- Μηνύματα
- 51.455
- Reaction score
- 125.942
Αυτά είναι εντελώς ξεκάθαρα, απορώ με την ύπαρξη τέτοιων ερωτήσεων ακόμα..Αποφασιστε θελουμε ανακλασεις η δε θελουμε; toe in φουλ ή oxi?**
Για τελευταία (ελπίζω) φορά:
Οι "ανακλάσεις" του χώρου, είναι ιδιαίτερα χρήσιμες και επιθυμητές.
Ως "ανακλάσεις" εννοώ γενικά την ανακλώμενη ηχητική ενέργεια προς τη θέση ακρόασης, από τα τοιχωματικά ή άλλα όρια του χώρου.
Εμείς τελικά τι ακούμε; Ακούμε το άθροισμα της πρωτογενούς ενέργειας από τα ηχεία με την δευτερογενή ενέργεια του χώρου. Άμεσος και έμμεσος ήχος.
Η σχέση της ποσότητας αυτής της δευτερογενούς ενέργειας προς την πρωτογενή, βαίνει μειούμενη όσο ανεβαίνουν οι συχνότητες. Δηλαδή, στις πολύ χαμηλές συχνότητες ακούμε 1% άμεσης από το σαμπ και 99% έμμεσης από το χώρο, και στις πολύ υψηλές το ανάποδο (λόγω κατευθυντικότητας, αν δε βλέπεις το Τουίτερ, γιόκ πρίμα, ενώ το γούφερ του σαμπ είτε το βλέπεις είτε όχι, ψυχολογικό είναι, ουδεμία διαφορά).
Αν στο χώρο έχουμε βαριά ηχοαπορρόφηση, τότε είναι ακατάλληλος για ηχεία, δουλεύει σα ρουφήχτρα ενέργειας, σκίζεις τα μεγάφωνα για να φωνάξουν, και δεν τα καταφέρνουν, ενώ η αίσθηση έλλειψης ανακλάσεων δε "γεμίζει τα κενά" στον εγκέφαλο, για να "δει" μια μουσική σκηνή, και βλέπει 2 πηγές ήχου, 2 ηχεία ξεκάρφωτα.
Ταυτόχρονα, ζορίζονται ενισχυτικά και μεγάφωνα τζάμπα κι άδικα, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να ανεβάσουν τη θερμοκρασία του χώρου (η απορρόφηση μετατρέπει ηχητική ενέργεια σε θερμική) και ταίζοντας το αχόρταγο στόμα της απορρόφησης.
Κι όλα αυτά, όχι στα μπάσα. Τα μπάσα, αδιαφορούν για αυτήν την χαζοαπορρόφηση, την διαπερνούν σα να μην υπάρχει, μέχρι που φτάνουν στο τούβλο και το μπετό του τοίχου, και γυρνάνε πίσω να τα κάνουν όλα μαντάρα.
Γι'αυτό, δεν πρέπει να υπάρχει εμφανής απορρόφηση πουθενά σε ένα χώρο ακρόασης (ούτε Μπουχάρα στο δάπεδο). Πρέπει ο χώρος να αντανακλά την ηχητική ενέργεια, να την εγκλωβίζει εκεί μέσα, ώστε εύκολα να ανεβαίνει η στάθμη (που δεν είναι διόλου εύκολο) και να σχηματίσει την εικόνα της μουσικής σκηνής.
Απλώς δε πρέπει να είναι ευθείες ανακλαστικές επιφάνειες, διότι τότε η ανακλώμενη ηχητική ενέργεια έχει τόσο υψηλή τιμή ισχύος, που μπερδεύεται με την κυρίως πηγή (το ηχείο) και μας γ@μεί το σύμπαν.
Η βέλτιστη τιμή ισχύος της διαρκώς φθίνουσας δευτερογενούς ηχητικής ενέργειας, της έμμεσης, των ανακλάσεων, ορίζεται από τους χρόνους αντήχησης, που λένε ότι σε περίπου 3/10 του δευτερολέπτου θα πρέπει να έχει πέσει κατά 60 ντιμπιά από την αρχική της τιμή, δηλαδή RT60=0.3 sec.
