- Μηνύματα
- 1.391
- Reaction score
- 1.083
Δε εννοώ ότι έδινα 2500 δρχ το '70, το θέμα είναι ότι οι τιμές ανέβηκαν απότομα, δεν είχαν αλλάξει ούτε οι συνθήκες ούτε οι μισθοί ούτε τίποτα. Στην Αθήνα τουλάχιστον τα δισκάδικα του κέντρου το ένα μετά το άλλο πέταξαν τους δίσκους σε ένα - δύο ράφια στη γωνία και γέμισαν CD. Αν ήθελες επανεκδόσεις 9 στις 10 φορές θα έπρεπε να πάρεις CD. Δίσκοι λιγοστοί, κατά κύριο λόγο νέες κυκλοφορίες ακριβές λόγω ότι ήταν εισαγωγής. Fabel & GPI είχαν σταματήσει να κόβουν βινύλιο.Καταλαβαίνω τη διαφωνία σου όσον αφορά στις τιμές των δίσκων τότε. Η διαφωνία μας όμως, έχει διαφορετική βάση από τις τιμές αυτές καθεαυτές. Εξηγούμαι:
Είχες συνηθίσει να αγοράζεις δίσκους με 2500δρχ κι όταν πήγαν 5000δρχ σου φάνηκαν ακριβοί. Προσωπικά η συνήθισα να αγοράζω με 3500δρχ και 4000δρχ, οπότε όταν πήγαν 5000δρχ, δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση - συν του ότι τότε ξόδευα το χαρτζιλίκι μου (=χρήματα άλλων) κι όχι χρήματα τα οποία κέρδισα απο την εργασία μου, οπότε δεν με ένοιαζε τόσο.
Βλέπω τα Asterix που αγόραζε ο πατέρας μου το 1980 κι είχαν 5δρχ. Τη δεκαετία του 90 είχαν 500δρχ (νομίζω, μπορεί να ήταν και πιο πολλά). Ήταν ακριβά; Ίσως. Αν λάβουμε υπόψη την αύξηση του βιοτικού επιπέδου, του πληθωρισμού κτλ, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι τιμές αντικατοπτρίζαν τις συνθήκες της εποχής. Στη σύγχρονη εποχή, κρίνοντας από τη γενικότερη οικονομική κατάσταση, το πιο πάνω συμπέρασμα δεν ισχύει.
Υπήρχε και το Μοναστηράκι, εκεί ήταν η αντίθετη πλευρά. Πλην 7+7 τα δισκάδικα κατά 99% είχαν μεταχειρισμένους δίσκους σε όλες τις τιμές. Προσωπικά είχα ήδη αρχίσει από τις αρχές '90 να αγοράζω από το εξωτερικό, κυρίως λόγω ποικιλίας/διαθεσιμότητας αλλά και λόγω τιμών. Ακόμα και με την αδύναμη δραχμή υπήρχαν ευκαιρίες αν έψαχνες αν και ήταν πιο δύσκολο χωρίς ευρώ & internet.