[IMGL]http://img150.imageshack.us/img150/3857/sweeneytoddver6py3.jpg[/IMGL]
Μακάβριο και εμποτισμένο με μια τραγική αίσθηση για τη ζωή είναι το «Sweeny Todd: ο φονικός κουρέας της οδού Φλιτ». Η τελευταία και ίσως η καλύτερη ταινία του Τιμ Μπάρτον ξεκινάει σαν μια ιστορία εκδίκησης, για να γίνει σύντομα το πιο μελαγχολικό σπλάτερ στα χρονικά του κινηματογραφικού τρόμου. Το αίμα, που ρέει άφθονο απ’ τα κομμένα λαρύγγια των πελατών του Σουίνι Τοντ, αποτελεί τη μοναδική πινελιά «ζωντανού» χρώματος στις εικόνες ενός Λονδίνου που μοιάζει να ’χει βγει από τις σελίδες του Ντίκενς.
Τα δύο κτίρια
Ο Αμερικανός σκηνοθέτης μεταφέρει στην οθόνη το διάσημο θεατρικό μιούζικαλ των Στίβεν Σόντχαϊμ και Χιου Γουίλερ, σαν μια μακάβρια όπερα για την αθωότητα που πνίγεται στο αίμα. Το δικό του «Sweeny Todd» είναι ένας αλλόκοτος κόσμος, που τον διασχίζουν αθέατοι γνώριμοι επισκέπτες, άλλοι αθώοι κι άλλοι σκοτεινοί: ο Ολιβερ Τουίστ δίπλα στον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, ο ρομαντικός Δράκουλας δίπλα στον Ψαλιδοχέρη.
Στο γκρίζο Λονδίνο του Μπάρτον δεσπόζουν δύο κτίρια: Η απόρθητη κατοικία ενός μοχθηρού δικαστή και το διώροφο της οδού Φλιτ, το οποίο στεγάζει στο ισόγειο το φουρνάρικο με τις κρεατόπιτες της κυρίας Λόβετ και στη σοφίτα το μπαρμπέρικο του Σουίνι Τοντ. Το κουβάρι της εκδίκησης ξετυλίγεται και το διώροφο μετατρέπεται σε μαγαζάκι του τρόμου στην αρχή και στη συνέχεια σε ένα «εργοστάσιο» με μια τεράστια τσιμινιέρα που βγάζει μαύρο καπνό. Στα έγκατά του, ο άνθρωπος γίνεται τροφή για ανθρώπους. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο Σουίνι Τοντ (μ’ αυτό το όνομα επιστρέφει στο Λονδίνο ύστερα από δεκαπέντε χρόνια απουσίας ο κουρέας Μπένζαμιν Μπάρκερ) κάποτε ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Σήμερα είναι σαν ένα χλωμό βαμπίρ, που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για ν’ αγγίξει με τις ασημένιες λεπίδες του τον λαιμό του δικαστή Τέρπιν, ο οποίος τον είχε στείλει άδικα στη φυλακή για να του κλέψει την όμορφη γυναίκα του και την ανήλικη κόρη του.
Το χλωμό και το γκρίζο
Στον αριστουργηματικό «Δράκουλα» του Φράνσις Κόπολα ο απέθαντος κόμης Δράκουλας είναι ο ρομαντικός ιππότης της σκοτεινής πλευράς του παραμυθιού, που περιπλανιέται στον «ωκεανό του χρόνου». Είναι το «κακό», που υπάρχει σε λανθάνουσα μορφή βαθιά στο σκοτάδι, είτε σαν αρρώστια (άλλοτε της ψυχής κι άλλοτε του αίματος) είτε σαν αχαλίνωτη ερωτική επιθυμία, που απωθείται και εξορκίζεται.
