Rosinante
Dark Nιάου
- Μηνύματα
- 1.506
- Reaction score
- 5.609
Διαφωνω σε ολα παλι...σορρυ Αλεξανδρε...Φίλε, πρίγκιπα!
Είμαι κι εγώ πολλά χρόνια ( 30+) στον χώρο της μουσικής (πιο ηλεκτρονικής) και γράφω μερικές πρόχειρες σκέψεις, συμπεράσματα εμπειριών. Δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με όλες:
* Οι μουσικές προτιμήσεις των ανθρώπων αποκρυσταλλώνονται σε νεανική ηλικία. Άρα είναι αποτέλεσμα των διαθέσιμων ακουσμάτων μέσα κι έξω από το σπίτι.
* Αν δεχτούμε ότι η μουσική δημιουργείται για το ευρύ κοινό, τότε επιτυχημένη είναι μόνο η pop μουσική.
* Όταν εμφανίστηκε η κλασική μουσική ο ανταγωνισμός ήταν μηδαμινός. Σήμερα υπάρχουν αμέτρητα είδη με πολλές υποκατηγορίες.
* Ένα μεγάλο ποσοστό των επιτυχιών βασίζονται στον στίχο και στη δυνατότητα του ανθρώπου να τον επαναλαμβάνει όπου σταθεί και βρεθεί.. Η κλασική μουσική εδώ έχει χάσει από χέρι.
* Τις τελευταίες δεκαετίες η μουσική είναι συνδυασμός ακουστικών και οπτικών ερεθισμάτων. Ένα video clip μπορεί να κάνει ένα ουδέτερο τραγούδι επιτυχία. Υπάρχει δεσμός μεταξύ του καλλιτέχνη ως φυσιογνωμία και του ακροατή.
* Σε συνέχεια του προηγούμενου, ο νεαρός μουσικόφιλος πρέπει να μπορεί να ταυτιστεί με τον καλλιτέχνη, να μπορεί να τον δει σαν φίλο του, σαν συγγενή του, σαν εκπρόσωπο της γενιάς του.
* Ο ελιτισμός που διακατέχει το σύνολο της κλασικής μουσικής (προσωπικά είμαι ελιτιστής αλλά σε άλλο επίπεδο) είναι η μεγαλύτερη δυσφήμηση που θα μπορούσε να κάνει. Οι κανόνες (εκτέλεσης, ακρόασης, χώρου, οργάνωσης) σκοτώνουν τον απαραίτητο αυθορμητισμό. Μην ξεχνάμε ότι η μουσική αποτελεί απόδραση από κανόνες και "πρέπει".
* Ένα μουσικό κομμάτι οφείλει να σου κάνει κλικ στα πρώτα δευτερόλεπτα. Αν χρειάζεσαι manual για να το εκτιμήσεις, δεν μιλάμε για μουσική αλλά για διπλωματική εργασία.
* Η κλασική μουσική είναι κυρίως εγκεφαλική, απουσιάζει η έντονη συναισθηματική διέγερση.
* Πολύ βασικό (για μένα κορυφαίο): έλλειψη ρυθμού μέσω κρουστών και απουσία riffs, hooks.
* Ένας άλλος συνδυασμός όσων έγραψα είναι ο πλήρης απομονωτισμός από τις τάσεις της εποχής. Πώς μπορεί ένας νέος να δει θετικά ένα απρόσωπο σχήμα μουσικών, ντυμένων με ρούχα που κοροϊδεύει, συγκεντρωμένων σε χώρους που τον απωθούν, κατάσταση που θυμίζει Δημόσια Υπηρεσία κομμουνιστικών καθεστώτων.
Αναφέρομαι συνέχεια στους νέους γιατί αυτοί είναι υπεύθυνοι για τις μελλοντικές τάσεις. Ο ηλικιωμένος που άκουγε μια ζωή Καζαντζίδη και στα 70 ανακάλυψε τον Brahms, μου θυμίζει τις γριές που στην εποχή τους ήταν οι πρώτες πίπες και τώρα ξημεροβραδιάζονται στην εκκλησία...
Ο νέος θέλει πρότυπα έντονα, επαναστατικά. Αν θες να τραβήξεις στην επιστήμη (στη θέση της μουσικής) έναν surfer που γυρίζει όλη μέρα με τη βερμούδα και το βράδυ ξενυχτάει με τις γκομενίτσες, δεν μπορείς να του δείχνεις για εναλλακτική έναν εργαστηριακό ερευνητή με λαδωμένο μαλλί και ντύσιμο κλητήρα των 50s που περιμένει την άδεια για να πάει να ψαρέψει με καλάμι στη λίμνη. Δεν ακυρώνω τη σημασία του δεύτερου. Πρέπει να υπάρχουν αρκεί να μην είμαστε εμείς.
Και κλείνω με το πιο βασικό για μένα: Η μουσική είναι διασκέδαση. Το ίδιο κι ο κινηματογράφος. Είμαι εχθρός της "έντεχνης" προσέγγισης ως κύριου συστατικού στην ακρόαση και στο θέαμα.
Η διασκέδαση, λοιπόν, απαιτεί απλότητα, αμεσότητα, ελαφράδα, ξενοιασιά, εντυπωσιασμό, λίκνισμα, ζάλη. Είναι το διάλειμμα του μυαλού από την καθημερινότητα που μισούμε.
, Παρακαλω θερμα οσους δεν εχουν εντρυφησει στην Κλασικη, να μη γραφουν τη γνωμη τους διοτι ειναι ήσσονος σημασιας για τους υπολοιπους. Αν το νημα αφορουσε λαικα, ή μεσαιωνικη φολκλορ της Ιρλανδιας, δε θα μιλουσα γιατι δεν τα γνωριζω.
Η Κλασικη μουσικη συγκρινομενη, ειναι η ευγενεστερη, ανωτερη ευαισθητοτερη, πολυπλοκοτερη και πιο ολοκληρωμενη μουσικη στον κοσμο. Μπορει οι ανθρωποι της να ηταν ψιλοαλητες πολλες φορες αλλά ταυτοχροναι αποτελει το αρτιοτερο δειγμα ανθρωπινης ευφυιας οσον αφορα στη μελωδια κ στη ρυθμολογια.
Μη σας θυμισω πού υπαρχει δισκος του Μπαχ ως δειγμα ανθρωπινου πολιτισμου...
Last edited: