά φθάνει αυτό, για να χρεώνονται 5.000€, ολογράφως, πέντε χιλιάδες ευρώ; Να δούμε τι αγοράζει ο υποψήφιος πελάτης, που καλείται να πληρώσει αυτά τα λεφτά;

 

[Costas Coyias]

Αυτό που ο αρθρογράφος περνάει στα πεταχτά, δηλαδή το ενεργό στοιχείο του ενισχυτή που κάνει τη δουλειά, δεν είναι παρά το ολοκληρωμένο κύκλωμα ισχύος LM1875 της National Semiconductor. Τι είναι ο LM1875; Με βάση τις προδιαγραφές και το σχετικό σχολιασμό του κατασκευαστή αυτού του ολοκληρωμένου, ο LM1875 είναι ένας ενισχυτής υψηλής ηχητικής ποιότητας με πολύ χαμηλές παραμορφώσεις, κατάλληλος για εφαρμογές σε καταναλωτικές συσκευές audio. Πολύ ωραία! Τι άλλο λέει ο κατασκευαστής του ολοκληρωμένου; Λέει ότι αυτό το καταπληκτικό ολοκληρωμένο κύκλωμα δεν χρειάζεται παρά ελάχιστα εξωτερικά εξαρτήματα, για να λειτουργήσει. Αυτό είναι που πλασάρει τεχνηέντως ο κατασκευαστής του Gaincard, καλλιεργώντας το μύθο της μίνιμαλ σχεδίασης. Άλλωστε, το ενδεικτικό κύκλωμα που παρέχει η National είναι χαρακτηριστικό, όπως μπορείτε να δείτε και στη πράσινη σκιασμένη περιοχή της εικόνας. Μόνο που η National το αναφέρει τίμια και χωρίς περιστροφές, ότι τα λίγα εξαρτήματα είναι εξωτερικά. Διότι στο εσωτερικό του ολοκληρωμένου κυκλώματος, έγινε ένας μικρός πόλεμος, για να χωρέσουν οι χαμηλές παραμορφώσεις, η υψηλή απόδοση, και η θερμική αντοχή. [/img]

 

[Costas Coyias]

Ιδού και η σχετική εικόνα, παρμένη από το datasheet του κατασκευαστή του ολοκληρωμένου, της National, για να είμαστε εξηγημένοι. Μήπως τώρα τα εννιά εξαρτήματα στη διαδρομή του σήματος έγιναν 19, 39, 79 ή 99; Λέω, μήπως!

 

[Costas Coyias]

Με άλλα λόγια, τι έχουμε εδώ; Λέει η National: πάρε παιδί μου ένα 1875, φόρτισε την είσοδο, βάλ’ του κι ένα καλό πυκνωτή, μη μπει συνεχές και τρέχουμε και δε φτάνουμε, δώσ’ του συμμετρική τάση 60Volt, βάλ’ του και μια αντιστασούλα 20ΚΩ στην ανάδραση, και έχει ένα ενισχυτάκι 25 βατ, να οδηγήσεις όμορφα κι ωραία ένα εύκολο μεγάφωνο, μέσα στη συσκευασία ενός 7805, με ικανότητα ρεύματος 4Αμπέρ. Ούτε φανφάρες, ούτε High End, ούτε εννιά εξαρτήματα στη διαδρομή, αλλά, αντιθέτως, τίμια λεφτά. Θυμηθείτε! Τεχνολογία σε συνάρτηση με το κόστος και το χρόνο. Μια που ξεκαθαρίσαμε το τεχνικό του πράγματος, ας πάμε τώρα και λιγάκι στα λεφτά. Πόσο νομίζετε ότι είναι το factory price για αυτό το πραγματάκι; Δείτε εδώ, στη διεύθυνση http://www.national.com/pf/LM/LM1875.html

Να το γράψω ολογράφως; Ένα δολάριο και πενήντα τέσσερα σεντς το κομμάτι, για ελάχιστη παραγγελία 1000 τεμαχίων, ήγουν 1540 δολάρια η χιλιάδα. Να ανακεφαλαιώσουμε το κόστος α’ υλών του Gaincard και του τροφοδοτικού του, για δύο κανάλια; Για να δούμε. Τρία δολάρια τα δύο ολοκληρωμένα, συν άλλα 3 δολλάρια οι αντιστάσεις, συν άλλα 10 δολάρια οι διέλευσης, μας κάνουν βαριά – βαριά καμιά 20αριά δολάρια. Πόσο άραγε να κοστίζει το σασί και τα κουμπιά, με τη μεταξοτυπία της φίρμας; Να πούμε άλλα 50 δολάρια; Σύνολο 70. Πόσο να κοστίζουν τα εργατικά, δεδομένου ότι η όλη συναρμολόγηση είναι υπόθεση ενός απογεύματος για έναν μαθητή τεχνικού λυκείου; Να πούμε άλλα 30 δολάρια; Σύνολο 100. Τιμή καταλόγου; 2.200 ευρώ. Κάντε τη σύγκριση και βγάλτε συμπεράσματα. Τα ίδια ισχύουν βέβαια και για το τροφοδοτικό, που τελικά έχει τιμή καταλόγου 2.800€. Σύνολο: πέντε χιλιάδες ευρώ. Για να αποκτήσει ο καταναλωτής τι; Έναν στερεοφωνικό τελικό ενισχυτή, ισχύος 25W στα 4 ή 8 Ω, του οποίου το κόστος παραγωγής είναι το πολύ 100 δολάρια, με πιθανότερη τιμή τα 60 δολάρια. (ΑΝ θέλετε να δείτε ένα Gaincard εις τα εξ ων συνετέθη, κοιτάξτε εδώ: http://www.6moons.com/audioreviews/47labs5/gaincard.html ).