Είναι ο μινώταυρος, που καιροφυλακτεί στον λαβύρινθο για την ξανθιά λάγνα Λούσι, αλλά που παγιδεύεται σαν άβγαλτος άντρας από το βλέμμα της αγνής Μίνας. Ο Κόπολα κάνει διαρκώς αναφορές στη συγγένεια του βαμπιρικού μύθου με το παραμύθι της πεντάμορφης και του κτήνους. Κι οι δυαδικές αντιθέσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται ο Δράκουλας είναι η αθωότητα και η σεξουαλική βουλιμία, η αιώνια πλατωνική αγάπη και το σεξ, το πνεύμα και η σάρκα.
Ο αδίστακτος κόμης σέβεται την αθωότητα της Μίνας και η Μίνα στο τέλος τού χαρίζει την κάθαρση με την αγνή αγάπη της.
Ο κόμης Δράκουλας εκπροσωπεί την κορυφή μιας αριστοκρατικής ελίτ που βιώνει πλέον την απομόνωση και τη φθορά. Ο κόσμος του είναι χλωμός γιατί χρειάζεται αίμα. Ο γκρίζος κόσμος του χλωμού Σουίνι Τοντ πνίγεται στο αίμα.
[IMGR]http://www.rlslog.net/wp-content/uploads/2008/01/st-00604.jpg[/IMGR]
Κατάμαυρο χιούμορ
Ο Σουίνι Τοντ αντιπροσωπεύει τον «έκπτωτο» ενός κόσμου που περιγράφεται ρεαλιστικά πίσω από την γκροτέσκ υπερβολή και το σαρκαστικό (σχεδόν αναρχικό) κατάμαυρο χιούμορ. Η κόλασή του έχει να κάνει με την κοινωνική αδικία και αυτό τον μετατρέπει σε κατεξοχήν ήρωα του μελοδράματος. Ετσι, ο ευφυής Μπάρτον μετατοπίζει το μιούζικαλ προς την όπερα, για να τονίσει αυτό το χαρακτηριστικό του ήρωά του.
Ο Σουίνι Τοντ μπαίνει στο Λονδίνο με ένα πλοίο που ανεβαίνει τον Τάμεση. Ενας νεαρός ναύτης που τον έσωσε από τα κύματα τον συνοδεύει μέχρι τη γειτονιά του και τον ρωτάει εάν θα ξανανταμώσουν. Η μοίρα σύντομα θα τους φέρει κοντά, δίνοντας μεγαλύτερη ώθηση στο μελόδραμα: Ο νεαρός θα ερωτευτεί την πεντάμορφη κόρη του Σουίνι Τοντ, την οποία έχει «υιοθετήσει» ο δικαστής Τέρπιν και την κρατεί κλειδωμένη στο δωμάτιό της. Τέρας αμοραλισμού, ο δικαστής δεν θα διστάσει να σχεδιάσει τον γάμο του με την «κόρη» του, όταν αυτή θα επιχειρήσει να ακολουθήσει τον νεαρό.
Χωρίς γυρισμό
Ο Σουίνι Τοντ, τυφλός από θυμό και επιθυμία για εκδίκηση, παίρνει τα ασημένια στελέχη των ξυραφιών του από τα χέρια της χήρας φουρνάρισσας Λόβετ και ετοιμάζεται μεθοδικά για να δράσει. Για κακή του τύχη μια μέρα θα τον αναγνωρίσει ένας τσαρλατάνος περιπλανώμενος κουρέας, ο Ιταλός Πιρέλι, ο οποίος πουλάει ένα φάρμακο για την τριχοφυΐα.
Ο Σουίνι Τοντ θα αναγκαστεί να κόψει τον λαιμό του φαφλατά Πιρέλι και στη συνέχεια η χήρα Λόβετ θα σκαρφιστεί την καλύτερη λύση για να εξαφανίσουν το πτώμα: το αλέθει και το χρησιμοποιεί στις κρεατόπιτές της. Ο δρόμος για τον φονικό κουρέα και τη φουρνάρισσα δεν έχει γυρισμό. Οσο η φήμη του Σουίνι Τοντ ως κουρέα μεγαλώνει, τόσο ο μαύρος καπνός απ’ το φουγάρο του φούρνου της Λόβετ απλώνεται στο Λονδίνο, κάνοντας διάσημες τις κρεατόπιτές της.
