- Μηνύματα
- 23
- Reaction score
- 0
Ως υπερπαραγωγή καταστροφής η ταινία παίρνει το απόλυτο 10. Τα ειδικά ηχητικά και οπτικά εφε πρωταγωνιστούν κλέβοντας τη δόξα από τους ηθοποιούς. Και είναι τόσα πολλά! Όσα είδατε στο Twister, Day after tomorrow, Independence day μαζί. Θα χορτάσει και ο πιο απαιτητικός! Κεραυνοί, εκρήξεις, ανεμοστρόβιλοι, σεισμοί, πτώσεις αεροπλάνων, βυθίσεις πλοίων, τα ούφο σαρώνουν κυριολεκτικά. Οι ηθοποιοί έπαιζαν συνεχώς σε blue screen. Θα πάτε οπωσδήποτε σε κλειστή αίθουσα υψηλών προδιαγραφών και σας εγγυώμαι ότι θα βγείτε με ευχάριστο πονοκέφαλο. Το τεχνικό επιτελείο μεγαλούργησε.
Ως ταινία δράσης, η ταινία καταφέρνει να δημιουργεί αγωνία, τουλάχιστο στο πρώτο μισό δε σε αφήνει να βαρεθείς. Βεβαίως, υπάρχει μια αίσθηση deja vu γιατί όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί. Η σκηνή π.χ. που τα ούφο προσπαθούν να εντοπίσουν τους κρυμμένους ανθρώπους με μια προβοσκίδα-σκάνερ, θυμίζει έντονα αντίστοιχη (επίσης καλογυρισμένη) σκηνή του Jurassic Park. Θα μου πείτε δεν μετράει αν αντιγράφει κανείς τον εαυτό του. Μ΄άρεσε ιδιαίτερα η σκηνή όπου το αγριεμένο πλήθος πολιορκεί το τζιπ της οικογένειας Κρουζ το οποίο είναι το μόνο όχημα που κινείται (για ποιο λόγο δεν κατάλαβα) και τους εκπαραθυρώνει με τη βία (αν και αυτή είναι δάνειο από b-movies με ζόμπι).
Όμως, η ταινία έχει σημαντικά προβλήματα. Το σενάριο δεν πείθει: ενώ στην αρχή τα ούφο εμφανίζονται πανίσχυρα, ανίκητα μιας και έχουν προστατευτική ασπίδα, η παραγωγή αισθάνεται μια αμηχανία για το πώς θα 'κλείσει' το φιλμ με το απαραίτητο happy end και αυτό που μας σερβίρει είναι το λιγότερο παιδαριώδης. Επίσης θέλει να παρεμβάλλει μικρές 'οικογενειακές στιγμές' μεταξύ του Τομ Κρουζ και των τέκνων του, να ενώσει την οικογένεια (η γνωστή εμμονή του Σπήλμπεργκ στα αμερικάνικα family values) με αποθέωση το τελείως γελοίο φινάλε όπου η πρώην γυναίκα του με το αριστοκρατικό σόι της περιμένουν τον λιμενεργάτη με ανοιχτές αγκάλες. Αυτά ούτε σε ελληνικές ταινίες δε γίνονται! Όσο για το γιο (πλήρως αντιπαθητικός και ατάλαντος ο ηθοποιός) που πήγε στο πεδίο μάχης, έγινε εκεί ένα ολοκαύτωμα και γύρισε μόνος και ατσαλάκωτος στο σπίτι του, τι να πω... υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.
Συμπέρασμα: η ταινία είναι ένα θεματικό πάρκο επίδειξης ειδικών εφέ. Τρως τα popcorn σου, χαζεύεις τον χαμό, που και που κοιτάς το ρολόι, σπρώχνεις 2 ώρες. Δεν ξέρω αν αυτό σας φτάνει...
Ως ταινία δράσης, η ταινία καταφέρνει να δημιουργεί αγωνία, τουλάχιστο στο πρώτο μισό δε σε αφήνει να βαρεθείς. Βεβαίως, υπάρχει μια αίσθηση deja vu γιατί όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί. Η σκηνή π.χ. που τα ούφο προσπαθούν να εντοπίσουν τους κρυμμένους ανθρώπους με μια προβοσκίδα-σκάνερ, θυμίζει έντονα αντίστοιχη (επίσης καλογυρισμένη) σκηνή του Jurassic Park. Θα μου πείτε δεν μετράει αν αντιγράφει κανείς τον εαυτό του. Μ΄άρεσε ιδιαίτερα η σκηνή όπου το αγριεμένο πλήθος πολιορκεί το τζιπ της οικογένειας Κρουζ το οποίο είναι το μόνο όχημα που κινείται (για ποιο λόγο δεν κατάλαβα) και τους εκπαραθυρώνει με τη βία (αν και αυτή είναι δάνειο από b-movies με ζόμπι).
Όμως, η ταινία έχει σημαντικά προβλήματα. Το σενάριο δεν πείθει: ενώ στην αρχή τα ούφο εμφανίζονται πανίσχυρα, ανίκητα μιας και έχουν προστατευτική ασπίδα, η παραγωγή αισθάνεται μια αμηχανία για το πώς θα 'κλείσει' το φιλμ με το απαραίτητο happy end και αυτό που μας σερβίρει είναι το λιγότερο παιδαριώδης. Επίσης θέλει να παρεμβάλλει μικρές 'οικογενειακές στιγμές' μεταξύ του Τομ Κρουζ και των τέκνων του, να ενώσει την οικογένεια (η γνωστή εμμονή του Σπήλμπεργκ στα αμερικάνικα family values) με αποθέωση το τελείως γελοίο φινάλε όπου η πρώην γυναίκα του με το αριστοκρατικό σόι της περιμένουν τον λιμενεργάτη με ανοιχτές αγκάλες. Αυτά ούτε σε ελληνικές ταινίες δε γίνονται! Όσο για το γιο (πλήρως αντιπαθητικός και ατάλαντος ο ηθοποιός) που πήγε στο πεδίο μάχης, έγινε εκεί ένα ολοκαύτωμα και γύρισε μόνος και ατσαλάκωτος στο σπίτι του, τι να πω... υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.
Συμπέρασμα: η ταινία είναι ένα θεματικό πάρκο επίδειξης ειδικών εφέ. Τρως τα popcorn σου, χαζεύεις τον χαμό, που και που κοιτάς το ρολόι, σπρώχνεις 2 ώρες. Δεν ξέρω αν αυτό σας φτάνει...