ΠΩΣ ξεκινά ο επίλογος του συγκεκριμένου review; Απολαύστε. «Ο Gaincard με το συνοδεύον τροφοδοτικό Power Humpty αποτελεί ένα μηχάνημα αναφοράς, μια σπάνια σχεδίαση, από αυτές που ακούμε κάθε δέκα χρόνια… Ακούστε τον Gaincard η έκπληξη που θα δοκιμάσετε είναι αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους του, το κόστος απόκτησής του προσγειωμένο…» Σπάνια σχεδίαση ΠΟΙΟ; Το ολοκληρωμένο κύκλωμα που ο κατασκευαστής του το πουλάει 1,3€ το κομμάτι, και που στα ηλεκτρονικάδικα θα το βρείτε γύρω στα πέντε ευρά. Μα, είναι η χαμηλή τιμή παράγων που υποβιβάζει την ποιότητα; Όχι ρε παιδιά, αλλά κοιτάξτε ΠΟΙΟΣ χρεώνεται τα εύσημα! Και όχι μόνον αυτό, αλλά το μηχάνημα είναι -και καλά- σπάνια σχεδίαση. Ποια; Αυτή που μπορεί να κατεβάσει ο κάθε πιτσιρικάς σε PDF, και να τη σκαρώσει σε ένα απόγευμα. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΚΑ. Εξ ού και το παρατσούκλι Gain Clone. Εκείνο το παρακάτω περί «προσγειωμένης τιμής» ας μην το σχολιάσω. Καημένε αναγνώστη…

Για να συνδυάσουμε τώρα αυτό το review με το τεύχος που ανέφερα πιο πάνω, που περιέχει το τεστ του ηχείου της Bösendorfer. Εκείνο το τεύχος, που λέτε, φιλοξενεί και ένα πάαααρα πολύ ενδιαφέρον συγκριτικό τεστ ολοκληρωμένων ενισχυτών. Αντί αυτού του πράγματος εδώ, που με κόστος παραγωγής γύρω στα 150€, πουλιέται 5.000€, με αυτά τα πέντε χιλιάρικα μπορείτε να αγοράσετε έναν εξαιρετικό ενισχυτή της Magnum Dynalab και να σας μείνει και 1200 ευρά για δίσκους, ενώ συγχρόνως θα έχετε στη διάθεσή σας και έναν εξαίσιο ραδιοφωνικό δέκτη. Το καταλαβαίνετε; Εναλλακτικά, μπορείτε να αγοράσετε έναν ολοκληρωμένο ενισχυτή της Musical Fidelity των 250W, αν τα χρειάζεστε, ΣΤΗ ΜΙΣΗ ΤΙΜΗ, με 2.400€.

Με τις υγείες μας.

 

[g.kar]

Κυρίτση, γράψε παρατηρήσεις και σχόλια και άσε τα ρε .
Εδώ μέσα πρόσεχε πως μιλάς.

 

[g.kar]

Κώστα, έγραψες σε  κάποιο σημείο  :

Για αυτό και η μόνη λύση είναι η κατά το δυνατόν καλύτερη απομόνωση του κασώματος, ώστε αυτό να μη συμμετέχει παλλόμενο, αφού ο ρόλος του είναι άλλος. Αυτά που πρέπει να πάλλονται, είναι μόνον τα κινούμενα μέρη των μεγαφώνων.


Κώστα, οι περισσότεροι σχεδιαστές αυτό επιδιώκουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Στα  ηλεκτροστατικά  ηχεία το έχουν πετύχει μέχρις ενός σημείου.
Αλλά και πάλι δεν μπορώ να πω ότι όλοι αγαπούν τον ήχο των ηλεκτροστατικών.

Η σχολή π.χ της Sonus Faber εκμεταλλεύεται και τις δονήσεις του ξύλου με άριστα αποτελέσματα, καλύτερα θα έλεγα από τα αντίστοιχης τιμής ηλεκτροστατικά.

Οι απόψεις των αρθρογράφων για την συμμετοχή της καμπίνας στον ήχο είναι διαφορετικές. Δεν το θεωρώ παράλογο.

 

[g.kar]

Κώστα, πιστεύω, και διόρθωσέ με αν κάνω λάθος,  ότι ο σκοπός αυτού του thread δεν είναι να κατηγορήσουμε επώνυμα κάποιους επαγγελματίες δημοσιογράφους/αρθρογράφους.

Τον κ. Πάρη Κωτση τον έχω γνωρίσει μόνο από τα άρθρα του. Δεν ασχολούμαι με τις λεπτομέρειες ούτε βάζω κάτω από το μικροσκόπιο τι γράφει κάθε φορά.
Θυμάμαι πάντως ότι τα άρθρα του ήταν πάντα ευχάριστα και όμορφα. Είναι πιστεύω ένας πολύ καλός αρθρογράφος και ποτέ δεν τον είδα σαν καθηγητή πανεπ/μίου.