Η οργή είναι κοινό στοιχείο ανάμεσα στον κόμη Δράκουλα και στον Σουίνι Τοντ. Η οργή που οδηγεί στον κυνισμό απέναντι στην ανθρώπινη ζωή και τελικά στον μηδενισμό. Χρησιμοποιούν τη σάρκα και διψούν για αίμα. Ο αριστοκράτης Δράκουλας, όμως, θέτει ο ίδιος τα όρια της ηθικής και υπομένει βασανιστικά το τίμημα. Στον κόσμο του Σουίνι Τοντ χάνεται κάθε μέτρο ηθικής όταν ένας μισάνθρωπος δικαστής καταπατεί τον σημαντικότερο θεσμό της κοινωνίας, πάντα σε αγαστή συνεργασία με έναν ανήθικο επίσκοπο.
Ετσι ανοίγει ένας κύκλος φρίκης, τον οποίον τελικά κλείνει ένα παιδί. Ο Μπάρτον οδηγεί τα πράγματα στα άκρα κορυφώνοντας μια όπερα φρίκης και κανιβαλισμού αλλά και απέραντης τρυφερότητας, γιατί απέναντί του έχει το παιδί. Οπως πάντα. Το παιδί που υποφέρει όπως ο Ολιβερ Τουίστ, αλλά που δεν έχει πληγωθεί ακόμη όπως ο ενήλικας, είναι αυτό που βάζει το όριο της ηθικής, με ακραίο τρόπο, σε έναν ανήθικο (δηλαδή άδικο) κόσμο. Το μελόδραμα απογειώνεται στο φινάλε της όπερας του Τιμ Μπάρτον.
[IMGL]http://media.movieweb.com/galleries/4450/posters/poster1_full.jpg[/IMGL]
Ιnfo
Tους βασικούς ρόλους της ταινίας ερμηνεύουν ο Τζόνι Ντεπ, η Ελενα Μπόναμ Κάρτερ ο Αλαν Ρίκμαν, ο Τίμοθι Σπολ και ο μικρός Εντουαρντ Σάντερς. Ο μύθος Σουίνι Τοντ χρονολογείται από το 1846 – χρονιά που δημοσιεύτηκε η ιστορία του Τόμας Πέκετ Πρεστ «Μια σειρά μαργαριτάρια: Ενα ρομάντζο». Το 1973 ο Σουίνι Τόντ ενέπνευσε το ομότιτλο θεατρικό του Κρίστοφερ Μποντ και έξι χρόνια μετά το θεατρικό μιούζικαλ των Στίβεν Σόντχαϊμ (μουσική) και Χιου Γουίλερ (λιμπρέτο). Η εξαιρετική δουλειά τους είναι η βάση πάνω στην οποία κινήθηκε ο Τιμ Μπάρτον.
Ο «Δράκουλας» του Φράνσις Κόπολα ξανακυκλοφόρησε προσφάτως σε μια συλλεκτική έκδοση dvd -δύο δίσκοι από τη Sony- εξαιρετική ως προς την ποιότητα της εικόνας και του ήχου. Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό φιλμ, όπου οι συνεχείς αναφορές στο μέσο (λογοτεχνία, θέατρο σκιών, φωνόγραφος, κινηματογράφος) που αναπαράγει και διαιωνίζει τον μύθο του Δράκουλα λειτουργούν σαν αντίστιξη στην ιστορία του Μπραμ Στόκερ.
Το «Sweeny Todd: o φονικός κουρέας της οδού Φλιτ» θα προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 7 Φεβρουαρίου.
http://news.kathimerini.gr/
Μακάβριο και εμποτισμένο με μια τραγική αίσθηση για τη ζωή είναι το «Sweeny Todd: ο φονικός κουρέας της οδού Φλιτ». Η τελευταία και ίσως η καλύτερη ταινία του Τιμ Μπάρτον ξεκινάει σαν μια ιστορία εκδίκησης, για να γίνει σύντομα το πιο μελαγχολικό σπλάτερ στα χρονικά του κινηματογραφικού τρόμου. Το αίμα, που ρέει άφθονο απ’ τα κομμένα λαρύγγια των πελατών του Σουίνι Τοντ, αποτελεί τη μοναδική πινελιά «ζωντανού» χρώματος στις εικόνες ενός Λονδίνου που μοιάζει να ’χει βγει από τις σελίδες του Ντίκενς.
Τα δύο κτίρια
Ο Αμερικανός σκηνοθέτης μεταφέρει στην οθόνη το διάσημο θεατρικό μιούζικαλ των Στίβεν Σόντχαϊμ και Χιου Γουίλερ, σαν μια μακάβρια όπερα για την αθωότητα που πνίγεται στο αίμα. Το δικό του «Sweeny Todd» είναι ένας αλλόκοτος κόσμος, που τον διασχίζουν αθέατοι γνώριμοι επισκέπτες, άλλοι αθώοι κι άλλοι σκοτεινοί: ο Ολιβερ Τουίστ δίπλα στον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, ο ρομαντικός Δράκουλας δίπλα στον Ψαλιδοχέρη.
Στο γκρίζο Λονδίνο του Μπάρτον δεσπόζουν δύο κτίρια: Η απόρθητη κατοικία ενός μοχθηρού δικαστή και το διώροφο της οδού Φλιτ, το οποίο στεγάζει στο ισόγειο το φουρνάρικο με τις κρεατόπιτες της κυρίας Λόβετ και στη σοφίτα το μπαρμπέρικο του Σουίνι Τοντ. Το κουβάρι της εκδίκησης ξετυλίγεται και το διώροφο μετατρέπεται σε μαγαζάκι του τρόμου στην αρχή και στη συνέχεια σε ένα «εργοστάσιο» με μια τεράστια τσιμινιέρα που βγάζει μαύρο καπνό. Στα έγκατά του, ο άνθρωπος γίνεται τροφή για ανθρώπους. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο Σουίνι Τοντ (μ’ αυτό το όνομα επιστρέφει στο Λονδίνο ύστερα από δεκαπέντε χρόνια απουσίας ο κουρέας Μπένζαμιν Μπάρκερ) κάποτε ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Σήμερα είναι σαν ένα χλωμό βαμπίρ, που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για ν’ αγγίξει με τις ασημένιες λεπίδες του τον λαιμό του δικαστή Τέρπιν, ο οποίος τον είχε στείλει άδικα στη φυλακή για να του κλέψει την όμορφη γυναίκα του και την ανήλικη κόρη του.
Το χλωμό και το γκρίζο
Στον αριστουργηματικό «Δράκουλα» του Φράνσις Κόπολα ο απέθαντος κόμης Δράκουλας είναι ο ρομαντικός ιππότης της σκοτεινής πλευράς του παραμυθιού, που περιπλανιέται στον «ωκεανό του χρόνου». Είναι το «κακό», που υπάρχει σε λανθάνουσα μορφή βαθιά στο σκοτάδι, είτε σαν αρρώστια (άλλοτε της ψυχής κι άλλοτε του αίματος) είτε σαν αχαλίνωτη ερωτική επιθυμία, που απωθείται και εξορκίζεται.