Αυτόν λοιπόν το χρόνο μείωσης, πρέπει να τον επιτύχουμε όχι με απορρόφηση, αλλά με διάχυση. Έτσι, παραμένει η ενέργεια μέσα στο χώρο, αλλά επειδή διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις, φθίνει σε κάθε σημείο του χώρου μειούμενη με συγκεκριμένο Ρυθμό, αλλά χωρίς να εγκαταλείψει το χώρο, υπάρχουν οι ανακλάσεις, είναι εκεί, ζωντανές, ακούγονται και γίνονται αντιληπτές, τόσο, όσο και η απώλειά τους.
Δηλαδή, μπορούμε προφανώς να επιτύχουμε ίδιους χρόνους αντήχησης με 2 τρόπους, ο ένας είναι με μικρή ποσότητα απορρόφησης (σα τα απορροφητικά πάνελ του χιχίκου) και ο άλλος με μεγάλες ποσότητες διάχυσης (σαν τις δικές μου διατάξεις σκάτερινγκ ή σαν ακριβές διατάξεις διάχυσης που θαυμάζουμε σε ακριβοφτιαγμένους χώρους) και το πρώτο να μην ακούγεται καλά, ενώ το δεύτερο να ακούγεται σωστά κι ευχάριστο.
Προφανώς απ'το ολότελα καλή κι η παναγιώταινα, αλλά εδώ το εξαντλούμε το θέμα, δε ξέρω αν καταλάβατε τι παίζεται... Έχουμε ασχοληθεί με κάθε λεπτομέρεια του αντικειμένου, κι όχι μόνο με τα χονδροειδή που λέμε σα γενικές γραμμές, με τις απαραίτητες αποστάσεις των πρώτων ανακλάσεων και τα χρονικά παράθυρα και με όλα. Είναι πραγματικά πολύ υψηλό το επίπεδο της γνώσης που έχει κατατεθεί εδώ στο φόρουμ, ιδίως από τον μπούτχια στη λειτουργία της ακοής και τα συναφή ακαταλαβίστικα για τον τυπικό φίλο που ασχολείται εντατικά (κι όχι επιδερμικά) με το Hi-Fi..
Ταυτόχρονα, ένα σοβαρό πρόβλημα της δευτερογενούς ηχητικής ενέργειας, είναι η μεταβολή της σχέσης της με την πρωτογενή, στην κατανομή της στο εύρος του ακουστού φάσματος. Δηλαδή, πόση είναι η σχέση δευτερογενούς προς πρωτογενούς σε κάθε συχνότητα ξεχωριστά.
Αυτό είναι αδιάφορο της ύπαρξης απορρόφησης ή διάχυσης στο χώρο, και καθορίζει την ηχητική ταυτότητα του χώρου. Αυτό είναι το γράφημα RT60 στο φάσμα. Είναι η ηχητική υπογραφή του χώρου, ο ηχητικός χαρακτήρας του χώρου, πρακτικά και μετρήσιμα το υπαρκτό εκουαλάιζερ του κάθε χώρου, το οποίο αναλόγως απόστασης ακρόασης, επιβάλλεται μερικώς (νίαρφιλντ) ή εντελώς (μιντφιλντ-φάρφιλντ) στο τελικό άκουσμα, καθότι η ενέργεια του χώρου ξεπερνά το 80% του συνόλου της προσλαμβανόμενης ενέργειας από τα αυτιά μας, δηλαδή κατά βάση ακούμε πως παίζει ο χώρος, κι όχι πως παίζει το ηχείο.
Έρχεται δω η εξυπνάδα της ισοσταθμισης χώρου, ενός εκουαλάιζερ, έξυπνου εκουαλάιζερ ίσως, σα το ντιράκ, το οποίο τι κάνει; Κάνει το ηχείο (που παίζει σωστά) να παίζει λάθος, τόσο λάθος, ώστε το άθροισμα της πρωτογενούς-άμεσης ενέργειας από το ηχείο με την δευτερογενή-έμμεση του χώρου, να είναι σωστό. Ναι, νταξ, μετράει σωστά, αλλά είναι σωστό; Όχι, είναι λάθος. Διότι ακούς λάθος ήχο από το ηχείο (άμεσος) κι έρχεται στη συνέχεια καθυστερημένα ένας άλλος λάθος ήχος από το χώρο (έμμεσος) να πασαλείψει αργοπορημένα το πρώτο λάθος, και γίνονται όλα μαντάρα μέσα στο κρανίο. Το άθροισμα λαθών, δε μπορεί να είναι σωστό, όπως ένας λυχνιακος ενισχυτής που παίζει μια ντουντούκα. Μπορεί να σε μπερδέψει, μπορεί όχι, παραμένει λάθος.