Είναι ο μινώταυρος, που καιροφυλακτεί στον λαβύρινθο για την ξανθιά λάγνα Λούσι, αλλά που παγιδεύεται σαν άβγαλτος άντρας από το βλέμμα της αγνής Μίνας. Ο Κόπολα κάνει διαρκώς αναφορές στη συγγένεια του βαμπιρικού μύθου με το παραμύθι της πεντάμορφης και του κτήνους. Κι οι δυαδικές αντιθέσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται ο Δράκουλας είναι η αθωότητα και η σεξουαλική βουλιμία, η αιώνια πλατωνική αγάπη και το σεξ, το πνεύμα και η σάρκα.
Ο αδίστακτος κόμης σέβεται την αθωότητα της Μίνας και η Μίνα στο τέλος τού χαρίζει την κάθαρση με την αγνή αγάπη της.
Ο κόμης Δράκουλας εκπροσωπεί την κορυφή μιας αριστοκρατικής ελίτ που βιώνει πλέον την απομόνωση και τη φθορά. Ο κόσμος του είναι χλωμός γιατί χρειάζεται αίμα. Ο γκρίζος κόσμος του χλωμού Σουίνι Τοντ πνίγεται στο αίμα.
[IMGR]http://www.rlslog.net/wp-content/uploads/2008/01/st-00604.jpg[/IMGR]
Κατάμαυρο χιούμορ
Ο Σουίνι Τοντ αντιπροσωπεύει τον «έκπτωτο» ενός κόσμου που περιγράφεται ρεαλιστικά πίσω από την γκροτέσκ υπερβολή και το σαρκαστικό (σχεδόν αναρχικό) κατάμαυρο χιούμορ. Η κόλασή του έχει να κάνει με την κοινωνική αδικία και αυτό τον μετατρέπει σε κατεξοχήν ήρωα του μελοδράματος. Ετσι, ο ευφυής Μπάρτον μετατοπίζει το μιούζικαλ προς την όπερα, για να τονίσει αυτό το χαρακτηριστικό του ήρωά του.
Ο Σουίνι Τοντ μπαίνει στο Λονδίνο με ένα πλοίο που ανεβαίνει τον Τάμεση. Ενας νεαρός ναύτης που τον έσωσε από τα κύματα τον συνοδεύει μέχρι τη γειτονιά του και τον ρωτάει εάν θα ξανανταμώσουν. Η μοίρα σύντομα θα τους φέρει κοντά, δίνοντας μεγαλύτερη ώθηση στο μελόδραμα: Ο νεαρός θα ερωτευτεί την πεντάμορφη κόρη του Σουίνι Τοντ, την οποία έχει «υιοθετήσει» ο δικαστής Τέρπιν και την κρατεί κλειδωμένη στο δωμάτιό της. Τέρας αμοραλισμού, ο δικαστής δεν θα διστάσει να σχεδιάσει τον γάμο του με την «κόρη» του, όταν αυτή θα επιχειρήσει να ακολουθήσει τον νεαρό.
Χωρίς γυρισμό
Ο Σουίνι Τοντ, τυφλός από θυμό και επιθυμία για εκδίκηση, παίρνει τα ασημένια στελέχη των ξυραφιών του από τα χέρια της χήρας φουρνάρισσας Λόβετ και ετοιμάζεται μεθοδικά για να δράσει. Για κακή του τύχη μια μέρα θα τον αναγνωρίσει ένας τσαρλατάνος περιπλανώμενος κουρέας, ο Ιταλός Πιρέλι, ο οποίος πουλάει ένα φάρμακο για την τριχοφυΐα.
Ο Σουίνι Τοντ θα αναγκαστεί να κόψει τον λαιμό του φαφλατά Πιρέλι και στη συνέχεια η χήρα Λόβετ θα σκαρφιστεί την καλύτερη λύση για να εξαφανίσουν το πτώμα: το αλέθει και το χρησιμοποιεί στις κρεατόπιτές της. Ο δρόμος για τον φονικό κουρέα και τη φουρνάρισσα δεν έχει γυρισμό. Οσο η φήμη του Σουίνι Τοντ ως κουρέα μεγαλώνει, τόσο ο μαύρος καπνός απ’ το φουγάρο του φούρνου της Λόβετ απλώνεται στο Λονδίνο, κάνοντας διάσημες τις κρεατόπιτές της.
Η οργή είναι κοινό στοιχείο ανάμεσα στον κόμη Δράκουλα και στον Σουίνι Τοντ. Η οργή που οδηγεί στον κυνισμό απέναντι στην ανθρώπινη ζωή και τελικά στον μηδενισμό. Χρησιμοποιούν τη σάρκα και διψούν για αίμα. Ο αριστοκράτης Δράκουλας, όμως, θέτει ο ίδιος τα όρια της ηθικής και υπομένει βασανιστικά το τίμημα. Στον κόσμο του Σουίνι Τοντ χάνεται κάθε μέτρο ηθικής όταν ένας μισάνθρωπος δικαστής καταπατεί τον σημαντικότερο θεσμό της κοινωνίας, πάντα σε αγαστή συνεργασία με έναν ανήθικο επίσκοπο.
Ετσι ανοίγει ένας κύκλος φρίκης, τον οποίον τελικά κλείνει ένα παιδί. Ο Μπάρτον οδηγεί τα πράγματα στα άκρα κορυφώνοντας μια όπερα φρίκης και κανιβαλισμού αλλά και απέραντης τρυφερότητας, γιατί απέναντί του έχει το παιδί. Οπως πάντα. Το παιδί που υποφέρει όπως ο Ολιβερ Τουίστ, αλλά που δεν έχει πληγωθεί ακόμη όπως ο ενήλικας, είναι αυτό που βάζει το όριο της ηθικής, με ακραίο τρόπο, σε έναν ανήθικο (δηλαδή άδικο) κόσμο. Το μελόδραμα απογειώνεται στο φινάλε της όπερας του Τιμ Μπάρτον.
[IMGL]http://media.movieweb.com/galleries/4450/posters/poster1_full.jpg[/IMGL]
Ιnfo
Tους βασικούς ρόλους της ταινίας ερμηνεύουν ο Τζόνι Ντεπ, η Ελενα Μπόναμ Κάρτερ ο Αλαν Ρίκμαν, ο Τίμοθι Σπολ και ο μικρός Εντουαρντ Σάντερς. Ο μύθος Σουίνι Τοντ χρονολογείται από το 1846 – χρονιά που δημοσιεύτηκε η ιστορία του Τόμας Πέκετ Πρεστ «Μια σειρά μαργαριτάρια: Ενα ρομάντζο». Το 1973 ο Σουίνι Τόντ ενέπνευσε το ομότιτλο θεατρικό του Κρίστοφερ Μποντ και έξι χρόνια μετά το θεατρικό μιούζικαλ των Στίβεν Σόντχαϊμ (μουσική) και Χιου Γουίλερ (λιμπρέτο). Η εξαιρετική δουλειά τους είναι η βάση πάνω στην οποία κινήθηκε ο Τιμ Μπάρτον.
Ο «Δράκουλας» του Φράνσις Κόπολα ξανακυκλοφόρησε προσφάτως σε μια συλλεκτική έκδοση dvd -δύο δίσκοι από τη Sony- εξαιρετική ως προς την ποιότητα της εικόνας και του ήχου. Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό φιλμ, όπου οι συνεχείς αναφορές στο μέσο (λογοτεχνία, θέατρο σκιών, φωνόγραφος, κινηματογράφος) που αναπαράγει και διαιωνίζει τον μύθο του Δράκουλα λειτουργούν σαν αντίστιξη στην ιστορία του Μπραμ Στόκερ.
Το «Sweeny Todd: o φονικός κουρέας της οδού Φλιτ» θα προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 7 Φεβρουαρίου.
http://news.kathimerini.gr/