Αναλόγως συχνότητας, έχει άλλες ικανότητες ο εγκέφαλος, άλλη επεξεργασία, άλλη ευαισθησία. Εκτιμώ ως ορθή την κρίση πολλών φίλων που δε τους αρέσει η ψηφιακή ισοσταθμιση χώρου, όπως την αντιλήφθηκαν στον τυχαίο χώρο τους με τα τυχαία σκατοηχεία τους και το τυχαίο αυτόματο σύστημα ισοσταθμισης ενός τυχαίου av ενισχυτή, αλλά αυτό γίνεται για διαφορετικούς λόγους από αυτούς που οι ίδιοι πιστεύουν.
Χαχαχαχαχα, σας ζαλισα, γι'αυτό ας πάω στο συμπέρασμα:
1. Χρειάζονται χρόνοι αντήχησης σταθεροί σε όλο το φάσμα, σύμφωνα με τις προδιαγραφές της EBU (0.2-0.4sec) αλλά αυτό πρέπει να επιτευχθεί μόνο με διάχυση κι όχι με εμφανή απορρόφηση, διότι οι ανακλάσεις του χώρου μας είναι το χρυσάφι του τελικού αποτελέσματος.
Γι'αυτό ακριβοφτιαγμένοι στουντιακοί χώροι και χώροι μετρήσεων είναι τίγκα σε κάθε σπιθαμή με διάχυση, κι όχι απορρόφηση. Αντίθετα, φτηνοστούντιο, είναι τίγκα στο ρικοφόν. Απ'το ολότελα..
Αν το γράφημα RT60 δεν είναι σταθερό στο φάσμα, τότε ο χώρος έχει ηχητική ταυτότητα που θα σφραγίσει το τελικό αποτέλεσμα, ανεξάρτητα πόσο καλά κι ακριβά μηχανήματα διαθέτει οποιοσδήποτε.
2. Η ισοσταθμιση χώρου, και δη η ψηφιακή, είναι απαραίτητη, όχι όμως για να διορθώσει το χώρο, όπως πολλοί πιστεύουν, αλλά για να φέρει την ισορροπημένη απόκριση ηχειων-χώρου στο επιθυμητό τάργκετ κερβ, σύμφωνα με τις γραμμές ακουστότητας (ενσωμάτωση φίλτρου λάουντνες αναλόγως στάθμης ακρόασης) και σύμφωνα με την επιθυμητή απόκριση συχνότητας του συστήματος, η οποία (βάση όλων των διαθέσιμων μελετών) δεν είναι η "φλατ". Το φλατ είναι χάλια, ακούγεται χάλια, είναι λάθος. Δεν προβλέπεται. Γι'αυτό, θέλουμε ισοσταθμιση. Επειδή το λένε οι βασικές αρχές της ψυχοακουστικής.
Η ισοσταθμιση χώρου οφείλει να υπάρχει και να τροποποιήσει την απόκριση του ηχείου, συμπαρασύροντας την ισορροπημένη-ουδέτερη απόκριση του χώρου, προς το επιθυμητό (βάση PDF κι όχι βάσει του χαβά του πουλιού του καθενός) τάργκετ κερβ. Διότι, η ψυχοακουστική, δεν ασχολείται με το χαβά της ψ@λής του καθενός, ασχέτως αν αυτό πιστεύουν κάποιοι.
Μετά, συνηθίζω να λέω ότι αν θέλει ο καθένας να βάλει λίγα μπάσα ή λίγα πρίμα να γουστάρει, φιλ φρι, ας βάλει. Η ανάγκη του όμως αυτή, σημαίνει ότι κάτι είναι λάθος. Ή το ηχείο, ή ο χώρος, ή η ηχογράφηση. Δικαιολογώ απόλυτα μόνο το τελευταίο. Φυσικά, δε μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να υπάρχει λάθος κατασκευής στον ίδιο, είτε στο αισθητήριο της ακοής, είται στο ίδιο του το κλούβγιο το μυαλό.
Ελπίζω να κάλυψα το θέμα.
Μπα..
Δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς με μερικές αρχές,..
Φιξντ.
Last edited:
. Έκλεισε το θέμα, πάμε για 
